Als ik terugkijk op de voorbije 4 maand, merk ik niet alleen dat ze te snel zijn gegaan, maar dat ik vele leuke mensen heb ontmoet, leuke ervaringen heb opgedaan en mooie plaatsen heb bezocht. Ik heb ook veel geleerd. Niet alleen over religies en cultuur, maar ook meer mensenkennis. Mijn sociale kant was al redelijk goed, en is nu zelfs nog beter geworden.

Ik heb o.a. ook geleerd om buiten mijn comfortabele zone te gaan, en om met verschillende soorten mensen samen te leven. Ik ben ook veel verdraagzamer geworden. Mede dankzij het samenleven met de menselijke verschillen van over de hele wereld

Mijn grenzen zijn op ALLE vlakken verlegd! Ik heb vreemde dingen gegeten, in de vuilste omgevingen geslapen of gedoucht, de ranzigste busritten beleeft, met 23 andere mensen in 1 kamer geslapen, in een chaotisch verkeer gereden,... Dit lijkt nu alsof ik het negatief bedoel, allesbehalve. Ik kijk hier met een goed gevoel op terug  

Al bij al ben ik zelfstandiger geworden, ik ga nu voor (of weet) wat echt geldt, mijn perspectief over de wereld is veel groter geworden en ik heb wel 100en fantastische verhalen te vertellen!

Like they say "you will come back more as you than you ever were before. And it will be a you that you actually like!"

Langs de ene kant wil ik eigenlijk nog niet terugkeren... Ik ben er 110% van overtuigd dat dit niet mijn enigste trip zal zijn 

Langs de andere kant kijk ik wel uit om terug te keren. Niet alleen om mijn familie en vrienden terug te zien, maar omdat ik de voorbije 4 dagen super ziek ben geweest. Ik heb bewust niets meer van mij laten horen om bepaalde mensen niet ongerust te maken  

Toen ik terugkwam van Koh Rong, was mijn eetlust sterk gedaald. Wel, ik had grote honger, maar na 3 happen zat ik al vol en werd ik bijna misselijk. Ik dacht dat het van vermoeidheid was, tot ik met mijn (zieke) kamergenoten (die ook op Koh Rong en de crazy slow boat zaten) hierover babbelde. Blijkt dat iedereen die op Koh Rong cocktails of iets met ijs heeft gedronken, ziek is geworden. De ijsblokjes worden daar blijkbaar van kraantjeswater gemaakt. En het kraantjeswater op Koh Rong is nog slechter dan op het vaste land. Ze trekken er zich niets van aan, dat toeristen ziek worden. Ze geven veel happy hours waarbij je 2 cocktails voor de prijs van 1 krijgt. Iedereen besteld dus wel eens een cocktail. En iedereen, maar dan ook iedereen, die terugkeert van Koh Rong is ziek. Uitgezonderd diegene die enkel bier uit een blikje hebben gedronken (= zeldzaam).

Na 2 dagen ging het bergaf met mij. Er geraakte geen eten meer in en gisteren heb ik het dieptepunt bereikt. Ik lag met koorts in bed en het kwam zelfs op een bepaald punt zo ver dat ze mij naar het ziekenhuis wilden brengen. Gelukkig had ik een super goede vriend gemaakt. Hij heeft heel de tijd voor mij gezorgd. En is zelfs een paar dagen langer gebleven om voor mij te zorgen. Ik kan hem niet genoeg bedanken voor al die flessen water, de ijsblokjes op mijn voorhoofd, de bouillonsoepkes, maar vooral voor zijn gezelschap. 

Deze morgen was ik een beetje beter, en ik had schrik voor de busrit van 4 à 5 uur naar Phnom Penh. Maar ik heb het overleefd En nu zit ik in een privé kamer in "Me Mate's place" voor mijn laatste nacht in Zuidoost-Azië. Ik ben ook veel beter. Die koorts heeft het slechte eruit laten zweten. De timing van de "Koh Rong ziekte" was nog niet zo slecht. Want eerlijk gezegd keek ik er zwaar tegenop om terug naar het miezerige, koude en reglementaire België te gaan... Wel, nog steeds eigenlijk. 

Morgen vertrekt mijn vlucht om 16u vanuit Phnom Penh naar Brussel. Met een tussenstop in Ho Chi Minh (Vietnam) en Doha (Qatar). Dinsdag land ik rond 7u in Brussel. De totale duur onderweg is 21 uur. Vanwege het tijdsverschil. Ik vlieg 6 uur terug. 

Mijn reis was echt fantastisch! Ik kan mij geen betere voorstellen! Later zal ik hierover nog steeds vertellen, tegen mijn kleinkinderen bijvoorbeeld  

Aan iedereen die graag reist, ik raad Zuidoost-Azië ten zeerste aan!!! Het zal een onvergetelijke belevenis zijn

Het personeel van het hostel en de locals op het strand kennen mij ondertussen al. Wat het eens zo leuk maakt Ik maak hier ook ongelofelijk veel vrienden! En op het strand 's avonds, zitten locals en toeristen door elkaar op de comfortabele stoelen van de barrekes. Je kan vuurwerk en lampions kopen en ter plaatse afsteken/oplaten. Iedereen geniet ondertussen mee. 

Ook het eten is goed. Je vindt hier alles! Van cordon bleu tot krokodil. Voor ieder wat wils. 

En de locals geven hier crazy fireshows! Ze zijn er echt goed in. De fire limbo is ongelooflijk. Een brandende stok, op 30cm boven de grond, en die mannen kruipen daar onderdoor terwijl ze ondertussen hun sigaret aansteken met het vuur boven hun! 

Dus we vertrokken maandagochtend met de boot terug naar the main pier.

Het (nu nog zonder hotels) super prachtige Koh Rong!


The main pier. Toffe buurt. Veel leuke barretjes, goedkoop eten, goedkope hostels, grappige locals,... Oh, en het zand hier... Hagelwit! En super zacht Ik ben hier 1 nacht gebleven en heb mij reuzegoed geamuseerd! Zo heb ik o.a. met de locals gepooled En ze waren verdomd goed. Maar ik heb samen met een Afrikaanse backpacker die mannen kunnen verslaan. Hehe  


Ondanks de leuke sfeer en toffe mensen ben ik hier maar 1 nacht gebleven. Waarom? De hoeveelheid alcohol dat hier wordt geconsumeerd, pfieuw... En oorverdovende muziek, tot 6u 's morgens als ze willen. Een echt "party strand".

Dus die volgende ochtend vertrok ik samen met Alex, één van de backpackers vanop Nature Beach, terug naar Sihanoukville. 

De speed ferry had problemen met de motor. We moesten dus allemaal op de slow boat kruipen. Veel plaats was er niet, zoals je op de foto kan zien

Maar er komt meer Dit is veruit de meest gestoorde boottocht dat ik ooit heb meegemaakt Het ging te wijd. Eerst en vooral, de beschikbare ruimte was beperkt. We zaten dus allemaal vrij cozy bij elkaar. Deze boot is traag, en de zee was die ochtend wild. We vlogen dus van boven naar beneden. Wolken, zee, wolken, zee,... dat zag je als je naar het voorste topje van de boot keek. En het gevoel... Jullie zullen wel allemaal dat gevoel in de maag kennen (bij drukverschil) wanneer je op een attractie zit, of bij turbulentie. Dat gevoel hadden wij elke keer wanneer de boot terug op het water viel. En heel veel golven vlogen IN de boot. De mensen vooraan waren zeiknat. Maar het water reikte iedereen. Heel het dek was in no time een plas water, en degene die op de grond zaten, hadden een kletsnatte broek. Ik zat best comfortabel Op een verhoogd stuk in het midden, met rugzakken tussen mij en die achter mij in. We konden dus beide achteroverleunen tegen die rugzakken. 

In het begin was iedereen hard aan het lachen met deze nieuwe ervaring. Maar na een tijdje werden mensen ziek. Veel mensen werden ziek. Een ganse Thaise familie zat samen over te geven. De meeste werden ziek door het constante op en neer gevoel in de maag. En andere werden dan weer ziek van mensen te zien overgeven. Daarbovenop sneuvelde er ineens een volle fles whisky. De grond lag vol glas en het stonk verschrikkelijk hard naar de whisky! Mensen met een kater werden van die geur dan weer misselijk. 

Op een gegeven moment viel de motor ineens stil. Iedereen had dezelfde uitdrukking op zijn gezicht "Oh nee. Niet stilliggen op deze golven." En dit gebeurde nog eens, op 1 km van de pier verwijderd. "You've got to be kidding me!"

En dit alles, duurde maar liefst 2 uur... 

Dit zijn de tentjes op de grond.


Maar ik wou in dit slapen! Een tent op een platform!


Mijn tentje.


Met het uitzicht op het strand en de zee. Ik kon 's morgens mijn tentje vooraan openritsen en vanop mijn matraske de zonsopgang zien  


Ze hebben eigenlijk 3 stranden. Dit was het strand voor het -hoe zal ik het uitleggen- iets minder "chique" volk. 


En via dit paadje kon je naar het afgelegen en verlaten strand gaan. 

Wel, een beetje achtergrond informatie over Nature Beach. De eigenaar is Chinees. En in het uiterste hoekje van het domein, bij de bungalows, bevindt zich een Chinees restaurant met zéér prijzige menu's! Voorbeeld: $20 voor een pizza! Daar was ook een mooi afgewerkt strand waar de in-designer-kledij-gehulde Chinezen verbleven. 

De manager is van Engeland. Op het iets minder afgewerkte strand (bij de tenten) stond een strandbar met een goedkoper menu (maar nog steeds prijzig voor Cambodja). Hier werkten geen Chinezen maar enkel Engelse mensen. Het niet-Chinese volk verbleef hier overdag en 's avonds.

Er zijn duidelijk 2 kampen gecreëerd op dit domein. Een chique kant voor de Chinezen en een simpele kant voor de rest. 

De manager vertelde mij dat de eigenaar van plan is om een landingsbaan op het domein te bouwen. Hij ziet het heel groot en wil veel rijke (Chinese) toeristen lokken. Ik ben blij dat ik dit plekje heb kunnen bezoeken nog voor dat het in een toeristische attractie wordt omgebouwd.

En dan heb ik het niet alleen over Nature Beach. Heel het eiland is een toeristische trekpleister aan het worden. Het mooiste strand, Longbeach, heb ik niet bezocht omdat ze er druk bezig zijn met torenhoge hotels te bouwen. Wat ooit een onaangeraakt eiland met mooie stranden was, is stevig aan het veranderen... Spijtig.

Na 45min arriveerden we bij "the main pier" van Koh Rong. Dit is zowat het centrum van het eiland. Met veel barrekes, activiteiten, hostels, mini markets,...






Maar mijn accommodatie lag verder weg (ik wist dit toen nog niet). De main pier ligt onderaan op de kaart, terwijl het omcirkelde stukje strand "Nature Beach" is. De accommodatie biedt gratis (boot)vervoer aan, dus ik moest wachten tot het 16u was. 


Er zijn geen auto's of scooters op het eiland, en te voet door de jungle is geen optie, dus al het transport gebeurd met bootjes.

Nature Beach camping.


Een compleet afgezonderd domein met een privé strand.

Mijn nieuw bungalowke zag er zo uit:


Ik had misschien geen seaview meer, maar dat vond ik geen erg. Ik zag namelijk heel de dag lang de zee 

Het personeel had een kerstboom bij de ingang neergezet. De eerste kerstversiering/kerstboom/kerstsfeer dat ik ben tegengekomen in december! Kun je het u inbeelden? Een kerstboom zien op het strand terwijl het in de 30℃ is en de zon volop schijnt?  


Overdag bracht ik veel tijd door op het strand. En om de 5min had ik een kort babbeltje met de locals. Dat is natuurlijk een van hun trucjes om je tot kopen aan te zetten. Samen met de woorden "open your hart and open your wallet" of "today no business... no money... so hungry... pleaaaase buy something". Ze gebruiken deze trucjes overal! Siem Reap, Kratie, Phnom Penh, Kep,... Soms vraag ik me af wat ze deze kinderen in school leren Verkoopstechnieken?


's Avonds zat ik terug op het strand Voor de zonsondergang en het avondmaal. Ik heb er geweldige bbq's gegeten by the way.


En niet alleen voor het eten, maar ook voor een aperitiefke was dit de ideale plek 

Ik ben de mama heel dankbaar voor deze (bungalow) traktatie! Het was top! 

De Cambodjaanse Riel. 4.383 KHR = 1 Euro

Naast de Riel gebruiken ze ook USD (Dollars). Momenteel staat 1,08 USD op 1 Euro. En 1 USD = 4.045 KHR. 

Het is nog steeds verwarrend om wisselgeld in Riel en Dollars te ontvangen. Zeker wanneer ze hun briefjes van 100 of 500 Riel bovenhalen.

De voorbije 4 maand is mij opgevallen dat de Euro een beetje is gezakt in waarde en de dollar is gestegen. Verbeter mij als ik verkeerd ben. Want dan heb ik een slechte currency converter app gebruikt

Verdere weetjes opgelijst:

- Cambodja = onderontwikkeld. Veel armoede en werklozen. 

- Je komt veel borden tegen met het opschrift "Cambodian People's Party". Ik heb al met verschillende locals hierover willen praten, of over de burgeroorlog, maar ze klappen volledig dicht. Het is duidelijk nog een open wonde... Je merkt dat die mensen hier hebben afgezien. Zeker diegenen van vóór 1998.

- Want ook veel mensen zijn hun armen, benen of ogen kwijt. De meeste bedelen, andere spelen muziek en vragen om een donatie.

- Het grote verschil met Thailand is dat de bevolking het hier (nog?) niet alleen voor het geld doen. De Thaise bevolking wil zoveel mogelijk geld uit de toerist knijpen, Cambodjanen zijn eerlijker. Maar Thailand is goedkoper dan Cambodja. Behalve het bier. In Cambodja is het bier (op veel menu's) goedkoper dan water

- De vrouwen hier dragen graag een assorti outfitje dat verdacht veel op een pyjama lijkt Ik ga jullie er nog foto's van laten zien!

- Een paar favoriete, en meest voorkomende uitspraken: "Tuk tuk miss? Tomorrow?" "Open your heart and show us your wallet" "Same same, but different" 

- De lokale gerechten zoals "amok" en "loc lac of loc las" zijn super lekker! Amok is een dikke curry op basis van kokosmelk, loc lac is gemarineerd vlees met een pepersausje en rauwkost.

- Ook hier hebben ze veel streetfood karrekes. En met karrekes bedoel ik een scooter met een keukentje als sidecar. Ze verkopen er ook de vreemdste Fanta. Van knalrood tot gifgroen.

- En ze vervoeren hier alles, maar dan ook ALLES op de scooter! Een 20-tal levende eenden (hangend aan een koordje), TV's, een familie van 5 en het grootste tot nu toe: 15 opeengestapelde matrassen! 

 

Heel mijn lichaam doet zeer. Ik mag niets aanraken of het doet pijn. Liggen in bed is een marteling. Eten gaat niet, drinken moeilijk. En ik heb warmte opstoten en dan weer ijskoude rillingen. Het is op korte tijd begonnen. Laten we hopen dat het even snel weer weggaat. Maar wees gerust, ik weet wat ik moet doen/innemen  

Ik zei gisteren nog tegen mijn vrienden, toen we aan tafel zaten, dat ik mijzelf gelukkig prees nog niet ziek te zijn geweest gedurende de voorbije (bijna) 4 maand. Da's de wet van Murphy hé.

Ach ja, voedselvergiftiging hoort erbij. That's a backpackers life.

Het strand "Serendipity beach" is nog geen kilometer wandelen. Het is, normaal gezien, een druk en populair strand. Maar ondanks dat het hoogseizoen al bezig is, is er heel weinig volk. 

Woensdag ga ik naar een (nog) rustiger strand, "Otres 2 beach". Daar verblijf ik 3 nachten in een bungalow. Traktatie van de mama En 5 december neem ik de speed ferry naar Koh Rong! 

Serendipity beach

Het water zag er niet zo goed uit vandaag... Misschien omdat het gisteren namiddag veel heeft geregend.

Sightseeing, tempels, uitstapjes,... zijn zo goed als voorbij. Deze laatste 2 weken van mijn reis ga ik gewoon volop genieten van het goede weer, het strand, eten, drinken,... en de lamzak uithangen   Het is tijd voor een strandvakantie! 

Dus lieve mensen, ik zal waarschijnlijk niet zo veel meer op mijn blog zetten. Maar ik zal af en toe nog wel een teken van leven geven 

Ik heb geen idee wat ik daar te eten heb gekregen. Het kon hond, kat of rat zijn. Maar het was lekker, dus ik heb braaf alles opgegeten. Mijn 2 vreemde maaltijden samen was 70 eurocent! Dat is het goedkoopste dat ik tot nu toe heb gegeten! Ik had niet genoeg Riel, en mijn kleinste briefje Dollar was 10. Daar konden ze niet mee lachen... Het respect dat ik had gekregen voor het opeten van hun gerechten, verdween als sneeuw voor de zon

Morgenvroeg om 7u30 neem ik, pffff, de minivan naar Sihanoukville. Op de bus kan je uren zitten wachten, in de vlakke zon want er is geen schaduw bij de opstapplaats. Alle chance dat de rit maar 2u30 duurt. En wat is de kans dat ik weer met een bende varkens in de minivan zit? Hoogstwaarschijnlijk veel toeristen, want Sihanoukville is populair!

Ik ben 3L gaan tanken (= volle naftbak), en toen merkte ik dat mijn naftpeil onder E (empty) bleef staan. Even ter verduidelijking, je krijgt altijd een lege naftbak. Juist genoeg naft om tot het eerste tankstation te geraken. Ach ja, we zien wel tot waar ik geraak. En ik heb uiteindelijk met die 3L, ja ja, 118km gedaan! Een zuinig krel dus 

Ik wou graag naar de "Buddha cave" en "Swimming cave" gaan. Een heel eind rijden maar daar zag ik niet tegenop. 


Wel, na lang zoeken ben ik EEN cave tegengekomen. De locals keken nogal verbaasd op. Maar er sprong direct een oud vrouwtje met een zaklamp recht. Ze deed teken dat ik haar moest volgen. 


Ze liet mij alle goede foto plekjes zien.


En de mooie viewpoints.




Plus de raar gevormde stalactieten. 




En dan ineens nam ze mij mee via een wel zeer gevaarlijke puntige-rotsachtige-stijle-klif. Op mijn flipflops was dit niet zo simpel. Ik vroeg waar ze mij heen leidde. Maar ze sprak geen Frans of Engels. Uiteindelijk kwamen we bij deze rotsingang terecht. Moet ik daar inkruipen? No way! 

Dus gingen we verder naar beneden via de puntige-rotsachtige-stijle-klif. Ugh, ik was blij om terug beneden te zijn. Mijn tikkietikker ging nogal tekeer op die klif. Ik bedankte haar voor haar eigenaardige wijze van gidsen, en ging er vandoor.

Dus (bij deze een verkort verhaal), gisterenmorgen om 7u werd ik door een van de personeelsleden van Stay Safe hostel naar de bushalte gebracht. En raad eens wie er beneden aan de ingang (van het hostel) stond te wachten.. Serye Ik had hem verteld dat ik de bus naar Kep zou nemen, en meneer stond klaar om mij weg te brengen. Ze doen alles om geld te verdienen.

De busrit was oké. Geen minivan meer ze! Nu ja, de kamikaze chauffeur krijg je er gratis bij. En ze draaien hier altijd muziek in de bus.. Ik heb nog geen enkele rit gehad zonder de lokale Khmer muziek. Deze keer was het 4u lang "Khmer lovesongs". Ronduit slecht, maar gelukkig niet oorverdovend Die minivans/partybusjes hoor je soms van ver aankomen. 

Rond 12u arriveerden we in Kep, een stadje in het zuiden van Cambodja en 25km van de Vietnamese grens verwijderd. 

Ik verblijf 2 nachten in "Kepmandou guesthouse". Een chille plek, gezellig barreke. Maar vol Fransen! De eigenaar is een Fransman, dus dat verklaard veel. Hij is echter niet zo vriendelijk tegenover mij. Heel kortaf. Zijn Thaise vrouw en medewerkers zijn wel vriendelijk. Als ik een slecht vel had zou ik hem een slechte review op booking.com geven 

Ik was van plan om opweg naar Sihanoukville een 2-daagse tussenstop te houden in Kampot. Maar daar is niet veel meer te beleven sinds ze daar een groot Chinees hotel in het nationaal park hebben neergezet. Dus (morgen) reis ik rechtstreeks naar Sihanoukville. Want om eerlijk te zijn, ik wil naar het strand  

We hebben gisteren veel in de file gestaan. Op een kruispunt ging het er los over! De chaos. Haha. Ik heb er enkele filmpjes van gemaakt. Er was geen enkel richtingsgevoel meer. Iedereen reed kriskras door elkaar. En er stond 1 agent met zijn vlammende salami het verkeer "te regelen"  


Toen ik honger begon te krijgen vroeg ik aan Serye om mij naar een goedkope food court te brengen. Na een uur file dropte hij mij bij een klein restaurantje. "Good food!" Zei hij. Dus ik stapte uit en ging aan een tafeltje zitten. Ik vroeg of hij geen honger had. Ja, grote honger. Dus ik deed teken dat hij mee aan de tafel mocht gaan zitten. Het is uiterst zeldzaam om met de tuk tuk driver te eten. Het was dus best grappig om ons daar te zien zitten Tijdens het eten waren we bezig over het festival. Ter verduidelijking, zijn Engels was heel slecht! Ik ging ervanuit dat hij mij na het eten terug aan mijn hostel zou afzetten. Dus ik vroeg hem of hij daarna terug naar het festival ging om (zatte) mensen naar huis te brengen. Hij zei ja. Na het eten vroegen we de rekening. Hij gaf ze aan mij. "And you?", vroeg ik met een lach, want ik wist waar dit heen ging. "No no", was het enige dat hij zei. Ik moest zijn dinner betalen! That sneaky bastard  

Opweg naar -wat ik dacht- het hostel namen we een wel zeer vreemde "omweg". 


Na weeral eens veel chaotische file, stopte hij ineens op een Cambodjaans festivalterrein. Het stond er vol scooters, en hij parkeerde zijn tuk tuk ertussen. Hmm, oké. Dan maar een tussenstop op weg naar huis Ik was er, bij mijn weten, de enigste toerist. De locals bekeken mij alsof ik een deel van de attractie was. In een tuk tuk met een lokaal pintje (Angkor beer) in mijn handen  


Ik begreep na 2 min waarom hier geen toeristen op afkomen. De lokale Khmer muziek is barslecht!! Veel trage liefdesliedjes, afwisselend met een iets vrolijker deuntje, en met véél gepraat tussendoor! 

We zijn er hooguit een uurtje gebleven. En dan heb ik het nog lang volgehouden, al zeg ik het zelf. Dus na nog eens veel file en omleiding, kwam ik eindelijk toe aan mijn hostel. Het was bijna 22u30. Ik ben dus zo'n 11 à 12u met die tuk tuk op schok geweest!  

Ik ben vrij snel in mijn bed gekropen. Want ik moest er vroeg uit om de bus naar Kep, in het zuiden, te nemen. 

Het was er behoorlijk druk, bij Wat Phnom. Dit komt omdat er 3 dagen lang een "water festival" gevierd wordt, in heel Cambodja. 








Zoals je kan zien, het was er behoorlijk druk. Onderaan de tempel stond een podium waar ze wat show verkochten.


Geen idee wie deze mensen zijn of wat ze doen. Ze stonden allemaal te poseren voor de pers. Ik heb mij daartussen gezet en meegedaan.


Eerst dacht ik dat deze stok voor de limbo was. Je weet wel, waar je met een achterover gebogen rug onder moet gaan Hehe, bleek dit iets te zijn om de rijststengels tegen te slaan.

De Khmer Rouge dreef de gevangenen zo ver dat ze een valse bekentenis aflegden. En niet alleen Cambodjanen zijn hier gefolterd. Ook buitenlanders, voornamelijk reporters, hebben eraan moeten geloven. 

Leraren, artsen, geleerden,... werden als eerste vermoord. Wijsheid was voor Pol Pot niet toegelaten. Iedereen moest terug als boer gaan leven. De gevangenen moesten dagelijks op het land of in de rijstvelden werken. 12u aan een stuk door, zonder pauze en slechts 2 kommetjes rijst (waar je de korrels van kon tellen) per dag. Ze moesten zich letterlijk en figuurlijk dood werken.

Her en der vind je beenderen, tanden of kledingstukken. De schedels hebben ze een gedenkplaats gegeven, in een grote stoepa. De beenderen, ribben,... hebben ze laten liggen, zodat het slachtoffer in rust kan blijven liggen.




Je moest goed uitkijken waar je liep, overal lagen kledingstukken en beenderen. Wanneer het hard heeft geregend komen er nog steeds veel beenderen bloot te liggen. 


Van heel het kamp schoot niets meer over. Bij de bevrijding van de nog in levende mensen, waren deze zó kwaad, dat ze de wapens van de Khmer Rouge namen en heel het kamp met de grond gelijk maakten. Deze gedenkstoepa hebben ze nadien gebouwd voor de slachtoffers.


Binnenin ligt het vol schedels. Met een gekleurd stickertje wordt aangegeven hoe ze zijn omgekomen, of het een man of vrouw was, of hoe oud ze waren.




En het ligt er echt vol schedels! 17 etages hoog.

Pol Pot en zijn Khmer Rouge hebben meer dan 3 miljoen Cambodjanen (van de 8 miljoen) vermoord. Hij heeft dus met andere woorden ongeveer 1/4 van zijn eigen bevolking uitgemoord.