Ja, bij alle ellende van de voorbije vijf jaar zijn er ook de mooie kleine dagelijkse dingen die het leven zeker nog de moeite waard maken. Mijn flinke zoon die 's morgens om tien voor zeven een kopje thee op bed komt brengen. Even rustig wakker worden voor de wekker gaat en de drukte begint. Mijn prachtige dochter die me ook totaal onverwacht met iets kan verrassen. Mijn lieve man die af en toe toch maar weer eens flink geduld met me moet hebben.
En de zon die vandaag scheen en maakte dat ik lekker in de tuin kon werken. Een vrolijk gesprek gehad met één lieveheersbeestje, drie regenwormen die kwamen kijken en de twee geiten van de buurman. Ja in deze wereldstad heb ik na 18 jaar nog steeds weinig aanspraak. Ach misschien zijn het juist die kleine dingen die je op de been houden, zelfs in een dorp waar je voor eeuwig die Hollandse bent en er nooit bij zult horen. Maar ik ben er nog en geniet!
(nog 5 weken en dan de volgende operatie, maar daar denk ik op een dag als vandaag even niet aan).
Vandaag nog eens het forum van de kankerliga gelezen. Ik heb geen zin om daar een polemiek te starten over het wel of niet overwinnen van kanker. De opmerking die door één van de forumleden bij een topic werd geschreven maakt me wel een beetje ................(geef het beestje maar zelf een naam). Heb ik nu m'n kanker overwonnen of mag ik dat niet zeggen omdat een ander dan verloren heeft? Overwinnen betekent in de strijd de sterkste zijn. Elke dag probeer ik weer m'n strijd te leveren en de sterkste te zijn. Ik overwin m'n angst om terug te vallen, ik overwin m'n wrevel omdat ik de dingen niet meer kan die ik vroeger kon, ik overwin m'n verdriet, ik overwin m'n afkeer van m'n verminkte lichaam, kortom ik overwin. En tot nu toe heb ik de strijd tegen die tumoren ook nog steeds gewonnen. Dus ik vind mezelf een overwinnaar. En nee daarmee is diegene die overleden is geen verliezer! Zo werkt het niet. Heb ik dan geluk gehad? Nee, in mijn ogen is geluk iets totaal anders. Ik ben een survivor en ben er nog, mag nog genieten van de dagdagelijkse dingen en die kleine dingen die het leven zo de moeite waard maken. Zoals m'n dochter die een prachtig boeketje bloemen voor me meenam deze ochtend omdat ik er zo moe uitzag. Dank je Sara, ik hou van je! Ik leef en geniet, laat dat maar voldoende zijn.
En toen waren we een half jaar verder. Een half jaar dat omgevlogen lijkt. Dinsdag een bezoek aan Gent gebracht. De prof was tevreden. Op 21 april is weer een operatie gepland. Ditmaal een tepelreconstructie en correcties aan beide borsten. In m'n linkerborst zit verhard littekenweefsel. deze kant is ook intensief bestraald gewest en het weefsel doet pijn. Het voelt zoals de tumor en roept nare herinneringen op. Dat wordt dus via het bestaande litteken verwijderd. M'n rechterborst heeft wat vet teveel aan de decolleté-zijde en daar wordt een liposuctie op losgelaten. (Waarom ook niet even op de bovenbenen?). Een short-stay opname. 21 april om 7 uur me melden en de 22ste in de loop van de voormiddag (na 18 jaar in België te wonen weet ik nog altijd niet hoe laat dat is) weer naar huis. Een kleine domper want deze survivor had gehoopt op een dagopname en 's avonds weer lekker naar huis. De nacht op de pacu levert nog altijd nachtmerries op.
Die pacu maakt me nog altijd aan het twijfelen. Wel voor de hele rit gaan of laten zoals het nu is..................... Moeilijk, eigenlijk een luxeprobleempje? Of toch niet, wat is een luxeprobleem, kiezen tussen wel tepels of geen tepels, ik weet het niet. Voorlopig staat de operatie gepland en het zal ook wel doorgaan (denk ik). Rustig laten bezinken, even weg stoppen in een laatje en dat op slot doen. Eerst een weekje Sardinië en dan de rest maar weer. En ondertussen druk Italiaans leren om de gedachten te verzetten. Ciao.
Woensdag 4 februari. Op het nieuws vanochtend hoorde ik dat het kankerdag is. Juist letterlijk en figuurlijk misschien? Een andere woensdag 4 februari, vijf jaar geleden. Op woensdagmiddag met Sara naar de dokter voor een inenting en en passant de vraag, dokter kunt u eens kijken naar die klier die hier opgezet is.. En toen zette het kankercircus z'n tenten op in dit huis. Vrijdagavond een mammografie en indien nodig een echo. Ja die echo was dus zeker nodig. En twee weken later was de eerste amputatie een feit, een week later de andere. Vijf jaar zijn verstreken, vijf intense jaren. Het eerste jaar word je geleefd en daarna kom je er met vallen en opstaan langzaam weer uit. Het leven is nooit meer hetzelfde geworden,maar zeker de moeite nog waard om geleefd te worden. Was het vroeger niet zo dat vijf jaar iets magisch had? Genezen word je niet meer verklaard; Ik durf het ook na al die jaren niet te zeggen want soms staat er 's nachts nog zo'n kankerbeer op de weg die zegt: "stel dat er toch nog iets is". M'n kinderen heb ik beloofd om nog niet op te stappen, eerst de Turandot in Verona zien ( is gebeurd ) en nog oma worden. Hopelijk nog even geduld, Sara is pas vijftien. Vijf jaar, ik zou opgelucht moeten zijn, maar wat ik voel is verdriet. Sorry... Deze survivor ziet het in de maand februari allemaal niet meer zo zitten. Komt wel weer, in april naar Sardinië, pronken met m'n reconstructies. En nu, nu gewoon de dagdagelijkse dingen, de bedden en de strijk wachten. Jeannette
Na m'n armkousperikelen en nomenclatuurnummers ben ik eens wat meer gaan kijken op de RIZIV site. (een mens moet toch wat in de wintermaanden )
Als je op volgende site klikt http://www.riziv.fgov.be/care/nl/nomenclature/chapter05.htm en je klikt dan door op Artikel 14 (c) - Plastische heelkunde krijg je een heleboel te lezen over de reconstructie met eigen weefsel en wijzigingen in het KB van 18 september 2008 in werking 1 december 2008. Je kunt het in pdf downloaden.
Oké een technisch verhaal, maar voor diegenen die voor een reconstructie staan misschien de moeite om het verder uit te zoeken (misschien met behulp van je mutualiteit?). Ik ben maar een leek op dit gebied en wil geen valse hoop kweken, maar in eerdere topics werd al eens melding gemaakt van wijziging van het KB. Jammer dat zulk soort zaken niet met terugwerkende kracht gaan maar goed, ik ben nog steeds blij met m'n nieuwe borsten.
Ik ga me nu storten op gewoon leesvoer oftewel een lekkere Zweedse thriller.
The continuing story of....... Vorige week een nieuwe armkous laten aanmeten bij een vriendelijke en goede bandagist. Ik wilde graag een handje en arm aaneen. Bij een arm en hand apart krijg je bij de overlapping vaak extra vochtophoping dus vandaar. Geen probleem om zo'n kous te laten maken alleen.... De mutualiteit vergoedt een dergelijke kous niet omdat er geen nomenclatuurnummer is. Geen kous dan? Nou mooi wel, dan betaal ik hem toch zelf. Maar eigenlijk vind ik het niet echt rechtvaardig. Zou ik nu stoppen met roken dan krijg ik daarvoor hulp en ook nog een premietje, we hebben dubbel glas laten plaatsen en krijgen daarvoor premie en belastingaftrek, bij allerlei dingen krijg je premies vergoedingen en noem maar op. Ik heb niet gevraagd om zo'n lelijk ding dat je hele dagen moet dragen en dan toch zelf voor de kosten opdraaien, kijk daar word ik nu wat pissig om.
En voor de rest? Voor de rest gaat het gelukkig hier in huis prima. Iedereen heeft z'n draai weer gevonden. M'n lichaam doet steeds meer wat het voor de operatie ook kon.
De uitslagen van de onderzoeken waren allemaal goed. Het gewone dagdagelijkse leven neemt weer zijn vorm aan. Kinderen naar school ,huishouden, boodschappen en af en toe de tijd vinden om wat aan m'n Italiaans te doen. De verhouding tussen buik en bovenbenen is nog wat ver te zoeken. Dat was te merken bij de zoektocht naar een lekker zittende broek. Platte buik maar de bovenbenen kunnen wel een maatje meer gebruiken. Dat wordt dus fietsen om spieren te kweken ipv de pap die er nu in zit. En dan die buikspieren. Waar zijn ze???? Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Kortom na drie maanden terug een gewone vrouw.
) 
