Ik wil niet terug vallen in mijn oude gewoontes,mijn vroeger leventje maar het is zo verdomd moeilijk!
Ik moet echt al mijn moed nu gaan bijeenrapen om terug aan mezelf te denken,vraag me echt soms af voor wie ik het nog allemaal doe.
respect is soms ver zoek en vraag me ook af of het soms niet beter is om de zielepoot uit te hangen want misschien krijg je dan wel het nodige respect en hulp pff sorry maar zit me de laatste dagen allemaal een beetje hoog en heb me lang niet meer zo rot gevoeld.
Maar zal wel terug de courage vinden weet alleen niet wanneer ...
Zou willen slapen slapen en nog eens slapen en eens willen schreeuwen en alles zeggen wat ik wil zeggen maar vrees dat dit niet kan ...
Leef nu echt o een rollercoaster,weet niet meer hoe ik me moet voelen hoe of wat ik moet denken en weet ook niet meer wat ik nog kan verwachten allemaal.
Gisteren bij mijn eigen chirurg mogen gaan en bloedklonters goed aan het genezen maar blijkbaar is mijn slagader vernauwd door de chemo dit wordt opgevolgd.
Verder een zeer goed gesprek gehad over mijn operatie en is heel zeker zal afscheid moeten nemen van mijn linkerborst daar het al om een gezwel waren er 2 van 8 cm gaat kunnen ze hem niet houden.
Mijn rechtste mag ik houden maar wel driemaandelijks op controle want als je eenmaal borstkanker hebt gekregen is de kans op herval groter.
Normaal wordt ik al volgende week vrijdag geopereerd maar bij mijn thuiskomst ben ik beginnen beseffen dat ik er nog niet klaar voor ben ,dit is te snel want volgende week ook nog al mijn andere testen en naar de oncoloog.
Ik wil het op mijn manier kunnen doen en dan zal het wel niet op een week aankomen tenslotte is het weeral een stukje van mezelf dat ik zal verliezen...
Ik denk dat ik dit al die maanden nog niet goed beseft heb want was teveel bezig met die chemo.
Ik ben er best wel bang voor en zoals ik al zei moet ik nu blij zijn want de kanker zal uit mijn lijf zijn of moet ik triest zijn want hoe zal ik eruit zien met een borst minder.Allemaal vragen waar ik nu toch probeer een antwoord op te vinden maar vrees dat ik het zal moeten ervaren hoe het zal zijn.
Heb ook meer en meer het gevoel dat ik dit gevecht echt op mijn eentje aan het voeren ben ,want voel me de laatste tijd echt wel terug alleen.Ik moet me er terug doorsleuren en eigenllijk positief blijven doorgaan maar ben zo moe terug dat ik er eigenlijk de energie niet meer voor vind.
Daarom ik wil zo niet aan een operatie beginnen ,ik wil er klaar voor zijn ,mentaal en fysisch.
Zal nu dag per dag een beetje beginnen afscheid nemen van dat stukje dat er nooit meer zal zijn en hopen dat ik sterk genoeg zal zijn om ermee te kunnen omgaan.
