Zo'n dag dat de wereld er kl*ten uitziet. Dat is dus vandaag. De restverschijnselen van de kanker blijven nog altijd in dit rotlichaam zitten. De slapeloosheid. Ben je dan aan het piekeren??? Nee, ik kan gewoon niet slapen. En als dat dan een een aantal dagen/weken geduurd heeft neem ik zo'n slaaptablet. En ja hoor lekker slapen, 7 uur aan een stuk, maar dan wakker worden en zo depressief zijn. Maar waarom depressief? Ik weet het niet. En dan dat belachelijke schuldgevoel. Me schuldig voelen tegenover de kindjes omdat ze geen onbezorgde jeugd hebben gehad. Omdat ze een mama hadden die een heleboel niet kon, die misschien dood ging, die kaal was, die dik werd, die anders was, die niet met ze kon doen wat ze zou willen. Goh ja ik weet wel dat ik me daar niet schuldig over me moet voelen, maar het voelt op een dag als vandaag wel zo. En dan nu die reconstructie. Weer terug naar af, weer niets kunnen. De kinderen zijn nu wel 4 jaar ouder maar toch... Ik weet dat ik het moet doen, ik wil me normaal voelen, een nieuwe periode in ons leven openen. De oude afsluiten en verder gaan. 4.400 euro dat is het prijskaartje voor twee nieuwe borsten, exclusief alle andere kosten die er nog bijkomen, is het dat waard? Ik ben het wel waard, maar is het het waard? We zullen zien. Regelmatig speur ik het internet af naar foto's van vrouwen die me voor zijn gegaan, ja het ziet er mooi uit. Nee, het gevoel krijg je niet meer terug. (Waarom wordt daar eigenlijk zo weinig over gepraat of geschreven. De tepels die verwijderd zijn, het geen gevoel meer hebben, het lijkt wel of daar een groot tabe op rust. Ik mis het gevoel van m'n tepels!) Gelukkig heb ik nog de kans gehad om twee keer borstvoeding te kunnen geven, heb daar zelfs nog foto's van, for old time's sake.
De teller tikt af naar 15 september. Ik zal er zijn.........
eerst eens nog een keertje alle gebeurtenissen op een rijtje proberen te zetten
2004 4 februari: S moet voor een herhalingsinenting naar de huisarts. Als ik er dan toch ben meteen maar even laten kijken naar een wel erg opgezette klier onder m'n linkeroksel die ook pijn doet. Zat er al een tijd maar begon wel steeds meer pijn te doen. De arts stuurt me voor de zekerheid voor een mammo en eventuele echo.
6 februari: mammo laten maken in Ekeren. Mammo doet iets slechts vermoeden en er wordt ook een echo gemaakt. Ziet er niet goed uit.
7 februari: met de resultaten naar M. Advies is om een afspraak te maken met m'n gynaecoloog. Na bezoek aan M. uit eten om de stress een beetje te vergeten.
12 februari: bezoek aan gynaecoloog E. Er wordt met spoed een afspraak gemaakt voor de volgende dag in het Augustinus voor verdere onderzoeken. Het ziet er slecht uit. Een afspraak voor opereren wordt ook gemaakt. Dinsdag 17 februari.
13 februari: eerste serie onderzoeken. Omdat niet alles op één dag kan worden afgehandeld zal een scan maandag de 16 plaatsvinden.
16 februari: scan en dan naar huis, laatste avond als heel mens.
17 februari: 's morgens al vroeg naar het ziekenhuis. Harpoentje in de rechterborst geplaatst waar ook een gezwel gevonden is. Operatie werd uitgevoerd om 16.30 uur. Mastectomie links en borstsparende operatie aan rechterborst. Volledige okseluitruiming links, gedeeltelijk rechts.
24 februari: alsnog amputatie van de rechterborst i.v.m. kwaadaardigheid van de tumor.
27 februari: terug thuis.
10 maart: plaatsen porthacat.
maart - augustus: FEC kuur; twee weken op, dan twee weken rust, in totaal 12 keer chemo.
september-oktober: 25 bestralingen.
oktober: verwijderen van de porthacat.
Droge feiten die niet weer kunnen geven wat een periode in een mensenleven kan doen. De wanhoop, het gevecht, de wil om te knokken voor m'n gezin, de ellende, het afhankelijk zijn, de onmacht................
We zijn 4 jaar verder en ik wil er nog veel jaren bij hebben.....................................................
Maar eerst weer een normaal mens worden, een vrouw met twee borsten en een decolleté.
Over 10 weken is het dan zover; de reconstructie. In december het laatste contact gehad in het ziekenhuis. Toen leek het nog eeuwen..... En dan nu nog 10 weken. De twijfel komt steeds vaker om de hoek kijken. Waarvoor zou ik het doen, geen angst, alleen de angst dat er iets mis kan gaan en dat de kindjes het dan zonder mij moeten doen. Nee ik ben geen godje die denkt dat de wereld niet zonder haar kan, alleen een mama van twee tieners die haar nog echt nodig hebben met raad en waar ze hun vragen en onzekerheden aan kwijt kunnen.
De angst, de eenzaamheid. Wie snapt het dat er eigenlijk geen keuze is. 4 jaar terug had ik ook geen keuze. Kanker in beide borsten. In twee weken twee amputaties. Geen tijd om er over na te denken. En dan nu die zeeën van tijd. Die ellendige wachttijd.
Misschien dat het helpt om wat te schrijven. in een paar andere gevallen heeft het wel geholpen.
Geen blog om op te reageren, een blog voor mezelf om te overdenken, onzekerheden kwijt te kunnen en achteraf nog eens te lezen.
Vandaag duurt het nog 10 weken. dan ga ik onder het mes. In een vreemde stad, in een vreemd ziekenhuis, in een land waar ik na 17 jaar nog altijd die Hollandse ben. Maar vooral ver van m'n gezin. De eenzaamheid knaagt......
