Vervolg dinsdag: Werken met Odette in namiddag: door gewoon op straat rond te lopen en onder de mensen te komen zie je echt veel: weeral een nieuw CP-kindje ontdekt: een 6-jarig hemiplegisch meisje wiens familie niet veel begrijpt van de handicap en die begeleiding kunnen gebruiken een aardje naar ons vaartje!; s avonds was nog gedaan: ze hebben het veel te druk met de voorbereidingen voor de Tabaski van zaterdag: kleren maken, haren netjes in de beroemde vlechtjes, een heuse organisatie! Dus doe ik mijn was zelf: wel niet zo goed dan mss en pijn is fijn! Mijn moedertje helpt wel als ze ziet dat ik mijn was zelf moet doen: dat hoort zo niet, de gast moet de was niet doen Avondmaal: moeder Bana, 3 zoons en ik krijgen eten, terwijl de rest wacht en achteraf een soort rijstpap eet: rijst, melkpoeder, water en veel suiker; babytje ga ik stiekem in mijn bagage steken, denk ik ; voorbereiding Tabaski: kleren naaien
Woensdag 25 november: Op terrein met Tenning: goed doorgewerkt en 4 kinderen kunnen bezoeken! Zij is super creatief en inventief met de oefeningen! Namiddag huisbezoeken met Alima: als ze net iets minder zou tetteren met de moeders, zouden we veel meer kunnen doen. Maar zij is superbegaan met haar kinderen en heeft een hechte band met hen. Ze staat open voor commentaar en probeert zelf ook dingen uit; voorbereiding Tabaski: haren in vlechtjes en pruiken alom
Donderdag 26 november: Werken Bana: of toch niet (moet nog steeds schaap zoeken voor Tabaski); Binta = flexibel en we bezoeken samen twee kinderen: ik behandel ze en probeer mbv uitbeelden aan de moeder duidelijk te maken wat ik bedoel, terwijl Binta tettert of belt of ; plonsje in zee ondanks de bewolking (twas gewoon al te lang geleden); marché jeudi: véél volk (tas goed in de gaten houden), alles te koop voor Tabaski: flashy schoentjes, glitterjuwele, ); Petit Pape in draagzak op rug gedragen: leuk maar ontzettend warm!; voorbereiding Tabaski: huis schrobben met azijn + druk gediscussieer en gefluister over geld Weetjes: Geen enkele Senegalees heeft geld: maar voor feesten doen ze hun best (sociale verplichting vooral): kleren, eten, tierlantijntjes, het onderste wordt uit de kan gehaald (en de bodem weggeschraapt); moeder van Binta was op 12de getrouwd en had op 13de eerste kind! Ik heb wat in te halen vergeleken met de gemiddelde Afrikaanse vrouw.
Vrijdag 27 november: Dag van het doopfeest van Petit bébé Yassin: samen ontbijten (ook voor het eerst); naam geven in kleine groep: imam + vrienden en familie als getuigen: vader beslist: naam van grote broer = Aroene, samen kola-noten eten (teken van solidariteit); tegelijk wordt op het dakterras schaap gedood, moordenaar = Ché beetje luguber, maar na n tijdje heb ik al mijn moed bijeen geschraapt om te gaan kijken: de mannen zijn juist het dier aan het villen en het hoofd aan het bewerken: hoorns eraf, in stukken hakken Ik word n beetje misselijk. Hier is dit n gewoonte, maar voor mij n primeur (doet me allemaal n beetje aan snijzaal denken (voor alle duidelijkheid: ik heb er nog steeds nachtmerries van)! Oulait ontfermt zich over de ingewanden (niets mag verloren gaan): darmen (dikke en dunne tot aan keuteltjes), lever, nieren, vliezen, maag, ); Sara wordt achtereenvolgens rood, wit, blauwpaars tot ze het ni meer aankan) ;-( Achteraf spelen de kinderen met de balletjes, messen, bebloede resten van ingewanden, hygiëne en veiligheid zijn ver te zoeken. Helpen met koken + stukje balletje geproefd: vreemde textuur, niet veel smaak: toch ni mn favoriet stukje vlees ); het ene schaap is nog niet helemaal verwerkt of het volgende wordt al aangebracht voor morgen (eerst nog n dag vetmesten en vertroetelen); eten samen (ben opgelucht dat de schotel met de tanden en oogkas niet bij ons groepje terechtkomt); frisdrank als dessert; Feest voor kind, maar kersverse ouders moeten echt n plaatsje veroveren om hun kindje zelf even vast te kunnen houden.
Zaterdag 28 november: Tabaski: hét grote feest van de moslim-gemeenschap! Voorbereidingen de hele dag: samen ontbijten, mannen naar moskee, vrouwen kuisen huis + overal wierrook, vrouwen beginnen te koken, mannen terug: schaap slachten. Deze keer heb ik me mentaal voorbereid en dacht ik dat ik r klaar voor was om de hele ceremonie bij te wonen. Weeral Ché die het doet: Mangore is de oudste maar hij durft het ni te doen (respect voor Mangore!): Daha (18jr), Pape (12jr), Moulait (9jr) en Babacar (8jr) houden schaap in bedwang. De details zal ik jullie besparen: maar n beetje zoals in de filmpjes: bloed dat er uitgutst als schaap spartelt, Niet voor gevoelige zieltjes: als je al geen vegetariër was, dan ben je het nu wel Met botte kapmessen en veel te kleine pattatenmesjes dier te lijf gaan: tis niets voor mij! Organen eruit: recupereren al wat eetbaar is, met chirurgische precisie wordt de gal van de lever gescheiden. Blote voetjes in schapenkeutels, bloed en restjes vlees, grabbel hier, speel daar, hygiëne en veiligheid wederom ver te zoeken. (ontbijt gerust verder met bebloede handen) Ik mag hier niet te over nadenken, anders eet ik hier niets meer en raak ik niets of niemand meer aan. Voor hen is dit niets abnormaals en wie ben ik om dan commentaar te geven : Westers verwend nest dat ik ben ;-) Als ik zeg dat bij ons een schaap thuis slachten illegaal is, kijken ze allemaal heel vreemd. BBQ = grillade: in klein metalen BBQtje groot vuur maken, roostertje erop (creatieve modellen ook: deel van ventilator, ), vlees in de vlammen laten aanbranden is blijkbaar het doel: mission completed: taaie droge zwarte stukjes vlees: mmm! Eerste maaltijd: ajuinensaus met ribbetjes. Vriendin van Adama brengt bord met eten (delen met de behoeftigen staat centraal vandaag en blijkbaar behoort mijn gezin tot de behoeftigen): luxueuzer dan bij ons met sla en tomaatjes en olijfjes op n satétje: wordt snel en efficiënt op gestructureerde hiërarchische wijze verorberd. Maar ik kom niets te kort hoor! Bewijs: tweede maaltijd: brood, zelfde ajuinsaus, met de billetjes (met de handen eten dus trekken en sleuren: teamwork is vereist), tomaten en komkommertjes in mooie versieringetjes gesneden, frietjes! Er wordt weeral geklaagd dat ik ni eet: terwijl ik mn best doe om me vol te proppen Je te jure: ik ben al kilos aangekomen uit beleefdheid!; knalbommekes door kinderen op straat; op tijd en stond trekken mannen hun traditionele chique pakken aan om naar moskee te gaan, tussendoor terug vrijetijds/bebloede schaapslacht-kledij aandoen; om half 8 s avonds: eindelijk trekken de dames hun mooie kleren aan, laatste hand wordt aan kapsel gelegd, maquillage in felle kleuren mag niet ontbreken (met dank aan Linne voor de nagellak en lippenstift: komt van pas!): vrienden bezoeken om iedereen vergeving te schenken (bal ma ach!) en om frisdrank samen te drinken: ik ga langs Oulimata en de onderburen waar ik spontaan door mijn favoriete mami (grootmoeder) wordt uitgenodigd om te blijven eten: eerst natuurlijk frisdrank drinken en cola-noten eten (echt ni lekker maar ik doe beleefd alsof ), mami eet niet met mij mee, maar de gast eet eerst met de vader des huizes en oudste zoon (de rest eet achteraf): in zetel aan salontafeltje met tafellakentje en servietje voor mij: wat n luxe! En opgelet: zelfs mes en vork!, mals vlees, roze worst, aardappelschijfjes, brood, bekende ajuinensaus, zelfs ketchup en natuurlijk frisdrank. In dit gezin zijn twee schapen geslacht, de vader is vorig jaar naar Mekka geweest op bedevaart (zoals elke goede moslim die het zich kan veroorloven dient te doen), twee zonen gaan naar school in Spanje, moeder reist om de week naar Frankrijk en hebben een bonbonneke (nanny, kok en poestdame): bewijs genoeg dat dit gezin meer financiële mogelijkheden heeft dan het gemiddelde Senegalese gezin dat ik ken. Ik merk dit niet alleen aan de sfeer (ik heb een zeldzaam moment ervaren dat mensen niets van mij nodig hebben of verwachten achteraf: behalve dat de vader (53jr: zou mn vader kunnen zijn!) verscheidene mopjes maakt over het feit dat ik een Senegalese man moet zoeken en dat hij op zoek is naar n tweede vrouw ;-) ), maar ook aan de mentaliteit: serieus gesprek over verschillen in cultuur en religie. (moet ik mij schamen omdat ik mij op mijn gemak voel in deze beetje verwesterde, luxueuzere omgeving?) Baby-momentje tussen Aroune en mij: als hij droomt, bokst hij precies en trekt de vreemdste gezichten! Om 00u30 gaat mijn familie aan het avondmaal beginnen: ik snap er niets van!
Zondag 29 november Laatste zondag in Guédiawaye toch n beetje emotioneel! Snel ontbijt want ga naar kerk: af en toe in het Frans zodat ik toch n beetje kan volgen, maar ik geniet vooral van de rust, de sfeer en het koor! Ik volg maar niet klakkeloos: bijvoorbeeld knielen en de hostie in mijn mond laten leggen zijn te veel onderwerping naar mijn zin. Even langs Odette na de mis. Restanten Tabaski: iedereen slaapt uit: niemand op straat, afgeknabbelde ribben op de grond, kat eet vleesrestjes op, Mijn zondags plonsje in zee en rustmomentje met leesboek op het strand. Telefoontje Annemie: minister van ontwikkelingshulp komt volgende week op bezoek in ons project: spannend! Ben stiekem opgelucht dat ik dan op trektocht met Kathleentje ben: net iets te formeel voor mij.; variant rijstpap als middagmaal: lekker zoet!
vervolg vrijdag: schrik me rot: er staat geen paard in de gang maar een schaap op het dak, jaja, een schaap op het dak bij bovenbuur Mustafa!; met Simon, Ruben en An (eerste secretaris van Belgische ambassadeur in Senegal (klinkt heel wat, maar is ook gewoon maar een toffe dame!) naar opera in Dakar: zang (vrouw = super! Wat n klank, wat n volume), dans (combi Afrikaans, ballet, modern), live-muziek, in Wolof (niet veel van begrepen, maar sfeer maakte dat meer dan goed!), zaal groot en netjes en verrassend genoeg: alles was uitstekend georganiseerd.; uit in Dakar: une boîte: drinken duur (zoals het een discotheek betaamd), muziek combi Afrikaans en Westers, veel spiegels: ontspannend en er even tussenuit.; bij Simon blijven slapen
Zaterdag 21 november: markt Grand-Yoff (veel volk, veel mensen die me gek verklaarden dat ik alleen ging en die me waarschuwden voor pick-pocking en agresseurs: maar wederom: ik sta mijn mannetje en tothiertoe is er nog niets gebeurd: laten we hopen dat dat zo zal blijven): ik hou van marktjes!; baby Yassin = jongetje!!, mama en kindje zijn beide ok: ik ben gerust gesteld; met kinderen van Odette (Albert, Paul, Simon en Anne-Marie) naar cv-av (coeur vaillant ames vaillant) = soort chiro: samen zijn, liedjes zingen, spelen, discussiëren over de dingen des levens met de oudste groep, ; 18 begeleiders voor 260 kinderen: discipline en kleine kindjes die voor nog kleinere dutskes zorgen; vergadering achteraf met de responsables; zo snel mogelijk naar Yassin et le Petit bébé!: veel bezoek, ik veronderstel dat de gloednieuwe mama ook wel eens alleen wil zijn met haar baby, dus ik hou me in
Zondag 22 november: naar kerk: véél volk, blanke priester (blijkt Herman De Vriendt te heten en van Aalst te zijn), koor, veel rechtstaan, zelfs even knielen, djembés; jongens van Odette zijn daar ook en ik word spontaan uitgenodigd om mee Christ Roi (Kristus Koning) te vieren: scouts en chiro samen: spelletjes (kringspel à la adam en eva, maar miauw en tsilptsilp; gezelschapsspel: scrabble of stronten met Sara), muziek (zelfs n DJ), gelegenheid om door micro te roepen, dans idem zoals bij ons: aantal begeleiding met kinderen bezig, aantal alleen met zichzelf; en gewoon roken en drinken waar de kinderen bijzijn: geen probleem ; samen eten (er was te weinig, maar de toebab moet zeker gegeten hebben en neen zeggen is echt een belediging!); als kinderen naar huis zijn: fuifje: sfeer en optredekens!; rijstpap als avondmaal; babytje = super schattig!! ondanks dat er veel bezoek is geweest en dat Yassin wsl even alleen wil zijn, kan ik het ni laten om mijn nieuw familielid even te vertroetelen : sprietjes van keerborstel + stukje houtskool + beschermingskettinkje = geluksbrenger
Maandag 23 november: Werken met Anna, maar snel terug naar huis want dansinitiatie door vriend van Anna (vooral zitten, eten en thee drinken: ook gezellig en typisch Senegalees, maar ik had liever wat meer gedanst). ik super verlegen en niet op mijn gemak, zo zonder muziek en met een publiek (Anna en familie). ik verkies toch een overvolle zaal om mijn dansmoves bij te schaven (als er niemand kijkt). Voor hen is dansen vanzelfsprekend en vlieg je er direct in, bij mij is da ni vanzelfsprekend (nogal wat coördinatie tussen armen, benen, hoofd en rest van lichaam) en ik durf ni genoeg: als toebab kijkt iedereen naar jou, want als je danst dan is dat n teken dat je je amuseert en dat is hun doel uiteindelijk; als je iets speciaals doet of je volledig geeft: spring je in het midden van de kring en alles geven: de rest brult, gilt, klapt in de handen, ; supergroot schaap bij Anna en het wordt momenteel superverwend: wassen, eten geven, kusjes uitdelen, aaien, versieren, , maar denk vooral niet dat ze het dier graag zien, haar dagen zijn geteld!; werken met Bana: of toch niet? Dan maar alleen op pad: ook leuk! Moeder was aan het kokerellen dus kon ik volledig mijn ding doen en al spelend met Khady oefeningen doen: zou ik de hele dag kunnen doen!
Dinsdag 24 november: Op terrein met Arama: beetje wachten, maar het valt me op dat ik me er niet meer druk in maak! Het zal echt wennen worden aan het Europese werk-ritme 2 huisbezoeken gedaan: Arama, Anna en Odette zetten alledrie hun beste beentje voor, hebben echt vanalles opgepikt en denken zelf mee na, dit is leuk werken en de tijd vliegt vooruit als we samen op pad zijn
