vrijdagavond 22 februari, Bram blijft bij oma slapen en ik rij tegen half negen naar huis, naar Wommersom , een "thuis" kan ik het niet meer noemen.Het besef slaat me met een hamer helemaal plat wanneer ik in het donker naar daar rij... Als Karel niet meer bij ons zal wonen, zal ik als Bram bij oma wil gaan slapen naar een leeg huis rijden, alleen thuis komen, in een leeg,koud,stil huis. Een leeg bed heb ik al 70 nachten, ik zal alleen wakker worden en wachten tot Bram weer naar huis komt.
Maar de zaterdagochtend slaat de hamer me plat met een veel erger scenario waar ik de realiteit nu pas van besef. Als Karel hier niet meer woont en Bram gaat een weekend naar papa dan zit ik van vrijdagavond tot zondagavond, zo verschrikkelijk lang, alleen in een leeg huis, in de stilte, zonder mijn zoon. Voor de eerste keer sinds zijn geboorte zal ik dan gescheiden zijn van hem, zolang, zonder dat ik met zijn papa ergens anders samen ben. Zij tweetjes samen en ik hier helemaal alleen, in ons huisje, het huisje van ons drieën...en hoe verschrikkelijk lang zal dat weekend duren..... Enja, wat een zee van tijd komt er dan vrij om voor mezelf leuke dingen te doen,wauw,geweldig, ja maar er zullen geen centjes zijn om leuke dingen te doen. En de leuke dingen die gedaan worden zijn met Bram en/of met Karel. In mijn hart is hij nog steeds mijn man, zijn wij nog steeds met zijn drietjes een gezin. De hamer, ...,platgeslagen,...,gebroken,...
