Gisteren iets gaan eten met Gerda. Het doet zo'n deugd om eens uit mijn triestige wereldje getrokken te worden en het eens over andere dingen te hebben, de gewone dingen des levens. Alhoewel er in haar leven ook geen gewone dingen bezig zijn, afscheid nemen van haar mama, ook loslaten... Het is ook zo fijn om met haar over Bram te praten omdat zij hem kent op een heel andere manier en los van mij en Karel. En haar visie op de situatie hier is ook zo verhelderend en klaar en duidelijk en ook zo juist volgens mij.
Karel heeft angst om zichzelf tegen te komen. Relaties zijn in zijn leven en door zijn opvoeding altijd onveilig geweest. En het puzzeltje valt in elkaar. En ik heb met mijn pushen om meer thuis te zijn, meer te leven, ruzie te maken, hem een zéér onveilig gevoel gegeven waar hij zich volledig van heeft weggetrokken en afgesloten. Zijn relatie met zijn moeder vooral maar met zijn ouders is zovele jaren onveilig geweest en nu ze zich de laatste jaren overal buiten houden en enkel luisteren, nooit meer trekken en dwingend zijn voelt hij zich nu pas veilig bij hen. En voor elk onveilig gevoel legt hij de oorzaak en schuld bij mij en niet bij zichzelf. Relaties en hun onveiligheid zijn niet wiskundig en logisch, zijn niet 1 + 1 is twee en dat kan hij niet aan. Tuurlijk zal hij rust vinden als hij hier niet meer woont, hij zal zich veilig wanen, maar hij zal niet veilig zijn. Hij loopt weg van zichzelf, hij geraakt niet bij zijn eigen echte zijn. En hij zal dan een veilige afgrenzing en afbakening hebben voor Bram, een afgegrensd weekend van dan tot dan en hij zal er op en top van genieten en achteraf zeggen, zie je nu wel, nu kan ik papa zijn want de mama is er niet meer bij en nu is het veilig... Hij heeft altijd gezocht naar die veiligheid, die zorg, die rust, maar ook in het begin van onze relatie heeft hij nooit geleefd en vluchtte hij vanaf hij zich niet meer "veilig" voelde. En innerlijke rust zal hij nooit hebben want hij kent de echte betekenis er niet van. Hij dacht dat in het begin bij mij gevonden te hebben maar hij heeft het in zichzelf nooit gehad. Relaties zijn gewoon gevaarlijk voor hem omdat hij nooit gezien heeft hoe het moet. Mooi gezegd eigenlijk en het berust op zoveel waarheid, ik zeg niet dat het de waarheid is maar het klonk allemaal zo juist. Hij heeft nu al zolang zijn idee fix en daar mag niemand aan raken want zelfs dat geeft hem een onveilig gevoel, niets of niemand mag aan zijn idee fix van verhuizen en scheiden aankomen, daar mag niet van afgeweken worden, neenee,... En hij zal alles moeten ondernemen van zijn ideefix om het te moeten ondervinden waar het hem brengt, hij zal zijn weg moeten nemen maar waar het hem zal brengen??? Wie zal het zeggen?
Iedereen stelt zich er zoveel vragen bij, weet hij wel waar hij mee bezig is? Waarom moet het zo drastisch? Waarom op deze manier? Staat hij wel stil bij de gevolgen? Is hij wel realistisch? Ik ben de laatste die antwoorden kan geven?
De hele week heb ik wat meer uren geslapen met als gevolg dat mijn verdriet overdag komt en oncontroleerbaar. Ook nog meer besef van het verlies slaat me lam. Het besef dat ik na elf en half jaar hem niet meer alle dagen zal zien. Het uur van zijn thuiskomst zal niet meer zijn thuiskomst betekenen, na elf en half jaar zal dat een leegte worden en een verschrikkelijk moment. Het moment waar ik na al die jaren nog steeds naar verlang, zijn thuiskomst, het geluid van de poort die opengaat en zijn wagen die binnenrijdt. De sleutel in de achterdeur en zijn smoeltje dat binnenkomt. Dat zal voorgoed voorbij zijn en dat verscheurd me en legt me lam...............
Ik probeer al de hele week zo weinig mogelijk te koken want ook die functie vervalt, ik zal niet meer voor hem mogen zorgen, zijn vrouwtje in die betekenis niet meer mogen zijn....
Gisteren had ik hotdogs voor Bram gemaakt en de enige zin (buiten zijn koude woord van elke dag "goedeavond") die ik kreeg was "is het de bedoeling dat ik die 7 cm worst opeet?". Zo walgelijk vernederend en neerbuigend. Dan kan hij praten tegen mij, als tegen een Poolse of zwarte huissloof die te stoem is om te helpen donderen en die alleen leeft om haar meester te dienen. Gij sloorwijf, gij denkt toch niet dat ik het met diene hondenvret ga doen vanavond?????
Hoe kan hij nu verwachten dat ik zijn potje kook? Al die jaren heb ik dat steeds uit liefde gedaan want dat is mijn zorgen voor, koken voor mijn geliefden, hun maagjes vullen,mijn manier van graag zien, mama en vrouw zijn..... en vanaf morgen kan die functie ineens gedaan zijn als hij weg is en ben ik ook daar afgedankt dus probeer ik los te laten, af te kicken ik weet niet hoe ik het moet noemen.
Moet ik mijn verdriet laten zien aan hem? Moet ik praten met hem? Moet ik beneden gaan zitten ipv me af te zonderen voor zijn koude aanwezigheid? Ik weet het niet, maar iets doen heeft toch allang geen zin meer, dat is overduidelijk, al jaren.
Heb eergisteren weer wat mails gelezen die ik naar hem schreef, van in 2010 en het was toen al zinloos, ik kreeg toen al geen reactie meer en als ik mijn ogen open doe ook al geen liefde meer.........
Het is allemaal geen minuut uit mijn gedachten,...de toekomst, de zeer nabije toekomst maar ook de verre toekomst... Bram die s'nachts van een fuif moet worden gehaald, door mama,alleen in de nacht uit haar bed op weg naar een fuif hier of daar... Ik die in de zomer elke week het gras afrij en gene Karel om het gras weg te rijden met de remorque,... Geen centen meer voor leuke dingen te doen in de grote vakantie, geen dagje molenheide, geen restaurantjes meer, geen leuke verjaardagskadootjes meer,... Hij was er nu weinig maar hij kwam wel elke avond naar huis, hij hoorde bij ons en wij bij hem en dan is hij echt niet meer in ons leven...of toch nog een klein beetje in dat van Bram,een klein beetje. Hij weet nu maar zo weinig van wat er in dat hoofdje afspeelt, in zijn dagelijks leven, zijn emo en hartje, wat gaat het dan zijn als hij hier niet meer woont? Zou hij het toch niet onderschatten? Weg van zijn kleine ventje? Weg van thuis? Wij die er altijd zijn? Eten klaar, was en strijk gedaan, een proper huisje, frigo en kasten vol? Weet hij echt wel waar hij mee bezig is?
mijn ogen gaan stilletjes aan en eindelijk open.... de man waar ik zo naar verlang, de man die ik nog steeds denk te zien, de man waar ik denk nog zoveel van te houden...die is er niet meer, die bestaat niet meer...en dat al jaren niet meer. Hoelang is het geleden dat hij nog eens lief was tegen mij? Hoelang is het geleden dat hij me nog eens met liefde in zijn ogen aankeek, met tederheid in zijn stem aansprak, met zachtheid aanraakte? Hoelang is het geleden dat hij nog iets van warmte, liefde,vriendschap, gelijk welke emotie voor mij voelde? Hoelang is het geleden dat hij nog iets in zijn hart had voor mij,zijn vrouw, de mama van zijn kind? De man waar ik al jaren naar snak,om smeek, die mijn hart breekt, die man is dood en begraven, onbestaand, verdwenen... De man waar ik de laatste jaren mee leef in hetzelfde huis is iemand die hard en koud is, zonder emotie naar mij, enkel koudheid, onverschilligheid,... Deze man is geen man om mee oud te worden, is geen man om lief te hebben, is geen man om tranen voor te laten, is geen man om verdriet en verlies voor te voelen... De Karel waar ik zo van hou en die mijn hartje warm heeft gehouden is allang verdwenen. Hij zal ooit terugkomen die Karel, maar niet bij mij, bij iemand anders, en dan zal hij kunnen leven, leven waar ik zolang naar verlangd heb, waar ik zolang voor gesmeekt en getracht heb... Er zal binnenkort een dag komen dat ik naar hem kan kijken en de man zien die hij nu en de laatste jaren is en niet meer de Karel zie die ik zo graag weer terug wou zien, die hij vroeger was en in mijn hart was. Ik zal naar hem kunnen kijken met realistische ogen, zonder verlangens, zonder liefde, zonder pijn en verdriet, zonder spijt voor wat niet en nooit meer zal zijn, zonder boosheid voor het leven dat hij mijn zoon afneemt denk ik niet, ik weet het niet...
Dat valt af te wachten want de laatste 3 dagen heeft Bram veel verdriet en het komt er op vreemde manieren en momenten uit. Hij wil er met niemand over praten dan alleen met mij en zelfs dat is voor hem heel moeilijk zegt hij. Tuurlijk mijn kleine lieve schat, hoe moet je iets dat binnenin je leeft naar buiten toe verwoorden, iets waar je geen vat op hebt, iets wat je zo vreemd is, iets wat onbeschrijflijk is, zo beangstigend, zo'n impact heeft en nog zal hebben...en ik sta zo verschrikkelijk machteloos... Dat allemaal door en voor de wensen van één persoon, zijn verlangens, zijn blik naar zijn toekomst, zijn leven....
