amai het is een week geleden dat ik nog iets heb geschreven...toch hier op de blog...in mijn hoofd heb ik duizenden woorden geschreven...tevergeefs...zinloos...ongelezen...ongehoord....net als hier op de blog....maar hier schrijf ik het tenminste even van me weg, doe ik het efkes in de vuilbak, is het efkes uit mijn lijf...denk ik toch. Zware week geweest, en ik hoop altijd dat het ergste voorbij is, dat ik op mijn dieptepunt ben geweest maar ik vrees dat dat een utopie is. Volgens de therapie doe ik de hele tijd aan zelfkwelling, ben ik geen minuut verlost van scenario's in mijn hoofd die mogelijk kunnen komen en van duizenden herinneringen die bovenkomen en me platwalsen.Alsof Karel 2 maanden geleden gestorven is en ik echt aan het rouwen ben en onze hele relatie aan het herbeleven ben. Ja soms lijkt het zo en ik kan het verlies echt niet dragen. Dat zegt de therapeut ook, dat verlies in mijn leven net mijn posttraumatischstresssyndroom is. Dat ik net daarom in behandeling ben en dat ik nu voor zo'n groot verlies sta, mijn man,mijn huwelijk, mijn gezin mijn toekomst en daar kan ik niet over. En dan de angst voor de toekomst, ik heb zovele scenario's rond Bram in mijn hoofd, gewoon praktische dingen die ik elke dag meemaak, zijn gevoelens , zijn groei en dan staan we voor zoveel dingen waar we gelukkig nog allemaal geen weet van hebben. En dan financieel, ik heb mijn rekening gemaakt man dat is gewoon een faïllessement, een catastrofe en volgens Karel sta ik er goed voor, man ongelooflijk. En dan ik, hoe kan ik sterk genoeg zijn om de rots in de branding te zijn en blijven voor Bram, om zijn reddingsboei en anker te zijn en blijven? Wat als er met mij iets zou gebeuren? Och, mijn verdriet, rouw, ontkenning,angst, paniek ,ontreddering kan ik onmogelijk in woorden neertikken want dat is niet te verwoorden.
De standaardzinnen of eigenlijk meer woorden die ik van hem nog krijg de laatste week zijn : goedeavond, slaapwel, goedemorgen en tot straks, dat is alles op 24 uur. Ik moet zeggen dat ik ook weinig zeg, hij heeft mij gevraag met kerstmis om hem los te laten wel ik doe mijn best. Hij wil weg, hij wil hier niet meer leven, hij wil ons in de steek laten en zijn leven elders gaan leiden dus wat zou ik aan hem kunnen zeggen? Praten over koetjes en kalfjes? Vragen hoe zijn dag is geweest? Alles is te moeilijk op dit moment, hem aankijken is zelfs te pijnlijk...
afgelopen vrijdag naar het doe maar concert geweest, het was leuk maar ik heb hem geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten. Gaat mijn leven er vanaf nu zo uit zien? Mijn lichaam en geest brullen het uit!!!!!!!!!!! Ik ben in Wilsele blijven slapen en hij heeft zich zelfs niet afgevraagd waar ik was, hij is zijn werkdag op zaterdag gewoon begonnen terwijl ik hier niet was, bed onbeslapen maar ongerustheid tuurlijk niet als er geen liefde of vriendschap of ja eigenlijk minder dan niks is........ elf jaar zijn wij samen, elf jaar ....en ik ben niets meer.
morgenavond heeft hij personeelsfeest, hoe vertelt hij daar dat zijn "vrouw" er niet bij is? Of zal er achter mij niet worden gevraagd? Misschien weet iedereen daar maar al te goed dat we gaan scheiden, hij heeft toch al bijna 8 weken geen trouwring meer aan. En het is toch op het vorige personeelsfeest dat hij beslist heeft dat de liefde voorbij was. Daarna heeft hij op zichzelf beslist om nog hier te blijven voor Bram en niets anders. Fijn hypocriet en schijnheilig om de andere partij niet effe te betrekken gedurende 11 maanden. Of te praten, of iets van communicatie of iets te ondernemen, nee alles wat hij ondernam gebeurde op zijn eiland en de rest moest het maar rieken maar ge mocht vooral niet invullen.....
och, ik stop hiermee, dit is zinloos tegen mezelf zitten te tikken...........
paniekaanval gehad,verschrikkelijk... niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste...ik dacht dat het gedaan was met mij en ergens zat ik ook op een punt dat ik het hoopte... Al 2 nachten niet geslapen en dat zal er ook mee te maken hebben, gisteren geen woord met elkaar gewisseld dan enkel een slaapwel van hem. Gehuild vanaf hij slapen ging in vlagen tot ik hem hoorde naar beneden komen, weer begonnen als hij wegreed tot ik Bram hoorde ontwaken, me voortgesleurd tot aan de schoolpoort en vanaf Bram binnen was huilend naar de auto gelopen. Hoe ik daar ben weggereden en uiteindelijk ergens aan de kant ben beland weet ik niet meer. Ik kreeg geen lucht meer, had het zo benauwd, dacht dat ik een hartinfarct kreeg en mijn laatste adem ging komen en ineens zat ik op een ander baanvak en claxonneerde een vrachtwagen en ben ik in de kant gereden... Daar ben ik een half uur blijven staan en alles werd zwart, heb het uitgeschreeuwd, kon niet stoppen, beefde over mijn hele lichaam en mijn geest is daar verdwenen lijkt het, ik ben mezelf helemaal kwijt, ik kan niet meer.................................................
Ik ben mijn man kwijt!!!!! Ik ben mijn kareltje kwijt!!!!! Ik ben mijn gezin kwijt!!!!!!
Ik zal nooit meer wakker worden en hem naast me horen ademen. Ik zal nooit meer wakker worden en hem kunnen aanraken. Ik zal nooit meer wakker worden en in zijn slapende gezicht kunnen kijken. Hij zal mij nooit meer liefdevol aankijken. Hij zal mij nooit meer teder aanraken. Hij zal mij nooit meer iets liefs toefluisteren.
Hij zal nooit meer mijn poepke vastpakken en man wat zou hij zot zijn van mijn poepke nu ik alsmaar magerder word... We zullen nooit meer hand in hand, arm in arm ...nooit meer samen, verbonden, ..... gedaan,over en uit, finito,.....
geen momenten meer met zijn drietjes, Bram samen met mama en papa,...ons gezinnetje, kapot, weg ,.....
Hoe moet ik hier in godsnaam verder leven? Alles hier in huis ademt Karel uit? Hoe moet ik hier overleven? Ik weet zelfs niet hoe ik het volgende uur door geraak, hoe ik seffens aan de schoolpoort geraak
voila sé papa Karel, vandaag was het de jaarlijkse schaatsbeurt van uwe zoon, veel geregel op voorhand, mails met de juf, praten met Bram over hoe en of hij het ziet zitten en blablabla. Ik heb het je gisterenavond nog gezegd dat hij vandaag ging schaatsen en dat hij zo'n geweldige juf heeft die speciaal met hem het ijs op^zal gaan vandaag!!! Dus toch wel spannende dag alweer. Kijken of hij weer een grens kan verleggen, of hij weer wat "gegroeid" is....Maar Bram ligt al te slapen en wie heeft er NIET gevraagd hoe het schaatsen vandaag is geweest??? Drie keren raden????? Zijne papa toch wel niet zeker!!!!! Diene heeft natuurlijk andere dingen aan zijn hoofd, zoals altijd. En nu woon je hier nog hé! Maarja, het zal anders en beter gaan als je hier niet meer woont hé, want dan ga je je goed voelen, en gelukkig zijn...en dat gaat toch boven alles zeker, zelfs boven je kind.
Als ik je in de zetel zie zitten, zie ik nog steeds de man van de eerste avond, je bent nog steeds dezelfde voor mij, ik ken je beter , ik ken je beter, ken je lelijke irritante kanten, verafschuw de haatdragende man in jouw, maar voor mij blijf je mijn man, de liefde van mijn leven, de papa van mijn zoon, de man waar ik oud mee wil worden...Elke minuut van de dag ben ik bezig met "jouw" scheiding, hoe zal het leven eruit zien, zoveel kleine dingen in het dagelijks leven die ik niet zal aankunnen en zoveel grote dingen in het leven die ik ook niet zal aankunnen, zonder jou, in die elf jaren samen is er geen dag geweest dat ik had gedacht om ooit te moeten verder leven ...zonder jou. Dat Bram en ik zouden moeten verder leven...zonder jou. Dat jij bij mij zou weggaan, bij ons kind zou weggaan, ons in de steek laten, gelijk welke regelingen je treft ivm huis ed, je gaat ons in de steek laten in dit leven, in ons leven.... Ik kan niet meer verder tikken, ik kan niet functioneren vandaag, het slaaptekort, het gebrek aan warmte, een knuffel , een kus, iets...........ik ben stilaan gek aan het worden, het duurt te lang, ik wil pîllen nemen of alcohol drinken tot ik niets meer voel, tot ik niet meer wakker word....
mama, dan ben ik in de grote vakantie geen 62 dagen meer samen bij jou??????? En andere vakanties ook niet??????? Maar die grote vakantie vinden wij anders al zo kort en dan hebben wij zoveel plannen en en en...... Ja shit zeg, daar had mama zelf ook nog niet aangedacht en mijn hart breekt voor de miljoenste keer en ik denk dat Bram het gewoon hoort barsten ofwel een stukje van het zijne.... Die grote vakantie, de allerleukste tijd van het jaar, na een schooljaar fijn 62 vakantiedaagjes samen, waar we weken op voorhand zitten te plannen wat we allemaal gaan doen, lijstjes maken en al zoveel voorpret hebben, aftellen, en genieten van elke vakantiedag.... Papa is er niet dikwijls tijdens die vakantie, enkel als we naar het buitenland gaan en gelukkig zijn er ook 2 verplichte feestdagen in die grote vakantie....en nu zou hij ineens de helft daarvan voor hem willen..................dat kan ons hartje even niet aan................echt niet..............onze grote vakantie
papieren notaris gelezen....hoeveel kan een mens nog aan? Een voorbeeld van een scheidingsakte lezen met alle mogelijke voorwaarden....dat gaat door je hele ziel, door merg en been en mijn wilskracht is nu helemaal gebroken, kapot, vermoord... Na langer dan anderhalf jaar geleefd te hebben zonder liefde was ik nog te onnozel en naiëf om de realiteit in te zien, kon ik hem nog niet los laten, ik ben aan mezelf verplicht om mijn liefde voor hem te vermoorden, om mijn hart te verzuipen, ik moet dat doen of Bram heeft geen mama meer.....
zaterdagochtend, Bram komt weer fijn tevoorschijn iets voor 7 uur en ik denk dat ik maar net 2 uurtjes heb geslapen,pff, zo'n slaaptekort doet iets met een mens...de dagen lijken soms weken en ik verkeer in een staat van slapend leven, nooit echt wakker zijn maar spijtig genoeg wakker genoeg zijn om te weten dat het geen droom (lees nachtmerrie) is waarin ik nu al bijna 6 weken leef. gelukkig zijn er de momenten met Bram die mijn motor doen lopen, die mijn hart warmte geven en die mij doen leven. Gisteren tussen de soep en de patatten de mededeling van Karel gekregen dat hij maandag een afspraak heeft bij de notaris!!!!!!!!!! Dat kwam serieus hard aan, amai . Dezelfde notaris waar we samen zo verliefd en happy ons huwelijkscontract hebben vastgelegd, waar we samen zo blij en vol verwachting ons huis hebben gekocht met zoveel toekomstplannen en uitkijkend naar wat het leven samen ons ging brengen. En daar gaat hij maandag dus zitten om aan ons huwelijk een einde te maken, om te praten over hoe hij het kan laten "ontbinden", regelingen treffen over onze zoon alsof hij tot de inboedel behoort. Efkes tussen de soep en patatten dus... Platgeslagen, bewegingsloos, en weer zoveel ongeloof en de moed die in mijn schoenen zakt of nee, kilometers de grond in. Volgende onderwerp waarover ik begin: feestje oma zondag voor haar verjaardag of hij meegaat of ni en ja daar gaat hij dan wel mee naartoe? Daarna durf ik over komende vrijdag beginnen, Doe Maar optreden, maar nee in deze situatie ga je maar beter alleen of met een vriendin?! Voila meiske, ga jij dus maar verder met je leven, alleen en zonder hem! Sandra, wanneer ga je nu eindelijk de realiteit eens onder ogen beginnen zien? Wanneer ga je het nu eens beginnen snappen? Het is voorbij,gedaan,finito!!!!!!!! Iemand die elke avond naar huis komt en de persoon waar hij 11 jaar mee samenleefd zelfs geen kus kan geven, niet mee in hetzelfde bed wil slapen, niet wil aanraken, zijn zoon wil achterlaten en heel zijn leven wil veranderen allemaal om bij mij weg te gaan... Hij zal andere vrouwen een kus geven waar hij niks mee heeft, hij zal zondag Birgit een kus geven, hij geeft zoveel mensen een kus omdat het hoort maar de mama van zijn kind kan hij niet kussen.... Voor die man verlies ik alle zelfrespect en heb ik niets trots meer???? Het zou gemakkelijker zijn als hij hier niet meer was, gemakkelijker voor mij, dan kon ik het beginnen inzien en misschien starten met mezelf terug te vinden of heruitvinden maar op deze manier is het de ergste lijdensweg die ik niemand toewens. Maar voor mijn jongen zou ik hem natuurlijk willen hier houden, denk ik. Alhoewel zijn opmerkingen over zijn papa zo hard en koud kunnen zijn, wat ook wel te begrijpen is natuurlijk, maar deze papa is beter dan geen papa of ne papa ergens anders zonder mama. klote,klote,klote,klote.........
mijn kleine lieve jongen toch, hoe spookt het allemaal in jouw hoofdje rond? Af en toe vertel je zo ineens iets boenk patat met weinig woorden maar het zegt zoveel... Ik ga verdoeme héél sterk moeten zijn voor jou, veel sterker dan ik dacht... Hoe gaan wij het redden man met ons tweetjes? Hoe ga wij dit verwerken? Vanavond vroeg ik of je niet met papa naar boven wou om je tandjes te poetsen en de laatste dag je medicijntje te nemen en zodat papa je in je bedje kon stoppen, maar nee je zei dat mama verplicht was om jou naar boven te brengen. Ik heb nog wat pogingen ondernomen dat papa dat ook leuk vindt enzoverder maar nee je wilde dat ik mee ging. Na het hele ritueel en het ook het geknuffel en de I love you's superbram en supermama in bed vroeg ik waarom hij nu niet met papa naar boven wilde komen en het bleef bij een daarom niet. Ik zei dat ze toch wel weinig samen zijn en het toch leuk is om met hun tweetjes te zijn maar hij vond het het leukst met zijn drietjes en anders met mij alleen. Ik zei dat hij toch met zijn papa alleen zal zijn als papa gaat verhuizen en hij daar dan toch in het weekend zal zijn en dan zijn gezichtje... Ja mama maar ik ga dan wel geen heel weekend naar papa hoor en maar maximum 1 nachtje slapen af en toe. Ik zei dat papa wel wil dat hij om de 2 weekenden komt dus 1 hier thuis en dan 1 bij papa terug 1 thuis terug 1 bij papa...manmanman, hij zou gaan wenen zijn en hij pakte me vast, ah nee mama, dat leven wil ik niet leven!!!! Misschien twee weekenden thuis en dan eentje bij papa, maar wel maar 1 nachtje slapen dan? Liefje toch, we zullen wel zien, mama en papa moeten nog zoveel bespreken...
En zolang Karel hier is, is er nog tijd, tijd om na te denken, tijd om te rouwen, tijd om te wroeten, tijd om te bezinnen, tijd om te verwerken, tijd om.....achja,..... Zijn afstandelijkheid en stilte doet pijn en ik weet niet hoe ze te doorbreken, ik durf geen onderwerpen van gesprek te starten uit vrees voor de afwijzing of de antwoorden, op een bepaalde manier probeer ik te genieten van zijn aanwezigheid in huis want morgen kan ze er misschien niet meer zijn dus ben ik blij met wat ik nu nog wèl heb.... zielig hé.
Zielig hoe we ieder op ons eiland zitten, ieder op zich zitten te denken, te piekeren, overhoop, in chaos of niet, in duidelijkheid of onduidelijkheid, in verdriet of niet, ieder in een ander bed slapen, hij op zolder, ik in ons bed, en ik zou me zo graag dicht bij hem willen voelen, hem zeggen dat hij niet alleen is, dat ik er wil zijn voor hem, dat ik hem wil helpen, wil luisteren,, wat hij maar wil....
tekst Doe Maar: Silhouet
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik met mijn ogen dicht Jouw silhouet teken op het laken En alle lijnen van jouw gezicht Zou je zeggen dat ik nooit meer Door jou uit mijn evenwicht Of in verlegenheid gebracht werd Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
Nu wij elkaar al zolang kennen Dat ik naast jou in bed Met open ogen naar jou kijken mag Of in het bad of op het toilet Zou je zeggen dat ik nooit meer Kwaad zou zijn of in verzet Of tegen jou zou snauwen Maar niets is minder waar
Niets is minder waar Niets is minder waar En meer waard dan dat Wij samen zijn
het is nu vijf weken, vijf weken in deze onzekerheid, vijf weken dat mijn leven geen grond meer heeft onder mijn voeten, geen toekomstbeeld meer voor morgen, geen doel meer, geen vooruitzichten, geen hoop meer...vijf weken en het lijkt een eeuwigheid...En nog steeds is hij de "bepalende", diegene met de touwtjes in handen, de man die de beslissingen zal nemen over hoe het verder gaat met zijn,mijn en Bram's leven...over alles wat er komen zal...meer nietig dan hoe ik nu ben zal ik nooit zijn, onbestaand, machteloos, een baby heeft meer macht in handen want als dat huilt komt zijn mama of papa kijken wat er scheelt en zal er voor gezorgd worden...vreemde vergelijking maar het is tenslotte zo...
8 maanden geleden kocht ik hem tickets voor een laatste Doe maar-concert voor volgende vrijdag, ik heb toen nog gezegd of ik er niet beter 2 zou bij bestellen want misschien zijn we tegen dan niet meer samen!!! Man, was het helderziendheid of een zesde zintuig? Of mijn angst die toen sprak ? Of vissen naar bevestiging van "nee liefje wij blijven samen"? Maarja, die vrijdag komt er aan en ook daar heeft hij de touwtjes in handen, ik durf er zelfs niet over beginnen, terwijl ik toch wel geen vod ben zeker, ik kan toch nog wel zelf beslissingen nemen of wat is dat nu? Maar Johan vraagt me dan wat ik wil? Samen gaan of met iemand anders? En dat is moeilijk om op te antwoorden. Ik wil gewoon een leuke,ontspannen avond, genieten van de zalige muziek...kan dat samen met Karel? Het zijn en vooral de laatste cd heb ik de laatste weken veel beluisterd, emotionele teksten en ik zal me wat emotioneel voelen dan , op zijn minst, maar zowel met hem als zonder hem. En ik wil niet de rest van mijn leven als ik doe maar hoor de herinnering hebben aan een koude kille karel die naast me stond. Dus als hij zou meegaan hoop ik toch dat hij als karel meegaat en we ons samen kunnen ontspannen, zonder bitterheid, verwijten, afstand, niet als vreemden, dus ja, moeilijk om te zeggen of ik wil samengaan. Natuurlijk wil ik met mijn man gaan maar mijn man heb ik niet meer, hij wil mijn man niet meer zijn, die kan ik niet meer bereiken of aanraken of ontdooien... En zo al echt stappen zetten zonder hem, pfff, dat is toch een straat te ver voor mij, ik zal dat waarschijnlijk de rest van mijn leven moeten doen en ik denk niet dat ik daar al klaar voor ben, om dan tijdens trage liedjes koppels arm in arm te zien staan en ik daar alleen, oh help...... en thuisblijven is ook geen optie vind ik want dit zal toch echt wel hun laatste optreden zijn vrees ik... achja, misschien begint hij er zelf over, haha sandra misschien ,gij met uw misschiens meiske, daar zijt ge al ver mee gekomen
Weer een halve dag voorbij waarin ik bijna gek word van mijn gedachten. De strijk gedaan en dat is het zo een beetje. Sebiet tanken en boodschappen doen en dan ons patatje halen aan de schoolpoort.Weer een dag voorbij, weer een dag vol open wonden, zonder zalf... En maar denken en piekeren en vooral veel te veel voelen... Had ik de vorige jaren maar wat meer mijn gevoel laten zien en uitgesproken, dan stonden we nu misschien niet waar we staan. Hadden we maar meer tijd genomen voor elkaar om dit patroon te kunnen doorprikken want nu is er een mechanisme tot stand gekomen dat zoveel geblokkeerd heeft. Ik kon mijn echte zelf niet meer laten zien, ik durfde dat niet meer, dat was veel te kwetsbaar. Maar ik had beter mijn echte gevoelens geuit die jaren in discussies en conflicten ipv mijn angst en onzekerheid het te laten overnemen waarmee ik dacht dat ik zeker beter beschermd ging zijn tegen de pijn en teleurstelling. Al toen Bram klein was voelde ik me niet meer mezelf, afgewezen, onbelangrijk, niet meer gehoord en gezien, onzeker, niet meer vrouwelijk en aantrekkelijk en daar had ik toen beter een andere weg ingenomen. Maar dat is achteraf gemakkelijk gezegd natuurlijk. En door mijn onzekerheid en angst ben ik mezelf onbewust beginnen beschermen tegen zijn afwijzing en hem ook onbewust beginnen wegduwen waarschijnlijk. En dan door afwezigheid en nog meer het gevoel te krijgen dat ik helemaal niet meer belangrijk was en er zoveel andere dingen altijd op de eerste plaats kwamen en het allemaal begon te escaleren met kasseien enzoverder zag ik bevestiging dat ik niks meer betekende en kon ik steeds moeilijker nog aan mijn echte gevoel geraken. En ik dreef hem verder weg van mij, en ik werd daardoor nog eenzamer en de cirkel rond ons werd maar groter en groter. Hij zal zich misschien ook onbegrepen en ongehoord en afgewezen en onbelangrijk gevoeld hebben, terwijl we misschien net hetzelfde van elkaar verlangden... Als we tijd zouden gemaakt hebben om echt te luisteren maar vooral om onze echte emoties, twijfels, verlangens op tafel te DURVEN leggen bij elkaar....achja, daarvoor waren we misschien te bang, zowel hij als ik. Want dat is héél kwetsbaar en we voelen ons allebei niks waard en diep gekwetst en zijn hier geen helden in. En we werden beiden opgeslorpt door andere dingen, ik die 110% mama wilde zijn en hij die 110% kassico wilde zijn. Het is zoiets fragiels om je hart tentoon te leggen en je zit eigenlijk al te wachten op de "zie je wel", zovele factoren die meespeelden, we hebben het onszelf ook niet gemakkelijk gemaakt. We hebben elkaar in de steek gelaten en teleurgesteld. Nu zie en voel ik wat een vrouw ik in mij heb, door al langer als een jaar naar de situatie te kunnen kijken en het verlies echt te voelen. Vandaag zit ik op het diepste want ik ben mijn man al een maand kwijt, ik stop zijn kleren in de was en ruik er eerst tien minuten aan en schreeuw het uit met de diepste oerkreet. De sneeuw was vanmorgen weggeruimd en ik zou huilen omdat ik dat gebaar zo geweldig vindt, het vuilzakje wordt leeggemaakt en ik koester zijn inzet, zovele kleine lieve dingen...alles zie ik van hem, aan hem, alles mis ik aan hem, van hem, het is alsof ik hem voor de eerste keer terug zie, met andere ogen terug zie.Zo kijk ik ook naar mezelf,wat ik heb gedaan, waarom, hoe, en naar wie ik eigenlijk was, toen, tijdens, nu, en wat er diep vanbinnen verstopt heeft gezeten en al zolang zit te schreeuwen om eruit te komen... Maar hij was toen al te ver weg, hij heeft me niet meer willen horen en in mijn wanhoop en radeloosheid ben ik hem blijven bevestigen, ik kon het niet alleen doorbreken. En mijn verdriet en wanhoop nu bevestigt hem nog steeds. Hij zal nooit het Sanneke meer zien in mij,ze is hier, "alive and kicking, screaming, wanting, needing,loving,", klaar om hem te beminnen, om hem te zalven, te troosten, te koesteren, om zijn lieve,echte vrouw te zijn.... Van dat kareltje waarin in altijd ben blijven geloven, ook al zit hij op het verste eiland verscholen, ook al voelt hij zich petieterig klein en onzichtbaar. Hij is mijn sterke man, mijn man die alles kan, mijne superman
pfff, ook voor Bram was het moeilijk vanmorgen om na een weekje ziek zijn en na een warm weekend bij oma en opa vanmorgen terug naar school te moeten, uit bed geraken, ontbijten en weer die rit naar school tussen het drukke verkeer pffff.Vanaf hij de klas binnengaat vlucht ik weg aan de poort met de tranen verstopt achter mijn ogen maar in de auto komen ze als een waterval, de rit naar huis is moeilijk met zo'n tranengordijn voor ogen. De leegte is dan zo groot, mijn hart is een grote holte die zo pijn doet. Ik rij naar een leeg huis waar geen doel meer is, waar mijn leven verdwenen is. De dag staat als een groot zwart gat voor me en ik moet het opvullen. Anders vul ik het op met opruimen, de herinneringen van een weekend weer op zijn plaats zetten, orde maken, gezelligheid maken, was sorteren, eten maken, en nu kom ik thuis en ik heb nergens zin in want voor wie moet ik hier een "thuis" maken? Voor Bram en mij is het thuisgevoel helemaal weg op dit moment want zonder papa hebben we geen gezin dus ook geen thuisgevoel want zonder hem zijn we niet volledig, niet héél.... Dan gaat de gsm en het is Karel, het doet zo goed om zijn stem te horen, effe een streling en het lijkt alsof hij met zijn stem even mijn tranen wegveegt van mijn gezicht en zijn hand over mijn wangen laat glijden.... Hij vraagt hoe het ging vanmorgen met Bram en dat doet zo'n deugd, oh zo fijn, om even te kunnen vertellen, even te kunnen delen met hem... Hij vertelt dat hij een ongeluk heeft gehad en ondanks het feit dat er kosten zijn en ook gelukkig niets erg aan de hand is doet het deugd dat hij dit deelt met mij wrijf ik in gedachten even over zijn rug... Hem vijf minuutjes horen en de dag ziet er al heel anders uit, ik begin boven met opruimen, met de veger rondgaan, was afhalen, insteken, keuken opruimen, soep opzetten, patatjes schillen, en we zijn vertrokken met horten en stoten maar we zullen doorgaan... De radio stond aan maar heb ik terug afgezet want elk liedje raakt iets vanbinnen dat me weer doet stilstaan of me ineens bevriest, muziek kan zo raken op alle fronten en zo verwoorden hoe ik me voel... Kon hij me maar zeggen of laten zien, al was het door een lied of muziek hoe hij zich voelde, ik zou er zo graag zijn voor hem, hem troosten, steunen, helpen, luisteren, hem in mijn armen nemen en zeggen dat het allemaal goed zal komen, dat hij er gerust mag in geloven want dat ik hem nooit maar dan ook nooit meer zal teleurstellen.....
de hele voormiddag zenuwachtig afwachten want hij komt naar Weert,misschien,want na dat telefoontje gisteren vol verwijten weet je maar nooit met hem.En wie weet wat hij gisterenavond en nacht allemaal heeft gedaan in Brussel, wie weet waar hij heeft geslapen (en met wie)? Hij ging eerst ontbijten in Wijshagen want ja hij heeft Bram van donderdagavond niet meer gezien waarom zou je je dan haasten om hier te zijn, ga dan toch eerst gezellig bij je ouders zitten waar je op 1 maand al meer bent geweest dan op een heel jaar? Maar voila, daar staat hij ineens voor de deur en mijn hart springt weer efkes omhoog,stom kieken. En wonder boven wonder ik krijg zelfs ne kus, hoe is dat te geloven!!!!! Wel ene op mijn kaak maar het was een echte aanraking en ik weet efkes niet waar ik het heb. Maarja, hij geeft iedereen ne kus die aanwezig is dus kan hij mij toch moeilijk overslagen en zeker niet in aanwezigheid van mijn ouders. En dan geeft hij een kado aan mama af voor haar verjaardag morgen??? En dan nog een kadobon van het wolwinkeltje? Dan is hij gisteren speciaal naar leuven gereden ofwa om dat voor haar te gaan halen? Man karel je bent zo geweldig, ik weet toch wel waarom ik het zo moeilijk heb om jou los te laten want je bent nog steeds mijn droomman, je kan zo attent en lief zijn...daarom dat het al zo lang een lijdensweg is om met jou samen te leven omdat je dat voor mij al jaren niet meer bent omdat je al jaren niet meer van mij houdt en ik vind het verschrikkelijk, oh zo verschrikkelijk.... Het is aangenaam en een streling voor mijn hart om je die twee uurtjes daar in mijn aanwezigheid te hebben op die manier, eventjes de karel zoals ik hem heb gehad, ook al spreek je niet rechtstreeks tegen mij. Ja toch wel eventjes geef je mij een compliment over de broek die ik aanheb,waarom doe je dat toch? Is het om zand in de ogen van mijn ouders te strooien? Is het oprecht wat ik toch denk? Maar gewoon een opmerking zonder meer? Het gesprek komt ook even op de kilometers van en naar school en de kosten van benzine en de nieuwe auto en dat ik aan 300 euro naft per maand zit gewoon voor schoolvervoer. Iedereen moet een stuk van zijn tong afbijten want het gaat over mijn toekomst en die van Bram, van 1150 euro zal maandelijks al 300 euro naft afgaan en ik bevries van de schrik maar jij praat luchtig verder en staat hier precies niet bij stil. En dan komt het moment dat we moeten vertrekken, ik kijk er zo tegenop om mama en papa achter te laten, de nestwarmte, de gezelligheid, het gewone praten, het omringd zijn door liefde en steun, terugrijden naar de kilte, de eenzaamheid, de harde realiteit...en hoe korter we bij huis komen hoe stiller Bram in de auto wordt, hij zal het ook voelen.... En inderdaad, we stappen weer binnen in een letterlijk en figuurlijk koud huis, je spreekt nog amper een woord en zit weer helemaal geïsoleerd op je eiland. Je bent bezig met een lampje voor het terras, gaat de mazout opmeten en gaat een spelleke spelen op de pc en de krant lezen. Je opmerking "de valies staat al boven op JOUW bed" is 10 graden onder nul en geeft me ook diezelfde temperatuur vanbinnen... Wat mis ik mama en papa al. Je komt wel boven als salamander begint om samen te kijken en dan ben je weer efkes karel die commentaar geeft en na het programma een zotte opmerking geeft en dan denk ik hoe ik je een kus en knuffel zou willen geven omdat ik je zo schattig vindt om naar te kijken en je me vertedert maar je staat al recht om naar beneden te gaan. Je deelt me mee dat je vannacht op de zolder gaat slapen, oké, wat jij wil hé. Effe denk ik het lef te hebben om je een slaapzoen te geven en te zeggen dat zolang je hier woont je nog altijd niet gescheiden bent van me ik het recht heb om een kus te krijgen en/of te geven maar toch durf ik niet want de duizendste afwijzing zou ik niet aankunnen. En wat ben ik met een kus te geven aan iemand die niet door mij wil gekust worden???? Vernederingen ten top, elke dag, kruipen ,elke dag, dat is mijn leven, al veel te lang. Ik ben een goede vrouw voor jou geweest, ik heb je een gezellige,warme,lekkere thuis gegeven en je hebt het niet gezien of willen of kunnen zien want je kan met mij niet leven. En ja het is niet gemakkelijk geweest, ik ben niet gemakkelijk geweest en de opgelopen kwetsuren zijn niet te onderschatten of onder de mat te schuiven maar ze zijn allemaal te verklaren en allemaal in combinatie van actie en reactie en een misgroeid patroon van ons beide door gebrek aan tijd, inzet, en vermijdingsgedrag...passief en actief...en het waren nee beter zijn zaken die kunnen verholpen en opgelost en verandert worden met de nodige wil en inzet en daar komen we weer op hetzelfde punt terecht, de WIL... achja,sandra, kruip je bedje in ipv tegen jezelf of de pc te praten want je hebt dringend eens meer dan 3 uurjtes nachtrust nodig.... karel, ik wil nog steeds je vrouw zijn, je lieve, echte vrouw....
een telefoongesprek van nederland naar belgië, van belgië naar nederland vol verwijten,frustraties en lelijke woorden amai, dat was kwetsen om te kwetsen langs beide kanten, want zijn woorden deden niet minder pijn dan de mijne of waren niet minder hard dan de mijne als zal hij vinden van wel, de zijne zullen beschaafder geweest zijn dan de mijne volgens hem, de zijne zullen minder kwetsend geweest zijn dan de mijne volgens hem en de mijne zullen met een slechte intentie zijn geweest en de zijne niet ,volgens hem.Ik wil geen ruzie maken, ik wil hem geen pijn doen maar de persoon aan de andere kant van de lijn is niet mijn man, is niet de persoon waar ik van hou,... de film the exorsist komt me ineens voor de geest, iemand die bezeten is, mijn man is bezeten door iemand anders, het is hetzelfde lichaam en zijn uiterlijk is hetzelfde maar de woorden die uit zijn mond komen, de blik in zijn ogen, het gedrag dat hij vertoont, hij lijkt bezeten door de duivel, iemand anders heeft zijn lichaam in beslag genomen want het is niet meer mijn man, de man waar ik mee getrouwd ben, waar ik een kind mee op de wereld heb gezet , waar ik elke avond mee gaan slapen ben en mee wakker ben geworden, die persoon is daar niet meer, die ziel is niet meer aanwezig in datzelfde lichaam. Zijn harde kwetsende woorden, raken om te raken tot in het diepste van mijn moederhart, van mijn ziel en zijn... enja dan eindig ik de telefoon met het enige waarmee ik weet dat ik hem ook kan raken, het enige waarmee ik weet dat er een snaar wordt geraakt want die snaar heeft hij dan wel. Hoe durft hij te zeggen dat zijn gevoelens mij geen hol interesseren? Hoe durft hij te zeggen dat Bram gewoon meer naar mij trekt omdat ik zoveel thuis ben geweest? Dat we zoveel samen hebben gedaan? Tenslotte de dingen die "baden in luxen" maar de gewone dagdagelijkse dingen, de simpele dingen van het gezinsleven,.....???? Neen,... De dag dat hij verliefd zal worden op iemand anders dan zal hij die kleine simpele dingen weer kunnen appreciëren en zal er weer een nieuwe wereld opengaan.Hij zal zweven en haar adoreren voor het zalige gevoel hij denkt dat zij hem geeft. Alles wat nu voor hem gedaan wordt zo vanzelfsprekend zal hij dan zo geweldig vinden. De dingen waar wij zolang naar verlangen en hunkeren en smeken zal hij dan zo fantastisch vinden en ervan kunnen genieten en het zal voor hem door haar komen omdat zij zo anders is dan zijn "ex" en hem verwend en hem begrijpt en wel luistert.... en hij zal de hele wereld aankunnen en terug stralen en uit zijn diepe dal kruipen en zo zal hij nooit beseffen wat hij eigenlijk had en nooit heeft willen zien en als hij dit zal lezen zal hij zich niet kunnen inhouden van sarcastisch lachen en ongeloof want ja sandra heeft toch weer een glazen bol... ik zal u loslaten karel, tenslotte besta je toch niet meer, je bent overgenomen door iets of iemand anders, ik ga stoppen met geloven in iemand die niet meer bestaat, in een utopie, ik zal een beetje meer worden zoals jij,er zal een dag komen dat ik me afvraag waar ik zolang in ben blijven geloven, er zal een dag komen dat ik blij ben dat ik jouw vrouw niet meer ben, er zal een dag komen dat ik me afvraag waarom ik zelf niet eerder de stap heb gezet om bij je weg te gaan, daar geloof ik echt in dat dat zal komen en terwijl ik het intik doet het héél veel pijn maar ik kan het al meer als iets van mezelf zien en ik zal er wel geraken. Je was mijn man, de liefde van mijn leven en je zal altijd de papa van mijn kind zijn en blijven dus zal ik een manier moeten vinden om je een plaats in mijn leven te geven zonder pijn en verdriet zonder spijt zonder frustratie zonder gevoel zonder emotie....
het was een helse nacht hier in Weert, amper 3 uurtjes geslapen. Er spookte constant dezelfde zin door mijn hoofd "baden in luxe".Ons telefoongesprek van gisterenavond was heel erg,amai. Hij is er blijkbaar helemaal klaar mee in zijn hoofd en op afstand door de telefoon kon hij er nogal over praten. Vandaag een offerte laten maken van zijn knikmops voor de verdeling bij de scheiding. Hij ging de zolder opruimen voor daar te slapen (terwijl ik dat dinsdag al heb gedaan met vooral veel plezier, Bram zijn zolder waar hij later ging wonen want hij ging voor altijd bij mama en papa blijven wonen en nu zal dat papa zijn laatste plaats zijn voor hij bij ons weggaat). En vanavond gaat hij iets eten met zijn twee broers. De familiebanden zijn ineens weer goed genoeg terwijl hij zijn familie jaren verafschuwt heeft en uit de weg ging. Maar wat kwam er dan uit zijn mond "mensen kunnen veranderen"!!!! Dat was effe een rode lap op een stier want volgens hem ben ik toch de persoon die nooit zal veranderen, zijn woorden al zo dikwijls tegen mij,zijn idee fix. Dus alle Vrintsen zijn ineens allemaal verandert???? En als antwoord dan "ahja maar met hun moet ik niet samenleven" !!! Voila meiske, Karel, ge hebt met mij al jaren niet "geleeft"!!! Ge zou ni meer weten hoe. Maarja ik moet mij de vraag eens stellen hoe dat komt, alsjeblieft zeg. Ik heb alleen maar in functie gestaan van mijn twee kerels, voor mijn huishouden gezorgd op de enige manier die ik ken. In frustraties ja omdat ik niet gezien en gehoord werd, niet bestond en aan de kant moest toekijken naar hoe verder weg hij verdween en hoe minder plaats wij innamen in zijn leven en in zijn hart. En dan hoe simplistisch hij de toekomst ziet?????? Alsof er ooit nog iets hetzelfde zal zijn voor Bram en voor mij. Bram zal hem niet missen en heeft hem nu niet nodig volgens hem maar dat zal ooit wel veranderen en dan zal hij er zijn. En er zullen veel vrouwen in een veel slechtere positie staan als ze scheiden dan ik en dan heeft hij het natuurlijk over het financiële. Hoe weinig realistisch kan je zijn man??? Bram wil niet dat zijn papa weggaat en heeft zijn papa wel hard nodig, hij heeft zich gewoon al naar de situatie van de laatste jaren geschikt en heeft leren leven met de afwezigheid en het weinig betrokken gevoel van zijne papa. Maar niet meer in hetzelfde huis wonen en te pas en te onpas gescheiden leven van papa en dan van mama heeft wel een hele andere impact op een kind en zeker op ons kind. En dan zijn verlatingsangst die hij meer en meer terug krijgt, hij gaat zich nog meer beginnen hechten en weer meer angsten krijgen en wat stappen terug achteruit zetten. Hij heeft gewoon geen besef van wat dit gaat doen met hem. Ook omdat hij weinig besef heeft hoe moeilijk het geweest is en hoelang we gewerkt hebben aan stappen vooruit zetten in zekerheid en veilig gevoel kan hij niet inschatten hoe snel zoiets weer weg is. En dan die kutkloteopmerking over "je zal niet meer baden in luxe nee" dat was de druppel en het toppunt.Walgelijke mens om zoiets te durven uitspreken. Jaren heb ik gezegd dat ik liever in een kartonnen doos zou wonen als ik maar wat liefde zou hebben en een (h)echt gezin zou hebben, als we zijn echte aanwezigheid maar konden hebben ipv een workaholic die altijd meer wou hebben en nooit kon stoppen. Enkel als we in het buitenland waren konden we hem bij ons hebben. en dan was het tegenwoordig ook tegen zijn zin want dan zou hij liever op ne moto zitten of lag hij te slapen of was hij uitgeput of ........ Voor wie was het beste nooit goed genoeg? Als we gingen shoppen als we een weekendje in Hasselt of Brugge waren (voor onze huwelijksverjaardag wat we ook al 3 jaar niet meer deden) dan was het door hem dat er eens kleren gekocht werden die geld kosten want anders loop ik altijd met goedkope brol rond . En kleren voor Bram komen ook altijd uit de H&M of de C&A dus ook goedkoop, De laatste zomersolden heeft hij me gepusht om eens 3 paar schoenen te kopen omdat dezelfde daar van Inge haar trouw daar in solden stonden en daar voelde ik me dan ik weet niet hoe schuldig over maar hij wuifde dat weg. Wie moest er die ellendige zetel hebben van 9000 euro en ik zweer het als hij vertrekt gaat die zetel mee want ik moet diene geen minuut langer in huis hebben. Het bed van sleepy vond ik ook schandalig duur maar hij vindt kwaliteit toch altijd zo belangrijk. De frigo steekt altijd vol, er wordt thuis gesnoept voor 5 en gedronken voor 10, wat op is en op het bord wordt geschreven is de dag later bijgehaald door de huisvrouw die voor niks anders goed is. Maar pas op ik zal na de scheiding niet meer "baden in luxe", walgelijk om zoiets tegen mij te zeggen. Ons kind zal niet meer leven zoals het kon leven, verjaardagsfeestjes, uitstapjes, trakteren in de klas, cinemakes, weekje Weert, vakanties, noem maar op, de grootste aanpassing zal altijd van hem moeten komen en dat allemaal omdat papa niet meer met mama wil leven!!!!!!! Kinderen nemen zo'n dingen vaak op zich, de schuld op zich, wat heb ik misdaan dat papa bij mij niet meer wil wonen, waarom wil papa bij mij weggaan, wat is er zo erg om alles te veranderen? Of anders, wat is er aan mijn mama zo verschrikkelijk dat papa mij zelfs wil achterlaten ? Welke vragen zitten er allemaal in die jongen zijn hoofd? En ik zie hoe hij hier bij oma en opa eindelijk een beetje tot leven komt, uitgelaten is en vrolijk en terug een beetje zichzelf, zijn zorgen wat aan de kant kan zetten, maar toch nog zo lichtgeraakt is en het water tot aan zijn lippen staat. Hij ziet zijn mama verzuipen elke dag en papa stond erbij en keek ernaar en daar zit hij middenin. Op reyers laat ging het donderdag over scheidingen en dat het van bij de opvoeding in de kindertijd bepalend is hoe je zelf later in relaties staat, hoe jouw ouders hun relaties was bepaald hoe je zelf een hechtingstype of een individualistisch type zal zijn in je latere huwelijk. De therapeute die het daar kwam vertellen was zo kristalklaar duidelijk en ik besefte dat ik van haar een boek had liggen, ik heb het mee en ben er gisteren in begonnen en wauw, hadden we dat maar wat eerder gelezen, het ging over macht en de vieze smaak die dat woord direcht krijgt maar dat elke relatie daar uiteindelijk rond draait. en hij denkt dat ik de dominante vrouw met de macht ben, jajaja. Awel, lees het ne keer op uwe zolder,uw bitterheid en verwijten zullen veranderen, maarja, kan jij wel veranderen meneer Vrints Karel?
Van half 5 deze nacht tot nu kwart voor 1 s'middags heb ik hem nog geen minuut uit mijn hoofd kunnen zetten, in alles mis ik mijn man. Alles wil ik met hem delen, zoveel wil ik aan hem vragen. Ik zou hem zograag bij mij willen, het gemis is zo groot, te groot, veel te groot om dragen. En hij rijdt rond , onbezorgd, vrij en vrolijk, verlost, gerust, met een open blik naar zijn toekomst. Kareltje toch, waarom zijn wij elkaar verloren? Waarom kunnen wij elkaar niet terugvinden? Is er geen weg terug? Voor onze allerliefste grootste schat? Onze prachtige zoon? Mijn lucht,licht en leven, ik heb hem het leven gegeven, voelen groeien, zien bloeien elke dag, ik wil voor hem alleen het beste en hem bewust kwetsen of het moeilijker maken in het leven is tegen de natuur en kan mijn moederhart niet doen, daar wil ik met al mijn oerkracht en moederliefde alles voor doen, ALLES....
Bram en ik zijn in Weert, het was moeilijk om thuis te vertrekken maarja er is zoveel moeilijk de laatste maand of nee verbetering de laatste jaren maar toch extra de laatste maand natuurlijk. Het was bijna 7 uur s'avonds vooraleer Karel eindelijk naar zijn zoon belde om te vragen hoe het met hem gaat,dan al zeg,wauw,wat een interesse. Veel woorden kwamen er niet uit Bram en voila na 5 minuten was het gesprek afgelopen,met mama moest hij natuurlijk niet spreken wat zou hij daar nu tegen te zeggen hebben,niks toch? En de uitslag van de dokter moest hij ook niet weten natuurlijk. Bram heeft geen koorts omdat hij antibiotica neemt maar de uitslag van het mondstaal was negatief dus geen streptokokken-infectie, van wat maakt hij dan al 5 dagen koorts????? Het doet verschrikkelijk pijn dat hij gewoon met zijn leven kan doorgaan alsof het niets is,zo gemakkelijk,zo simpel. Ik moet al héél lang niets meer voor hem betekenen,die realiteit zal ik moeten gaan inzien. En een stemmetje in mijn hoofd zegt dat hij vanavond met heel andere dingen zal bezig zijn dan met kasseien. En dat hij ook niet in de geetkouterstraat zal zitten vanavond en morgen nog minder...om gek van te worden... En dan heb ik nog een kopie van mijn blog afgeprint en achtergelaten op de zetel in de hoop dat hij dat zou lezen, in de hoop dat ...ja op wat hoop ik eigenlijk...hoop ik dat ik een gevoelige snaar zou raken bij hem, maar meiske toch daarom moet hij er gevoelige liggen hebben natuurlijk. .
ik mis mijn leven, ik mis mijn trouwring rond mijn vinger, ik mis mijn man, ik mis de Karel zoals ik hem vroeger had, of zoals hij nog bestaat in mijn hoofd en hart, ik mis zijn liefde, ik mis zijn lach, ik mis zijn stem, ik mis zijn armen om me heen, ik word gewoon gek,onvoorstelbaar gek en weet niet hoe ik de dag weer moet beginnen, hoe ik moet functioneren, hoe ik er voor Bram een fijne dag van moet maken, hoe ik de rit straks naar nederland moet doorgeraken, hoe ik hier moet vertrekken... wat gaat hij doen met zijn weekend? Genieten van het alleen zijn,eigenlijk doet hij dat elke dag, elke avond, elke nacht, niet?Wat gaat hij morgen doen, er staat maar 1 klant op de planning? Appartementen bezichtigen, verder met ZIJN leven, ZIJN toekomst???? Wat gaat hij morgenavond doen? De scenario's spoken door mijn hoofd en mijn fantasie slaat op hol, terwijl het allang mijn zaken niet meer zijn, niets van zijn leven zijn mijn zaken al jaren niet meer, hij deelt al jaren niets meer met mij, niet zijn hart, niet zijn hoofd, zijn gedachten, zijn gevoelens, niets,niets..... iemand die niet deelt, die niet samen leeft in alle betekenissen, die niet bemint en liefheeft, waarom kan ik hem niet laten gaan, waarom blijf ik geloven in hem,in een ons????? Waarom is hij zo een individualist? Ik kan begrijpen dat hij zich heeft afgesloten als een gekwetst kind maar hij is daar blijven zitten en zocht elke keer bevestiging om daar te kunnen blijven zitten. Nam beslissingen in zijn hoofd op zijn eiland maar stelde niemand op de hoogte,praatte er niet over, deelde niet, deed het allemaal alleen, zoals hij z'n hele leven gewoon is om alles alleen te doen. Hij ziet het ook niet meer helder volgens mij als je alles in je eigen richting ziet, niet praat en deelt, alleen je eigen idee fix hebt en daar niet van afwijkt, alleen maar in je eigen hoofd rondmaalt en het van geen andere standpunten bekijkt. Maar dat is maar mijn mening natuurlijk en nogmaals wie ben ik, niks,niemandal... ik besef mijn fouten en tekortkomingen, ik weet wat mijn zonden zijn, ik weet ook wat ik kan veranderen en ook al verandert heb, maar ik weet ook dat ik het niet alleen kan, dat we met 2 verantwoordelijk zijn, dat dit een gegroeit patroon is waar niets aan gedaan werd of ieder op zijn eiland maar er was geen samenwerking door zoveel factoren, ik teveel mama hij teveel kassico , ...maar blablabla, waar een wil is is een weg en daar begint het natuurlijk. ochja, sebiet gaan bram en ik hier dus vertrekken en dat is weer iets zonder hem, zonder mijn man, zonder bram zijne papa, we doen al jaren zoveel zonder hem, dingen waar hij ook weer niet beseft wat hij mist omdat hij opgeslorpt is door zoveel,omdat hij vlucht, omdat hij het niet ziet of niet wil zien omdat hij individueel is op zijn eiland. Maar het doet pijn om dingen te doen zonder hem, om dingen niet te delen met hem, dat is de last die ik al zolang draag, een gezin zijn zonder er echt één te zijn, zoveel te moeten doen met zijn tweetjes, zoveel herinneringen en leuke dingen zonder papa erbij, Bram is het ondertussen gewoon en slaat alles op op zijn harde schijf en ik weet niet of het hem nog echt kwetst, mij des te meer want dit gezin hadden we acht jaar geleden niet voor ogen, en ik nu nog altijd niet, maar het is uit mijn handen, ik heb het allang moeten loslaten maar daarom doet het niet minder pijn... Mijn twee kerels, .....zo jammer, zo verschrikkelijk jammer
de tweede ochtend dat Karel bovenkomt en ik al voor de tv zit, natuurlijk geen interesse of ik eigenlijk wel geslapen heb of al lang wakker ben of niet, gewoon "goedemorgen" en na het wassen en aankleden een "tot straks", zijn artificiële beleefdheid zeker. Vandaag om kwart voor 2 dan toch gebeld om te vragen hoe het met bram gaat, is het om van mijn gezaag af te zijn en gerust te zijn dat ik hem dat niet meer kan verwijten of uit echte interesse, ne mens moet eraan beginnen twijfelen spijtig genoeg want deze man is een echte vreemde geworden. Vanmorgen bij de dokter hing er een affiche over "fit in je hoofd" ik leg aan bram uit wat dat zou kunnen betekenen en hij vertelt me dat papa niet fit in zijn hoofd is en ook niet in zijn hart want dat hij daar de kabels eens op orde moet leggen en dat hij (bram dus) in papa zijn hart eens een kabel gaat uittrekken en in een andere pries gaat steken zodat papa mij terug gaat graag zien. Ge moet ni vragen hoe hij alles linkt aan mama en papa, en hij zou er niet mee bezig zijn zeker?????? De sfeer s'avonds als Karel thuiskomt is direct klote, de vijandigheid is troef en ik kan het niet opbrengen om vriendelijk te zijn, de slapeloze nachten eisen zijn tol, de hoofdpijn van s'morgens tot s'avonds kosten ook een prijs en ik kan het echt niet om nu op een gewone manier te praten tegen hem, het zou ook abnormaal zijn, tenslotte is hij mijn hartenbreker en de persoon die mijn leven verwoest. Ik push bram een beetje om met zijn papa naar boven in bad te gaan en op die 5 minuten tijd heeft papa ervan geprofiteerd om over het weekend te beginnen want tegen mij praten daarover zal natuurlijk niet gaan hé ge moet uwe zoon gebruiken als informatiebron natuurlijk. Ik weet dat hij het weet want hij heeft de mail naar meter anne gelezen dus weet hij dat we een weekend weggaan, hij zal blij zijn met de rust maar waarom dat niet rechtstreeks aan mij vragen????????? Laf,laf,laf. En natuurlijk dat bram zijn ding dan niet inhoudt tegen zijn papa maar als ik dan boven kom zeg ik hetzelfde en voila daar is hetzelfde patroon, ja ze komen uit dezelfde nest, dus ook hij denkt dat het van mij komt en niet van Bram. Het is Bram die zegt dat papa niet in het bed mag gaan slapen als wij weg zijn want hij slaapt er nu al zolang niet in met mama dan moet hij er ook niet inslapen als wij er niet zijn, niet met mama dan ook niet zonder mama. En met heel het gedoe met het oudejaarsfeest en met een nieuw slot op zijn slaapkamer te zetten zodat ze op slot kon zodat de elf kindjes er niet op konden zegt hij dat ik de slaapkamer ook maar op slot moet doen als we weg zijn zodat papa er niet kan gaan slapen. Ik zeg dat dat niet kan omdat papa dan niet aan zijn kleren kan maar daar trekt hij zich niet veel van aan. Soms kan hij precies even hard zijn als de papa. Maar de papa denkt dus dat die woorden die bram dus tegen hem zei in de badkamer van mij komen ipv bram achja, leer uw kind kennen. En dan nog gaan denken en zeggen dat mijn ouders hier zouden wegblijven voor hem, alsof zij hem zouden mijden,zeker dat!!!! wie zou er wie uit de weg gaan en waarom. en zo wordt er dus nooit gepraat over de kern van het verhaal, zo komt er ook nooit geen duidelijkheid, laat staan dat het over onze echte gevoelens zou gaan, laat ons dat vooral uit de weg gaan. en dan de mails van de zussen en broers, allé de meest geliefde zus krijgt een zondag met hun zes kado voor haar verjaardag, daar hebben ze allemaal tijd en goesting voor, prachtig toch. Wanneer zou karel nog eens mijn verjaardag gevierd hebben ,zelfs met een halve dag???? met een bon van 500 euro???? of nee op batibouw??? Sandra geef toe, hoelang zou hij voor jou al geen liefde meer hebben gehad, twee jaar, drie jaar, zelfs langer.... laat los meiske en ga verder met uw leven,.... jaja, maar mijne jongen dan,leven in 2 huizen en alles wat daarbij komt kijken, en dan met nieuwe partners en...... om gek van te worden....................
zondag 6 januari gisteren stuurde Bram dan toch een mailtje terug naar meter Anne ivm het nieuwjaarsbrief lezen, hij was kort en bondig en ook verrassend hard en eerlijk. Hij schreef dat het geen leuke kerstvakantie was omdat papa ons veel alleen had gelaten. Verder antwoordde hij gewoon op haar vragen van haar vorige mail tout court zoals "ja ik heb een rapport gekregen" en dat was het. Wat blijkt nu, ze heeft de mail naar karel doorgestuurd met de boodschap dat ze een mail van sandra kreeg onder naam van Bram???? En of er toch geen optie is om met ons drie naar daar te komen voor nieuwjaar , HALLO?????Ik besta niet meer voor mijne man, mijne man laat vrouw en kind alleen met kerstdag maar we zullen nu efkes gezellig met drie naar daar komen om bram zijne nieuwjaarsbrief te komen voorlezen, natuurlijk hoor, no problemo, we doen gewoon effe verder hypocriet, of ja ,het is anne vrints, zij zal ook weinig emotie of gevoelens hebben of denken dat ik er geen heb misschien????????????? Wat blijkt nu, sinds karel zijn kassico-mails als zijn persoonlijke privé eigendom aanschouwt en van de outlook heeft afgezwierd kan er hier alleen maar gemaild worden onder mijne naam, bram zijn mailadres is dus ook verdwenen en hij kan niets meer versturen onder zijn naam, vandaar dus dat anne denkt dat ik een mail verstuur onder bram zijn naam zogezegd.
s' avonds is hij mee boven naar salamander komen kijken, fijn om hem nog eens naast mij in bed te hebben maar wanneer het programma gedaan is staat hij recht en met een mager en koud slaapwel-woordje verdwijnt hij naar beneden. Zoveel liever in diene zetel daar gaan slapen dan hier. Terwijl we elkaar hier toch niet aanraakten, zelfs niet toevallig...ook al deed ik daarvoor mijn best van hem af en toe zogezegd wel eens toevallig te kunnen aanraken
maandag 7 januari terug school,mijn kleine ventje daar terug afzetten terwijl hij helemaal geen leuke vakantie heeft gehad, zijn batterijtjes niet heeft kunnen opladen, niet vol energie en vrolijk en happy is. Hij telt zelfs voor de eerste keer sinds hij in deze school zit terug de dagen en weken naar de volgende vakantie af. Ben de hele dag met Evi op soldenjacht geweest, leuk en ik ben zo blij dat ze mijn vriendin is,ze is er echt voor mij. Maar ik kan karel geen minuut uit mijn hoofd zetten,waarom toch niet verdorie. Zovele dingen die ik hem vanavond graag zou willen vertellen. Wanneer Evi vertelt over haar verrassing van Peter denk ik aan de keren dat ik kon vertellen over een verrassing van Karel ook al is dat al jaren geleden. Ik kijk voor de eerste keer eens nergens naar de mannenkleren en het valt me zo moeilijk, ik ga de superdrystore voorbij zonder zelfs in de etalage te kijken. Ik moet leren loslaten want ik zal zovele dingen moeten doen zonder hem in de toekomst, alles zonder hem, leven zonder hem, alle dagen, voor altijd, en terwijl ik dit intik schreeuw ik het vanbinnen uit want tranen heb ik niet meer, ik huil en ween maar er komt geen vocht meer uit mijn ogen,ik ben leeg of nee ik zit overvol met verdriet maar de tranen zijn op,uitgeput... Ik ben mijn man kwijt, mijn partner,mijn levensgezel,mijn vriend,mijne karel, en daar kan ik niet mee leven......
als ik s'avonds aan de poort sta te wachten zie ik onmiddellijk aan Bram zijn gezichtje dat er iets mis is , mijn antennetjes springen direct aan en ja hoor, koorts, bibberkou,klappertanden en als we 2 minuten thuis zijn valt hij in de zetel in slaap. Ook hij zit er door, ook hij zit mijn angsten, vraagtekens, onzekerheden,onduidelijkheid en dat in dat kleine kinderhoofdje,hoe vertaalt hij dit hele gebeuren van mama en papa en dat naar zichzelf toe????? Hoogbegaafd en zijn autisme, wat speelt er zich af in zijn hart en hoofd?
s'nachts moet hij 2 keren overgeven en dat is voor hem 1 vd meest verschrikkelijke dingen. De eerste keer is papa nog boven, kots opkuisen, hem uit zijn bedje tillen, mama andere lakens leggen en propere pyjama aan, weer cinema voor medicijntje te nemen... man, als hij hier niet meer gaat wonen dan is het ik alleen, wat als er dan eens iets echt ernstigs zou zijn met Bram, of laat staan met mij, dan sta ik er alleen voor met mijn zoon, hij gaat ons hier gewoon achterlaten, waarom laat hij ons toch in de steek???? De tweede keer s'nachts ligt karel natuurlijk beneden te slapen en achja er gaat hier zoveel aan hem voorbij waar hij geen enkel besef van heeft, hij mist hier zoveel dingen die hij zelfs niet weet dat hij ze mist dus achja....
dinsdag 8januari, Bram blijft hoge koorts hebben maar heeft nergens pijn, mijn stemmetje zegt dat hij oververmoeid is, stress heeft en de spanningen allemaal even niet aankan maar voor karel is het gewoon een buikgriep en voila, ja als je geen emotiemens bent en alles rationeel is denk je dat iedereen zo is zeker. Ik weet dat Bram een emotioneel kind is , ik voel en ervaar dat elke dag en mijn stemmetje heeft me nog nooit in de steek gelaten als het Bram betreft maarja wie ben ik tenslotte? Een vrouw die een slechte vrouw is, geen goede vrouw en partner want karel gaat wel bij ons weggaan, bij zijn zoon liever weggaan dan hier te blijven bij zo een verschrikkelijk iemand als ik dus dan moet het wel heel erg zijn, dan moet ik wel een niemandal zijn als uwe man u al een jaar en 4 maanden niet gekust of aangeraakt heeft en eigenlijk al langer niet meer graag ziet dan moet ik toch een monster zijn dus wie ben ik dan om zo'n uitspraken te doen over mijne zoon, niks ben ik,minder dan niks....
woensdag 9 januari bram blijft ziek,lusteloos,hoge koorts,en het lijkt één persoon weinig te kunnen schelen,Karel. Ne keer bellen in de voormiddag om te zien of hij is opgestaan met koorts of overdag of s'middags bellen om te zien hoe het gaat, nee, misterworkaholic heeft andere prioriteiten natuurlijk. S'avonds thuiskomen,eten,galaxypark kijken en in slaapvallen. Wel tot 12 uur op pc zitten,voor kassico, bejeweled spelen,en wie weet wat nog en dan om twaalf uur nog naar tv beginnen kijken, nu gaat dat natuurlijk allemaal, meneer is vrij en blij nu hé. nacht 30 en ik vind het verschrikkelijk, ik stuur een mailtje van boven in bed op de laptop naar de pc beneden om te zeggen hoe ik me voel, zonder bitterheid en boosheid en gekwetstheid maar enkel mijn gevoel van gemis en verdriet. Enkel zeggen hoe ik hem mis, om tegen hem te praten, dingen met hem te delen, naast hem te liggen, dat ik wil weten hoe hij zich voelt maar natuurlijk krijg ik geen reactie, mijn woorden, geschreven of uitgesproken zijn stront, zijn onbestaand, onzichtbaar, geluidloos, net als ik ben als persoon voor hem, een persoon in niemandsland... wel met een strijkijzer van 300euro naar huis komen, manmanman
donderdag 3 januari Bram is mee met oma en opa voor een dagje vertier en plezier, zo heeft hij tenminste nog iets aan zijn kerstvakantie en kan hij zijn volle hoofdje eens helemaal leegmaken en ontspannen. Ik breek de kerstboom af met veel gesnotter en tranen en vooral veel angst en vragen, in welke toestand en waar en hoe zal ik hem volgend jaar terug uit de doos halen? Had ik maar een glazen bol zodat ik wat van deze onzekerheid en onduidelijkheid kon wegnemen want het is om gek van te worden. Niet weten of ik nog getrouwd zal zijn ,wat de betekenis daarvan ook nog mag zijn, niet weten of ik mijn liefste jongetje dan bij mij zal hebben, of dat jongetje zich dan nog wel goed in zijn vel zal voelen of niet, waar we zullen wonen en in welke omstandigheden en zovele vraagtekens... De rest van de namiddag kruip ik mijn bed in en wacht op enkele uurtjes slaap in de hoop mezelf niet helemaal gek te maken maar ze komen niet. Karel wel en met welk nieuws dan nog, hij is naar een advocaat geweest en vertelt me hoe hij het ziet ivm huis en regeling rond Bram. Mijn hart dat al in 10.000stukken was gebroken hoor ik nogmaals uit elkaar vallen en de scherven wegen zwaar,zo zwaar dat ik niet meer recht kan. We hebben het over het geld in de kluis,het huis, vakanties alsof het legoblokjes gaat...het gaat hier wel over ons leven, Bram zijn leven en toekomst, mijn toekomst, onze basis, de grond waar we op staan en nu doorzakken en in dreigen te verdwijnen... Aan nachtmerries komt toch een einde? Er komt toch steeds een moment dat je wakker wordt? Waarom komt hier geen einde aan? Waarom wordt deze lijdensweg alleen maar langer en lijkt het soms alsof we nog maar aan het begin van de weg staan? Dit is de hel op aarde....
zaterdag 5 januari We spreken af in de Krefel met 2 auto's om een droogkast te kopen, hem zien komen aanrijden doet mijn hart nog steeds een sprongetje maken,daar komt mijn man, maar hij is mijn man niet meer, eigenlijk ben ik hem al zolang kwijt, eigenlijk heb ik dat verlies en gemis al zolang gevoeld en er ook al zolang het verdriet en de pijn van, wanneer heeft een mens genoeg verdriet gehad, wanneer is het verdriet OP? Wanneer is de liefde OP? Dat de voorraad toch gauw leeg mag zijn alsjeblieft!!!!!! Na zijn "sponsoring" of hoe moet ik het anders noemen, bijdrage uit liefde zeker niet hé gaan we op restaurant en eigenlijk zouden we dat elke dag moeten doen, of moet ik hem elke dag een porto geven en dan over hem gaan zitten. Dan kijken we af en toe eens naar elkaar en praten we even met elkaar, er was zelfs een moment dat ik even de tijd kon terugdraaien en dat een zalfje was op de grote pijnlijke wonden. Ik zei liefje tegen hem en hij lachtte, zijn Karel-lachje, zijn-smelt-nu-maar-voor-mij-lachje en ja ik denk dat er enkele scherven tvan mijn hart erug aan elkaar werden gelijmd, al was het maar voor 5 seconden, 5 seconden dat gevoel van warmte en magie,achja.....pijnlijk achteraf natuurlijk...
zondag 6 januari, vanmorgen gewoon een half uur liggen janken in bed waar bram en karel bijliggen en waarschijnlijk hebben ze het zelfs niet gemerkt. Bram vroeg aan papa om zijn benen te strelen en zo hebben ze heel lang gelegen, ik kon het gewoon niet meer verdragen. Hem zien strelen, man die handen zal ik nooit meer over mijn lichaam hebben, die zullen mij nooit meer aanraken, mij nooit meer strelen en beminnen,liefkozen.....het was verschrikkelijk om weer tot dat besef te komen. Dat besef heb ik dagelijks maar de ene keer is het meer confronterend en komt het harder aan dan de andere keer. De eerste avond toen we elkaar ontmoeten had ik dat ook toen we over elkaar zaten op café, toen keek ik naar zijn handen en fantaseerde ik hoe zijn handen over mijn lichaam zouden gaan... Nu zullen ze in de toekomst over iemand anders lichaam gaan, iemand anders beminnen en strelen en liefhebben... Man,ik kon niet meer in bed blijven liggen om het aan te zien.
We reden naar Hasselt naar de Quick en naar de cinema. Naast hem in de auto zitten is zelfs pijnlijk, want ik ben zijn vrouw niet meer, ik ben zijn partner niet. Er zal in de toekomst iemand naast hem zitten waar hij wel warmte en liefde voor voelt, die hij wel wil kussen en waar hij wel mee wil vrijen en waar hij wel wil bij zijn en mee wil lachen en praten en...... We zitten als gezin in de Quick maar we zijn het niet,ik ben gebroken en vraag me af hoe hij zich hierbij voelt, waar hij aan denkt,laat dit hem nu allemaal koud? In de cinema ligt hij te slapen en ik heb al spijt dat hij erbij is, al die pijn zou ik niet voelen als hij er niet bij zou zijn. Het gemis zou er ook zijn en het verdriet maar nu is het zelfpijniging, in een snoepwinkel zitten maar niet mogen snoepen. Ik zit al langer dan een jaar bij mijn man die mijn man niet wil zijn, bij de persoon waar ik naar verlang die mij eigenlijk verwerpt,met een hart vol liefde voor iemand die een hart van steen heeft voor mij, hoe meer SM kan dit zijn? Hoe kan ik hem blijven willen, hoe kan ik in hem blijven geloven, ben ik zo dom en onnozel?
vrijdag 28 december Ben naar de therapeut geweest en kwam heel rustig terug naar huis. Eigenlijk zou ik er beter wegblijven want hij geeft me toch elke keer weer een beetje hoop,misschien onbewust maar toch. Volgens hem reageert Karel op het hele gebeuren heel emotioneel terwijl ik net vond dat hij geen enkele emotie laat zien en zo hard is als steen. Maar in discussies (de weinige woorden die worden gesproken) steeds verwijten blijven maken en oude koeien boven halen is emotioneel reageren. Zich nog steeds niet ergens gaan informeren ivm scheiding is allesbehalve rationeel reageren. Geen beslissingen nemen ivm feestjes, nieuwjaarsbrieven bij meter voorlezen enz. is emotioneel reageren. En hij denkt dat er nog steeds een kantelmoment zou kunnen komen. En voila, sandra voelt haar dan weer honderdduizend man, de energie begint te borrelen als een bruisbal en ik vlieg naar huis.Ik begin met hem een gesprek,heel rustig en zo vol liefde naar hem en buiten mezelf om, over dat hij toch eens goed moet nadenken over de situatie met Bram en misschien beter eerst een maand (of twee) op hotel gaat vooraleer hij iets gaat huren en een hele inboedel gaat aankopen en zo kan ondervinden wat het voor hem en voor Bram zal doen om niet meer in elkaars dagelijkse leven te zijn,wat de impact daarvan is. Zonder hoop op terug samen te komen, enkel voor hun band. Kijken hoe Bram hier gaat onder lijden en ook Karel, een mogelijke tussenstap voor hij bruggen verbrandt of dingen doet waar hij spijt van zou krijgen. Zijn beslissing natuurlijk en als hij iets in zijn hoofd heeft is hij daar door niks of niemand vanaf te brengen maar het zou niet slecht zijn als hij hier toch nog eens zou over nadenken, het gaat over de toekomst en het leven van zijn kind.
zaterdag 29 december laatste boodschappen voor het feestje gedaan, gelukkig zijn oma en opa gisteren alles mee komen klaarzetten en de speelkamer mee komen leegmaken want gisterenmorgen zag ik het helemaal niet meer zitten, niet mentaal maar ook niet lichamelijk, ik kreeg geen voet voor de andere,wat zou ik zonder mijn ouders doen? vanavond iets gaan eten met zijn drietjes, wauw gezellig, ja toch als hij een glas porto heeft gedronken, dan komt er zelfs een compliment uit zijn mond, dat ik een mooie vrouw ben en als ik zo magerder wordt nog mooier. Pff,wat moet een mens daar nu mee? Effe proeven van een Karel die ik ooit heb gehad? Effe mijne neus in de stront wrijven? Er wordt wel beslist tijdens het etentje dat hij met oudjaar thuis zal bijven voor het feestje want Bram zal anders voor hem geen nieuwjaarsbrief lezen de ochtend erna,touché!
zondag 30 december Evi komt helpen met koken en Karel vertrekt weer naar Wijshagen, daar zullen ze ondertussen wel blij zijn met onze komende scheiding,de verloren zoon is terug! Geen enkele minuut kan ik karel uit mijn hoofd zetten, het lukt me gewoon niet, niet denken aan een roze olifant!!!!
maandag 31 december de laatste dag van 2012, het jaar zonder liefde,zonder aanraking, zonder kus,zonder mijn man,is dit de laatste keer dat ik een jaar begonnen ben met hem en het ook eindig met hem? Hoe moeilijk zal het worden vanavond? Elke middernacht op oudjaar is me zo dierbaar,terugblikken en vooruitkijken,maar vooral voelen,intens voelen en genieten... Als ik hem de vraag stel of dit onze laatste oudejaarsavond zal zijn samen zegt hij "we zullen zien", wat is een mens daar nu weer mee? Een duidelijke man is het toch nooit geweest eigenlijk? Waarom ben ik hem met de tijd toch beginnen invullen?
dinsdag 1 januari het was een geslaagd feest, alvast toch voor 21 personen maar voor Bram en mezelf helemaal niet. De eenzaamheid voor Bram boven was moeilijk en idem voor mij beneden, ook al had ik veel steun en liefde rond mij van de anderen maar de afstand van Karel was ondraaglijk. Hij was er zonder er te zijn. We zijn het jaar samen gestart om het niet samen af te sluiten en dat besef slaat er zo hard in dat ik geen adem krijg...
Bram en ik zijn klaar om naar oma en opa te vertrekken zoals elk jaar en vragen of papa wil meegaan maar nee, hij gaat weer naar wijshagen. Als hij één keer zou vragen of we morgen samen met zijn drietjes naar wijshagen zouden gaan zeggen we direct ja, maar de vraag komt niet, hij leeft zijn leven al zonder ons, hij gaat nu al alleen verder...
