Beetje ongerust vandaag heel de morgen bloedneus gehad en de verpleger naar oncologie gebeld en als het niet betert moet ik toch gaan want kan zijn dat mijn bloed nu te dun is.
Maar gelukkig is het vanmiddag gestopt dus op bezoek geweest bij maraine ,gelukkig maar.
Vandaag 18 jaar geleden ben ik ook voor het eerst mama geworden,wat gaat de tijd toch snel!
Dus proficiat Jaimie met je 18 e verjaardag!!!
Verder een rustige dag gehad maar toch veel gewrichtspijn hoor dat dat maar vlug betert.
Nog wel pijn hoor en gisteravond heeft de wonde nog nagebloed maar gevraagd aan Dimitri de verpleger en die heeft me gerustgesteld.
Het is bij mij zoals met het weer wisselvallig het ene moment goed het andere moment minder;heb ook terug nog geen minut rust gehad want konstant met de kids over en weer rijden en bovendien doen ze niets anders dan ruzie maken,ben dat toch ook grondig beu...
Bovendien ook erg veel last van mijn adem ga toch blij zijn als ik de oorzaak ga weten ben het allemaal beu aan het worden.
ale ga Milan naar zandvoorde voeren en dan terug halen na de training .
Voila katheter eruit gehaald was toch best een rare ervaring...
Ze voelen snijden en dan laagje per laagje wegbranden tot ie zichtbaar was en verwijderd kon worden.
Heb hem trouwens meegekregen als souvenir zo raar dat dat stukje metaal maanden een stukje van mezelf was.
Als je denkt dat alles voorbij is wordt je mooi terug met je neus op de feiten gedrukt...
Besef precies terug hoe ziek ik eigenlijk wel ben.
Daar het probleem niet opgelost geraakt met de bloedklonters moet ik maandag naar de vaatchirurg ben benieuwd .
Bovendien heb ik een heleboel zaken gehoord die ik blijkbaar ook nog moet ondergaan,het is toch nog een lange weg hoor.
Bovendien lijkt de vermoeidheid nog erger ,dacht dat het ging beteren niet dus.Op dit ogenblik is mijn courage weer ver te zoeken...
Het is ook aan het wakker komen dus zal dan vlug nog een pijnstiller nemen en vroeg mijn zetel in want voel me terug net of ik heb een marathon gelopen.
Vandaag mijn port a cat eruit,ben best wel een beetje nerveus doordat het onder plaatselijke verdoving gaat gebeuren.
7 maanden een deel van mijn leven uitgemaakt en vandaag weer iets dat voorbij is stap voor stap een beetje dichter bij de genezing...
Sorry dat ik af en toe een dagje oversla op mijn blog maar soms vind ik echt de energie niet meer om te schrijven maar zal mijn best doen.
Hopelijk mindert de moeheid nu toch een beetje want na de middag is het altijd een ramp mijn energie is dan volledig zoek,ik wil dan wel nog vanalles doen maar het gaat gewoon niet meer,best erg maar hopelijk nu de chemo voorbij is betert dat een beetje.
Dit was het dan terug een hoofdstuk die ik kan afsluiten best wel met gemengde gevoelens want heb het de afgelopen maanden verdomd moeilijk gehad maar heb ook mooie momenten beleefd ,heb mezelf leren kennen en ben een nieuw leven begonnen.
Vanaf nu zal ik niet alleen voor anderen zorgen maar ook mezelf zal ik af en toe wat rust gunnen want als geen ander besef ik dat dit zo ontzettend belangrijk is.
Ik heb een tweede kans gekregen en zal dan ook,ze met beide handen grijpen.
Het waren 7 maanden waar vreugde en verdriet nooit zo dicht bij elkaar gelegen hebben ,heb de prikken ,naalden en de klinieken vervloekt maar tegelijkertijd waren ze ook mijn houvast,al de lieve mensen van de afdeling oncologie zitten een voor een in mijn hart ,voor altijd!
Ik zal ze missen en ergens ben ik wel bang want ze waren er altijd week na week en nu ben ik terug op mezelf aangewezen,maar zal ze zeker af en toe een bezoekje brengen hoor.
Ik zal wel zeker hulp ,durven vragen nu en zal het nooit meer zo ver laten komen dat ik alleen wegkwijn ,ik zal onder de mensen blijven komen en praten.
Bedankt ook vooral tante Vera en tante Greta want wat jullie voor mij gedaan hebben kan ik moeilijk beschrijven jullie zijn zoveel voor me gaan betekenen ,ik weet dat ik altijd op jullie kan rekenen!Bedankt ,en mama is denk ik is van hierboven uit jullie ontzettend dankbaar ook dat jullie haar rol week na week wat overgenomen hebben,zo voel ik het toch aan.
Ik kan nu 2 weekjes even tot rust komen en dan evaluatie van de tumor terug mammografie enzo en de 18 e dan bespreking zal dan ook mijn datum van operatie weten.
Dinsdag moet mijn katheter er uit want de kans op trombose is te groot.
Stap voor stap zal ik terug de oude worden ,maar wil ik dat wel?
Genezen wel tuurlijk maar mijn oude leventje wil ik niet meer terug IK WIL LEVEN en zal dan ook genieten van elk moment dat ik hier rondloop.
Al het negatieve laat ik voorgoed achter me en ik kijk enkel nog vooruit vanaf nu,en ja ik zal het nog wel moeilijk hebben af en toe maar het is fijn eindelijk te weten dat ik mensen rondom me heb die er altijd zullen zijn...
Zo mijn blog gaat gewoon verder en loop met een ideetje rond maar het is nog even toekomstmuziek eerst wat aansterken de komende tijd,jullie horen het wel als ik er klaar voor ben!
na een paar dagjes terug van weggeweest ,heb alles een beetje laten bezinken en heel veel nagedacht.
Het is best een hele moeilijke heftige periode met heel veel vragen ook waar ik misschien nooit geen antwoord op zal vinden.
Besef nu dat ik teveel gestapeld heb en heb teveel de schuld bij mezelf gelegd maar eigenlijk mag ik het mezelf niet kwalijk nemen dat ik geboren ben wat sommige wel doen want nee toen ik nog maar uit de moederschoot kwam was ik niet stout,toen ik nog maar mijn eerste stapjes zette was ik niet stout ook de verdere jaren was ik een gemakkelijk kind maar aan mijn 18 de ben ik letterlijk buitengevlucht ,gevlucht zoals ik nu nog steeds doe voor het verleden.
Ik heb altijd geloofd dat ik de slechte was ben zelfs ziek geworden en ben ervan overtuigd dat dit door verdriet en miserie gekomen is.
Maar meer dan ooit ben ik overtuigd dat ik moest ziek worden want ik heb recht op een nieuw leven en door de ziekte ben ik niet alleen mijn haar verloren maar beetje bij beetje ben ik mijn bagage die ik al jaren opgestapeld en meegesleurd heb aan het loslaten.
En ja dat gebeurt op dit moment met heel veel vallen en opstaan en heel heel veel traantjes zijn er al gevloeid maar het is nodig want zo zal ik er sterker als voorheen uitkomen...
Aan degenen die zich aangesproken voelen nee ik voel me niet schuldig en ja dit heeft met mijn ziekte te maken want kanker maakt niet alleen fysisch veel kapot mentaal leer je plots ook heel veel relativeren.
Ik moet leren mijn gevoelens uiten dus hoe kan ik dit beter doen dan via deze weg.
Vandaag terug een uurtje bij de psycholoog gezeten en voel dat ik er zeker bij gebaat ben stap per stap...
Niet iedereen krijgt een tweede kans jammergenoeg want mijn mama die ik nog elke dag mis had zeker een verdiend,het heeft niet mogen zijn misschien heeft zij er wel voor gezorgd dat het zo niet verder kon och ja misschien beeld ik me dat in maar dan is het maar zo ik put er kracht uit.
Ik zal ervoor zorgen dat ze fier op me kan zijn en al degene die dansjes en feestjes gebouwd hebben mogen een voor een in de spiegel kijken en hunzelf de vraag stellen of ze fier zijn op hunzelf dat ze iemand zo kunnen negeren en vernederen ...
Nooit zou ik me kunnen amuseren moest ik weten dat er iemand zo ziek is hebben bepaalde mensen dan geen hart?
Kijk ik durf gerust eerlijk te zijn en te zeggen dat het kwetst ja als je voor bepaalde mensen niet meer bestaat,maar dan liever zo dat ik iedereen nog recht in de ogen kan kijken ,ben volop bezig nu mijn leven terug op te bouwen en dat enkel nog met mensen die er voor me waren in deze zware periode.
Ik moet het verleden loslaten en dat gaat niet in een twee drie maar als ik dit kan overwinnen dan moet het me ook lukken het verleden voorgoed los te laten.
Ik wil me nog enkel de mooie dingen herinneren hoe een lieve mama ik had die er altijd was,hoe ik altijd genoot met de momentjes met haar alleen en ook toen ik voor het eerst mama werd was ze apetrots ,ze was een jonge oma maar jammergenoeg heeft het niet lang mogen zijn want ook mijn kids zouden haar super gevonden hebben..
Allemaal herinneringen die in mijn geheugen gegrifd staan.
Morgen mijn laatste chemo terug een periode die ik kan afsluiten waar ik heel veel uit geleerd heb,en waar ik mezelf heel vaak tegengekomen ben.
Was het een periode om snel te vergeten?
Zeker niet want ik was omringd door fantastische mensen die ik nog vaak ga terug zien en die ik nooit meer zal vergeten!!!
Ja er bestaan nog mensen met een warm hart en ja ook familieleden blijven voor altijd in me hart ,ik zal dit nooit vergeten wat ze week na week allemaal voor me gedaan hebben ,ze hebben me erdoor gesleurd ,ook al beseffen ze het zelf niet ze hebben zoveel voor me btekend,meer dan ze zelf beseffen.
Buiten het ziek zijn was het op menselijk vlak een van de mooiste periodes uit mijn leven raar maar tis zo.
Het is nog een lange weg naar genezing toe maar door zoveel hartverwarmende reakties en mensen die klaarstaan voor me zie ik het terug zitten.
Dus morgen sluit ik mijn eerste hoofdstuk af en wordt vervolgd...
Vandaag een drukke dag ondanks mijn pijn en mankementen toch van her naar der gereden.
Jah woensdagmiddag en de kids willen dan ook iets doen he dus mama kan taxi spelen;
Toch blij dat het avond is dat ik kan rusten want ben bekaf.
Vandaag enorme pijn aan bovenrug en borstkas gehad en last van mijn adem terug ,ga blij zijn dat het vrijdag gaat zijn dat ik toch van iets meer zal weten.
Want ben toch wat ongerust...
Vrijdag op naar de 11e chemo en ja heb het nu wel geweten hoor denk dat ik nu wel overal pijn heb tot mijn mond toe want ook eten is niet meer vanzelfsprekend.
Het kan maar beteren he ,gisteren ook terug kaartje gekregen van een mevrouw die in de apotheker werkt,het doet echt deugd dat mensen toch nog zo begaan zijn met iemand.
Bedankt ervoor!
Ze heeft ook het boek geleend 75B van Ann Reymen dat gaat over borstkanker en preventieve amputatie een aanrader!
Voel me zo zo moe en slecht toch beetje goed nieuws gekregen de scan was goed gewoon een bloedvaatje met klauwtjes te zien maar dit is blijkbaar niet erg.
Doordat elke inspanning zo moeilijk loopt en veel energie vraagt en geen adem krijg bijna heeft de oncoloog naar mijn hart geluisterd en toch geruis op mijn hart gehoord daarom vrijdag naar de cardioloog en ook een blaastest doen.
Hopelijk is dit ook goed.
Ik ga nu wel in mijn zeteltje want ben te moe en uitgeput,hopelijk morgen beter.
Denk dat ik nu functioneer als het weer zeker, wisselvallig dus.
Gisteravond toch plots koorts gekregen maar is dan vanzelf over gegaan,ben niet naar het ziekenhuis gegaan want denk dat het echt van de griep was.
Morgen terug chemo en dan is het echt aftellen dan nog 3 weekjes en de chemo zit erop.
Krijg ik dan mijn leven terug? Ik hoop het maar denk dat dit toch altijd zal blijvenn een rol spelen,want dit kan je niet zomaar vergeten.
Als je elke dag moet vechten om te leven en overleven laat dit littekens na...
De schrik zal er altijd inzitten ,want dit wil en kan ik geen 2 keer meemaken.
Naar de buitenwereld zie ik er goed en sterk uit maar geloof me elke dag is een beetje meer sterven;weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken maar het is werkelijk de hel!
ale morgen hopelijk terug streepje bij op de kalender.
Voel me echt op kompleet leeg ,kan niet meer nadenken kan niets meer ofzo lijkt het toch.
Wou dat het stoptte dat ik me terug een jonge vrouw van 38 kan voelen en genieten van het leven.
Vandaag ook een brief van Leuven gekregen met de bevesteging dat ik inderdaad niet erfelijk belast ben ,ja nu moet ik blij zijn zeker.
Sorry voor het negativisme maar op dit moment is het eventjes allemaal te veel ,wil even rust nu mijn hoofd leegmaken en even denken dat heel dit zootje slechts een nachtmerrie is waar ik in terecht gekomen ben...
Ben terug na 2 dagjes niet te schrijven,Het was een helse week al .
Voel me echt hondeziek ,heb het echt allemaal overgeven,buikpijn,hoofdpijn en de al overheersende hoofdpijn.
Het is echt leven op reserve en pijnstillers nu .
Een lichtpuntje dat me zo blij gemaakt heeft met de post heb ik vandaag een kaartje gekregen van mijn mama haar vroegere collegas uit het zeepreventorium;
Er stond zon mooi ontroerend tekstje op ,het heeft me echt gepakt.
Het doet echt deugd te weten dat er toch nog mensen oprecht meeleven met me .
Hopelijk voel ik me toch wat beter morgen want weet al 2 dagen letterlijk niet meer waar gekropen.
Toch naar info avond van Matthis geweest ben net thuis want binnen 2 weekjes is ie voor 3 dagjes op schoolreis wat uitleg gekregen ie zal hem reuze amuseren denk ik .
Dag na de chemo en terug erge hoofdpijn soms is het of mijn hoofd gaat ontploffen pf.
Ook last van mijn katheter doet soms erg pijn en af en toe krijg ik er koude rillingen in maar zolang ik geen koorts maak ga ik nog niet naar het ziekenhuis.
Ga blij zijn als ook dit uit mijn lichaam zal zijn.
Ben ook terug moe maar dat zal ook wel te maken hebben met het vroege opstaan elke dag.
Dus kruip ik nu vlug mijn zeteltje in en denk dat het niet zal lang duren voor ik in slaap zal liggen .
