Zondag dus: uitslapen zit er niet in het logische lange-termijn gevolg van het gebrek aan (informatie rond) anticonceptie en de vele vrouwen hier in huis (de vele kinderen dus) voor de rest schatjes van patatjes!; skype Sab: lekker bijroddelen!; vervolg religieus weekend: bezoek universele kerk (er begon juist een dienst: soort handoplegging: heel opzwepend geklets en verdrijven die boze krachten!) ook zinvol bij genezingen en wonderen.; niemand heeft tijd om mee naar strand te gaan, maar ik hou van deze pracht: kort plonsje en boekje lezen: zalig genieten.; naar Dajra (gebedsdienst willekeurig georganiseerd door een moslim-familie, volgens mij gewoon een excuus om weer luid door micro te kunnen zingen/roepen); wederom elektriciteitspanne: diner by candle light, lawaai van TV wordt ruimschoots gecompenseerd door getater, 1ste aflevering van kadotje Hannes gezien op PC: Carnivale (een ont-spannende aanrader)
Maandag 16 november: begint een ritueel te worden: ik ben Annas wekker, maar samen werken is steeds een plezier!; werk: alles loopt stilletjes voort (ik heb bijlange na ni zo veel kunnen doen als ik thuis gedaan zou hebben: qua werkritme qua efficiëntie qua effectiviteit... in Senegal alles op het gemakje enwe zien wel wat er van komt... echt geen mentaliteit voor mij ); langs plaatselijk ziekenhuis Roi Baudoin (door Belgen opgericht): rondleiding door dokter Ndiaye (dit kan je je alleen als toebab permitteren, veronderstel ik: toch 1 voordeel dan, voor de rest ben ik het toebab-nageroep grondig beu )
Dinsdag 17 november: werken Arama: dit is een gemotiveerde slimme jongedame die nog niet getrouwd is en dat volgens de Senegaleze mentaliteit wel zou moeten zijn (ik ook trouwens!). Zonder het huwelijk is er geen familie, zonder familie is er geen geestelijk, gebalanceerd menswaardig leven. Een alleenstaande vrouw zijn, heeft hier veel meer gevolgen dan bij ons: het weegt zwaar op haar want als je geen kinderen hebt, dan wilt dat zeggen dat je niemand hebt om voor jou te zorgen als je oud bent (rusthuizen zijn hier onbestaande). En aangezien het gemiddelde gezin hier bestaat uit 1 man met meerdere vrouwen en zoveel mogelijk kinderen, is het een rariteit om een alleenstaande vrouw te zijn. Maar ik zou zeggen: alle meiden aan de macht! Een super-collega die ondanks dat ze er wat sipjes uitziet, zich voor 100% inzet! Vergadering Président (neen, niet dé president, meneer Wade, maar wel de voorzitter van het vereniging): aantal dingen op een rijtje zetten en duidelijkheid scheppen. Ik verlang altijd van mensen dat ze eerlijk zijn, maar zelf ben ik dat niet altijd: om mensen en hun gevoelens te sparen en om discussie uit de weg te gaan, denk ik. Om vreedzaam samen te kunnen blijven werken geef ik te vaak toe ipv rechttoe rechtaan mijn mening te zeggen. Wederom een confrontatie met mezelf ; werken met Annemie is altijd een gezellige afwisseling: even bijkletsen over werk en gezellig keuvelen. En als mama en papa dan ook nog eens bellen, dan is dat een extra opkikkertje!
Woensdag 18 november: werken op terrein met annemie en alima + deelneming betuigen bij familie van overleden patiëntje: heb me moeten inhouden om niet te wenen, maar dat past niet je moet de moeder steunen en je helpt niet door te huilen. Ook gooide Annemie geld op de grond en na teken van de grootmoeder raapte de moeder het zwijgzaam op en moffelde het weg! Bizarre gewoonte die ik niet snap. Pijnlijk momentje toen we het materiaal meenamen, maar de moeder vraagt nog of we even naar het kleine zusje willen kijken. En blijkt dat het tweede kindje ook hersenverlamming heeft: prematuur geboren: hoeveel miserie kan een moeder hebben? (een mogelijke verklaring kan zijn dat ze in de familie getrouwd is , maar hier leeft nog sterk de mentaliteit van een straf van God en het is een grote schande voor de hele familie); huisbezoek met Anna: schrijfmotoriek: ik ga werkblaadjes maken voor als ik terugkeer zodat Anna een houvast heeft: leuk huiswerk!; VAD (visites à domestiques = huisbezoeken dus) met Tenning: arme familie die enorm blij waren met cadeautjes!; vele kleine katjes en hondjes op straat die ik allemaal wil meenemen en verzorgen kan ik er ni eentje in mijn bagage steken en naar huis meenemen?; weer paar keer onbeschaamd gevraagd geweest om geld te geven: donne-moi khadys! Beetje boos gezegd dat ik mij er ongemakkelijk bij voel en dat ik ni snap dat mensen dat vragen, Tenning legde uit dat het om te lachen is. Voor alle duidelijkheid: ik vind dit niet grappig! Niet donne-moi de largent maar donne-moi du respect! ;-)
Donderdag 19 november (Ik ben hier al 2 maanden! De tijd vliegt voorbij maar dat wil ook zeggen dat ik binnen een maand thuis ben.): bezoek samen met Annemie aan Talibu Dalo (instituut/school voor gehandicapte kinderen): school is vergelijkbaar met iets bij ons, alleen chaotischer, behandelgedeelte stelt heel wat minder voor dan bij ons: niet veel materiaal (maar dan kan je nog veel doen als je een beetje creatief nadenkt), weinig therapeuten (of ligt dat aan de glijdende uren die ze zichzelf aanschaffen), weinig (effectieve) behandelingen gezien: ze weten nog niet zo goed hoe het aan te pakken, veronderstel ik; huisbezoeken Annemie en Arama; dochter van menuisier is blijkbaar al 3 weken geleden verdwenen: weggelopen, bij vriendin, bij vriendje, drugs, prostitutie, ik mag hier ni te veel over nadenken (komt bij ons ook voor, stel ik mezelf gerust) ; samen gezellig eten (met mes en vork, aan een tafel, op een stoel en een bord per persoon); herdertje spelen met verdwaald geitje ; huisbezoek Odette: helemaal in uithoek van Guédiawaye en dan nog een stuk te voet door woestijn: blijkt kind ni thuis te zijn! Wat n organisatie kind toch te pakken gekregen en moeder met hand en tand, verbaal en met tekeningetjes, van kop tot staart anderhalf uur aan een stuk proberen uit te leggen hoe te moeten positioneren en eten geven. Ik hoop dat ze het nu begrepen heeft; Anna-Julia blijft voor opschudding zorgen (ook bij de mannelijke helft van mijn huisgenootjes!): zij is één van de hoofdrolspelers van hun favoriete Spaanse (maar Frans gedupte vanzelfsprekend) kleffe cliché-soap, die na geheugenverlies stilletjes aan zich terug herinnert dat haar draagmoeder een miskraam heeft gehad: heel meeslepend allemaal wordt vervolgd
Vrijdag 20 november: tijdens ontbijt plots lichtelijke paniek: Coumba spurt naar buiten om een clando tegen te houden: zij, mère Bana en Yassin (mijn zwanger huisgenootje) gaan naar de materniteit (ik denk dat het zo ver is); Sara zenuwachtig in haar plaats; veel te vroeg bij materniteit van Binta (is daar toevallig ook niet net een dame aan het bevallen: ik mag assisteren!: ik zet me op een stoeltje (je weet nooit als ik het even ni aankan), maar ik word meegenomen tot vlak bij de moeder (schreeuwt en verkrampt: de details bespaar ik jullie). Ik kan alleen maar zeggen: respect voor alle moeders hier (met de vele kinderen) want blijven thuis tot laatste moment, komen aan op materniteit en bevallen gemiddeld binnen de 30 minuten, en dit zonder verdoving! (ik heb mee geperst met de moeder en de tafel stevig vastgegrepen), blijven 10 uur ter observatie (en om te vermijden dat ze direct al beginnen te werken en veel bloed verliezen zo) niet om te lachen: mijn babytje was op 5 minuten ter wereld: op de tafel, beetje duwen op buik, persen, persen, persen!: hoofdje, nog eens persen: schoudertjes, rest, navelstreng knippen (geen vader te bespeuren voor fotos of om te knippen), baby wegen + inwikkelen en onder lamp leggen, moederkoek nog en moeder beetje wassen: klaar is kees! Ongelooflijk als er iets mis zou lopen: naar ziekenhuis, waar gynaecoloog is en operatiekwartier; even zelf bekomen: sta n beetje te trillen op mijn benen (twee bevallingen kan ik toch ni aan: te veel spanning en emotie voor mij!); werken geblazen: ik heb goed gewerkt: sensibiliseren van ouders en familie, oefeningen, tips voor in toekomst,...
