zondag 2 juni weer een dag van terugkijken, andere jaren werd er deze zondag feest gevierd, dan kwamen de beide ouders op bezoek, dan hingen er slingers omhoog, dan was het kadootjestijd,....want papa is jarig.Morgen toch. Zijn eerste verjaardag zonder hem na 11 jaren die samen te vieren. Doet hij vandaag iets? Is er iemand speciaal in zijn leven waar hij het mee zal vieren voor de eerste keer? Komt zijn familie langs vandaag? Of morgen? Er zullen nog zoveel dingen komen die ik de eerste keer zal moeten meemaken zonder hem en het zal elke keer weer een stukje rouwen zijn, afscheid nemen, verlies voelen... Bram en ik komen van Wilsele de autostrade af en ik vraag hem of hij even naar zijn papa wil en ondanks dat hij hem gisteren zo genegeerd heeft zegt hij toch ja. Ik blijf in de auto zitten, Bram gaat bellen... ben je hier alleen jongen? Ja, karel, hij is te voet gekomen, hallo!!!!!! Hij komt tot aan de auto om me een kus te geven, hij heeft een nieuw hemd aan, mooi. Ja Sandra, hij zal nog veel nieuwe hemden kopen en nog veel dingen doen in "zijn" leven waar je geen weet meer van hebt en geen zaken meer mee. Dit hemd zal je niet kunnen wassen of strijken, je zal hem niet kunnen vastpakken in dit hemd, niet knuffelen, niks meer.... Hij zit te wachten op meter anne en nonkel marc. Ineens is de vriendschap groot, vreemd hoe hij in zoveel dingen 180 ° is kunnen draaien,heel vreemd. Anne is nooit zijn vriendin geweest, de dingen die hij daar van zei, hij had zo'n spijt dat we haar als meter hebben gekozen, hij had zoveel frustratie en boosheid naar haar. Maarja, mensen kunnen veranderen hé!!!!! Hij zal misschien met hen op restaurant gaan, wie weet hoe dikwijls is hij al gaan uit eten de laatste 6 weken. Bram en ik nog geen enkele keer. Pfff, leren mee leven meiske, verder gaan, vechten, overleven, doorgaan....
wat een dag!!!! Het tweede jaar dat onze jongen hier op school zit dus de tweede keer schoolfeest. Vorig jaar vol spanning en vooral trots omdat hij de eerste keer in zijn totale "schoolcarrière" op het podium heeft gestaan en had meegedanst. Mama en papa die beiden meewerkten,papa aan de toog, mama aan de kassa en daarna aan de hotdog. Dit jaar is het anders, totaal anders. Nog wel de trots voor onze zoon, hij staat er echt, helemaal, hij groeit en bloeit en het is een plezier om hem bezig te zien op het podium. Alleen staan mama en papa nu ieder aan een andere kant van de speelplaats. Ieder met zijn eigen camera te filmen of foto's te nemen. Ieder in zijn eigen aparte wereld en eigen leven. Het was een verschrikkelijke dag. Toch voor mij. Vanaf ik hem zag binnenkomen kwam de krop in de keel, verdomme toch. Het was sterker dan mezelf. Hij heeft een nieuwe zonnebril aan, hij ziet er anders uit, misschien wel gelukkig!!!!! Fijn dat het superdruk is aan de kassa en dat ik bezig kan zijn of ik ging daar gewoon lopen. Bij de slotdans staat hij aan de andere kant van de speelplaats te filmen en ipv naar Bram te kijken zijn mijn ogen op hem gericht. Hij zal het gevoeld hebben want we kijken elkaar een 30tal seconden aan, hij zal mijn verdriet wel zien maar het zal hem niet raken of kunnen schelen, het heeft hem de laatste jaren ook niet geraakt of kunnen schelen. Als Bram met zijn opa gaat vertrekken hoor ik dat papa met zijn gevolg allang weg zijn. Man,dat doet pijn, ik ben het zelfs niet waard om goedendag tegen te komen zeggen,pffffff. Maarja, wat ik waard ben voor hem zou ik nu toch allang moeten weten? Het wordt nu gewoon tijd dat ik eindelijk wat meer waard wordt voor mezelf. De smsjes van Luc hebben me door de dag geholpen maar de pijn rond het verlies is toch groter dan ik dacht. Is het om het verlies? Is het nog "rouwen" en afscheid nemen? Terugkijken naar wat er vorig jaar was , voelen en ervaren hoe het nu was en al denken aan hoe het volgend jaar zou kunnen zijn? Misschien staan we daar volgend jaar wel ieder met een andere partner? Of hij met iemand anders en ik alleen? Of andersom? Of ben ik er niet meer?
wat een dag!!!! Het tweede jaar dat onze jongen hier op school zit dus de tweede keer schoolfeest. Vorig jaar vol spanning en vooral trots omdat hij de eerste keer in zijn totale "schoolcarrière" op het podium heeft gestaan en had meegedanst. Mama en papa die beiden meewerkten,papa aan de toog, mama aan de kassa en daarna aan de hotdog. Dit jaar is het anders, totaal anders. Nog wel de trots voor onze zoon, hij staat er echt, helemaal, hij groeit en bloeit en het is een plezier om hem bezig te zien op het podium. Alleen staan mama en papa nu ieder aan een andere kant van de speelplaats. Ieder met zijn eigen camera te filmen of foto's te nemen. Ieder in zijn eigen aparte wereld en eigen leven. Het was een verschrikkelijke dag. Toch voor mij. Vanaf ik hem zag binnenkomen kwam de krop in de keel, verdomme toch. Het was sterker dan mezelf. Hij heeft een nieuwe zonnebril aan, hij ziet er anders uit, misschien wel gelukkig!!!!! Fijn dat het superdruk is aan de kassa en dat ik bezig kan zijn of ik ging daar gewoon lopen. Bij de slotdans staat hij aan de andere kant van de speelplaats te filmen en ipv naar Bram te kijken zijn mijn ogen op hem gericht. Hij zal het gevoeld hebben want we kijken elkaar een 30tal seconden aan, hij zal mijn verdriet wel zien maar het zal hem niet raken of kunnen schelen, het heeft hem de laatste jaren ook niet geraakt of kunnen schelen. Als Bram met zijn opa gaat vertrekken hoor ik dat papa met zijn gevolg allang weg zijn. Man,dat doet pijn, ik ben het zelfs niet waard om goedendag tegen te komen zeggen,pffffff. Maarja, wat ik waard ben voor hem zou ik nu toch allang moeten weten? Het wordt nu gewoon tijd dat ik eindelijk wat meer waard wordt voor mezelf. De smsjes van Luc hebben me door de dag geholpen maar de pijn rond het verlies is toch groter dan ik dacht. Is het om het verlies? Is het nog "rouwen" en afscheid nemen? Terugkijken naar wat er vorig jaar was , voelen en ervaren hoe het nu was en al denken aan hoe het volgend jaar zou kunnen zijn? Misschien staan we daar volgend jaar wel ieder met een andere partner? Of hij met iemand anders en ik alleen? Of andersom? Of ben ik er niet meer?
