Weer thuis sinds maandagavond. Vandaag dag 9 zoals de pc's het zeggen. En zou je het weer doen? Nee als je het me nu vraagt zou ik het niet weer doen. Ik heb twee prachtborsten (mooie b-cup) maar is het het waard? Ik weet het niet. De pijn is goed te doen daar ligt het niet aan, maar de druk die het toch op ons gezinnetje heeft gelegd is groot. F moest gewoon werken. S en W namen de trein van 4 uur naar Antwerpen om dan door te reizen met F en kwamen dan om 6 uur in Gent aan, dan op bezoek tot 8 uur, om tegen kwart voor tien nog te moeten koken en eten. Maar de borsten mogen er echt zijn en wie weet over een tijdje praat ik wel heel anders. Ik voel me wel mooi en kan iedere ochtend bij het douchen een potje janken. Ik heb terug borsten, hoor er weer bij, ben weer een vrouw. Door de xanax die ik gedurende een aantal jaren heb geslikt en de plotselinge drooglegging op de pacu heb ik erg nare ontwenningsverschijnselen gehad, dacht dat m'n gezicht verlamd was (dat voelde ook zo), pure angst-aanvallen, zweten en het echt niet meer zien zitten, dit is het enige minpuntje van het ziekenhuis, ik vind dat ze dat hebben onderschat. De volgende keer (volgende keer??? ja bij de tepelreconstructie) hier toch meer aandacht aan besteden en dan toch echt die rotzooi eens beginnen afbouwen. Alhoewel; ik voel me er erg goed bij en wat is nog rotzooi na de chemo's??? Ik rook niet, drink niet, gebruik geen cafeïne, sport (nu natuurlijk even niet) en leef verder zo gezond mogelijk dus eigenlijk weet ik niet of ik wel wil stoppen met de xanax (ben in nu niet echt verslaafd?). Goed dat is dus van latere zorg. De meeste tijd breng ik nu nog door in m'n bed, lekker krantje lezen, boek lezen en genieten van de geluiden van het dagelijks leven in huis. M'n ervaringen in het ziekenhuis zijn voor een andere keer. Liefs.
De teller tikt maar door. De onzekerheid neemt toe, ook de spanning. Wat zit een mens raar in elkaar. Ik zou blij moeten zijn, opgelucht dat er eindelijk een eind komt aan het gevoel van mismaaktheid. Waarom voel ik dan alleen maar verdriet en onzekerheid? Bang voor de pijn ben ik niet, bang voor de eenzaamheid des te meer. En dan natuurlijk m'n grootste nachtmerrie; wakker worden tijdens de operatie. Mensen lachen me uit als ik het daar over heb, maar toch, m'n grootste angst.... Steeds maar denken, de laatste keer dit zonder borsten, de laatste keer dat en dan naar het ziekenhuis. De rationele Jeannette zegt daar mee te stoppen, maar soms neemt die andere Jeannette het toch weer over. En dan dat huilen. Gisteren met S een dag wezen winkelen en naar de kapper. Ik moest huilen toen ik zag wat voor prachtige vrouw ze aan het worden is. Ze heeft het zelf niet in de gaten. Vindt haar haar vreselijk, vindt dat ze er niet mooi uitziet, vindt zichzelf lelijk. Ze is zo mooi, lief, grappig hoe kan ik haar duidelijk maken dat ze er zijn mag! Soms ook die hele gemene gedachte, wat als alles mislukt en ik dood ga? Weten ze hier dan hoeveel ik van ze hou?? Nee dat mag niet gebeuren, ik heb altijd gezegd dat ik nog moeke moet worden dus! En dan W, zijn verdriet en opluchting toen we gisteren weer thuis waren. Stille waters, diepe gronden. Die jongen is zo'n vat vol liefde, ik hou van hem. Hij is anders dan z'n zusje, laat minder snel zien dat hij ook z'n verdriet heeft, maar de signalen waren er. Vandaag of morgen extra tijd aan hem besteden. Zo hopelijk nog even en dan zijn de ochtendmonsters weer opgelost. Liefs.
Wat schreef ik over de knop om? Toch niet zo simpel als gedacht. Vanmorgen met W naar de bakker: 'iedere keer als het woord operatie nog valt moet er een euro in een pot'. Oh ja hoor wat had mama dat weer slim bedacht. Voor de rest van het gezinnetje is dit ook een grote stap en ik kan er wel niet over willen praten, de kids willen er zeker over praten. Dus geen knop om. Als W of S er over willen praten moet ik daar ook naar luisteren. Geen knop dus, maar wel op een laag vuurtje laten pruttelen.
Drie keer slikken. Gisteren na twee en een halve week lekker genieten in italië terug thuis om half drie. Een brief van het ziekenhuis. De operatie van 15 september kan niet doorgaan omdat de arts verhinderd is. Drie keer slikken en proberen om allerlei positieve dingen te zien. Och goed dan ben ik nog wat langer thuis voor de kids zodat ze aan school gewend zijn, nog wat extra tijd om het huis een goede beurt te geven en.. Ach eigenlijk een groot verdriet. Een nacht wachten voor ik kon bellen met de verpleegkundige. Deze morgen om 8 uur al aan de telefoon en bellen maar. Een vriendelijke stem die vroeg of ik misschen 18 augustus zou kunnen. Oeps hoor ik dat goed? Ze zou in de loop van de ochtend terug bellen. 18 augustus................dat is over twee weken!
Even de tijd om de zaken op een rijtje te zetten. Waarom ook niet 18 augustus, onze trouwdag. Een heleboel redenen om een andere datum te vragen, ze komen ook nog nieuwe ramen zetten eind augustus, de kinderen zijn nog thuis, we gaan nog een weekend naar de Ardennen, ik moet nog dit, ik moet nog dat. Nee, eigenlijk wil ik wel graag op 18 augustus geopereerd worden.
De knoop is doorgehakt. 18 augustus krijg ik terug borsten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ecg en scan zijn geregeld, bloed is ook zo geprikt en ach dat huis dat blijft dan maar even niet grondig gepoetst. De kinderen zijn er redelijk nuchter onder. Vanavond maar eens een oproepje op een forum voor tips en ervaringen en nog eens langs wat sites surfen.
