We zitten te wachten tot hij thuiskomt, ik heb niks gegeten want dan was er voor hem niks meer over omdat Bram zo'n grote honger had. En ik kan het toch niet over mijn hart krijgen om hier geen eten voor hem te hebben. Ik stuur sms dat er toch niks op zijn planning stond en krijg terug dat hij naar een bed is gaan zien................ Hij is dus een bed gaan kopen, of staat toch op het punt, man, scherven..... Een bed waar hij ooit met iemand anders zal in slapen, met iemand anders zal in wakker worden, arm in arm, lekkere dingen doen, lachen, spelen, praten,............waarom blijft dit zo'n pijn doen?????? Ik moet mij hierover gaan zetten want de put is diep en ik moet er ook weer terug kunnen uitklauteren. Ik moet hier gewoon weg vanavond, ik kan hier niet blijven, ik vlucht uit huis weg, de donkere,eenzame nacht in.
De mannelijke aandacht stoot ik af want hij komt niet van Karel. Zoveel knappe kerels met elk hun verhaal, interessante verhalen, maar het boeit me maar even, hij is constant bij mij, in mij,rond mij, hoe moet ik daar vanaf? De berichtjes en smsjes tijdens de week en lieve woordjes doen zo goed maar zijn maar een druppel op een hete plaat. De knuffels bij afscheid doen goed maar zijn maar vluchtige aanrakingen en armen van de verkeerde. Er wordt geprobeerd om te kussen en ook al is het verlangen daar ik wil geen andere lippen op de mijne. Ik had gedacht dat ik allang zou gevallen zijn voor de charmes en mooie praatjes maar dat deed ik vroeger niet dus nu nog veel minder, ik voel me nog steeds getrouwd en blijf hem trouw, stoem kieken.
In de donkere nacht rij ik weer naar huis, ik heb mijn zinnen effe op iets anders kunnen zetten maar het is back to reality, terug naar mijn man die nooit meer mijn man zal zijn. Terug naar dat huis dat nooit meer ons huis zal zijn.
Bram zegt me s'morgens dat papa vroeg naar waar ik ging en met wie, met Fabian? Bram zegt dat hij heeft geantwoord dat hij het niet wist. Laat je kind toch gerust met zo'n vragen, als je iets wil weten vraag het dan aan mij en niet aan je zoon. Bram vertelt me vanmorgen over de foto's van het appartement en waar het gelegen is en beschrijft het in geuren en kleuren. Er is geen weg meer terug. Ik probeer met Bram te praten hierover en hoe hij zich hierbij voelt dat hij enkele dagen per maand bij papa zal gaan wonen . Bram zegt zonder jou mama, daar wil ik niet over praten en hij stopt zijn vingers in zijn oren en de tranen in zijn ogen en de blik op zijn gezicht doen mij ook in tranen uitbarsten.
Hij zal zich vrij voelen, vrij om aan zijn nieuwe leven te beginnen, hoelang is hij hier in zijn hart en gedachten al mee bezig? Hoe lang verlangt hij hier al naar? Hoe lang heeft hij zo fake kunnen zijn? Waarom is hij niet eerlijk geweest met mij, al die tijd? En nu zal hij alles kunnen doen waar ik zolang naar verlangd en gesmeekt heb, genieten van het leven, tijd maken voor de gewone dingen, de mooie dingen, maar het zal niet met mij zijn,niet met ons, niet als gezin.
Oma en opa staan hier en Bram wil mee met hun, oké maar ik kan hier niet blijven, voor geen geld kan en wil ik hier blijven, ik zal hier genoeg alleen moeten blijven. Ik kan nen "date" regelen!!! Samen met Karel, afspreken om dat uur in dat café haha. Als wij zouden praten zoals ik de afgelopen weken gepraat en geluisterd heb naar vreemden, ja, jaja....... Ja, ik zal wel daten vanavond, hoe moe en leeg en kapot ik ook ben, ik moet vluchten, gaan lopen, zo ver ik kan, ik moet hem de rug keren en nooit meer terug kijken, voor mezelf voor mijn zoon of ik geraak hier nooit meer over.....
Slapen en nooit meer wakker worden, dat zou zalig zijn.....
Hij komt naast me in bed liggen om naar komen eten te kijken, zo dichtbij en nog nooit zo ver weg geweest.... Dan zegt hij tijdens het programma ineens dat koken wel fijn moet zijn!!Ik zeg hem dat hij daar binnenkort dan zal van kunnen genieten. En hij zegt niet echt genieten maar dat hij er wel tijd voor zal hebben!!! Man wat moet ik mijn tong afbijten. Zovele keren dat ik voor feestjes hier heb staan koken en hij was er niet. Zoveel zondagen dat ik hier heb staan koken en hij zat in de bureau spellekes te spelen. Het had zo fijn kunnen zijn om samen te koken, of gewoon dat hij al bij mij in de keuken zou komen zitten zijn, mee groenten kuisen of de krant lezen, samen zijn, praten, iets.... Maar nee, hij was er niet, wilde er al jaren niet meer zijn...... Het zal met iemand anders wel gaan, dan zal hij wel die Karel weer kunnen zijn
weer een nieuwe dag, een dag in de hel, voel me zo rotellendig, lichamelijk en mentaal, wil niet meer uit bed komen, voel me aan het einde van mijn krachten, de lucht is uit de fles.... maar daar is mijn liefste jongetje, mijn zonnestraaltje en ik kruip zo goed als ik kan eruit... de nachtmerrie van s'nachts stopt zodat de nachtmerrie van overdag kan beginnen we rijden de oprit buiten en ik zie het papier buiten staan en ik begin te janken, het kan de laatste keer zijn dat Karel het papier heeft buiten gezet hier bij ons, onze thuis, van ons drietjes.....,de laatste keer, of de voorlaatste keer, maar het is niet meer gewoon de eerste donderdag van de maand zoals er nog zovelen zullen komen,neen,..... Zou hij vanmorgen er ook aan gedacht hebben dat het zijn laatste keer zou kunnen zijn? Misschien met een zucht van verlossing,van eindelijk ben ik er bijna vanaf? Voelt hij eigenlijk iets van verlies? Of alleen verlies van zijn zoon? Of winst van zijn zoon? Want hij zal er nu meer zijn dan tevoren? Gek worden is iets vreemds, gek worden van verdriet, machteloosheid, je leven zien instorten en het niet kunnen veranderen of tegenhouden, volledig overgeleverd aan de wensen en visie van hem, ik wens het niemand toe.....
mijn laatste verjaardag met Karel met kan je het noemen, ik krijg van hem de woorden :gelukkige verjaardag,s'morgen om 5.15 hij vraagt er ook nog bij :moet je 3 kussen hebben van mij? nee, zo niet nee
De vele smsjes,kaartjes, berichtjes,telefoontjes zijn een zuchtje op de open wonde die me 24 op 24 helse pijnen geeft. Geen seconde zonder pijn,verdriet, angst, het verlies is te groot, veel te groot.....
Bram omhelst me in de auto alsof zijn leven ervan afhangt en zegt ineens : mama,zonder jou kan en wil ik niet leven want jij bent wel mijn hele zon hé!!!!!
En ik moet mezelf gaan bijeen pakken,mijn jongetje heeft zijn mama nodig,meer dan ooit! Ik weet alleen niet hoe ik het moet gaan doen met dit groot gat in mij, deze pijn in mij.
mijn lichaam kan niet meer, mijn geest kan niet meer, mijn hart kan niet meer...dit is niet meer leefbaar,dit is niet meer functioneren, ook niet meer een manier van overleven, ook geen automatische piloot,.... dit is aan de machine hangen en wachten tot de stekker er w uitgetrokken, Bram is de machine die zorgt dat ik nog adem
10 jaar geleden hingen vandaag de lakens over de brug van de autostrade: san,wil je met mij trouwen? 10 jaar verder, zie ons karel, kijk naar ons, wat doe je toch?????????????????????
We komen thuis en er ligt een briefje dat hij met Ward naar Batibouw is. Zelfs niet een briefje naar Bram gericht met iets lief of een kusje voor hem, niks. Hij zal vergeten zijn dat zijn zoon kan lezen, zoals ze in wijshagen elke keer vergeten dat hij linkshandig is ;-) Als hij thuiskomt is hij zoals een duivel in een doosje,grrrr. De afstandelijkheid en koudheid brr is voelbaar in heel het huis en de ontspanning die er dan even mag geweest zijn voor zowel en vooral voor Bram en voor mij dit weekend in wilsele verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hij is op oorlogspad! Enja dat blijkt onmiddellijk, hij wil praten over zijn voorstel,ook al zeg ik dat ik nog niet bij de notaris ben geweest en nog niet alle info heb en zeg verdoeme mag ik ook mijn tijd nemen, hij heeft 2 maanden nodig gehad.
Na zijn punten te hebben overlopen en ik mijn mening die ik tot nu toe denk te hebben meegeef, zegt hij de hardste woorden die ik nooit had gedacht. Voorstel w van tafel geveegd en hij gaat voor co-ouderschap want "ik kan ook een goede papa zijn" ! Al naar personeelsdienst geweest, uren geregeld, en ik zal uitgenodigd worden door zijn advocaat, voila, meiske, stikt erin. En Bram bwah, diene zal wel wennen zeker, natuurlijk, want dat is ineens een ander kind dan wie hij al 8 en half jaar want Karel lijkt hem dan totaal niet te kennen. Dan kennen de juffen in school hem zelfs beter.
Dit is mijn fatale doodsteek, dit is het laatste dat ik aankan, hij is er gewoon op uit om mij kapot te maken, om mij knettergek te maken, om mij de grond onder te krijgen, ik denk niet dat er iemand is die minder haat kan voelen naar mij dan hij. Wie ben jij Karel en wat heb jij met mijn man gedaan? Nu wens ik je echt het allerergste toe en hoop ik dat ik je nooit meer moet zien en dat morgen je laatste dag zou mogen zijn!!!!! Hier is je bevestiging van hoe slecht je vrouw wel is! Reactie op jouw actie! Zoals het altijd is geweest!
zaterdagochtend, hij vertrekt, voor zijn kasseidag, wordt hij dat nu niet beu? Waarom heeft hij dat al die jaren boven ons gezet? Boven zijn gezin? Boven leven,genieten? Bouwen aan ons, zijn gezin, kwaliteit in ons leven, huwelijk???? Ik wil hier niet langer blijven vandaag, ik begin dit huis te haten, zolang hier leven zonder liefde, warmte, genegenheid, gelach,...
Afgesproken met Fabian om mijn verjaardag te vieren, ik zit 40 minuten op hem te wachten in de Oriënt. Helemaal alleen aan de toog, op een zaterdagavond. De plek waar Karel zat op 11-11-01 toen we elkaar voor het eerst zagen. Die 40 minuten lijken een week en elke minuut die ik daar zit haat ik hem, verwens ik hem, omdat ik op mijn bijna 43ste op zaterdagavond niet bij mijn man, in ons huis kan zitten in een warme arm rond mij in een gelukkig leven, omdat hij kiest om ons leven te scheiden, te verwoesten, weg te gooien alsof het niets is, omdat hij kiest voor deze drastische verwerping en een nieuw leven kiest voor hem en hem alleen. Die 40 minuten kraken me vanbinnen nog meer als dat nog mogelijk is tenminste, die nemen mij het laatste stukje zelftrots af, het laatste stukje eigenwaarde, want wat een monster moet ik toch wel zijn dat hij ons kind dit gaat laten meemaken allemaal om bij mij weg te kunnen zijn? Die 40 minuten besef ik ook dat mijn liefde nog steeds niet stuk is, dat ik nog altijd liever bij hem zou willen zijn en nog steeds alles zou willen doen om het te kunnen terug draaien, om terug die Karel te kunnen hebben, om terug "ons" te kunnen zijn...
En dan gaan we tapas eten in Los Flamencos, aan een tafeltje waar we ooit samen hebben gegeten, in volle liefde, in volle verwachting, ik ben blij dat ik er met Fabian zit, want alleen hij kan me oprapen en kent me door en door en kan door het beestje doorkijken.
De rest van de avond is Oriënt en ook Veerle haar shock over mij en Karel is enorm groot, wij, de 2 handen op de buik, die alles hadden, ja, idd, maar als je er niet voor wil vechten, ook niet voor of uit liefde voor je kind, als de haat of afschuw naar je vrouw groter is, ja.....
Er wordt me wel 200 keren door mannen gezegd wat een mooie vrouw ik ben, en ik heb wel 10 keren de kans om gekust en geknuffeld te worden en dan heb ik het nog niet over de rest,er wordt me een hotelkamer aangeboden ed. Maar ik bijt ze af en ze moeten met hun staart tussen de benen afdruipen , de ene al wat sneller dan de andere. Ze zijn niet Karel, ik voel me nog altijd zijn vrouw, ik wil nog altijd alleen hem. Ik ben en blijf hem trouw. Ook al verlang ik naar armen om mij heen en lippen op mijn mond, ik kan me niet voorstellen om iemand anders graag te zien, of om nog te geloven in graag zien, geloven in de liefde, neen, dat heeft hij mij afgenomen.......
vanavond gaan eten met Evelyne, ik maak me klaar en Bram kiest wat ik moet aandoen. Karel komt thuis en legt zich bij op het bed, hij zegt tegen Bram dat mama nogal slank geworden is!!!!! Man, wat moet ik met zo'n onduidelijk compliment??? Kon ik maar genieten van mijn lichaam, konden we maar samen genieten dat ik 10 kilo minder weeg, mijn droom die ik al tien jaar heb om terug in mijn trouwkleed te kunnen is uitgekomen maar het is ik in mijn trouwkleed zonder mijn man, mijn kareltje.
Na een avondje praten over koetjes en kalfjes en constant denken aan hem en ons leven en vooral aan het leven dat ik zal moeten leiden (lijden) zonder hem,rij ik naar huis, het huis dat bijna 11 jaar onze thuis is geweest... Ik meen te zien dat er in de bureau nog licht brand en het maakt me zo blij dat hij nog wakker is maar tegen dat ik binnen kom is het beneden donker en stil en leeg. Maar als ik dan boven kom en eerst bij die kleine superman ga kijken is het licht in de badkamer nog aan dus ben ik weer blij omdat ik denk dat hij daar nog is maar nee, de badkamer is leeg, hij heeft gewoon het licht laten branden voor mij en hij ligt al boven op de zolder. Ik moet de avond in stilte afsluiten, niemand die me vraagt of het leuk was, niemand om mee na te praten, ik moet een leeg en koud bed inkruipen, ik ben alleen, zonder mijn man, zonder mijn partner, zonder mijn levensgezel en dat zal niet meer veranderen, het verlies slaat me te pas en te onpas in diggelen en ik kan het niet dragen.....
vrijdagavond 22 februari, Bram blijft bij oma slapen en ik rij tegen half negen naar huis, naar Wommersom , een "thuis" kan ik het niet meer noemen.Het besef slaat me met een hamer helemaal plat wanneer ik in het donker naar daar rij... Als Karel niet meer bij ons zal wonen, zal ik als Bram bij oma wil gaan slapen naar een leeg huis rijden, alleen thuis komen, in een leeg,koud,stil huis. Een leeg bed heb ik al 70 nachten, ik zal alleen wakker worden en wachten tot Bram weer naar huis komt.
Maar de zaterdagochtend slaat de hamer me plat met een veel erger scenario waar ik de realiteit nu pas van besef. Als Karel hier niet meer woont en Bram gaat een weekend naar papa dan zit ik van vrijdagavond tot zondagavond, zo verschrikkelijk lang, alleen in een leeg huis, in de stilte, zonder mijn zoon. Voor de eerste keer sinds zijn geboorte zal ik dan gescheiden zijn van hem, zolang, zonder dat ik met zijn papa ergens anders samen ben. Zij tweetjes samen en ik hier helemaal alleen, in ons huisje, het huisje van ons drieën...en hoe verschrikkelijk lang zal dat weekend duren..... Enja, wat een zee van tijd komt er dan vrij om voor mezelf leuke dingen te doen,wauw,geweldig, ja maar er zullen geen centjes zijn om leuke dingen te doen. En de leuke dingen die gedaan worden zijn met Bram en/of met Karel. In mijn hart is hij nog steeds mijn man, zijn wij nog steeds met zijn drietjes een gezin. De hamer, ...,platgeslagen,...,gebroken,...
Gisteren iets gaan eten met Gerda. Het doet zo'n deugd om eens uit mijn triestige wereldje getrokken te worden en het eens over andere dingen te hebben, de gewone dingen des levens. Alhoewel er in haar leven ook geen gewone dingen bezig zijn, afscheid nemen van haar mama, ook loslaten... Het is ook zo fijn om met haar over Bram te praten omdat zij hem kent op een heel andere manier en los van mij en Karel. En haar visie op de situatie hier is ook zo verhelderend en klaar en duidelijk en ook zo juist volgens mij.
Karel heeft angst om zichzelf tegen te komen. Relaties zijn in zijn leven en door zijn opvoeding altijd onveilig geweest. En het puzzeltje valt in elkaar. En ik heb met mijn pushen om meer thuis te zijn, meer te leven, ruzie te maken, hem een zéér onveilig gevoel gegeven waar hij zich volledig van heeft weggetrokken en afgesloten. Zijn relatie met zijn moeder vooral maar met zijn ouders is zovele jaren onveilig geweest en nu ze zich de laatste jaren overal buiten houden en enkel luisteren, nooit meer trekken en dwingend zijn voelt hij zich nu pas veilig bij hen. En voor elk onveilig gevoel legt hij de oorzaak en schuld bij mij en niet bij zichzelf. Relaties en hun onveiligheid zijn niet wiskundig en logisch, zijn niet 1 + 1 is twee en dat kan hij niet aan. Tuurlijk zal hij rust vinden als hij hier niet meer woont, hij zal zich veilig wanen, maar hij zal niet veilig zijn. Hij loopt weg van zichzelf, hij geraakt niet bij zijn eigen echte zijn. En hij zal dan een veilige afgrenzing en afbakening hebben voor Bram, een afgegrensd weekend van dan tot dan en hij zal er op en top van genieten en achteraf zeggen, zie je nu wel, nu kan ik papa zijn want de mama is er niet meer bij en nu is het veilig... Hij heeft altijd gezocht naar die veiligheid, die zorg, die rust, maar ook in het begin van onze relatie heeft hij nooit geleefd en vluchtte hij vanaf hij zich niet meer "veilig" voelde. En innerlijke rust zal hij nooit hebben want hij kent de echte betekenis er niet van. Hij dacht dat in het begin bij mij gevonden te hebben maar hij heeft het in zichzelf nooit gehad. Relaties zijn gewoon gevaarlijk voor hem omdat hij nooit gezien heeft hoe het moet. Mooi gezegd eigenlijk en het berust op zoveel waarheid, ik zeg niet dat het de waarheid is maar het klonk allemaal zo juist. Hij heeft nu al zolang zijn idee fix en daar mag niemand aan raken want zelfs dat geeft hem een onveilig gevoel, niets of niemand mag aan zijn idee fix van verhuizen en scheiden aankomen, daar mag niet van afgeweken worden, neenee,... En hij zal alles moeten ondernemen van zijn ideefix om het te moeten ondervinden waar het hem brengt, hij zal zijn weg moeten nemen maar waar het hem zal brengen??? Wie zal het zeggen?
Iedereen stelt zich er zoveel vragen bij, weet hij wel waar hij mee bezig is? Waarom moet het zo drastisch? Waarom op deze manier? Staat hij wel stil bij de gevolgen? Is hij wel realistisch? Ik ben de laatste die antwoorden kan geven?
De hele week heb ik wat meer uren geslapen met als gevolg dat mijn verdriet overdag komt en oncontroleerbaar. Ook nog meer besef van het verlies slaat me lam. Het besef dat ik na elf en half jaar hem niet meer alle dagen zal zien. Het uur van zijn thuiskomst zal niet meer zijn thuiskomst betekenen, na elf en half jaar zal dat een leegte worden en een verschrikkelijk moment. Het moment waar ik na al die jaren nog steeds naar verlang, zijn thuiskomst, het geluid van de poort die opengaat en zijn wagen die binnenrijdt. De sleutel in de achterdeur en zijn smoeltje dat binnenkomt. Dat zal voorgoed voorbij zijn en dat verscheurd me en legt me lam...............
Ik probeer al de hele week zo weinig mogelijk te koken want ook die functie vervalt, ik zal niet meer voor hem mogen zorgen, zijn vrouwtje in die betekenis niet meer mogen zijn....
Gisteren had ik hotdogs voor Bram gemaakt en de enige zin (buiten zijn koude woord van elke dag "goedeavond") die ik kreeg was "is het de bedoeling dat ik die 7 cm worst opeet?". Zo walgelijk vernederend en neerbuigend. Dan kan hij praten tegen mij, als tegen een Poolse of zwarte huissloof die te stoem is om te helpen donderen en die alleen leeft om haar meester te dienen. Gij sloorwijf, gij denkt toch niet dat ik het met diene hondenvret ga doen vanavond?????
Hoe kan hij nu verwachten dat ik zijn potje kook? Al die jaren heb ik dat steeds uit liefde gedaan want dat is mijn zorgen voor, koken voor mijn geliefden, hun maagjes vullen,mijn manier van graag zien, mama en vrouw zijn..... en vanaf morgen kan die functie ineens gedaan zijn als hij weg is en ben ik ook daar afgedankt dus probeer ik los te laten, af te kicken ik weet niet hoe ik het moet noemen.
Moet ik mijn verdriet laten zien aan hem? Moet ik praten met hem? Moet ik beneden gaan zitten ipv me af te zonderen voor zijn koude aanwezigheid? Ik weet het niet, maar iets doen heeft toch allang geen zin meer, dat is overduidelijk, al jaren.
Heb eergisteren weer wat mails gelezen die ik naar hem schreef, van in 2010 en het was toen al zinloos, ik kreeg toen al geen reactie meer en als ik mijn ogen open doe ook al geen liefde meer.........
Het is allemaal geen minuut uit mijn gedachten,...de toekomst, de zeer nabije toekomst maar ook de verre toekomst... Bram die s'nachts van een fuif moet worden gehaald, door mama,alleen in de nacht uit haar bed op weg naar een fuif hier of daar... Ik die in de zomer elke week het gras afrij en gene Karel om het gras weg te rijden met de remorque,... Geen centen meer voor leuke dingen te doen in de grote vakantie, geen dagje molenheide, geen restaurantjes meer, geen leuke verjaardagskadootjes meer,... Hij was er nu weinig maar hij kwam wel elke avond naar huis, hij hoorde bij ons en wij bij hem en dan is hij echt niet meer in ons leven...of toch nog een klein beetje in dat van Bram,een klein beetje. Hij weet nu maar zo weinig van wat er in dat hoofdje afspeelt, in zijn dagelijks leven, zijn emo en hartje, wat gaat het dan zijn als hij hier niet meer woont? Zou hij het toch niet onderschatten? Weg van zijn kleine ventje? Weg van thuis? Wij die er altijd zijn? Eten klaar, was en strijk gedaan, een proper huisje, frigo en kasten vol? Weet hij echt wel waar hij mee bezig is?
mijn ogen gaan stilletjes aan en eindelijk open.... de man waar ik zo naar verlang, de man die ik nog steeds denk te zien, de man waar ik denk nog zoveel van te houden...die is er niet meer, die bestaat niet meer...en dat al jaren niet meer. Hoelang is het geleden dat hij nog eens lief was tegen mij? Hoelang is het geleden dat hij me nog eens met liefde in zijn ogen aankeek, met tederheid in zijn stem aansprak, met zachtheid aanraakte? Hoelang is het geleden dat hij nog iets van warmte, liefde,vriendschap, gelijk welke emotie voor mij voelde? Hoelang is het geleden dat hij nog iets in zijn hart had voor mij,zijn vrouw, de mama van zijn kind? De man waar ik al jaren naar snak,om smeek, die mijn hart breekt, die man is dood en begraven, onbestaand, verdwenen... De man waar ik de laatste jaren mee leef in hetzelfde huis is iemand die hard en koud is, zonder emotie naar mij, enkel koudheid, onverschilligheid,... Deze man is geen man om mee oud te worden, is geen man om lief te hebben, is geen man om tranen voor te laten, is geen man om verdriet en verlies voor te voelen... De Karel waar ik zo van hou en die mijn hartje warm heeft gehouden is allang verdwenen. Hij zal ooit terugkomen die Karel, maar niet bij mij, bij iemand anders, en dan zal hij kunnen leven, leven waar ik zolang naar verlangd heb, waar ik zolang voor gesmeekt en getracht heb... Er zal binnenkort een dag komen dat ik naar hem kan kijken en de man zien die hij nu en de laatste jaren is en niet meer de Karel zie die ik zo graag weer terug wou zien, die hij vroeger was en in mijn hart was. Ik zal naar hem kunnen kijken met realistische ogen, zonder verlangens, zonder liefde, zonder pijn en verdriet, zonder spijt voor wat niet en nooit meer zal zijn, zonder boosheid voor het leven dat hij mijn zoon afneemt denk ik niet, ik weet het niet...
Dat valt af te wachten want de laatste 3 dagen heeft Bram veel verdriet en het komt er op vreemde manieren en momenten uit. Hij wil er met niemand over praten dan alleen met mij en zelfs dat is voor hem heel moeilijk zegt hij. Tuurlijk mijn kleine lieve schat, hoe moet je iets dat binnenin je leeft naar buiten toe verwoorden, iets waar je geen vat op hebt, iets wat je zo vreemd is, iets wat onbeschrijflijk is, zo beangstigend, zo'n impact heeft en nog zal hebben...en ik sta zo verschrikkelijk machteloos... Dat allemaal door en voor de wensen van één persoon, zijn verlangens, zijn blik naar zijn toekomst, zijn leven....
Meneer wilde efkes naar Wijshagen rijden vanavond....om hun zijn voorstel van een onderlinge overeenkomst te laten lezen?????????????? Door hun te laten lezen??????????? Kunt ge dat nu geloven????? De mensen die hun buiten alles zetten. Die van niets op de hoogte zijn. Die niets van Bram weten, niets van mij, niets van ons huwelijk, niets van de pijn,teleurstelling,verdriet,problemen,.....en daar zou hij zijn voorstel voor onze scheiding aan gaan laten lezen voordat hij dat aan mij laat lezen??? Wie moet er overeenkomen, wij toch zeker???? Wat hebben ze in Wijshagen in godsnaam met ons twee te maken???? En wat hebben ze in Wijshagen ooit met ons twee of ons drie te maken gehad, niks, nooit!!!!!!!!!!!!! Onvoorstelbare diene Karel........
Maar allé, hij is dan niet gegaan na mijn opmerking dat ik dat nogal schijnheilig en hypocriet zou vinden en ik heb hem dan zelf achter zijn voorstelpapieren gevraagd. Amai, dat is het dan, ons huwelijk, ons ouderschap, alles van de laatste 11 jaar staat op drie velletjes papier. Meer is het niet, meer is er ook niet.....dat was het dan....zo ziet hij de "verdeling", ....
Moet ik hier blij mee zijn misschien? Dat hij het op een "mooie" manier wil doen? Wauw, hij sluit het mooi af, in schoonheid jaja maar ondertussen ben ik al weken, maanden, jaren een stuk stront, minder dan dat, niets menselijks zelfs, minder dan lucht.... Een wildvreemde onbekende wordt beter behandelt dan ik, of daar doe je menselijker, aangenamer tegen dan hoe hij elke dag tegen mij doet.... Het is verschrikkelijk, weer eens, om die woorden over verdeling zwart op wit op papier te zien staan....en een uur later ligt hij hier in pyjama in ons bed, wel met Bram tussen ons in maar mijn man ligt hier naast mij in handbereik en ik zal hem nooit meer kunnen bereiken..... Alles in mij schreeuwt het uit, alles in mij doet zo'n pijn, alles in mij gaat dood, wanneer komt hier een einde aan............
Hoe graag zou ik hem zeggen 'mijn liefje', hoe graag zou ik dicht tegen hem aan willen kruipen en hem nooit meer willen loslaten, hoe graag zou ik heel zachtjes mijn lippen op zijn lippen willen voelen, een zacht vlinderkusje...hoe graag zou ik in zijn arm willen liggen en zijn hart voelen kloppen, zijn ademhaling horen, zijn gesnurk s'nachts, door zijn haren wroeten, .....
Ik kan niet verdragen dat anderen hem in vraag stellen: is hij ooit wel emotioneel toegankelijk geweest? Heb je ooit wel met hem kunnen praten? Heeft hij je ooit wel écht graag gezien? Zoveel vragen en twijfels.... Het gaat wel over mijn man, mijn partner, mijn ventje, nog steeds mijn kareltje....ook al verdient hij dat niet dat ik nog steeds zo naar hem kijk, nog steeds hetzelfde voel,voor mij is hij nog steeds mijn man, mijn leven, een stuk van mij, mijn adem, mijn lucht, mijn reden van bestaan....
Ik blijf rouwen, elke dag, elke nacht, elk uur, elke minuut.... bram en ik zijn vandaag naar de ikea geweest en daar zal ik nooit meer met hem rondlopen op zoek naar iets voor ons huisje, nooit meer. Hij zal daar misschien in de toekomst rondlopen met iemand anders , voor dingen voor zijn nestje, hun nestje, zijn leven, hun leven, niet meer het onze, nooit meer het onze, wij zullen daar nooit meer zitten met onze jongen, als mama en papa, als gezinnetje, als man en vrouw....dus rondlopen in de ikea vandaag is rouwen, is verdriet is afzien is janken is fucking KLOTEKLOTEKLOTE.
krokusvakantie...Bram en ik kijken er zo naar uit en ze is verdorie ineens al in de helft pffff....we zijn ook zo bang, het zou wel eens onze allerlaatste vakantie samen kunnen zijn....we mogen er niet aan denken lieve help.Wie had dat ooit ook kunnen denken?????? Gescheiden worden van elkaar, wij tweetjes, tijdens onze vakanties, het lijkt verschrikkelijk en onze harten scheuren.... En het kan écht de laatste "onbezorgde" vakantie zijn, de volgende is de paasvakantie en wie weet is papa dan al weg, woont hij ergens anders en dan worden we van elkaar gescheiden. Dan is het voorgoed gedaan met onze daagjes tellen dat we niet moeten opstaan met de wekker en lekker samen in bed naar tv kunnen kijken en doen wat we willen. Vorige paasvakantie hadden we voor papa onze verrassing naar disney en bram blijft denken dat papa dat niet leuk vond en ja als je de foto's ziet lijkt het ook echt zo en hoe dikwijls heb ik daar zijn hand vastgepakt en hoe snel heeft hij het daar ook weer gelost...achja de liefde was daar al verdwenen, hij was daar al niet meer mijn man, of nee anders gezegd ik was daar voor hem al niet meer zijn vrouw.... Hoe kunnen Bram en ik nu genieten van deze vakantie met in ons achterhoofd dit zwaard boven ons hoofd , genieten van misschien de laatste samen, het gaat niet..........
Bram en ik zijn met alles bezig alsof het de laatste keer is, vooral vorige week met de auto. De laatste donderdagochtend dat we er mee naar school rijden, de laatste vrijdagochtend dat we ermee naar school rijden, de laatste keer dat we ermee in de donker rijden, de laatste keer dat we hem in de garage zetten, de laatste keer dat hij van onze oprit rijdt, zo auto nu moet je afscheid nemen van ons huisje, de gele auto en het gele huisje, afscheid voor altijd, de laatste keer naar wilsele rijden... de stickers van kassico eraf halen was verschrikkelijk, weer een laatste stukje verbondenheid met karel dat wegvalt, we horen ook daar niet meer bij hem, weer een koord die woord afgesneden...dan mijn laatste autorit met de peugeot naar de garage. Negen jaar geleden gingen we die auto halen, ikke met een dikke buik waar ons brammeke inzat, allebei verliefd, gelukkig ,klaar voor ons leven, getrouwd, gelukkig en in volle blije verwachting, klaar voor ons leven met zijn drietjes,...nu negen jaar later doe ik de auto alleen weg, alleen en ongelukkig , niet klaar voor een leven alleen, met bram in stukjes verdeeld onder ons twee,..... de peugeot heeft goed voor ons gezorgd hé mama, ons veilig overal naartoe gebracht, geen ongelukken gedaan, ...hij is een goede auto voor ons geweest en we gaan hem missen.....en afscheid nemen doet toch een beetje pijn, kunnen we de twee auto's niet houden mama????
amai het is een week geleden dat ik nog iets heb geschreven...toch hier op de blog...in mijn hoofd heb ik duizenden woorden geschreven...tevergeefs...zinloos...ongelezen...ongehoord....net als hier op de blog....maar hier schrijf ik het tenminste even van me weg, doe ik het efkes in de vuilbak, is het efkes uit mijn lijf...denk ik toch. Zware week geweest, en ik hoop altijd dat het ergste voorbij is, dat ik op mijn dieptepunt ben geweest maar ik vrees dat dat een utopie is. Volgens de therapie doe ik de hele tijd aan zelfkwelling, ben ik geen minuut verlost van scenario's in mijn hoofd die mogelijk kunnen komen en van duizenden herinneringen die bovenkomen en me platwalsen.Alsof Karel 2 maanden geleden gestorven is en ik echt aan het rouwen ben en onze hele relatie aan het herbeleven ben. Ja soms lijkt het zo en ik kan het verlies echt niet dragen. Dat zegt de therapeut ook, dat verlies in mijn leven net mijn posttraumatischstresssyndroom is. Dat ik net daarom in behandeling ben en dat ik nu voor zo'n groot verlies sta, mijn man,mijn huwelijk, mijn gezin mijn toekomst en daar kan ik niet over. En dan de angst voor de toekomst, ik heb zovele scenario's rond Bram in mijn hoofd, gewoon praktische dingen die ik elke dag meemaak, zijn gevoelens , zijn groei en dan staan we voor zoveel dingen waar we gelukkig nog allemaal geen weet van hebben. En dan financieel, ik heb mijn rekening gemaakt man dat is gewoon een faïllessement, een catastrofe en volgens Karel sta ik er goed voor, man ongelooflijk. En dan ik, hoe kan ik sterk genoeg zijn om de rots in de branding te zijn en blijven voor Bram, om zijn reddingsboei en anker te zijn en blijven? Wat als er met mij iets zou gebeuren? Och, mijn verdriet, rouw, ontkenning,angst, paniek ,ontreddering kan ik onmogelijk in woorden neertikken want dat is niet te verwoorden.
De standaardzinnen of eigenlijk meer woorden die ik van hem nog krijg de laatste week zijn : goedeavond, slaapwel, goedemorgen en tot straks, dat is alles op 24 uur. Ik moet zeggen dat ik ook weinig zeg, hij heeft mij gevraag met kerstmis om hem los te laten wel ik doe mijn best. Hij wil weg, hij wil hier niet meer leven, hij wil ons in de steek laten en zijn leven elders gaan leiden dus wat zou ik aan hem kunnen zeggen? Praten over koetjes en kalfjes? Vragen hoe zijn dag is geweest? Alles is te moeilijk op dit moment, hem aankijken is zelfs te pijnlijk...
afgelopen vrijdag naar het doe maar concert geweest, het was leuk maar ik heb hem geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten. Gaat mijn leven er vanaf nu zo uit zien? Mijn lichaam en geest brullen het uit!!!!!!!!!!! Ik ben in Wilsele blijven slapen en hij heeft zich zelfs niet afgevraagd waar ik was, hij is zijn werkdag op zaterdag gewoon begonnen terwijl ik hier niet was, bed onbeslapen maar ongerustheid tuurlijk niet als er geen liefde of vriendschap of ja eigenlijk minder dan niks is........ elf jaar zijn wij samen, elf jaar ....en ik ben niets meer.
morgenavond heeft hij personeelsfeest, hoe vertelt hij daar dat zijn "vrouw" er niet bij is? Of zal er achter mij niet worden gevraagd? Misschien weet iedereen daar maar al te goed dat we gaan scheiden, hij heeft toch al bijna 8 weken geen trouwring meer aan. En het is toch op het vorige personeelsfeest dat hij beslist heeft dat de liefde voorbij was. Daarna heeft hij op zichzelf beslist om nog hier te blijven voor Bram en niets anders. Fijn hypocriet en schijnheilig om de andere partij niet effe te betrekken gedurende 11 maanden. Of te praten, of iets van communicatie of iets te ondernemen, nee alles wat hij ondernam gebeurde op zijn eiland en de rest moest het maar rieken maar ge mocht vooral niet invullen.....
och, ik stop hiermee, dit is zinloos tegen mezelf zitten te tikken...........
paniekaanval gehad,verschrikkelijk... niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste...ik dacht dat het gedaan was met mij en ergens zat ik ook op een punt dat ik het hoopte... Al 2 nachten niet geslapen en dat zal er ook mee te maken hebben, gisteren geen woord met elkaar gewisseld dan enkel een slaapwel van hem. Gehuild vanaf hij slapen ging in vlagen tot ik hem hoorde naar beneden komen, weer begonnen als hij wegreed tot ik Bram hoorde ontwaken, me voortgesleurd tot aan de schoolpoort en vanaf Bram binnen was huilend naar de auto gelopen. Hoe ik daar ben weggereden en uiteindelijk ergens aan de kant ben beland weet ik niet meer. Ik kreeg geen lucht meer, had het zo benauwd, dacht dat ik een hartinfarct kreeg en mijn laatste adem ging komen en ineens zat ik op een ander baanvak en claxonneerde een vrachtwagen en ben ik in de kant gereden... Daar ben ik een half uur blijven staan en alles werd zwart, heb het uitgeschreeuwd, kon niet stoppen, beefde over mijn hele lichaam en mijn geest is daar verdwenen lijkt het, ik ben mezelf helemaal kwijt, ik kan niet meer.................................................
Ik ben mijn man kwijt!!!!! Ik ben mijn kareltje kwijt!!!!! Ik ben mijn gezin kwijt!!!!!!
Ik zal nooit meer wakker worden en hem naast me horen ademen. Ik zal nooit meer wakker worden en hem kunnen aanraken. Ik zal nooit meer wakker worden en in zijn slapende gezicht kunnen kijken. Hij zal mij nooit meer liefdevol aankijken. Hij zal mij nooit meer teder aanraken. Hij zal mij nooit meer iets liefs toefluisteren.
Hij zal nooit meer mijn poepke vastpakken en man wat zou hij zot zijn van mijn poepke nu ik alsmaar magerder word... We zullen nooit meer hand in hand, arm in arm ...nooit meer samen, verbonden, ..... gedaan,over en uit, finito,.....
geen momenten meer met zijn drietjes, Bram samen met mama en papa,...ons gezinnetje, kapot, weg ,.....
Hoe moet ik hier in godsnaam verder leven? Alles hier in huis ademt Karel uit? Hoe moet ik hier overleven? Ik weet zelfs niet hoe ik het volgende uur door geraak, hoe ik seffens aan de schoolpoort geraak
voila sé papa Karel, vandaag was het de jaarlijkse schaatsbeurt van uwe zoon, veel geregel op voorhand, mails met de juf, praten met Bram over hoe en of hij het ziet zitten en blablabla. Ik heb het je gisterenavond nog gezegd dat hij vandaag ging schaatsen en dat hij zo'n geweldige juf heeft die speciaal met hem het ijs op^zal gaan vandaag!!! Dus toch wel spannende dag alweer. Kijken of hij weer een grens kan verleggen, of hij weer wat "gegroeid" is....Maar Bram ligt al te slapen en wie heeft er NIET gevraagd hoe het schaatsen vandaag is geweest??? Drie keren raden????? Zijne papa toch wel niet zeker!!!!! Diene heeft natuurlijk andere dingen aan zijn hoofd, zoals altijd. En nu woon je hier nog hé! Maarja, het zal anders en beter gaan als je hier niet meer woont hé, want dan ga je je goed voelen, en gelukkig zijn...en dat gaat toch boven alles zeker, zelfs boven je kind.
Als ik je in de zetel zie zitten, zie ik nog steeds de man van de eerste avond, je bent nog steeds dezelfde voor mij, ik ken je beter , ik ken je beter, ken je lelijke irritante kanten, verafschuw de haatdragende man in jouw, maar voor mij blijf je mijn man, de liefde van mijn leven, de papa van mijn zoon, de man waar ik oud mee wil worden...Elke minuut van de dag ben ik bezig met "jouw" scheiding, hoe zal het leven eruit zien, zoveel kleine dingen in het dagelijks leven die ik niet zal aankunnen en zoveel grote dingen in het leven die ik ook niet zal aankunnen, zonder jou, in die elf jaren samen is er geen dag geweest dat ik had gedacht om ooit te moeten verder leven ...zonder jou. Dat Bram en ik zouden moeten verder leven...zonder jou. Dat jij bij mij zou weggaan, bij ons kind zou weggaan, ons in de steek laten, gelijk welke regelingen je treft ivm huis ed, je gaat ons in de steek laten in dit leven, in ons leven.... Ik kan niet meer verder tikken, ik kan niet functioneren vandaag, het slaaptekort, het gebrek aan warmte, een knuffel , een kus, iets...........ik ben stilaan gek aan het worden, het duurt te lang, ik wil pîllen nemen of alcohol drinken tot ik niets meer voel, tot ik niet meer wakker word....
