kerstdag 23.00 uur hij is een uurtje geleden thuisgekomen, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik lag in bed en hij komt wel even naast me liggen (is 15 dagen geleden) om te vragen of Bram al slaapt en waarom hij niet naar hem getelefoneerd heeft. Ik heb bram wel 5 keren gevraagd of hij niet eens naar zijn papa wou bellen maar als hij niet wil (hij is al geen beller) kan ik het moeilijk in zijn plaats doen hé. Hij krijgt eigenlijk de onuitgesproken boodschap van papa dat hij liever ergens anders is dan bij ons dus wat zou hij tegen zijn papa aan de telefoon moeten zeggen in godsnaam? Hé papa hoe is het daar? Precies ginder leuker dan hier bij ons hé? Wat verwacht karel nu eigenlijk van Bram? Van mij? Ik vraag hoe het met zijn mama was? Of de oesters lekker waren? Maar veel informatie komt er niet uit, mijn zaken dus niet? We kijken zonder woorden tv...ik zou hem zo graag in mijn armen nemen en vragen of hij ons gemist heeft, hem zeggen hoe ik hem heb gemist maar hij wil al naar beneden gaan, naar zijn "slaapzetel". Ik doe nog een poging en vraag of hij niets anders te vertellen heeft, hij zegt dat hij ons de groetjes moest doen, ik vraag van wie hij zegt van iedereen. Ik vraag wat hij heeft gezegd dat we er niet bij waren, hij heeft tegen zijn zussen en broers gezegd dat er problemen zijn thuis en dat hij daar niet wil over praten. Kan ik dat geloven? En vragen ze dan niets verder aan hem, hebben ze geen interesse in hem, in ons? Geeft dit me weer niet wat hoop dat hij niet gezegd heeft dat we uit elkaar gaan? Waarom heeft hij dat niet gezegd? Maar daar krijg ik geen antwoord op. En hij gaat naar beneden met een koude slaapwel en ik ga de 15de nacht in zonder hem naast mij en het lijkt de honderste... Morgenochtend zullen Bram en ik vertrekken,Karel heeft een dagje verlof maar we willen het niet met hem doorbrengen, we kunnen het niet. We hebben hier vier dagen thuis gezeten en daarvan heeft hij heel duidelijk gemaakt en laten zien dat hij niet bij ons wilde zijn, nu is hij thuis morgen en trekken wij erop uit. We wachten eigenlijk al jaren op hem, op zijn aanwezigheid, op zijn goedheid om bij ons te willen zijn om écht aanwezig te zijn...we blijven niet wachten. We gaan ontbijten en naar de cinema, de kerstvakantie is al in mineur begonnen en zal veel te snel voorbij zijn dus moeten we nog redden wat er te redden valt en er het beste van proberen te maken. We hebben zo lang tot papa zijn beschikking gestaan en hij was er niet, ons leven gaat verder, het moet verder gaan. Karel zijn leven is de hele tijd verder gegaan zonder ons en is de laatste dagen probleemloos verder gegaan zonder ons...
Zaterdag 22 december, leuk, hele dag staan kokkerellen voor het familiefeestje...elk jaar mijn kook-hoogtepunt waar ik weken naartoe leef...behalve dit jaar...want karel zal niet aan de feesttafel zitten. Koken voor je gezin,je familie maar niet voor je man, niet voor de papa van je kind, niet voor de liefde in je leven, niets heeft smaak, niets heeft zin.
Hij komt eens proeven van mijn saus en zegt dat het de lekkerste is dat hij al geproeft heeft...ja ,ze is ook met heel veel tranen en verdriet gemaakt. Bram zit fijn te spelen in de living en heeft zijn kerstliedjescd opgezet en karel zit in zijne bureau, op zijn eiland... ik zal dan maar eens gaan vragen of hij toch efkes met zijne zoon wil spelen...voor hij weer vertrekt voor zijn kasseien want ook dat moet er weer zijn vandaag, wanneer niet.
Zondagochtend 23 december, het gaat niet in de keuken, zie het familiekerstdiner helemaal niet zitten,kan niet geloven dat hij gaat vertrekken en naar zijn ouders gaat. Ik kan niet stoppen met huilen en hij blijft maar staan kijken naar me aan de andere kant van de keuken, Bram komt me troosten met een zakdoek en dikke knuffels maar Karel draait zich om en vertrekt en rijdt weg. Hoe kan hij dit nu doen? Zijn zoon en vrouw achterlaten? Ons laten kerst vieren in dit warme,gezellige huis, kadootjes voor Bram onder de boom ,lekker eten, ons feestje en hij rijdt weg...weg van zijn gezin en zijn thuis...
De dag is een hel, Bram ligt na een uurtje feest te slapen in de zetel, hij die nooit slaapt ligt nu in dit lawaai en met zoveel volk in huis te slapen, met hoge koorts... Nergens pijn,gewoon oververmoeid en waarschijnlijk is het gemis en besef als een mokerslag in zijn hoofdje en lijfje ook aangekomen. De sfeer is niks, maar er hangt hier wel veel liefde en steun in huis en dat doet ook wel eens deugd. Maar als iedereen vertrekt valt het zwaar om achter te blijven met ons tweetjes. Geen papa bij ons, alleen mama en zoon. Ik kan niet beschrijven hoe zwaar ik het heb en hoe ik mijn best doe om me sterk en overeind te houden voor mijn kleine jongen want ik zie hoe ook hij ermee worstelt maar hij zegt me wel tien keren dat hij papa niet gemist heeft...
Karel komt thuis tegen 22.00uur, natuurlijk ligt Bram dan al te slapen door het medicijntje tegen de koorts, hij heeft ons niet gemist zegt hij enkel eens aan ons gedacht en gehoopt dat het een leuk feest was. Heeft de hele dag op immo-web gezeten om naar een appartement te zoeken voor hem. Laat me toch ontwaken uit deze nachtmerrie.
Maandag 24 december, gelukkig gaat hij overdag weer werken en hebben we enkele uurtjes rust alhoewel er geen seconde emotionele rust is. Ik voel mezelf gewoon breken en barsten en weet niet hoelang ik nog overeind kan blijven. Gelukkig zijn oma en opa er om Bram wat fijne uurtjes te geven,wat zou ik zonder hen doen? De vele smsjes van vriendinnen doen ook deugd maar zijn maar een klein likje zalf op de enorm grote wonde.
Kerstavond, hij komt pas thuis rond half zeven,wij tweetjes in pyjama want hebben er geen zin in, alles zonder woorden,vanaf papa binnenkomt verandert de sfeer en hangt er iets heel geks in de lucht, Bram zijn gedrag verandert helemaal en we lopen op de toppen van onze tenen. Ik doe mijn best met kinderchampagne en nog enkele leuke kadootjes en tegen dat we om acht uur naar een leuke dvd gaan kijken ligt papa al in slaap in de zetel. Ik maak hem wakker zodat Bram zijn papa toch enkele wakkere uurtjes bij hem heeft tijdens de kerst maar had hem beter laten laten slapen. Om tien uur mag hij buiten zijn wensballen de lucht in laten gaan en op de wc zegt hij me nog zo mooi zijn wens: ik wens dat we terug een gezinnetje kunnen worden en dat papa niet bij ons weggaat maar wanneer de ballon buiten de lucht in gaat wil hij hem niet meer uitspreken omdat papa het dan kan horen en dat wil hij niet,vreemd toch. Vanaf het over emoties en gevoelens en gedachten gaat en zijn papa erbij is dan klapt hij helemaal dicht. Maarja ze hebben onder hun tweetjes dan ook nooit over die dingen gepraat in het verleden en nu in deze situatie ziet bram het helemaal niet zitten om daar ineens mee te beginnen . Mijn kado voor Karel (ons geschiedenisboek (al onze cinematicketjes, kaartjes, briefjes,thalysbiljets,zovele dingen van de afgelopen 11 jaar) in woord en beeld) wordt amper bekeken door hem. De andere kadootjes die ik al had gekocht voor hem voor hij zijn bom liet ontploffen geef ik niet meer af,zinloos en belachelijk. Nadat Bram in zijn bed lag heb ik hem gevraagd om er samen toch met mij naar te kijken naar ons verhaal, onze ontmoeting, aankoop huis, zwangerschap, zoveel tot zelfs de laatste nieuwjaarsbrief. Het boek werd toegedaan en er werd geen woord gesproken, er werd geen enkele emotie getoond, koud, gevoelloos,leeg, hard,....
Vandaag, kerstdag, hij is vertrokken naar zijn familie voor het kerstfeest, zonder zijn zoon, zonder zijn vrouw, we zijn ondertussen half tien s'avonds en Bram ligt al te slapen maar papa is nog niet thuis. Veel wakkere uren heeft hij met zijn zoon doorgebracht met de kerstdagen... Dat hij mij niet meer wil maar dat hij eigenlijk ook de boodschap doet overkomen aan Bram dat hij ook hem niet meer wil.....onbegrijpelijk en degoutant.... Ook vandaag was onbeschrijflijk hard,moeilijk, pijnlijk, ik loop leeg en weet niet hoe ik verder moet, straks, morgen,..... Elk vooruitzicht is weg,elk beeld dat ik had is weg, elke toekomst is weg, elke zekerheid is weg..... Maar ik mag me niet laten gaan, ik moet sterk blijven want Bram heeft me nu nog harder nodig dan anders....zoveel stabiliteit en zekerheid valt voor hem weg en wat doet dat in zijn hoofdje en zijn hartje? Welke angsten en onzekerheden heeft hij? Hoe gaat hij dit verwerken ? Hoe gaat hij hierboven komen? Karel en ik hebben altijd gezegd dat we ons kind dit nooit gingen aandoen, dat we ons kind nooit gescheiden ouders gingen geven, dat ons kind altijd op de eerste plaats ging komen......man wat zou ik hem zo graag kunnen haten! Waarom kan ik niet stoppen met hopen en geloven in hem? Terwijl hij iemand laat zien die niets meer heeft om van te houden,iemand die ik in de verste verte niet in mijn leven wil hebben,iemand die dit doet met zijn kind,met mijn kind ????? Karel wordt wakker alsjeblieft en besef waar je mee bezig bent en wat hiervan de gevolgen gaan zijn.
Jaja, volgens de therapeut moet ik de stappen van een rouwproces doorgaan. Gemakkelijk gezegd hoor. En als je in de rouw bent loopt normaal gezien de persoon waarvoor je in de rouw bent wel niet elke dag in huis rond dacht ik hé. Het blijft verschrikkelijk om hem hier te zien, te ruiken, bijna te kunnen aanraken... Zijn stem te horen, maar niet tegen mij...Zijn lach te horen en zien, maar niet tegen mij...zijn geknuffel met Bram te zien... Was vandaag in een kledingwinkel (want ben ondertussen 7 kilo kwijt op 2 maanden) en terwijl ik in pascabine stond speelde ze daar op de radio onze openingsdans, ben ter plaatse gewoon ingestort. Ik heb mijn huilbuien helemaal niet onder controle, ze nemen me volledig over en zijn niet te stoppen...ik heb daar wel half uur zitten janken, verdoeme toch...wat ben ik zwak en zielig en ik walg van mezelf... Wat later was ik in de Casa en daar stond een koppel van ongeveer 45 jaar oud en ze waren hun tafeldecoratie aan het kiezen voor hun feest en het gesprek dat ze voerden was zo warm en klonk zo vertrouwd dat ik huilend ben buitengelopen. Ik weet dat dit wel zal slijten en ik nu waarschijnlijk op mijn zwakste ben maar ik moet er wel doorgeraken en ik weet nu effe niet hoe ik dat moet doen...
Bram begint het stilaan ook te beseffen en dat maakt dat ik me wat sterker kan houden toch tijdens zijn wakkere uren. De juf zei ook dat hij veel moeite heeft met zich te concentreren (het begint nu al zeg) en dat hij zich helemaal in zichzelf terug trekt. Hij zoekt ook enorm lichamelijk contact hier thuis bij me. Hij zou in me kruipen als hij kon en hangt de hele tijd op me en aan me. We zoeken warmte en steun bij elkaar denk ik. Duidelijkheid hebben we niet over wat komen gaat want Karel geeft er geen. En net nu in deze moeilijke periode is Karel ineens elke avond thuis, voor de rest van het jaar is hij afwezig en nu zit hij hier elke avond, oké hij valt wel in slaap in de zetel en wordt weer wakker als Bram al in bed ligt maar zijn aanwezigheid is vreemd voor ons allebei. Bram lijkt zich zo wat af te schermen voor zijn papa en daar heeft Karel het natuurlijk moeilijk mee wat ik kan begrijpen maarja... Dan krijgt Bram opmerkingen van hem als "ah mag ik je nu ineens wel aanraken ofwat?". Walgelijk, dan gaat hij zijn kind nog een schuldgevoel geven voor zijn emoties die een jongentje van 8 toch niet kan plaatsen of begrijpen van zichzelf? Maarja,....
Morgen zal hij naar huis komen met zijn nieuwjaarsbrieven, man, de laatste keer dat hij een brief voor mama en papa samen zal kunnen lezen, zo verschrikkelijk erg dat hij dat nu al vindt. Ook omdat hij er dan één extra moet schrijven maar vooral omdat papa hier dan niet meer zal wonen en hij een brief moet lezen ergens anders waar mama niet zal zijn...
Mijn kerstkadootjes voor Karel liggen hier onder de boom en ik zou ze het liefst in de vuilbak gooien. Ze zijn gekocht uit liefde, ik wil ze geven uit liefde maar ik heb geen man meer met liefde....
De was stapelt zich op en ik kan het niet over mijn hart krijgen om het in de machine te stoppen. Zijn geur eruit wassen, misschien voor de laatste keer. En dan zijn kleren strijken dat zou ik helemaal niet aankunnen,denk ik. Zijn thirts, hemden,pulls, waarin ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen, aanraken, omhelzen,.....
Hoe stom is dit toch allemaal? Hoe klein en nietig lijk ik nu toch en waarom? Waarom blijf ik in hem mijn man zien? Mijn liefste?
nooit had ik verwacht dat een mens zo hard, zo koud kon zijn. En dan nog de mens waar ik 11 jaar mee samenleef... Is dit de realiteit? Waarom kan ik niet wakker worden uit deze hel? Zijn zondagse aanwezigheid is verschrikkelijk. Bram en ik worden boven wakker en dan is het ontbijt op bed, nu niet dat hij andere zondagen er echt bij aanwezig was. Zijn lichaam was in bed ja, maar wakker kon je het niet echt noemen. Ook al is Bram een energiebom vanaf zijn ogen open gaan, het ging toch allemaal aan Karel voorbij. De tv stond loeihard en wij schaterden mee met het gebeuren maar Karel sliep verder of wist niet wat er 20 cm naast hem gebeurde. Maar nu ligt hij beneden lekker verder te slapen want waar zou hij in godsnaam toch van wakker liggen? Hij is hier de hele dag en zijn onbereikbaarheid en afstand zou ik toch moeten gewoon zijn ondertussen maar dan was er tenminste nog hoop, dan dacht ik toch dat ik hem nog ooit zou kunnen bereiken of doen smelten of dat er nog iets was tussen ons. Maar nu...waarom loopt hij hier rond, om mij te tergen, de duivel heeft meer medeleven of respect. En wat gaat er toch allemaal in mijn kleine kereltje zijn hoofd rond? Als papa vertrekt krijgt hij er een zoen van en wanneer hij weg is,veegt Bram direct zijn kaak af want hij wil papa zijn zoenen niet meer. Als papa jou niet meer wil hebben mama dan wil ik papa niet meer hebben. Maar schatje toch, papa ziet jou nog wel graag en dat zal nooit veranderen. Mijn lieve jongen toch, wat zal dit allemaal met jou doen? S'avonds vertel ik hem hoe moeilijk het is om na elf jaar al 5 dagen alleen te slapen in ons bed, om alleen te ontwaken en dan tot het verschrikkelijke besef te komen waarom ik daar alleen lig. Om aan de toekomst van Bram te denken, alle dingen die we samen gingen beleven, zijn afzwaai in het 6de leerjaar, zijn eerste fuif, zovele stappen in zijn leven waar we er samen gingen zijn voor hem... Maar hij blijft voor zijn pc-scherm zitten en kijkt me zelfs niet aan, laat staan dat er een gesprek is. Hetzelfde liedje als altijd. Gesprekken gaat hij uit de weg, oogcontact is er al helemaal niet en dan altijd maar zeggen dat er geen communicatie is tussen ons, dat we niet kunnen praten met elkaar. Ja, kiezen voor de gemakkelijkste weg. zo hard als steen is hij...en ijskoud.
het wakker worden is onvoorstelbaar...stel je voor dat je aan geheugenverlies zou lijden...Je wordt wakker, je ogen zijn nog niet open, je bent nog een beetje in slaaptoestand. Dan besef ik dat hij niet naast me ligt, hij ligt beneden in de zetel,dan komt het besef waarom hij daar ligt, omdat ons huwelijk voorbij is, en ik word volledig platgereden door een lawine van verdriet en emoties en voila, daar lig ik dan, helemaal lam,levensloos en zo moet ik de dag beginnen, klaar zijn voor mijn jongen die ik al hoor woelen en ontwaken in zijn bedje... En dit elke ochtend opnieuw en opnieuw...
Als hij s'avonds thuiskomt geeft hij Bram een zoen en ik ben onzichtbaar, onbestaand, eigenlijk ben ik dat al zolang maar het blijft pijn doen en me verscheuren. Hij ziet wat een wrak ik ben, hoe ik op instorten sta maar blijft er onberoerd bij, ongenaakbaar. Praten over het huis, bezoekregelingen enzoverder kan ik gewoon nog niet aan. Troost geeft hij me ook niet. Ik schreeuw het uit en jank en huil de hele tijd maar hij blijft op de pc tokkelen of tv kijken en me straal negeren. We hebben elf jaar samen geleefd en gedeeld en er is niets van medeleven, geen betrokkenheid, geen menslievendheid in geen enkele porie van zijn lijf. Hij noemt het dat hij dan aan "slaan en zalven doet" en dat kan hij niet.
Gisterenavond heeft hij een gesprek gevoerd met Bram, over in een apart huisje te gaan wonen en dan bij papa op bezoek te komen en te blijven slapen, over de feestdagen apart te vieren...papa met zijn jongetje van 8... En na een gesprek van een half uur neemt hij hem mee in de bureau om zijn kadootje te laten zien dat hij voor mij gekocht heeft???!!! Wat een boodschap geef je dan aan je kind? Ik zie je mama niet meer graag, we gaan scheiden, ik ga ergens anders wonen en nu laat ik zien wat ik voor kerst voor haar heb gekocht, man wat een tegenstellingen!!!
Bram heeft een stagiaire in de klas en hij moest een blad papier invullen met dingen over zichzelf zodat de juf hem een beetje beter zou leren kennen. Op het laatste mocht hij een wens invullen en hij vertelde me in de auto wat hij had geschreven als wens: dat zijn papa zijn mama terug zou graag zien. Ik heb me aan de kant van de weg moeten zetten want de tranen kon ik niet bedwingen. Zijn eigen juf is hem daarover uitleg komen vragen wat hij daar nu eigenlijk mee bedoelde. En hij had gezegd dat zijn papa zijn mama niet meer graag ziet en dat we uit elkaar zullen gaan. Zijn juf heeft gezegd hoe mooi ze het vond dat hij iets voor zijn mama wenst in plaats van iets voor zichzelf. De andere kinderen hun wens is namelijk een pony, een nintendo, een wii enzoverder....
Laat Bram en mij toch ontwaken uit deze nachtmerrie...dat we morgenvroeg toch mogen wakker worden en die tien fijne seconden niet overspoeld zullen worden door de lawine van verschrikking en pijn...of dat ik gewoon niet meer mag wakker worden....
Ik geloof echt dat een mens kan gek worden van verdriet! Ook al leef ik al een jaar en 3 maanden in intens verdriet, een jaar en drie maanden zonder liefde, een jaar en drie maanden zonder aangeraakt te worden, letterlijk en figuurlijk, een jaar en drie maanden zonder een kus, een streling, een lieve blik, een lief woord... Het verdriet dat nu als een storm door mijn lichaam raast is ondraaglijk en onmenselijk. En de angst en onzekerheid, de wanhoop en radeloosheid voor de toekomst, voor het volgende uur, de volgende dag, zijn onbeschrijflijk. Hoe moet ik verder? Hoe moet ik sterk zijn voor mijn kleine jongen? Hoe moet ik me recht houden? Hoe kan ik het beeld in mijn hoofd en hart van ons gezin, ons verdere leven loslaten? En hoe kan hij zo hard zijn? Zo immuun voor mijn verdriet, mijn hoop en wanhoop, mijn hunkering en smeekbedes? Waar en wanneer is zijn hart in een kassei verandert? Hoe kan hij ons kind zijn toekomst afnemen? Zijn stabiele thuis en gezinsleven? Hoe moet ons jongetje het redden in twee huizen, een tijd bij mama en een tijd bij papa? Ik breek en kan dit verlies niet aan...
This is the end! Mijn huwelijk is dus écht voorbij...ik kan het niet geloven. Mijn huwelijk is zoals een vermist kind. Je blijft geloven dat het daar nog ergens is, dat het nog bestaat...het is alleen een kwestie van vol te houden, niet opgeven, de dag zal komen met het verlossende nieuws, met een teken van leven...Maar nee de politieman stond aan de deur met het verscheurende bericht dat mijn vermiste kind (huwelijk) dood is... Ik moet het inzien en beginnen rouwen, het is wat het is. Ik ben de dag begonnen met mijn trouwring uit te doen, verschrikkelijk want ik kan elk woord nog nazeggen dat erbij hoorde toen het rond mijn vinger werd geschoven, de blik in zijn ogen, de gevoelens en het geluk dat ik tot in de toppen van mijn tenen voelde.Het lijkt alsof het gisteren was, het lijkt ook alsof het iets is dat alleen in mijn dromen en niet in de realiteit is gebeurd. Wat zou ik niet geven om nog één keer die blik in zijn ogen te zien, om nog één keer zijn armen rond mij te voelen, om nog één keer zijn lippen op de mijne te voelen... Maar het is weg, verloren, vermist,nee, het is dood... Maar nu moet ,ook al lijkt dat onvoorstelbaar het ergste nog komen, hoe gaat het verder? Scheiden, ja zeker? Maar scheiden van mijn kind? Dat is nog erger dan een dood huwelijk, dat is mijn hele wezen, mijn hele hart, mijn "zijn", mijn reden van bestaan...hoe kan ik in godsnaam een half-time mama worden?
