Jaja, volgens de therapeut moet ik de stappen van een rouwproces doorgaan. Gemakkelijk gezegd hoor. En als je in de rouw bent loopt normaal gezien de persoon waarvoor je in de rouw bent wel niet elke dag in huis rond dacht ik hé. Het blijft verschrikkelijk om hem hier te zien, te ruiken, bijna te kunnen aanraken... Zijn stem te horen, maar niet tegen mij...Zijn lach te horen en zien, maar niet tegen mij...zijn geknuffel met Bram te zien... Was vandaag in een kledingwinkel (want ben ondertussen 7 kilo kwijt op 2 maanden) en terwijl ik in pascabine stond speelde ze daar op de radio onze openingsdans, ben ter plaatse gewoon ingestort. Ik heb mijn huilbuien helemaal niet onder controle, ze nemen me volledig over en zijn niet te stoppen...ik heb daar wel half uur zitten janken, verdoeme toch...wat ben ik zwak en zielig en ik walg van mezelf... Wat later was ik in de Casa en daar stond een koppel van ongeveer 45 jaar oud en ze waren hun tafeldecoratie aan het kiezen voor hun feest en het gesprek dat ze voerden was zo warm en klonk zo vertrouwd dat ik huilend ben buitengelopen. Ik weet dat dit wel zal slijten en ik nu waarschijnlijk op mijn zwakste ben maar ik moet er wel doorgeraken en ik weet nu effe niet hoe ik dat moet doen...
Bram begint het stilaan ook te beseffen en dat maakt dat ik me wat sterker kan houden toch tijdens zijn wakkere uren. De juf zei ook dat hij veel moeite heeft met zich te concentreren (het begint nu al zeg) en dat hij zich helemaal in zichzelf terug trekt. Hij zoekt ook enorm lichamelijk contact hier thuis bij me. Hij zou in me kruipen als hij kon en hangt de hele tijd op me en aan me. We zoeken warmte en steun bij elkaar denk ik. Duidelijkheid hebben we niet over wat komen gaat want Karel geeft er geen. En net nu in deze moeilijke periode is Karel ineens elke avond thuis, voor de rest van het jaar is hij afwezig en nu zit hij hier elke avond, oké hij valt wel in slaap in de zetel en wordt weer wakker als Bram al in bed ligt maar zijn aanwezigheid is vreemd voor ons allebei. Bram lijkt zich zo wat af te schermen voor zijn papa en daar heeft Karel het natuurlijk moeilijk mee wat ik kan begrijpen maarja... Dan krijgt Bram opmerkingen van hem als "ah mag ik je nu ineens wel aanraken ofwat?". Walgelijk, dan gaat hij zijn kind nog een schuldgevoel geven voor zijn emoties die een jongentje van 8 toch niet kan plaatsen of begrijpen van zichzelf? Maarja,....
Morgen zal hij naar huis komen met zijn nieuwjaarsbrieven, man, de laatste keer dat hij een brief voor mama en papa samen zal kunnen lezen, zo verschrikkelijk erg dat hij dat nu al vindt. Ook omdat hij er dan één extra moet schrijven maar vooral omdat papa hier dan niet meer zal wonen en hij een brief moet lezen ergens anders waar mama niet zal zijn...
Mijn kerstkadootjes voor Karel liggen hier onder de boom en ik zou ze het liefst in de vuilbak gooien. Ze zijn gekocht uit liefde, ik wil ze geven uit liefde maar ik heb geen man meer met liefde....
De was stapelt zich op en ik kan het niet over mijn hart krijgen om het in de machine te stoppen. Zijn geur eruit wassen, misschien voor de laatste keer. En dan zijn kleren strijken dat zou ik helemaal niet aankunnen,denk ik. Zijn thirts, hemden,pulls, waarin ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen, aanraken, omhelzen,.....
Hoe stom is dit toch allemaal? Hoe klein en nietig lijk ik nu toch en waarom? Waarom blijf ik in hem mijn man zien? Mijn liefste?
nooit had ik verwacht dat een mens zo hard, zo koud kon zijn. En dan nog de mens waar ik 11 jaar mee samenleef... Is dit de realiteit? Waarom kan ik niet wakker worden uit deze hel? Zijn zondagse aanwezigheid is verschrikkelijk. Bram en ik worden boven wakker en dan is het ontbijt op bed, nu niet dat hij andere zondagen er echt bij aanwezig was. Zijn lichaam was in bed ja, maar wakker kon je het niet echt noemen. Ook al is Bram een energiebom vanaf zijn ogen open gaan, het ging toch allemaal aan Karel voorbij. De tv stond loeihard en wij schaterden mee met het gebeuren maar Karel sliep verder of wist niet wat er 20 cm naast hem gebeurde. Maar nu ligt hij beneden lekker verder te slapen want waar zou hij in godsnaam toch van wakker liggen? Hij is hier de hele dag en zijn onbereikbaarheid en afstand zou ik toch moeten gewoon zijn ondertussen maar dan was er tenminste nog hoop, dan dacht ik toch dat ik hem nog ooit zou kunnen bereiken of doen smelten of dat er nog iets was tussen ons. Maar nu...waarom loopt hij hier rond, om mij te tergen, de duivel heeft meer medeleven of respect. En wat gaat er toch allemaal in mijn kleine kereltje zijn hoofd rond? Als papa vertrekt krijgt hij er een zoen van en wanneer hij weg is,veegt Bram direct zijn kaak af want hij wil papa zijn zoenen niet meer. Als papa jou niet meer wil hebben mama dan wil ik papa niet meer hebben. Maar schatje toch, papa ziet jou nog wel graag en dat zal nooit veranderen. Mijn lieve jongen toch, wat zal dit allemaal met jou doen? S'avonds vertel ik hem hoe moeilijk het is om na elf jaar al 5 dagen alleen te slapen in ons bed, om alleen te ontwaken en dan tot het verschrikkelijke besef te komen waarom ik daar alleen lig. Om aan de toekomst van Bram te denken, alle dingen die we samen gingen beleven, zijn afzwaai in het 6de leerjaar, zijn eerste fuif, zovele stappen in zijn leven waar we er samen gingen zijn voor hem... Maar hij blijft voor zijn pc-scherm zitten en kijkt me zelfs niet aan, laat staan dat er een gesprek is. Hetzelfde liedje als altijd. Gesprekken gaat hij uit de weg, oogcontact is er al helemaal niet en dan altijd maar zeggen dat er geen communicatie is tussen ons, dat we niet kunnen praten met elkaar. Ja, kiezen voor de gemakkelijkste weg. zo hard als steen is hij...en ijskoud.
