Het zit erop, 'ze' zitten er op. Jenny; een schat van een vrouw die een mens op haar gemak weet te stellen. Soms zijn er die fijne mensen die in je leven je pad kruisen. Zij is er zo één. Met meetinstrument en stift de grootte van de hof bepalen en daarna de kleur. Hoe snel kun je dingen vergeten. De kleur van m'n oude tepels kon ik me niet meer voor de geest halen. Ach hoe vaak kan een mens zelf de kleur van de tepels bepalen? We hebben een mooi kleurtje gekozen. Na iets meer dan uur was het klaar. Weer tranen, van geluk, opluchting, en een ontlading van jaren. Met de taxi naar het station terug en wachten op de trein. Spanning die zich steeds meer opkropte. Mensen liepen op straat, op het station. Mensen die een normale dag hadden. Ik wilde huilen want neen m'n dag was niet gewoon. M'n dag was het einde van een lange lijdensweg. 4 februari 2004 een bezoek aan de dokter voor een inenting van Sara. Een dag die het begin betekende van zo'n andere wending aan m'n leven. En gisteren was het weer een stap. De nieuwe Jeannette is (bijna) klaar. Hoe leg je dat uit aan twee meisjes op het station die eens naar je kijken als je met tranen in de ogen zit. Of aan het vriendelijke meisje van het natuurfonds die me vroeg wat ik die dag voor de natuur had gedaan en waarop ik niet kon antwoorden... Er zitter nog twee grote verbandgaasjes op m'n nieuwe tattoos. Zondagavond mogen ze er af, dan kan ik m'n nieuwe ik in volle glorie laten zien. Want ze zijn prachtig!!!!
