Ik ben Erwin
Ik ben een man en woon in Maaseik (België) en mijn beroep is Human Resource Director.
Ik ben geboren op 22/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Vliegen, Tafeltennis.
VLP : Vlaamse liga VET2000: Landelijke rijvereniging
Beoordeel dit blog
De lucht, het bos en zandverstuivingen
Avonturen met vliegtuigen en paarden
14-12-2008
Hasselt
Onderweg naar Goetsenhoven ben ik Hasselt voorbij gevlogen. Hier een leuke impressie van de hoofdstad van onze provincie. Ik vloog op ongeveer 1500ft. Bij terugkomst ben ik over de "Ford" gevlogen. Voor de al de mensen die er werken wellicht eens plezant om te zien van boven uit.
Hier een foto van het clubhuis van onze vliegclub. Van onder de vleugel herken je het gebouw van onze vliegclub "de Limburgse vleugels". Tevens heb ik een foto genomen net voor het vertek. Het toestel stond nog aan de grond; de motor was nog niet aan gezet. Ik stond op de parkeerplaats met zicht op onze terril.
Meteen na het opstijgen heb ik een scherpe bocht naar rechts genomen om richting Goetsenhoven koers te zetten. Ik vond nog snel de mogelijkheid om enkele mooie foto's van ons vliegveld te nemen na het opstijgen. Je kan op de foto's ook nog enkele andere vliegtuigen op de grond herkennen. Het gaf weer een goed gevoel na al die weken van slecht weer weer eens het luchtruim te kunnen kiezen. Ik was net aan een goed jaar bezig, met veel vluchten. Alleen viel november dit jaar zwaar tegen wat betreft het weer. En als het eens goed weer was was er wel één of andere activiteit in de planning....Ik hoop dat ik in december nog enkele vluchten kan maken dit jaar..
Op ieder vliegveld hangen er één of meerdere windzakken. Ze helpen je om de windrichting en -snelheid te bepalen. Met name bij het opstijgen en landen kan dit van pas komen als er veel zijwind zou zijn. Tevens kan je van boven het vliegveld of als je aan het landen bent (als je scherp oplet) de snelheid en richting inschatten. Op de foto zie je windzak op het vliegveld van Zwartberg.
We zijn vandaag bij onze vrienden van het Jonkershof gaan rijden. Zij hebben een overdekte rijhal een paar honderd meter van bij ons thuis. Als het slecht weer is gaan we hier wel eens een uurtje rijden. Vandaag was het weer zo´n dag dat je eigenlijk niet buiten kon komen met de paarden. Samen met een koppel dat we van bij de tafeltennislub kennen hebben we de 2 paarden meegenomen naar Danny en Elvire van het Jonkershof. Zowel Favory als Gerido deden het prima. Christine heeft Favory ook eens gereden en ik moet zeggen dat dit er prachtig uitzag. Ze kan wel een stukje paardrijden dat vrouwtje van mij......
Vanavond zijn we naar een optreden gaan kijken van de "Le cadre Noir". Het is een Franse rijschool die prachtige shows geeft over de hele wereld. We zijn met onze dochter in Brussel gaan kijken. Ze had ons dit cadeau gedaan. Wat we erg konden waarderen van haar. Het was een mooie avond met rijkunst op hoog niveau.
Vandaag hebben we een tochtje van een 2-tal uur gemaakt in het bos. Longeren was moeilijk omdat de paddock er nogal nat en glad bijlag. Desalniettemin ging Favory zonder problemen onder het zadel. Ik stapte bij ons thuis op de inrit op en wandelde zo met hem weg. Onderweg zijn we weer een ree tegengekomen. Voor de paarden schrikken ze helemaal niet en de reeën blijven vaak gewoon in het bos naar ons kijken zonder weg te lopen. Op het einde van de rit begon het serieus te regenen (zelfs een beetje sneeuw). Maar we zijn toch goed thuis geraakt........ en nadien een warm bad nemen is natuurlijk altijd leuk.
De wei grenst aan een bos. Aan de rand van het bos hangen een aantal bomen over de omheining heen. Dit is ideaal want de paarden gaan hier onder schuilen als het regent. Bijkomend voordeel is dat deze plaats enkele meters dieper ligt waardoor ze ook beschut zijn tegen de regen. Maar het liefst staan de paarden hier appeltjes te eten. Deze vallen af van de boom die overhangt. Waarschijnlijk is deze appelboom hier spontaan ontstaan. Als we rond deze tijd van het jaar de paarden loslaten in de wei dan rennen ze naar boven om aan hun appelfestijn te beginnen. Nadeel is wel dat ze nu te dik staan. Meteen is het raadsel van hun overgewicht opgelost.
In de wei staat er een handpomp. Hier pompen we ons water voor de paarden uit naar boven. Tot een tijdje geleden was het nog een waterput. Deze is uit veiligheidsoverwegingen afgesloten. De waterput werkt prima. Behalve in de zomer als het heel erg lang droog is gebleven kan het zijn dat er geen water meer naar boven te pompen is. De paarden hebben wel een voorkeur voor het water uit de pomp dan voor het water uit de waterleiding.
Vandaag lag er een dode marter in de wei bij de paarden. Christine dacht eerst dat het een kat was. Maar toen ik het dier wilde verwijderen kon ik zien dat het een marter was. Hij lag op het pad waar de paarden altijd lopen. Wellicht heeft hij de paarden willen bijten en heeft hij een trap gekregen. Zo maar midden in de wei op het paadje doodgaan leek me iets te ongeloofwaardig. De marters zijn best mooie dieren en ze zijn beschermd. Bij Christine op het werk huist er al jaren een marter boven op het dak van de manege. Zeer gevaarlijk want er zijn al verschillende jongens van de paarden afgevallen als de paarden weeral opschrikten van het kabaal dat hij maakt boven op het dak van de rijhal. Hij mag echter niet gevangen worden.......
Na de wedstrijd had ik een heel prettig gevoel. Mijn lijf was welliswaar geradbraakt maar zoals in de "old voetbal days" voelde ik me lekker warm en verlost van alle overtollige giftige stoffen in mijn lichaam. Een hele middag door de bossen rennen kan dan ook tellen als zuurstofkuur. Maar zoals ik al zei was ik dus 3.5 kg kwijt. Samen met Christine en Rutger (zoon) en Ellen (lief van zoon) zijn we dan ook in onze stad iets gaan eten op het gezellige marktplein. Zo dat waren de kilootjes dus weer!!
Na de tafeltennis wedstrijd die we met onze ploeg rond middernacht na drie en een half uur (gelukkig) winnend hadden kunnen afsluiten was ik maar al te blij dat we een uurtje extra konden slapen door het winteruur dat inging. De endurance wedstrijd in Gruitrode stond immers op het programma. Rond 10:00u kwamen we vol goede moed aan op de wedstrijd. Ik zag het wel zitten want gisterenmiddag was Favory zijn hartslag 30 slagen per minuut. Zo laag had ik hem nog nooit gemeten. Echter, toen ik hem aanbood op de vetgate mochten we met 47 slagen vertrekken. Toch relatief hoog! Blijkbaar heeft hij toch nogal wat last van de stress van de wedstrijd. Al die andere paarden en toestanden; daar wordt hij niet rustiger van. Tevens vindt hij er maar niets aan als Gerido niet in de buurt is. De start verliep allesbehalve soepel. Favory vertikte het om alleen te vertrekken. Gelukkig kwamen er enkele ruiters voorbij waar ik bij kon aansluiten. Zeer sympathieke mensen trouwens waar ik de tot aan km 25 samen mee heb gereden. De wedstrijd an sich verliep prima. Favory liep soepel en regelmatig ging hij aan de kop lopen om het tempo aan te geven. Het weer was uitstekend en na 25 km moest ik mijn mederuiters in de steek laten om de verloren tijd die ik bij de start had laten liggen terug in te halen. Jammer genoeg kwam ik een minuut te vroeg aan de aankomst. Strafpunten dus. Blijkbaar scheelde er iets met het gelijkstellen van de uurwerken want ik was vast overtuigd dat ik netjes binnen de tijd was gebleven. Maar het ergste moest nog komen. Toen ik mij bij de vetgate ging aanbieden bleek Favory zijn hartslag op 62 te liggen. Twee slagen teveel dus. Dit keer had ik niet het gevoel dat ik teveel van hem verwacht had. Hij liep heel goed en was bij de laatste km zelfs nog moeilijk in te tomen toen hij een andere ruiter in het oog kreeg. Blijkbaar heeft heeft hij toch te veel last van de hele heisa rond de wedstrijd. Na de wedstrijd zag ik trouwens dat hij een hoefijzer onderweg verloren had. Kan dat er iets mee te maken hebben gehad? Of zal het toch aan zijn conditie liggen. Alles bij elkaar heb ik er toch een goed gevoel aan overgehouden, en hebben we een prachtige bosrit kunnen maken. De wegen waren trouwens goed aangegeven. De laatste 4 km heb ik samen met de organisatrice van de endurance in Helchteren gereden. Ze reed een 4 jarige Arabier die nog maar 3 maanden zadelmak was. Het paardje deed het prima en was erg koel in de wedstrijd. Ik heb haar beloofd dat ik mij volgend jaar zeker zal inschrijven in Helchteren. Dat is de eerste wedstrijd van het jaar en altijd een geweldige belevenis daar op het schietterrein van de militairen. Hoe het met mezelf is? Momenteel begint de eerste stijfheid in de ledematen de kop op te steken. Morgenvroeg zal ik wel weten wat de sportieve balans is van het weekend. Ik was trouwens weer 3.5kg kwijt sinds gisterenmiddag. Allemaal vocht. Dus als iemand denkt er een goed dieet in gevonden te hebben; er zijn gemakkelijke manieren om van je overtollige kilootjes verlost te raken............
Een aantal kilometers ver in het bos ligt er een groot weiland. Hier worden ook paarden gehouden. Het is een mooi gebied. Ik vraag me alleen af hoe de paarden tijdens de zomer het daar uithouden met al die dazen. Desalniettemin mooi groot terrein en vlak bij het bos. Wat wil je nog meer.Er worden blijkbaar ook paarden gekweekt want we zien toch ieder jaar jonge veulens en een aantal jaarlingen rondlopen.
Verrassing, verrassing!!! Toen we het bos inreden kwamen we plotseling terecht in het decor van een hallowyn tocht. De plaatselijke camping had deze tocht blijkbaar georganiseerd en de boswegen waren omzoomt met plastic zakjes die gevuld waren met zand.Ik denk dat er vannacht ook nog wel iets te doen zal zijn. In ieder geval om de haverklap kwamen we een standje tegen waar een decor opgebouwd stond met één of ander lijk. En natuurlijk schrokken de paarden hier wel eens van. Maar dat zal ook wel de bedoeling zijn bij een hallowyn tocht nietwaar! We konden het desondanks allemaal wel pruimen. Er mag al eens iets te beleven zijn in het bos. En normaal zullen ze hun zaakjes ook wel opruimen zeker.
Vandaag heb ik een voorbereidende rit gemaakt voor de wedstrijd van morgen in Gruitrode. De hartslag van Favory was 30. Zo laag is hij nog nooit geweest. Ik ben eens benieuwd wat het morgen gaat geven. Hij heeft er nogal last van dat Gerido niet meegaat naar de wedstrijden. Hij wordt hier erg nerveus van. De herfst is ondertussen al volop in het land. Aan de vijver beginnen de waterlelies te verwelken en de varens zullen ook geen lang leven meer beschoren zijn. Favory is ondertussen niet meer om aan te zien. Zijn wintervacht is ondertussen al erg dik geworden en hij heeft zonder deken in de wei gestaan. Je kan je voorstellen hoe een schimmel er dan uitziet. Verder is hij momenteel iets te dik. Ik weet ook niet waaraan dit ligt want op de weiden staat niet meer veel gras...........
Het lijkt vandaag wel een collage van allemaal diverse toestellen. Plaatjes kijken kan ook eens leuk zijn. Daarom nog enkele impressies van toestellen die aangekomen zijn in Zwartberg vandaag. Ik heb ook het autootje waar de zwevers over de grond mee getrokken worden even op de gevoelige plaat vastgelegd.
Spectaculair zijn ze zeker: de dubbeldekkers onder de vliegtuigen. Je hebt ze in alle maten en kleuren. Er waren vandaag verschillende uiteenlopende modellen te bewonderen. Ze kwamen uit alle windhoeken aangevlogen. Het was dus best uitkijken met al die vliegactiviteit. Zoals ik al zei ook voor mij was het bij terugkomst uit Zoersel even uitkijken. Ik vond het wel jammer dat ik alles zo gehaast heb moeten doen vandaag. Ik moest op tijd terug zijn voor de show in Zwartberg. Meestal blijf je een half uurtje op een vreemd vliegveld in de kantine hangen voor een koffie of zo vooraleer je weer de lucht in gaat.
Als je ze door de lucht ziet vliegen valt het in eerste instantie niet op dat het miniatuurvliegtuigen zijn. Een fractie van een seconde denk je: wat gaat die snel en wat maakt dat vliegtuig snelle maneuvers. Op de open dag waren ze allemaal op post. Een gedeelte van onze clubleden hebben zich toegespitst op deze tuigen. Een specialiteit zoals een ander.
Op de open dag was er eveneens een leuke helicopter te zien. We hebben op de club één exemplaar. Ik kan hier echter niet mee vliegen. Het schijnt daarenboven ook best moeilijk te zijn om het te leren.
