Ongelooflijk maar waar, na een laatste zwaar weekend is de gezondheid met zevenmijlslaarzen vooruit gegaan, sinds vorige week maandag ben ik op zeer goede weg, sinds deze week maandag geef ik gewoon terug les chemie en vanaf morgen starten we met de examens, ook al erg gewoon. Ik hoef echt geen pillen meer, ik heb er genoeg genomen voor de rest van mijn leven en veel hulp heb ik er al bij al niet van gehad. Het wordt al uitkijken naar 7 juli als voor het eerst eens terug in mijn misdadig brein gekeken wordt. Ik ben een tevreden man, en begin nu te snappen waarom de proffen zo content waren over de afloop, iets wat ik die pijnlijke weken echt niet begreep. Ook het dagelijkse leven bij tropical decorations herneemt zijn gang. gisteren zijn we , geladen met palmbomen en olijfbomen, gestrand in Bierbeek. Gestrand is echt het goeie woord na die zondvloed, alleen Bierbeek bleek een waterbeek helaas. Riooldeksels die meters ver opgetild werden zorgden voor een leuk hindernissenparcours in de ondergelopen straten. We zaten dan wel bliksemveilig in een vrachtwagen want dat is dan een zogenaamde kooi van Faraday, voor de wetenschappers onder u. Maar toch, als je zo een operatie al overleeft kan wat blikseminslagen er ook nog van af. Het minder goeie nieuws is dat nu mijn lief vrouwke, die zo goed voor mij heeft gezorgd , zelf de lappenmand in moet. Donderdag wordt de galblaas bij haar verwijderd. het mag hie rnu wel stoppen, dit gezin heeft het gehad voor dit jaar. Ik heb dus één verzoek: Aan iedereen die mij in 2008 de beste wensen heeft gestuurd, dat heeft tot hiertoe geen flikker geholpen. Stuur mij voor 2009 dus geld, drank, knappe vrouwen, tegoed bonnen, reischeques, luxeproducten,... Alvast bedankt
Alweer een titel voor suske en wiske: "de paardemiddelpikuren". Vrijdag steeg plots de koorts in mij boven de 39 en zakte de moed mij in de schoenen. Een ontsteking, oei, moesten ze nu terug opensnijden? Neen dus, maar wel een aantal prikken antibiotica en een paardemiddel tegen de pijn ook de bil in. Ondertussen moet ik zowat aan 40 prikken zitten sinds de operatie dus als ik e rnu een frisse Stella ingiet zorg dan dat u niet te kort bijstaat, want ik ben ongetwijfeld lek. Ik ben daarnet ook voor het eerst in drie dagen uit mijn bed gekomen. Gelukkig runt mijn supervrouwtje hier het huishouden en het bedrijf als een ervaren topmanager. Moest zij nu iets voorkrijgen, wat dan? Morgen ga ik waarschijnlijk toch eens een uur proberen les te geven aan de zesdes, ondanks ziekteverlof voor het ganse schooljaar. Dat moet lukken, tenzij de koorts vannacht weer opstoot, dan zal het eerder richting Gasthuisberg weer worden vrees ik. We leven weer op hoop na een zeer zwaar weekend, weg van de wereld door de pillen en smeerlapperij dat ze een mens doen slikken en opspuiten. Ik die nooit ziek ben geweest...
Het gaat erg wisselvallig op en neer met de pijntoestand. Maar ik bekijk het weer positief: er zijn nu ook momenten dat ik vrijwel zonder pijn doorbreng. En dus begin ik stilaan mijn gewone bezigheden weer op te pikken. En dan denk ik natuurlijk eerst en vooral aan mijn job in het atheneum. Gisteren was ik al eens terug een kijkje gaan nemen op de opendeurdag, ik denk eigenlijk dat ik ergens eind deze week of begin volgende week mijn werk kan hervatten. Als het af en toe iets vertraagt zullen de leerlingen dat zeker niet erg vinden. Er wacht ons dan een examenperiode, gevolgd door de enige echte Brazilian Party in Tienen en dan begint voor mij een zeer drukke zomer. De agenda van Tropical Decorations is zeer goed gevuld immers. Eergisteren nog een garagist blij gemaakt met de aankoop van een tweede vervoermiddel in 3 maanden, zeg nu nog dat ik niet vooruit denk. U merkt al dat de frequentie van berichtjes in deze blog afneemt, ik heb dan ook niet veel nieuws meer te vertellen, de gezondheid is status Quo, nog steeds wankel helaas. 2-wekelijks zal ik blijven een berichtje posten, tot we in december van dit jaar duidelijkheid hebben of ik genezen verklaard kan worden, of dat alles voor niets is geweest.
Opschudding hier voor mijn huis gisterenavond. De 100 stopte met de zwaailichten aan, de MUG ernaast. Allerlei apparatuur om de patiënt te reanimeren. De hele buurt kwam kijken en sommigen moeten gedacht hebben dat het niet zo goed met mij ging . Alleen, die 100 kwam van een zwaar verkeersongeluk in Drieslinter en ze zijn hier inderdaad gestopt omdat de patiënt het onderweg niet zo goed deed. In ieder geval beste buren, bedankt voor uw bezorgdheid. Het pakte me Stijn dat je hier al bevend aankwam, maar wees gerust onkruid vergaat niet. Dus beste mensen ik adem gewoon verder, en het is maar te hopen dat de ongelukkige voor de deur hier het ook heeft overleefd. Zo zie je maar hoe snel je in een dorp kan overlijden en opnieuw reincarneren. Als ik mocht kiezen en reincarneren kwam ik terug in een...ezel, alhoewel ik vermoed dat de reincarnatie-reglementen verbieden om terug te komen in hetzelfde. Jammer eigenlijk, want achteraf bekeken, veel zou ik niet veranderen aan mijn leven. Misschien wel eerder kiezen voor het fantastische beroep dat ik nu uitoefen, in plaats van eerst jaren te stressen in een Amerikaans multinational bedrijf dat telkens weer scherpere kwartaalcijfers verwacht. Maar ik heb nergens spijt van, integendeel. Stilaan pik ik de draad weer op van het leven voor de operatie. Ik ga vandaag trachten wat toetsen te verbeteren die er nog liggen. En we zijn ook al terug in de weer met de organisatie van Brazilian party. Ik ben blij dat ik voor de 15 de editie ook nog kan gaan meehelpen, het resultaat kan je al lezen op www.brazilianparty.be , er is alweer geen enkele reden om op 28 juni niet aanwezig te zijn op de leukste fuif in Tienen
Sinds een paar dagen was de pijn quasi ondraaglijk, de witte wonderpillen deden absoluut niet meer wat van hen verwacht werd en zo een heel doosje leegeten leek mij ook niet de aangewezen oplossing. Dan maar naar de dokter gebeld en ja hoor... nieuwe wonderpillen moeten ons er terug doorhelpen. De eerste dag dat ik ze nam is de pijn inderdaad terug draaglijk, maar ben ik wel de ganse dag misselijk geweest. Vandaag heb ik ze opnieuw genomen en ben ik voorlopig nog niet misselijk. Helaas mag ik er maar 2 per dag van slikken terwijl ze me slechts een uur of 2 vooruit helpen. Dat maakt dat ik steeds een 6-tal uur minder prettige tijden doormaak. Maar het is alweer een begin. Ik hoop dat we binnenkort de pillenreeks kunnen afbouwen ipv nog versterken. Over versterken gesproken: ondertussen las ik in de krant dat STVV werd omgekocht in de wedstrijd tegen Anderlecht. Een doos appelen voor de arbiter? Volgens de krant zijn er weeral gokchinezen in het spel. Afhaalchinezen kende ik al maar wat stel ik me voor bij een gokchinees? Zo eentje met lottoballetjes als oorbellen en schuppen zot getatoeëerd op zijn arm? "Chinezen" is trouwens ook een werkwoord, dat kan u opzoeken. In tegenstelling tot uitlaatpijpen, dat is gewoon een zelfstandig naamwoord. U merkt het, misschien kan ik ooit ook nog Nederlands gaan geven als vak.
Gisteren terug op consultatie geweest in Leuven. Ze hebben er ondermeer de draadjes verwijderd. Alles gebeurt tegenwoordig draadloos dus kon ikzelf niet achterblijven. Ook ik ben nu terug draadloos. Naar goede gewoonte liepen de afspraken bij de dienst MKA weer in het honderd. Vorige keer had ik een afspraak om 10u00 en kreeg ik d eprof te zien om 13u30, deze keer al om 11u55. Ze gaan er dus toch wel op voorruit. Verder kreeg ik er wat tips en tricks mee voor het oefenen van de kaakspieren, of wat er van overblijft: stokjes tussen de tanden stoppen en telkens eentje bijsteken. Ik had voordien een grote mond en blijkbaar missen sommigen die al. Nog steeds helpen de witte wonderpillen mij door de pijnstoten heen. Ze zijn voorlopig nog steeds onmisbaar. Dokter Schoenaers herhaalde me nog eens wat een ingrijpende operatie het was, hij heeft zelfs een boel foto's gemaakt, waarschijnlijk voor de lessen die hij geeft. Dus als u ooit les krijgt van de prof in Leuven, weet dat u misschien wel naar mijn misdadig brein zit te staren. De volgende afspraak in Leuven is pas begin juli normaliter, als alles goed geneest. Dan staat er een nieuwe NMR scan op het programma die zal moeten dienen als referentie om te zien of er in de toekomst opnieuw ongewenste gasten groeien in mijn hoofd. Ik hoop ondertussen op wat warmere dagen, hier buiten tussen de palmbomen recupereren gaat altijd beter dan binnen in een zetel met kletterende regen op de ramen.
Ik ken nu de betekenis van weekendkoorts: een heel weekend lichte koorts Sinds ik terug ben uit het ziekenhuis is de koorts nog niet weggeweest en de pijn is enkel draaglijk met de hulp van de witte wonderpillen. Alleen kon ik af en toe niet weerstaan aan de lokroep van de tuin. Het mooie weer nodigt echt uit om wat opknapwerkjes te verrichten maar bij de minste inspanning is rust al terug aangewezen. Ik krijg al tegen mijn voeten van mijn vrouw dat ik te veel doe als ik al maar naar een borstel kijk. Ze voelt zelfs aan als ik aan een karweitje denk en schudt dan al neen. En zo behoedt ze me van domme dingen. Beter nu gewoon complete rust dan binnenkort ernstigere problemen. Ik speel dus voorlopig "manager naar engels model", alles overzien en commanderen wat er moet gebeuren . Komende woensdag dus voor het eerst terug naar Prof. Schoenaers op controle. Een zestal weken later zullen de eerste scans gaan uitmaken of de "restjes" zich gedragen. Dat wordt weer een spannend einde schooljaar. Vrijdag na schooltijd heb ik zelfs wat studentjes op bezoek gehad, zij brengen de boodschap vast wel over dat het goed gaat met mij. In ieder geval ik vermoed nog 2 weken verplichte rust te genieten ( van de 6 voorgeschreven weken) en dan gewoon mijn dagelijks leven weer op te pikken. Moet lukken, ik zie het hoe langer hoe meer zitten. 3 weken afwezigheid na een ingrijpende hersenoperatie, peanuts, dankzij een team specialisten en een super verzorging. Dank nogmaals aan het bataljon knappe verpleegstertjes in Leuven en mijn eigen verpleegkundige eenheid Liesje.
Ziezo mijn eerste nacht thuis zit er al op, beetje van het zelfde verder, slapen in tussenpozen met daartussen pijnstillers innemen voor een volgende slaapperiode. Maar mijn eigen verpleegstertje zorgt nog beter voor mij dan de lieve meisjes in gasthuisberg, dus alles komt wel goed. De pijn is soms echt wel verschrikkelijk, dan weer helemaal weg, zeer onberekenbaar. Maar voor wie al met zijn hoofd tussen een schroefbank heeft gestoken, die weet ongeveer hoe het voelt. De toekomst is nu vrij simpel: volgende woensdag voor het eerst terug naar prof. Schoenaers voor een eerste controle, na een week of 6 nog eens terug medische beeldvorming van de leftovers en vanaf dan maandelijks in het oog houden of die restjes zich gedragen, niet opnieuw groeien met andere woorden. In dat laatste geval volgen er immers meer, nog zwaardere problemen wellicht. Maar zoals steeds gaan we weer uit van het beste scenario: operatie geslaagd, verlost van alle ellende binnen afzienbare tijd. Dat heeft tot nu toe prima gewerkt die denkwijze. Nogmaals 1000x dank aan iedereen voor de vele gelukswensen en heel in het bijzonder ook aan mijn studiegenoten en de superlieve juf Tine in Diest voor de bewezen diensten. Ik kom zeker nog eens langs van zodra het kan. Ik heb nu trouwens het enige echte "Dirk & Daniel" kapsel, klinkt wat als Dolce en Gabbana Groetjes uit Oplinter opnieuw
Ziezo dinsdagavond en net nog bezoekje gehad van drie dokters. Ondanks een zeer hoge bloeddruk (17/12 ipv de normale 12/8 van anders) hebben ze toch toegestemd met mijn voorstel om thuis verder te revalideren. Het is dus duidelijk dat mijn hart dezer dagen zware arbeid moet verrichten om de herstelling van de operatie in goede banen te leiden. Maar druk of niet, morgen rond 14u00 neem ik hier afscheid van de zeer goede zorgen van de knappe verpleegstertjes, en ben ik permanent weer bij mijn eigen superverpleegster Liesje. Ik vermoed binnen een week of 4 terug deftig te kunnen eten, de nek draaien, schreeuwen, nullen schrijven, roepen, straffen, toetsen geven, koffie drinken, ... kortom alle dingen die een doorsnee leerkracht moet kunnen. Ik ga in die vier weken niet te veel trainen, want ik zal eerder mijn best moeten doen om de examens niet te gemakkelijk te maken. Ze zijn immers allemaal zo lief geweest en hebben toch heel wat steun voor mij betekend. Nog 1 slapeloze nacht dus en morgen in mijn eigen vertrouwde bed, met eigen vertrouwde verpleegster. En dan snel ergens naar een kapper dat die zowat alles terug wat gelijkaardig motiefke kan geven.
Nee het is geen titel van een nieuw suske en wiske album, eerder een vaststelling. Telkens de pijn weer te erg wordt krijg ik een nieuwe lading witte wonderpillen, even wachten na de inname, wat hergisten op de fles zoals dat heet, en we kunnen er weer tegen voor de komende vier uur. Voor de rest gaat het goed met mij, dank u. Kan moeilijk anders met de honderden wensen die ik al heb mogen ontvangen. Ze zijn één voor één van nut geweest. Zoals het er nu naar uitziet doe ik nog dag 6 en 7 uit in dit ziekenhuis en dan kuis ik mijn schup hier af. Niet dat ik hier niet goed verzorgd ben, integendeel, allemaal knappe lieve verpleegsterkes. Maar ik mag mij niet te veel opwinden en dus moet ik naar huis . Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat.
Groetjes vanuit gasthuisberg, afdeling voorknabbeling van hardvlees.
Na de helse nacht volgde er nu een vrij goede nachtrust. Alleen rond halfdrie vannacht heb ik extra pijnstillers gekregen, waarna ik terug heb doorgeslapen tot half zeven vanmorgen. Dat deed dus deugd want vanmorgen voelde ik me goed, vanmiddag gaat het weer wat minder, maar de pijn is draaglijk. Mijn echtgenote runt ondertussen als een perfecte manager al de zaken waar we mee bezig zijn. Moest ze nu ook nog iets van scheikunde afweten kon ik hier gewoon weken blijven rusten . Dank u ook Dr. Litière voor uw berichtje, het was u die al snel de diagnose stelde en me doorstuurde naar de goede zorgen van een topprofessor. Prof Schoenaers heeft inderdaad, samen met de neurologen blijkbaar een huzarenstukje uitgehaald. Uitgehaald is hier trouwens geen flauwe woordspeling . Ik denk dat ik woensdag al stillaan mag denken aan een terugkeer naar Oplinter en het dagelijkse leven. Gaat er iets veranderen? Ja wellicht, wat minder tijd spenderen aan werken en meer genieten van het leven met vrouw en kindjes. Dit jaar is zij 10 jaar getrouwd met mij, zoiets moet je toch maar kunnen volhouden (ook al is ze nu aan het morren dat ik dit schrijf ). We gaan dat vieren om te beginnen, we gaan ook reizen, genieten,..... Niets zal nog op de wachtrij gezet worden. U bent dus gewaarschuwd: Oplinter wordt een feestdorp, als het dat al niet was natuurlijk. Ooit zei André Vanparijs, een mede-inwoner van mijn dorp, op een vergadering ter voorbereiding van de feestelijkheden van 850 jaar Oplinter: "We gaan er geen braspartij van maken, maar er kort tegen af". Het bleken toen al profetische woorden te zijn. U weet bij deze waar u voor staat de komende jaren als u op de hoek van Oplintersesteenweg en Huiskensstraat passeert. Schol op de herwonnen toekomst,
Hoe goed ik me de dag na de operatie voelde, zo slecht ging het vannacht. Ik dacht even da ik de ochtend niet ging halen, koortsaanvallen, slijmen, opzwellend weefsel van de operatie enz., ik heb het allemaal gehad.. Maar het ergste is nu wel achter de rug denk ik. Nog versuft van de medicatie maar ik ben wel al verlost van de vele slangetjes die uit mijn hoofd kwamen, want ook dat was niet ideaal om rustig te slapen. Mijn vrouwke is bij mij en dat geneest natuurlijk altijd wat sneller dan. Dinsdag waarschijnlijk mag ik al terug naar huis zei de dokter. Een 4 tal weken later hoop ik terug te gaan werken, zonder gevoel aan de linkerkant, maar na verloop van maanden zou dat zich een stuk herstellen. Het meest last heb ik met de tong die niet echt mee wil, ik heb er zonder te weten al een paar keer op gebeten. Straks komen ook mijn kleine prinsesjes nog eens langs en dan leef ik al helemaal terug op. Een glimlach van hun doet meer dan een hele doos pillen. We zijn nu duidelijk terug op de goeie weg, gisteren was het nog meer de schijn hoog houden, nu ben ik gewoon eerlijk. Groetjes en dank aan de lieve verpleegeenheid 450, Andy vanuit Gasthuisberg
Ziezo ik ben terug redelijk bij mijn positieven, heb hier een internetaansluiting te pakken gekregen en dus vanaf nu een dagelijks berichtje vanop het ziekbed. Ze hebben zoals eerder gezegd inderdaad ook het kaaksbeen doorgezaagd. De gevoelszenuw heeft er duidelijk moeten aan geloven, de onderlip , linkerkaak en -oor zijn compleet gevoelloos. Maar dat was natuurlijk het minst erge wat er kon gebeuren. Binnen X aantal maanden neemt de rechterkant dat trouwens voor een stuk over. Ook de smaak is verdwenen uit de tong, geen schuldgevoelens dus ùmeer als ik "per ongeluk" andere vrouwen kus . Ik ben weer volledig fan van hotel Gasthuisberg, prima verzorging van de lieve verpleegstertjes. Ze kenden me hier trouwens al toen ik hier woensdag binnenwandelde, er werkt hier een verpleegster van Oplinter en dus was iedereen ook op de hoogte van deze blog. Best een raar gevoel te weten dat ook Dokter Didgar de blog heeft gevolgd Haar man had tijdens haar vakantie geeist dat ze mij uit het hoofd zette, maar toen ze op het vliegtuig de krant opendeed stond mijn verhaal (en ook een beetje het hare) erin. Dat artikel heeft blijkbaar in alle internationale edities gestaan want ook in Finland was het al gelezen geweest. Ik heb dus een operatie achter de rug van kwart na 7 's ochtends en omstreeks halfelf 's avonds was ik terug op de kamer, dat vreet aan een mens natuurlijk. Gisterenavond kwamen er wel een 5-tal slangetjes uit mijn lijf maar daar zijn er al enkele van verwijderd, alleen baxter, pijnmedicatie en een drainage hinderen nog de bewegingsvrijheid. Nu moet ik alweer nuchter blijven want om 16u40 komt men mij alweer halen voor een nieuwe scan. De biopsie heeft ondertussen al aangetoond dat het goedaardig was dus hoef ik niet meer te vrezen voor de toekomst. Integendeel, we leven weer op hoop op een rustige ouwe dag met mijn lieftallig vrouwke en 2 schattige dochtertjes.
PS Het eten is heel lekker, alleen spijtig dat ik nog altijd nuchter moet blijven en alleen baxters suikerwater krijg
Jawel na 9 lange bange uren was de operatie eindelijk gedaan. Rond 11uur belde ik eens als alles goed verliep, maar de verpleegstertjes wisten niks te vertellen. Bel binnen 2 uurtjes nog eens terug kreeg ik te horen. En zo ging de namiddag verder. Ik heb uren gehuild omdat ik schrik had om "mijne Andy" te verliezen. Maar om 16u kreeg ik het verlossende nieuws dat de operatie geslaagd was en ik hem om 19.45u even mocht zien. Wat een opluchting was dat, we hebben hier (de kindjes en ik) samen gehuild. Anke heeft zelfs papa zijn foto mee naar oma, dan was hij toch wel bij haar, hoe lief he. Toen ik in het ziekenhuis kwam moest ik een groene schort en een mutske opzetten, niet echt sexy om naar je ventje mee te gaan. Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd .. Morgen hebben we nieuws van de dokter maar volgens mij zal dat ook positief zijn. Hij zag er zo goed uit. Ik ga eens goed slapen ze en morgen middag terug naar mijn schatteke.
Ziezo mijn eerste uurtjes ziekenhuis zitten er al op. Het galgemaal betrof kipcocktail en een boterhammetje, geheel via roomservice op naam bezorgd. Zonet afscheid genomen van mijn 2 prinsesjes, dat was echt toch wel een zwaar moment . Mijn buurman, een west- vlaming is herstelende van een infectie, die ervoor zorgde dat hij een 3-tal weken op sterven na dood is geweest. Mijn lieftallig vrouwtje ( tikt dit eerste berichtje vanuit leuven, want zoals al gesteld is internet niet beschikbaar buiten onze driehoek) Morgenvroeg om 7.15u komt de slager van dienst me halen, rond 17u zou ik terug op de kamer zijn. Vanaf dan weten we wat nog in de lijn van verwachtingen kan gezet worden. Dokter Didgar is ook al langs geweest, ik heb na de affaire van gasthuisberg een week in haar hoofd gezeten zei ze. Leuk gevoel, morgen mag zij ook in het mijne graven. Haar man had zelfs gezegd dat ze niet meer aan mij mocht denken, en dan sloeg ze de krant open waar een artikel in stond over.....mij, en natuurlijk over deze blog, en de sexy fuck me boots, en de mevrouw uit Teheran.
Morgen dus tijd om binnen te gaan in gasthuisberg, zodat ze overmorgen kunnen beginnen aan de definitieve uitroeiing van tummy. Vermits de operatie uren duurt en ook nadien men mij wat laat slapen wordt dat waarschijnlijk mijn langste dutje sinds mensenheugenis; Als ik dan nog niet uitgerust ga zijn ga ik het nooit meer zijn. Het is trouwens nodig dat ik wat kan rusten want Tropical Decorations hield in extremis nog een zeer drukke opendeurdag en gisteren en vandaag zijn we dan ook al die palmbomen en olijven nog moeten gaan leveren. Geen tijd dus om te piekeren over de naderende ingreep. Een paar vrienden gingen een goei fles meebrengen voor na de operatie. Nu ben ik niet zeker als men in een ziekenhuis apprecieert dat ik direct intraveneus sterke drank krijg toegediend via de baxter. Ik ben eigenlijk al benieuwd wie mijn buur wordt in het ziekenhuis, hopelijk niet een oude brompot want dat zou gaan vonken geven. Vandaag heb ik dan afscheid genomen van mijn teerbeminde studenten, of liever omgekeerd. Met een smoesje werd ik naar de feestzaal gelokt waar ik ontvangen werd door alle laatstejaars. Het deed me echt wat. Ik ben de laatste tijd al wat emotioneler en dan dergelijke ontvangst, amai. In ieder geval moet ik nu een kamer vragen met minstens 7 muren, om ze al direct allemaal vol te hangen met alle kaartjes en gehandtekende wensen van mijn studenten. En als ik dan toch moet moeilijk doen, liefst ook nog een yacuzzi en zicht op zee voor die kamer. Dat is toch de minste compensatie voor het eerder uitstel van de operatie. O ja, doe voor mij ook maar een minibar en een extra verpleegster voor room service en we spreken niet meer over het "misverstand" Nu al die luxe is natuurlijk niet echt nodig, we kunnen immers onze afkomst niet loochenen. Tienen maakt immers deel uit van de marginale driehoek, zoals men in Leuven de driehoek Tienen-Diest -Aarschot noemt. Maar beste prof, doe toch maar uw best tijdens de operatie, want u moest eens weten wat een legertje er klaar staat om vanuit de driehoek aan te vallen . Indien ik in Leuven niet over een internetconnectie beschik, ik weet immers niet of dergelijke technologie al beschikbaar is buiten de marginale driehoek, en u toch op de hoogte wil blijven, neem dan gerust contact op met Lies. Ze krijgt ook mijn GSM in bewaring, mailen kan ook altijd. En hopelijk kan ik het zo snel mogelijk zelf vertellen hoe goed het allemaal verloepn is. We leven op hoop... In het andere geval, bij een minder goeie afloop alvast bedankt voor de schitterende tijd die ik de afgelopen 38 jaar heb gekend.
We zijn alweer maar 5 dagen meer verwijderd van de operatie. Vandaag nog een telefoontje gehad van Gasthuisberg met de ultieme bevestiging: "neen dat durven we geen tweede keer herzetten". Waarschijnlijk hebben ze ook deze blog gelezen en vrezen ze voor een apocalypse, volkomen terecht trouwens In ieder geval relativeer ik alles, ik heb vandaag een berichtje gehad over een 8 jarig kind dat ook met een hersentumor kampte, met uitzaaiingen. Het jongetje is ondertussen goed hersteld maar het lezen van zijn verhaal heeft me toch doen nadenken. Ik heb tenminste al 38 jaar de kans gehad hard te leven, vaak dag en nacht, dus ben ik eigenlijk al 76 Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig! Nog één berichtje zal ik toevoegen voor komende woensdag, donderdag is het dan cursus snit en naad voor dokters en verplegers in Gasthuisberg , en tegen dat ik terug wakker ben en kan zal het alvast eind volgende week zijn. Tot volgende week.
Ziezo, we weten weer waar we aan toe zijn. De nieuwe datum staat weer vast: 17 april mogen een paar beenhouwers hun lusten bod vieren op mijn hoofd. Daags voordien 16 april dus moet ik naar het ziekenhuis om al wat tot rust te komen, zoals ze dat omschrijven. Ik zie niet goed in hoe men tot rust komt de dag voor een dergelijke ingreep, tenzij men mij dan al platspuit met allerlei middeltjes. Hopelijk wordt het geen deadline in de echte betekenis van het woord. In ieder geval komt er zo een einde aan de soap van Gasthuisberg, ik hoop dat er nu geen tweede reeks aankomt wegens goeie kijkcijfers . 16 april is een woensdag, dus nog anderhalve week les geven. Jawel beste laatstejaars, nog 4 uur afzien met redoxreaties, kunststoffen en aromatische koolwaterstoffen. Als tegenprestatie voor de soap Gasthuisberg eis ik van de profs ginder nu een perfecte operatie, zonder bijwerkingen en nare bijverschijnselen. Maar ik ben er van overtuigd dat dat allemaal wel goedkomt. Tot de volgende.
Ze hadden me "kwaai" gekregen. Heel even heb ik met het idee rondgelopen me terug te trekken in een grot en dan regelmatig dreigende videoboodschappen naar de plaatselijke Al ROBeera TV te sturen, waarbij Allah's onheil over Gasthuisberg zou neerdalen. Maar sinds de professor Schoenaers me in hoogsteigen persoon en in alle rust de situatie heeft uitgelegd, kan ik het allemaal wat verteren. De grotten van Han zouden mijn uitvalsbasis kunnen geweest zijn, dat werden dan de grotten van Handy. In ieder geval, binnen een week of 2, 3 zal de ingreep dus plaatsvinden en dus was het allemaal nog een klein uitstel van "executie". Alsof men iemand in een Texaanse death row 2 weken op de elektrische stoel laat plaatsnemen alvorens er 380V aan te leggen, even zenuwslopend in alle geval. Maar ja missen is menselijk en ik ben vergevingsgezind. Verpleegstertjes kunnen ook missen. Ik kan ook moeilijk anders, als ik te hard roep gaan zij misschien ook harder snijden nadien . Zoals de professor trouwens herhaalde, de foto's blijven het vermoeden van een niet kwaadaardige tumor geven, maar zolang de biopsie daar geen uitsluitsel over heeft gegeven, blijft het doemscenario ook mogelijk. Ondertussen heb ik basisregel 1 uit de geneeskunde volledig gesnapt: Als iemand zegt dat "het voor je eigen goed is", dan volgt er meestal iets wat je niet leuk gaat vinden. Voordeel van deze hele mismeestering is natuurlijk dat de Mevrouw uit Teheran ook terug uit vakantie is dan, dat slaapt altijd nog iets beter onder narcose Wie over een gezond telvermogen beschikt, weet dus ook dat ik ook na de paasvakantie nog 1, misschien zelfs 2 weken extra les Chemie/informatica geef. Het afscheidsfeestje was dus een avant-premiére . Ik heb nu onverwachts dus nog meer dan een week vakantie. En vooraleer de staatsveiligheid mij op een zwarte lijst zet, ik ben echt wel een volgzame Vlaming, helemaal geen aanhanger van vreemde terroristische organisaties. Vanuit de Afgaans-Oplinterse grotten groet ik u, leider van Al Kwaaida . Tot de volgende
"Het is toch godgeklaagd" om het met de woorden van Van Rossem te zeggen. Vrijdagmiddag kreeg ik droogweg een telefoontje van gasthuisberg dat de operatie uitgesteld dient te worden omdat de prof "verhinderd" is. Tot zover mijn eerder oordeel over een goed-geoliede machine Gasthuisberg, ik denk nu eerder dat er eentje frituurolie heeft gebruikt, of wat afval van vetsmelter Verkest. De prof is verhinderd? Als hij ziek zou geweest zijn zou ik het meteen begrepen hebben, ik heb ook liever niet dat hij niest terwijl hij een minuut eerder mijn hoofd heeft opengesneden. Maar een paar telefoontjes naar gasthuisberg hebben mij eigenlijk doen begrijpen dat er een administratieve fout is gebeurd bij de communicatie tussen de neuroloog en de plastische chirurg. In ieder geval, morgen ga ik dus niet naar de kliniek, ik krijg letterlijk uitstel van executie. Wanneer dan wel, dat krijg ik dan dinsdag te horen. Als ze dat nu 2 dagen uitstellen kan ik dat begrijpen, als ze me echter zeggen dat het eind juni wordt gaat het ziekenhuis te klein zijn. Aan alle stageairs en verpleegstertjes die er werken: neem dinsdag alvast verlof als u de ravage niet wilt meemaken dan. Droogweg werd mij vrijdag gezegd: u kan eventueel wel nog naar Genk, dan sturen we alles door. Alsof ik er op gebrand ben om even terug alle diensten ginder in Genk te doorlopen. Trouwens, ik heb het er al over gehad dat Limburgers vaak trager zijn, de operatie ginder zou misschien geen 10 maar 20 uur in beslag kunnen nemen. Wat nu dus? Kortweg dinsdagmorgen als de dames en heren die de fout gemaakt hebben er terug zijn, ga ik niet bellen, maar hen even een bezoekje brengen, en vragen met wiens leven ze denken te moeten spelen. Wil ik dan graag zo snel mogelijk aan flarden gesneden worden? In de gegeven omstandigheden wel. In ieder geval, als u dinsdagmorgen een kleine tsunami door de Dijle ziet gaan of lichte trillingen voelt tot 9 op Richter's schaal, weet dan dat Gasthuisberg vanaf dan waarschijnlijk allerminst nog iets met een berg te maken heeft, tenzij een berg puin. Ik ben niet snel boos maar..... tot dinsdag.
. Alleen, die 100 kwam van een zwaar verkeersongeluk in Drieslinter en ze zijn hier inderdaad gestopt omdat de patiënt het onderweg niet zo goed deed. In ieder geval beste buren, bedankt voor uw bezorgdheid. Het pakte me Stijn dat je hier al bevend aankwam, maar wees gerust onkruid vergaat niet. Dus beste mensen ik adem gewoon verder, en het is maar te hopen dat de ongelukkige voor de deur hier het ook heeft overleefd. Zo zie je maar hoe snel je in een dorp kan overlijden en opnieuw reincarneren. Als ik mocht kiezen en reincarneren kwam ik terug in een...ezel, alhoewel ik vermoed dat de reincarnatie-reglementen verbieden om terug te komen in hetzelfde. Jammer eigenlijk, want achteraf bekeken, veel zou ik niet veranderen aan mijn leven. Misschien wel eerder kiezen voor het fantastische beroep dat ik nu uitoefen, in plaats van eerst jaren te stressen in een Amerikaans multinational bedrijf dat telkens weer scherpere kwartaalcijfers verwacht. Maar ik heb nergens spijt van, integendeel. Stilaan pik ik de draad weer op van het leven voor de operatie. Ik ga vandaag trachten wat toetsen te verbeteren die er nog liggen. En we zijn ook al terug in de weer met de organisatie van Brazilian party. Ik ben blij dat ik voor de 15 de editie ook nog kan gaan meehelpen, het resultaat kan je al lezen op 
. Komende woensdag dus voor het eerst terug naar Prof. Schoenaers op controle. Een zestal weken later zullen de eerste scans gaan uitmaken of de "restjes" zich gedragen. Dat wordt weer een spannend einde schooljaar. Vrijdag na schooltijd heb ik zelfs wat studentjes op bezoek gehad, zij brengen de boodschap vast wel over dat het goed gaat met mij.
. Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat. 
Eindelijk mocht ik bij mijn schat, hij zag er heel goed uit. Heeft al heel wat tegen me gezegd en gezeverd 
Waarover maak ik me dan eigenlijk druk? Kinderen die nog een gans leven voor zich hebben en moeten afrekenen met een tumor of andere ondingen, dat maakt mij kwaad. Maar we gaan niet te negatief klinken, in de geest van de rest van deze blog houden we het luchtig. Dit weekend op de valreep dus nog een opendeurweekend gepland hier. Tropical Decorations, het bedrijfje dat als één van de ideeen uit mijn misdadig brein is ontsproten, verkoopt dit weekend de complete stock palm- en olijfbomen aan sterk verlaagde prijzen. Daarvoor moet vrijdagavond nog even een schip gedecoreerd worden met palmen in de haven van Antwerpen. U ziet, veel tijd om ziek te zijn heb ik echt niet. Hoe voel ik me dus? Luchtig!
