Ik heb al zo vaak gevallen de laatste tijd dat het me nu ook wel zal lukken terug recht te klauteren.
Ik besef ook dat de ziekte elke dag terug kan komen,het hangt als het ware als een zwaard van damocles boven mijn hoofd,maar ook nu blijf ik positief en doordat ik om de 6 weken op controle mag ben ik ergens ook wel gerustgesteld.
Voor de buitenwereld ben ik genezen en alles gaat terug zijn gewone gang maar voor mij is het elke dag vechten nu en net nu dat ik wel eens een schouderklopje kan gebruiken valt heel veel van mijn sociaal leven terug stil...moeilijk uit te leggen.
Ik was al het verplegend personeel,al mijn doktersbezoeken als mijn leven te gaan zien en van het een op het andere moment valt alles en iedereen weg!
Ik had mijn eigen leventje opgebouwd en stap voor stap moet ik nu terug leren leven!
De revalidatie zal me deugd doen ,en ook het schrijven zal ik terug dagelijks proberen vol te houden want het is zo belangrijk vind ik om mijn verhaal te delen want kanker is niet leuk maar het opent ook terug deuren,deuren naar geluk ,en deuren naar je eigen zelf...
Het was een zeer intense periode ik denk dat het wel de moeilijkste periode was van het afgelopen jaar.
Ik heb het gevecht tegen de kanker gewonnen maar vandaag moet ik nog elke dag vechten om mijn leven terug op de rails te krijgen.
Ik denk als je dit zelf niet meegemaakt hebt dat het zeer moeilijk te vatten valt...
Ik besef nu ook dat mijn leven nooit meer zal zijn zoals het ooit geweest is want heel mijn leven is overhoop gehaald het was tegelijkertijd vreselijk maar soms ook mooi want steun kwam heel vaak uit onverwachte hoek en voor het eerst heb ik mezelf terug leren kennen!Ik besef nu ook dat ik nu moet leven en terug moet leren genieten van de kleine dagelijkse dingen.
Misschien moest ik die ziekte wel krijgen om me te laten inzien dat het zo niet verder kon ik had geen leven ik werd geleefd!
Voorzichtig durf ik al eens terug aan mezelf te denken en meer en meer durf ik terug mijn mening te zeggen,ben ik daarom slecht?nee!Binnen 2 weken start ik met de oncologische revalidatie waar ik terug onder lotgenoten zal komen en waar ik volop aan mijn herstel zal kunnen werken.
Want fysiek gaat het elke dag wat beter maar mentaal is er nog een hele lange weg...
hier ben ik terug,het schrijven was even naar de achtergrond verdwenen,maar voor mezelf en ook voor anderen wil ik graag terug opnieuw beginnen.
Heb best wel een heftige periode achter de rug en eigenlijk zit ik er nog midden in.
Het kost me zoveel moeite om nog plezier in dingen te hebben en positief te blijven,ik weet eigenlijk niet wat er aan de hand is ,net of ik steven op een depressie af...
Ik wil dit helemaal niet maar vind de kracht maar moeilijk om hieruit te komen.
Het is allemaal begonnen een week of 3 geleden met de bestralingen ,waar ik nu aan de tweede week aan bezig ben.
Ik ben er doodmoe van, en elke dag dat geloop is er echt teveel aan.
Eigenlijk wil ik gewoon eens rust en alles achter me laten ,maar het is op dit moment echt een rollercoaster aan het worden van emoties en gevoelens waar ik de controlle over aan het verliezen ben.
ik ga het vrijdag met de oncoloog bespreken en hopelijk heeft ze een oplossing waardoor ik me toch iets beter en opgewekter ga voelen.
De familiale situaties zijn ook allemaal zo triest en ben daar ook enorm mee bezig,al die ruzies pff en dit voor de korte periode dat me hier maar rondlopen...
Hoop dat alles terug wat beter wordt,maar dat zal wel want erger kan het niet meer worden denk ik.
Op 30 januari hopelijk de laatste operatie dan gaan ook mijn baarmoeder eistokken en eileiders eruit.Ik durf er nog niet teveel aan denken want zie het niet zitten,ben al die klinieken kotsbeu.
Zo ga nu afronden want moet me al terug klaarmaken voor mijn dagelijkse trip naar Brugge.
wanneer het dieptepunt er dan toch is voel ik me eenzamer dan ooit...
Ik vind het een rotperiode en heb ook helemaal geen zin meer in de bestralingen ,ik wil dat alles voorbij is en ik gewoon terug kan leven!
Dacht dat het ergste voorbij was maar nu vind ik het echt wel een zeer emotionele ,ingrijpende periode.
Ik hoop ook terug kracht te vinden om hieruit te kruipen maar nu blijkt het niet zo simpel te zijn,het lukt me even niet meer nog iets positief te zien,alles begint precies opnieuw...
Sedert gisteren van alle drains en verbanden verlost!
Het herstel verloopt prima ,al was ik gisteravond echt op,uitgeput merk dat ik toch nog wat vaker rustpauzes zal moeten inlassen.
Heb van de borstverpleegster een bh met een prothese van mousse aangekregen,valt wel mee hoor net echt!Na de bestralingen krijg ik dan mijn siliconen prothese en dit tot ik na 2 jaar een reconstructie mag laten doen.Het zijn ook best nog mooie bhs's en mooie kleurtjes .
Zelfs om te zwemmen bestaan er speciale badpakken en protheses dus ook daarvoor bestaat er een oplossing.
Maar zoals gezegd eerst nog de bestralingen doorstaan denk dat dat ook wel een heftige,niet te onderschatten periode zal zijn.
Elke dag weken aan een stuk naar Brugge en al zo vermoeid zijn...
Maar zal me ook hier wel doorspartelen.
Maandag voor het eerst op gesprek en zullen dan uittekenen waar ik precies bestraald moet worden ,en dan de week erop al starten.
Ben benieuwd want naar het schijnt is dat echt een speciale ervaring het staat ook los van het gewone ziekenhuis het is echt een oncologisch ziekenhuis.
Zo ga nu de kindjes op school zijn toch eens van de gelegenheid gebruik maken even wat te rusten .
hier ben ik weer ,het heeft een tijdje geduurd maar denk dat ik nu pas klaar ben om terug mijn gevoelens te delen ,het was best een bewogen periode waar verdriet vreugde en pijn nog nooit zo dicht bij mekaar gelegen hebben.
Maar had het echt nodig,en echt voel me terug goed heb het gevoel dat het enkel nog bergopwaarts kan gaan nu.
De operatie is vlot verlopen en emotioneel gaat het nu ook beter dan gedacht,het valt best nog mee want het gedacht dat die vuile ziekte echt uit mijn lijf is overheerst echt op de gevoelens dat ik een borst kwijt ben.
Ja das best wel heftig ,toen ik de dag na de operatie voor het eerst te zien kreeg wat er eige,nlijk niet meer is,moet ik toegeven dat het even slikken was.
Maar voor mij is het een nieuwe start en zolang ik er mee kan leven en mijn partner is dat voldoende.Ik loop ook terug met mijn eigen korte haartjes rond en ook dat was even wennen want stap voor stap wordt ik terug mezelf.Ik draag die pruik niet meer omdat ik alles wat met die ziekte te maken heeft achter me wil laten,wil terug leven en niet meer geleefd worden!
En haartjes groeien en de mijne eigenlijk nog redelijk snel dus ik kijk uit als ik voor het eerst terug een spelletje zal kunnen erin steken.
Verder wil ik ook echt eens mijn dochter bedanken want de voorbije maanden hebben we meer aan elkaar gehad en gepraat of de voorbije jaren,waar onze band echt verwaterd was is ie ook stap per stap terug gegroeid tot een nauwe band tussen moeder en dochter,zo zie je maar er zijn ook positieve dingen gebeurd de voorbije maanden.
Ze is voor mij echt een steun en ook op huishoudelijk vlak neemt ze de touwtjes stevig in handen ,had me dit een jaar geleden gezegd en ik ging vragen of we het wel over het zelfde meisje hadden,echt chapeau!!!!en bedankt!
Ook mijn tantes waren de voorbije dagen een grote steun en het doet echt deugd te weten dat je er niet alleen voor staat.
Vanmiddag op consultatie bi de oncoloog en morgen terug naar de specialist en hopelijk maar denk het wel ben ik dan van die vervelende drains vanaf,want daar heb ik nog het meeste last van,het jeukt en trekt enorm tegen.
Zo ik hou jullie zeker op de hoogte en de revalidatie kan nu volop beginnen!!
Terug een dagje dichter tot de operatie.De stress begint toch te komen.
Vandaag om slaapkleedjes en het nodige gerief geweest met mijn nichtje Jellien,was een fijne namiddag een taartje gaan eten ook dus zeker voor herhaling vatbaar .
We moeten dat zeker meer doen...
Bedankt ook aan iedereen voor de hulp en fijne attenties,want het maakt het toch allemaal wat gemakkelijker om dragen.
Sinds lang ook de maandag geen dutje gedaan en wordt echt wel gewaar dat mijn lichaam het gewoon aan het worden is zal dat echt moeten leren afbouwen.
Zo nu het zeteltje in want net terug van Matthis zijn match ,hij heeft supergoed gespeeld!
ik weet het is een tijdje geleden maar had even rust nodig,die ik zigenlijk nog altijd niet gevonden heb.
Vrijdag de 27 e wordt ik geopereerd laat in de middag,hoop dat het snel voorbij gaat zijn,want zie er echt wel tegenop.
Heb het heel lang voor me uitgeschoven maar besef nu wel dat er opnieuw een stukje van mezelf voorgoed zal verdwijnen...
Maar weet dat het moet want het is terug een stap dichter bij de genezing.
Ik heb wel veel vertrouwen in Dr Depuydt dus alles zal wel goed verlopen.
Deze week ook te horen gekregen dat de tumor goed ingekrompen is en dat 80 procent van de kanker weg is dus dat is al hoopvol nieuws.
Ook mijn arm is redelijk goed terug dus ben ook al van die vreselijke spuiten vanaf.
Verder gaat het zoals het met het weer met ups maar ook wel best veel downs.
Ook nog geen dag zonder pijnstillers gekunnen want nog heel veel last van spierpijnen.Zo gaan de dagen voorbij en nu met de donkere dagen is het toch wel een hele opdracht om mezelf terug op te peppen.
Maar we moeten vooruit en na de regen zal wel terug de zon schijnen...
Ik zal mijn best doen om terug elke dag iets te schrijven en jullie op de hoogte te houden.
Ik wil niet terug vallen in mijn oude gewoontes,mijn vroeger leventje maar het is zo verdomd moeilijk!
Ik moet echt al mijn moed nu gaan bijeenrapen om terug aan mezelf te denken,vraag me echt soms af voor wie ik het nog allemaal doe.
respect is soms ver zoek en vraag me ook af of het soms niet beter is om de zielepoot uit te hangen want misschien krijg je dan wel het nodige respect en hulp pff sorry maar zit me de laatste dagen allemaal een beetje hoog en heb me lang niet meer zo rot gevoeld.
Maar zal wel terug de courage vinden weet alleen niet wanneer ...
Zou willen slapen slapen en nog eens slapen en eens willen schreeuwen en alles zeggen wat ik wil zeggen maar vrees dat dit niet kan ...
Leef nu echt o een rollercoaster,weet niet meer hoe ik me moet voelen hoe of wat ik moet denken en weet ook niet meer wat ik nog kan verwachten allemaal.
Gisteren bij mijn eigen chirurg mogen gaan en bloedklonters goed aan het genezen maar blijkbaar is mijn slagader vernauwd door de chemo dit wordt opgevolgd.
Verder een zeer goed gesprek gehad over mijn operatie en is heel zeker zal afscheid moeten nemen van mijn linkerborst daar het al om een gezwel waren er 2 van 8 cm gaat kunnen ze hem niet houden.
Mijn rechtste mag ik houden maar wel driemaandelijks op controle want als je eenmaal borstkanker hebt gekregen is de kans op herval groter.
Normaal wordt ik al volgende week vrijdag geopereerd maar bij mijn thuiskomst ben ik beginnen beseffen dat ik er nog niet klaar voor ben ,dit is te snel want volgende week ook nog al mijn andere testen en naar de oncoloog.
Ik wil het op mijn manier kunnen doen en dan zal het wel niet op een week aankomen tenslotte is het weeral een stukje van mezelf dat ik zal verliezen...
Ik denk dat ik dit al die maanden nog niet goed beseft heb want was teveel bezig met die chemo.
Ik ben er best wel bang voor en zoals ik al zei moet ik nu blij zijn want de kanker zal uit mijn lijf zijn of moet ik triest zijn want hoe zal ik eruit zien met een borst minder.Allemaal vragen waar ik nu toch probeer een antwoord op te vinden maar vrees dat ik het zal moeten ervaren hoe het zal zijn.
Heb ook meer en meer het gevoel dat ik dit gevecht echt op mijn eentje aan het voeren ben ,want voel me de laatste tijd echt wel terug alleen.Ik moet me er terug doorsleuren en eigenllijk positief blijven doorgaan maar ben zo moe terug dat ik er eigenlijk de energie niet meer voor vind.
Daarom ik wil zo niet aan een operatie beginnen ,ik wil er klaar voor zijn ,mentaal en fysisch.
Zal nu dag per dag een beetje beginnen afscheid nemen van dat stukje dat er nooit meer zal zijn en hopen dat ik sterk genoeg zal zijn om ermee te kunnen omgaan.
Met mij alles betrekkelijk goed naar de mate van het mogelijke want eigenlijk had ik het veel beter verwacht.
Ben echt nog heel moe en mijn spieren vooral mijn knieen hebben nog nooit zoveel pijn gedaan.
De trappen doen is een echte marteling neem dan ook best wel veel pijnstillers of zou niet kunnen stappen denk ik.
Mijn arm en hand nog altijd gezwollen maar daar weet ik morgen hopelijk meer van want moet bij de vaatchirurg zijn.
Heb ook sinds nog lang eens mijn borst geconroleerd en het gezwel zoals het was voel ik niet meer maar voel wel nog een harde massa of wat het ook moge zijn ben best wel nerveus wat al die maanden chemo nu eindelijk voor nut gehad hebben.Hopelijk veel!
Straks naar Sluis want Matthis moet er naar een feestje en wij gaan er terwijl wat wandelen .
Gisteravond ook een fijne avond gehad zijn gaan eten voor Jaimie haar verjaardag in de Amadeus ,was lekker!
Beetje ongerust vandaag heel de morgen bloedneus gehad en de verpleger naar oncologie gebeld en als het niet betert moet ik toch gaan want kan zijn dat mijn bloed nu te dun is.
Maar gelukkig is het vanmiddag gestopt dus op bezoek geweest bij maraine ,gelukkig maar.
Vandaag 18 jaar geleden ben ik ook voor het eerst mama geworden,wat gaat de tijd toch snel!
Dus proficiat Jaimie met je 18 e verjaardag!!!
Verder een rustige dag gehad maar toch veel gewrichtspijn hoor dat dat maar vlug betert.
Nog wel pijn hoor en gisteravond heeft de wonde nog nagebloed maar gevraagd aan Dimitri de verpleger en die heeft me gerustgesteld.
Het is bij mij zoals met het weer wisselvallig het ene moment goed het andere moment minder;heb ook terug nog geen minut rust gehad want konstant met de kids over en weer rijden en bovendien doen ze niets anders dan ruzie maken,ben dat toch ook grondig beu...
Bovendien ook erg veel last van mijn adem ga toch blij zijn als ik de oorzaak ga weten ben het allemaal beu aan het worden.
ale ga Milan naar zandvoorde voeren en dan terug halen na de training .
Voila katheter eruit gehaald was toch best een rare ervaring...
Ze voelen snijden en dan laagje per laagje wegbranden tot ie zichtbaar was en verwijderd kon worden.
Heb hem trouwens meegekregen als souvenir zo raar dat dat stukje metaal maanden een stukje van mezelf was.
Als je denkt dat alles voorbij is wordt je mooi terug met je neus op de feiten gedrukt...
Besef precies terug hoe ziek ik eigenlijk wel ben.
Daar het probleem niet opgelost geraakt met de bloedklonters moet ik maandag naar de vaatchirurg ben benieuwd .
Bovendien heb ik een heleboel zaken gehoord die ik blijkbaar ook nog moet ondergaan,het is toch nog een lange weg hoor.
Bovendien lijkt de vermoeidheid nog erger ,dacht dat het ging beteren niet dus.Op dit ogenblik is mijn courage weer ver te zoeken...
Het is ook aan het wakker komen dus zal dan vlug nog een pijnstiller nemen en vroeg mijn zetel in want voel me terug net of ik heb een marathon gelopen.
Vandaag mijn port a cat eruit,ben best wel een beetje nerveus doordat het onder plaatselijke verdoving gaat gebeuren.
7 maanden een deel van mijn leven uitgemaakt en vandaag weer iets dat voorbij is stap voor stap een beetje dichter bij de genezing...
Sorry dat ik af en toe een dagje oversla op mijn blog maar soms vind ik echt de energie niet meer om te schrijven maar zal mijn best doen.
Hopelijk mindert de moeheid nu toch een beetje want na de middag is het altijd een ramp mijn energie is dan volledig zoek,ik wil dan wel nog vanalles doen maar het gaat gewoon niet meer,best erg maar hopelijk nu de chemo voorbij is betert dat een beetje.
