Toch vol goede moed vertrokken.

Eerst de watervallen van Warata.

Dan verder naar Cradle  Mountain N P.

Over een smal baantje van  6 km om een grijs , koud meer te zien .De bergen er rondom zie je al helemaal niet.

Verder via Zeehan naar Strahan., een zeer toeristisch dorpje.

Men heeft hier zelfs parkeermeters geinstalleerd. Zucht!

Verder naar Lake St Clair.

Ook hier bewolkt , maar men is tenminste vriendelijk.

Het blijft bijna heel de dag bewolkt.

Verder via Launceston en Westbury tot Devonport.

Ik zie de Spirit of Tasmanie.

Via Penguin en  naar Stanley , waar ik The Nut  zie , een grote rots.

Heel toeristisch hier , alles moet blijkbaar geld opbrengen?

Ik rij nog verder tot de reststop in Hellyer Gorge State Reserve.

Ga er nog een wandeling maken door het regenwoud en installeer me voor de nacht.

Ik rij naar Bicheno en zie het blowhole, geen pinguins te zien.

Dan de Elephant pass, mooi, maar nergens een plekje om te stoppen.

Via St Mery's en Scamander tot St Helens Point, het meest oostelijke punt van Tassie

In St Helens zie ik het Bay  of Fires strand , , mooi, en rij dan verder naar St Columba Falls.

Over de Weldborough Pass,mét lookout!! over het regenwoud en een regenwoud -walk.

In Derby zie ik nog de oudste bank van Tasmanie en parkeer dan op de Sideling Range Lookout picnic area.

Deze auto heeft al 209.000 km , als dat maar goed komt?

Ik rij via  Sorrel naar Freychinet Nat Park

Ik ga naar Wineglass bay, Cape Tourville en Sleepy Bay.

De wegen in Tassie zijn smal en er is nergens plaats voorzien om eens te stoppen.

Jammer , want het is hier best mooi!!

Net als op 8 oktober heb ik stress

Na de eerst keer een auto huren , moet ik nu de eerste keer een auto binnenleveren.

Ik heb dus al 2 weekends gepoetst , binnen en buiten.

Maar ik weet ook dat ik per ongeluk 1 keer over een slang gereden ben.

Wat een grote boem gaf tegen de auto en een weliswaar klein putje in de carrosserie van de auto.

Ik weet dus , hoe proper ik de auto ook maak , dat putje zit erin.

Met een klein hartje lever ik dus mijn sleutels weer in, en vrees zeer veel te moeten betalen.

Maar dit is Australie.

De verhuurder vraagt mij of ik een kameel of kangoeroe geraakt heb?

Nee dus.

Is daarna wel verwonderd hoeveel kilometer ik gereden heb.

Maar dat is het.

Terwijl ik mijn formaliteiten vervul staat er ook een Zwitsers koppel .

Die komen net van de transcontinentale vlucht.

Ze hebben met Zwitserse precisie berekend dat ze vandaag nog de hele Great Ocean Road  kunnen gaan rijden.

Natuurlijk moet hun auto dan wel om 8u00 klaar staan, stipt om 8u00 volgens hun Zwitsers wereldbeeld

En men is met mij bezig tot 8u10, want ik vertel aan de verhuurder wat ik zoal gezien heb en wat ik van no worries Australie denk.

De stressfactor van de Zwitser gaat nu al  omhoog, want alles was zo strak gepland..

Hopelijk gaat hij straks wel mee in het Australisch 'keep-left' denken op de weg.

Ik heb meer tijd voorzien dan de Zwitsers..

Het bureau van Apollo Cars is op een paar kilometers van de luchthaven.

Ik kies dus zelfs nog niet voor een taxi , maar ga te voet.

Tullamarine Airport is ook al aan het aftellen naar Kerstmis.

Ik ga nog eens chinees eten en neem dan het vliegtuig naar Tasmanie.

Nog zo een bestemming waar ik nooit van had gedacht om er ooit eens te komen

In Hobart neem ik de airport shuttle naar mijn hostel.

Ik ga nog eens naar het waterfront en geniet van een optreden in de mall

Ik eet nog eens een krokodil-pie en een emu-pie.

Altijd al mooi neem ik aan , anders had men hier geen nationaal park van gemaakt;

Maar nu nog heel wat meer bijzonder.

In januari is hier door een zeer grote bosbrand zowat 60 % verwoest.

Nu komt alles weer tot leven.

Dat frisse groen op een zwartgeblakerde achtergrond.

Ik word er stil van.

De natuur geeft en neemt , en wij zijn er vergeleken maar zeer klein bij.

Het is weer mooi weer en ik rij verder naar Horsham waar ik teveel pie's eet , 6 vandaag.

Op de camping was ik mijn auto 

En was ik mijn auto nog eens , van buiten , maar ook vanbinnen, want al die keer dat ik in mijn auto gegeten heb..

Het valt me op dat na deze paar koude dagen er geen programma's meer zijn op de radio over climate change..

Ik rij dus het laatste stukje Great Ocean road en daarna terug het binnenland in via Simpson tot Lale Bolac.

Het regent, hagelt en sneeuwt zelfs --boven de 400 meter--in heel Victoria.

Ik stop in Mt Gombie voor een foto van het Blue lake;

Verder via Port Fairy en Warnambool naar de Great Ocean Road;

Het is nu zo'n slecht weer dat ik zit te wachten tot het eventjes stopt met hagelen.

Dan moet ik met heel mijn gewicht tegen de deur duwen om die tegen de wind in open te krijgen.

Maar ik zie dus één van die must-see's van Australie.

Veel rotsen , een woeste oceaan, en de 12 apostels natuurlijk.

Ze staan daar ,zoals ze er altijd al gestaan hebben koud of warm , zon of sneeuw ,in de zee.

Ik dus met mijn fotoapparaat naar een uitzichtspunt.

Duw dan op een verkeerd knopje .

En opeens heb ik nog maar 75 foto's beschikbaar..

Dit kan niet!!?

Het visitorscenter binnengelopen en op alle knopjes beginnen drukken.

Komt er op het schermpje ''alle foto's wissen??''

Ik krijg een gevoel als in "" zij reed naar de Great Ocean Road en kreeg het daar aan haar tikker""

Gelukkig lukt het mij om de instellingen terug op normaal te krijgen.

Terug naar buiten en kijk, de zon laat haar zelfs even zien.

Ik heb dus mijn foto.

Het is nogal druk en toeristisch hier , en het wordt ook al laat.

Ik besluit dus om morgen de rest van de Great Ocean Road te rijden en rij het binnenland in.

Ik "logeer" in het Kawarren State Forest.

Zalig rustig en stil hier in mijn kleine autootje aan de voet van de zeer grote bomen.

Ik besluit om de kustweg te volgen.

Het weer wordt nog slechter.

Men waarschuwt op de radio voor hagel , sterke wind en zelfs sneeuw boven de 600 meter rond Melbourne;

Ik lees wat in mijn documentatie, ga me wat warmen in de bibliotheek, ga eens lekker eten.

Veel mooie uitzichtpunten , ik zie oa de ferry naar Blanchetown .

Maar ook de wetlands en  Loxton , een historisch stadje.

Het is koud .

s' Nachts veel bliksem , maar geen regen

Ik zie de sahara sand dunes, maar ook de samenloop van de Murray en Darling rivieren.

Wat een contrast!

Ik rij tot Mildura.

Ik ben opeens weer in een grote stad .

In de shoppingcentra staan er kerstbomen en telt men de dagen af tot kerstmis.

Er is ook een wijnshop waar alle wijnen van de streek gepresenteerd worden.

Ik plunder de bakery shop en rij de stad weer uit naar een rustige camping.

Ik rij naar het uitzichtspunt Mundi Mundi.

Dan naar Broken Hill en het monument van de Titanic.

Mooi om te zien allemaal , speciale sfeer.

Ik logeer nabij Mildura .

De gepensioneerde australiers klagen over de aboriginals.

Die krijgen volgens hun 10 $ per dag voor het houden van een hond, per hond ..

En 10 $ per dag per kind.

Vereiste is dat dat kind op maandag naar school gaat--de andere dagen worden ze niet geteld.

Vreemde landen , vreemde culturen..

Het heeft 50 inwoners, maar wel een zwembad, een golf- en een tennisterrein en openbare toiletten.

Dan naar Orroroo, waar de dikste eucalyptus boom staat,een dikke 10 meter omvang ,ongeveer 500 jaar oud.

Verder is er Peterbourough , een dorpje waar aan iedere invalsweg een trein maquette staat.

Na een hele dag rijden door mooie woestijnlandschappen , eindig ik  mijn dag aan een prachtig meertje.

Vandaag wakker geworden in het gezelschap van heel veel kangoeroes.

Hier staat de Big Galah, een 8 meter grote papegaai.

Geen echte natuurlijk ,en zelfs geen mooie , maar deze papegaai blijft tenminste eens zitten.

Ik rij richting Flinders Ranges.

Mooi, mooi, mooi!!

En eindelijk terug GSM bereik.

Opeens heb ik een tijdsverschil van 2,5 uur?

Heeft iets met het zomeruur te maken.

Ik rij verder tot Head Of Bight nat park.

Dit park , of toch de toegang , is in handen van de aboriginals.

Normaal kan je hier walvissen kijken;

Helaas , volgens het bord , zijn er nu geen walvissen en daarom is het park dicht.

Ik sta met een paar gepensioneerde Australiers te grommen , omdat we daardoor zelfs niet de zee kunnen zien.

In Ceduna mijn certificaat " I drove the nullarbor"" opgehaald

Aan een kaarsrechte weg , zonder bomen is dus weinig te zien.

In Eucla heb ik een eerste uitzicht op de zee.

In Caiduna rij ik de grens over tussen Western Australia en South Australia en verzet men de klok.

Eigenlijk is  er hier een tijdsverschil tussen de provincies van anderhalf uur?

Hoe ze op anderhalf uur verschil komen weet ik niet.

Maar Australie zou Australie niet zijn als ze niet een beetje anders zouden zijn.

Blijkbaar heeft men indertijd rekening gehouden met beide bedieners van de telegraaf aan weerszijden van de tijdsgrens.

Dus is er een compromis gemaakt en is er nu een tijdsverschil van 45 minuten.

Natuurlijk is sedert de telegraaf de wereld nog ietwat complexer geworden.

Buiten tijdszone's op de wereldbol hen je nu ook zomertijd .

Een zomertijd waar sommige provincies binnen Australie meedoen ,andere niet, of op een andere datum beginnen en eindigen..

Ingewikkeld als je de discussies op de radio hoort, en natuurlijk komt er dan ook nog altijd klimaatverandering aan te pas.

Ik hou het simpel, als het donker wordt is het tijd om te gaan slapen , als de zon boven de horizon komt en de kangoeroe's gaan slapen zijn , is het tijd om verder te rijden.

Na de mooie kliffen van het Great Australian Bight  N P slaap ik op en parking, geen GSM  bereik

En er is een toeristische dienst.

Want hier begint de 'Nullabor', het stuk recht, echt rechte baan door een bomenloos landschap.

Eén van die mythische wegen die je één keer in je leven moet gedaan hebben?

Veel informatiefolders dus in de toeristische dienst, maar het ''I drove the Nullarbor'' certificaat kan je pas krijgen aan het andere eind in Ceduna.

Op weg dus , richting oost, eerst nog veel bos , en daarna dus leeg , plat , landschap en een rechte weg.

Ik besluit te overnachten op de Nullarbor.

Het is een memorabele  nacht onder de schitterende sterrenhemel van het zuidelijk halfrond.