Nog een bericht uit het verre Thailand. We zitten ondertussen in Sukhothai, de ooit de hoofdstad van Thailand, gelegen in het midden van het land. We zijn hier gisteren met de bus aangekomen in de gietende regen, na een rit van meer dat 4 uur. De twee vorige dagen verbleven we nog in Lampang... lijkt alweer een eeuwigheid geleden - dat komt door dat vreemde vakantie-ik heb tijd-gevoel. Omdat we slechts 2 dagen in Lampang hadden (1.5 eigenlijk), besloten we gedurende twee dagen vroeger op te staan, zodat we tegen een uur of 8 u 30 al op pad waren. Bij aankomst ontmoetten we een vriendelijke, oudere Sangtaew chauffeur (een soort pick-up taxi met twee lange zitbanken erin). We speken via iemand van het hotel met hem af om ons de volgende dag te komen oppikken rond 8 u 30 om het olifantenkamp te bezoeken. Hij spreekt geen woord Engels, maar is blijkbaar heel gelukkig met de deal want hij lacht al door en verlaat ons hotel met de duimen in de lucht. Wij nemen onze intrek in het Asia Lampang Hotel. We krijgen een kamer die 2 keer zo groot is als de onze thuis en over een ligbad beschikt. William en Anna willen er uiteraard onmiddellijk in - hoe kunnen ze? Met dit weer is douchen toch het allerbeste... maar bon, ik vermoed dat het motto is, 'wat je niet hebt, mis je en is dus beter'. We zijn ook in Lamang pas in de late namiddag aangekomen en rammelden van de honger. Het hotel bleek over een goeie keuken te beschikken, al heb ik er wel erg spicy gekozen. Ik heb het gerecht (inktvis in een zogezegd milde saus) met waardigheid opgegeten, dronk telkens kleine slokjes water tussendoor, alsof er niks aan de hand was, maar mijn keel stond zowat in brand. De volgende dag is onze chauffeur ons komen oppikken (hetzelfde lachende gezicht als de dag ervoor) om naar het olifantenkamp te trekken 40 km van Lampang. Toen we eindelijk in de buurt waren, bleek dat hij de weg niet echt kende. We reden een paar keer verloren, kamen per toeval terecht in het bijhorende ziekenhuis voor olifanten, waar ze een groot vrouwtje met een vulvaprobleem aan het behandelen waren - wel interessant om de dierenarts en zijn 5 assistenten even bezig te zien, om dan uiteindelijk toch bij de ticketstand uit te komen. Ik had een drukker gebeuren verwacht, maar het ging er redelijk rustig aan toe. Er waren evenveel Thai als buitenlanders die kwamen kijken. Het eerste gedeelte was een kleine show - demonstratie... van die typische pezige, kleine mahouts (olifantentrainers) in donkerblauwe pakjes toonden hoe de olifanten kunnen werken en spelen. Het waren vast de klassieke kunstjes zoals hout verslepen en stapelen, aan een bel trekken, zelf de kraan open en dicht draaien om te drinken, Fur Elise tokkelen op een flesseninstrument (nee, dat laatste is wat overdreven - gewoon tokkelen op een instrument), een bloemenschilderij maken, om dan uiteindelijk te buigen, te rollen en te knielen voor het publiek. We werden nadien vriendelijk verzocht bananen te kopen voor de dieren en ze zoveel mogelijk te voederen... het was onmiddellijk duidelijk waarvoor ze (de olifanten he) het deden. Anna en William voederden er lustig op los, waarna ze stelden dat ze echt wel een ritje op zo'n olifant wilden maken. We maakten een rit van een half uur door het bos in de buurt en waren blij als echte blije toeristen... Er werd een foto van ons gemaakt en ondertussen ingekaderd en netjes aangeboden tegen 200 bath (duur voor Thailand hoor) aan het einde van de rit. Maar al bij al was het een leuke uitstap en meer dan de moeite waard om naar hier te komen. We zijn nog even langs een vrouwtje met haar kalf gewandeld en in plaats van met de shuttle bus terug naar de parking te rijden, deden we het tochtje te voet... zweet, zweet. De rest van de namiddag deden we het rustig aan, en tegen het einde van de namiddag belandden we in een fantastisch restaurant met zicht op de rivier en de vissers die hun kleine netten door het water haalden. Ze hadden er zowaar cappuchino cake en blueberry cheese pie, en heel erg lekkere koffie. Wat wil een mens nog meer. Ahja, misschien nog een rit met een paardenkoets door de stad... kost hier ook maar 200 bath (4 euro). Jullie moeten maar eens in Antwerpen gaan vragen wat dat kost, en het is de wens van Anna sinds de tijd dat ze maar net kon spreken om met zo'n koets rond te rijden - et voila. 's Avonds gingen Thomas en ik nog iets drinken in het hotel beneden, terzijl William en Anna naar de Thaise Ketnet zaten te kijken. Er bleek een trouwerij aan de gang in het zaaltje ernaast... en Thomas wilde natuurlijk ook foto's maken, samen met de andere fotografen, en aangezien iedereen dat erg grappig scheen te vinden, moesten wij ook op de foto met de bruid en de bruidegom... zo sparen we wel een vreemd soort fotoalbum bijeen natuurlijk. De laatste dag in Lampang staan we even vroeg op en vertrekken we met onze lachende chauffeur naar de Wat Pra That Lampang Luang. Het is een enorm houten tempelcomplex dat gebouwd werd in 1476 (uniek omdat het zo oud is en toch zo goed bewaard bleef in hout). Naar het schijnt zit er een haar van Boedha in een van de chedi's en een voetafdruk in een andere kleinere stupa, naast de grote tempel... heiliger kan toch niet. Omdat ik geen monniken kon fotograferen, heb ik hun bergen oranje gewaden dan maar op een plaatje gezet... die gasten mogen best wat meer de was doen. Het was een redelijk korte uitstap, maar evengoed de moeite waard. en het betekende ook dat we ruim op tijd terug waren om de bus te nemen naar Sukhothai... een lange en vrij vervelende rit. De vorige dag hadden ze via het internet een kamer geboekt in het Mountain View Guest House... verrassing voor de kinderen - met zwembad. Toen we aankwamen bleek dit 20 km van het busstation te liggen en werden we serieus geript om ons er heen te laten voeren. De eigenaar, een vriendelijke Brit, had ons nog teruggemaild dat hij ons zelf wilde komen halen (hebben we dus gemist), verwelkomde ons hartelijk. Het is laagseizoen en ze zijn op dit moment zijn enige gasten. Een zwembad voor ons alleen; en een ober voor ons alleen; en een chauffeur die ons naar de historische plekken verwijst voor ons alleen; en iemand die ons fietsen bezorgt; enz... dus we zijn zeer goed terecht gekomen, op het platte land, te midden van een pachtige tuin, te midden van een gezeldig landschap - rijstvelden en bergen tegen de horizon. En dan is er uiteraard het prachtige Sukhothai. Ja, als het allemaal te geweldig en te fantastisch klinkt - het is gewoon zo. Op de achtergrond hoor ik twee, nee drie gillende kinderen in het zwembad... ik denk dat ik maar eens ga meespelen. Hopelijk gaat het jullie ook allemaal goed en horen we spoedig nog wat nieuws,
