Dit was het dan terug een hoofdstuk die ik kan afsluiten best wel met gemengde gevoelens want heb het de afgelopen maanden verdomd moeilijk gehad maar heb ook mooie momenten beleefd ,heb mezelf leren kennen en ben een nieuw leven begonnen.
Vanaf nu zal ik niet alleen voor anderen zorgen maar ook mezelf zal ik af en toe wat rust gunnen want als geen ander besef ik dat dit zo ontzettend belangrijk is.
Ik heb een tweede kans gekregen en zal dan ook,ze met beide handen grijpen.
Het waren 7 maanden waar vreugde en verdriet nooit zo dicht bij elkaar gelegen hebben ,heb de prikken ,naalden en de klinieken vervloekt maar tegelijkertijd waren ze ook mijn houvast,al de lieve mensen van de afdeling oncologie zitten een voor een in mijn hart ,voor altijd!
Ik zal ze missen en ergens ben ik wel bang want ze waren er altijd week na week en nu ben ik terug op mezelf aangewezen,maar zal ze zeker af en toe een bezoekje brengen hoor.
Ik zal wel zeker hulp ,durven vragen nu en zal het nooit meer zo ver laten komen dat ik alleen wegkwijn ,ik zal onder de mensen blijven komen en praten.
Bedankt ook vooral tante Vera en tante Greta want wat jullie voor mij gedaan hebben kan ik moeilijk beschrijven jullie zijn zoveel voor me gaan betekenen ,ik weet dat ik altijd op jullie kan rekenen!Bedankt ,en mama is denk ik is van hierboven uit jullie ontzettend dankbaar ook dat jullie haar rol week na week wat overgenomen hebben,zo voel ik het toch aan.
Ik kan nu 2 weekjes even tot rust komen en dan evaluatie van de tumor terug mammografie enzo en de 18 e dan bespreking zal dan ook mijn datum van operatie weten.
Dinsdag moet mijn katheter er uit want de kans op trombose is te groot.
Stap voor stap zal ik terug de oude worden ,maar wil ik dat wel?
Genezen wel tuurlijk maar mijn oude leventje wil ik niet meer terug IK WIL LEVEN en zal dan ook genieten van elk moment dat ik hier rondloop.
Al het negatieve laat ik voorgoed achter me en ik kijk enkel nog vooruit vanaf nu,en ja ik zal het nog wel moeilijk hebben af en toe maar het is fijn eindelijk te weten dat ik mensen rondom me heb die er altijd zullen zijn...
Zo mijn blog gaat gewoon verder en loop met een ideetje rond maar het is nog even toekomstmuziek eerst wat aansterken de komende tijd,jullie horen het wel als ik er klaar voor ben!
na een paar dagjes terug van weggeweest ,heb alles een beetje laten bezinken en heel veel nagedacht.
Het is best een hele moeilijke heftige periode met heel veel vragen ook waar ik misschien nooit geen antwoord op zal vinden.
Besef nu dat ik teveel gestapeld heb en heb teveel de schuld bij mezelf gelegd maar eigenlijk mag ik het mezelf niet kwalijk nemen dat ik geboren ben wat sommige wel doen want nee toen ik nog maar uit de moederschoot kwam was ik niet stout,toen ik nog maar mijn eerste stapjes zette was ik niet stout ook de verdere jaren was ik een gemakkelijk kind maar aan mijn 18 de ben ik letterlijk buitengevlucht ,gevlucht zoals ik nu nog steeds doe voor het verleden.
Ik heb altijd geloofd dat ik de slechte was ben zelfs ziek geworden en ben ervan overtuigd dat dit door verdriet en miserie gekomen is.
Maar meer dan ooit ben ik overtuigd dat ik moest ziek worden want ik heb recht op een nieuw leven en door de ziekte ben ik niet alleen mijn haar verloren maar beetje bij beetje ben ik mijn bagage die ik al jaren opgestapeld en meegesleurd heb aan het loslaten.
En ja dat gebeurt op dit moment met heel veel vallen en opstaan en heel heel veel traantjes zijn er al gevloeid maar het is nodig want zo zal ik er sterker als voorheen uitkomen...
Aan degenen die zich aangesproken voelen nee ik voel me niet schuldig en ja dit heeft met mijn ziekte te maken want kanker maakt niet alleen fysisch veel kapot mentaal leer je plots ook heel veel relativeren.
Ik moet leren mijn gevoelens uiten dus hoe kan ik dit beter doen dan via deze weg.
Vandaag terug een uurtje bij de psycholoog gezeten en voel dat ik er zeker bij gebaat ben stap per stap...
Niet iedereen krijgt een tweede kans jammergenoeg want mijn mama die ik nog elke dag mis had zeker een verdiend,het heeft niet mogen zijn misschien heeft zij er wel voor gezorgd dat het zo niet verder kon och ja misschien beeld ik me dat in maar dan is het maar zo ik put er kracht uit.
Ik zal ervoor zorgen dat ze fier op me kan zijn en al degene die dansjes en feestjes gebouwd hebben mogen een voor een in de spiegel kijken en hunzelf de vraag stellen of ze fier zijn op hunzelf dat ze iemand zo kunnen negeren en vernederen ...
Nooit zou ik me kunnen amuseren moest ik weten dat er iemand zo ziek is hebben bepaalde mensen dan geen hart?
Kijk ik durf gerust eerlijk te zijn en te zeggen dat het kwetst ja als je voor bepaalde mensen niet meer bestaat,maar dan liever zo dat ik iedereen nog recht in de ogen kan kijken ,ben volop bezig nu mijn leven terug op te bouwen en dat enkel nog met mensen die er voor me waren in deze zware periode.
Ik moet het verleden loslaten en dat gaat niet in een twee drie maar als ik dit kan overwinnen dan moet het me ook lukken het verleden voorgoed los te laten.
Ik wil me nog enkel de mooie dingen herinneren hoe een lieve mama ik had die er altijd was,hoe ik altijd genoot met de momentjes met haar alleen en ook toen ik voor het eerst mama werd was ze apetrots ,ze was een jonge oma maar jammergenoeg heeft het niet lang mogen zijn want ook mijn kids zouden haar super gevonden hebben..
Allemaal herinneringen die in mijn geheugen gegrifd staan.
Morgen mijn laatste chemo terug een periode die ik kan afsluiten waar ik heel veel uit geleerd heb,en waar ik mezelf heel vaak tegengekomen ben.
Was het een periode om snel te vergeten?
Zeker niet want ik was omringd door fantastische mensen die ik nog vaak ga terug zien en die ik nooit meer zal vergeten!!!
Ja er bestaan nog mensen met een warm hart en ja ook familieleden blijven voor altijd in me hart ,ik zal dit nooit vergeten wat ze week na week allemaal voor me gedaan hebben ,ze hebben me erdoor gesleurd ,ook al beseffen ze het zelf niet ze hebben zoveel voor me btekend,meer dan ze zelf beseffen.
Buiten het ziek zijn was het op menselijk vlak een van de mooiste periodes uit mijn leven raar maar tis zo.
Het is nog een lange weg naar genezing toe maar door zoveel hartverwarmende reakties en mensen die klaarstaan voor me zie ik het terug zitten.
Dus morgen sluit ik mijn eerste hoofdstuk af en wordt vervolgd...
