Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Mémé... mijn mémé... mémé van 11 achterkleinkinderen... mémé van 10 kleinkinderen... mama van 5 kinderen... liefste van pépé... onze mémé...
Vroeger, met Kerst, kwamen we met de ganse familie bij elkaar om gezellig te tafelen. Eerst de hapjes in de kamer waar de biljarttafel stond. Hapjes die mémé en pépé zelf maakte, kaas op een stokje, kleine beschuitjes met wat americain of vleessla en vooral de hespenrolletjes met kruidenkaas waren de favoriet. Tijdens het tafelen gingen al de kleinkinderen naar boven op een zolderkamertje een grote rieten mand zoeken en wat spulletjes om te verkleden. Driekoningen was niet veraf en dus moest er gezongen worden. Bij alle tantes en nonkels zongen we ons liedje, klein en groot deden vrolijk mee, mémé en pépé kwamen als laatste aan de beurt. Van mémé en pépé kregen we altijd een grote lade kleingeld. Het was de bovenste lade van een oude, iets verkleurde, witte ladekast met groene randjes. Mémé en pépé verzamelden hun kleingeld in deze lade voor driekoningen. Wanneer het geld opgehaald was, gingen we met z'n allen terug naar boven met de nodige diepvrieszakjes. De oudsten van de kleinkinderen verdeelden het geld over de zakjes en even later stonden we bij onze ouders te pronken met onze 'winst'. In de tuin van het grote herenhuis stond een grote notenboom die elk jaar de nodige noten opleverde. De oudsten van ons, waaronder mijn broer en twee neven klommen zelfs tot op het platte dak van de buren om noten te rapen. Het was een tof huis, met veel slaapkamers, een atelier waar we niet mochten spelen (maar zoals kinderen het betamen toch eens een kijkje gingen nemen), een grote serre, maar vooral gezelligheid, een huis waar je je thuis voelde. Met spijt zijn mémé en pépé al jaren geleden verhuist naar een appartement iets verderop omdat het huis te groot werd om te onderhouden. Maar dat grote herenhuis zal ik toch nooit vergeten.
Mémé is net haar 81ste verjaardag voorbij, een dag dat je normaal gezien viert ware het niet dat ze enkele weken geleden nieuws te horen heeft gekregen dat haar hele leven overhoop zette. Ons mémé heeft pancreaskanker met uitzaaiingen naar de lever. De prognose is niet goed en de artsen hebben toen ook besloten om niets op te starten, enkel pijnmedicatie geven wanneer het nodig wordt. Mémé vatte het allemaal heel goed op en ze is zelfs nog met pépé naar haar favoriete plekje in Frankrijk getrokken. Daar zat ze tussen haar vrienden en had ze wat afleiding, zei ze. Ik denk dat ze toen ook afscheid is gaan nemen van haar vrienden, haar caravanneke en haar plekje. De week voor ze vertrokken is zijn we met de kindjes ook nog dag gaan zeggen. Ik had het er moeilijk mee, omdat ik schrik had dat ik ze daarna misschien nooit meer ging zien. Ze vertelde me dat ze haar daarboven nog niet moeten hebben en dat ze al heel dankbaar is voor het leven dat ze gekregen heeft. Twee weken later zijn ze terug naar België gekomen. Ze had het moeilijk in Frankrijk, ze had er niet de nodige rust en wilde graag terug naar huis. Vorige week ben ik nog eens met de kindjes tot bij haar gegaan. Het liefst van al zou ik nu wel elke dag bij haar willen zijn, maar dat is niet mogelijk. Mémé en pépé wonen immers op een kleine twee uur rijden hiervandaan. Ze is erg achteruit aan het gaan en ik vrees dat het niet lang meer zal duren. Ze ligt rustig op haar bed, maar heeft geen zin meer om te eten en doet nog amper haar ogen open. Het deed me wel deugd dat ze nog besefte dat ik bij haar was, samen met de kindjes. Een kleine glimlach zegt op dat moment zoveel meer dan woorden...
