zondag 6 januari gisteren stuurde Bram dan toch een mailtje terug naar meter Anne ivm het nieuwjaarsbrief lezen, hij was kort en bondig en ook verrassend hard en eerlijk. Hij schreef dat het geen leuke kerstvakantie was omdat papa ons veel alleen had gelaten. Verder antwoordde hij gewoon op haar vragen van haar vorige mail tout court zoals "ja ik heb een rapport gekregen" en dat was het. Wat blijkt nu, ze heeft de mail naar karel doorgestuurd met de boodschap dat ze een mail van sandra kreeg onder naam van Bram???? En of er toch geen optie is om met ons drie naar daar te komen voor nieuwjaar , HALLO?????Ik besta niet meer voor mijne man, mijne man laat vrouw en kind alleen met kerstdag maar we zullen nu efkes gezellig met drie naar daar komen om bram zijne nieuwjaarsbrief te komen voorlezen, natuurlijk hoor, no problemo, we doen gewoon effe verder hypocriet, of ja ,het is anne vrints, zij zal ook weinig emotie of gevoelens hebben of denken dat ik er geen heb misschien????????????? Wat blijkt nu, sinds karel zijn kassico-mails als zijn persoonlijke privé eigendom aanschouwt en van de outlook heeft afgezwierd kan er hier alleen maar gemaild worden onder mijne naam, bram zijn mailadres is dus ook verdwenen en hij kan niets meer versturen onder zijn naam, vandaar dus dat anne denkt dat ik een mail verstuur onder bram zijn naam zogezegd.
s' avonds is hij mee boven naar salamander komen kijken, fijn om hem nog eens naast mij in bed te hebben maar wanneer het programma gedaan is staat hij recht en met een mager en koud slaapwel-woordje verdwijnt hij naar beneden. Zoveel liever in diene zetel daar gaan slapen dan hier. Terwijl we elkaar hier toch niet aanraakten, zelfs niet toevallig...ook al deed ik daarvoor mijn best van hem af en toe zogezegd wel eens toevallig te kunnen aanraken
maandag 7 januari terug school,mijn kleine ventje daar terug afzetten terwijl hij helemaal geen leuke vakantie heeft gehad, zijn batterijtjes niet heeft kunnen opladen, niet vol energie en vrolijk en happy is. Hij telt zelfs voor de eerste keer sinds hij in deze school zit terug de dagen en weken naar de volgende vakantie af. Ben de hele dag met Evi op soldenjacht geweest, leuk en ik ben zo blij dat ze mijn vriendin is,ze is er echt voor mij. Maar ik kan karel geen minuut uit mijn hoofd zetten,waarom toch niet verdorie. Zovele dingen die ik hem vanavond graag zou willen vertellen. Wanneer Evi vertelt over haar verrassing van Peter denk ik aan de keren dat ik kon vertellen over een verrassing van Karel ook al is dat al jaren geleden. Ik kijk voor de eerste keer eens nergens naar de mannenkleren en het valt me zo moeilijk, ik ga de superdrystore voorbij zonder zelfs in de etalage te kijken. Ik moet leren loslaten want ik zal zovele dingen moeten doen zonder hem in de toekomst, alles zonder hem, leven zonder hem, alle dagen, voor altijd, en terwijl ik dit intik schreeuw ik het vanbinnen uit want tranen heb ik niet meer, ik huil en ween maar er komt geen vocht meer uit mijn ogen,ik ben leeg of nee ik zit overvol met verdriet maar de tranen zijn op,uitgeput... Ik ben mijn man kwijt, mijn partner,mijn levensgezel,mijn vriend,mijne karel, en daar kan ik niet mee leven......
als ik s'avonds aan de poort sta te wachten zie ik onmiddellijk aan Bram zijn gezichtje dat er iets mis is , mijn antennetjes springen direct aan en ja hoor, koorts, bibberkou,klappertanden en als we 2 minuten thuis zijn valt hij in de zetel in slaap. Ook hij zit er door, ook hij zit mijn angsten, vraagtekens, onzekerheden,onduidelijkheid en dat in dat kleine kinderhoofdje,hoe vertaalt hij dit hele gebeuren van mama en papa en dat naar zichzelf toe????? Hoogbegaafd en zijn autisme, wat speelt er zich af in zijn hart en hoofd?
s'nachts moet hij 2 keren overgeven en dat is voor hem 1 vd meest verschrikkelijke dingen. De eerste keer is papa nog boven, kots opkuisen, hem uit zijn bedje tillen, mama andere lakens leggen en propere pyjama aan, weer cinema voor medicijntje te nemen... man, als hij hier niet meer gaat wonen dan is het ik alleen, wat als er dan eens iets echt ernstigs zou zijn met Bram, of laat staan met mij, dan sta ik er alleen voor met mijn zoon, hij gaat ons hier gewoon achterlaten, waarom laat hij ons toch in de steek???? De tweede keer s'nachts ligt karel natuurlijk beneden te slapen en achja er gaat hier zoveel aan hem voorbij waar hij geen enkel besef van heeft, hij mist hier zoveel dingen die hij zelfs niet weet dat hij ze mist dus achja....
dinsdag 8januari, Bram blijft hoge koorts hebben maar heeft nergens pijn, mijn stemmetje zegt dat hij oververmoeid is, stress heeft en de spanningen allemaal even niet aankan maar voor karel is het gewoon een buikgriep en voila, ja als je geen emotiemens bent en alles rationeel is denk je dat iedereen zo is zeker. Ik weet dat Bram een emotioneel kind is , ik voel en ervaar dat elke dag en mijn stemmetje heeft me nog nooit in de steek gelaten als het Bram betreft maarja wie ben ik tenslotte? Een vrouw die een slechte vrouw is, geen goede vrouw en partner want karel gaat wel bij ons weggaan, bij zijn zoon liever weggaan dan hier te blijven bij zo een verschrikkelijk iemand als ik dus dan moet het wel heel erg zijn, dan moet ik wel een niemandal zijn als uwe man u al een jaar en 4 maanden niet gekust of aangeraakt heeft en eigenlijk al langer niet meer graag ziet dan moet ik toch een monster zijn dus wie ben ik dan om zo'n uitspraken te doen over mijne zoon, niks ben ik,minder dan niks....
woensdag 9 januari bram blijft ziek,lusteloos,hoge koorts,en het lijkt één persoon weinig te kunnen schelen,Karel. Ne keer bellen in de voormiddag om te zien of hij is opgestaan met koorts of overdag of s'middags bellen om te zien hoe het gaat, nee, misterworkaholic heeft andere prioriteiten natuurlijk. S'avonds thuiskomen,eten,galaxypark kijken en in slaapvallen. Wel tot 12 uur op pc zitten,voor kassico, bejeweled spelen,en wie weet wat nog en dan om twaalf uur nog naar tv beginnen kijken, nu gaat dat natuurlijk allemaal, meneer is vrij en blij nu hé. nacht 30 en ik vind het verschrikkelijk, ik stuur een mailtje van boven in bed op de laptop naar de pc beneden om te zeggen hoe ik me voel, zonder bitterheid en boosheid en gekwetstheid maar enkel mijn gevoel van gemis en verdriet. Enkel zeggen hoe ik hem mis, om tegen hem te praten, dingen met hem te delen, naast hem te liggen, dat ik wil weten hoe hij zich voelt maar natuurlijk krijg ik geen reactie, mijn woorden, geschreven of uitgesproken zijn stront, zijn onbestaand, onzichtbaar, geluidloos, net als ik ben als persoon voor hem, een persoon in niemandsland... wel met een strijkijzer van 300euro naar huis komen, manmanman
donderdag 3 januari Bram is mee met oma en opa voor een dagje vertier en plezier, zo heeft hij tenminste nog iets aan zijn kerstvakantie en kan hij zijn volle hoofdje eens helemaal leegmaken en ontspannen. Ik breek de kerstboom af met veel gesnotter en tranen en vooral veel angst en vragen, in welke toestand en waar en hoe zal ik hem volgend jaar terug uit de doos halen? Had ik maar een glazen bol zodat ik wat van deze onzekerheid en onduidelijkheid kon wegnemen want het is om gek van te worden. Niet weten of ik nog getrouwd zal zijn ,wat de betekenis daarvan ook nog mag zijn, niet weten of ik mijn liefste jongetje dan bij mij zal hebben, of dat jongetje zich dan nog wel goed in zijn vel zal voelen of niet, waar we zullen wonen en in welke omstandigheden en zovele vraagtekens... De rest van de namiddag kruip ik mijn bed in en wacht op enkele uurtjes slaap in de hoop mezelf niet helemaal gek te maken maar ze komen niet. Karel wel en met welk nieuws dan nog, hij is naar een advocaat geweest en vertelt me hoe hij het ziet ivm huis en regeling rond Bram. Mijn hart dat al in 10.000stukken was gebroken hoor ik nogmaals uit elkaar vallen en de scherven wegen zwaar,zo zwaar dat ik niet meer recht kan. We hebben het over het geld in de kluis,het huis, vakanties alsof het legoblokjes gaat...het gaat hier wel over ons leven, Bram zijn leven en toekomst, mijn toekomst, onze basis, de grond waar we op staan en nu doorzakken en in dreigen te verdwijnen... Aan nachtmerries komt toch een einde? Er komt toch steeds een moment dat je wakker wordt? Waarom komt hier geen einde aan? Waarom wordt deze lijdensweg alleen maar langer en lijkt het soms alsof we nog maar aan het begin van de weg staan? Dit is de hel op aarde....
zaterdag 5 januari We spreken af in de Krefel met 2 auto's om een droogkast te kopen, hem zien komen aanrijden doet mijn hart nog steeds een sprongetje maken,daar komt mijn man, maar hij is mijn man niet meer, eigenlijk ben ik hem al zolang kwijt, eigenlijk heb ik dat verlies en gemis al zolang gevoeld en er ook al zolang het verdriet en de pijn van, wanneer heeft een mens genoeg verdriet gehad, wanneer is het verdriet OP? Wanneer is de liefde OP? Dat de voorraad toch gauw leeg mag zijn alsjeblieft!!!!!! Na zijn "sponsoring" of hoe moet ik het anders noemen, bijdrage uit liefde zeker niet hé gaan we op restaurant en eigenlijk zouden we dat elke dag moeten doen, of moet ik hem elke dag een porto geven en dan over hem gaan zitten. Dan kijken we af en toe eens naar elkaar en praten we even met elkaar, er was zelfs een moment dat ik even de tijd kon terugdraaien en dat een zalfje was op de grote pijnlijke wonden. Ik zei liefje tegen hem en hij lachtte, zijn Karel-lachje, zijn-smelt-nu-maar-voor-mij-lachje en ja ik denk dat er enkele scherven tvan mijn hart erug aan elkaar werden gelijmd, al was het maar voor 5 seconden, 5 seconden dat gevoel van warmte en magie,achja.....pijnlijk achteraf natuurlijk...
zondag 6 januari, vanmorgen gewoon een half uur liggen janken in bed waar bram en karel bijliggen en waarschijnlijk hebben ze het zelfs niet gemerkt. Bram vroeg aan papa om zijn benen te strelen en zo hebben ze heel lang gelegen, ik kon het gewoon niet meer verdragen. Hem zien strelen, man die handen zal ik nooit meer over mijn lichaam hebben, die zullen mij nooit meer aanraken, mij nooit meer strelen en beminnen,liefkozen.....het was verschrikkelijk om weer tot dat besef te komen. Dat besef heb ik dagelijks maar de ene keer is het meer confronterend en komt het harder aan dan de andere keer. De eerste avond toen we elkaar ontmoeten had ik dat ook toen we over elkaar zaten op café, toen keek ik naar zijn handen en fantaseerde ik hoe zijn handen over mijn lichaam zouden gaan... Nu zullen ze in de toekomst over iemand anders lichaam gaan, iemand anders beminnen en strelen en liefhebben... Man,ik kon niet meer in bed blijven liggen om het aan te zien.
We reden naar Hasselt naar de Quick en naar de cinema. Naast hem in de auto zitten is zelfs pijnlijk, want ik ben zijn vrouw niet meer, ik ben zijn partner niet. Er zal in de toekomst iemand naast hem zitten waar hij wel warmte en liefde voor voelt, die hij wel wil kussen en waar hij wel mee wil vrijen en waar hij wel wil bij zijn en mee wil lachen en praten en...... We zitten als gezin in de Quick maar we zijn het niet,ik ben gebroken en vraag me af hoe hij zich hierbij voelt, waar hij aan denkt,laat dit hem nu allemaal koud? In de cinema ligt hij te slapen en ik heb al spijt dat hij erbij is, al die pijn zou ik niet voelen als hij er niet bij zou zijn. Het gemis zou er ook zijn en het verdriet maar nu is het zelfpijniging, in een snoepwinkel zitten maar niet mogen snoepen. Ik zit al langer dan een jaar bij mijn man die mijn man niet wil zijn, bij de persoon waar ik naar verlang die mij eigenlijk verwerpt,met een hart vol liefde voor iemand die een hart van steen heeft voor mij, hoe meer SM kan dit zijn? Hoe kan ik hem blijven willen, hoe kan ik in hem blijven geloven, ben ik zo dom en onnozel?
vrijdag 28 december Ben naar de therapeut geweest en kwam heel rustig terug naar huis. Eigenlijk zou ik er beter wegblijven want hij geeft me toch elke keer weer een beetje hoop,misschien onbewust maar toch. Volgens hem reageert Karel op het hele gebeuren heel emotioneel terwijl ik net vond dat hij geen enkele emotie laat zien en zo hard is als steen. Maar in discussies (de weinige woorden die worden gesproken) steeds verwijten blijven maken en oude koeien boven halen is emotioneel reageren. Zich nog steeds niet ergens gaan informeren ivm scheiding is allesbehalve rationeel reageren. Geen beslissingen nemen ivm feestjes, nieuwjaarsbrieven bij meter voorlezen enz. is emotioneel reageren. En hij denkt dat er nog steeds een kantelmoment zou kunnen komen. En voila, sandra voelt haar dan weer honderdduizend man, de energie begint te borrelen als een bruisbal en ik vlieg naar huis.Ik begin met hem een gesprek,heel rustig en zo vol liefde naar hem en buiten mezelf om, over dat hij toch eens goed moet nadenken over de situatie met Bram en misschien beter eerst een maand (of twee) op hotel gaat vooraleer hij iets gaat huren en een hele inboedel gaat aankopen en zo kan ondervinden wat het voor hem en voor Bram zal doen om niet meer in elkaars dagelijkse leven te zijn,wat de impact daarvan is. Zonder hoop op terug samen te komen, enkel voor hun band. Kijken hoe Bram hier gaat onder lijden en ook Karel, een mogelijke tussenstap voor hij bruggen verbrandt of dingen doet waar hij spijt van zou krijgen. Zijn beslissing natuurlijk en als hij iets in zijn hoofd heeft is hij daar door niks of niemand vanaf te brengen maar het zou niet slecht zijn als hij hier toch nog eens zou over nadenken, het gaat over de toekomst en het leven van zijn kind.
zaterdag 29 december laatste boodschappen voor het feestje gedaan, gelukkig zijn oma en opa gisteren alles mee komen klaarzetten en de speelkamer mee komen leegmaken want gisterenmorgen zag ik het helemaal niet meer zitten, niet mentaal maar ook niet lichamelijk, ik kreeg geen voet voor de andere,wat zou ik zonder mijn ouders doen? vanavond iets gaan eten met zijn drietjes, wauw gezellig, ja toch als hij een glas porto heeft gedronken, dan komt er zelfs een compliment uit zijn mond, dat ik een mooie vrouw ben en als ik zo magerder wordt nog mooier. Pff,wat moet een mens daar nu mee? Effe proeven van een Karel die ik ooit heb gehad? Effe mijne neus in de stront wrijven? Er wordt wel beslist tijdens het etentje dat hij met oudjaar thuis zal bijven voor het feestje want Bram zal anders voor hem geen nieuwjaarsbrief lezen de ochtend erna,touché!
zondag 30 december Evi komt helpen met koken en Karel vertrekt weer naar Wijshagen, daar zullen ze ondertussen wel blij zijn met onze komende scheiding,de verloren zoon is terug! Geen enkele minuut kan ik karel uit mijn hoofd zetten, het lukt me gewoon niet, niet denken aan een roze olifant!!!!
maandag 31 december de laatste dag van 2012, het jaar zonder liefde,zonder aanraking, zonder kus,zonder mijn man,is dit de laatste keer dat ik een jaar begonnen ben met hem en het ook eindig met hem? Hoe moeilijk zal het worden vanavond? Elke middernacht op oudjaar is me zo dierbaar,terugblikken en vooruitkijken,maar vooral voelen,intens voelen en genieten... Als ik hem de vraag stel of dit onze laatste oudejaarsavond zal zijn samen zegt hij "we zullen zien", wat is een mens daar nu weer mee? Een duidelijke man is het toch nooit geweest eigenlijk? Waarom ben ik hem met de tijd toch beginnen invullen?
dinsdag 1 januari het was een geslaagd feest, alvast toch voor 21 personen maar voor Bram en mezelf helemaal niet. De eenzaamheid voor Bram boven was moeilijk en idem voor mij beneden, ook al had ik veel steun en liefde rond mij van de anderen maar de afstand van Karel was ondraaglijk. Hij was er zonder er te zijn. We zijn het jaar samen gestart om het niet samen af te sluiten en dat besef slaat er zo hard in dat ik geen adem krijg...
Bram en ik zijn klaar om naar oma en opa te vertrekken zoals elk jaar en vragen of papa wil meegaan maar nee, hij gaat weer naar wijshagen. Als hij één keer zou vragen of we morgen samen met zijn drietjes naar wijshagen zouden gaan zeggen we direct ja, maar de vraag komt niet, hij leeft zijn leven al zonder ons, hij gaat nu al alleen verder...
zonder energie, zowel Bram als ik, en we staan voor een oudejaarsfeest van 23 personen pff, ik weet niet hoe ik er moet aan beginnen... de hele verhuis van tafels, speelkamer, boodschappen, kokkerellen, ik weet niet of ik het aankan want ik ben een emotioneel wrak. En mijn lichaam geeft zoveel signalen dat het "op" is, na de douche en het aankleden wil dat lijf gewoon terug in bed kruipen en er de eerste weken niet meer uitkomen. Bram wil ook alleen maar pyjamadagjes, geen zin om ergens naartoe te gaan, geen zin om zich aan te kleden, geen eetlust, hij loopt er ook maar lusteloos bij, mijn kleine lieve schat, wat spookt er toch allemaal in jouw hoofdje rond? Gelukkig zijn er dan oma en opa die voor wat afleiding zorgen, opa die mee met hem op de grond gaat zitten en met de treinen speelt, oma die mijn strijk komt doen (want het strijken van Karel zijn kleren kan ik niet aan), effe enkele uurtjes een andere wind in huis... De thuiskomst van papa is altijd heel moeilijk, Bram krijgt een kus en ik word genegeerd. De spanning in huis is te snijden en een mens snakt naar het bedtijd uur. Bram zit in bad en Karel staat onder de douche en ik aanhoor hun gesprek dat papa graag zou willen dat Bram mee naar zijn appartementje gaat kijken dat hij gaat huren om te zien of hij zijn slaapkamer daar wel leuk zal vinden. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Bram zegt dat hij niet wil meegaan en dat papa er maar foto's van moet nemen om hem te laten zien of dat hij wel zal meegaan als mama ook meegaat. Daarna begint Karel eindelijk over ons oudejaarsfeest (want hij is tot nu toe zelf nergens over begonnen en gaat alles uit de weg(toch tegen mij, achter mijne rug is misschien al alles in kannen en kruiken)) en vraagt wat we gaan doen. Ik zeg dat Bram en ik feest houden zoals voorzien en vraag wat hij van plan is. Hij zegt dat hij zal doen wat Bram wil maar geen zin heeft om komedie te spelen. Nadat papa de vraag aan hem stelt zegt Bram dat het voor hem niet uitmaakt. Ik zeg dat hij Bram toch ook met de kerst alleen heeft gelaten en dat er 10 kindjes komen en de kinderen allemaal boven feest houden en dat hij z'n papa toch niet veel zal zien dus..... Voila, we zullen het jaar afsluiten en starten zonder Karel........zo'n klein zinnetje en het breekt de 100 stukken van mijn hart in nog kleinere stukjes. Ik kan het nog altijd niet loslaten, ons gezinnetje, ons leven, onze toekomst..... Bram heeft nog nooit ergens anders geslapen dan enkel bij mijn ouders en dat zelfs niet zo dikwijls. Enkel samen met ons op vakantie en dan nog met mama in bed en papa daar in de zetel, nooit bij een vriendje willen blijven slapen of bij de peter of meter. En nu zal hij in een appartementje moeten gaan slapen, oké het is wel bij de papa maar toch vrees ik ervoor. Een mannetje met autisme kan je zomaar niet van de ene op de andere dag iets laten doen en Karel zou zijn zoon toch beter moeten kennen dan dat? Ik sta zo machteloos tegenover deze hele situatie, zijn beslissing, zijn keuze, over mijn leven, over Bram zijn leven.... Wat zou ik hem graag lelijke dingen toewensen, wat zou ik hem graag nooit meer in mijn leven willen zien, waarom kan ik hem niet haten, waarom kan hij mij niet meer graag zien??????
Vandaag een verlofdag voor Karel, wauw feest !!! Jaja, we worden vereerd met zijn aanwezigheid,salut! Hij komt boven als Bram en ik naar ketnet liggen te kijken en hij komt in bed liggen bij ons om gewoon verder te slapen. Om kwart na tien zijn Bram en ik vertrokken en hebben een slapende papa achtergelaten. Ons leven gaat door en we hebben het lang genoeg op pauze gezet, we hebben lang genoeg gewacht op aandacht en tijd van hem. Waarom kon hij nu niet plannen met Bram op voorhand? Bram heeft duidelijkheid nodig. We gaan ontbijten in Wilsele en daarna naar de cinema in Leuven.Bram heeft 3 films op zijn verlanglijstje staan voor deze kerstvakantie dus het wordt tijd dat de vakantie echt gaat beginnen voor mijn jongen. Papa heeft ons eigenlijk al in de steek gelaten de laatste dagen en achter blijven bij een gebroken mama daar is ook niks leuk aan om dan nog over zijn eigen gevoelens en vraagtekens te zwijgen. Ik vraag Bram wel twintig keer of hij niet naar papa wil bellen om te vragen of hij ook mee naar de cinema wil gaan met ons maar hij is zo hard en resoluut in zijn neen. En pushen doe en wil ik niet. Papa heeft boodschappen gegeven dat hij ook liever elders is dan bij ons dus denk ik dat Bram dat nu ook een beetje doet. Hem afstoten omdat hij zich ook een beetje verworpen voelt door papa. Wanneer we om half zes s'avonds thuiskomen is papa niet thuis, hij heeft ook van de hele dag niets laten horen, geen smsje of telefoontje om te vragen waar we zijn of wanneer we naar huis komen. Geen interesse? Te koppig ? Te trots ? Of te druk met kasseien of andere dingen die voor hem belangrijker zijn dan wij? En wanneer hij een uur later dan wel thuis komt is zijn desinteresse of koppigheid of wat het ook mag zijn voor Bram en mij heel voelbaar. Geen vraag waar we geweest zijn of iets anders. Hij zet zich voor tv en gaat in zijn kerstkadoboek van Louis Tobback zitten lezen. Spelen met Bram, nee, praten met één van ons,nee... De koudheid en onverschilligheid, man, je wil niet bij ons zijn, je wil scheiden van mij, awel, verhuis dan alsjeblieft dat we verder kunnen want dit is een marteling, ik voel me een misdadiger die een levenslange opsluiting heeft gekregen voor de meest verschrikkelijke misdaad en ik word elke dag opnieuw gestraft, dat gevoel geef je mij toch,... Want Karel Vrints heeft geen fouten, alles ligt buiten hem, de fout ligt niet bij hem, hij is het grote slachtoffer en heeft alle waarheid in pacht. Zelfs geen initiatief nemen om Bram slapen te doen dus knabbel ik het hem maar voor en gaat hij toch mee boven en hoor ik hoe hij Bram bijna een kruisverhoor geeft: heb je iets leuk met opa gedaan, waar ben je naartoe geweest en met wie,....maar Bram wil alleen het hoognodige zeggen dat we naar de cinema geweest zijn in Leuven en de titel van de film en dan hoor ik hem wat in overdrive gaan en dat werkt Karel precies wat op de zenuwen denk ik te merken. En Bram komt over zijn toeren en ambetant de badkamer uit en zou onder mijn kleren wegkruipen, karel erachter en uitleggen dat "daarom niet" geen antwoord is en waarom hij dat aan zijn papa als antwoord geeft en dat hij dat niet leuk vindt. Maar bram kan en wil niet meer verder praten. Nadat ik hem wat kalmer heb en en ik bed heb gelegd ga ik naar beneden maar karel blijft in de bureau zitten (gesprekken gaan we toch uit de weg zeker en ik heb een besmettelijke ziekte dus blijft hij liefst uit mijn buurt) dus na een half uur ga ik vragen om 5 minuten te praten en zeg ik hem dat hij wat meer moeite moet doen voor zijn zoon terug wat korter naar hem te krijgen want dat de afstand anders te groot gaat worden. Er was al zoveel afstand door zijn bijna constante afwezigheid en ze hebben zelden of nooit gepraat met hun tweetjes over gevoelens en gedachten. Het is voor Bram al moeilijk om die dingen te kunnen verwoorden ,ook bij mij, god het is zelfs moeilijk voor ons als volwassenen om in deze situatie onze eigen gevoelens te plaatsen en voor onze jongen staat zijn wereldje wel op zijne kop dus moeten we er zijn voor hem ipv het moeilijker te maken voor hem en antwoorden te verwachten van hem. Duidelijkheid en stabiliteit en bevestiging dat we er zijn voor hem en onze liefde voor hem onveranderd blijft, dat heeft hij nodig. Maar hij krijgt van zijn papa afstand, onduidelijkheid, verwerping en ook al is dat niet de intentie dat is wel hoe het overkomt in dat kleine hoofdje. Maar in dat grote hoofd krijg je dat niet in want diene neemt alles als een persoonlijke aanval en alles uit mijn mond is verkeerd en fout. Dus ja sandra, stop met dingen voor te knabbelen en hem de hand te reiken om hem korter naar je zoon te doen komen. Als hij schade met zijn zoon maakt en hij ziet het niet omdat hij toch alleen maar met zichzelf bezig is zou ik me dat niet moeten aantrekken maar ik trek me de schade bij Bram natuurlijk wel aan maar karel heeft er geen oren naar.
Ik heb een slecht voorgevoel dat deze situatie wel eens naar een vechtscheiding zou kunnen uitdraaien. De verwijten die hij mij geeft, zijn gekrenkte ego, ik dacht dat hij klaar was met dit huwelijk maar nu komen er ineens onverwerkte dingen naar boven , oude koeien die dan ineens onjuist zijn maar waar hij nooit heeft willen over praten omdat hij A toch onbereikbaar was omdat hij op zijn eiland zat en B er niet was wegens andere prioriteiten en onze relatie was de overschot dus nikske overschot. Hij heeft zijn kassico-mail paswoord veranderd want ik hoef die mails niet te lezen want dat is volgens mij toch de grote oorzaak van alles? Ja hoor , vooral niet zijn grenzeloosheid daarin en zijn altijd-meer en niet kunnen stoppen ...En dan ik die nooit geluisterd heeft naar hem? Hallo om te kunnen luisteren naar iemand moet die persoon al ten eerste praten en iets willen delen,maar als je op een eiland zit en niets wil delen met je partner (zelfs niet je lichaam, je warmte, niets, enkel je adres uiteindelijk) en je ook niet zelf luistert naar de ander en als je dan wel eens praat na vele brokken en onuitgesproken letsels het dan gaat over werk of kasseien maar niet over de basis , neen dan wordt er niet geluisterd neen. Maarja, kijk jij maar naar al het negatieve "in jouw leefwereld" (zoals je dat altijd zo denigrerend naar mij kan zeggen" en laat alles maar verloren. Als ik hem daarnet zei dat hij het is die wil scheiden en niet ik, dat hij het is die voor deze situatie heeft gekozen en niet ik en dat hij het is die Bram zijn gezin afneemt en niet ik olala dat mocht niet gezegd worden want ahnee hij is niet de schuldige van dit alles dat wil hij niet horen. Tenslotte is hij het wel die het opgeeft, die niet wil proberen, die dit huwelijk opblaast en die Bram zijn gezin afneemt....
Ik merk het zelf al op , het verdriet ruimt plaats voor bitterheid en boosheid en het vreet me op. Verdriet maakt me kapot en dit gevoel is niet beter maar ik kan dan wel al wat beter functioneren, een ietsiepietsie... Wat is de volgende stap? Kareltje , waar ben je mee bezig?
kerstdag 23.00 uur hij is een uurtje geleden thuisgekomen, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik lag in bed en hij komt wel even naast me liggen (is 15 dagen geleden) om te vragen of Bram al slaapt en waarom hij niet naar hem getelefoneerd heeft. Ik heb bram wel 5 keren gevraagd of hij niet eens naar zijn papa wou bellen maar als hij niet wil (hij is al geen beller) kan ik het moeilijk in zijn plaats doen hé. Hij krijgt eigenlijk de onuitgesproken boodschap van papa dat hij liever ergens anders is dan bij ons dus wat zou hij tegen zijn papa aan de telefoon moeten zeggen in godsnaam? Hé papa hoe is het daar? Precies ginder leuker dan hier bij ons hé? Wat verwacht karel nu eigenlijk van Bram? Van mij? Ik vraag hoe het met zijn mama was? Of de oesters lekker waren? Maar veel informatie komt er niet uit, mijn zaken dus niet? We kijken zonder woorden tv...ik zou hem zo graag in mijn armen nemen en vragen of hij ons gemist heeft, hem zeggen hoe ik hem heb gemist maar hij wil al naar beneden gaan, naar zijn "slaapzetel". Ik doe nog een poging en vraag of hij niets anders te vertellen heeft, hij zegt dat hij ons de groetjes moest doen, ik vraag van wie hij zegt van iedereen. Ik vraag wat hij heeft gezegd dat we er niet bij waren, hij heeft tegen zijn zussen en broers gezegd dat er problemen zijn thuis en dat hij daar niet wil over praten. Kan ik dat geloven? En vragen ze dan niets verder aan hem, hebben ze geen interesse in hem, in ons? Geeft dit me weer niet wat hoop dat hij niet gezegd heeft dat we uit elkaar gaan? Waarom heeft hij dat niet gezegd? Maar daar krijg ik geen antwoord op. En hij gaat naar beneden met een koude slaapwel en ik ga de 15de nacht in zonder hem naast mij en het lijkt de honderste... Morgenochtend zullen Bram en ik vertrekken,Karel heeft een dagje verlof maar we willen het niet met hem doorbrengen, we kunnen het niet. We hebben hier vier dagen thuis gezeten en daarvan heeft hij heel duidelijk gemaakt en laten zien dat hij niet bij ons wilde zijn, nu is hij thuis morgen en trekken wij erop uit. We wachten eigenlijk al jaren op hem, op zijn aanwezigheid, op zijn goedheid om bij ons te willen zijn om écht aanwezig te zijn...we blijven niet wachten. We gaan ontbijten en naar de cinema, de kerstvakantie is al in mineur begonnen en zal veel te snel voorbij zijn dus moeten we nog redden wat er te redden valt en er het beste van proberen te maken. We hebben zo lang tot papa zijn beschikking gestaan en hij was er niet, ons leven gaat verder, het moet verder gaan. Karel zijn leven is de hele tijd verder gegaan zonder ons en is de laatste dagen probleemloos verder gegaan zonder ons...
Zaterdag 22 december, leuk, hele dag staan kokkerellen voor het familiefeestje...elk jaar mijn kook-hoogtepunt waar ik weken naartoe leef...behalve dit jaar...want karel zal niet aan de feesttafel zitten. Koken voor je gezin,je familie maar niet voor je man, niet voor de papa van je kind, niet voor de liefde in je leven, niets heeft smaak, niets heeft zin.
Hij komt eens proeven van mijn saus en zegt dat het de lekkerste is dat hij al geproeft heeft...ja ,ze is ook met heel veel tranen en verdriet gemaakt. Bram zit fijn te spelen in de living en heeft zijn kerstliedjescd opgezet en karel zit in zijne bureau, op zijn eiland... ik zal dan maar eens gaan vragen of hij toch efkes met zijne zoon wil spelen...voor hij weer vertrekt voor zijn kasseien want ook dat moet er weer zijn vandaag, wanneer niet.
Zondagochtend 23 december, het gaat niet in de keuken, zie het familiekerstdiner helemaal niet zitten,kan niet geloven dat hij gaat vertrekken en naar zijn ouders gaat. Ik kan niet stoppen met huilen en hij blijft maar staan kijken naar me aan de andere kant van de keuken, Bram komt me troosten met een zakdoek en dikke knuffels maar Karel draait zich om en vertrekt en rijdt weg. Hoe kan hij dit nu doen? Zijn zoon en vrouw achterlaten? Ons laten kerst vieren in dit warme,gezellige huis, kadootjes voor Bram onder de boom ,lekker eten, ons feestje en hij rijdt weg...weg van zijn gezin en zijn thuis...
De dag is een hel, Bram ligt na een uurtje feest te slapen in de zetel, hij die nooit slaapt ligt nu in dit lawaai en met zoveel volk in huis te slapen, met hoge koorts... Nergens pijn,gewoon oververmoeid en waarschijnlijk is het gemis en besef als een mokerslag in zijn hoofdje en lijfje ook aangekomen. De sfeer is niks, maar er hangt hier wel veel liefde en steun in huis en dat doet ook wel eens deugd. Maar als iedereen vertrekt valt het zwaar om achter te blijven met ons tweetjes. Geen papa bij ons, alleen mama en zoon. Ik kan niet beschrijven hoe zwaar ik het heb en hoe ik mijn best doe om me sterk en overeind te houden voor mijn kleine jongen want ik zie hoe ook hij ermee worstelt maar hij zegt me wel tien keren dat hij papa niet gemist heeft...
Karel komt thuis tegen 22.00uur, natuurlijk ligt Bram dan al te slapen door het medicijntje tegen de koorts, hij heeft ons niet gemist zegt hij enkel eens aan ons gedacht en gehoopt dat het een leuk feest was. Heeft de hele dag op immo-web gezeten om naar een appartement te zoeken voor hem. Laat me toch ontwaken uit deze nachtmerrie.
Maandag 24 december, gelukkig gaat hij overdag weer werken en hebben we enkele uurtjes rust alhoewel er geen seconde emotionele rust is. Ik voel mezelf gewoon breken en barsten en weet niet hoelang ik nog overeind kan blijven. Gelukkig zijn oma en opa er om Bram wat fijne uurtjes te geven,wat zou ik zonder hen doen? De vele smsjes van vriendinnen doen ook deugd maar zijn maar een klein likje zalf op de enorm grote wonde.
Kerstavond, hij komt pas thuis rond half zeven,wij tweetjes in pyjama want hebben er geen zin in, alles zonder woorden,vanaf papa binnenkomt verandert de sfeer en hangt er iets heel geks in de lucht, Bram zijn gedrag verandert helemaal en we lopen op de toppen van onze tenen. Ik doe mijn best met kinderchampagne en nog enkele leuke kadootjes en tegen dat we om acht uur naar een leuke dvd gaan kijken ligt papa al in slaap in de zetel. Ik maak hem wakker zodat Bram zijn papa toch enkele wakkere uurtjes bij hem heeft tijdens de kerst maar had hem beter laten laten slapen. Om tien uur mag hij buiten zijn wensballen de lucht in laten gaan en op de wc zegt hij me nog zo mooi zijn wens: ik wens dat we terug een gezinnetje kunnen worden en dat papa niet bij ons weggaat maar wanneer de ballon buiten de lucht in gaat wil hij hem niet meer uitspreken omdat papa het dan kan horen en dat wil hij niet,vreemd toch. Vanaf het over emoties en gevoelens en gedachten gaat en zijn papa erbij is dan klapt hij helemaal dicht. Maarja ze hebben onder hun tweetjes dan ook nooit over die dingen gepraat in het verleden en nu in deze situatie ziet bram het helemaal niet zitten om daar ineens mee te beginnen . Mijn kado voor Karel (ons geschiedenisboek (al onze cinematicketjes, kaartjes, briefjes,thalysbiljets,zovele dingen van de afgelopen 11 jaar) in woord en beeld) wordt amper bekeken door hem. De andere kadootjes die ik al had gekocht voor hem voor hij zijn bom liet ontploffen geef ik niet meer af,zinloos en belachelijk. Nadat Bram in zijn bed lag heb ik hem gevraagd om er samen toch met mij naar te kijken naar ons verhaal, onze ontmoeting, aankoop huis, zwangerschap, zoveel tot zelfs de laatste nieuwjaarsbrief. Het boek werd toegedaan en er werd geen woord gesproken, er werd geen enkele emotie getoond, koud, gevoelloos,leeg, hard,....
Vandaag, kerstdag, hij is vertrokken naar zijn familie voor het kerstfeest, zonder zijn zoon, zonder zijn vrouw, we zijn ondertussen half tien s'avonds en Bram ligt al te slapen maar papa is nog niet thuis. Veel wakkere uren heeft hij met zijn zoon doorgebracht met de kerstdagen... Dat hij mij niet meer wil maar dat hij eigenlijk ook de boodschap doet overkomen aan Bram dat hij ook hem niet meer wil.....onbegrijpelijk en degoutant.... Ook vandaag was onbeschrijflijk hard,moeilijk, pijnlijk, ik loop leeg en weet niet hoe ik verder moet, straks, morgen,..... Elk vooruitzicht is weg,elk beeld dat ik had is weg, elke toekomst is weg, elke zekerheid is weg..... Maar ik mag me niet laten gaan, ik moet sterk blijven want Bram heeft me nu nog harder nodig dan anders....zoveel stabiliteit en zekerheid valt voor hem weg en wat doet dat in zijn hoofdje en zijn hartje? Welke angsten en onzekerheden heeft hij? Hoe gaat hij dit verwerken ? Hoe gaat hij hierboven komen? Karel en ik hebben altijd gezegd dat we ons kind dit nooit gingen aandoen, dat we ons kind nooit gescheiden ouders gingen geven, dat ons kind altijd op de eerste plaats ging komen......man wat zou ik hem zo graag kunnen haten! Waarom kan ik niet stoppen met hopen en geloven in hem? Terwijl hij iemand laat zien die niets meer heeft om van te houden,iemand die ik in de verste verte niet in mijn leven wil hebben,iemand die dit doet met zijn kind,met mijn kind ????? Karel wordt wakker alsjeblieft en besef waar je mee bezig bent en wat hiervan de gevolgen gaan zijn.
Jaja, volgens de therapeut moet ik de stappen van een rouwproces doorgaan. Gemakkelijk gezegd hoor. En als je in de rouw bent loopt normaal gezien de persoon waarvoor je in de rouw bent wel niet elke dag in huis rond dacht ik hé. Het blijft verschrikkelijk om hem hier te zien, te ruiken, bijna te kunnen aanraken... Zijn stem te horen, maar niet tegen mij...Zijn lach te horen en zien, maar niet tegen mij...zijn geknuffel met Bram te zien... Was vandaag in een kledingwinkel (want ben ondertussen 7 kilo kwijt op 2 maanden) en terwijl ik in pascabine stond speelde ze daar op de radio onze openingsdans, ben ter plaatse gewoon ingestort. Ik heb mijn huilbuien helemaal niet onder controle, ze nemen me volledig over en zijn niet te stoppen...ik heb daar wel half uur zitten janken, verdoeme toch...wat ben ik zwak en zielig en ik walg van mezelf... Wat later was ik in de Casa en daar stond een koppel van ongeveer 45 jaar oud en ze waren hun tafeldecoratie aan het kiezen voor hun feest en het gesprek dat ze voerden was zo warm en klonk zo vertrouwd dat ik huilend ben buitengelopen. Ik weet dat dit wel zal slijten en ik nu waarschijnlijk op mijn zwakste ben maar ik moet er wel doorgeraken en ik weet nu effe niet hoe ik dat moet doen...
Bram begint het stilaan ook te beseffen en dat maakt dat ik me wat sterker kan houden toch tijdens zijn wakkere uren. De juf zei ook dat hij veel moeite heeft met zich te concentreren (het begint nu al zeg) en dat hij zich helemaal in zichzelf terug trekt. Hij zoekt ook enorm lichamelijk contact hier thuis bij me. Hij zou in me kruipen als hij kon en hangt de hele tijd op me en aan me. We zoeken warmte en steun bij elkaar denk ik. Duidelijkheid hebben we niet over wat komen gaat want Karel geeft er geen. En net nu in deze moeilijke periode is Karel ineens elke avond thuis, voor de rest van het jaar is hij afwezig en nu zit hij hier elke avond, oké hij valt wel in slaap in de zetel en wordt weer wakker als Bram al in bed ligt maar zijn aanwezigheid is vreemd voor ons allebei. Bram lijkt zich zo wat af te schermen voor zijn papa en daar heeft Karel het natuurlijk moeilijk mee wat ik kan begrijpen maarja... Dan krijgt Bram opmerkingen van hem als "ah mag ik je nu ineens wel aanraken ofwat?". Walgelijk, dan gaat hij zijn kind nog een schuldgevoel geven voor zijn emoties die een jongentje van 8 toch niet kan plaatsen of begrijpen van zichzelf? Maarja,....
Morgen zal hij naar huis komen met zijn nieuwjaarsbrieven, man, de laatste keer dat hij een brief voor mama en papa samen zal kunnen lezen, zo verschrikkelijk erg dat hij dat nu al vindt. Ook omdat hij er dan één extra moet schrijven maar vooral omdat papa hier dan niet meer zal wonen en hij een brief moet lezen ergens anders waar mama niet zal zijn...
Mijn kerstkadootjes voor Karel liggen hier onder de boom en ik zou ze het liefst in de vuilbak gooien. Ze zijn gekocht uit liefde, ik wil ze geven uit liefde maar ik heb geen man meer met liefde....
De was stapelt zich op en ik kan het niet over mijn hart krijgen om het in de machine te stoppen. Zijn geur eruit wassen, misschien voor de laatste keer. En dan zijn kleren strijken dat zou ik helemaal niet aankunnen,denk ik. Zijn thirts, hemden,pulls, waarin ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen, aanraken, omhelzen,.....
Hoe stom is dit toch allemaal? Hoe klein en nietig lijk ik nu toch en waarom? Waarom blijf ik in hem mijn man zien? Mijn liefste?
nooit had ik verwacht dat een mens zo hard, zo koud kon zijn. En dan nog de mens waar ik 11 jaar mee samenleef... Is dit de realiteit? Waarom kan ik niet wakker worden uit deze hel? Zijn zondagse aanwezigheid is verschrikkelijk. Bram en ik worden boven wakker en dan is het ontbijt op bed, nu niet dat hij andere zondagen er echt bij aanwezig was. Zijn lichaam was in bed ja, maar wakker kon je het niet echt noemen. Ook al is Bram een energiebom vanaf zijn ogen open gaan, het ging toch allemaal aan Karel voorbij. De tv stond loeihard en wij schaterden mee met het gebeuren maar Karel sliep verder of wist niet wat er 20 cm naast hem gebeurde. Maar nu ligt hij beneden lekker verder te slapen want waar zou hij in godsnaam toch van wakker liggen? Hij is hier de hele dag en zijn onbereikbaarheid en afstand zou ik toch moeten gewoon zijn ondertussen maar dan was er tenminste nog hoop, dan dacht ik toch dat ik hem nog ooit zou kunnen bereiken of doen smelten of dat er nog iets was tussen ons. Maar nu...waarom loopt hij hier rond, om mij te tergen, de duivel heeft meer medeleven of respect. En wat gaat er toch allemaal in mijn kleine kereltje zijn hoofd rond? Als papa vertrekt krijgt hij er een zoen van en wanneer hij weg is,veegt Bram direct zijn kaak af want hij wil papa zijn zoenen niet meer. Als papa jou niet meer wil hebben mama dan wil ik papa niet meer hebben. Maar schatje toch, papa ziet jou nog wel graag en dat zal nooit veranderen. Mijn lieve jongen toch, wat zal dit allemaal met jou doen? S'avonds vertel ik hem hoe moeilijk het is om na elf jaar al 5 dagen alleen te slapen in ons bed, om alleen te ontwaken en dan tot het verschrikkelijke besef te komen waarom ik daar alleen lig. Om aan de toekomst van Bram te denken, alle dingen die we samen gingen beleven, zijn afzwaai in het 6de leerjaar, zijn eerste fuif, zovele stappen in zijn leven waar we er samen gingen zijn voor hem... Maar hij blijft voor zijn pc-scherm zitten en kijkt me zelfs niet aan, laat staan dat er een gesprek is. Hetzelfde liedje als altijd. Gesprekken gaat hij uit de weg, oogcontact is er al helemaal niet en dan altijd maar zeggen dat er geen communicatie is tussen ons, dat we niet kunnen praten met elkaar. Ja, kiezen voor de gemakkelijkste weg. zo hard als steen is hij...en ijskoud.
het wakker worden is onvoorstelbaar...stel je voor dat je aan geheugenverlies zou lijden...Je wordt wakker, je ogen zijn nog niet open, je bent nog een beetje in slaaptoestand. Dan besef ik dat hij niet naast me ligt, hij ligt beneden in de zetel,dan komt het besef waarom hij daar ligt, omdat ons huwelijk voorbij is, en ik word volledig platgereden door een lawine van verdriet en emoties en voila, daar lig ik dan, helemaal lam,levensloos en zo moet ik de dag beginnen, klaar zijn voor mijn jongen die ik al hoor woelen en ontwaken in zijn bedje... En dit elke ochtend opnieuw en opnieuw...
Als hij s'avonds thuiskomt geeft hij Bram een zoen en ik ben onzichtbaar, onbestaand, eigenlijk ben ik dat al zolang maar het blijft pijn doen en me verscheuren. Hij ziet wat een wrak ik ben, hoe ik op instorten sta maar blijft er onberoerd bij, ongenaakbaar. Praten over het huis, bezoekregelingen enzoverder kan ik gewoon nog niet aan. Troost geeft hij me ook niet. Ik schreeuw het uit en jank en huil de hele tijd maar hij blijft op de pc tokkelen of tv kijken en me straal negeren. We hebben elf jaar samen geleefd en gedeeld en er is niets van medeleven, geen betrokkenheid, geen menslievendheid in geen enkele porie van zijn lijf. Hij noemt het dat hij dan aan "slaan en zalven doet" en dat kan hij niet.
Gisterenavond heeft hij een gesprek gevoerd met Bram, over in een apart huisje te gaan wonen en dan bij papa op bezoek te komen en te blijven slapen, over de feestdagen apart te vieren...papa met zijn jongetje van 8... En na een gesprek van een half uur neemt hij hem mee in de bureau om zijn kadootje te laten zien dat hij voor mij gekocht heeft???!!! Wat een boodschap geef je dan aan je kind? Ik zie je mama niet meer graag, we gaan scheiden, ik ga ergens anders wonen en nu laat ik zien wat ik voor kerst voor haar heb gekocht, man wat een tegenstellingen!!!
Bram heeft een stagiaire in de klas en hij moest een blad papier invullen met dingen over zichzelf zodat de juf hem een beetje beter zou leren kennen. Op het laatste mocht hij een wens invullen en hij vertelde me in de auto wat hij had geschreven als wens: dat zijn papa zijn mama terug zou graag zien. Ik heb me aan de kant van de weg moeten zetten want de tranen kon ik niet bedwingen. Zijn eigen juf is hem daarover uitleg komen vragen wat hij daar nu eigenlijk mee bedoelde. En hij had gezegd dat zijn papa zijn mama niet meer graag ziet en dat we uit elkaar zullen gaan. Zijn juf heeft gezegd hoe mooi ze het vond dat hij iets voor zijn mama wenst in plaats van iets voor zichzelf. De andere kinderen hun wens is namelijk een pony, een nintendo, een wii enzoverder....
Laat Bram en mij toch ontwaken uit deze nachtmerrie...dat we morgenvroeg toch mogen wakker worden en die tien fijne seconden niet overspoeld zullen worden door de lawine van verschrikking en pijn...of dat ik gewoon niet meer mag wakker worden....
Ik geloof echt dat een mens kan gek worden van verdriet! Ook al leef ik al een jaar en 3 maanden in intens verdriet, een jaar en drie maanden zonder liefde, een jaar en drie maanden zonder aangeraakt te worden, letterlijk en figuurlijk, een jaar en drie maanden zonder een kus, een streling, een lieve blik, een lief woord... Het verdriet dat nu als een storm door mijn lichaam raast is ondraaglijk en onmenselijk. En de angst en onzekerheid, de wanhoop en radeloosheid voor de toekomst, voor het volgende uur, de volgende dag, zijn onbeschrijflijk. Hoe moet ik verder? Hoe moet ik sterk zijn voor mijn kleine jongen? Hoe moet ik me recht houden? Hoe kan ik het beeld in mijn hoofd en hart van ons gezin, ons verdere leven loslaten? En hoe kan hij zo hard zijn? Zo immuun voor mijn verdriet, mijn hoop en wanhoop, mijn hunkering en smeekbedes? Waar en wanneer is zijn hart in een kassei verandert? Hoe kan hij ons kind zijn toekomst afnemen? Zijn stabiele thuis en gezinsleven? Hoe moet ons jongetje het redden in twee huizen, een tijd bij mama en een tijd bij papa? Ik breek en kan dit verlies niet aan...
This is the end! Mijn huwelijk is dus écht voorbij...ik kan het niet geloven. Mijn huwelijk is zoals een vermist kind. Je blijft geloven dat het daar nog ergens is, dat het nog bestaat...het is alleen een kwestie van vol te houden, niet opgeven, de dag zal komen met het verlossende nieuws, met een teken van leven...Maar nee de politieman stond aan de deur met het verscheurende bericht dat mijn vermiste kind (huwelijk) dood is... Ik moet het inzien en beginnen rouwen, het is wat het is. Ik ben de dag begonnen met mijn trouwring uit te doen, verschrikkelijk want ik kan elk woord nog nazeggen dat erbij hoorde toen het rond mijn vinger werd geschoven, de blik in zijn ogen, de gevoelens en het geluk dat ik tot in de toppen van mijn tenen voelde.Het lijkt alsof het gisteren was, het lijkt ook alsof het iets is dat alleen in mijn dromen en niet in de realiteit is gebeurd. Wat zou ik niet geven om nog één keer die blik in zijn ogen te zien, om nog één keer zijn armen rond mij te voelen, om nog één keer zijn lippen op de mijne te voelen... Maar het is weg, verloren, vermist,nee, het is dood... Maar nu moet ,ook al lijkt dat onvoorstelbaar het ergste nog komen, hoe gaat het verder? Scheiden, ja zeker? Maar scheiden van mijn kind? Dat is nog erger dan een dood huwelijk, dat is mijn hele wezen, mijn hele hart, mijn "zijn", mijn reden van bestaan...hoe kan ik in godsnaam een half-time mama worden?
