het wakker worden is onvoorstelbaar...stel je voor dat je aan geheugenverlies zou lijden...Je wordt wakker, je ogen zijn nog niet open, je bent nog een beetje in slaaptoestand. Dan besef ik dat hij niet naast me ligt, hij ligt beneden in de zetel,dan komt het besef waarom hij daar ligt, omdat ons huwelijk voorbij is, en ik word volledig platgereden door een lawine van verdriet en emoties en voila, daar lig ik dan, helemaal lam,levensloos en zo moet ik de dag beginnen, klaar zijn voor mijn jongen die ik al hoor woelen en ontwaken in zijn bedje... En dit elke ochtend opnieuw en opnieuw...
Als hij s'avonds thuiskomt geeft hij Bram een zoen en ik ben onzichtbaar, onbestaand, eigenlijk ben ik dat al zolang maar het blijft pijn doen en me verscheuren. Hij ziet wat een wrak ik ben, hoe ik op instorten sta maar blijft er onberoerd bij, ongenaakbaar. Praten over het huis, bezoekregelingen enzoverder kan ik gewoon nog niet aan. Troost geeft hij me ook niet. Ik schreeuw het uit en jank en huil de hele tijd maar hij blijft op de pc tokkelen of tv kijken en me straal negeren. We hebben elf jaar samen geleefd en gedeeld en er is niets van medeleven, geen betrokkenheid, geen menslievendheid in geen enkele porie van zijn lijf. Hij noemt het dat hij dan aan "slaan en zalven doet" en dat kan hij niet.
Gisterenavond heeft hij een gesprek gevoerd met Bram, over in een apart huisje te gaan wonen en dan bij papa op bezoek te komen en te blijven slapen, over de feestdagen apart te vieren...papa met zijn jongetje van 8... En na een gesprek van een half uur neemt hij hem mee in de bureau om zijn kadootje te laten zien dat hij voor mij gekocht heeft???!!! Wat een boodschap geef je dan aan je kind? Ik zie je mama niet meer graag, we gaan scheiden, ik ga ergens anders wonen en nu laat ik zien wat ik voor kerst voor haar heb gekocht, man wat een tegenstellingen!!!
Bram heeft een stagiaire in de klas en hij moest een blad papier invullen met dingen over zichzelf zodat de juf hem een beetje beter zou leren kennen. Op het laatste mocht hij een wens invullen en hij vertelde me in de auto wat hij had geschreven als wens: dat zijn papa zijn mama terug zou graag zien. Ik heb me aan de kant van de weg moeten zetten want de tranen kon ik niet bedwingen. Zijn eigen juf is hem daarover uitleg komen vragen wat hij daar nu eigenlijk mee bedoelde. En hij had gezegd dat zijn papa zijn mama niet meer graag ziet en dat we uit elkaar zullen gaan. Zijn juf heeft gezegd hoe mooi ze het vond dat hij iets voor zijn mama wenst in plaats van iets voor zichzelf. De andere kinderen hun wens is namelijk een pony, een nintendo, een wii enzoverder....
Laat Bram en mij toch ontwaken uit deze nachtmerrie...dat we morgenvroeg toch mogen wakker worden en die tien fijne seconden niet overspoeld zullen worden door de lawine van verschrikking en pijn...of dat ik gewoon niet meer mag wakker worden....
Ik geloof echt dat een mens kan gek worden van verdriet! Ook al leef ik al een jaar en 3 maanden in intens verdriet, een jaar en drie maanden zonder liefde, een jaar en drie maanden zonder aangeraakt te worden, letterlijk en figuurlijk, een jaar en drie maanden zonder een kus, een streling, een lieve blik, een lief woord... Het verdriet dat nu als een storm door mijn lichaam raast is ondraaglijk en onmenselijk. En de angst en onzekerheid, de wanhoop en radeloosheid voor de toekomst, voor het volgende uur, de volgende dag, zijn onbeschrijflijk. Hoe moet ik verder? Hoe moet ik sterk zijn voor mijn kleine jongen? Hoe moet ik me recht houden? Hoe kan ik het beeld in mijn hoofd en hart van ons gezin, ons verdere leven loslaten? En hoe kan hij zo hard zijn? Zo immuun voor mijn verdriet, mijn hoop en wanhoop, mijn hunkering en smeekbedes? Waar en wanneer is zijn hart in een kassei verandert? Hoe kan hij ons kind zijn toekomst afnemen? Zijn stabiele thuis en gezinsleven? Hoe moet ons jongetje het redden in twee huizen, een tijd bij mama en een tijd bij papa? Ik breek en kan dit verlies niet aan...
This is the end! Mijn huwelijk is dus écht voorbij...ik kan het niet geloven. Mijn huwelijk is zoals een vermist kind. Je blijft geloven dat het daar nog ergens is, dat het nog bestaat...het is alleen een kwestie van vol te houden, niet opgeven, de dag zal komen met het verlossende nieuws, met een teken van leven...Maar nee de politieman stond aan de deur met het verscheurende bericht dat mijn vermiste kind (huwelijk) dood is... Ik moet het inzien en beginnen rouwen, het is wat het is. Ik ben de dag begonnen met mijn trouwring uit te doen, verschrikkelijk want ik kan elk woord nog nazeggen dat erbij hoorde toen het rond mijn vinger werd geschoven, de blik in zijn ogen, de gevoelens en het geluk dat ik tot in de toppen van mijn tenen voelde.Het lijkt alsof het gisteren was, het lijkt ook alsof het iets is dat alleen in mijn dromen en niet in de realiteit is gebeurd. Wat zou ik niet geven om nog één keer die blik in zijn ogen te zien, om nog één keer zijn armen rond mij te voelen, om nog één keer zijn lippen op de mijne te voelen... Maar het is weg, verloren, vermist,nee, het is dood... Maar nu moet ,ook al lijkt dat onvoorstelbaar het ergste nog komen, hoe gaat het verder? Scheiden, ja zeker? Maar scheiden van mijn kind? Dat is nog erger dan een dood huwelijk, dat is mijn hele wezen, mijn hele hart, mijn "zijn", mijn reden van bestaan...hoe kan ik in godsnaam een half-time mama worden?
