Maandag 9 november: ontbijt: droog brood (ik denk dat we even in een financieel dipje zitten in mijn gezin, lijkt me niet iets waar ik me mee ga bemoeien), Sara tovert La vache qui rit-jes uit haar zak: probleem opgelost. Afspraak Anna (ligt nog in bed: begint n gewoonte te worden): 3 huisbezoeken (kado’tjes uitdelen = leuk!, ik probeer steeds een oefening aan het cadeautje te koppelen: bv een pennenzak: kan je dingen in en uit halen om de fijne motoriek te stimuleren of verschillende grepen uit te lokken; bal: kan je echt vanalles mee doen; schriftjes en potloden: voor de ietwat functionelere kinderen => ik kan mijn creativiteit volledig laten gaan nu om oefeningen te bedenken en het kind een beetje afleiden tegelijk!) Bij Anna blijven eten, thee gedronken naar goede traditie (blijkt chinese thee te zijn en ik maar denken dat het typisch Senegalees is, ik denk wel dat de bereiding en de hele sfeer errond anders in China zal zijn (mss moet ik dat ook maar eens in het echt gaan ondervinden…)): gezellige sfeer, aangename rustige mensen, … kortom een gezellige namiddag; ik krijg nog steeds als eerste eten en het meeste: mère Bana en Sara eten eerst, overschot is voor de rest van familie

Wistjedatjes: vrouwenonderbroekjes zie je nooit aan de waslijn hangen, dit komt omdat dat een taboe is: vrouwen moeten hun slipjes te drogen hangen binnenshuis waar niemand het ziet en zo snel mogelijk opbergen in de kast: bizar toch?; Ousmane van taxi in Saint-Louis heeft gebeld om te vragen hoe de reis was geweest en hoe het met mijn ouders was: is het geen schatje? Ik heb hem verzekerd dat als ik een taxi voor verdere tripjes nodig heb, ik hem zeker opbel; feest Tabaski op einde van de maand: gelukkig stuurde God nog net op tijd een boodschap naar Abraham om te zeggen dat hij toch maar niet zijn oudste zoon maar een schaap als offer moest geven. Anders ging Ché (de oudste zoon van Bana) er binnen een paar weken aan…; WC blijkt niet geheel bestand te zijn tegen mijn WC-papier…; echte Rasta-mannen zeggen: Jà, man! of Nice! na elke zin die ze zeggen; Aiaiai = tieee!; als ze iets afkeuren: raar T-geluidje met gesloten lippen; Quoi! zeg je gewoon achter elke zin

Dinsdag 10 nov: werken met Bana: ik was 5 minuten te laat bij Arama en zij belde al ongerust. Vorige keer heb ik maar drie kwartier op haar staan wachten hoor…; aapje gezien als huisdier (ik moest spontaan aan pipi langkous denken); vechtende kinderen op straat: geen enkele volwassene verpinkt, oudere kinderen proberen ertss te komen terwijl alle jongere kinderen gewoon erop beginnen te slaan; kind doet iets wat je niet zint: sla het, als het begint te wenen: neem je schoen en sla het nog harder… daar worden ze hard van; eten: restjes vis en geen groenten: mijn bedenking over het geld dat bijna op is, blijft hangen); uitdelen melkpoeder = deel van project waar ook voeding centraal staat (er verdwijnen hier stiekem dozen); Babacar op straat tegengekomen en heb hem volgens mij de dag van zijn leven bezorgd door even een “babbeltje” vooral gebarentaal met hem te slaan terwijl al zijn vrienden bewonderend toekeken: stoer niet: hij kent een toebab!; vrouwen dragen echt alles op hun hoofd; kaartspel met Babacar: echt niet zo slim, maar geniet wel van de persoonlijke aandacht (ik ga hem echt nog meenemen naar huis hoor! Zo’n guitig snoetje. Hoe is het mogelijk dat hij het kneusje van het gezin is… maar het is wat het is, want als Oulait haar oorbel even later laat vallen, roept ze mijn meest geliefde slaafje om het voor haar op te rapen…); eten: ajuinensaus van vanmiddag, maar brood, sla en tomaten: volgens mij is dat toch duurder dan rijst? Dus daar gaat mijn theorie over de financiële toestand van mijn gezin. Of heeft er iemand zijn loon uitbetaald gekregen vandaag? Ik bemoei mij er niet mee, maar ik ben blij: eens iets anders en groentjes: joepiedepoepie!; had klein flesje van lenzenvocht weggegooid in vuilbak, paar dagen erna zie ik mère Bana uit haar sjakosj opeens een flesje vissen: tiens, is dat nu niet mijn lenzenvocht? Neen: het is haar nieuwe parfumflesje!

Woensdag 11 nov: feestdag in België, hier niet: maar hier is het altijd feest, er gaat geen dag voorbij of er is ergens in Guédiawaye wel een doopfeest, trouw, overlijden, … dan zet je gewoon een tent in het midden van de straat zodat niemand doorkan en dan hang je microfoons op en roep je gigantisch hard (zingen kan je het echt ni noemen): feestjeuh! Ik heb het uitgeteld: nog 25 dagen en de sint komt, maar wat nog veel belangrijker is: de dag ervoor komt Kathleentje naar hier!!! Ontbijt: alles op het gemakje… Even langs mijn favoriete kleuterschooltje: potloden, ballonen en clownsneuzen gegeven: kunnen ze wel gebruiken, dacht ik zo!; Werken met Binta: even wachten… daarna op het gemakje, maar toch goed gewerkt: echte kiné-moeders en grootmoeder ontmoet! Super geïnteresseerd, gemotiveerd, doen oefeningen ook echt met hun kinderen… ik geniet van het spektakel; Binta daarentegen een beetje passief: is geen kiné-gerichte dame…; Tenning: niet thuis, maar had kinderen thuis uitgenodigd: wauw, hoe vooruitdenkend! Even gewacht en dan maar alleen begonnen; beetje laat huiswaarts gekeerd, want het was al donker. Iedereen ongerust: je mag niet alleen in het donker op straat lopen als meisje en zeker niet als toebab-meisje. Ik heb mijn portie overbemoedering wel gehad nu: pas op dit, doe niet dat… Maar toegegeven: helemaal onterecht zijn hun opmerkingen niet: vlak bij mijn huis aangesproken door kerel, die dan ook nog eens mijn arm vastgrabbelde: Sara maakt zich boos en bewijst dat zelfs in het donker vieze blikken effectief zijn! Probleem direct van de baan, maar ik moest m’n hart toch even luchten en hier in huis geen geheimen dus binnen de kortste keren wist iedereen het…

Donderdag 12 nov: op terrein met Alima: 2 patiëntjes behandeld: Alima heeft een sterke band met al haar kinderen: daardoor voel ik mij ook heel welkom bij de gezinnen thuis. Ze doet erg haar best om de oefeningen mee te doen en mee te redeneren met mij: aangenaam werken! Samen met Odette werken: 3 kinderen bezocht en een nieuw meisje, maar omdat zij al een beetje ouder is, kunnen wij niet veel meer voor haar doen. Het is niet gemakkelijk om dat te zeggen tegen het kind en de familie. Maar je kan niet iedereen helpen die hulp kan gebruiken (ook al zou ik dat wel willen), en het is beter om op jonge leeftijd met de behandeling te beginnen, zo kan je meer bereiken.; Ik had een mooi stofje gekocht op de markt en ik was van plan om een rok ervan te laten maken, maar toen Oulimata aanbood om er iets van te maken voor mij, durfde ik ni goed te weigeren. Resultaat: een iets minder mooi kleedje (op z’n Senegalees: franjes hier en daar, recht op recht en ruim te groot) maar Oulimata is echt een schatje, want toen ik vroeg hoeveel ik haar ervoor moest betalen, zei zij: helemaal niets! Dit is een fenomeen dat zelden voorkomt hier en ik geniet er volop van… zij is een echt schatje.; Even een moeilijk momentje (net iets meer dan een traantje stiekem wegpinken). Als de zusjes en vriendinnen gezellig onder elkaar aan het kletsen zijn, en ik er niet van begrijp, dan dwalen mijn gedachten af naar thuis. Gewoon samen met ons Linne in de zetel zitten, bij Hannes thuis rondhangen, afspreken met de vriendinnen om gewoon op de thee te komen of iets leuks samen te doen, de ambiance onder de leiding bij de snippers of scouts, …: allemaal dingen die ik dan enorm mis! Oplossing: samen droevig zijn met Oulimata die haar man (die in Portugal zit) ook mist: veel woorden waren er niet nodig: ik krijg toch niets over mijn lippen zonder helemaal beginnen te wenen.; kaartspel: mère Bana kan al helemaal niet tellen: welk nummertje komt er nu weer voor 9?

Weetje: bij een pasgeborene leg je in het bed de eerste 8 dagen een keukenmes met daaraan vastgebonden een paar sprietjes van de keerborstel om de boze geesten te verdrijven.; Als mannen hand in hand lopen, dan is dit een teken van vriendschap en zorg dragen voor de andere. Homoseksualiteit is hier nog steeds een enorm taboe: het is tegen de natuur en tegen de wil van Allah, en het is een gegronde reden om te breken met je vrienden.; Vrouwen mogen eigenlijk geen hand geven aan een man (behalve hun eigen man) als begroeting, maar alleen de erg prakkiserende moslima’s volgen dit. Een kus of een knuffel geven is daarentegen voor alle vrouwen uit den boze.

Vrijdag de dertiende….: werken met Bana (heeft last van hypertensie… hoe hou je het voor mogelijk: hier last van stress hebben?, dus slechts 1 huisbezoek); met Anna naar dansles): inclusie van personen met een handicap (Anna en haar vriendin wandelen met krukken, zij worden echter echt gerespecteerd en als volwaardige dansers bekeken in de groep, hun ‘beperkingen’ worden mooit gebruikt in de choreografie; djembé’s, gezang en voor veel vreemde bewegingen (benen, armen, rug, hoofd, alles!) (voor alle duidelijkheid: Sara kijkt toe want dit gaat mijn petje te boven); eten = Supu Khandja: rijst met kleverige saus met voor mij onduidelijke bestanddelen: ni mijn favoriet…

Nog weetjes: als kind zich pijn doet: allemaal eens goed lachen: daar worden ze hard van!; geit geslacht: vel gebruik je als koker-rugzak; zindelijkheidstraining: gewoon gang laten gaan (pisje: even roepen op kind of klets hier en klets daar; broekje uit + gooi het in de hoek van de kamer; neem een fles water en giet een beetje op de grond en laten opdrogen maar)

14 november: Met Odette naar Kathedraal in Dakar: 25 jarig bestaan van christelijke vrouwenbeweging wordt gevierd en ik ben ook uitgenodigd; alle vrouwen dragen een soort uniform uit dezelfde stof vervaardigd; een lange mis (2uur30) door kardinaal voorgegaan: sereen, tot rust komen, in grote lijnen gelijkaardig aan een mis bij ons, maar… koor (beetje gospel maar net niet zoals in sister act), orgel en djembé’s!: sfeer verzekerd; de organisatie laat het af en toe een beetje afweten (maar wat had ik anders verwacht en niemand stoort zich er aan dus… no problemo); erna: eten voor iedereen: rijst met vlees (was weeral even geleden dat ik iets anders dan vis had gegeten, smullen maar) dit is wel georganiseerd: echt super om te zien, binnen de kortste keren was de mensenmassa verdeeld in groepjes van 7 mensen en werden honderden schotels om uit te eten aangebracht (gelukkig had Odette aan een lepel voor mij gedacht, anders was het knoeien geblazen met mijn hand eten) en culturele manifestatie (een paar toespraken, gezellig kletsen met je vriendinnen van de kerk, overal kraampjes: armbanden, drinken, snoep, stoffen, …; gezang, muziek en dans: Sara waagt zich deze keer wel even op de dansvloer, maar veel bekijks (er willen zelfs mensen op de foto met deze beroemdheid); échte beroemdheid= Senegalese zangeres) heb stiekem achteraf een paar complimentjes gekregen: ze hadden ni verwacht dat een toebab kon dansen… ;-) terug naar huis: vreselijk lang op bus: rechtstaan want veel volk: goed dooreengeschud; Odette is superlief, haar familie en vriendinnen ook: ze is en blijft een Senegalese, maar qua mentaliteit leunt ze het dichtst bij de mijne aan (alsjeblief en dankjewel staan in haar woordenboek, ze is attent maar niet opdringerig…): zou dit zijn omdat zij ook katholiek is?

Wistjedat: Senegalese vrouwen geïntrigeerd zijn door mijn haren: zij hebben allemaal kroezelhaar en zijn er ni tevreden mee: ze dragen dan ook vaak pruiken of hairextensions, als je voorhoofd te groot is, smink je dat deel van je voorhoofd in het zwart om het te camoufleren; bij christenen hun geloof altijd zichtbaar is (kleren of juwelen: heel opzichtig); Jezus hier ook blank is

Zondag 15 november: niets doen vandaag…

15-11-2009 om 12:28 geschreven door Sara  

Bijlagen:
ma en pa.doc (7.9 MB)   

Verkeerd gedacht dat ik voor donderdag mijn planning- en organiseermiserie wel had gehad: Arama was er na half uur nog ni, heb haar maar opgebeld: zus neemt af: is naar dokter! Had ik nu niet een paar uur ervoor gebeld om te vragen of zij kon werken met mij en had zij niet ja gezegd? Ik begin spoken te zien… Nog iets verkeerd gedacht: die oudere man die ook hier in huis woont (huurt één van de zes kamers op mijn verdieping): ik dacht dat hij alleenstaand was, weduwnaar of weet ik veel… niet dus… hij heeft een piepjong vrouwtje en 3 kinderen (die waren op reis en zijn nu dus terug: nog meer volk in huis, ik moet er nog achter komen hoe zij heten): een meisje van een jaar of 8, een kleuter van 2 en een baby van een paar maanden oud (die ’s nachts de leuke gewoonte heeft om te wenen en blijven wenen!) olé pistolet! Vriendelijke buurman van twee huizen verder wilt plots mijn emailadres en als ik vraag of hij email heeft is het antwoord negatief, maar hij gaat het aanmaken. Als hij is zoals alle Senegalezen: alles op het gemakje!, dan heeft hij nog geen emailadres tegen dat ik terug vertrek: gelukkig maar! Avondeten: rijstpap (aan suikers geen gebrek) en een mandarijntje (wordt me toegegooid met het woord: neem! Dat zij dat hier niet onbeleefd vinden?... wsl heb ik in hun ogen ook al duizenden dingen gedaan of gezegd die niet horen.

Vrijdag 30 okotber: vannacht is het zover! (het lijkt wel of ik op sinterklaas wacht … in zekere zin is het mss ook zo: zij brengen ook vanalles mee!) afspraak Binta bij materniteit (waar zij in de voormiddag ook werkt): ze leert de jonge moeders hoe borstvoeding te geven (enfin: ze duwt het baby’tje in hun armen en wringt hier en daar wat en klaar is kees… zacht omgaan met de kinderen, zit er wederom niet in: daar worden ze hard van… heb Sage-femme ontmoet. 2 huisbezoeken: toch n beetje werken vandaag. Grote zus van patiëntje vraagt om geld: ik word knalrood van ambetantigheid, maar slaag er toch in om uit te leggen dat ik geen geld geef, maar dat mijn hulp de behandeling van haar broertje is… ; terug naar materniteit: heb baby van een uurtje oud in mijn armen gehouden! Kleine dingen kunnen toch echt je dag opfleuren…; middageten: dlach: soort couscous met gezoete melk (variant op rijstpap: zouden ze dat eten als ze geen geld voor groenten of vis hebben?: dat durf ik niet te vragen Vroeg vertrokken naar Yoff (ik kan niet stil blijven zitten, dan denk ik te veel na): langs Sarah en Pamela op project; jogje met Pamela op strand: gezellig onder meisjes!; feest Viavia: grootser dan vorige keer maar zelfde concept: strand, vuur, djembés, deze keer ook vrouwelijke danseresjes (maar nu durfden wij helemaal niet meer te dansen: ga maar eens gigantisch af na een show van jewelste!): sfeer en gezelligheid ten top, maar ik kan er maar half van genieten: om het half uur kijk ik op mijn GSM hoe laat het is en of mama en papa nog geen berichtje hebben gestuurd; zenuwen gieren door mijn lijf als ik taxi naar luchthaven neem (helemaal alleen: missie geslaagd: geen problemen, ik kreeg zelfs een stoel aangeboden aan de luchthaven om te wachten, maar stilzitten zat er niet in…) (echt zenuwachtig: ik heb hier zo n beetje mijn wereldje opgebouwd en ik probeer jullie zo goed en zo kwaad mogelijk op de hoogte te houden, maar het horen vertellen of het meemaken is toch nog iets anders: dubbel gevoel: ik wil m&p alles, iedereen en ‘mijn ding hier’ laten zien, maar ik ben benieuwd en n beetje bang naar en voor hun reactie: wat als ze het anders bekijken als ik (kritischer, nuchterder, minder naïef, … weet ik veel); krop in keel ondertussen die maar niet wil verdwijnen, maar daar zijn ze dan: MIJN STOERE BONK EN MIJN GRIJS MUISJE! Traantje wegpinken. Wat zie ik ze graag…; mijn taxi was zo vriendelijk om te wachten, maar ondanks dat toch nog veel chaos: welkom in Senegal! Voor papa de eerste voet op niet-Europese grond. Veel te weinig geslapen na eerste kennismaking met Senegalees bier (Flag en Gazelle)

Zaterdag 31 oktober: ontbijt gezellig samen en ik krijg kado’tjes: brief moemoe en vava (traantje wegpinken), verwennerijtjes van Linne: nagellak (om Senegalezen hun nagels ook te lakken, lippenstift (om lekker eens meisjesachtig te kunnen doen), een pop (geschenk voor patiëntje dat heeft leren stappen dankzij project en oefeningen relais: voor een groot aantal kinderen maakt dit project duidelijk het verschil!), eigenlijk pas te openen op 6 december maar met deze temperaturen niet te doen: chocolade van de sint! Ook vele cadeautjes van jullie allemaal: schriftjes, pennen, speelgoed, zeepjes, kammen, parfumstaaltjes, … zelfs een financiële bijdrage: Dankjewel allemaal!!! Ik mag hier nu ook een beetje in jullie naam voor Sinterklaas spelen ;-)

Trip rondtour Dakar: Sara = echte Senegalese Gids! Met taxi langs porte de Millionaire op zoek naar bootje naar Ile de Madeleines: rust, natuur, hitte: mama en papa zijn temperatuur niet gewoon en het valt mij op dat ik er al een beetje beter tegen kan (mama ziet knalrood en is aan het overkoken), mooi zwemplekje bij baai maar geen zwembroek bij: dan maar volgens het goede voorbeeld van papa met kleren en al! Dorst: maar helemaal niets drinkbaars te vinden op dit eiland: wachten op bootje terug. Via les Mamelles (2 heuvels aan de kust: op 1 staat een vuurtoren en op de andere is de geweldige president van Senegal een standbeeld à la Vrijheidsbeeld aan het bouwen: man met stoere borstkas, met kind op ene arm en andere arm rond bevallige vrouw geslagen: echt vreselijk lelijk, geldverspilling en prestige-gericht) naar pointe des almadies (meest westelijke punt van afrika) om verse zeevruchtjes te eten. Met taxi: afpingelen geblazen, als tubab aangesproken worden, … : de eerste indrukken van mama en papa.; Zwemmen zee Yoff + avondeten Viavia: groentjes: aanvallen!

1 november: ik ben officieel 5 weken in Senegal. Ile de Gorée: met boot overgezet: Senegalezen zijn heel hoffelijk: een troep ipv een rij, voorsteken als je kan, ellebogenwerk te pas en onpas, …; fort bezocht met ‘museum’ (piepklein beetje geschiedenis) en verroeste kanonnen, gezellige straatjes, artisanaal marktje, slavenhuis, zwemwedstrijd (van Dakar tot eiland = 5 km); plonsje zee Yoff en eerste Senegalese thee voor m&p op strand; eten Viavia: typisch Senegalees (dieboudjenn: precies of ik eet dat hier nog niet genoeg ;-) en live-muziek: djembé, gitaar, zang, kallebas

2 november: 9u30 stipt Manegor (zoon van Bana want Bana zelf was ziek) en taxi naar Saint-Louis, tussenstop Rao waar oudste dochter van Bana woont: kort bezoekje; logeren in Jeugdherberg: gezellig, maar basic; wandeling en iets drinken want heet (35°); picknick langs de Senegal; touristische dienst niet veel wijzer geworden: gelukkig heb ik mijn trouwe metgezel: de trotter! Die heeft al heel de reis in mijn sjakos gezeten en heeft al goed gediend… (hangt dan ook al half uiteen); rondtour met Ousmane (onze nieuwe beste vriend): met paard en koetsje: caleche; eten in restaurantje en toevallig twee Antwerpenaren ontmoet: Walter en Walter (ook kine) de wereld is klein en Allah is groot…; Bana heeft gebeld: ze is echt bezorgd om mij zoals mijn echt mama’tje ook zou zijn. Slapen: warm: papa ziet af en rest ook door papa…

3 november: wandelingetje + via onze nieuwe vriend Ousmane een prauw (piroche)-tochtje kunnen maken rond eiland; bakkerij: koffiekoeken: mmm; marktje: mama slaat al eerst souvenirs op; se réposer want te warm om een poot te verzetten; door straatjes slenteren: sfeer opsnuiven: Saint-Louis is de vroegere hoofdstad van Senegal en heeft in tegenstelling tot Dakar een geschiedenis en is niet zuiver opgebouwd uit bedrijven en ambassades, veel sfeervoller zijn de (vervallen) oud-koloniale huisje en de rust. Eten in restaurantje met binnenkoertje: gevoel in de brousse te zitten: zeldzaam gezellig!

4 november: eerste dag echt op vakantie volgens papa (de rest was afzien): op naar het ‘luxe’-hotel gelegen tussen de rivier de Senegal en de zee! En inderdaad: tropische planten, bloemetjes, gezellig restaurantje met rieten afdakje, slapen in hutje, zee op 300 meter afstand (veel schelpjes: afwijking van mama geërfd: schelpjes rapen, veel krabjes op het strand (mama en ik zijn de roodverbrande kreeftjes) en veel afval: leuze van de Senegalezen: geef alles aan de zee en ze zal wel terug uitspuwen wat ze niet nodig heeft) en dat ligt dan op het strand: een hele huisraad), maar ook een zwembad!: zalig genieten ook van de schaduw. En best betaalbaar (voel me toch beetje gegeneerd wetende dat de gemiddelde Senegalees dit nooit of te nimmer zal te zien krijgen (tenzij op TV)) Rust, lekker eten, avond sfeermuziek (‘90s: bailando, boys boys boys, … en Franse klassiekers onbekend), schildpadden (opgesloten voor toeristen natuurlijk maar in allerlei standjes en bijhorende bizarre geluiden), pelikaan idem behalve de standjes, want hij (of zij) was maar eenzaam en alleen; douche met warm water: voor mij een primeur in Senegal!; wandeling bij zonsondergang op strand; Sara droomt blijkbaar zelfs al in het Frans, le néerlandais: c’est quoi?

5 november: ontbijt met echte melk!: naar de brousse vandaag: op 15 km van Saint-Louis, op 7 km afstand van een verharde weg echt in the middle of nowhere: clando-taxi- en tenslotte met paard en kar ernaartoe= charette: hier en daar een boompje, een hutje en een beestje: ezel, geit, 1 dromedaris (geïmporteerd uit Mauretanië) HEET ongelooflijk: geen wind van de zee hier in het binnenland en echt niet uit te houden: wandelingetje van schaduw van ene boom naar andere met in ene hand een zweetdoekje en in andere een fles water! In enige winkeltje hele voorraad water opgekocht (de volle 3 flessen!): geweldig idee van mama: limoen + warm water (want natuurlijk geen koelkast in dit schattige gehuchtje) = verfrissend water; eten bij Fatou: Dieboudjenn. Dorpje: 250 mensen bestaande uit ‘centrum’ en verschillende families met maximum 3 hutjes een beetje buiten het dorp en zelfs een heel eind verder. Project: waterputten, geiten- en koeienboerderij (vlees en melk en kaas) samenwerking met geitenboerderij Alken: moet ik eens gaan bezoeken in België., kippen, duiven, kalkoenen, eenden, vormingen, zonne-energie, medische post (ook voor bevallingen: zelfs statistieken van in welke maand de meeste bevallingen gebeuren: hilariteit alom toen ik uittelde in welke maanden de mensen dan ‘actief’ zijn, besluit: in juli en oktober (regenseizoen en mensen blijven binnen), schooltje, kindercrèche en internaat: een mooi idee (maar kan nog bijgeschaafd worden) gebaseerd op Westerse gedachte, maar wel aanleren en verderzetten in andere gemeenschappen door de vormingen; se réposer + onder douche voor afkoeling; mooie natuur: dor en droog, maar woest en prachtig! Woestijngevoel… ; wachten op eten (Senegalees ritme voor de maaltijden dat m&p niet gewoon zijn): vermicelli, vlees en rozijntjes: echt lekker, ook voor mij een primeur want ik denk dat mijn familie thuis net niet rijk genoeg is om deze plat te kunnen betalen + Dessert (watermeloen): dus dat kennen de Senegalezen wel: interessant… slapen want geen of weinig licht in de brousse, wel veel sterren!: rust, insecten en vreemde geluiden die ik ni kon thuisbrengen

6 november: overvloeding ontbijt op dakterras met zelfgebrouwen geitenkaas en home-made appelkoekjes: zalig!; met voiture naar autoroute + broer van Ousmane (onze nieuwe beste vriend uit Saint-Louis, weet je nog wel?) = taxi naar Dakar: file dus beetje later dan gepland: familie had al gegeten, maar schotel voor ons opzij gehouden: zitten op grond (papa krijgt bankje): lekker! Thuisgevoel: iedereen enthousiast en vriendelijk en toegegeven: ik was eigenlijk blij om iedereen terug te zien! Enkele aanpassingen speciaal voor de ontmoeting met mijn ouders: Bana had nette kleren aan, hier en daar zelfs iemand opgemaakt, meer vis en groenten bij eten, op bed een schonen gouden sprei en mijn deur was op slot (ongelooflijk maar waar: een sleutel en op slot… heeft ook maar even geduurd, sleutel is nu weeral wijselijk verdwenen); rondleiding huis: duurt 10 seconden dus nog tijd om naar strand te gaan: Oulait gaat mee (zelfs met mijn ouders erbij laten ze mij niets alleen doen, er zou eens iets moeten gebeuren…) Oulait valt in water en het eindigt in een leuk zwempartijtje met kleren en al: ik doe vlijtig mee! Ontmoeting relais: gemiddeld 45 minuten te laat (twee komen er zelfs niet opdagen, iets laten weten: nog nooit van die basis-beleefdheidsregel gehoord: pas als ik zelf bel, weet ik dat ze geen tijd hebben) veel getater, cadeautjes (chocolade in ontvangst nemen, snel en subtiel opeten (met lepel want gesmolten in taxi): bewijs ligt na 5 tellen op straat: leeg papiertje van de chocolade): veel getater in Wolof (je moet niet denken dat ze Frans spreken zodat ook wij kunnen volgen en als wij erdoor in het Nederlands tegen elkaar proberen te praten, praten ze gewoon nog harden (papa maakt er een spelletje van en op het einde zijn ze echt aan het roepen tegen elkaar); thee drinken: gasten eerst, dan Bana en Sara, relais krijgen niets; m&p taxi terug naar Yoff, Sara blijft in Guédiawaye: tot morgen! Ik mis jullie nu al… kaartspel spelen: stronten: eerst al hilariteit alom bij het uitleggen: faire du kaka et kilos de kaka… ik voel mij hier enorm grappig: zij lachen echt met alles en liggen strijk met de echte kindermoppen en zij kunnen echt niet tellen: niets logisch denken.

7 november: vroeg uit bed: iedereen slaapt nog, gelukkig gaat Adama blijkbaar ook op zaterdag naar school want anders moest ik iemand anders wakker maken om de sleutel te vragen (1 sleutel voor voordeur van ganse huis): bus naar Yoff, met m&p bus naar Dakar centrum (ook Senegalese ervaring): presidentieel paleis, kathedraal (opdringerige en plakkerige ‘gids maar ik vraag geen geld’, achteraf komt het addertje uit het gras: hij verkoopt stoffen voor de arme kindjes…, museum: wauw, indrukwekkend museum voor Senegalees doen: Afrikaanse kunst: riten, maskers, muziekinstrumenten,…, Sandagamarkt: chaos, drukte, gekte (mama heeft wel sandaaltjes gekocht; papa bijna beroofd van broek); rustig iets eten in Frans cultureel centrum; souvenirs in Yoff dan maar want we wagen ons niet nog een keer in deze hel; laatste plonsje in zee in Yoff (verkoper van lelijk houten beeldjes die ons echt een familie apen of een denkende man wilde aansmeren, kettingen bij de vleet); eten Viavia (pannenkoeken met ijs: lekker westers, nu het nog kan voor ik terug naar mijn Senegalees gezin keer); gezellig samenzijn: iedereen met z’n eigen gedachten en vooral het onderwerp afscheid vermijden… krop in keel groeit terug… Sara moet zinnen verzetten want heeft geen zin om alleen met taxi naar Guédiawaye te keren om dan alleen in bed te kruipen: feestje Cool, Raoul (Cool, ce n’est pas grave: vrij vertaald) met Femke, Kris, Ruben en rasta-vrienden: soort discotheek in open lucht dus letterlijk dansen tot je sterren ziet!: vele aanbidders en samen-plak-dansers: sara maakt gretig gebruik van haar vieze gezichten, Femke is blond en knap (bereid je maar voor Kathleentje: blond haar is helemaal een troef hier of een vloek ;-) en Femke geeft mss af en toe tegenstrijdige signalen, maar in België zou dit nooit leiden tot beroofd worden en gevecht gelukkig waren Ruben en ik toen al naar huis) (stiekeme opmerking van Ruben: dan waren de mannen precies toch ni alleen in de schoonheid van Femke geïnteresseerd) Verrassing: ook opdringerige ‘gids’ van kathedraal is aanwezig en is nog steeds opdringerig: ah, mon amie de la cathédrale… blablablaaa… plan was om bij Femke te blijven slapen, maar uiteindelijk bij Kris blijven slapen: ik krijg ’s nachts een heel verhaal in een Frans-brabbeltaaltje te horen en onverwachts ook nog een knuffel (toch maar zachtjes weggeduwd) ;-)

8 november: sara zorgt voor ontbijt terwijl twee gastheren nog slapen: dan laat ik maar de koffiekoekjes en het verse fruit als verrassing achter met een briefje, want ik wil toch naar mijn gezinnetje! Aantal moeilijke momentjes vandaag: ik voel het gemis echt des te harder nu ik weet hoe het voelt om 2 vertrouwelingen hier te hebben: ik heb ook al veel aan linne, hannes, onze moemoekes en vava’s, aan kathleen (mijn toekomstige reisgezel: ik kijk er al erg naar uit), sabrina (mijn skype-partner), aan al mijn vriendinnetjes en vrienden, neefje en nichtjes gedacht, aan iedereen die al gereageerd had op mijn blog: bedankt: alle beetjes contact met realiteit in België doeongelooflijk deugd!!

Veel geschreven, maar ik had ook veel te vertellen: ik beloof om voor de rest van de week het kort te houden…

08-11-2009 om 20:31 geschreven door Sara  

Dinsdag 27 oktober: ontbijt (stokbrood, boter en melkpoeder: de nouveau un petit déjeuner Sénégalais…); op mijn verzoek huisbezoek met Bana voor afspraak Annemie bij Tenning: ouder kind, dus moeilijker om te behandelen, ideaal zou zijn om kinderen van jongsaf aan te behandelen en de ouders te sensibiliseren, maar jammer genoeg is dit niet altijd mogelijk en komen de kinderen op latere leeftijd pas in het project. En dan is het moeilijk om nog veel te doen en is comfort geven primair op oefeningen doen en stimuleren om verbetering te bekomen.; met Tenning, Odette, Anna, Annemie en 2 verantwoordelijken van Handicap International op terrein (een Française en een Canadees: zij komen kijken om eventueel in de toekomst samen te werken met het project: goede vooruitzichten hopelijk!); middageten in restaurantje: met mes en vork eten: hoe anti-Senegalees (we krijgen dan ook een lepel, ik had het anders wel charmant gevonden moesten de relais met hun handen beginnen eten in het restaurant ;-) nog meer huisbezoeken: met speelgoed = leuk en kinderen hebben niet het gevoel dat ze oefeningen aan het doen zijn, maar denken dat wij met hen komen spelen (ik zou ook standaard iets van speelgoed in mijn zak moeten hebben zitten…): langs Binta om persoonlijk afspraak te maken voor donderdag (via telefoon blijken er nogal veel misverstanden te ontstaan); Babacar (je weet wel: het kneusje/slaafje van de familie waar ik ontzettend veel sympathie voor heb) is onder de hoede van Oelait: het grootste mama’tje hier en een zachtaardige juf. Zij zorgt ervoor dat Babacar zijn huiswerk maakt en extra oefent na school. Om half 10 ’s avonds beginnen zij aan hun huiswerk (ik denk dat hij n jaar of 7 is!): zij schrijft vanalles op zijn ardoise en hij moet het lezen: pa pe pi po … Opeens hoor ik geschreeuw (allerlei dingen in het Wolof, waaronder ook ‘imbicile’ (ik vermoed dat dit een herkenbaar woord is voor alle Nederlandstaligen onder ons) en hartverscheurend gehuil: hij doet blijkbaar niet genoeg zijn best ofzo: weet ik veel (en erachter vragen durf ik ni). Klets, pak slaag, boenk, … nog meer gehuil en gesnotter… mijn hartje kan da ni aan! Nu zit hij naast mij, maar ik durf mij ni te bemoeien en hoe zou ik moeten communiceren met hem? Ik ga mij nu even op de achtergrond houden en hem gewoon op n andere moment veel positieve aandacht geven (zoals nog eens met mijn GSM mogen spelen of samen Mens-erger-je-niet spelen: beiden werden onderbroken door Adama die kwam zeggen dat Babacar er niets van kende en niet mee mocht spelen (heb ik stiekem toch gedaan: wat denkt die meid wel, zij is amper 17 jaar…); eten: rijst met melkpoeder (veel brokjes poeder) en suiker: beetje zoals rijstpap maar dan als maaltijd: aanvallen!

Senegalezen: zij krijgen echt alles kapot! Geen respect voor materiaal, ook niet als het van iemand anders is…

Kinderen hebben hier ni veel speelgoed maar zijn wel allemaal supersociaal en creatief. Ze spelen op straat met de buurtkinderen of verzinnen vanalles om zich bezig te houden. Hier in huis heb ik nog maar drie speelgoedjes gezien: een kapot plastieken vliegtuigje, een klein plastieken popje en een bal natuurlijk (die mag niet ontbreken)! Maar de kinderen zijn ook helemaal niet zorgzaam met het speelgoed: smijt er maar op los… zou het zijn omdat het gekregen is of zit respect voor materiaal echt niet in de mentaliteit ingebakken? Wat n verschil met onze speelgoedkast thuis…: stelletje verwende nesten! ;-)

Vandaag 2 huisbezoeken met Anna: hulpmiddelen (orthopedische botjes, sta-apparaat, beenbeugels, … ) zijn ook belangrijk naast oefeningen, maar krijg dat maar eens uitgelegd!; Bissap is lekker (rood sap van gedroogde bloemen met superveel suiker veronderstel ik (naar goede Senegalese gewoonte) en verfrissend als het ingevroren als een waterijsje is!; eten: the usual: cheboudjenn; werken met Tenning: helft van planning afgekregen: we maken al vorderingen! ;-) 1 kind met Odette en Tenning: deze laatste probeerde weeral van mijn goedheid te profiteren (maar zelfs aan Sara’s goedheid komt eens een eind): “Sara, je suis fatiguée: donnes-moi de l’argent pour le transport à la maison” Waarop ik vraag: Tenning, krijg jij geen vergoeding voor het transport? Waarop zij met haar mond vol tanden staat en Odette de zaak moet redden door te zeggen dat Tenning ermee lacht.; terug thuis: de volgende die probeert: Oulimata: Sara, as-tu du crédit à ton portable? Oui, pourquoi? Donnes-moi aussi! Non. Pourquoi pas? Ja, waarom niet: omdat ik ni alles kan doen, wat iedereen vraagt aan mij, omdat zelfs ik geen miljonair ben (alhoewel dat mss zo lijkt in hun ogen), omdat ik al veel ja heb gezegd in dit huis, omdat…

Leuke weetjes: hulp nodig bij onmogelijke gevallen? Op welk gebied dan ook: een examen, visum, huwelijksproblemen, ongeneeslijke ziekten, … 1 adres: Guédiawaye zondag 1 november om 15uur: heling (stiekem ben ik wel super benieuwd, maar ik kan er toch ni naartoe gaan? Wel?!); één van de relais is net terug van reis in Frankrijk, vertelt zij mij: kan je geloven dat er mensen daar zijn die nog nooit een zwarte hebben gezien? Nee toch? Weet jij ook eens hoe ik mij hier voel: alleen, ik ben zo heel alleen (naar het liedje van Ronny King (voor de kenners en voor de rest: vraag aan Hannes om te imiteren))

Donderdag 29 oktober: morgen komen mama en papa (oké bijna overmorgen, maar ik bekijk het positief!); afspraak Alima: moet zoon eerst inschrijven en daarna snel naar 1 kind want zo snel mogelijk naar doopfeest (en ik die dacht dat het vandaag onze dag was om samen te werken: slaagt tegen!) Gelukkig belt Binta me op om samen te werken: gretig ga ik op haar voorstel in. Ik was het bijna afgetrapt na superlang wachten in de school van zoontje, maar zij won de ‘strijd’: ik ben echt ni assertief genoeg… werkpuntje waar ik maar ni in slaag om te veranderen: over-flexibel zeker? Lichtelijk gefrustreerd… maar Binta maakt mijn dag goed: bezoek materniteit: schattig kindje, lieve verpleegsters, ook wel zieke kinderen, maar al bij al een leuke ervaring! Drie huisbezoeken samen: goed gewerkt, Sara! Dadelijk nog met Arama op terrein, maar ik heb nu even verbinding dus ik profiteer ervan om snel jullie op de hoogte te brengen.

29-10-2009 om 17:27 geschreven door Sara  

Bijlagen:
talibés yoff en thies.doc (6.8 MB)   

Stel: je bent geboren in Senegal: een korte schets van jouw leven:
-pasgeborene: baby-massage: klinkt mooi, maar: woest kindje insmeren met één of ander zalfje, kind aan hoofd alleen vasthouden en schudden of aan voetjes ondersteboven vasthouden en schudden maar (je zou voor minder de hele buurt bijeen schreeuwen): toegegeven weerstand zul je er van zeker opbouwen en je zal tegen een stootje kunnen…
-baby: plas je op de grond: niet erg: even met een vuile vod erover en poepje wassen met blote hand met water uit fles waar iedereen erna nog van tuttert); overal mee naartoe op rug gebonden of af en toe aan arm gegrabbeld (in tegenstelling tot bij ons: heel rustig weggestopt in wiegje): toegegeven de kinderen hier worden veel meer gestimuleerd en ontwikkelen dus sneller
-klein kind: zorgt voor nog kleiner kind
-als je geluk hebt, kan je naar school; anders het huishouden doen
-puber: geen tijd of privacy om te puberen (is luxe-probleem)
-vroeg trouwen (maximum vier vrouwen weet je nog wel…) en nog vroeger kindjes, liefst zo veel mogelijk (les enfants sont notre raison d’être (nemen ze wel heel letterlijk…))
-niet veel ouderen: hun leeftijd is moeilijk in te schatten (ben nog maar 1 dame boven de 80 jaar tegen gekomen, 45 is hier al behoorlijk oud (bij ons nog lang niet hoor, mama en papa: het leven begint pas op 50, niet?)

Ze kennen hier echt geen alsjeblief of dankjewel! Ik kan mij er enorm aan ergeren: donnes-moi ça!, vas chercher ça! Of gewoon in een vraag is voor mij al voldoende, iets in de trent van: Sara, heb jij per toeval geen zin om dit of dat te doen of te halen of … Bijvoorbeeld: ik heb appelsien gekocht, komt er een dame op mij af (lef heeft ze wel): oh, une orange, nous sommes pauvre, donnes-moi une pièce. Waarop ik reageer: bij ons zeggen ze dan: s’il vous plait? Bekijkt ze mij raar, maar herhaalt het en krijgt een stukje: zo moeilijk is da toch ni? Ze bedoelen daar niets kwaads mee, het is gewoon een mentaliteitsverschil.

Vrijdag: bezoek project Talibés en straatkinderen in Yoff bij Sarah en Pamela (is nog maar net aangekomen twee dagen geleden en heeft het nog een beetje moeilijk met aanpassen en de verschillende indrukken verwerken: even emotioneel momentje, maar ik ben blij dat ik ni de enige ben: ik had gedacht dat ik veel emotioneler zou reageren, maar ik ben blijkbaar sterker dan ik dacht. Maar ik denk ook dat het feit dat ik niemand heb om tegen te zagen in persoon maakt dat ik wel gewoon door moet gaan: niet te veel stilstaan bij alles: gewoon doen!); de kinderen krijgen hier buiten les en activiteiten, ook middageten (voor sommigen de enige maaltijd van de dag) en ik mag blijven eten: verrassend: cheboudjenn (rijst met vis) voor de verandering nog eens hetzelfde… wel gezellig!; middagdutje; namiddag: het is vrijdag dus spelletjes: kinderen zijn overal hetzelfde! Los, open, actief, ravotten, af en toe ontdeugend… beetje snippers/scouts-gevoel: leuk!!! Zoals ik al had gezegd zijn kinderen hier snel volwassen en trekken hun plan: kuisen met een glimlach en zonder probleem; douchen: loopt van een leien dakje: af en toe kuist iemand de vloer, de kleintjes worden spontaan geholpen,… Ongelooflijk, maar waar!; koffiekoeken als avondeten: omdat ik voor 1 keer zelf kan kiezen, wat had je gedacht: iets met veel suikers en zonder rijst!; met Sarah, Pamela, Simon en Ierse jongen, ook Simon (maar dan op z’n Iers) en onze gids, Samba (medewerker project Yoff): Dakar by Night! Uit in Texas-club: ongeveer hetzelfde als bij ons (portiers, prijzen schandalig hoog,…) maar ook heel verschillend (dames: strak mini-rokje of glitterpakje, jongens: gewoon casual Westers (oké mss ni zo verschillend), veel spiegels: je staat ervoor en je staart naar jezelf en bewondert je danskunsten (als je wilt, mag je zelfs playbacken of doen alsof je in een clipje op MTV meespeelt), wij: veel succes… weeral 10 huwelijksaanzoeken en liefdesverklaringen, oude blanken met jong negerinnetje (walgelijk!), aantal blanke gabbers die denken te kunnen scoren: schraal en marginaal!... heb ik goed gelachen!; bij Simon kunnen blijven slapen

Zaterdag: op tijd opgestaan om om 10u de trein naar Thies te kunnen nemen: ruim op tijd in station, maar (verbaast het jullie nog?) de trein komt niet opdagen… Dan de bus maar: ‘Mieke (en al de rest ook), hou je vast aan de takken van de bomen want) na 4 uur wachten eindelijk vertrokken! Waarom blijf ik toch hopen op een beetje structuur in dit alles-op-het-gemakje-land? Heeft die chauffeur wel zijn rijbewijs? Zijn attest voor goed gedrag en zede alleszins niet, want na een ander voertuig van de baan te rijden, besluit hij uit te stappen en op de vuist te gaan: spektakel verzekerd! Halverwege plots oproer: paniek in de ogen van mijn mede-reizigers en iedereen wringt zich naar buiten: zwarte rook uit de motorkap (even kijken, de schuld op de warmte steken en terug starten); Aankomst Gar Routière Thies: Annemie komt mij hier halen: dadelijk zijn de bedelaars vertegenwoordigd.; Huis Annemie: ommuurd, koloniaal huis met nachtwaker en huishoudhulp. Sfeervol Senegalees huis met eigen Westerse en persoonlijke toets! Heel gezellig en huiselijk, en voldoende luxe. Geweldige tuin (wat mis ik de onze toch!) met vele bomen en struiken met vruchten: een oase van rust: genieten maar!; Thies: sfeervolle stad met in tegenstelling tot Dakar een geschiedenis: lanen met bomen aan weerszijden, oudere huizen, ezeltjes die kar trekken of als taxi dienen, … ; Fitness (niets voor mij voor alle dagen, maar dan heb ik dit ook eens gedaan), markt en winkel; Eten: typisch Belgisch: hamburgers met sla tomaten en frietjes: mmm!; ijs gemaakt van watermeloen: volgens zoon Kobe heel lekker

Zondag: ontbijt met koffiekoeken en melk!; skype mama en papa (slechts 1 uurtje verschil meer), mini-vergadering en gesprek Annemie: wat is ontwikkelingshulp? Mijn ogen zijn een beetje verder open gegaan en ik probeer nu ook verder te kijken dan mijn neus langer is (om het bij beeldspraken met lichaamsdelen te houden ;-) Het is niet gemakkelijk uit te leggen, maar: je kunt het een beetje kolonialistisch (of hoe zeg je dat: zoals vroeger met de kolonies) beschouwen dat wij (de blanken) de ‘arme’ negertjes moeten helpen door spullen op te sturen (schriftjes, speelgoed, …) (zoals de nonnetjes vroeger): zo help je op korte termijn, maar niet op lange termijn: want wat als de schriften vol zijn: opnieuw schriftjes opsturen? Een andere mogelijkheid is om bijvoorbeeld speelgoed te maken van materiaal hier en dat aan te leren aan de Senegalezen om zo duurzaamheid te bekomen. Maar ik heb het er zelf ook moeilijk mee: wij hebben zo veel en zij kunnen het hier goed gebruiken, maar containers vol opsturen lost niets fundamenteels op... ik kan het niet goed uitleggen... ik hoop dat jullie het snappen… Talibés lessen Frans en wiskunde geven is zinvol en ook ontwikkelingshulp, maar wat als de vrijwilligers terug naar huis keren: dan valt het project stil. ‘Mijn’ project bestaat eruit (en dit is duurzaam): de relais, de Senegalese vrouwen trachten op te leiden om gehandicapte kinderen te behandelen enbewustmaken! Wij denken altijd: die arme negertjes hebben niets, dus waarom niets geven, maar zij moeten zelf iets veranderen aan de mentaliteit hier en zo pas kan je een samenleving veranderen en als wij als Westerlingen een beetje kunnen helpen en ondersteunen bij die mentaliteitsverandering dan is dat al heel goed... Maar misschien kunnen we de twee combineren? Mama en papa hebben een heuze klopjacht in Sint-Job georganiseerd: bruikbare dingen verzamelen en meenemen. Dus met deze: aan iedereen nen dikke merci! We zullen er zeker vele mensen blij mee kunnen maken!!!
Nog eens: ik heb het er zelf ook moeilijk mee: liefst zou ik alles weggeven wat ik heb (oké niet alles)
maar daar help je ze op lange termijn ni mee vooruit... (en dan heb ik niets meer over ;-)

Amai, dat was even serieuze kost, niet? In ieder geval: Ik tel de dagen af tot mama en papa hier zijn maar ik vrees ook dat de heimwee erger zal zijn als ze terug moeten vertrekken... (neem mij mee terug naar België achteraf en laat bagage hier?!) nee nee (mopje!)

Uitstap strand Popenginne (plaatselijk koor dacht er hetzelfde over en organiseerde strand-feest-muziek-dans-drink-en-eetfestijn: konden wij meegenieten van de muziek…), duik in zee + klein wandelingetje: verwoestende kracht van moeder natuur (huizen ingestort door gigantische golven); Cruizen door Senegal (natuur anders dan in Dakar): meer bomen (mango-plantages, veel baobabs: moet ik steeds aan liedje van Bart Peeters denken…), plateaus en heuvelachtig, koeien, ezels, weiden: woeste natuur en rust! Terugrit met ondergaande zon achter ons: prachtig! Even paar druppels regen, maar niets serieus.; Uiteten: chawarma = soort wrap met vlees, kaas en ei: genieten want wsl voor de rest van de week djeboedjenn (riz au poisson)…

Maandag: ontbijt met kaas en echte melk = luxe!; huisbezoek in Thies: schrijfmotoriek (leuk eens iets anders doen); foyer (behandelruimte) bezocht: ideeal! Veel ruimte, materiaal, speelgoed, toestellen, … zou leuk zijn om ook in Guédiawaye te hebben (wordt aan gewerkt); boekje Wolof gevonden (echt veel te moeilijk, man!); vertrek terug naar Dakar met auto (minder lang wachten en aangenamer gezelschap dan bus heenrit); 1 huisbezoek zonder Bana (was weeral niet thuis, ondanks onze afspraak: zieke zus bezoeken kwam ertss) dan maar alleen gegaan want ik had het de moeder beloofd: en in tegenstelling tot de gemiddelde Senegalees hou ik mij aan mijn woord ;-) Leuk kindje: lacht veel, heeft niet door dat ik oefeningen doe, maar denkt dat ik speel met haar: super!! Geweldige mama ook.

26-10-2009 om 23:00 geschreven door Sara  

Dinsdag: op mijn verzoek: 1 huisbezoek Bana

2 huisbezoeken Odette: communiceert duidelijk en oprecht met kinderen en ouders. Maar af en toe luisteren de ouders zelfs niet naar haar: dan is het aan de ‘wijze blanke’ om het eens te proberen: dus ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en heb de moeder proberen op haar plicht te wijzen: zorg voor al je kinderen (ook je gehandicapte kind)

2 huisbezoeken Arama: leuke kinderen om mee te werken en Arama is oprecht begaan met haar kinderen en heeft een band opgebouwd met hen. Nieuw kind opgezocht: arm gezin, eenzaam en vuil kind. Maar lacht als ik hem aandacht geef en even met hem speel: is dit duidelijk niet gewend.

Woensdag: plan: met Tenning op het terrein; 15 minuten voor we hadden afgesproken, stuurt ze n sms: je ne suis pas disponible aujourd’hui… typisch! Maar geen zin om weer hele dag niets te doen: ik ga de school van Oulait bezoeken (zij is lerares). Eerst langs (één van de vele) écoles pre-scolaires = kleuterschool: inschrijvingen zijn nog bezig en de echte activiteiten beginnen pas begin volgende maand (zoals steeds: alles op het gemakje!). Er zitten een 30-tal kinderen te spelen op de grond: bezigheid. Krijg rondleiding: 3 leslokalen, als school volop bezig is voor ongeveer 80 kinderen! Leuke schilderingen op de muur, veel versieringen, dagschema per uur uitgestippeld (maar daar houden ze zich ni aan, veronderstel ik), heb schriftje gezien: voorbereiding op wiskunde en schrijven (richtingen, lijnen, golven,…), klein speelplaatsje (kapotte schuifaf); Erna langs privé-school waar Oulait lesgeeft (verschil privé-school en regulier onderwijs: minder kinderen in de klas, betere begeleiding, wel duurder): eerst 6 jaar primair; erna 6 jaar secundair (omgekeerd telling hier) of collège; erna lycée; en als je echt geluk hebt erna universiteit

Eerst een uurtje met Oulait meegevolgd (ons 1^ste en 2^de leerjaar: jaja, samen in één klas: die kinderen moeten nogal wat geduld hebben: de lerares doet alles op het gemakje (zoals verbeteren van de schriftjes in de klas) terwijl de kinderen wachten (en zich spelend bezighouden): discipline is hier nodig (een schreeuw en tik hier en daar horen er bij)! Persoonlijke begeleiding raar of zelden: doe nu dit! En erna zegt de juf: ‘goed gedaan’ of ‘fout en begin opnieuw’: bordje afvegen en poging twee. Op het bord staat een tekstje geschreven en om beurt komt een kind van het tweede leerjaar aan bord om het voor te lezen (geen controle of correctie, de juf heeft haar handen vol met de klas in toom te houden, het eerste jaar te begeleiden en af en toe even naar buiten te gaan en de klas alleen te laten (de moment om stiekem kattekwaad uit te halen!); erna met derde middelbaar meegevolgd: geschiedenis (iedere leerling heeft een schriftje en schrijft over wat de ‘monsieur’ op het bord schrijft; de eerste les: dus voorstelling leerstof hele jaar; af en toe geeft hij n woordje uitleg erbij of n interessant weetje (wist je dat er slechts twee landen in Afrika zijn die nooit gekoloniseerd zijn geweest?), als slot ben ik aan het woord: zijn lessen zullen gaan over verschillende beschavingen (pre-historie, Egypte, …) en daar paste ik in het plaatje: ik heb een beetje proberen te vertellen over de verschillen tussen onze Westerse beschaving en de Afrikaanse en ondanks dat stam ik af van de Homo sapiens sapiens en zij ook: verbazend niet?; als slot: les biologie met Adama: over de zintuigen (heel interessant, maar traag: en zij vinden dat studeren in Senegal hier hard en moeilijk is, maar ik zou hun gezichten eens willen zien als ze wisten wat wij allemaal in het middelbaar te verwerken kregen: bergen boeken en cursussen heb ik als bewijs! Het tempo ligt zo laag omdat ze geen of weinig boeken, cursussen, kopies, laat staan computers hebben… alles schrijven zou bij ons ook vertraging opleveren. Ze zien een blanke en denken dadelijk aan geld: ken ik niemand in België die partner wil worden van de school en wil sponsoren? Met andere woorden: ik stuur de vraag met deze door (al van twee scholen tothiertoe): zoek je een goed doel om te sponsoren, bijvoorbeeld een Senegaleze school die banken, bordjes, pennen, schriftjes, maar liefst van al computers nodig heeft: bel me, schrijf me, laat me toch iets weten, …

Het eerste (en enige) waar vele Senegalezen aan denken is en blijft geld. Donne-moi de l’argent, hoeveel heeft dit gekost, hoeveel is dat waard, neem mij (of mijn kind) mee naar België, hoeveel geef je voor mijn kind, … ik probeer er met een zwans en een lach vanaf te komen, maar ergens vrees is dat sommigen het stiekem menen.

Nog leuk weetje: ook wij hebben met ons Westers gezinnetje een Foster Parent-plan kindje: uit de Dominicaanse Republiek om precies te zijn. Jaarlijks krijgen wij een brief van een verantwoordelijke met daarin de toestand van ons kindje en het gezin gedurende dat jaar. Ik had net voor ik vertrok de brieven nog eens allemaal gelezen en wat blijkt: ze zijn allemaal hetzelfde (hier en daar een klein woordje aangepast, maar grosso modo gewoon een kopie)! Toen begonnen mijn twijfels te groeien bij deze toch wel grote organisatie (niet dat het geld allemaal op corrupte wijze ergens verdwijnt, maar ook niet dat alles bij het gezin terecht komt of bij de gemeenschap… mss weeral te idealistisch van mij om dat om te beginnen al te veronderstellen). Dus mss kunnen we beter een kleinere organisatie steunen waar we zeker van zijn dat het geld voor de redenen gebruikt wordt, die wij in gedachten hadden. Dus ik trek mijn ogen en oren hier goed open en hou jullie op de hoogte! (zie hierboven al: scholen zoeken steeds sponsors! Maar ik denk dan eerder aan een sponsortocht van een Vlaamse school ofzo…) Maar ‘mijn’ organisatie: plan bobath, is ook nog steeds op zoek naar meters en peters voor kinderen hier…

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: toevallig is ook mijn nieuwe mama, Bana, een medewerkster van Plan International. Zij is diegene die hier de brieven schrijft naar de Westerse families en zij is ook diegene die de cadeautjes krijgt die worden opgestuurd. Nu zag ik gisteren per toeval dat ze stiekem een aantal dingen uit een cadeau-zakje nam en aan haar eigen kinderen gaf… ik heb er niets van gezegd, maar zo zie je maar… zelfs goede gemotiveerde geëngageerde mensen, denken toch nog eerst aan zichzelf en hun eigen gezin als het om overleven gaat. (alhoewel dat mijn gezin hier toch de betere middenklasse behoort)

Wandeling naar Tenning (reageert niet op mn smsje) maar warempel: ze is echt niet thuis… jammer maar helaas: hopelijk belt ze me nog terug, want we hebben nog veel werk samen … (en zoals jullie ondertss weten: stilzitten is ni echt iets voor mij, alhoewel ik helemaal ontstrest ben nu. Te hoge bloeddruk bestaat hier wel, maar dat komt vooral door de cholesterol door het vette eten… maw stress weg, kilootjes erbij  ;-)

Skype mama en papa: mijn twee trouwe bondgenoten en toeverlaten! (gisterenavond even dipje: wat mis ik iedereen… de gewone dingen…)

Vanavond weer een gewoon Senegal-avondje: computer, boekje lezen, iedereen doet zijn ding (koken, slapen, uitgaan op straat, TV-kijken, …)

TV-kijken: één TV voor een paar huisgezinnen, dus staat constant aan; favorieten: gedupete Spaanse of Indische zeemzoete feuilletonnekes: iedereen (ja, ook de meest mannelijke puber onder hen) leeft mee met alle drama, romantiek, beetje suspens (worden ze betrapt of niet?...). Eigenlijk wel aandoenlijk om te zien en te horen: ahh, oh!, hahahaaa, … In het nieuws zijn ze hoegenaamd niet geïnteresseerd, dus volg ik op het net een beetje de stand van zaken of hoor ik het wel van jullie. Films: cleffe, oude krakers of kerstfilms in oktober,…

Donderdag: afspraak Alima (maar is verkouden: vraag me niet hoe ze het krijgen: het is hier nog steeds een 25 à 30 graden), dus maar 2 kinderen behandeld vandaag: heb wel mijn tijd ervoor genomen (heb besloten dat altijd te doen vanaf nu, dat zal aanpassen zijn terug in België: tegen de klok werken, …). Alles zit mee vandaag: Ouders gemotiveerd, relais zet haar beste beentje voor, maar… kind wil niet meewerken (gedrags- (en opvoedings?-) problemen!): hij weent, brult en tiert. Echt hartverscheurend, maar na tijdje (ik heb echt alles geprobeerd: lief zijn, afleiden, spelen, direct zijn, boos geworden (maar tis nogal moeilijk om duidelijk te maken wat ik wil als kind mentaal gehandicapt is en ik geen Wolof spreek) ) van mijn hart een steen proberen te maken en gewoon doordoen met de oefeningen… op het einde weende hij iets minder hard, maar ik ben benieuwd naar onze volgende behandeling/martelmoment… Is wel een kind dat veel kan bereiken, als het mee zou werken, maar tja: je kan niet alles willen: helaas, pindakaas

Pindakaas: doet mij eraan denken: gisteren iets speciaals gegeten: rijst met saus van geplette noten en ook gemalen vis: papperig maar lekker (en eens iets een beetje anders als altijd)

22-10-2009 om 16:55 geschreven door Sara  

Vurige mensen die Senegalezen (of opvliegend tis hoe je het bekijkt): vaak heb ik de indruk dat ze ruzie maken maar dan blijkt er niets aan de hand te zijn: ze roepen gewoon graag tegen elkaar; Babacar (de underdog van het gezin waar ik spontaan sympathie voor voel) was een half uur te laat voor het eten (snap ik ni: hadden ze dan een vast uur om te eten: nooit iets van gemerkt?); als straf: veel geroep, pakje slaag, toekijken hoe iedereen eet om achteraf droge rijst te kunnen eten

Als dat geen leuk weetje is om mee te eindigen???

19-10-2009 om 23:34 geschreven door Sara  

Bijlagen:
foto's.doc (3 MB)   

Eindelijk Adama zover gekregen om mee naar het strand te gaan (op ocharme 100 meter van het huis!!) om even een plonsje te doen: zalig! Zoals gewaarschuwd: hoge golven en stevige stroming terug in zee: superleuk, dit kan ik elke dag wel doen… maar Adama zoals steeds overbeschermend (voor alle duidelijkheid: zij is 16 jaar maar precies een beetje verantwoordelijk voor mij als mère Bana ni in de buurt is, eigenlijk zou ik voor haar moeten zorgen, maar ik speel het spelletje een beetje mee zodat ook zij haar taak kan vervullen. Om de 5 seconden roept zij luid: Sara, viens! C’est dangereux… maar zij kunnen ni zwemmen en durven ook ni onder water met hun hoofd om onder de golven door te gaan: en dat is nu net het leuke!!)

Supervroeg gaan slapen: moe en buik nog steeds niet in orde

Vrijdag 16 oktober: was gedaan: ik doe het helemaal niet zoals het hoort volgens hen, maar zij schrobben nogal: zo zijn mijn kleren versleten na 3 keer wassen… ik was gewaarschuwd dat ik goed in het oog moet houden dat ik al mijn kleren ook terug aan de wasdraad vond achteraf en dat er niets ‘verdwenen’ was, maar wederom een bewijs dat mijn familie te vertrouwen is: totnogtoe niets kwijt! Wel even een handdoekje, maar de mentaliteit is hier gewoon anders: alles is van iedereen (bijvoorbeeld allemaal uit dezelfde beker drinken) dus zij vinden het vanzelfsprekend dat ze mijn handdoek gebruiken

maar waar ik het wel een beetje moeilijk mee heb: niemand heeft hier zijn eigen plekje om even alleen te zijn. Er zijn drie slaapkamers: 1 voor de oudste dochter en haar kinderen, 1 voor de oudste zoon en ik heb dus het grote tweepersoonsbed in de derde kamer (nu al een tijdje zonder bedpartner en voor mij alleen: ik heb voorgesteld dat er iemand mag bijliggen, maar dat is hier beleefdheid: het grote bed is voor mij, de gast (volgens mij moeten er nu 5 anderen op de grond slapen…) maar ik heb geen kast om iets in weg te steken en af en toe liggen mijn schoenen plots ergens helemaal anders. Ik kan net rond mijn bed stappen (zo klein is mijn kamertje of zo groot is mijn bed: tis hoe je het bekijkt); er staat één grote kast in de kamer waar alle kleren van het hele gezin in steken: ’s morgens komt iedereen even binnen om kleren te nemen en ’s avonds van hetzelfde: heel gezellig; omkleden gebeurt ook in mijn kamer en als ik me omkleed dan doe ik dat onder een rokje, maar blote borsten heb ik hier al genoeg gezien, dus als zij de mijne zien dan is dat dan zo maar… wees gerust: thuis zal ik me terug aanpassen ;-)

vertrek busritje zonder bestemming: gewoon een beetje rondrijden en uiteindelijk in Yoff (bij de ViaVia) aankomen; ben uiteindelijk in Dakar centrum beland (na 3 uur oververhit en overvol buszitten); kathedraal bezocht en toeristische dienst gezocht (was te verwachten: 1 kantoortje toeristische dienst in gebouw van dienst toerisme, maar niemand aanwezig (hij was niet komen opdagen vandaag en niemand anders kon mij voorthelpen) dan maar geen info… Veel aangesproken geweest door verkopers, even rondgewandeld maar bus naar Yoff genomen; even langs Simon,  Ruben en Kris: Femke leren kennen (ook Vlaamse); story gelezen (roddels: altijd interessant! Karl Vanmalderen (docent sport aan Hogeschool Antwerpen, voor verdere roddels vraag aan Kathleen of Saskia: ni m’n favoriete docent…) ligt blijkbaar uit de wedstrijd ‘de beste amateur-kok van Vlaanderen…); winkels gezien waar ze borden verkopen (dat kennen ze dus toch in Senegal) ; naar Viavia: gezelschap bestaat uit 1 Waals meisje: Alexandra, 2 Amerikanen (Ruth en Joe), en voor de rest Vlamingen (Simon, Ruben, Laura, Maarten, An, Tinne, Sarah, Femke, Jolien, Kris en ik), naar strand + eten (groentjes!: aanvallen) + kampvuur + live-Djembé-muziek en dans (later ook zelf even een dansje gewaagd): supergezellig!!

Bij Simon blijven slapen (was n beetje zat, maar ik kan hem wel aan… ook zoiets wat ik in België nooit zou doen: bij n relatief vreemde jongen blijven slapen (ja papa, in hetzelfde bed…)  ;-)

Ontbijt: mango en koekjes: mmm

Afgesproken met Sarah, Laura, Tinne, An en Maarten om Dakar te bezoeken: de oorspronkelijke hoofdstad van Senegal is Saint-Louis en Dakar is een beetje kunstmatig ontstaan, dus bestaat vooral uit kantoren en lelijke ambassades (muren met prikkeldraad); er valt ni veel te zien, maar de paar dingen die er te zien vallen wil ik zeker bezoeken, dus ik ga nog een keer terug (met mama en papa binnenkort?) Veel verkopers (ook plakkerig en fysiek: maar ik biedt weerstand en dan kijken ze eens verwonderd of lachen ze onwennig, maar ze druipen af!); broodje met kaas gegeten (kaas is hier voor de gewone Senegalees ook onbetaalbaar en melk is een poedertje: hoe ze hier aan hun voedingsstoffen komen is mij een raadsel…); AXA-bank is hier tres connu…; kathedraal, presidentieel paleis (niet te lang blijven staan of je wordt door zwaarbewapende soldaten weggejaagd, haven, treinstation, stadhuis, place de l’inpendance, marché kermel: stel je vooral niet veel voor ivm bijvoorbeeld Antwerpen al is dit 10 keer niets… maar ik ben tenminste in Dakar geweest  ;-)

Bus terug en met Sarah gaan zwemmen in Yoff: direct een 10-tal mannen rond ons, maar het water was zalig en deed enorm deugd na een hete dag in Dakar

Naar huis: primeur in Senegal: regen en onweer: stiekem even op het terras gaan kijken: prachtig spektakel van licht en verbazend weinig donderlawaai

Vandaag zondag: tijd voor te réposer en wederom niets te doen… uitslapen (voor zover dit mogelijk is in dit huishouden, voel me net thuis: papa die expres veel lawaai maakt zodat ik zou opstaan… ;-)

Mijn zus met zoontje van 1 jaar is gestopt met borstvoeding geven: ze is naar de marabouth geweest en die heeft ervoor gezorgd (door de bidden en bezweren) dat het kind vanaf nu nooit meer aan de borst wil hangen… we zullen zien wat het geeft… in ieder geval: geloven doet veel: als de moeder het gelooft en zij stuurt die signalen naar haar kindje, en als zij meer andere voeding (pap enzo) geeft,  dan zal hij wel minder erom vragen, maar zij zijn er wel van overtuigd dat dit allemaal te wijten is aan de toverkunsten van de marabouth

Bijlagen:
strandfeest + dakar.doc (6.9 MB)   

Af en toe krijg ik reacties uit het Belgenlandje en het is leuk om te weten dat meer mensen dan alleen mama en papa mijn blog lezen...
maar voel je vooral vrij om ni alles te lezen! ik schrijf ook vooral voor mezelf om alles op n rijtje te zetten en het is mss ni altijd even interessant om te lezen ...    ;-) jammer dan! 
nog één ding: ik mis jullie allemaal super hard; je weet pas wat je hebt aan mensen als ze ni in de buurt zijn om op terug te vallen (beetje melig even)  ;-)    maar is wel waar!

Skype mama en papa: ik blijf me optrekken aan en energie putten uit onze gesprekjes…; linne heel even gehoord: ik mis je, zussie!

Ondertussen al woensdag 14 oktober: huisbezoeken Tenning en Annemie: altijd leuk om een tweede mening te hebben over de behandeling en aanpak van de kinderen; de relais doen hun uiterste best: ze passen toe wat ze geleerd hebben in hun opleiding en proberen verder te denken, maar ze zijn niet erg kritisch of open-minded. Dit is ook een cultuurverschil: op school hier wordt alles afgerammeld en gewoon opnemen, bij ons is er interactie en reflectie en zelfstandig oefenen achteraf. Zo leren zij hier niet zelf na te denken over hoe ze een situatie kunnen verbeteren of aanpassen. Ik weet ni of ik echt duidelijk ben in mijn uitleg, maar het is ook zo moeilijk uit te leggen als je het ni zelf hebt ervaren of gezien hoe het in Senegal (en in vele andere landen) werkt. Ook naar duurzaamheid is dit van belang: het doel is uiteindelijk dat de relais het project verderzetten samen met een oudercomité en plaatselijke projecten zonder Europese hulp. Maar momenteel zie ik dit nog niet echt gebeuren, want zij denken niet vooruit in de toekomst. (zit er echt niet in: plannen op voorhand…) Als één van de relais met mij op stap gaat, dan is zij eerder afwachtend totdat ik het heft in handen neem en totdat ik het kind of de ouders probeer iets aan te leren of duidelijk te maken. Ik hoop dat er zo veel mogelijk van wat ik zeg en doe, hier blijft hangen en dat ze er iets mee doen: hun kennis delen en uitbreiden om zo de kinderen beter te kunnen helpen en behandelen. Maar de wereld in 3 maanden veranderen … dat zal jammer genoeg niet gebeuren…  ;-)

Vergadering relais en annemie en mélanie en président (van de wijk, niet van Senegal…): heb helft niet kunnen volgen, want ging over financiën en veel te snel en Wolof en Frans door elkaar. Wel geleerd: geld maakt hier wel gelukkig, zodra ze geld krijgen: lachen en zwanzen en zelfs een vreugde-dansje placeren… ik heb me wat op de achtergrond gehouden: niet mijn plaats en positie om mij te bemoeien. Ik heb wel mijn schema wat proberen aan te passen: ik zou een 26-tal kinderen intensief willen opvolgen en er een verslag van maken achteraf, maar om dat te doen, moet ik een strakker plan hebben: ik ga nu 2 relais combineren op 1 dag (1 in de voormiddag en 1 als het warmst van de dag voorbij is: tegen 16u). dus mijn schema wordt wat voller: leuk! Zaterdag en zondag probeer ik wel vrij te houden zodat ik met de andere Vlamingen hier eens iets leuks of toeristisch kan doen…

Allemaal mooi in theorie, maar dan ken ik de Senegalezen nog niet goed… plan vandaag (donderdag): kinderen met Alima behandelen: om 9u bij haar thuis. Oké: op tijd vertrokken: verbazend… maar ze moest wel weg (man van zus overleden). Haar voorstel: Sara doet slechts 1 kind vandaag en alleen. Maar… Sara niet akkoord en neemt het heft in handen! Ik wil twee kinderen doen en zij moet mij voor ze vertrekt tonen waar ze wonen en aan de ouders voorstellen: Alima is akkoord en ik heb die 2 kinderen de behandeling van hun leven kunnen geven…  ;-) tijd genoeg. Soms was de communicatie met de ouders of de oudere zus wat stroef, maar ik denk wel dat ze de boodschap begrepen hebben en dat ze hun uiterste best zullen doen!

Ben door Vlaams koppel gisterenavond uitgenodigd om samen met Annemie in poep-chique hotel te komen eten. Heb mijn mooiste kleren uit mijn valies gezocht (nogal moeilijk want heb alleen slechte kleren bij…) en me snel even gedoucht. Hotel: de gewone te verwachten luxe die ik weeral even heb moeten missen: tafels en stoelen, mes en vork, een beker voor mij alleen, … maar ook een Olympisch zwembad, zicht op zee vanop terras, live-muziek,… ongelooflijk! Alleen zou ik zoiets nooit gedaan hebben, maar zo heb ik ook de andere kant van Senegal gezien (van het ene uiterste in het andere). Gastheer en gastvrouw: supervriendelijk en hebben getracteerd (was stiekem blij, want ik vreesde dat dit boven mijn budget ging..)  ;-)   vrienden van Annemie die elk jaar Senegal rond deze periode bezoeken want 3 jaar geleden is hun 23-jarige zoon hier overleden aan een longziekte die ni op tijd was behandeld. Zij komen elk jaar dit herdenken en een soort eerbetoon betuigen. Het toeval wil dat ik hier nu in dezelfde periode van het jaar in Senegal ben, ook als vrijwilliger en dat ik eveneens 23 jaar ben. En nog eens toeval: Frank Vandenbroecke is maandag onder mysterieuze omstandigheden overleden in Senegal (voorlopig zegt men aan een longembool, veel weet ik er ook ni over, jullie zullen wel beter op de hoogte zijn, er wordt vanalles gefluisterd: drugs, prostitutie, … maar ik heb ni de indruk dat de senegalezen er wakker van liggen, eerder de Belgen hier aanwezig): maar hoeveel gelijkenissen zijn er mogelijk?. Beetje emotioneel en pijnlijk, maar warm ontvangst, vriendelijkheid en gezellige avond maakten dit ruimschoots goed! Taxi terug naar huis en voor het eerst wakker geworden vannacht niet goed wetende waar ik was en waarom ik niet in mijn eigen bedje lag… een onderdrukt verlangen naar huis? (of gewoon naar mijn eigen bedje  ;-)

Weetje: heb het van betrouwbare bron eerst vernomen maar stond ook in Senegaleze krant: Senegalese minister van buitenlandse zaken (broer (in de ruime zin van het woord dus andere moeder zelfde vader) van mijn mère Bana) had afspraak met Hillary Clinton. Zij wilde een cheque geven voor ontwikkelingshulp ter waarde van een paar miljarden Senegalese francs. Toen de minister terugkeerde, beval president Wade om de cheque aan zijn zoon te geven. De minister weigerde en is nu afgezet door onze vriend Wade. De cheque is terug naar de Verenigde Staten: bye bye geldschieter!... Ik ben ni echt op de hoogte van de politiek hier… maar lijkt me ni echt pluis…

15-10-2009 om 16:14 geschreven door Sara  

tot hiertoe heb ik jullie altijd vlijtig op de hoogte kunnen houden maar nu is het al even geleden... de verbindingsproblemen spelen me parten... maar dat wil niet zeggen dat ik heb stilgezeten! ik blijf alles neerschrijven voor mezelf ook om rustig alles op een rijtje te zetten en even te kunnen ventileren. ik vertel jullie al mijn indrukken (de goede en de minder goede), in het algemeen: geweldige ervaring, een aanrader voor iedereen om op deze manier een andere cultuur te beleven!

dus zet je rustig achterover en geniet mee van de avonturen van Sara in Senegal... (beetje zoals Tiny maar dan zonder de mooie prenten)  ;-)

Skype mama en papa en hannes en anke: gezellige babbel en Hannes weet me altijd op te vrolijken! (net wat ik nodig had… een portie onbezorgde thuis-vreugde en hannes-humor…)  ;-)                          PS: mama en anke zijn het fotogeniekst via skype

Wilde zwemmen in zee hier in Guédiawaye (niet te ver in zee want gevaarlijk door sterke stroming!), had Adama gevraagd mee te gaan; maar opeens ging het niet meer want er was geen tijd: verrassend, niet?: geen tijd! Er wordt een religieus feest georganiseerd vanavond (ik vroeg om hoe laat het begon en ze zeiden 17u maar tegen 19u is het begonnen… Senegalees ritme… het is een herdenking omdat de vader des huizes (de man van Bana) drie jaar is overleden (eigenlijk was dat tijdens de rammadan, maar dan hadden ze geen tijd om uitnodigingen te versturen). Er werden twee luidsprekers geïnstalleerd aan de overkant van de straat en een rechthoeking blauw tapijt van ongeveer 5 op 10 meter uitgerold. Er kwamen familieleden, vrienden en buren (of je de man had gekend of niet, maakt precies ni uit). De vrouwen zaten aan de ene kant van het tapijt en de mannen aan de andere kant. Ze droegen allemaal traditionele kleren en aan mij werd opgedragen een lange broek te dragen en een hoofddoek te lenen. Eerst bidden de mannen (die gaan naar de Koran-school, de vrouwen niet) zingend in het Hebreeuws: aachalasochalah aamachalisaaah… (of iets in die aard)  (en ze roepen luid door de microfoons (af en toe leek het alsof we aan het singstaren waren: zo vals!  ;-) De vrouwen weten niet wat ze zingen maar als ze iets kennen, zingen ze luid de klanken mee. Af en toe zongen ze samen, maar meestal zingen een paar mannen iets voor en de rest valt in of zingt iets anders erdoor (een mooie canon heb ik nooit gehoord) Soms begeleid door handgeklap of billengeklets of vingergeknip (alle handen in de lucht); erna allemaal op knieën (ik zonderde me even af) en zachtjes bidden naar het oosten, afwisselend rechtstaan en diep buigen, en op knieën zitten en hoofd op grond leggen; erna terug zingend bidden (ik snap niet goed de rang of volgorde van belangrijkheid: voor mij leek het alsof er een 4-tal belangrijkere mannen aanwezig waren, die samen met de zonen op de voorste rij zitten en afwisselend door de micro roepen, maar geen marabouth aanwezig. Samen thee drinken (eerst de mannen natuurlijk) en koekjes eten (=wijn drinken en hosties bij ons?). Lezing en vertelling Koran (in het Wolof dus onbegrijpelijk voor mij): wat ze moeten doen: mensen helpen en veel bidden. Erna slotwoord oudste zoon, Ché.

Weetjes: vrouwen die ongesteld zijn, mogen niet bidden; en een zwangere vrouw moet zo veel mogelijk binnen blijven, want als mensen in je ogen kijken als je zwanger bent (en niet getrouwd) dan brengt dat ongeluk; tussen 14u en 17u buiten komen, brengt ongeluk: de geesten dwalen dan buiten rond omdat de mensen binnen bidden en als je wordt gevangen door een geest, wordt je ziek! Zeker op vrijdag, want dat is het einde van de week. Man man man, hou je eens serieus bij het horen van zo’n verhaal… (volgens mij: excuus om binnen te blijven en je te reposeren (zoals ze da hier zeggen)); school is gedaan als leerstof voor die dag gezien is (ook al geen vaste uren dus): ik zou hier gek worden: geen structuur of houvast in je dag…

’s Avonds met mère Bana naar Grande-maison (huis van haar ouders) waar familie die in België woont (ambassadeur van Senegal in België) op bezoek was (hij kende één Vlaams woord na 5 jaar in België te wonen: goeiedag, dan doe ik het hier al beter met mijn Wolof na 2 weken…). Gezellige sfeer (ik verstond weeral de helft er ni van, maar alleszins beter dan voor TV te zitten: senegaleze gezellige ambiance opsnuiven!), blijven eten: lekker! Vlees met frietjes en ajuinensaus en stokbrood: smullen maar! Leuk om met een beetje Westerse mensen te praten (ook al blijven het Senegalezen, zelfs in België behouden ze hun eigen cultuur en gewoonten. Alhoewel de jongste dochter blijkbaar wel naar een Vlaamse school gaat. Chique auto (Chevrolet) voor de deur: volgens mij zijn dit echt de rijke senegalezen. En heb ik het enorm getroffen bij mijn gezin. Kleine kinderen beetje opdringerig (vragen geld) en man die mij wil verkopen (maar mère Bana beschermd mij goed!)  ;-)

Goed geslapen, en ik herinner me mijn droom nog goed: mama en papa kwamen op bezoek en hadden verse groenten uit tuin bij! (een onderdrukt verlangen dat boven komt?  ;-) beide geen geheimen: ik mis iedereen thuis en ik mis het om regelmatig groentjes en fruit te eten.

Vanmorgen: huisbezoeken Bana (ik moet stoppen denken dat ik alles kan veranderen hier: de ouders proberen wel, maar ik weet niet of ze alles begrijpen en of ze wel doen wat ik ze vraag als ik er ni ben en of ze het belang van de oefeningen wel snappen… ik ben te idealistisch, denk ik, ik kan hun mentaliteit niet veranderen) alleszins doe ik mijn best, geef ik niet op en meer kan ik ni doen! Ik zoek een correspondent voor een hemiplege jongen hier (dus als je iemand kent die zijn Frans wil oefenen door bijvoorbeeld brieven te schrijven met een Senegalese jongen: bel me, schrijf me, laat me toch iets weten…) hij is heel functioneel en ik weet niet goed wat ik kan doen om hem te helpen (des te beter eigenlijk: ze hebben hier met het project al het mogelijke al gedaan, nu is het aan de ouders en aan de jongen zelf om het verder te zetten en te blijven oefenen!, maar wat ik wel kan doen is hem motiveren om zijn rechter arm te gebruiken: door bijvoorbeeld brieven te schrijven naar een Belgische correspondent)

Banaan gekocht: mmm: vitamientjes!

Bezoek project: ‘one night in dakar’                     (neen, geen one-night-stand in Dakar!)

in Pikine (mijn 4 nieuwe Vlaamse vriendinnetjes)

opzet: jongens uit arme gezinnen van op het platteland worden naar de stad (de buitenwijken) gestuurd om koranlessen te volgen, dit gebeurt ook wel echt, maar hun dag bestaat vooral uit bedelen en slechts een aantal uren koranlessen, het project wil dit een beetje verbeteren door ook andere lessen te integreren: Franse les en rekenen, maar ook gewoon activiteiten organiseren voor de kinderen: spelen of knutselen of…                              

indruk: veel kinderen op kleine plaats (het huis van de marabouth, waar hijzelf en zijn gezin ook woont), weinig hygiëne, geen matrassen om op te slapen, weinig eten en kapotte kleren: confronterend en aangrijpend! De meisjes leveren goed werk (en zien ook echt resultaat, daarom is het ook leuk als het project kan voortgezet worden door andere vrijwilligers of stagiaires, om het resultaat ook te behouden.): ze hebben matrassen gekocht voor de talibees (de kinderen), ze hebben ervoor gezorgd dat een stal van de geiten werd omgebouwd tot extra slaapplaats, ze hebben de kinderen vooral ook een leuke tijd bezorgd en iets om naar uit te kijken elke dag. Want ondanks de erbarmelijke omstandigheden, waren de kinderen supergemotiveerd en ondanks dat ze het antwoord niet wisten: toch vinger in de lucht steken en superblij zijn als ze aan het bord mochten komen! De marabouth van het project is één van de betere zeiden de meisjes: hij laat blanken toe in zijn huis; hij laat toe dat de kinderen les krijgen, want bij de meesten is dat niet het geval, want hoe meer de kinderen weten en hoe meer educatie ze gekregen hebben, hoe zelfstandiger ze zullen worden in de toekomst en dat willen de meeste marabouths vermijden. Hij kocht ook echt iets voor de kinderen met het gebedelde geld: voor iedereen nieuwe kleren: een feest! Ik was diep onder de indruk van het enthousiasme en de motivatie van die Vlaamse grieten hier: met weinig middelen zo veel mogelijk proberen te doen! Een extra motivatie voor mij om door te zetten: ook al kan ik ni alles veranderen, er zal alleszins toch iets bij één relais of bij één ouder of bij één kind blijven hangen van al mijn werk hier! Ook even batterijtjes opgeladen in Westerse omgeving en met 4 andere Vlamingen (een koppel: Joris en Sofie die ook vrijwilligerswerk doen maar nog een project zoeken (kleuterschooltje en avondlessen informatica waarschijnlijk in Pikine) en 2 stagiaires: Tinne en Laura die wsl het project met de Talibees voortzetten). Ik ga zeker nog eens met hen afspreken als de 4 Vlaamse meiden straks terug naar huis zijn: samen de toerist uithangen of gewoon even langsgaan om te ventileren en beetje terug Westers te zijn…  ;-) zij wonen allemaal samen in een huis met een Senegalese conciërge en kuisvrouw en kokkin: luxe en Westers (een koelkast, een tafel, …). Bij mij is het echt “back to basics”. Dat heeft dan ook weer zijn voordelen dat ik echt wel de cultuur ten volle ervaar en sneller en beter integreer…

Ik voel me steeds meer op mijn gemak en durf meer initiatief te nemen. Ik heb geen zin om altijd alles alleen te doen, maar dan hoef ik ten minste geen rekening te houden met iemand. Ik vind het ook lastig om steeds te vragen of er iemand meegaat met mij: ten eerste omdat zij zelf ook wel iets gepland hebben en ten tweede omdat ze dan altijd zeggen: oké, doen we, maar eerst dit nog even doen, en dan zit ik te wachten en dan duurt dat een eeuwigheid (alles op het gemakje é) en dan komt het er vaak niet van… jammer, want dan heb ik ook mijn tijd zitten verdoen. Dus het is gemakkelijker om iets alleen te doen, maar ik ben geen eenzaat, zoals jullie allemaal wel weten! Ik mis een compagnon…

Heb gisterenavond wederom alleen de bus terug van Pikine naar huis genomen en heb zelfs een klein wandelingetje op het strand by night gemaakt: er was niemand op het strand, alleen ik en het geluid van de golven en in de verte het licht van Dakar city en vele sterren aan de hemel: zalig genieten! Even rustig alleenzijn en nadenken of nog beter: aan niets denken… kan toch deugd doen!

Langs ouderlijke huis van Oulimata gewandeld en even blijven plakken: heb broer ontmoet: leuke jongen en gezellige babbel (heeft gestudeerd en staat iets opener voor de Westerse cultuur en de verschillen). Sommige Senegalezen denken nog steeds dat de blanke een koning is die iets meer is dan een zwarte, dan zijn er ook anderen die de onderdrukking niet vergeten zijn en wantrouwig tov ‘tubabs’ staan. Ik zou het liefst hebben dat iedereen mij als een gelijke beschouwt, maar ik moet me erbij neerleggen dat ik een attractie en bezienswaardigheid ben: alle kinderen gapen mij aan en roepen mij na, en de volwassen Senegalezen willen mij allemaal aan hun familie en vrienden voorstellen en stoefen met hun blanke vriendin. Aan mij om de gulden middenweg te vinden! Meegaan in hun doen om hen niet te beledigen en mijn dankbaarheid te tonen, maar af en toe afstand bewaren en op tijd neen zeggen.

Vreemde gewoontes hebben ze hier: kind van 4 jaar zit avondeten te eten op het potje en niemand die raar opkijkt...

Heb beloofd om met meisje uit de buurt te corresponderen als ik terug in België ben: Awa. Zij was ook op de herdenking zondagavond. Ik kwam ze per toeval tegen op straat en ben mee naar de markt gegaan. Alle Senegalezen zijn oprecht vriendelijk en ik ga een beetje van die samenhang, hulpvaardigheid, hospitaliteit en openheid meenemen naar huis om in België rond te strooien: behulpzaamheid en vriendschappelijkheid kunnen een aantal Westerlingen wel gebruiken.

Heb gisteren trouwens geld geleend aan mère Bana en ik had een beetje schrik dat zij er misbruik van ging maken. Maar geen nood: vandaag heeft zij het al terugbetaald (zonder dat ik er achter heb hoeven te vragen) en het is nu officieel bewezen: ik heb het enorm getroffen bij mijn gezin! Eerlijk en betrouwbaar en zij zien mij niet als een wandelende portemonnee of een vliegtuigticket naar Europa.

Net vergaderd met Annemie: leuk om even mijn indrukken in het Vlaams te kunnen ventileren tegen iemand die weet waarover ik spreek! Heeft boeken mee voor mij zodat ik een beetje kan lezen om de dode momentjes op te vullen: combi van serieuze dingen en ontspanning: that’s the way I like it! Nog een keer samen overlopen wat nu juist mijn inbreng kan wezen: tot nu toe vooral indrukken verzameld en veel uitgetest en geprobeerd. Vanaf nu moet ik voor mezelf structuur in deze chaotische omgeving brengen… stap voor stap maar komt in orde!

13-10-2009 om 21:02 geschreven door Sara  

Bijlagen:
lac rose.doc (5 MB)   

Was gedaan: ik deed de was en mère Bana spoelde en terwijl zij dacht dat ik het ni zag, waste ze mijn kleren nog een keer: is ze niet lief?

Nog steeds diarree…

Huisbezoek met mère Bana: tante (ik dacht eerst dat zij het zusje was) zorgt enorm voor kindje: gewerkt op fijne motoriek, sociale interactie en spelsituaties

Skype mama, papa, linne en guy (lang geleden nog gezien, guy!): alles ok!

Zaterdag 10 oktober: Ondertussen al 2 weken in Senegal: lijkt nog helemaal niet zo lang, maar ik wil nog veel doen en veel zien en beleven!!

9u afspraak Tenning: 2 kinderen behandeld en 2 nieuwe kinderen (1 kind met een andere handicap dan Cerebral Palsy: groei- en motorische retardatie: ik ben geen dokter en ik weet niet alles, maar ik heb mijn meest kritische kijk boven gehaald en proberen de ouders wat advies mee te geven: voeding aandachtig opvolgen en veel stimuleren om te kruipen, stappen, … zelf veel actief te zijn en te laten ontdekken… (zij hebben hier de vreselijke gewoonte om elk kind aan de arm vast te nemen of op de rug te binden en overal mee te sleuren, maar zo leert zij natuurlijk nooit zelf te stappen: maar krijg dat maar eens uitgelegd…)

13u: Bountou Pikine afspraak 4 Vlaamse meisje: Sofie, Silke, Sanne en Fieke; alleen bus gepakt en gewacht aan druk kruispunt: duizendenéén maal aangesproken geweest (bedelaars, verkopers, gekken, …) voelde me ni echt op m’n gemak… was blij om meiden te zien!

Dadelijk taxi afgepingeld (van 20000 naar 11000 francs) om naar Lac Rose te gaan: 45 km ongeveer, veel file en verkeerchaos getrotseerd: gelukkig hadden wij een luxe-voiture met airco zodat de ramen dichtkonden: verkopers slaan letterlijk rond uw oren met hun koopwaar, zeker als ze 5 blanke tubabs in taxi zien!

Aankomst Lac Rose (niets roos te zien, lac blue dan maar?) : dadelijk 10 gidsen rond taxi, 1 gids uiteindelijk heeft ons meegenomen en we hebben veel zout gezien en hij heeft ons een degelijke, interessante rondleiding gegeven: zoutmeer (5km lang en 800m breed) wordt steeds kleiner door klimaatsverandering, mannen met bootjes op meer en schrapen zout van bodem + met manden opvissen en in bootje scheppen, vrouwen aan zijde van meer maken stapels van zout; iedereen kan een stukje grond rond het meer huren om zout te komen scheppen en dan te verkopen (seizoensarbeiders dus); baviaan gezien (vastgebonden voor toeristen vermoed ik), dromedarissen gezien (ritje erop lijkt me maar niets…), bananenboom gezien (sara, zag eens bananen hangen…) ; artisanaal marktje (veel getrek en overtuigingspogingen om in hun kraampje te komen snuisteren (ik word echt gek van mensen die mijn schouder vastnemen en zij meeleiden, aaaah!) (leren afpingelen: andere meiden gaan volgende week naar huis en zijn al ervaren afpingelaars: eerst toegekeken, daarna zelf poging gewaagd: heb al wat souvenirs ingeslagen, maar ik verklap nog niets…); gezwommen in meer: super zout dus, maar afspoelen in bronwater: zalig (maar!: tegen betaling deed man het (ongevraagd) en toen we onder onze bikini probeerden af te spoelen, profiteerde hij er gretig van om mee te kijken…) enfin: ik sta mijn mannetje hier wel! (mijn beruchte vieze blikken komen van pas en ik ben een kei in negeren); blijven eten: entrecôte met frietjes en 2 sprietjes wortel (wel lekker, maar waar halen zij hun vitamientjes toch vandaan?)

Taxi terug gereserveerd: zelfde man: was handig! + alleen car rapide in donker naar huis: het is gelukt! Ik heb direct een dame aangesproken en de meeste Senegalezen willen maar al te graag helpen!

Besluit: Vlaams praten is leuk en onder meiden op stap: altijd gezellig en een leuke babbel (deed super deugd)! Ook Vlaams horen spreken is geweldig: gewoon kunnen luisteren en begrijpen wat ze zeggen…  ;-) jammer dat zij volgende week al naar huis gaan, maar er zijn 4 andere Vlamingen bij hun project nu, dus ik blijf ni alleen hier: een koppel dat vrijwilligerswerk doet en twee studenten die stage lopen…

Stoefen met mijn souvenirs durf ik hier ni, omdat zij dan gaan vragen hoeveel het heeft gekost en dat is wederom een fortuin voor hen, dus bespaar ik hen (en mezelf) de confrontatie.

Nog steeds diarree + mijn nachtrust lijdt er een beetje onder… ontdekt dat ze hier om 3u ’s nachts nog met het halve gezin film zien: Transformers: had helft gemist en in het Frans: dus heb er ni veel van begrepen…

Zondag: niets te doen vandaag: wederom me réposer…

Spelletje mens erger je niet gespeeld met Yassin (die geen Frans spreekt, dan maar met gebaren duidelijk maken wat ik wil: lukt me aardig); helpen koken met Adama

11-10-2009 om 17:49 geschreven door Sara  

Bijlagen:
foto werk.doc (5 MB)   

Voor een feest maken zij zich uitgebreid op: maquillage met felle kleuren (die volgens mijn bescheiden mening niet bij elkaar passen), henna op de nagels van handen en voeten in allerlei creatieve fantasierijke vormen, (oerlelijke) schoenen, haren en natuurlijk kleren met veel glitter en gouden juwelen… helemaal mijn ding, zoals jullie wel begrijpen. Bij hen is het plaatje compleet en past het geheel, maar ze willen mij hetzelfde aansmeren: maar da pakt ni, zenne!

Na een poging om mijn kapsel om te toveren tot een Senegaleze coupe: gefaald want mijn haar is te glad en het vlechtje blijft gewoon ni zitten… ’s avonds geprobeerd en ’s morgens was het al verdwenen (het is trouwens bevestigd: bij hun is het mooi en staat het prachtig, bij mij is het vreselijk: een te groot contrast met mijn blanke hoofdhuid)

Met Oulimata op pad: henna kopen en naar haar ouderlijke huis (schuin over mijn nieuw huis); vloeistofje en wit poedertje mengen en voilà: smeren maar! Met een tandenstoker een figuurtje tekenen en even afspoelen in water en klaar is keer: afwerken met doorzichtige nagellak (voor de glitters natuurlijk!) mooi, niet?

Als ik mijn nagels laat doen op marktje, kost mij dit 500 francs. Omdat Oulimata dit heeft gedaan bij mij, heb ik aangeboden haar te betalen, maar zij wilde niet: is ze niet lief? En niet-profiteur! Dus heb ik twee zakjes chips voor haar en de kinderen gekocht.

Oulimata neemt me verder op sleeptouw (ik vind het ni erg, want ik heb haar proberen uit te leggen dat voor de TV zitten iets is wat ik thuis ook kan doen en zij begrijpt mij zowaar): bezoek aan huis van man (die in Frankrijk zit om geld te verdienen en om daarna rijk terug te keren… the French Dream…)

Van de gelegenheid gebruik gemaakt om de familiale banden in de familie en het huis te begrijpen: wat ik tot nu toe weet: huis wordt gehuurd door: familie beneden, mère Bana, Oulimata, oude alleenstaande man, familie boven. Oulimata heeft 3 kinderen, broer van Oulimata heeft 1 zoon (vrouw woont in Casamance): Babakar (die echt de laagste in rang is hier en ieders slaafje is, maar guitig gezichtje en ondeugend, net te oud om met de kleintjes te spelen en te klein om met de groten mee te kunnen: als er iemand is die ik meeneem naar België dan zal hij het worden  ;-) ) en Oulimata heeft geen co-épouses; man van mère Bana is overleden, Bana heeft 4 zonen (1 woont niet hier in huis, Ché, Daha en wie is de vierde?) en 4 dochters (1 woont in Saint-Louis, Oulait, Coumba en Fati: Oulait heeft 2 kinderen: Pap en Adama (mijn bedpartner) en Coumba heeft 1 kind (Pap)). Verder woont hier ook: Yassin (de zwangere dochter van broer van Bana) en is hier ook vaak: onbekende naam met ringbaardje: ik denk nog een Pap (verpleger = zoon van dochter van zus van Bana). Ben ik nog iemand vergeten? Wsl wel…

Hartelijk ontvangen in huis van familie van Oulimata (waren bijna gedaan met eten maar wilden toch delen, heb gezegd dat ik bij Bana zal eten en moest beloven een keer terug te keren en te komen eten: ze aten aan tafel (oké, de salontafel maar al iets meer westers!): moeder, zoon 2, dochter met twee kinderen en zwanger.

Doordat ik buikproblemen heb, heeft mère Bana aangeboden iets speciaals klaar te maken: rijst, met lait caillé (soort yoghurt: lekker!) en veel suiker (wat had ik anders verwacht). Ik moest het wel zelf gaan kopen, en echt lekker vond ik het geheel ni maar enfin: ik hoop dat het werkt en dat ik niet meer naar de WC moest spurten… Vroeg gaan slapen: zelfs het kleinste kind blijft op tot een gat in de nacht en ik lig om half 12 in mijn bed (is dus vroeg hier, want avondeten pas om 22u30). Om 1u toch nog naar WC moeten spurten (Daha en 5 vrienden nog steeds TV aan het kijken, niet te missen dat hij tot de middag in zijn bed ligt: zou niets voor jou zijn, é papa!)

Ontbijt: toch nog choco over: verrassend, maar ik heb ervoor genoten!

Vertrokken naar Alima voor afspraak Arama: 2 kinderen bezocht nadat ik bijna een uur op haar gewacht had (maar ik begin er stilletjes aan te wennen). Eerste kind: mentaal enorm geretardeerd en niet veel toekomstperspectief: positioneren en mobiliseren als doelstellingen. Jammer genoeg zie ik hier veel van deze soort kinderen: de hulp komt al te laat: in ons luxe-landje kom je dit nooit tegen, omdat wij van kleins af aan zorg geven en proberen te stimuleren, maar als je hier een kindje van 8 jaar ziet waar niet veel naar omgekeken wordt, dan zie ik veel verkortingen en niet veel mogelijkheden meer om te verbeteren en om iets van dagbesteding aan te leren. Tweede huisbezoek: kind van 9 jaar: quadriplegie en kan niets zelfstandig doen (zelfs niet rollen), kan wel duidelijk maken wat hij wil en een beetje grijpen met 1 handje. En… wordt super verzorgd door broertje en zus die amper even groot zijn!! Heel emotioneel momentje: broer sleurt rolstoel door zand, de modder, de bulten en deuken, door smalle doorgang naar de straat zodat het gehandicapte kind mee kan spelen (of alleszins kan kijken hoe de anderen spelen en zo ook een beetje sociale interactie heeft). Je kan zo zien dat deze mensen het niet gemakkelijk hebben, maar zij doen alles voor hun kind! Wat een verademing! Ik heb het broertje proberen duidelijk te maken dat hij heel goed bezig is: schouderklopjes, duim omhoog, …: hij zorgt ervoor dat het kind een leven heeft en niet de ganse dag gewoon ergens op de grond ligt: echt mooi om te zien! Zelfs als ik bezig was met oefeningen te doen, was de broer niet weg te slaan van mijn klein patiëntje: heel de tijd zijn hoofd vasthouden en meehelpen met de opdrachten die ik hem probeerde te laten uitvoeren: proberen te draaien, op buik te liggen, …

Mijn eigen buikje nog niet helemaal in orde, maar tot hiertoe geen pamper meer nodig…  ;-) nee, zo erg is het nu ook weer niet: gewoon krampen en blij als er een WC in de buurt is.

Thee drinken: weeral de rang die naar boven komt: eerst de moeder en de gast (ik dus), dan oudste zoon, dochter, … en als laatste pas het kleinste kind. Super beleefd en behulpzaam, maar wat ik als basisbeleefdheid beschouw, is dag en nacht verschillend: TV wat zachter zetten als ik in ruimte naast woonkamer probeer te slapen of gewoon al niet meer roepen of luid ruzieën (dat kunnen ze goed: roepen en tieren (temperamentvol noemen ze dat zeker?)  ;-)

Belwaarde gaan kopen: 10000 francs gewisseld (= 15 euro, maar in hun ogen ben ik miljonair: ik durf zo’n briefje ni te laten zien aan mijn familie…); vriendelijke mensen en iedereen kent wel iemand in België: een vriend of familielid

Ik heb ook een uitgebreide apotheek bij en daar maakt iedereen gebruik van: Dafalgan en ontsmettingsmiddel wordt bij de vleet gebruikt: ooit zal ik eens moeten zeggen, dat mijn voorraad niet onuitputtelijk is… maar gelukkig neem ik (bijna) nooit iets van medicatie (zelfs voor m’n buik wacht ik nog tot vanavond, voorlopig veel water drinken)

Komt net een ijskarretje voorbij (toeter toeter), maar heeft precies ni zo veel succes… heb nog maar 1 persoon een ijsje zien eten, moet dringend achterhalen waarom: te duur? Of houden ze gewoon ni van ijs? Want het zijn wel thee-drinkers…

Heb trouwens grootste insect ooit gezien: supergrote kever met nog grotere voelsprieten en baby-kevertjes zijn ook gespot… insecten genoeg hier… oorwormen, spinnen, andere soortgenoten…

Wandelingetje op strand (nu begrijp ik waarom het gevaarlijk is om te zwemmen: super grote golven en het water trekt terug met een enorme kracht! Geweldig om te zien maar liever niet te ver pootje baden… + ijsje gegeten! Man, dat heeft gesmaakt. (1000 francs: maar dat durf ik hier niet te zeggen, das een fortuin…) ik heb het ijsje binnen in de winkel opgegeten (de enige echte winkel hier in de buurt), want daar was airco en zo smolt mijn ijsje net iets minder snel.

09-10-2009 om 21:36 geschreven door Sara  

Volgens Senegalese ritme: heel vroeg opgestaan: om 8u! alleen naar bank geweest: no problemo! Vele helpende handen als ik de weg ni wist… ben zonnecrème kwijt en langs verschillende farmacieën gegaan, maar zij verkopen dat natuurlijk niet want er is hier geen enkele tubab te bespeuren.

Om 10u: afspraak Anna: op tijd! en 3 kinderen gezien; veel gewandeld en veel wateroverlast/overstromings-problemen gezien: huizen onder water: mensen zijn verhuisd als ze de mogelijkheid hebben, de rest blijft zitten in de miserie!

Middageten: lekker en ik heb voor het eerst geprobeerd om met mijn handen te eten: rijst en saus tot balletje kneden, en proberen in je mond te steken zonder helemaal vol te hangen. Dit laatste lukt me niet zo goed: hele gezicht vol saus en 2 armen ook… ik zal er ooit wel in slagen! Oefening baart kunst…

Skype met Sabrina en Jasper: eerst had ik geen geluid en heb ik veel verteld tegen een computer die niet reageerde (Sabrina en Jasper typten hun boodschappen maar met de vertraging door de lange afstand, was dit niet gemakkelijk); na lang proberen: dankje wel, Jasper voor de moeite!: toch erin geslaagd om microfoon te installeren en te kunnen babbelen: gelukkig maar, want ten eerste moest mijn nieuwe familie hier wel denken dat ik gek was geworden: tegen de PC praten die niets terug zei… en ten tweede: Sabrina is toch de grootste babbelkont van ons tweeën! Alles zijn gewone gangetje in België: tenzij jullie iets voor mij verzwijgen? Niet doen é (ook over de minder leuke dingen wil ik alles weten en op de hoogte gehouden worden) Iedereen heeft het druk druk druk met werk  of school of stage. Het weer is Belgisch: de zon of warmte opsturen zal nogal moeilijk gaan, maar ik blijf proberen! Hier nog steeds alles op zijn gemakje: ik ga helemaal ontstrest wederkeren naar ons Belgenlandje.

Heb een echt origineel authentiek vlechtje in mijn haar: zij doen normaal heel je hoofd zo strak tegen je schedel, maar bij mij zou da echt geen zicht zijn… dus neem ik genoegen met eentje…

Nog een huisbezoek met Bana: heel functioneel kindje met gemotiveerde en geïnteresseerde mama; hier kan ik zeker mijn ding bij doen! Stimuleren, activeren, de maximale mogelijkheden van het kind proberen te achterhalen. Leuk en ik kijk al uit naar onze volgende visite!

Ik ben moe!! Ik zou nu al kunnen slapen… ik ga vanavond dan ook vroeg in mijn bedje kruipen

Cadeautje voor hele familie gekocht: reuze pot choco! Ik kijk er al naar uit om iets anders op mijn brood te hebben dan boter… aangenomen maar als vanzelfsprekend beschouwd: geen dankjewel of niets. Vreemde mensen die Senegalezen.

Vroeg gaan slapen

Vreselijke nacht: veel te warm (elektriciteitspanne dus bye bye ventilator); veel wakker geworden want … mijn ergste nachtmerrie is terug: de verwachte maar ongewenste reizigersdiarree (net toen ik dacht dat ik een echte Senegalese was geworden en dat mijn buik overal tegen kon)

’s Morgens ontbijt: centimeters dikke laag choco smeren ze hier op hun brood: ik denk dat we welgeteld 1 dag toekomen met mijn grote pot. Afspraak Alima: 2 kinderen bezocht, gelukkig maar want wat was ik blij om terug thuis te zijn: een WC! De typische buitenlandersziekte blijft me parten spelen. Goed gegeten en even een dutje gedaan: voel me nog altijd belabbe-kakt (mooie woordspeling  ;-) maar het gaat redelijk zolang de WC niet te ver wegloopt of ze niet bezet is. Verdere details zal ik jullie besparen…

Vava is vandaag 8 oktober exact 1 jaar overleden (en ik heb het nog steeds moeilijk om dat te zeggen of te typen zoals nu). Ik mis hem ook heel hard, maar ik beschouw hem een beetje als mijn beschermengeltje dat over mij waakt… (mss naïef en kinderachtig, maar het stelt me enorm op mijn gemak: wetende dat er iemand hierboven ergens is die ervoor zal zorgen dat ik veilig en wel terug naar huis keer)

Ik mis iedereen superhard maar ik heb me al heel sterk gehouden (al zeg ik het zelf). Af en toe een moeilijk momentje, maar mss gelukkig dat ik niet tegen mijn nieuwe familie hier dit kan zeggen, want ik zou huilen als een klein kind en niet meer stoppen, denk ik  ;-)  Overlaatst zag ik een vliegtuig over vliegen en dacht ik: zat ik er maar op en bracht het mij maar naar huis…

Maar denk nu nie dat ik het hier ni leuk vind é! Dit is iets wat ik maar één keer meemaak in mijn leven en ik geniet ervan. De twee Vlaamse jongens in Yoff doen wel ongeveer hetzelfde (zij doen stage hier in Dakar), maar helemaal hetzelfde is het niet: oké, zij hebben de luxe en de meer westerse gewoonten nog. Maar ik ben volop bezig de echte Senegaleze cultuur en gewoonten te ervaren! Die luxe heb ik erna nog om naar terug te keren: wat mogen wij ons gelukkig prijzen hoor! We zijn in het goede land en in de goede omstandigheden geboren… onze gezondheidszorg, onze winkels, ons werk ,… Niet dat het hier slecht is (wel helemaal anders), ze kennen hier ook niets anders, maar ik ben toch blij dat wij thuis gewoon naar de winkel kunnen gaan en kopen wat we willen en dat wij, als we een gehandicapt kind hebben, allerlei instanties hebben om op terug te vallen. Als ze hier vragen hoeveel een vlucht naar België kost, durf ik het bijna niet te zeggen: dat is een fortuin voor deze mensen. Ze vragen mij hier ook steeds waarom het zo moeilijk is om een visum in België te verkrijgen als Senegalees en dat terwijl ik, als Belg, toch wel in Senegal binnen mag! Tjaaa, weet ik veel…

Gisteren vroeg Oelimata hoeveel mijn tatoeage had gekost: ik heb eerlijk de prijs gezegd en zij viel bijna achterover: ik zag ze zo uitrekenen hoeveel jaren ze haar kinderen daarvoor naar school kon laten gaan… Wederom een beschamend momentje…

Nog een paar indrukken: keuken: 1 gasvuur (stel je een groot kampeervuur voor), 1 pot en alles samen; afwas: wordt gedaan als je iets nodig hebt dat vuil is; WC: gelukkig geen Franse in mijn huis, maar jammer genoeg geen WC-papier, maar emmer met water om linkerhand achteraf af te wassen; op elke hoek van de straat een boetiek waar ze boter, choco, chips, en andere zoetigheden verkopen; veel kraampjes op straat met nootjes, groenten, gebakken maïs, het weinige fruit dat ze hier hebben,…; veel kappers, meubelmakers: hout of ijzerbewerkers, vele scholen, vele moskeeën; veel zand, weinig verharde wegen; veel vliegen, veel zon, veel graden Celsius!; in elk huisgezin minstens 1 ventilator en verschillende strooien waaiers om te wapperen als verfrissing; kleren van de vrouwen: doek rond lichaam wikkelen; douchen: kleed uitdoen, douchen (blok zeep en geen washandje: wel soort ajuinennetje om te schrobben), handdoeken kennen ze ook al nie: laten drogen in de warmte; Westerse kleren is helemaal in, maar voor feest wel typisch Senegalese klederdracht; kleren voor goede doel van bij ons: worden hier op de markt verkocht!; soms leggen verschillende gezinnen samen om 1 persoon naar Europa te sturen om daar een container vol oude kleren, tweedehands spullen,… te laden en hier te verdelen onder de gezinnen; koelkast: 1 voor de hele wijk; diepvries: idem dito: bevroren water te koop per liter in plastieken zakje voor 50 francs, dat doe je in een plastieken kan en water erbij: en even wachten en je hebt fris water!

Vanmorgen bewolkt en kans op onweer (zag ik op het nieuws), maar niets van gemerkt en nu zoals steeds bakken en braden.

08-10-2009 om 20:25 geschreven door Sara  

zie bijlage voor foto's

Bijlagen:
Kopie van leeg.doc (632.5 KB)   

Ik had het dus verkeerd begrepen: om 18u kreeg ik telefoon: nu afspraak om kinderen te bezoeken

Oorsponkelijk plan: 3 kinderen bezoeken; uiteindelijk gedaan: 1 kind bezocht en ruzie gemaakt in buurthuis (Tenning organiseert lessen voor adolescenten en vrouwen die ni naar school gaan of zijn geweest in het plaatselijke buurthuis; les in Wolof schrijven, seksuele voorlichting, organiseren van activiteiten, gezondheids-informatie-sessies,…; in buurthuis waren ze reeds aan het afsluiten maar er was een discussie aan de hand (achteraf bleek het om 2 co-épouses te gaan (twee vrouwen die dezelfde man hebben))

Nieuw weetje: een man mag maximum 4 vrouwen hebben! Gelukkig maar: stel je voor: nog meer vrouwen onder één dak…

Kind was arm, maar ouders bedoelen het goed + waren super dankbaar en heb cadeautje gekregen: apennootjes, mmm…

Terug naar huis: voor het eerst alleen in het donker op stap: niets gebeurd: ik ben nog heel

Titanic op TV, maar ik heb één van mijn zusjes computerlessen gegeven (zij was eigenlijk vooral geïnteresseerd in msn, maar enfin…)

Uitgeput gaan slapen: nog steeds zelfde bedpartner (ik ben heel trouw), die mij af en toe half knuffelt ’s nachts of ’s morgens ineens dicht tegen mij aan ligt: een hechte band hebben ze hier allemaal! Een deur gaat hier nooit dicht (behalve de WC-deur), ’s avonds lig ik in bed en vlak naar mijn deur zitten ze allemaal TV te kijken en geweldig mee te leven met actie, drama, romantiek, …

Vroeg opgestaan: eerst met Bana 1 kind bezocht; erna met Odette eentje: ver weg (clando tot waar hij kon rijden en dan stappen tot ver in de woestijn: geen elektriciteit, geen water alleen regenwater, huizen half afgewerkt … moeder verstoten door familie, alleenstaand, 3 kinderen waaronder 1 gehandicapt dat natuurlijk als laatste eten krijgt omdat het de minste overlevingskans heeft; moeder trekt af en toe met gehandicapt kind naar stad om te bedelen (zo heeft ook dit kind zijn rol en nut..) schrijnend en confronterend

Terug naar Odette en blijven eten: iets meer westers: ze zijn katholiek (ik ga zeker een keer mee naar de mis hier…); heel gastvrij en vriendelijk! Zoals de meeste Senegalezen!!

Leuke anekdote: grote kleine kinderen hier in het verkeer: de auto’s (of beter de rijdende wrakken) hebben bijna allemaal zo’n toeter zoals kindjes bij ons op hun fiets hebben: zo een elektrisch klein bakje op je stuur met verschillende knopjes met verschillende geluidjes… en geen geduld (alles op het gemak hier in Senegal behalve in het verkeer: chaos en ik eerst = de regel! Panne: gewoon in het midden van de weg blijven staan, en als je geluk hebt even duwen tot aan kant; taxi ziet klant: gewoon alles dichtgooien; afslaan: pinkers nog nooit van gehoord; deur: vasthouden zodat ze er niet afvalt; wielen: je mag van geluk spreken als je er 4 hebt  ;-)

06-10-2009 om 19:15 geschreven door Sara  

Leren was doen op ambachtelijke wijze: pijn (aan de polsen) is fijn!

Beetje les in Wolof gehad: snap er niets van! Echt veel te ingewikkeld.

Afspraak met relais (had iedereen opgebeld) om 16u bij Alima; om 16u stel ik eindelijk aan Bana voor om te vertrekken en zij zegt: dadelijk, na half uur: ze gaat bellen naar Alima of de anderen er al zijn: er is nog maar één relais daar (Arama), na nog eens een half uur vertrekken we eindelijk: avec car rapide en stukje wandelen (onderweg komen we weer 101 bekenden tegen); aangekomen bij Alima nog steeds maar 1 relais te zien: de rest druppelt één voor één binnen, behalve Thening: zij belt mij later op om te zeggen dat ze het vergeten was (man man man, wat n patience moet je hier hebben!: ik had amper 3 uur voor onze afspraak gebeld om te vragen of het voor haar paste…); terugweg gewandeld: warm warm warm

Met mama en papa geskyped: leuk en emotioneel mn batterijtjes terug op kunnen laden!

Normaal in namiddag afspraak met relais om huisbezoeken te doen, maar zij belde net: het is te warm … verrassend! Ik heb het eigenlijk ni goe begrepen aan de telefoon: mijn Frans is ni geweldig maar dat van haar is ook onverstaanbaar… dus geen huisbezoeken vandaag?

05-10-2009 om 18:27 geschreven door Sara