Straks vertrekken we voor paar dagjes naar de Ardennen.
Alles staat klaar nog even wachten want Steve en Milan nog eens naar de Club fandag.
Mag me gelukkig prijzen want de spierpijn is veel minder erg dan vorige week ,gelukkig want nog vlug ook mijn huisje gepoetst zodat ik alles netjes kan achterlaten.
De buikpijn ook weg dus kan goed vertrekken.
Heb daarjuist ook voor het eerst leren mijn spuit zelf zetten die ik dagelijks moet krijgen want kan moeilijk mijn verpleger meenemen he .
Vind het maar akelig maar wat moet ,moet maar zeker.
Bedankt ook aan mijn verpleger want is echt een vriendelijke jongen en ik weet als ik vragen of twijfels heb ,ik altijd bij hem terecht kan.
Tis raar maar doordat ie dagelijks komt voel ik me ook een beetje veiliger als er iets is weet ik dat ie toch komt.
Niet geslapen en konstant moeten overgeven en naar het toilet gaan denk dat het een plaagje is of eventueel van de mosseltjes die ik de avond voordien gegeten heb.
De buikpijn was ook enorm.
Mijn man deze ochtend vlug naar de apotheek gestuurd die me goede medikatie gegeven heeft want tegen de middag voelde ik me al beter.
We zijn naar de opendeurdag van het reptielenopvangcentrum geweest ,was wel eens leuk een krokodil enzo te zien.
Verder nog wat boodschappen gedaan want we vertrekken morgen in de late namiddag voor 5 dagjes naar de Ardennen.
Ik kijk er wel naar uit om even weg te zijn naar een andere omgeving ,hopelijk zijn de weergoden ons wel goed gezind.
De valiezen staan al klaar en net ook de sleutels van de chalet gaan ophalen.
Ik zal ook 4 dagjes niet aktief zijn op mijn blog maar vrijdag breng ik zeker verslag uit van ons reisje .
Ik wil ook snel nog eens iedereen bedanken die me tot nu al gesteund heeft in deze heftige periode.
Mensen die heel dicht bij me staan mijn man bijvoorbeeld die het ook niet altijd makkelijk heeft of weet hoe ermee om te gaan.
Ook mijn tantes die dagelijks berichtjes sturen wil ik toch ook eens echt bedanken want dat doet me toch altijd deugd.
Bedankt ook om me te vergezellen naar de chemo's.Onze babbeltjes doen de tijd rapper passeren.
Ook bedankt mijn dochter en vriend om soms de opvang van mijn twee andere kinderen op zich te nemen want ook dit is niet altijd evident.
In moeilijke tijden weet men echt wel op wie je kan rekenen en jammer genoeg beseffen bepaalde personen nog altijd niet wat ouderlijke gevoelens zijn en dat een kind zijn ouders nodig heeft.
Heb absolut geen zin om me verder er druk ofzo in te maken maar het moest me even van het hart...
de chemo is vandaag zeer vlot verlopen boven alle verwachtingen in.
Het aanprikken van mijn katheter ook probleemloos verlopen.
Mag dus zeker niet klagen.
Het personeel was zoals altijd supervriendelijk,mijn dochter is vandaag voor de eerste keer meegegaan zo kon ze eens zien hoe het allemaal verloopt,ze is tenslotte al bijna 18 e.
Ik werd ook gevraagd voor een experiment over de hele wereld doordat ik aanmerking kom door het soort kanker dat ik heb.
Ze willen een nieuw medicijn testen die herval na die bepaalde kanker zou kunnen voorkomen.
Ik heb zeker toegezegd want wil mijn steentje bijdragen om in de toekomst mensen te helpen.
Het duurt een jaar ongeveer .
Het positieve eraan is dat ik wel al binnen de drie weken zal weten of ik erfelijk belast ben,normaal duurt dat 4 maanden ,dit komt omdat mijn bloedstalen in Amerika onderzocht zullen worden waar ze al een stapje voor zijn .
Ik ben er wel best wel nerveus voor voor de uitslag want er hangt zoveel van af.
Ook voor mijn dochter,zus ,tantes is dit best wel belangrijk dus nog even bang afwachten he.
Voor mij is mijn beslissing toch al genomen dat mijn borsten weggaan maar toch vind ik dit erg spannend.
Morgen verder valiesjes maken want we vertrekken zondag voor 5 dagen naar de Ardennen.
Verandering van lucht zal me goed doen en het is de einde van de wereld niet he.
Vandaag opnieuw een goede dag gehad. Ben met mijn zus en de kids naar een speelplein geweest want het weer zat eens mee vandaag.
Ik heb vanmorgen een mooi tekstje gelezen waarin stond dat sommige mensen doen of kanker is een besmettelijke ziekte .
Ik wil er toch eens verder op ingaan ,ook ik heb soms het gevoel dat mensen er zo over denken heb dat ook al een paar keer ondervonden.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is...
Ja kanker is een erge ziekte maar de medische wereld staat niet stil dus ben ik blij dat ze het naar een chronische ziekte willen brengen in plaats van een ongeneeslijke ziekte.
Ook ik ben soms ,heel vaak zelfs toch nog bang dat ik dit niet zal overleven en meestal savonds besluipt me een echt beangstigend gevoel daarover maar dan dwing ik mezelf tot andere gedachten want ze kunnen echt al heel veel .
Ik ben er dan ook van overtuigd dat positieve ingesteldheid kan bijdragen tot genezing.
Ik zit nu in de helft van mijn chemo en vorige week zei de oncoloog me dat het gezwel al flink ingekrompen was buiten alle verwachtingen in.
Dat was weeral een klein lichtpuntje in de nog lange tunnel die ik door moet .
Maar die kleine dingetjes geven me juist toch terug moed om door te gaan want ja geloof me ook al laat ik het niet rap blijken heb al vele vele moeilijke momenten gehad het is werkelijk door een hel gaan had me dit aan het begin van de chemo gezegd ik had het nooit geloofd maar het is wel zo...
Ik denk niet dat mensen die dit nog niet meegemaakt hebben wel beseffen hoe zwaar dit wel is op elk gebied.
Morgen mag ik terug mezelf gaan vergiftigen dat idee alleen al is verdomd zwaar want je weet wat er je terug te wachten staat...
Heb deze keer echt geen zin erin want mijn katheter aanprikken zal weer een ramp zijn en bovendien vrees ik dat mijn bloedwaarden niet goed zullen zijn .
Vandaag terug speeldorpje gedaan ja als het weer niet mee wil.
Vandaag nog altijd pijnlijke benen en armen en de toenemende moeheid.
Het is niet te geloven wat vroeger zo vlot ging nu een hele opdracht is zoals boodschappen doen , deze morgen naar de Aldi geweest en toen ik thuiskwam was ik kompleet op mensen die dit niet meemaken kunnen zich dit niet voorstellen maar het is werkelijk een gevecht aan het worden en nooit gedacht dat ik ook er zou moeten aan toegeven...
Ik heb het lang verdrongen maar nu is het gevoel dat ik ziek ben wel sterk aanwezig...
Maar we blijven doorgaan en vrijdag zijn we terug een stapje dichter bij het einde ,het einde van een nog heel lange weg .
Vandaag al wat minder pijn of gisteren toch nog een raar gevoel.
Het weer zat niet zo mee dus met de kids naar het speeldorp geweest en dan zijn ze nog gaan zwemmen.
Ook zwemmen is iets dat ik voorlopig niet meer mag doen door het infektiegevaar.
Ik hoop dat de komende dagen ,weken en maanden voorbij vliegen want wil echt dat alles achter de rug is.
Als ik nu vrouwen van mijn leeftijd zie merk ik toch dat ik gewone dingen zoals mijn haar opsteken bijvoorbeeld enorm mis.
Ik heb zopas ook gestreken en het was net of ik een marathon gelopen had zo moe dat ik er van was.
Ik vraag me wel af hoe ik de 11 komende weken zal doorkomen bovendien is het ook nog eens vakantie en alle energie die ik nog over heb moet ik nog in de kids steken.
Het spreekwoord met vallen en opstaan is de laatste dagen echt al vaak van toepassing geweest bij mij.
maar morgen terug een nieuwe dag en met volle moed er terug tegenaan.
