Maandag 9 november: ontbijt: droog brood (ik denk dat we even in een financieel dipje zitten in mijn gezin, lijkt me niet iets waar ik me mee ga bemoeien), Sara tovert La vache qui rit-jes uit haar zak: probleem opgelost. Afspraak Anna (ligt nog in bed: begint n gewoonte te worden): 3 huisbezoeken (kadotjes uitdelen = leuk!, ik probeer steeds een oefening aan het cadeautje te koppelen: bv een pennenzak: kan je dingen in en uit halen om de fijne motoriek te stimuleren of verschillende grepen uit te lokken; bal: kan je echt vanalles mee doen; schriftjes en potloden: voor de ietwat functionelere kinderen => ik kan mijn creativiteit volledig laten gaan nu om oefeningen te bedenken en het kind een beetje afleiden tegelijk!) Bij Anna blijven eten, thee gedronken naar goede traditie (blijkt chinese thee te zijn en ik maar denken dat het typisch Senegalees is, ik denk wel dat de bereiding en de hele sfeer errond anders in China zal zijn (mss moet ik dat ook maar eens in het echt gaan ondervinden )): gezellige sfeer, aangename rustige mensen, kortom een gezellige namiddag; ik krijg nog steeds als eerste eten en het meeste: mère Bana en Sara eten eerst, overschot is voor de rest van familie
Wistjedatjes: vrouwenonderbroekjes zie je nooit aan de waslijn hangen, dit komt omdat dat een taboe is: vrouwen moeten hun slipjes te drogen hangen binnenshuis waar niemand het ziet en zo snel mogelijk opbergen in de kast: bizar toch?; Ousmane van taxi in Saint-Louis heeft gebeld om te vragen hoe de reis was geweest en hoe het met mijn ouders was: is het geen schatje? Ik heb hem verzekerd dat als ik een taxi voor verdere tripjes nodig heb, ik hem zeker opbel; feest Tabaski op einde van de maand: gelukkig stuurde God nog net op tijd een boodschap naar Abraham om te zeggen dat hij toch maar niet zijn oudste zoon maar een schaap als offer moest geven. Anders ging Ché (de oudste zoon van Bana) er binnen een paar weken aan ; WC blijkt niet geheel bestand te zijn tegen mijn WC-papier ; echte Rasta-mannen zeggen: Jà, man! of Nice! na elke zin die ze zeggen; Aiaiai = tieee!; als ze iets afkeuren: raar T-geluidje met gesloten lippen; Quoi! zeg je gewoon achter elke zin
Dinsdag 10 nov: werken met Bana: ik was 5 minuten te laat bij Arama en zij belde al ongerust. Vorige keer heb ik maar drie kwartier op haar staan wachten hoor ; aapje gezien als huisdier (ik moest spontaan aan pipi langkous denken); vechtende kinderen op straat: geen enkele volwassene verpinkt, oudere kinderen proberen ertss te komen terwijl alle jongere kinderen gewoon erop beginnen te slaan; kind doet iets wat je niet zint: sla het, als het begint te wenen: neem je schoen en sla het nog harder daar worden ze hard van; eten: restjes vis en geen groenten: mijn bedenking over het geld dat bijna op is, blijft hangen); uitdelen melkpoeder = deel van project waar ook voeding centraal staat (er verdwijnen hier stiekem dozen); Babacar op straat tegengekomen en heb hem volgens mij de dag van zijn leven bezorgd door even een babbeltje vooral gebarentaal met hem te slaan terwijl al zijn vrienden bewonderend toekeken: stoer niet: hij kent een toebab!; vrouwen dragen echt alles op hun hoofd; kaartspel met Babacar: echt niet zo slim, maar geniet wel van de persoonlijke aandacht (ik ga hem echt nog meenemen naar huis hoor! Zon guitig snoetje. Hoe is het mogelijk dat hij het kneusje van het gezin is maar het is wat het is, want als Oulait haar oorbel even later laat vallen, roept ze mijn meest geliefde slaafje om het voor haar op te rapen ); eten: ajuinensaus van vanmiddag, maar brood, sla en tomaten: volgens mij is dat toch duurder dan rijst? Dus daar gaat mijn theorie over de financiële toestand van mijn gezin. Of heeft er iemand zijn loon uitbetaald gekregen vandaag? Ik bemoei mij er niet mee, maar ik ben blij: eens iets anders en groentjes: joepiedepoepie!; had klein flesje van lenzenvocht weggegooid in vuilbak, paar dagen erna zie ik mère Bana uit haar sjakosj opeens een flesje vissen: tiens, is dat nu niet mijn lenzenvocht? Neen: het is haar nieuwe parfumflesje!
Woensdag 11 nov: feestdag in België, hier niet: maar hier is het altijd feest, er gaat geen dag voorbij of er is ergens in Guédiawaye wel een doopfeest, trouw, overlijden, dan zet je gewoon een tent in het midden van de straat zodat niemand doorkan en dan hang je microfoons op en roep je gigantisch hard (zingen kan je het echt ni noemen): feestjeuh! Ik heb het uitgeteld: nog 25 dagen en de sint komt, maar wat nog veel belangrijker is: de dag ervoor komt Kathleentje naar hier!!! Ontbijt: alles op het gemakje Even langs mijn favoriete kleuterschooltje: potloden, ballonen en clownsneuzen gegeven: kunnen ze wel gebruiken, dacht ik zo!; Werken met Binta: even wachten daarna op het gemakje, maar toch goed gewerkt: echte kiné-moeders en grootmoeder ontmoet! Super geïnteresseerd, gemotiveerd, doen oefeningen ook echt met hun kinderen ik geniet van het spektakel; Binta daarentegen een beetje passief: is geen kiné-gerichte dame ; Tenning: niet thuis, maar had kinderen thuis uitgenodigd: wauw, hoe vooruitdenkend! Even gewacht en dan maar alleen begonnen; beetje laat huiswaarts gekeerd, want het was al donker. Iedereen ongerust: je mag niet alleen in het donker op straat lopen als meisje en zeker niet als toebab-meisje. Ik heb mijn portie overbemoedering wel gehad nu: pas op dit, doe niet dat Maar toegegeven: helemaal onterecht zijn hun opmerkingen niet: vlak bij mijn huis aangesproken door kerel, die dan ook nog eens mijn arm vastgrabbelde: Sara maakt zich boos en bewijst dat zelfs in het donker vieze blikken effectief zijn! Probleem direct van de baan, maar ik moest mn hart toch even luchten en hier in huis geen geheimen dus binnen de kortste keren wist iedereen het
Donderdag 12 nov: op terrein met Alima: 2 patiëntjes behandeld: Alima heeft een sterke band met al haar kinderen: daardoor voel ik mij ook heel welkom bij de gezinnen thuis. Ze doet erg haar best om de oefeningen mee te doen en mee te redeneren met mij: aangenaam werken! Samen met Odette werken: 3 kinderen bezocht en een nieuw meisje, maar omdat zij al een beetje ouder is, kunnen wij niet veel meer voor haar doen. Het is niet gemakkelijk om dat te zeggen tegen het kind en de familie. Maar je kan niet iedereen helpen die hulp kan gebruiken (ook al zou ik dat wel willen), en het is beter om op jonge leeftijd met de behandeling te beginnen, zo kan je meer bereiken.; Ik had een mooi stofje gekocht op de markt en ik was van plan om een rok ervan te laten maken, maar toen Oulimata aanbood om er iets van te maken voor mij, durfde ik ni goed te weigeren. Resultaat: een iets minder mooi kleedje (op zn Senegalees: franjes hier en daar, recht op recht en ruim te groot) maar Oulimata is echt een schatje, want toen ik vroeg hoeveel ik haar ervoor moest betalen, zei zij: helemaal niets! Dit is een fenomeen dat zelden voorkomt hier en ik geniet er volop van zij is een echt schatje.; Even een moeilijk momentje (net iets meer dan een traantje stiekem wegpinken). Als de zusjes en vriendinnen gezellig onder elkaar aan het kletsen zijn, en ik er niet van begrijp, dan dwalen mijn gedachten af naar thuis. Gewoon samen met ons Linne in de zetel zitten, bij Hannes thuis rondhangen, afspreken met de vriendinnen om gewoon op de thee te komen of iets leuks samen te doen, de ambiance onder de leiding bij de snippers of scouts, : allemaal dingen die ik dan enorm mis! Oplossing: samen droevig zijn met Oulimata die haar man (die in Portugal zit) ook mist: veel woorden waren er niet nodig: ik krijg toch niets over mijn lippen zonder helemaal beginnen te wenen.; kaartspel: mère Bana kan al helemaal niet tellen: welk nummertje komt er nu weer voor 9?
Weetje: bij een pasgeborene leg je in het bed de eerste 8 dagen een keukenmes met daaraan vastgebonden een paar sprietjes van de keerborstel om de boze geesten te verdrijven.; Als mannen hand in hand lopen, dan is dit een teken van vriendschap en zorg dragen voor de andere. Homoseksualiteit is hier nog steeds een enorm taboe: het is tegen de natuur en tegen de wil van Allah, en het is een gegronde reden om te breken met je vrienden.; Vrouwen mogen eigenlijk geen hand geven aan een man (behalve hun eigen man) als begroeting, maar alleen de erg prakkiserende moslimas volgen dit. Een kus of een knuffel geven is daarentegen voor alle vrouwen uit den boze.
Vrijdag de dertiende .: werken met Bana (heeft last van hypertensie hoe hou je het voor mogelijk: hier last van stress hebben?, dus slechts 1 huisbezoek); met Anna naar dansles): inclusie van personen met een handicap (Anna en haar vriendin wandelen met krukken, zij worden echter echt gerespecteerd en als volwaardige dansers bekeken in de groep, hun beperkingen worden mooit gebruikt in de choreografie; djembés, gezang en voor veel vreemde bewegingen (benen, armen, rug, hoofd, alles!) (voor alle duidelijkheid: Sara kijkt toe want dit gaat mijn petje te boven); eten = Supu Khandja: rijst met kleverige saus met voor mij onduidelijke bestanddelen: ni mijn favoriet
Nog weetjes: als kind zich pijn doet: allemaal eens goed lachen: daar worden ze hard van!; geit geslacht: vel gebruik je als koker-rugzak; zindelijkheidstraining: gewoon gang laten gaan (pisje: even roepen op kind of klets hier en klets daar; broekje uit + gooi het in de hoek van de kamer; neem een fles water en giet een beetje op de grond en laten opdrogen maar)
14 november: Met Odette naar Kathedraal in Dakar: 25 jarig bestaan van christelijke vrouwenbeweging wordt gevierd en ik ben ook uitgenodigd; alle vrouwen dragen een soort uniform uit dezelfde stof vervaardigd; een lange mis (2uur30) door kardinaal voorgegaan: sereen, tot rust komen, in grote lijnen gelijkaardig aan een mis bij ons, maar koor (beetje gospel maar net niet zoals in sister act), orgel en djembés!: sfeer verzekerd; de organisatie laat het af en toe een beetje afweten (maar wat had ik anders verwacht en niemand stoort zich er aan dus no problemo); erna: eten voor iedereen: rijst met vlees (was weeral even geleden dat ik iets anders dan vis had gegeten, smullen maar) dit is wel georganiseerd: echt super om te zien, binnen de kortste keren was de mensenmassa verdeeld in groepjes van 7 mensen en werden honderden schotels om uit te eten aangebracht (gelukkig had Odette aan een lepel voor mij gedacht, anders was het knoeien geblazen met mijn hand eten) en culturele manifestatie (een paar toespraken, gezellig kletsen met je vriendinnen van de kerk, overal kraampjes: armbanden, drinken, snoep, stoffen, ; gezang, muziek en dans: Sara waagt zich deze keer wel even op de dansvloer, maar veel bekijks (er willen zelfs mensen op de foto met deze beroemdheid); échte beroemdheid= Senegalese zangeres) heb stiekem achteraf een paar complimentjes gekregen: ze hadden ni verwacht dat een toebab kon dansen ;-) terug naar huis: vreselijk lang op bus: rechtstaan want veel volk: goed dooreengeschud; Odette is superlief, haar familie en vriendinnen ook: ze is en blijft een Senegalese, maar qua mentaliteit leunt ze het dichtst bij de mijne aan (alsjeblief en dankjewel staan in haar woordenboek, ze is attent maar niet opdringerig ): zou dit zijn omdat zij ook katholiek is?
Wistjedat: Senegalese vrouwen geïntrigeerd zijn door mijn haren: zij hebben allemaal kroezelhaar en zijn er ni tevreden mee: ze dragen dan ook vaak pruiken of hairextensions, als je voorhoofd te groot is, smink je dat deel van je voorhoofd in het zwart om het te camoufleren; bij christenen hun geloof altijd zichtbaar is (kleren of juwelen: heel opzichtig); Jezus hier ook blank is
