Ik geloof echt dat een mens kan gek worden van verdriet! Ook al leef ik al een jaar en 3 maanden in intens verdriet, een jaar en drie maanden zonder liefde, een jaar en drie maanden zonder aangeraakt te worden, letterlijk en figuurlijk, een jaar en drie maanden zonder een kus, een streling, een lieve blik, een lief woord... Het verdriet dat nu als een storm door mijn lichaam raast is ondraaglijk en onmenselijk. En de angst en onzekerheid, de wanhoop en radeloosheid voor de toekomst, voor het volgende uur, de volgende dag, zijn onbeschrijflijk. Hoe moet ik verder? Hoe moet ik sterk zijn voor mijn kleine jongen? Hoe moet ik me recht houden? Hoe kan ik het beeld in mijn hoofd en hart van ons gezin, ons verdere leven loslaten? En hoe kan hij zo hard zijn? Zo immuun voor mijn verdriet, mijn hoop en wanhoop, mijn hunkering en smeekbedes? Waar en wanneer is zijn hart in een kassei verandert? Hoe kan hij ons kind zijn toekomst afnemen? Zijn stabiele thuis en gezinsleven? Hoe moet ons jongetje het redden in twee huizen, een tijd bij mama en een tijd bij papa? Ik breek en kan dit verlies niet aan...
This is the end! Mijn huwelijk is dus écht voorbij...ik kan het niet geloven. Mijn huwelijk is zoals een vermist kind. Je blijft geloven dat het daar nog ergens is, dat het nog bestaat...het is alleen een kwestie van vol te houden, niet opgeven, de dag zal komen met het verlossende nieuws, met een teken van leven...Maar nee de politieman stond aan de deur met het verscheurende bericht dat mijn vermiste kind (huwelijk) dood is... Ik moet het inzien en beginnen rouwen, het is wat het is. Ik ben de dag begonnen met mijn trouwring uit te doen, verschrikkelijk want ik kan elk woord nog nazeggen dat erbij hoorde toen het rond mijn vinger werd geschoven, de blik in zijn ogen, de gevoelens en het geluk dat ik tot in de toppen van mijn tenen voelde.Het lijkt alsof het gisteren was, het lijkt ook alsof het iets is dat alleen in mijn dromen en niet in de realiteit is gebeurd. Wat zou ik niet geven om nog één keer die blik in zijn ogen te zien, om nog één keer zijn armen rond mij te voelen, om nog één keer zijn lippen op de mijne te voelen... Maar het is weg, verloren, vermist,nee, het is dood... Maar nu moet ,ook al lijkt dat onvoorstelbaar het ergste nog komen, hoe gaat het verder? Scheiden, ja zeker? Maar scheiden van mijn kind? Dat is nog erger dan een dood huwelijk, dat is mijn hele wezen, mijn hele hart, mijn "zijn", mijn reden van bestaan...hoe kan ik in godsnaam een half-time mama worden?
