Mijmeringen bij een borstreconstructie, dat is waar deze blog voor bedoeld is. En nu na een deugdoende vakantie met iedereen weer uit huis, tijd genoeg om te mijmeren. Niet alleen over m'n reconstructie, maar over allerlei andere zaken... S belde net vol intens verdriet vanaf school. Stiekem want er mag tijdens schooltijd geen gebruik gemaakt worden van de gsm. Net geopereerd en sinds gisteren met haar grote gipsspalk om haar been op krukken strompelend naar school. 'Mama ik zit alleen in de klas, de rest is op onderzoek naar kunst'. Huh?? Eerst de perikelen rond het klaslokaal; in juni gebeld om aan te geven dat S geopereerd moet worden en of het mogelijk is om een klaslokaal op de begane grond te voorzien. Nu blijkt dat een multifunctioneel lokaal te zijn, de eerste boze docent die geen gebruik kon maken van het lokaal is al gesignaleerd. Nu een niet zo creatieve docente die aan S vraagt of ze het niet erg vindt om in de klas te moeten blijven! Ja natuurlijk vindt ze dat erg, nee natuurlijk zegt ze dat het niet erg is! Ze is vijftien, puber en onzeker. Daar word ik nu verdrietig en boos om en voel ik me machteloos. S heeft me uitdrukkelijk verboden met de school contact op te nemen. Goed vandaag nog niet, eerst maar even laten bezinken, maar morgen? Een samenleving waarin het om perfectie en uiterlijke schijn gaat, waar ik misschien zelf een stukje aan heb bijgedragen door de reconstructie (ik weet het niet). Soms zou ik even ergens anders willen zijn.
