Controle in Gent. De stootkussens mogen van de borsten af en het resultaat wordt zichtbaar. Het wordt prachtig!! Je moet wat verder kijken dan het huidige resultaat, net als toen we 19 jaar geleden ons huis kochten en aan vrienden en familie uitlegden dat het erg mooi was, maar nog wel veel aan moest gebeuren. Welnu, het wordt erg mooi, maar er moet nog wel wat aan gebeuren. De tepels zouden nog met 50% slinken, wat maar goed is want ze zijn nu wel erg prominent aanwezig. Dan nog een mooie tatoeage rond het geheel en m'n borsten mogen gezien worden hoor.
Dan toch weer even een klein kwelduiveltje dat een domper op de vreugde zet. Het verharde weefsel uit m'n linkerborst is voor onderzoek opgestuurd en de uitslag is nog niet binnen. Maar ik moet me geen zorgen maken, dat is een routineprocedure bij dergelijk weefsel zei de arts. Ja, ik weet dat ik me geen zorgen moet maken, maar ik doe het toch. Die kankerkwelgeest zal de rest van m'n leven op m'n schouder zitten en af en toe een gemene steek uitdelen.
Genieten van het leven........... 5 jaar na het kankerverdict sluipt de dagelijkse routine langzaam weer binnen. Een onderzoek naar weefsel doet me weer ten volle beseffen dat ik moet leven, genieten van iedere dag en de kwelgeesten verbannen naar oorden waar ze maar heel af en toe uit kunnen ontsnappen.
Volgende week mogen de eerste hechtingen er uit. M'n stootkussens zijn vervangen door kleinere rondjes en de beha mag weer aan. Douchen zal nog even lastig zijn want de borsten mogen niet nat worden. Ook dat overleven we wel hoor, met wat kunst en vliegwerk kom je een heel eind.
Een rit in de achtbaan die veertig keer over de kop ging, veel te snel reed en niet te stoppen was..... Zo heb ik me de afgelopen twee dagen gevoeld. Eergisteren om zeven uur me nuchter gemeld op de onthaal in het UZ Gent, gelukkig kon F me brengen. Dan op naar de afdeling Short-stay (met in het achterhoofd het negatieve stemmetje dat zei hoezo short stay?). Een bed toegewezen gekregen en weer tot de ontdekking gekomen dat de west-vlaamse verpleegkundigen vriendelijke mensen zijn. Mijn kamergenote was al de avond voordien gearriveerd. Zij zou ook die dag geopereerd worden, echter geen plastische ingreep. De operatie stond gepland voor 10.40 uur. Dan het lange wachten. Ondertussen Felice kijken met Wout Brut. Hoe zijn variant op gehaktbrood met krieken is geworden zal ik waarschijnlijk nooit weten want tegen tien uur kwam de verpleegster zeggen me klaar te maken. Gelukkig kon ik dit keer m'n slip aanhouden, dat geeft toch wat meer het gevoel van menselijke waardigheid. Dan naar de voorbereidingskamer. M'n kamergenootje lag ook nog te wachten op haar beurt. Professor Blondeel kwam met een assistent om de boel af te tekenen. Hier wat liposuctie, daar wat weg halen, de rechterborst wat liften en ga zo maar door. Omdat er sinds de amputatie een lelijke kwab onder m'n linkeroksel zat waar ik me al die jaren dood aan ergerde, de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of die dan meteen ook weggehaald kon worden. De plaats voor de tepels bepaald, een infuus gestoken en dan op naar de ok. Wat zijn het ook fijne mensen daar. Omringd door vier schatten van anesthesisten en verpleegkundigen die aangaven dat ze goed voor me zouden zorgen en precies uitlegden wat er gebeurde was ik snel vertrokken. Dromende van Sardinië kwam ik iets meer dan twee uur later weer bruusk terug in de harde werkelijkheid................... Mijn ergste nachtmerrie werd weer werkelijkheid: de pacu!! Ik kan er niet aan wennen en hoop echt vanuit de grond van m'n hart dat dit de laatste keer was daar te moeten verblijven. Niets tegen het personeel, supervriendelijk, behulpzaam en professioneel, maar als er één plaats is die traumatisch is voor mij ,is het wel die afdeling. Er wordt wel eens gezegd dat je dingen niet moet verdringen, nu deze ervaring ga ik zeker verdringen, diep wegstoppen en niet meer aan denken. Wat geweest is, is geweest!
Terug op de kamer, een infuus en een redon uit de linkeroksel. ooh onheilsbode van een redon. De vorige operaties het grote obstakel bij het ontslag uit het ziekenhuis. Ik moet naar het toilet. Weeral vriendelijke westvlamingen die komen vragen of ik denk dat het lukt naar de wc te wandelen? Huh wandelen naar de wc ????????????? Oké het proberen waard! En ja hoor, de tocht lukt, de marathon gelopen en de eindstreep gehaald. Terug in bed, wat doezelen, af en toe wakker worden. De pijn valt reuze mee. De vieze smaak van de narcose trekt langzaam weg en de westvlaamse engelen brengen Spa. Kleine slokjes. Wat kan water lekker zijn! Dan een potje yoghurt en het rantsoen voor de dag is op, KV tegen Cercle en dan het licht uit en slapen. 's Nachts de controles, onderbroken slaap maar ach die halen we wel weer in. Woensdagochtend om kwart voor negen al het verlossende woord. Alles ziet er goed uit! De redon mag verwijderd en thuis wacht. Om half twee staan S en W klaar, de tafel gedekt, een lekker kopje soep en boterhammen met kaas. Hopelijk was dit de laatste operatie en kan het leven weer opgepakt worden. En de tatoo's, nou niet bij tatoo Bertje maar gewoon in het UZ, maar dat is voor een volgende keer. Woensdag terug op controle, hechtingen laten verwijderen en afspraken maken voor de laatste stap. Tot die tijd zitten er twee schuimrubberen stootblokjes ter grootte van een lucifersdoosje rond m'n nieuwe tepels dus moet ik m'n nieuwsgierigheid naar het resultaat nog even bedwingen. Ik ben weer thuis. Veel liefs.
