Uiteindelijk zijn we er in geslaagd om toch gezamelijk een ritje te doen - alleen ons Annick was er niet bij. Dit had gekozen om eindelijk op fietstage te vertrekken naar Sicilie (normaal had ze vorige week reeds moeten weggeweest zijn maar één of andere vulkaan had wat anders in gedachte voor haar).Spijtig want ik had graag de volledige groep eens bij mekaar gehad - kwestie van de juist teambuilding te creëren nietwaar.

Ikzelf was reeds van vrijdag vertrokken met de mobilhome samen met Frank. Zo konden wij toch wat langer in ons bedje liggen en vooral rustig wakker worden
Klokslag 08u30 stonden zowel Kim als Johan aan de mobilhome en konden we vertrekken richting inschrijven. Nadat we onze nummers hadden bevestigd  konden we vertrekken voor onze 172km rit. Dat het een zware rit zou worden wisten we al een hele tijd maar dat de weersgoden er nog een schepje bij zouden doen dat was niet opgenomen in onze planning. Het was vooral Aeolus, griekse god van de wind, die er een schepje bij deed vanuit het zuidwesten. De wind stond dus vanaf de start tot aan roubiax in ons nadeel, alsof de 8 beklimmingen met onderandere Koppenberg, Kwaremont, Paterberg, Taaienberg,Leberg, Molenberg,Stationberg, Hotand en de Mont Saint Aubert als toetje nog niet zwaar genoeg is.

De eerste berg van de dag was dus de koppenberg, hier zouden we dus al onmiddellijk de eerste hindernis van de dag tegenkomen, namelijk de BV die voor ons gestart waren. Het was namelijk zo dat wij niet voorbij deze "oud" wielrenners mochten fietsen om de hellingen. Dat je de koppenberg niet op een slakke tempotje naar boven moet rijden dat zouden ze toch moeten weten nietwaar. Sommige van deze renner moesten noodgedwongen een voetje aan de grond zetten, hierdoor werd natuurlijk ook de achterliggende meute ook gehinderd en moest zelfs ondergetekende een voetje aan de grond zetten. Enkel Kim en Frank konden in één trek de top bereiken. Tijdens de beklimming van de kwaremont was het van hetzelfde laken een broek als werd er deze keer geen voet aan de grond gezet. Hierna hebben we de beslissing genomen om voor de BV te gaan rijden.

Na de paterberg werd het duidelijk dat mijn buddy Frank een off dag tegemoet zou gaan want na iedere beklimming lag hij een stukje achter. Bij de eerste bevoorrading, die super was qua koekjes en ander lekkers, zei Frank dat we moesten verder rijden en dat hij ging wachten om een aantal klanten van de Fitness die later gestart waren. Deze lang stop is bij sommige onder ons niet echt goed bekomen (wat ook te begrijpen is, spieren worden koud, ritme is uit het lichaam).

Met ons 4'tjes (ondertussen was er ook nog een Pfaff'ke aangesloten, Christof (vriend van Kim)) dreven we het tempo op en reden we richting de eerste kasseistrook "Carrefoud de l'Arbe". Deze strook is één van de kasseistroken die met 5steren beschreven staat in het routeboek van Parijs Roubaix. De laatste weken heb ik toch wat kasseitjes gereden maar wat ik toen zag en vooral voelde dat is echt niet te beschrijven. Zo slecht dat deze strook lag, niet te doen. Ik ga toch proberen om jullie een idee te geven van hoe ze er bij ligt.... je neemt een vrachtwagen met zand en je rijdt met de kipbak naar boven over een strook van 3.3km en laat het zand gewoon vallen. Daarna neem je diezelfde vrachtwagen maar nu gevuld met kasseien. Ook deze laat je gewoon over die strook rijden en laat de kasseien gewoon vallen waar ze vallen. En dat is het
Nee, de kasseien worden niet aangetrild. Ieder van ons 4 reed op zijn eigen tempo over deze strook - de ene al iets beter dan de andere

Na 5u30 reden we de legendarische piste van roubaix op - Kim en Johan sleurde er nog een sprintje uit, terwijl ik met knikkende knietjes naar boven reed om te kijken hoe stijl dit wel was. Ik moet zeggen dat dit wel héél stijl is want ik maakte dat ik beneden was - niet te begrijpen hoe die toppers dat doen om hier een sprint tegen 60per uur te doen.

Buikje gevuld (lekker koeken), busjes gevuld trokken we voor de laatse 40km langs de Schelde richting Oudenaarde. Vermits we heel de rit de wind tegen hadden gehad wisten we dat het nu "eindelijk" eens in ons voordeel zou zijn  Bij ons vertrek in roubaix sloten we aan bij 2 collega fietsers die ook zoals wij nog 40km voor de boeg hadden. Het leek ons ideaal om ons wagonnetje aan deze trein te hangen. Zo gebeurt, zo gedaan. Nadat deze jongens de eerste 8km voor hun rekening hadden genomen sprak ik met Kim af om een ketting te vormen zodat iedreen een stukje van het kopwerk zou doen (om de 2km). Kim zette zich op kop en dreef met de wind in de rug de snelheid op naar 35. Na 2km was het mijn beurt maar toen ik mijn deel van het werk had gedaan was het opnieuw Kim die mij de kop nam. Toen ik achterom keek zag ik tot mijn verbazing dat we onze 2 reisgezellen achter hadden gelaten (waarvoor mijn excusses) en dus met onze viertjes waren (kim,johan,christof en mezelf). Christof zijn blik schreef boekdelen - Kim had hem uitgenodigd voor een leuk ritje (vrees voor Kim dat Christof hem niet meer gaat geloven). Johan zijn beentjes hadden last van de vele km'tjes de voorbije weken en eveneens had hij net voor Roubaix wat last van krampen in zijn quadriceps. Doch is het zo dat je de echte flandriens niet zomaar stuk krijgt want plots was het Johan die de kop voor zijn rekening nam en mijn garmin eventjes de kluts liet kwijt spelen door plots richting 38per uur op te trekken. Zo hebben we nog eventjes verder gedaan maar uiteindelijk met nog 10km hebben we besloten om deze laatste km's op souplesse af te werken en het herstel reeds in te zetten. Na 6u41 en 172km op de teller waren wij blij om opnieuw in Oudernaarde te zijn. Nadat we afscheid hadden genomen van Christof trokken we richting mobilhome waar ik Johan een lekker recupshake heb leren kennen. Kim had ondertussen de van hem ook al binnen en was zich ondertussen al aan het klaarmaken op richting huiswaarts te trekken. 
Na nog eventjes kort nagepraat te hebben over deze prachtig rit vertrokken zowel Johan als Kim naar huis en zat er voor mij niets anders op dan te wachten op mijn mateke Frank. Deze kwan na ongeveer 1u30 later toe aan de mobilhome en had de rit eveneens tot een goed eind gebracht.
Na de rit richting Willebroek heb ik volledig laten gaan bij JacksPlace (lokaal frituur). Na 6854 verbruikte calorieën was ik in de veronderstelling dat ik dat wel verdiend had

Het was een superrit, met superhellingen en superkasseien. Met super veel wind maar vooral met super "fiets"collega's en ja ik moet het toegeven, met "super"benen

Dirk