en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
16-03-2014
Verhuis
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. :-D en :-(
Volgende zaterdag verhuizen we naar ons nieuwe stekje. Ik kan het zelf nog niet echt geloven maar als ik hier even rond kijk, besef ik toch wel echt dat ik hier weg ga (wat een rommel). Ik heb namelijk een appartementje gekocht op de Gitschotellei. Om welbepaalde redenen (waar ik het nu niet over wil hebben) moeten wij ons huidig appartement verlaten en omdat ik het zo beu ben om steeds uit 'mijn huis = mijn thuis' gezet te worden, heb ik nu gekozen om iets te kopen, zodat ze mij er niet meer kunnen uitzetten. Een mooi, gerenoveerd appartement(je) met 2 slaapkamers en 2 terrasjes, een mooie keuken en een prachtige badkamer.
Een hele, toch wel spannende stap dus en echt een heel nieuw begin, een nieuwe start voor Ruben en mijzelf.
Ik voel dat ik weer op een nieuw kruispunt in mijn leven sta en hier komen ook welbepaalde gevoelens/emoties bij. Blij, triest, opgewonden, bang, gestresseerd, nieuwsgierig, ... Ik zit hier toch met een dubbel gevoel.
Langs de ene kant ben ik heel blij met mijn nieuwe appartement maar ik heb het toch ook wel heel moeilijk om hier te vertrekken. We wonen hier bijna 9 jaren. Ik ben hier gekomen met een klein kleutertje en nu ga ik vertrekken met een jonge gast die volgend jaar naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben hier toch wel heel wat meegemaakt gedurende al die jaren en ja, het doet dan toch raar om het te moeten achterlaten. Mijn lieve buren ga ik missen, mijn tuintje ga ik missen (dus vriendjes met tuin, als de zon schijnt, mogen wij dan komen?), mijn bakker ga ik missen, mijn krantenwinkel ga ik missen...maar vooral ons Choumike ga ik missen. Zij kan niet mee verhuizen omdat ze daar echt niet meer buitenkan. En dat wil ik haar niet ontzeggen. Ze gaat ook een hele, fijne, nieuwe thuis krijgen bij de allerliefste buurvrouw ter wereld (Dianeke, merciekes hiervoor) maar toch heb ik (en Ruben ook) het hier niet gemakkelijk mee. Dit valt ons heel zwaar. Maar ik wil dat Choumi buiten kan spelen en kan ravotten met haar poezevriendinnen in haar oude, vertrouwde omgeving.
Langs de andere kant, ben ik ook wel bang voor de verandering, bang voor het onbekende, bang dat de afbetaling in mijn eentje wel vlotjes zal verlopen, bang voor de nieuwe buren, ... Maar waarschijnlijk is dit wel normaal dat je op zo'n moment in je leven met deze gevoelens worstelt. Maar ik zie het ook wel als een nieuwe, mooie kans.
Ondertussen is het hier een slagveld! Wat een mens niet allemaal verzamelt in de loop der jaren, om mottig van te worden. Ik heb dan ook echt grote kuis gehouden (alhoewel, er hadden nog spullen weggemogen). Heel veel verkocht (dank u lieve kopers), heel veel naar de kringloopwinkel gedaan, heel veel naar het containerpark gedaan, en ja, dit voelt wel bevrijdend aan. Alle ballast en rommel is nu de deur uit! Zaaaaaaaaaaalig. We zijn er klaar voor! Klaar voor ons nieuwe leven. Maar nu eerst nog een vermoeiende, vervelende en spannende week tegemoet. De laatste dingen doen die nog moeten gebeuren, gaan werken, afscheid nemen van Choumike en dan natuurlijk de verhuis zelf. Daar kijk ik echt niet naar uit. Vreselijk! Maar samen met familie en vrienden en verhuisfirma zal het wel lukken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik ben echt van plan om vanaf nu terug meer neer te schrijven, hetgeen er de voorbije maanden om verschillende redenen niet van gekomen is. Maar wees gerust, I am back!
Reacties op bericht (0)
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
