18 augustus de dag. Om 6 uur word ik wakker gemaakt door de twee schatten van de nachtdienst. Eerst nog een keertje lekker douchen en dan nog even naar huis bellen. Toch wel emotioneel en spannend. Wat als..... Om 7 uur komen twee vrouwen van patientenvervoer me halen. Ik had net zo goed paars haar en gele stippen op m'n gezicht gehad kunnen hebben want ze keuren me geen blik waardig. In het Oost-Vlaams wordt er druk over een gemeenschappelijke kennis gesproken. En dan gebeurt het, het treintje waar de dokter de vorige dag al over sprak. Met bed in een soort box en dan in een noodgang door het ondergrondse gangenstelsel. Een ritje in een pretpark is er niets bij, alleen was dit gewoon te erg voor woorden. Omgekeerd in bed dus je ziet alles verdwijnen, een eenzamen fietser die ingehaald wordt, nog maar een bocht en nog en dan abrupt stoppen. (Heeft Lars von Trier hier ook al een film opgenomen?) We zijn er dus. De ene vrouw die nog overgebleven is installeert een gemotoriseerde step aan m'n bed en we kunnen verder naar de ok. Naar de pre-operatieve zaal. Om half acht de invasie van de groene mensjes. Er staan diverse bedden en af en toe wordt er een blik op de gegevens geworpen die aan m'n bed hangen. Een verpleegster steekt een infuus (had ze dat nu niet iets vriendlijker kunnen doen?). Waar is de tijd dat je nog een kalmeermiddel krijgt voor de operatie???? Om tien voor acht is het zover, de tocht naar de OK begint. Daar aangekomen blijkt er een verkeerde ok-tafel geplaatst te zijn. Verkeerd ivm de duur van deoperatie. Ook het o zo vriendelijk gestoken infuus blijkt niet juist te zijn. Help in welke nachtmerrie ben ik terecht gekomen, mag ik nog naar huis? Dan komt de prof aan m'n bed, vriendelijk gezicht, hij zegt ook iets vriendelijks maar door het kapje dat op m'n gezicht geplaatst wordt zou ik niet weten wat. Om kwart voor zes word ik wakker in de hel van de pacu. Een grote zaal met vriendelijke verpleging, daar valt echt niets over aan te merken. Maar een fel licht, overal piepende monitors, gekreun, gehuil, en geen enkele privacy. Ik wil hier niet zijn. Een maagsonde die uit m'n neus komt, het gevoel dat m'n gezicht verlamd is, en een linkerarm die niet stil kan liggen, maar steeds m'n haar aanraakt. In de loop van de nacht stijgen de paniekaanvallen. De afhankelijkheid van de xanax eist zijn tol. Niemand begrijpt het en uiteindelijk krijg ik een injectie met een medicijn tegen misselijkheid dat ook kalmerend werkt. De heteluchtmatras die nodig is voor het op temperatuur houden van de flappen maakt zo'n lawaai dat er van slapen niets komt. Om het half uur worden de flappen gecontroleerd. Er zitten thermometers op m'n borsten die de temperatuur in de gaten moeten houden. Geen complicaties alleen een veel te laag kaliumgehalte, dus regelmatig bloedonderzoek. is dit de voorpost van de hel? De ochtendploeg begint aan hun taken. Ik word gewassen. Wat wassen zijn ze gek geworden? En dan ook nog even het beddengoed verwisselen, u zult zien hoe fijn dat straks gaat zijn mevrouw. Ik wil helemaal geen schone lakens, ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie! Na nog een controle door een plastisch chirurg komt het verlossende u mag naar uw kamer. Maar toch niet meer met dat treintje????? Nee gelukkig met een ambulance.
Was dit het waard?????
Ik weet het niet, er is geen weg terug, vooruit en hier maar door. De chemo en bestralingen heb ik ook gehaald dus dit zal ook wel lukken maar hoe?
Weer thuis sinds maandagavond. Vandaag dag 9 zoals de pc's het zeggen. En zou je het weer doen? Nee als je het me nu vraagt zou ik het niet weer doen. Ik heb twee prachtborsten (mooie b-cup) maar is het het waard? Ik weet het niet. De pijn is goed te doen daar ligt het niet aan, maar de druk die het toch op ons gezinnetje heeft gelegd is groot. F moest gewoon werken. S en W namen de trein van 4 uur naar Antwerpen om dan door te reizen met F en kwamen dan om 6 uur in Gent aan, dan op bezoek tot 8 uur, om tegen kwart voor tien nog te moeten koken en eten. Maar de borsten mogen er echt zijn en wie weet over een tijdje praat ik wel heel anders. Ik voel me wel mooi en kan iedere ochtend bij het douchen een potje janken. Ik heb terug borsten, hoor er weer bij, ben weer een vrouw. Door de xanax die ik gedurende een aantal jaren heb geslikt en de plotselinge drooglegging op de pacu heb ik erg nare ontwenningsverschijnselen gehad, dacht dat m'n gezicht verlamd was (dat voelde ook zo), pure angst-aanvallen, zweten en het echt niet meer zien zitten, dit is het enige minpuntje van het ziekenhuis, ik vind dat ze dat hebben onderschat. De volgende keer (volgende keer??? ja bij de tepelreconstructie) hier toch meer aandacht aan besteden en dan toch echt die rotzooi eens beginnen afbouwen. Alhoewel; ik voel me er erg goed bij en wat is nog rotzooi na de chemo's??? Ik rook niet, drink niet, gebruik geen cafeïne, sport (nu natuurlijk even niet) en leef verder zo gezond mogelijk dus eigenlijk weet ik niet of ik wel wil stoppen met de xanax (ben in nu niet echt verslaafd?). Goed dat is dus van latere zorg. De meeste tijd breng ik nu nog door in m'n bed, lekker krantje lezen, boek lezen en genieten van de geluiden van het dagelijks leven in huis. M'n ervaringen in het ziekenhuis zijn voor een andere keer. Liefs.
De teller tikt maar door. De onzekerheid neemt toe, ook de spanning. Wat zit een mens raar in elkaar. Ik zou blij moeten zijn, opgelucht dat er eindelijk een eind komt aan het gevoel van mismaaktheid. Waarom voel ik dan alleen maar verdriet en onzekerheid? Bang voor de pijn ben ik niet, bang voor de eenzaamheid des te meer. En dan natuurlijk m'n grootste nachtmerrie; wakker worden tijdens de operatie. Mensen lachen me uit als ik het daar over heb, maar toch, m'n grootste angst.... Steeds maar denken, de laatste keer dit zonder borsten, de laatste keer dat en dan naar het ziekenhuis. De rationele Jeannette zegt daar mee te stoppen, maar soms neemt die andere Jeannette het toch weer over. En dan dat huilen. Gisteren met S een dag wezen winkelen en naar de kapper. Ik moest huilen toen ik zag wat voor prachtige vrouw ze aan het worden is. Ze heeft het zelf niet in de gaten. Vindt haar haar vreselijk, vindt dat ze er niet mooi uitziet, vindt zichzelf lelijk. Ze is zo mooi, lief, grappig hoe kan ik haar duidelijk maken dat ze er zijn mag! Soms ook die hele gemene gedachte, wat als alles mislukt en ik dood ga? Weten ze hier dan hoeveel ik van ze hou?? Nee dat mag niet gebeuren, ik heb altijd gezegd dat ik nog moeke moet worden dus! En dan W, zijn verdriet en opluchting toen we gisteren weer thuis waren. Stille waters, diepe gronden. Die jongen is zo'n vat vol liefde, ik hou van hem. Hij is anders dan z'n zusje, laat minder snel zien dat hij ook z'n verdriet heeft, maar de signalen waren er. Vandaag of morgen extra tijd aan hem besteden. Zo hopelijk nog even en dan zijn de ochtendmonsters weer opgelost. Liefs.
Wat schreef ik over de knop om? Toch niet zo simpel als gedacht. Vanmorgen met W naar de bakker: 'iedere keer als het woord operatie nog valt moet er een euro in een pot'. Oh ja hoor wat had mama dat weer slim bedacht. Voor de rest van het gezinnetje is dit ook een grote stap en ik kan er wel niet over willen praten, de kids willen er zeker over praten. Dus geen knop om. Als W of S er over willen praten moet ik daar ook naar luisteren. Geen knop dus, maar wel op een laag vuurtje laten pruttelen.
Drie keer slikken. Gisteren na twee en een halve week lekker genieten in italië terug thuis om half drie. Een brief van het ziekenhuis. De operatie van 15 september kan niet doorgaan omdat de arts verhinderd is. Drie keer slikken en proberen om allerlei positieve dingen te zien. Och goed dan ben ik nog wat langer thuis voor de kids zodat ze aan school gewend zijn, nog wat extra tijd om het huis een goede beurt te geven en.. Ach eigenlijk een groot verdriet. Een nacht wachten voor ik kon bellen met de verpleegkundige. Deze morgen om 8 uur al aan de telefoon en bellen maar. Een vriendelijke stem die vroeg of ik misschen 18 augustus zou kunnen. Oeps hoor ik dat goed? Ze zou in de loop van de ochtend terug bellen. 18 augustus................dat is over twee weken!
Even de tijd om de zaken op een rijtje te zetten. Waarom ook niet 18 augustus, onze trouwdag. Een heleboel redenen om een andere datum te vragen, ze komen ook nog nieuwe ramen zetten eind augustus, de kinderen zijn nog thuis, we gaan nog een weekend naar de Ardennen, ik moet nog dit, ik moet nog dat. Nee, eigenlijk wil ik wel graag op 18 augustus geopereerd worden.
De knoop is doorgehakt. 18 augustus krijg ik terug borsten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ecg en scan zijn geregeld, bloed is ook zo geprikt en ach dat huis dat blijft dan maar even niet grondig gepoetst. De kinderen zijn er redelijk nuchter onder. Vanavond maar eens een oproepje op een forum voor tips en ervaringen en nog eens langs wat sites surfen.
Zo'n dag dat de wereld er kl*ten uitziet. Dat is dus vandaag. De restverschijnselen van de kanker blijven nog altijd in dit rotlichaam zitten. De slapeloosheid. Ben je dan aan het piekeren??? Nee, ik kan gewoon niet slapen. En als dat dan een een aantal dagen/weken geduurd heeft neem ik zo'n slaaptablet. En ja hoor lekker slapen, 7 uur aan een stuk, maar dan wakker worden en zo depressief zijn. Maar waarom depressief? Ik weet het niet. En dan dat belachelijke schuldgevoel. Me schuldig voelen tegenover de kindjes omdat ze geen onbezorgde jeugd hebben gehad. Omdat ze een mama hadden die een heleboel niet kon, die misschien dood ging, die kaal was, die dik werd, die anders was, die niet met ze kon doen wat ze zou willen. Goh ja ik weet wel dat ik me daar niet schuldig over me moet voelen, maar het voelt op een dag als vandaag wel zo. En dan nu die reconstructie. Weer terug naar af, weer niets kunnen. De kinderen zijn nu wel 4 jaar ouder maar toch... Ik weet dat ik het moet doen, ik wil me normaal voelen, een nieuwe periode in ons leven openen. De oude afsluiten en verder gaan. 4.400 euro dat is het prijskaartje voor twee nieuwe borsten, exclusief alle andere kosten die er nog bijkomen, is het dat waard? Ik ben het wel waard, maar is het het waard? We zullen zien. Regelmatig speur ik het internet af naar foto's van vrouwen die me voor zijn gegaan, ja het ziet er mooi uit. Nee, het gevoel krijg je niet meer terug. (Waarom wordt daar eigenlijk zo weinig over gepraat of geschreven. De tepels die verwijderd zijn, het geen gevoel meer hebben, het lijkt wel of daar een groot tabe op rust. Ik mis het gevoel van m'n tepels!) Gelukkig heb ik nog de kans gehad om twee keer borstvoeding te kunnen geven, heb daar zelfs nog foto's van, for old time's sake.
De teller tikt af naar 15 september. Ik zal er zijn.........
eerst eens nog een keertje alle gebeurtenissen op een rijtje proberen te zetten
2004 4 februari: S moet voor een herhalingsinenting naar de huisarts. Als ik er dan toch ben meteen maar even laten kijken naar een wel erg opgezette klier onder m'n linkeroksel die ook pijn doet. Zat er al een tijd maar begon wel steeds meer pijn te doen. De arts stuurt me voor de zekerheid voor een mammo en eventuele echo.
6 februari: mammo laten maken in Ekeren. Mammo doet iets slechts vermoeden en er wordt ook een echo gemaakt. Ziet er niet goed uit.
7 februari: met de resultaten naar M. Advies is om een afspraak te maken met m'n gynaecoloog. Na bezoek aan M. uit eten om de stress een beetje te vergeten.
12 februari: bezoek aan gynaecoloog E. Er wordt met spoed een afspraak gemaakt voor de volgende dag in het Augustinus voor verdere onderzoeken. Het ziet er slecht uit. Een afspraak voor opereren wordt ook gemaakt. Dinsdag 17 februari.
13 februari: eerste serie onderzoeken. Omdat niet alles op één dag kan worden afgehandeld zal een scan maandag de 16 plaatsvinden.
16 februari: scan en dan naar huis, laatste avond als heel mens.
17 februari: 's morgens al vroeg naar het ziekenhuis. Harpoentje in de rechterborst geplaatst waar ook een gezwel gevonden is. Operatie werd uitgevoerd om 16.30 uur. Mastectomie links en borstsparende operatie aan rechterborst. Volledige okseluitruiming links, gedeeltelijk rechts.
24 februari: alsnog amputatie van de rechterborst i.v.m. kwaadaardigheid van de tumor.
27 februari: terug thuis.
10 maart: plaatsen porthacat.
maart - augustus: FEC kuur; twee weken op, dan twee weken rust, in totaal 12 keer chemo.
september-oktober: 25 bestralingen.
oktober: verwijderen van de porthacat.
Droge feiten die niet weer kunnen geven wat een periode in een mensenleven kan doen. De wanhoop, het gevecht, de wil om te knokken voor m'n gezin, de ellende, het afhankelijk zijn, de onmacht................
We zijn 4 jaar verder en ik wil er nog veel jaren bij hebben.....................................................
Maar eerst weer een normaal mens worden, een vrouw met twee borsten en een decolleté.
Over 10 weken is het dan zover; de reconstructie. In december het laatste contact gehad in het ziekenhuis. Toen leek het nog eeuwen..... En dan nu nog 10 weken. De twijfel komt steeds vaker om de hoek kijken. Waarvoor zou ik het doen, geen angst, alleen de angst dat er iets mis kan gaan en dat de kindjes het dan zonder mij moeten doen. Nee ik ben geen godje die denkt dat de wereld niet zonder haar kan, alleen een mama van twee tieners die haar nog echt nodig hebben met raad en waar ze hun vragen en onzekerheden aan kwijt kunnen.
De angst, de eenzaamheid. Wie snapt het dat er eigenlijk geen keuze is. 4 jaar terug had ik ook geen keuze. Kanker in beide borsten. In twee weken twee amputaties. Geen tijd om er over na te denken. En dan nu die zeeën van tijd. Die ellendige wachttijd.
Misschien dat het helpt om wat te schrijven. in een paar andere gevallen heeft het wel geholpen.
Geen blog om op te reageren, een blog voor mezelf om te overdenken, onzekerheden kwijt te kunnen en achteraf nog eens te lezen.
Vandaag duurt het nog 10 weken. dan ga ik onder het mes. In een vreemde stad, in een vreemd ziekenhuis, in een land waar ik na 17 jaar nog altijd die Hollandse ben. Maar vooral ver van m'n gezin. De eenzaamheid knaagt......
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
