amai het is een week geleden dat ik nog iets heb geschreven...toch hier op de blog...in mijn hoofd heb ik duizenden woorden geschreven...tevergeefs...zinloos...ongelezen...ongehoord....net als hier op de blog....maar hier schrijf ik het tenminste even van me weg, doe ik het efkes in de vuilbak, is het efkes uit mijn lijf...denk ik toch. Zware week geweest, en ik hoop altijd dat het ergste voorbij is, dat ik op mijn dieptepunt ben geweest maar ik vrees dat dat een utopie is. Volgens de therapie doe ik de hele tijd aan zelfkwelling, ben ik geen minuut verlost van scenario's in mijn hoofd die mogelijk kunnen komen en van duizenden herinneringen die bovenkomen en me platwalsen.Alsof Karel 2 maanden geleden gestorven is en ik echt aan het rouwen ben en onze hele relatie aan het herbeleven ben. Ja soms lijkt het zo en ik kan het verlies echt niet dragen. Dat zegt de therapeut ook, dat verlies in mijn leven net mijn posttraumatischstresssyndroom is. Dat ik net daarom in behandeling ben en dat ik nu voor zo'n groot verlies sta, mijn man,mijn huwelijk, mijn gezin mijn toekomst en daar kan ik niet over. En dan de angst voor de toekomst, ik heb zovele scenario's rond Bram in mijn hoofd, gewoon praktische dingen die ik elke dag meemaak, zijn gevoelens , zijn groei en dan staan we voor zoveel dingen waar we gelukkig nog allemaal geen weet van hebben. En dan financieel, ik heb mijn rekening gemaakt man dat is gewoon een faïllessement, een catastrofe en volgens Karel sta ik er goed voor, man ongelooflijk. En dan ik, hoe kan ik sterk genoeg zijn om de rots in de branding te zijn en blijven voor Bram, om zijn reddingsboei en anker te zijn en blijven? Wat als er met mij iets zou gebeuren? Och, mijn verdriet, rouw, ontkenning,angst, paniek ,ontreddering kan ik onmogelijk in woorden neertikken want dat is niet te verwoorden.
De standaardzinnen of eigenlijk meer woorden die ik van hem nog krijg de laatste week zijn : goedeavond, slaapwel, goedemorgen en tot straks, dat is alles op 24 uur. Ik moet zeggen dat ik ook weinig zeg, hij heeft mij gevraag met kerstmis om hem los te laten wel ik doe mijn best. Hij wil weg, hij wil hier niet meer leven, hij wil ons in de steek laten en zijn leven elders gaan leiden dus wat zou ik aan hem kunnen zeggen? Praten over koetjes en kalfjes? Vragen hoe zijn dag is geweest? Alles is te moeilijk op dit moment, hem aankijken is zelfs te pijnlijk...
afgelopen vrijdag naar het doe maar concert geweest, het was leuk maar ik heb hem geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten. Gaat mijn leven er vanaf nu zo uit zien? Mijn lichaam en geest brullen het uit!!!!!!!!!!! Ik ben in Wilsele blijven slapen en hij heeft zich zelfs niet afgevraagd waar ik was, hij is zijn werkdag op zaterdag gewoon begonnen terwijl ik hier niet was, bed onbeslapen maar ongerustheid tuurlijk niet als er geen liefde of vriendschap of ja eigenlijk minder dan niks is........ elf jaar zijn wij samen, elf jaar ....en ik ben niets meer.
morgenavond heeft hij personeelsfeest, hoe vertelt hij daar dat zijn "vrouw" er niet bij is? Of zal er achter mij niet worden gevraagd? Misschien weet iedereen daar maar al te goed dat we gaan scheiden, hij heeft toch al bijna 8 weken geen trouwring meer aan. En het is toch op het vorige personeelsfeest dat hij beslist heeft dat de liefde voorbij was. Daarna heeft hij op zichzelf beslist om nog hier te blijven voor Bram en niets anders. Fijn hypocriet en schijnheilig om de andere partij niet effe te betrekken gedurende 11 maanden. Of te praten, of iets van communicatie of iets te ondernemen, nee alles wat hij ondernam gebeurde op zijn eiland en de rest moest het maar rieken maar ge mocht vooral niet invullen.....
och, ik stop hiermee, dit is zinloos tegen mezelf zitten te tikken...........
