Buiten een depressie, wind en regen, de bladeren van de bomen. Oppassen dat er in huis ook geen depressie komt. Afgelopen zaterdag natuurlijk veel te overmoedig geweest. Eerst met W naar de markt en dan naar de lingeriezaak. Marlies aanpassen. Ja hoor net of dat al lukt na amper zes weken. Me groot gehouden en alleen mezelf een keer flink op de kop gegeven.
's Middags nog eens in de valkuil getrapt. Kleren gaan passen in twee verschillende winkels. Leuke kleren hoor, maar wat strak zit past niet over m'n arm. Nee ik wil niet gaan zitten zeuren. "Daar heb je haar ook weer, eerst zit ze te zeiken dat ze borsten wil , heeft ze ze en begint ze over haar arm."
Al dat winkelen en huishouden en koken had z'n weerslag op m'n lichaam. Zondag voelde het of ik aan de processie van Echternach had meegedaan. Een dagje op bed en tegen de avond ging het al weer een stuk beter.
En nu? nu zijn de kinderen naar school, F aan het werk en regent het buiten.
Ach de zon gaat straks wel weer schijnen....................
Weer eigen baas! De hulp is gisteren voor het laatst geweest. Weer eigen baas in m'n huishouden en de verzorging van de kinderen. Het koken gaat al een week prima! Voor ieder wat wils, dat betekent dus meestal twee maaltijden op tafel. Geen probleem. M'n navel groeit echt mooi dicht en het fietsen op de hometrainer gaat ook elke dag gemakkelijker.
Nog een paar weken wachten tot de borsten nog wat geslonken zijn. Vooral m'n linkerborst is nog gezwollen maar dat zal waarschijnlijk ook zijn door het lymfe-oedeem aan die kant. En dan voor het eerst in 4,5 jaar op beha-jacht. Het zal echt een Marlies Dekkers worden!
En ja er zijn momenten dat het nog niet zo fantastisch gaat, dat de man met de hamer nog langs komt, maar z'n hamer geeft geen mokerslagen meer.
De tepelreconstructie zal voor begin volgend jaar zijn, ik heb wel even genoeg van ziekenhuizen, operaties en het niet kunnen van wat je wilt.
Voorlopig is dit het laatste bericht op deze blog. M'n dagelijkse leventje bevat nu niet van die hoogtepunten die het vermelden waard zijn. Ik ben terug gelukkig. Heb een lieve man, twee schatten van kinderen en een kl*te periode overleefd.
Al een hele piet hier in huis. Dus ja het is het moment. F eindelijk eens ontlasten, hij is al zo moe. Samen met mama de boodschappen gaan doen. Vol goede moed naar de Delhaize. Een piepklein stemmetje achter in het hoofd dat zegt: 'gaat dit goed?'. Natuurlijk gaat dit goed....
Het eerste kwartier geen probleem, het winkelwagentje als rollator en hup eindelijk na vijf weken weer lekkere dingen zoeken en een karretje vol gooien. Oh lekker makkelijk voor vanavond gebraden kippetjes. Nog een kwartiertje en ze zijn klaar, dat moet lukken met de rest van de boodschappen.
Ha ha, gelukkig staan er in de winkel van die opstapjes voor kleine mensen. Prima geschikt voor vrouwen met nieuwe borsten om even te gaan zitten. De boodschappen zijn in huis. de kippetjes zijn ook in de kar gekomen, maar misschien was het net iets te veel van het goed.
Maakt niet uit, ik voel me erg tevreden! Na een half uurtje op bed lekker lezen is de batterij al weer een stuk opgeladen. Laat dat weekend maar komen!
Wat kan een bezoek aan het ziekenhuis goed doen!! De prof was erg tevreden en ik zei de gek ook. Vanaf nu weer op m'n zij slapen (yeah), terug auto rijden, weer voorzichtig beginnen te fietsen op m'n hometrainer en terug de lymfedrainage oppakken. Nog wel niet tillen, maar dat wordt een volgende stap, ik zit immers nog maar op 2/3e. Alle korstjes en draadjes zijn verwijderd en m'n navel ziet er een stuk gezonder uit. Volgens de dokters gaat die nog verder dicht groeien. Over drie weken terug op controle. Er schijnt licht aan het eind van de tunnel!
Twee mogelijkheden heb ik; of ik blijf hangen in m'n pijntjes en kwalen en kom niet verder of de knop gaat om. Nu de knop gaat om. Dit is het lichaam waar ik het nog minstens dertig jaar mee moet gaan doen. En ja die navel nou dat wordt dus niks, oké het zij zo. Maar m'n borsten mogen er nog steeds zijn en elke dag kan ik weer iets meer. Ik las op een log dat voor ieder uur narcose een maand recuperatie staat, nou zolang wilde ik het niet laten duren. En die slechte dagen.. ja die komen er zeker nog, maar die gaan ook weer weg. Morgen is het vier weken sinds reconstructiedag. Dinsdag terug naar Gent voor controle. Dan maar eens voorzichtig vragen of ik alsjeblieft weer wat mag gaan trainen op m'n hometrainer, niet zwaar en niet hard, maar gewoon weer lekker lichamelijk wat bezig zijn.
het gaat goed, het kan alleen nog maar beter gaan!!
Je hebt er toch voor gekozen.............................................
Heb ik er voor gekozen om een reconstructie te laten doen?
Heb ik er voor gekozen om kanker te krijgen? Nee natuurlijk niet. Ik heb die kanker overleefd en ben daarna vier jaar verminkt door het leven gegaan. En dan komt er een moment waarop je het beu bent dat mensen naar je kijken, voorzichtig vragen of je zwanger bent omdat het enige dat te zien is je buik is. Dan komt het moment dat je er genoeg van hebt om elke ochtend die verminking te moeten zien in de spiegel. Dan komt het moment dat je ook weer eens een blouse wilt kopen in plaats van slobbertruien. Dan komt het moment dat je net als ieder andere vrouw weer gewoon vrouw wilt zijn. Dan komt het moment dat je voorzichtig begint na te denken over een reconstructie.
En dan kies je voor een reconstructie.
En vandaag..... Vandaag is een vreselijk slechte dag! Vandaag is een dag waarop ik denk 'had maar niet die keuze gemaakt'.
M'n navel is ontstoken en twee maal per dag komt de thuisverpleging om de boel te verzorgen.
M'n navel stinkt. M'n navel is niet meer van mij.
Morgen zal het er misschien allemaal anders uitzien.
Gisteren dan voor de eerste keer na de operatie terug naar Gent. Met een gespannen gevoel. Onzin maar toch. De herinneringen aan de eerste nacht en dag na de operatie komen terug. Nee dat is geweest, vergeten en niet meer aan denken, dat hoeft niet meer. De prof is op congres en één van z'n assistenten helpt me verder. Alles ziet er mooi uit alleen die navel...
Wie heeft er eigenlijk bedacht dat er een navel terug gezet moest worden?? Is zo'n ding niet meer dan een litteken en een blijk van de verbondenheid tussen moeder en kind tijdens de zwangerschap? Ik had ook prima verder kunnen leven zonder hoor; maar goed dat ding zit er nu en is behoorlijk ontstoken. Na één week zelf getracht te hebben dat ding te verzorgen krijg ik nu (gelukkig) een voorschrift voor twee keer thuisverpleging. Yes niet meer zelf in die smurrie zitten werken! Eén van de verpleegkundigen van plastische voegt de daad bij het woord en m'n navel is keurig schoon en verbonden. En dan ook nog een heleboel korsten en wondlijm weg!
Jongens het ziet er echt mooi uit. Als ik 's avonds op de bank zit en naar beneden kijk ben ik trots en tevreden. Deze dame heeft een paar mooie borsten!
18 augustus de dag. Om 6 uur word ik wakker gemaakt door de twee schatten van de nachtdienst. Eerst nog een keertje lekker douchen en dan nog even naar huis bellen. Toch wel emotioneel en spannend. Wat als..... Om 7 uur komen twee vrouwen van patientenvervoer me halen. Ik had net zo goed paars haar en gele stippen op m'n gezicht gehad kunnen hebben want ze keuren me geen blik waardig. In het Oost-Vlaams wordt er druk over een gemeenschappelijke kennis gesproken. En dan gebeurt het, het treintje waar de dokter de vorige dag al over sprak. Met bed in een soort box en dan in een noodgang door het ondergrondse gangenstelsel. Een ritje in een pretpark is er niets bij, alleen was dit gewoon te erg voor woorden. Omgekeerd in bed dus je ziet alles verdwijnen, een eenzamen fietser die ingehaald wordt, nog maar een bocht en nog en dan abrupt stoppen. (Heeft Lars von Trier hier ook al een film opgenomen?) We zijn er dus. De ene vrouw die nog overgebleven is installeert een gemotoriseerde step aan m'n bed en we kunnen verder naar de ok. Naar de pre-operatieve zaal. Om half acht de invasie van de groene mensjes. Er staan diverse bedden en af en toe wordt er een blik op de gegevens geworpen die aan m'n bed hangen. Een verpleegster steekt een infuus (had ze dat nu niet iets vriendlijker kunnen doen?). Waar is de tijd dat je nog een kalmeermiddel krijgt voor de operatie???? Om tien voor acht is het zover, de tocht naar de OK begint. Daar aangekomen blijkt er een verkeerde ok-tafel geplaatst te zijn. Verkeerd ivm de duur van deoperatie. Ook het o zo vriendelijk gestoken infuus blijkt niet juist te zijn. Help in welke nachtmerrie ben ik terecht gekomen, mag ik nog naar huis? Dan komt de prof aan m'n bed, vriendelijk gezicht, hij zegt ook iets vriendelijks maar door het kapje dat op m'n gezicht geplaatst wordt zou ik niet weten wat. Om kwart voor zes word ik wakker in de hel van de pacu. Een grote zaal met vriendelijke verpleging, daar valt echt niets over aan te merken. Maar een fel licht, overal piepende monitors, gekreun, gehuil, en geen enkele privacy. Ik wil hier niet zijn. Een maagsonde die uit m'n neus komt, het gevoel dat m'n gezicht verlamd is, en een linkerarm die niet stil kan liggen, maar steeds m'n haar aanraakt. In de loop van de nacht stijgen de paniekaanvallen. De afhankelijkheid van de xanax eist zijn tol. Niemand begrijpt het en uiteindelijk krijg ik een injectie met een medicijn tegen misselijkheid dat ook kalmerend werkt. De heteluchtmatras die nodig is voor het op temperatuur houden van de flappen maakt zo'n lawaai dat er van slapen niets komt. Om het half uur worden de flappen gecontroleerd. Er zitten thermometers op m'n borsten die de temperatuur in de gaten moeten houden. Geen complicaties alleen een veel te laag kaliumgehalte, dus regelmatig bloedonderzoek. is dit de voorpost van de hel? De ochtendploeg begint aan hun taken. Ik word gewassen. Wat wassen zijn ze gek geworden? En dan ook nog even het beddengoed verwisselen, u zult zien hoe fijn dat straks gaat zijn mevrouw. Ik wil helemaal geen schone lakens, ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie! Na nog een controle door een plastisch chirurg komt het verlossende u mag naar uw kamer. Maar toch niet meer met dat treintje????? Nee gelukkig met een ambulance.
Was dit het waard?????
Ik weet het niet, er is geen weg terug, vooruit en hier maar door. De chemo en bestralingen heb ik ook gehaald dus dit zal ook wel lukken maar hoe?
