Ik ben Erwin
Ik ben een man en woon in Maaseik (België) en mijn beroep is Human Resource Director.
Ik ben geboren op 22/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Vliegen, Tafeltennis.
VLP : Vlaamse liga VET2000: Landelijke rijvereniging
Beoordeel dit blog
De lucht, het bos en zandverstuivingen
Avonturen met vliegtuigen en paarden
18-04-2010
Aswolk
Wat maken we nog allemaal mee....Geen vliegen dit weekend. Niet door wind, sneeuw, regen of andere ongure omstandigheden maar simpelweg omdat er een vulkaan in Ijsland het nodig vond om de wereld nog eens te laten zien wie het nu eigenlijk voor het zeggen heeft op deze planeet. Tegen de natuur kunnen we nog steeds niet op! Niettegenstaande vliegen op lage hoogte toegelaten is heb ik toch maar besloten om netjes in het gareel te blijven en niet te gaan vliegen dit weekend. Onze club had ons wel op de hoogte gebracht van wat er kon en wat zeker niet kon maar ik heb geen zin om nodeloos in een discussie te komen. Dus hebben we van onze kleinzoon genoten dit weekend en dat was ook leuk.
Na de landing met de OO LVJ kwam er een groot vliegtuig in de final. Het was de Pilatus die gebruikt wordt door de paraclub om de parachutisten te droppen. Een mooi groot vliegtuig waar, denk ik, wel een tiental parachutisten tegelijk inkunnen. Verder stond er een vliegtuig met 2 propellors te tanken. De eigenaars waren druk in de weer met allerlei zaken. Ook een mooi vliegtuig, maar wellicht iets moeilijker om te besturen als een gewone één propper.
Vandaag stond een vlucht naar Brasschaat gepland. Jammer genoeg wilden de weergoden wederom niet meewerken. Het zou eventueel nog gekund hebben maar ik besloot om rustig in de buurt te blijven van ons eigen vliegveld. Er stond veel wind en de zichtbaarheid was ook niet optimaal. Verder dreigden er constant donkere wolken op vrij lage hoogte. Dus oefenen in de omgeving van het vliegveld was het nieuwe plan. Vlak voor het starten en opstijgen had ik nog alle checks uitgevoerd. Toen ik op 800 voet gekomen was , en dus nog volop aan het stijgen was voelde ik plotseling een koude wind aan mijn lnkerheup. Potverdorie, de deur naast mij was opengegaan. Niettegenstaande ik de check " cabine doors closed and ledged" had uitgevoerd was de deur dus op een kier komen te staan. Heel apart want ik had bij de check zowel de passagiersdeur en de pilootdeur nog een flinke duw gegeven om zeker te zijn dat ze dicht waren en niet naar buiten open konden gaan. Gelukkig had ik dit euvel, tijdens de laatste 10 jaar, al 2 keer eerder voorgehad, welliswaar aan de passagierszijde. Dus rustig blijven en jezelf blijven concentreren op het opstijgen was de boodschap. Ik had mijn flaps, die je normaal op 600ft naar binnen haalt nog op 10° staan en hier moest ik dus maar eens eerst prioriteit aan gaan geven. Met mijn linkerhand hield ik het stuur daarna vast zoals het hoort en ik had de trottle even vastgezet zodat mijn rechterhand van het gas afkon waardoor ik met mij rechterhand onder mijn linkerarm door de deur kon openen en ze met een flinke ruk terug kon toeslaan. Meteen vanaf de eerste keer lukte het en de koude wind was meteen verdwenen. Op de grond heb ik nog eens getest en inderdaad de OO LVJ zijn deur gaat niet meteen goed dicht. Ik vlieg meestal met de OO ANM waar dit euvel minder vaak voorkomt. Alweer een lesje dat alle checks secuur uitgevoerd dienen te worden en dan nog moet je blijven opletten. De vlucht was verder niet de meest comfortabele van de laatste maanden. Bumpy, veel heen en weer geschud en af en toe een forse snok deden de aanwijzers van mijn instrumenten heen en weer dansen. De landing daarentegen liep perfect aangezien ik mooi in de wind kon landen.
Vandaag hebben we bij Sandra van den Hof een clinic gevolgd. We leerden er op een heel gemoedelijke manier wat een Tennessee Walker voor een paard is en welke kenmerken dit toch wel aparte paard zoal heeft. Er zijn maar enkele paarden in België momenteel maar in Amerika schijnen ze erg in trek te zijn. Christine was al eens met de gasten van de instelling op bezoek geweest en we hadden voor deze zaterdag middag ons ingeschreven. De paarden zitten erg confortabel en waren bovendien erg braaf in omgang. Thuis gekomen konden we het toch niet laten om onze eigen paarden nog eens te poetsen en te rijden. Daar hielden we toch ook een goed gevoel aan over.
Vandaag hebben we een clinic gevolgd in Hechtel. Het was een speciale belevenis aangezien het om een kennismaking ging om de Tennessee Walker te leren kennen. Na een uitvoerige rondleiding op het domein waar de Tennessee Walkers gefokt worden kregen we informatie rondom de verschillende gangen die de paarden kunnen lopen / gaan. Daarna mochten we enkele paarden uitproberen. Het viel reuze mee en de middag was weer geslaagd.
Aan de wouterbron vlak tegenover ons huis zijn ze na de winter weer aan de slag. Het natuurbad wordt ieder jaar opnieuw grondig schoon gemaakt. Het is een uniek en prachtig zwembad. Ik denk niet dat er in Vlaanderen nog veel natuurlijke zwembaden bestaan. De Wouterbron wordt gevoed door meer dan 10 bronnen. Onze kinderen hebben hier al hun vakanties doorgebracht in de zomer en hebben er heel wat plezier beleefd.
Daar staan ze dan na een eindeloze winter. De weide heeft het zwaar te verduren gehad. Er is behoorlijk wat schade aan het gras. Na het rijden hebben we de paarden geen deken opgelegd aangezien het toch al wat warmer is momenteel. Ze beginnen ook reeds hun wintervacht te verliezen.
Er wordt stevig huisgehouden in het bos momenteel. Waar we een aantal jaren geleden nog door de dennenbossen heen reden, zijn ze nu systematisch de dennen aan het kappen en worden deze vervangen door heide landschappen of duinen. Verder wordt er nu een gemengd bos aangepland i.p.v. opnieuw dennen te planten. De dennen werden vroeger gebruikt in de steenkoolmijnen als steunpijlers in de gangen. De dennen hadden als voordeel dat ze snel groeiden en dus snel gebruikt konden worden en verder was het ideaal hout om in de mijngangen te gebruiken. Het fijne weet ik er echter niet van. Het had iets te maken met het kraken van de hout of zoiets... Maar dat kan ook weer een mijnverhaal zijn... Een echte oospronkelijke boom is de veel geziene berk. Het heeft wel iets een aantal berken bij elkaar; ik voel er mij meteen door thuis in onze streek
Het regende stevig vandaag. Toch besloten we tussen 2 buien door een bosritje te gaan maken. Het was tenminste niet meer zo koud als de afgelopen weken. Toen we wilden vertrekken begon het echter toch weer te regenen en in de plensbuien vertrokken we richting bos. Nog snel een foto van de vijver waar aan de oever de hei stilaan begint te bloeien.
Het is nu al weken aan een stuk onmogelijk geweest om te vliegen. Gelukkig scheen de zon vandaag en het leek een prachtige vliegdag te worden. Ik had een vliegtuig gereserveerd en om 11.00u zou ik opgestijgen. Alhoewel er een mooie blauwe hemel te zien was bleek het bij nader inzien toch niet zo'n superdag te worden om te vliegen. 25knts wind op 1500ft. 1033 QNA (hoge luchtdruk) en bovenal crosswind. En hier bovenop was ik al een tijdje niet meer in de lucht geweest. Ik wist dat het dus behoorlijk "bumpy" zou worden en ik netjes door elkaar geschud zou worden. Maar bovenal moest ik tijdens landing met crosswind een speciale landingstechniek gaan gebruiken die niet voor de hand ligt. Op een koude dag is het bovendien niet voor de hand liggend dat je je vlliegtuig meteen aan de praat krijgt. Na enkele pogingen lukte het me toch de motor aan de gang te krijgen. Vol gas liet ik het vliegtuig opstijgen maar ik voelde dat hij behoorlijk wat moeite had om op te stijgen. Waarschijnlijk door de koude motor en doordat de schroef van de ANM Cessna niet op supersnel stijgen is gemaakt bleef hij wat " hangen" op 600 ft. Maar goed, we kwamen toch netjes op 1500 ft en ik besloot om mijn bochtenwerk wat bij te schaven. Na het opstijgen heb ik een foto van Opglabbeek genomen en ben dan even bij ons thuis overgevlogen; naar Neeroeteren en dan via Hasselt en Beringen terug naar de vlieghaven voor de landing. En inderdaad; de crosswind bleek nog steeds "goed" te waaien. Ik besloot mijn vliegtuig met 20° flaps in de wind te zetten en net voor de landing met mijn linkervoet voetenstuur te geven waardoor ik op mijn rechterwiel zou landen. Ik zou het vliegtuig dus met zijn rechtervleugel tegen de wind in laten "hangen" zodat ik niet van de baan zou vliegen en ik gebruikte mijn staartstuur om toch rechtdoor te kunnen vliegen. Alles verliep perfect alleen moest ik op enkele meters van de landingsbaan toch nog even wat gas bij geven om netjes op de baan te landen. Ik mocht bovendien geen snelheid verliezen. Vlak achter mij was een Cessna 172 eveneens aan het landen en ik moest mij snel uit te voeten maken na de lading. Oscar oscar alpha november mike is "vacating the runway" was mijn laatste commando na de landing en de vlucht zat er weer op voor vandaag. Op de foto zie je de cessna 152 waar ik vandaag mee gevlogen heb en je ziet eveneens een para die zijn parachute aan het uittesten was voor hij zijn sprong ging wagen...
Eindelijk terug de zon. Alhoewel het nog fameus koud was scheen de zon vandaag. Tijd om het materiaal boven water te halen en aan de slag te gaan. De wei had een schoonmaakbeurt nodig na deze winter met veel sneeuw. Een aantal weipalen moesten vervangen worden. Verder heb ik de boomzaag moeten aan de gang trekken om een boomtop van een "vliegden" die in de wei gevallen was na de storm van vorige week in mootjes tezagen. De boomtop was wel 5 meter lang in totaal en er kwam behoorlijk wat hout vandaan. De paarden waren nog steeds erg braaf en na een longeerbeurt reden ze weer als nooit te voren.
Het grote probleem in een koude winter is dat het water zeer snel bevriest aan de stal. Je moet dan minstens 2 keer per dag warm water "naar boven" naar de paarden brengen. Christine doet dit dan ook steeds voor ze naar haar werkt gaat en 's avonds als ze terugkomt. In de weekends tracht ik me van de taak te wijten maar Christine is toch diegene die hier heel wat werkt verzet. Je brengt toch een vijftigtal liter met emmers naar boven per dag. De paarden moeten ook bijgevoerd worden en dat moet ook naar hen toe gebracht worden. Er is wel een waterleiding naar de stal maar die zetten we in de winter dicht om te vermijden dat deze kapot vriest. De paarden voeren we meestal ook iets meer zodat ze wat dikker staan dan normaal. Maar ze moeten natuurlijk wel tegen een stootje kunnen in winters zoals deze. Voor ons is dit niet erg leuk aangezien je niet kan rijden. De paarden zijn eveneens nogal "fris" aangezien ze ook niet kunnen rennen en hun energie niet kwijt kunnen geraken. Favory is momenteel mooi "rond" maar hij is wel wat "vrij" geworden. Af en toe moet hij nog eens voelen dat hij moet luisteren.
Jongens jongens, wat een gedoe. Al een week of zes blijft de sneeuw liggen. Heel even is hij weg geweest maar in de weekends was het niet te doen. Vliegen of met de paarden iets doen zit er dan niet in. In West - Vlaanderen is er enkele weken geleden zelfs een vliegtuig neergestort tijdens een sneeuwbui. Ik had voor mezelf toen ook een vlucht geboekt maar heb maar wijselijk besloten die dag om niet op te stijgen. Hier een impressie van de paarden tijdens deze winter. De sneeuw ligt enkele centimeters dik.
Na het vliegen ben ik naar de 6-jarigen van KRC Genk gaan kijken. Het zoontje van mijn medespeelster bij de tafeltennis is dit jaar gekozen om bij de jeugd van KRC Genk te gaan spelen. Wel chique van dat manneke. Zomaar door Genk gescout worden. Dus ik vond dat ik maar eens moest gaan kijken. Zelf heb ik een tijd bij de Jeugd van Patro Eisden gespeeld. Een prachtige tijd. Ik heb eerst het stadion vanuit de lucht gefotograffeerd en daarna ben ik naar het wedstrijdje gaan kijken. Alle ouders waren natuurlijk present. Zo ook onze lokale ster zijn papa en mama. Zijn mama is trouwens een heel goede tafeltennisspeelster die zelf in eerste nationale heeft gespeeld. Wat trouwens opvalt is dat die kleine kereltjes het niet van vreemden hebben. Eén van de spelertjes zijn vader speelde zelf in eerste nationale en hij (de kleine) was inderdaad supergoed. Gescoord werd er aan de lopende band. Het was Genk tegen KV Mechelen. Wie de uiteindelijke winnaar is geworden hebben niet veel mensen geweten maar het was wel leuk.........
Vandaag heb ik een vluchtje boven ons dorp gemaakt. De bewoners zullen de streek wel kennen. Hier zie je Waterloos vanuit de lucht. Verder heb ik een foto genomen van een groot aantal zonnepanelen die ik heb ontdekt ergens in de bossen van Maasmechelen. Het lijken wel 2 voetbalvelden vol panelen.
We hebben een nieuw vliegtuig in de club. Hier een binnenaanzicht van de cockpit. Ze ziet er wel futuristischer uit dan onze andere toestellen. Ik denk dat ik er zeker eens mee ga vliegen. Het zal wel even oefenen worden denk ik.
Zaterdag zijn we naar een voorstelling van een paardenshow " Appasionata" gaan kijken in Dortmund. Het was een mooie show alhoewel we in het verleden reeds betere shows gezien hadden. Maar het blijft toch altijd de moeite om n deze ambiance naar zo een mooi kijkstuk te gaan kijken.
Zondag zijn we samen het bos in gereden voor een lange tocht van een 15 - tal km. Het was ideaal weer. Het was niet koud en in de bossen voel je praktisch niet de wind. Verder hingen de wolken erg laag wat net leek op een deken die over de aarde lag. Hier enkele foto's van de rit. Je merkt dat de brug over de beek weeral stuk is. Zoals in het verleden al vaker gebeurd is, is een van de boomstammen die dient als brugleuning weer verdwenen. Kan gevaarlijk zijn... Dus zijn we afgestapt en aan de hand met de paarden over de brug gewandeld.
Vandaag zijn we met een stel vrienden het bos ingetrokken voor een bosrit met de paarden. Het was schitterend herfstweer en de zon scheen prachtig. Staalblauwe hemel en mooie bospaden die niet te nat waren wat wil een ruiter nog meer. Aangezien het voor één van de paarden de eerste keer was dat hij het bos inging hadden we afgesproken niet te galopperen maar het rustig aan te doen. Het moet gezegd het paardje deed het voortreffelijk en zonder verpinken reed het zijn eerste bosrit vlekkeloos uit. Geen enkele keer schrok het paard van iets en vol vertrouwen reed het op het einde zelfs een tijdje voorop. Op de foto zie je trouwens het bord dat ze vlak bij ons huis gezet hebben. Het is de start van één van de vele paardenroutenetwerken die in de buurt zijn aangelegd. Een mooie stap vooruit voor de Limburgse ruiters. En natuurlijk ook de anderen............
