Vandaag nog eens het forum van de kankerliga gelezen. Ik heb geen zin om daar een polemiek te starten over het wel of niet overwinnen van kanker. De opmerking die door één van de forumleden bij een topic werd geschreven maakt me wel een beetje ................(geef het beestje maar zelf een naam). Heb ik nu m'n kanker overwonnen of mag ik dat niet zeggen omdat een ander dan verloren heeft? Overwinnen betekent in de strijd de sterkste zijn. Elke dag probeer ik weer m'n strijd te leveren en de sterkste te zijn. Ik overwin m'n angst om terug te vallen, ik overwin m'n wrevel omdat ik de dingen niet meer kan die ik vroeger kon, ik overwin m'n verdriet, ik overwin m'n afkeer van m'n verminkte lichaam, kortom ik overwin. En tot nu toe heb ik de strijd tegen die tumoren ook nog steeds gewonnen. Dus ik vind mezelf een overwinnaar. En nee daarmee is diegene die overleden is geen verliezer! Zo werkt het niet. Heb ik dan geluk gehad? Nee, in mijn ogen is geluk iets totaal anders. Ik ben een survivor en ben er nog, mag nog genieten van de dagdagelijkse dingen en die kleine dingen die het leven zo de moeite waard maken. Zoals m'n dochter die een prachtig boeketje bloemen voor me meenam deze ochtend omdat ik er zo moe uitzag. Dank je Sara, ik hou van je! Ik leef en geniet, laat dat maar voldoende zijn.
En toen waren we een half jaar verder. Een half jaar dat omgevlogen lijkt. Dinsdag een bezoek aan Gent gebracht. De prof was tevreden. Op 21 april is weer een operatie gepland. Ditmaal een tepelreconstructie en correcties aan beide borsten. In m'n linkerborst zit verhard littekenweefsel. deze kant is ook intensief bestraald gewest en het weefsel doet pijn. Het voelt zoals de tumor en roept nare herinneringen op. Dat wordt dus via het bestaande litteken verwijderd. M'n rechterborst heeft wat vet teveel aan de decolleté-zijde en daar wordt een liposuctie op losgelaten. (Waarom ook niet even op de bovenbenen?). Een short-stay opname. 21 april om 7 uur me melden en de 22ste in de loop van de voormiddag (na 18 jaar in België te wonen weet ik nog altijd niet hoe laat dat is) weer naar huis. Een kleine domper want deze survivor had gehoopt op een dagopname en 's avonds weer lekker naar huis. De nacht op de pacu levert nog altijd nachtmerries op.
Die pacu maakt me nog altijd aan het twijfelen. Wel voor de hele rit gaan of laten zoals het nu is..................... Moeilijk, eigenlijk een luxeprobleempje? Of toch niet, wat is een luxeprobleem, kiezen tussen wel tepels of geen tepels, ik weet het niet. Voorlopig staat de operatie gepland en het zal ook wel doorgaan (denk ik). Rustig laten bezinken, even weg stoppen in een laatje en dat op slot doen. Eerst een weekje Sardinië en dan de rest maar weer. En ondertussen druk Italiaans leren om de gedachten te verzetten. Ciao.
Woensdag 4 februari. Op het nieuws vanochtend hoorde ik dat het kankerdag is. Juist letterlijk en figuurlijk misschien? Een andere woensdag 4 februari, vijf jaar geleden. Op woensdagmiddag met Sara naar de dokter voor een inenting en en passant de vraag, dokter kunt u eens kijken naar die klier die hier opgezet is.. En toen zette het kankercircus z'n tenten op in dit huis. Vrijdagavond een mammografie en indien nodig een echo. Ja die echo was dus zeker nodig. En twee weken later was de eerste amputatie een feit, een week later de andere. Vijf jaar zijn verstreken, vijf intense jaren. Het eerste jaar word je geleefd en daarna kom je er met vallen en opstaan langzaam weer uit. Het leven is nooit meer hetzelfde geworden,maar zeker de moeite nog waard om geleefd te worden. Was het vroeger niet zo dat vijf jaar iets magisch had? Genezen word je niet meer verklaard; Ik durf het ook na al die jaren niet te zeggen want soms staat er 's nachts nog zo'n kankerbeer op de weg die zegt: "stel dat er toch nog iets is". M'n kinderen heb ik beloofd om nog niet op te stappen, eerst de Turandot in Verona zien ( is gebeurd ) en nog oma worden. Hopelijk nog even geduld, Sara is pas vijftien. Vijf jaar, ik zou opgelucht moeten zijn, maar wat ik voel is verdriet. Sorry... Deze survivor ziet het in de maand februari allemaal niet meer zo zitten. Komt wel weer, in april naar Sardinië, pronken met m'n reconstructies. En nu, nu gewoon de dagdagelijkse dingen, de bedden en de strijk wachten. Jeannette
