Zoals zo vaak komt ook aan zwarte periodes een einde. Vorige week naar Gent geweest voor controle en het ziet er gewoon eens stuk beter uit. De ontstekingen zijn weg en de tepels worden mooi. Ze zitten nog steeds in m'n 'eeltringen' verpakt. De prof en de verpleegkundige waren onder de indruk van m'n stootkussens. Ze zien er dan ook wel beter uit qua vorm dan die van het ziekenhuis. En het fijne is dat ik gewoon kan douchen en dan nieuwe ringen opplak. Nog één weekje en dan zijn we daar ook weer van verlost. Ben benieuw, ik ben nog steeds bang dat 'ze' er af kunnen vallen (weet dat dit belachelijk klinkt maar toch). Het weggehaalde weefsel was goed, geen kwaadaardige cellen maar afgestorven weefsel. Minder leuk was het feit dat S afgelopen dinsdag voor de derde keer haar knieschijf uit de kom kreeg. Door deze moederdokter geredoneerd en in het ziekenhuis waren ze tevreden over m'n werk. Onze lieve meid loopt nu weer met krukken en is in afwachting van een ct-scan die duidelijkheid moet geven over de ernst van het letsel. Volgens de specialist is ze nog te jong om geopereerd te worden. De andere keren van de luxatie gebeurde het bij een dansje of gekke beweging, nu gewoon bij het aandoen van de schoenen! Dat was dus een echte ziekenhuisdag, eerst om 8 uur 's ochtends op de spoed en dan in de namiddag naar plastische heelkunde. Woensdag was ik met S in het revalidatiecentrum voor een bezoek aan de specialist toen ik een telefoontje uit Gent kreeg voor het maken van een afspraak voor de tepelhoftatoeage (wat een mooi woord). Hoezo wachtlijsten? De eerste mogelijkheid voor een afspraak was 20 januari 2010!! Dus nog maar even weer wachten op de finale. Jammer, ik had het hoofdstuk zo graag wat eerder afgesloten. We hebben hier thuis al grapjes zitten maken om het met viltstift voorlopig te kleuren... Toch maar niet, we zijn nu al zo ver, dan maar even weer de befaamde knop omgedraaid en gaan leven!
En hoe! Gisteravond naar een concert van Laura Pausini geweest in Vorst nationaal. dat was dus weer één van die 'kleine' dingen die het leven o zo de moeite waard maken.
Het weegt zwaar...... De put is nu wel erg diep. De plaats waar de hechtingen verwijderd zijn is ontstoken. Gisteren eindelijk bij een Assist-winkel grote eeltpleister gevonden die de oude rondjes van het ziekenhuis kunnen vervangen. Dan de boel er af gehaald en eerst alles eens ontsmet om vervolgens nieuwe pleisters en rondjes te plakken. Het ziet er niet uit en ik voel me even heel alleen. Deze morgen af zitten reageren op F, W en S: sorry lieverds.....
Nee, ik mag niet zeuren dat weet ik, maar het begint nu toch wel wat zwaar te wegen allemaal. Geen verder bericht gehad van het ziekenhuis over het weefsel dat voor onderzoek naar het labo was gestuurd. Geen nieuws, goed nieuws? Ik weet het niet................
Vorige week zijn is een eerste lading hechtingen verwijderd. Die onder de stootkussens. Het bloedde wat, dus eerst pleisters en dan nieuwe kussentjes er op. Mooie hoor, die pleisters zijn dus eigenlijk nu niet te verversen want dan moeten die kussentjes er af en daar hebben ze in het ziekenhuis geen rekening mee gehouden, de apothekeres probeert nieuwe op te sporen. Niet mogen douchen is al erg genoeg, laat me dan alsjeblieft een beetje het gevoel hebben dat alles proper is.
De kers op de taart ja ja, laat het maar een mooie kers zijn want ik heb het even gehad.
En hoe gaat het met je? Die vraag stel ik maar aan mezelf want veel aanspraak in dit ***dorp is er nu ook weer niet. Soms denk ik dat m'n kanker makkelijker was om over te praten dan deze reconstructie. Borsten, tepels, tepelhof, het zijn allemaal gewone dingen als je ze hebt, maar na een amputatie..... Het taboe dat er rust op iets zo natuurlijks als een tepel. Moet je je gegeneerd voelen om hierover te praten? Voor mij is het de harde werkelijkheid. Ze zitten nog mooi op hun plek, omgeven door de 'likdoornrondjes'. De douche roept elke dag iets harder, kom lekker onder mij staan. Maar nee nog twee weken wachten. Ondertussen gaat het huishouden op halve kracht, maar ik kom er wel! De kinderen en manlief gaan netjes in schone en gestreken kleren de deur uit. De kamer is stofvrij en gezellig opgeruimd en 's avonds staat het eten om zeven uur weer op tafel. De neogenylampullen die na de operatie in augustus weer wat meer energie gaven zijn besteld bij de apotheek. Nee lieve mensen, mij krijg je niet zomaar klein hoor! Dan maar geen aanspraak, om half vijf zijn m'n twee schatten weer thuis!! En om zeven uur m'n andere beer. Nog even en dan kunnen ze ook weer lekker geknuffeld worden!
