Nog een bericht uit het verre Thailand. We zitten ondertussen in Sukhothai, de ooit de hoofdstad van Thailand, gelegen in het midden van het land. We zijn hier gisteren met de bus aangekomen in de gietende regen, na een rit van meer dat 4 uur. De twee vorige dagen verbleven we nog in Lampang... lijkt alweer een eeuwigheid geleden - dat komt door dat vreemde vakantie-ik heb tijd-gevoel. Omdat we slechts 2 dagen in Lampang hadden (1.5 eigenlijk), besloten we gedurende twee dagen vroeger op te staan, zodat we tegen een uur of 8 u 30 al op pad waren. Bij aankomst ontmoetten we een vriendelijke, oudere Sangtaew chauffeur (een soort pick-up taxi met twee lange zitbanken erin). We speken via iemand van het hotel met hem af om ons de volgende dag te komen oppikken rond 8 u 30 om het olifantenkamp te bezoeken. Hij spreekt geen woord Engels, maar is blijkbaar heel gelukkig met de deal want hij lacht al door en verlaat ons hotel met de duimen in de lucht. Wij nemen onze intrek in het Asia Lampang Hotel. We krijgen een kamer die 2 keer zo groot is als de onze thuis en over een ligbad beschikt. William en Anna willen er uiteraard onmiddellijk in - hoe kunnen ze? Met dit weer is douchen toch het allerbeste... maar bon, ik vermoed dat het motto is, 'wat je niet hebt, mis je en is dus beter'. We zijn ook in Lamang pas in de late namiddag aangekomen en rammelden van de honger. Het hotel bleek over een goeie keuken te beschikken, al heb ik er wel erg spicy gekozen. Ik heb het gerecht (inktvis in een zogezegd milde saus) met waardigheid opgegeten, dronk telkens kleine slokjes water tussendoor, alsof er niks aan de hand was, maar mijn keel stond zowat in brand. De volgende dag is onze chauffeur ons komen oppikken (hetzelfde lachende gezicht als de dag ervoor) om naar het olifantenkamp te trekken 40 km van Lampang. Toen we eindelijk in de buurt waren, bleek dat hij de weg niet echt kende. We reden een paar keer verloren, kamen per toeval terecht in het bijhorende ziekenhuis voor olifanten, waar ze een groot vrouwtje met een vulvaprobleem aan het behandelen waren - wel interessant om de dierenarts en zijn 5 assistenten even bezig te zien, om dan uiteindelijk toch bij de ticketstand uit te komen. Ik had een drukker gebeuren verwacht, maar het ging er redelijk rustig aan toe. Er waren evenveel Thai als buitenlanders die kwamen kijken. Het eerste gedeelte was een kleine show - demonstratie... van die typische pezige, kleine mahouts (olifantentrainers) in donkerblauwe pakjes toonden hoe de olifanten kunnen werken en spelen. Het waren vast de klassieke kunstjes zoals hout verslepen en stapelen, aan een bel trekken, zelf de kraan open en dicht draaien om te drinken, Fur Elise tokkelen op een flesseninstrument (nee, dat laatste is wat overdreven - gewoon tokkelen op een instrument), een bloemenschilderij maken, om dan uiteindelijk te buigen, te rollen en te knielen voor het publiek. We werden nadien vriendelijk verzocht bananen te kopen voor de dieren en ze zoveel mogelijk te voederen... het was onmiddellijk duidelijk waarvoor ze (de olifanten he) het deden. Anna en William voederden er lustig op los, waarna ze stelden dat ze echt wel een ritje op zo'n olifant wilden maken. We maakten een rit van een half uur door het bos in de buurt en waren blij als echte blije toeristen... Er werd een foto van ons gemaakt en ondertussen ingekaderd en netjes aangeboden tegen 200 bath (duur voor Thailand hoor) aan het einde van de rit. Maar al bij al was het een leuke uitstap en meer dan de moeite waard om naar hier te komen. We zijn nog even langs een vrouwtje met haar kalf gewandeld en in plaats van met de shuttle bus terug naar de parking te rijden, deden we het tochtje te voet... zweet, zweet. De rest van de namiddag deden we het rustig aan, en tegen het einde van de namiddag belandden we in een fantastisch restaurant met zicht op de rivier en de vissers die hun kleine netten door het water haalden. Ze hadden er zowaar cappuchino cake en blueberry cheese pie, en heel erg lekkere koffie. Wat wil een mens nog meer. Ahja, misschien nog een rit met een paardenkoets door de stad... kost hier ook maar 200 bath (4 euro). Jullie moeten maar eens in Antwerpen gaan vragen wat dat kost, en het is de wens van Anna sinds de tijd dat ze maar net kon spreken om met zo'n koets rond te rijden - et voila. 's Avonds gingen Thomas en ik nog iets drinken in het hotel beneden, terzijl William en Anna naar de Thaise Ketnet zaten te kijken. Er bleek een trouwerij aan de gang in het zaaltje ernaast... en Thomas wilde natuurlijk ook foto's maken, samen met de andere fotografen, en aangezien iedereen dat erg grappig scheen te vinden, moesten wij ook op de foto met de bruid en de bruidegom... zo sparen we wel een vreemd soort fotoalbum bijeen natuurlijk. De laatste dag in Lampang staan we even vroeg op en vertrekken we met onze lachende chauffeur naar de Wat Pra That Lampang Luang. Het is een enorm houten tempelcomplex dat gebouwd werd in 1476 (uniek omdat het zo oud is en toch zo goed bewaard bleef in hout). Naar het schijnt zit er een haar van Boedha in een van de chedi's en een voetafdruk in een andere kleinere stupa, naast de grote tempel... heiliger kan toch niet. Omdat ik geen monniken kon fotograferen, heb ik hun bergen oranje gewaden dan maar op een plaatje gezet... die gasten mogen best wat meer de was doen. Het was een redelijk korte uitstap, maar evengoed de moeite waard. en het betekende ook dat we ruim op tijd terug waren om de bus te nemen naar Sukhothai... een lange en vrij vervelende rit. De vorige dag hadden ze via het internet een kamer geboekt in het Mountain View Guest House... verrassing voor de kinderen - met zwembad. Toen we aankwamen bleek dit 20 km van het busstation te liggen en werden we serieus geript om ons er heen te laten voeren. De eigenaar, een vriendelijke Brit, had ons nog teruggemaild dat hij ons zelf wilde komen halen (hebben we dus gemist), verwelkomde ons hartelijk. Het is laagseizoen en ze zijn op dit moment zijn enige gasten. Een zwembad voor ons alleen; en een ober voor ons alleen; en een chauffeur die ons naar de historische plekken verwijst voor ons alleen; en iemand die ons fietsen bezorgt; enz... dus we zijn zeer goed terecht gekomen, op het platte land, te midden van een pachtige tuin, te midden van een gezeldig landschap - rijstvelden en bergen tegen de horizon. En dan is er uiteraard het prachtige Sukhothai. Ja, als het allemaal te geweldig en te fantastisch klinkt - het is gewoon zo. Op de achtergrond hoor ik twee, nee drie gillende kinderen in het zwembad... ik denk dat ik maar eens ga meespelen. Hopelijk gaat het jullie ook allemaal goed en horen we spoedig nog wat nieuws,
Laatste dag in Chiang Mai vandaag. Zo dadelijk nemen we een tuk-tuk richting station en proberen we een trein te vinden die ons naar Lampang brengt. Lukt dat niet dan wordt het de bus. Voor Lampang hebben we hoge verwachtingen. Van daaruit maken we immers een daguitstap naar het Elephant Training Centre. Hier in de buurt kan je ook naar zo'n olifantenkamp gaan, maar nabij Lampang krijgen we naar het schijnt echt wel veel uitleg over de olifanten en de geschiedenis van het werken met deze geslurfde viervoeters. Uiteraard gaan we dan ook een ritje maken. De kinderen kijken daar al naar uit. Ik ook wel moet ik bekennen. We brengen nog verslag uit. Eergisteren zijn we Ciang Mai niet uitgeweest. Na het ochtendlijke zwemmen annex ontbijt zijn we er te voet op uitgetrokken richting Night Bazaar. De Thanon Tha Phae vertrekt vanaf de stadsgracht en is eigenlijk een opeenvolging van allerlei winkels. Chiang Mai staat immers bekend als de plaats waar je ambachtelijk werk kan kopen. Dat gaat van keramiek, zilveren juwelen, porselein, kleding (ik probeerde Christel een mooi getailleerde Aziatische jurk in zijde aan te praten maar zonder succes (wanneer ga ik dat dragen?)) die je ter plaatse kan laten maken, juwelen (vooral met robijnen), zijde, antiek uit Birma, katoenen stoffen, heel veel mooi handwerk van de bergvolkeren en nog veel meer. Je kan al raden dat we er eventjes over gedaan hebben. Onderweg zijn we dan ook even gaan uitrusten (je loopt hier immers voortdurend in het regenwoudgebouw van de Antwerpse zoo x 3) in een prachtig teak theehuis. Eigenlijk ging het om een adresje uit de gids ontdekten we ook later. Siam Celadon. Magnifiek gebouw en een prachtige tuin achterin. Heel rustig, very relaxed. Ik vond het theeservies zo mooi. Handgemaakt, mooi lichtgroen en met craquele. Ik besloot dan ook om over te gaan tot onmiddellijke aanschaf (mijn souvenir he). Nu bleek echter dat nu net dit theeservies niet in de winkel was. En laat ik die nu net niet zo mooi vinden. Geen nood. Thai zijn vriendelijke mensen en stelden snel hun eigen servies uit de zaak ter beschikking. Ik kocht geen volledig servies maar twee keer een volledige set voor 1 persoon. Debbie is als fervent theedrinkster hierbij vriendelijk uitgenodigd om er gebruik van te komen maken. Voor een luttele 44 euro. We moesten nu echter een postkantoor vinden om het per post naar Belgie te zenden. Per schip. Het zal dan wel even onderweg zijn maar het was de goedkoopste oplossing. Het verschepen kostte bijna evenveel als het servies zelf (het temperde mijn enthousiasme een beetje) maar kom. In onze zoektocht naar een postkantoor waren we reeds voorbij de Night Bazaar gegaan. Maar verkeersagenten in hun hokje wezen ons vriendelijk de weg. Toen ze William en Anna zagen gaven ze prompt de helft van hun lychees mee. Het is echt waar. Thai houden van kinderen. Uiteraard lopen er hier ook mensen rond die kinderen iets te graag zien, maar daar willen we liever niet aan denken. Anna en William zijn graag gezien. Regelmatig worden ze over de bol geaaid of in de wang geknepen. Vooral William is heel populair. De ober in ons guesthouse vindt zijn kapsel ogelooflijk en gaat eerstdaags naar de kapper voor een "Coupe William" lang langs een kant kort aan de andere. Je zou kunnen vermoeden dat de generositeit t.o.v. de kinderen bijbedoelingen heeft maar dat is echt wel niet het geval. We hebben ondertussen wel door wanneer een vriendelijke babbel gemeend is en wanneer het een verkoopspraatje is. Dat de kinderen hun draai vinden bewijst het volgende: ze beginnen Thai te praten. Ze zeggen al goeiedag en dank u wel. Maar het meest frappante is dat Anna nu al de Tuk-Tuk chauffeurs gebiedt om door te rijden wanneer we ff stilstaan om op de kaart te kijken. Uiteindelijk waren we ter plaatse, de Night Bazaar, een shop till you drop area om u tegen te zeggen. We waren echter de vroeg. 17 uur betekent Afternoon Bazaar. Maar we hebben dan een terrasje gedaan. En achteraf hebben we ons op de souvernirs gestort. Dat lukte wonderwel. Kleine maar leuke spulletjes. Makkelijk weg te stoppen in de rugzak. Later zijn we nog gaan eten op de Anusan Markt. De kinderen hadden een beetje last van 'voedselheimwee' (bedankt voor de mooie term Ed) en bestelden een pizza terwijl Christel het bij haar lievelingsgerecht hield (Tom Ka Kai). Ik nam Phad Thai. Gisteren hadden we het rond de middag wat moeilijkheden om juist vervoer te regelen naar de Sai Namphung Orchideeentuin en de botanische tuinen van koningin Sirikit (die van Bhumibol). Blijkbaar waren vooral die botanische tuinen geen evidente keuze want niemand kende die. We zijn eerst naar Chinatown gebracht waar we vervolgens een mevrouw die Engels sprak vonden. De chauffeurs aanbaden haar talenkennis. De vriendelijke mevrouw zorgde ervoor dat we een sangthaw (dat is een soort pick-up annex taxi) konden charteren. De cahffeur zou ons de ganse dag rondrijden. De orchideeen waren zeer de moeite (mijn kennis reikt hier niet ver evenwel), maar het is de nationale bloem van Thailand. Met recht en rede me dunkt. In de botanische tuinen word je normaliter rondgereden met een busje. Maar dat vonde wij voor softies dussen zijn we ook daar gaan stappen. Nou moe, dat hebben we geweten. Lekken van het zweet. Bovendien kreeg Anna in die toch al wat meer jungleachtige omgeving een hysterisch toevalletje toen ze een een nogal grote vreemde spin een prooi zag verslinden. Kalmte is dan niet aan de orde. Huilen en overal zag ze beestjes en begon ze te krabben en aan haar kleren te trekken. Uiteindelijk zijn we wel aan de serres geraakt. Veel bergop, veel liters zweet. Typisch weer iets voor gekke farang om om het warmst van de dag zulke exploten uit te voeren. Late namiddag terug naar Chiang Mai, douche en de dag heel plezant afgesloten met een maaltijd en een tocht op de rivier Ping. Heel ontspannend. Ik wil iedereen nog eens bedanken voor jullie fijne reacties. Tante Vera, Bomma en Bompa, Gaby en Robert, Ed en Smoef, Bart en Debbie, Marleen, Eveline. We kunnen niet al jullie mailtjes afzonderlijk beantwoorden, maar blijf lezen en reageren. De kinderen vinden het leuk dat hun avonturen met zoveel interesse worden gevolgd. Wat jammer dat jullie zo'n slecht weer hebben. Martine, Debbie en Bart veel plezier in Oostenrijk en Zwitserland. Ed en Smoef ontzettend bedankt voor de vele tips. Tot gauw, we have a train to catch.
We zijn vanmorgen gearriveerd in Chiang Mai, zo'n 850 km naar het noorden. We zijn in ons hotel een beetje aan het bekomen van de treinreis. Niet dat ze niet meeviel hoor. Opnieuw een allereerste ervaring voor William en Anna. Ze vonden het geweldig, de slaapcouchette, de maaltijd aan boord. Anna is evenwel vaak moeilijk te temperen en daardoor 's morgens met geen stokken in beweging te krijgen. Momemteel zit ze met William al ruim een uur in het zwembad van het hotel. En het is koud water hoor. Zo dadelijk trekken we er op uit. Wat slenteren zonder onmiddellijk doel. Als de plaatselijke marchanten het toelaten natuurlijk. Aan het station was het immers al drummem om ons in een tuk-tuk te krijgen en al arrangementen aan te smeren voor allerhande uitstappen. Christel en ik doen dat toch liever zelf. Eergisteren in Bangkok was het een bijzonder warme dag (veel zon) en dat maakte het erg drukkend. We zijn met de boot naar Teweth Pier gevaren (voor de kenners). We waren al eerder geweest toen we naar Dusit Park gingen. Toen hadden we al gemerkt dat er toch wel heel veel vissen aan die pier zaten. Pas eergisteren hadden we door dat het de gewoonte is om daar korrels of brood te voeren. Het Boeddhisme indachtig verdien je op die manier verdienste, wat je dan later weer een beter leven kan bezorgen. Bij de kinderen zat dat na 5 minuten voeren al flink goed. Vimanmek is een teak paleis van Rama V. Het is echt wel groot en opgetrokken in Victoriaanse stijl. Rondleiding met gids en wel drie keer vernomem dat His Majesty died from a kidney disease in 1910. Dit zijn pas monarchisten. Gisteren bezochtten we Chatuchak Markt. Bijna een verkoudheid opgedaan in de metro. Chatuchak (bedankt voor de tip Ed en Smoef) is ongelooflijk de moeite. Noem het en je kan het er kopen. Het is een ontzettend grote markt in het noorden van Bangkok. Je kan er een volledige dag rondslenteren. Af en toe bijtanken aan de kraampjes natuurlijk (nog steeds geen sprinkhanen of larven Pit). Zoetigheid en onbekend fruit gaat er al goed in. Alsook de Oishi ijsthee. We zijn eerst in het dierengedeelte verzeild geraakt. Taferelen zat, leuk maar niet altijd even fraai. Honden, katte, papegaaien, allerlei soorten eekhoorns en konijnen (met truitje natuurlijk), heel veel vissen (vechtvissen, koi, en allerlei tropisch gewriemel). Chinese nachtegalen, ganzen, vechthanen noem maar op. Om maar niet te zwijgen van al de ambachtelijke koopwaar. Zilver, stoffen, keramiek. We gaan dat echter hier in Chiang Mai bekijken. Een voorkeur mama? Zilver? Kennis van stoffen zit niet in mijn genen vrees ik. Een vraagje voor Ed en Smoef ook. Hadden jullie het niet over Wat U Mong als must see tempel hier in Chiang Mang? Chedi in het bos? Na al het geslenter zijn we dan gaan uitchecken in ons hotel. Ik zal de bedrijvigheid van Chinatown echt wel missen. Ik vond de sfeer er geweldig. Mensen slapen, eten, verkopen en kopen, kortom leven op straat. Uitputtend en energiek is het. OK fans, binnen twee dagen meer nieuws. Ik ga die enkele woordjes Thai nog eens uitproberen. Ik weet dat jullie allen uitkijken naar foto's maar uploaden is niet zo simpel. Ik zit nu in een hutje naast een gigantische ventilator. Foto's gaan voor thuis zijn. Als jullie echt nieuwsgierig zijn dan raad ik jullie aan om Chatuchak Market of Vimanmek Mansion te googlen.
Veel liefs, Thomas
PS: collega's nog ff op de tanden bijten en jullie hebben ook verlof. Geniet ervan.
