zaterdagochtend, Bram komt weer fijn tevoorschijn iets voor 7 uur en ik denk dat ik maar net 2 uurtjes heb geslapen,pff, zo'n slaaptekort doet iets met een mens...de dagen lijken soms weken en ik verkeer in een staat van slapend leven, nooit echt wakker zijn maar spijtig genoeg wakker genoeg zijn om te weten dat het geen droom (lees nachtmerrie) is waarin ik nu al bijna 6 weken leef. gelukkig zijn er de momenten met Bram die mijn motor doen lopen, die mijn hart warmte geven en die mij doen leven. Gisteren tussen de soep en de patatten de mededeling van Karel gekregen dat hij maandag een afspraak heeft bij de notaris!!!!!!!!!! Dat kwam serieus hard aan, amai . Dezelfde notaris waar we samen zo verliefd en happy ons huwelijkscontract hebben vastgelegd, waar we samen zo blij en vol verwachting ons huis hebben gekocht met zoveel toekomstplannen en uitkijkend naar wat het leven samen ons ging brengen. En daar gaat hij maandag dus zitten om aan ons huwelijk een einde te maken, om te praten over hoe hij het kan laten "ontbinden", regelingen treffen over onze zoon alsof hij tot de inboedel behoort. Efkes tussen de soep en patatten dus... Platgeslagen, bewegingsloos, en weer zoveel ongeloof en de moed die in mijn schoenen zakt of nee, kilometers de grond in. Volgende onderwerp waarover ik begin: feestje oma zondag voor haar verjaardag of hij meegaat of ni en ja daar gaat hij dan wel mee naartoe? Daarna durf ik over komende vrijdag beginnen, Doe Maar optreden, maar nee in deze situatie ga je maar beter alleen of met een vriendin?! Voila meiske, ga jij dus maar verder met je leven, alleen en zonder hem! Sandra, wanneer ga je nu eindelijk de realiteit eens onder ogen beginnen zien? Wanneer ga je het nu eens beginnen snappen? Het is voorbij,gedaan,finito!!!!!!!! Iemand die elke avond naar huis komt en de persoon waar hij 11 jaar mee samenleefd zelfs geen kus kan geven, niet mee in hetzelfde bed wil slapen, niet wil aanraken, zijn zoon wil achterlaten en heel zijn leven wil veranderen allemaal om bij mij weg te gaan... Hij zal andere vrouwen een kus geven waar hij niks mee heeft, hij zal zondag Birgit een kus geven, hij geeft zoveel mensen een kus omdat het hoort maar de mama van zijn kind kan hij niet kussen.... Voor die man verlies ik alle zelfrespect en heb ik niets trots meer???? Het zou gemakkelijker zijn als hij hier niet meer was, gemakkelijker voor mij, dan kon ik het beginnen inzien en misschien starten met mezelf terug te vinden of heruitvinden maar op deze manier is het de ergste lijdensweg die ik niemand toewens. Maar voor mijn jongen zou ik hem natuurlijk willen hier houden, denk ik. Alhoewel zijn opmerkingen over zijn papa zo hard en koud kunnen zijn, wat ook wel te begrijpen is natuurlijk, maar deze papa is beter dan geen papa of ne papa ergens anders zonder mama. klote,klote,klote,klote.........
mijn kleine lieve jongen toch, hoe spookt het allemaal in jouw hoofdje rond? Af en toe vertel je zo ineens iets boenk patat met weinig woorden maar het zegt zoveel... Ik ga verdoeme héél sterk moeten zijn voor jou, veel sterker dan ik dacht... Hoe gaan wij het redden man met ons tweetjes? Hoe ga wij dit verwerken? Vanavond vroeg ik of je niet met papa naar boven wou om je tandjes te poetsen en de laatste dag je medicijntje te nemen en zodat papa je in je bedje kon stoppen, maar nee je zei dat mama verplicht was om jou naar boven te brengen. Ik heb nog wat pogingen ondernomen dat papa dat ook leuk vindt enzoverder maar nee je wilde dat ik mee ging. Na het hele ritueel en het ook het geknuffel en de I love you's superbram en supermama in bed vroeg ik waarom hij nu niet met papa naar boven wilde komen en het bleef bij een daarom niet. Ik zei dat ze toch wel weinig samen zijn en het toch leuk is om met hun tweetjes te zijn maar hij vond het het leukst met zijn drietjes en anders met mij alleen. Ik zei dat hij toch met zijn papa alleen zal zijn als papa gaat verhuizen en hij daar dan toch in het weekend zal zijn en dan zijn gezichtje... Ja mama maar ik ga dan wel geen heel weekend naar papa hoor en maar maximum 1 nachtje slapen af en toe. Ik zei dat papa wel wil dat hij om de 2 weekenden komt dus 1 hier thuis en dan 1 bij papa terug 1 thuis terug 1 bij papa...manmanman, hij zou gaan wenen zijn en hij pakte me vast, ah nee mama, dat leven wil ik niet leven!!!! Misschien twee weekenden thuis en dan eentje bij papa, maar wel maar 1 nachtje slapen dan? Liefje toch, we zullen wel zien, mama en papa moeten nog zoveel bespreken...
En zolang Karel hier is, is er nog tijd, tijd om na te denken, tijd om te rouwen, tijd om te wroeten, tijd om te bezinnen, tijd om te verwerken, tijd om.....achja,..... Zijn afstandelijkheid en stilte doet pijn en ik weet niet hoe ze te doorbreken, ik durf geen onderwerpen van gesprek te starten uit vrees voor de afwijzing of de antwoorden, op een bepaalde manier probeer ik te genieten van zijn aanwezigheid in huis want morgen kan ze er misschien niet meer zijn dus ben ik blij met wat ik nu nog wèl heb.... zielig hé.
Zielig hoe we ieder op ons eiland zitten, ieder op zich zitten te denken, te piekeren, overhoop, in chaos of niet, in duidelijkheid of onduidelijkheid, in verdriet of niet, ieder in een ander bed slapen, hij op zolder, ik in ons bed, en ik zou me zo graag dicht bij hem willen voelen, hem zeggen dat hij niet alleen is, dat ik er wil zijn voor hem, dat ik hem wil helpen, wil luisteren,, wat hij maar wil....
tekst Doe Maar: Silhouet
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik met mijn ogen dicht Jouw silhouet teken op het laken En alle lijnen van jouw gezicht Zou je zeggen dat ik nooit meer Door jou uit mijn evenwicht Of in verlegenheid gebracht werd Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik naast jou in bed Met open ogen naar jou kijken mag Of in het bad of op het toilet Zou je zeggen dat ik nooit meer Kwaad zou zijn of in verzet Of tegen jou zou snauwen Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
het is nu vijf weken, vijf weken in deze onzekerheid, vijf weken dat mijn leven geen grond meer heeft onder mijn voeten, geen toekomstbeeld meer voor morgen, geen doel meer, geen vooruitzichten, geen hoop meer...vijf weken en het lijkt een eeuwigheid...En nog steeds is hij de "bepalende", diegene met de touwtjes in handen, de man die de beslissingen zal nemen over hoe het verder gaat met zijn,mijn en Bram's leven...over alles wat er komen zal...meer nietig dan hoe ik nu ben zal ik nooit zijn, onbestaand, machteloos, een baby heeft meer macht in handen want als dat huilt komt zijn mama of papa kijken wat er scheelt en zal er voor gezorgd worden...vreemde vergelijking maar het is tenslotte zo...
8 maanden geleden kocht ik hem tickets voor een laatste Doe maar-concert voor volgende vrijdag, ik heb toen nog gezegd of ik er niet beter 2 zou bij bestellen want misschien zijn we tegen dan niet meer samen!!! Man, was het helderziendheid of een zesde zintuig? Of mijn angst die toen sprak ? Of vissen naar bevestiging van "nee liefje wij blijven samen"? Maarja, die vrijdag komt er aan en ook daar heeft hij de touwtjes in handen, ik durf er zelfs niet over beginnen, terwijl ik toch wel geen vod ben zeker, ik kan toch nog wel zelf beslissingen nemen of wat is dat nu? Maar Johan vraagt me dan wat ik wil? Samen gaan of met iemand anders? En dat is moeilijk om op te antwoorden. Ik wil gewoon een leuke,ontspannen avond, genieten van de zalige muziek...kan dat samen met Karel? Het zijn en vooral de laatste cd heb ik de laatste weken veel beluisterd, emotionele teksten en ik zal me wat emotioneel voelen dan , op zijn minst, maar zowel met hem als zonder hem. En ik wil niet de rest van mijn leven als ik doe maar hoor de herinnering hebben aan een koude kille karel die naast me stond. Dus als hij zou meegaan hoop ik toch dat hij als karel meegaat en we ons samen kunnen ontspannen, zonder bitterheid, verwijten, afstand, niet als vreemden, dus ja, moeilijk om te zeggen of ik wil samengaan. Natuurlijk wil ik met mijn man gaan maar mijn man heb ik niet meer, hij wil mijn man niet meer zijn, die kan ik niet meer bereiken of aanraken of ontdooien... En zo al echt stappen zetten zonder hem, pfff, dat is toch een straat te ver voor mij, ik zal dat waarschijnlijk de rest van mijn leven moeten doen en ik denk niet dat ik daar al klaar voor ben, om dan tijdens trage liedjes koppels arm in arm te zien staan en ik daar alleen, oh help...... en thuisblijven is ook geen optie vind ik want dit zal toch echt wel hun laatste optreden zijn vrees ik... achja, misschien begint hij er zelf over, haha sandra misschien ,gij met uw misschiens meiske, daar zijt ge al ver mee gekomen
Weer een halve dag voorbij waarin ik bijna gek word van mijn gedachten. De strijk gedaan en dat is het zo een beetje. Sebiet tanken en boodschappen doen en dan ons patatje halen aan de schoolpoort.Weer een dag voorbij, weer een dag vol open wonden, zonder zalf... En maar denken en piekeren en vooral veel te veel voelen... Had ik de vorige jaren maar wat meer mijn gevoel laten zien en uitgesproken, dan stonden we nu misschien niet waar we staan. Hadden we maar meer tijd genomen voor elkaar om dit patroon te kunnen doorprikken want nu is er een mechanisme tot stand gekomen dat zoveel geblokkeerd heeft. Ik kon mijn echte zelf niet meer laten zien, ik durfde dat niet meer, dat was veel te kwetsbaar. Maar ik had beter mijn echte gevoelens geuit die jaren in discussies en conflicten ipv mijn angst en onzekerheid het te laten overnemen waarmee ik dacht dat ik zeker beter beschermd ging zijn tegen de pijn en teleurstelling. Al toen Bram klein was voelde ik me niet meer mezelf, afgewezen, onbelangrijk, niet meer gehoord en gezien, onzeker, niet meer vrouwelijk en aantrekkelijk en daar had ik toen beter een andere weg ingenomen. Maar dat is achteraf gemakkelijk gezegd natuurlijk. En door mijn onzekerheid en angst ben ik mezelf onbewust beginnen beschermen tegen zijn afwijzing en hem ook onbewust beginnen wegduwen waarschijnlijk. En dan door afwezigheid en nog meer het gevoel te krijgen dat ik helemaal niet meer belangrijk was en er zoveel andere dingen altijd op de eerste plaats kwamen en het allemaal begon te escaleren met kasseien enzoverder zag ik bevestiging dat ik niks meer betekende en kon ik steeds moeilijker nog aan mijn echte gevoel geraken. En ik dreef hem verder weg van mij, en ik werd daardoor nog eenzamer en de cirkel rond ons werd maar groter en groter. Hij zal zich misschien ook onbegrepen en ongehoord en afgewezen en onbelangrijk gevoeld hebben, terwijl we misschien net hetzelfde van elkaar verlangden... Als we tijd zouden gemaakt hebben om echt te luisteren maar vooral om onze echte emoties, twijfels, verlangens op tafel te DURVEN leggen bij elkaar....achja, daarvoor waren we misschien te bang, zowel hij als ik. Want dat is héél kwetsbaar en we voelen ons allebei niks waard en diep gekwetst en zijn hier geen helden in. En we werden beiden opgeslorpt door andere dingen, ik die 110% mama wilde zijn en hij die 110% kassico wilde zijn. Het is zoiets fragiels om je hart tentoon te leggen en je zit eigenlijk al te wachten op de "zie je wel", zovele factoren die meespeelden, we hebben het onszelf ook niet gemakkelijk gemaakt. We hebben elkaar in de steek gelaten en teleurgesteld. Nu zie en voel ik wat een vrouw ik in mij heb, door al langer als een jaar naar de situatie te kunnen kijken en het verlies echt te voelen. Vandaag zit ik op het diepste want ik ben mijn man al een maand kwijt, ik stop zijn kleren in de was en ruik er eerst tien minuten aan en schreeuw het uit met de diepste oerkreet. De sneeuw was vanmorgen weggeruimd en ik zou huilen omdat ik dat gebaar zo geweldig vindt, het vuilzakje wordt leeggemaakt en ik koester zijn inzet, zovele kleine lieve dingen...alles zie ik van hem, aan hem, alles mis ik aan hem, van hem, het is alsof ik hem voor de eerste keer terug zie, met andere ogen terug zie.Zo kijk ik ook naar mezelf,wat ik heb gedaan, waarom, hoe, en naar wie ik eigenlijk was, toen, tijdens, nu, en wat er diep vanbinnen verstopt heeft gezeten en al zolang zit te schreeuwen om eruit te komen... Maar hij was toen al te ver weg, hij heeft me niet meer willen horen en in mijn wanhoop en radeloosheid ben ik hem blijven bevestigen, ik kon het niet alleen doorbreken. En mijn verdriet en wanhoop nu bevestigt hem nog steeds. Hij zal nooit het Sanneke meer zien in mij,ze is hier, "alive and kicking, screaming, wanting, needing,loving,", klaar om hem te beminnen, om hem te zalven, te troosten, te koesteren, om zijn lieve,echte vrouw te zijn.... Van dat kareltje waarin in altijd ben blijven geloven, ook al zit hij op het verste eiland verscholen, ook al voelt hij zich petieterig klein en onzichtbaar. Hij is mijn sterke man, mijn man die alles kan, mijne superman
pfff, ook voor Bram was het moeilijk vanmorgen om na een weekje ziek zijn en na een warm weekend bij oma en opa vanmorgen terug naar school te moeten, uit bed geraken, ontbijten en weer die rit naar school tussen het drukke verkeer pffff.Vanaf hij de klas binnengaat vlucht ik weg aan de poort met de tranen verstopt achter mijn ogen maar in de auto komen ze als een waterval, de rit naar huis is moeilijk met zo'n tranengordijn voor ogen. De leegte is dan zo groot, mijn hart is een grote holte die zo pijn doet. Ik rij naar een leeg huis waar geen doel meer is, waar mijn leven verdwenen is. De dag staat als een groot zwart gat voor me en ik moet het opvullen. Anders vul ik het op met opruimen, de herinneringen van een weekend weer op zijn plaats zetten, orde maken, gezelligheid maken, was sorteren, eten maken, en nu kom ik thuis en ik heb nergens zin in want voor wie moet ik hier een "thuis" maken? Voor Bram en mij is het thuisgevoel helemaal weg op dit moment want zonder papa hebben we geen gezin dus ook geen thuisgevoel want zonder hem zijn we niet volledig, niet héél.... Dan gaat de gsm en het is Karel, het doet zo goed om zijn stem te horen, effe een streling en het lijkt alsof hij met zijn stem even mijn tranen wegveegt van mijn gezicht en zijn hand over mijn wangen laat glijden.... Hij vraagt hoe het ging vanmorgen met Bram en dat doet zo'n deugd, oh zo fijn, om even te kunnen vertellen, even te kunnen delen met hem... Hij vertelt dat hij een ongeluk heeft gehad en ondanks het feit dat er kosten zijn en ook gelukkig niets erg aan de hand is doet het deugd dat hij dit deelt met mij wrijf ik in gedachten even over zijn rug... Hem vijf minuutjes horen en de dag ziet er al heel anders uit, ik begin boven met opruimen, met de veger rondgaan, was afhalen, insteken, keuken opruimen, soep opzetten, patatjes schillen, en we zijn vertrokken met horten en stoten maar we zullen doorgaan... De radio stond aan maar heb ik terug afgezet want elk liedje raakt iets vanbinnen dat me weer doet stilstaan of me ineens bevriest, muziek kan zo raken op alle fronten en zo verwoorden hoe ik me voel... Kon hij me maar zeggen of laten zien, al was het door een lied of muziek hoe hij zich voelde, ik zou er zo graag zijn voor hem, hem troosten, steunen, helpen, luisteren, hem in mijn armen nemen en zeggen dat het allemaal goed zal komen, dat hij er gerust mag in geloven want dat ik hem nooit maar dan ook nooit meer zal teleurstellen.....
