zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
12-09-2008
12 september
Thobela
Amaai, het is vandaag net 1 maand geleden dat we hier in het verre, maar prachtige Zuid-Afrika zijn aangekomen Gaat de tijd rap zeg. Vinden jullie ook niet?
Nu, kweet niet hoe het komt, maar ik slaap nu al een week niet meer goed. t Is niet da k nie kan inslapen, maar tis dak zo veel wakker word Dat geeft het gevoel da k nie vast geslapen heb. En eenmaal 7u lig ik meer wakker dan dat ik in een diepe slaap ben. Dit maakte het vandaag opnieuw een vermoeiende dag!
Ik keek uit naar de sessie voor skills van vandaag. We deden namelijk activiteiten rond team building. We konden jammer genoeg niet op tijd beginnen, en dat maakte me wat ambetant. Zeker omdat ik wist dat er veel op het programma stond. Maar kijk, iedereen was er en we konden dan toch beginnen.
een eerste activiteit:
Eerst legden we uit wat een SWOT-analyse is. Het gaat om de sterktes en zwaktes van interne factoren en om de kansen en bedreigingen vanuit de omgeving. We gaven ze allemaal kaartjes met een rood en een groen + op. hierop moesten ze de sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen noteren. Nadien moesten ze deze op het grote blad leggen die in vier velden was verdeeld. Namelijk de velden: sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen. Ze moesten hierbij kort vertellen wat ze genoteerd hebben. Aan de hand hiervan konden we dan een actieplan opstellen. We stelden vast dat er een groot probleem is rond communicatie tussen de teamleden. Hét voorstel dat uit de bus kwam, is het organiseren van meetings. Omdat Cathrine de director is, hebben we haar de taak gegeven om dit te organiseren. We merkten aan haar reactie dat ze die taak eigenlijk niet op zich wou nemen. We zullen toch proberen een eerste meeting te organiseren, en hopelijk wordt het dan verder gezet eenmaal we weg zijn!
een tweede activiteit:
Deze activiteit heb ik afgesnoept van mijn lieve nicht Barbara (dank je voor de tip!!!).
We lieten Baby, Cathrine en Benedict enkele minuten een stukje van de boerderij observeren. Daarna werden ze allemaal geblinddoekt en moesten ze van bij mij tot bij Sharon geraken aan de overkant. Ze mochten praten met elkaar, en dus helpen. Baby en Benedict vertrokken wat samen en gingen maar door. We maakten hen duidelijk dat ze een team zijn en dat Cathrine alleen achter bleef. Er kwam niet echt verbetering in, maar uiteindelijk geraakten ze er wel. Dit was niet zo moeilijk omdat ze goed wisten langs waar ze moesten gaan, maar we gaven hen de opdracht terug te keren, maar niet langs die weg van waar ze kwamen. Dit hadden ze natuurlijk niet goed geobserveerd en was al veel moeilijker. We gaven hen nu ook expliciet de opdracht dat ze als een team moesten samenblijven, wat blijkbaar heel moeilijk voor hen was. Door dit dikwijls te herhalen, bleven ze dan toch als één team samen. Hier viel ons onmiddellijk op dat Baby de leiding nam. Maar omdat Cathrine de director is, gaven we haar dan de opdracht om de leiding op zich te nemen en er voor te zorgen dat ze als een team aan de overkant moesten geraken. Het viel onmiddellijk op dat Cathrine geen leidersfiguur is en dat ze heel onzeker is. Dat zegt veel over de redenen over het mislopen van de communicatie binnen het team.
Jaja, het was geen simpele opgave!
Tijdens de vorige activiteit gaf Benedict aan dat er meer moest gelachen worden binnen het team. Dit is hierbij alvast in orde gebracht.
een derde activiteit:
We gingen allemaal samen naar de gang waar ook onze kamer zich bevindt. We gaven hen elk een ballon en lieten die opblazen. Zelf blies ik ook twee ballonnen op (Sharon mag geen ballonnen aanraken, want ze is allergisch aan latex). Ze kregen dan de opdracht om drie ballonnen in de lucht te houden en ze mochten maar één hand gebruiken. Ook mochten ze niet steeds de zelfde ballon omhoog stoten. Zo moesten ze zich door de hang verplaatsen. In het begin was het heel moeilijk en we zagen dat één hand toch iets te moeilijk was. Ze mochten dan toch hun twee handen gebruiken, maar dan nog ging het heel moeizaam. Ze stonden namelijk veel te ver van elkaar en spraken bijna niet met elkaar. We moedigden hen dan aan om echt als een team te werken en te communiceren. Dan ging het uiteindelijk beter en beter. Veel gelach, veel geroep, er is zelfs een bloempot gesneuveld! t Was machtig om ze bezig te zien! Ook hier zag je opnieuw dat Cathrine niet het initiatief nam om de leiding op zich te nemen en te zeggen wat de anderen moeten doen ofzo.
een laatste activiteit hebben we weer binnen gedaan:
Ze kregen een groot wit blad voor hun neus en een potlood. De bedoeling was dat wij hen iets opgaven om te tekenen. Cathrine moest dan beginnen tot we next riepen, dan moest Benedict verder tekenen tot we opnieuw next riepen en zo ging de tekening dan naar Baby, en zo terug naar Cathrine enzo. Dit ging ze door tot iedereen vond dat de tekening af was. Een eerste tekening was een auto. Dit ging nog redelijk vlot, hoewel iedereen eigenlijk wel een ander idee in zijn hoofd had. De tweede tekening was iets moeilijker, namelijk een bord spaghetti met vleesballetjes. Je zag dat het een bord met eten was, maar wat? We haalden er broeder Johan erbij, maar ook hij wist niet wat het was! Maar het belangrijkste is dat ze als een team hebben samengewerkt. En opnieuw was het weer hilarisch om ze bezig te zien!
Ok, het is al over 12u nu.. tijd om de sessie af te sluiten. Ik hoop dat het team er deugd van gehad heeft, en dat het een eerste stap in de goede richting is!
Vanmiddag na het eten vlug naar onze kamer om wat te slapen. Versleten als we zijn legden we op ons bed met de wekker naast ons. Om drie gingen we dan naar de living en wachtten we af of er misschien toch jongens zouden afkomen om nog eens het afvalprobleem te bespreken. Maar neen hoor! Ach, we laten het dan voor wat het is en concentreren ons nu vooral op onze SWOT-analyse van het skills development centre. We hebben tenminste geprobeerd é maar in twee weken kunnen wij toch niets meer realiseren met hen! Hopelijk kunnen vrijwilligers die na ons komen het wel
Even gezapt op tv dan met een vieruurtje (allé eigenlijk een drie-uurtje-en-een-half) bij de hand. Niets gevonden we vielen bijna in slaap, dus besloten we dan maar nog wat verder te werken, en dit tot aan het avondeten
En ja hoor, het is weer zo ver tijd voor de blog, stageverslag, chatten,
En dan morgen een hele dag op schok met Baby dat zal nog wat worden!
Een printer gaan opzoeken om onze spelletjes, tekeningen en fotos af te printen
Oei, een koele wind buiten
Zeker 10 graden kouder dan gisteren
Toch een trui halen
Onze ballen in een zak
Kodak mee
Broeder Luc opzoeken
Voila, we zijn er helemaal klaar voor en jullie?
Waarvoor zie ik jullie denken
Awel, vandaag gaan ik en Sharon voor de eerste keer door de poort van het Paxdomein
Ja en dan?
Wel ja, t is wel de eerste keer dat we helemaal alleen, en dan nog wel te voet, het domein verlaten
Naar waar?
Had ik dat jullie dan nog niet verteld? Vandaag gaan we het day care centre nog eens een bezoekje gaan brengen. We hebben elk twee ballen gekocht voor daar, we hebben de fotos mee die we hebben afgeprint, we hebben inkleurprenten met dieren op mee en we hebben een lijst met leuke spelletjes opgesteld
Ok, we zijn dus aan de poort gekomen. Spannend hoor niemand te zien, niemand te horen alleen de krekels en vogels anders een enorme stilte en, twee blanke, dappere meisjes op stap als we om kijken wordt de kapel kleiner en kleiner, we voelen ons net midden in de woestijn op een bepaald moment vroegen we ons zelfs af: wat als je nu eens in de woestijn zou verdwalen? Hoe vinden die nomaden in godsnaam de weg in de woestijn? De zon? De sterren? Of toch één of ander kompas?
Ah, eindelijk weer een stukje bewoonde wereld! Thobela! Lekai? Regona! Aja, als je vriendelijk bent tegen de mensen, zijn zij ook vriendelijk tegen jou
Na een 20 tal minuutjes stappen komen we aan het straatje, met de wegwijzer day care centre. Hier moeten wij inslaan! Nog 5 minuutjes later komen we dan aan aan het day care centre zelf Spannend hoe gaan ze reageren???
Klop klop? We hoorden de kinderen al de dagmoeder (kzal haar maar zo noemen) kwam de deur openen ze was gelijk content ons te zien ook de kinderen kwamen onmiddellijk goeiedag zeggen (klapklap in hun handjes, wat goeiedag betekend in hun kindertaaltje). De juf was zo blij met de ballen, de fotos, de prenten enzo de kinderen kwamen rond haar staan en overliep de verschillende dierenprenten schattig om te zien. Enkele kinderen kwamen ook naar ons toe, de niet al te braafste van aaien tot slaan ketting proberen te nemen en hoe leg je die kleintjes, die amper Engels verstaan, dat ze dat nie mogen doen! Ik trok dan nog enkele fotos, en zo grappig, ze waren allen zo geïnteresseerd in mijne flash é de hele tijd vroegen ze om nog eens op de foto te mogen. En lachen dat ze deden!
Daarna stelde ik voor om een balspelletje te doen maar hoe leg je dat in godsnaam uit? We pakten de kinderen bij de hand, lieten hen ook een hand geven aan een ander kindje en probeerden hen dan in een cirkel te zetten. Eenmaal dat gelukt was, lieten we hen neerzitten en hun benen te spreiden. Ok, allemaal gelukt (toch min of meer). Dan namen we een bal en rollen maar. Cho, zo leuk om te zien en lachen dat ze deden. Je zag ook onmiddellijk wie de baasmakers zijn en de bal altijd voor zich wilden, en wie graag deelt en de bal juist eens doorgaf aan diegenedie de bal bijna nooit te pakken kreeg..
Zo lief! Ik vond dat ze het spel nog redelijk lang hadden vol gehouden, maar plots was het toch genoeg en vlogen de drie andere ballen er ook bij. Dan begon het! 4 ballen voor 15 kleine kindjes, kun je het al voorstellen? Inderdaad, de baasmakers eisten de ballen op, de lievekes keken toe er werd dus al snel wat gevochten oeioeioei, wat hebben we gedaan? Was het nu wel een goed idee om die ballen mee te brengen? Maar ja, natuurlijk! Die kinderen zijn gewoon niet gewend om iets te delen ze zullen het wel leren. Om het geruzie even te doorbreken, nam ik de kindjes die geen bal vasthadden bij me en liet ik hen een treintje vormen. Dat lukte redelijk goed. En daarna liet ik ze net als een treintje door het kamertje lopen. Dat lukt ook, maar lang hebben ze het niet volgehouden
De dagmoeder gaf ons dan aan dat het tijd was om te eten. Zij maakte alles klaar, terwijl wij de ballen bij elkaar namen, omdat het toch net niet uit de hand zou lopen maar zo gemakkelijk was dat niet er zitten daar toch vele deugnietjes tussen hoor!! k zou het toch niet kunnen hoor, zo voor 15 kleine pagadders zorgen Ik bewonder hen die het kunnen!!!
We besloten dan ook maar terug richting Pax te gaan Buiten gekomen, eerst efkes op adem komen hehe en dan ons wandelingetjes terug!
Iets na twaalf waren we terug, nog net tijd genoeg om voor het eten nog een interview te houden met Baby. Ook zij haalde het probleem tussen haarzelf en Cathrine aan t Is toch goed dat we het team van Skills eens onder de loep nemen
In de namiddag hebben we onverwachts nog in de computerklas gezeten om de leerkrachten van Paxana te helpen. Ze wilden nog wat testen typen tegen morgen. Baby was met de les bezig, maar om drie uur moest ze weg naar een meeting.. Dus hebben we ons maar in de computerklas geïnstalleerd en geholpen waar er problemen waren Om vier uur moesten we er dan toch zijn, want we gingen de jongens van de Dojo hun filmpje laten zien. En ja hoor daar stonden ze, benieuwd om zichzelf bezig te zien! Ze vonden het echt leuk Ook broeder Jos is even langsgekomen om er een glimp van op te vangen.
Tegen 17u30 zijn we broeder Johan gaan opzoeken. Jaja, ook hij behoort tot het team van skills, dus ook hij wordt het vuur aan de schenen gelegd . Nee het was heel interessant, eindelijk hebben we een duidelijk beeld gekregen van alles dat verkeerd loopt. Het gaat eigenlijk al terug van in het verleden Blijkbaar zijn er op korte tijd alles zodanig veranderd dat niets eigenlijk nog draait zoals het hoort. En skills heeft zowieso al een moeilijke opstart gekend Toch blijven we hopen dat we iets kunnen veranderen, ook al is het heel miniem! We blijven proberen, we geven de hoop niet op!
Aan tafel deze avond was het ook wel grappig. Broeder Luc, Jos en Johan deden sketches na van Toon Hermans om je ziek te lachen er hing echt een aangename sfeer! Na Toon Hermans, ging het dan over de toeren die een GPS soms uithaalt grappige verhalen over vliegtuigreizen, en nog zoveel meer
k Heb echt genoten van vandaag!
Thank you God
Lieve knuffel en zoen
Noetje*
PS: ohja, bijna vergeten te melden, maar we zijn vandaag net een maand van ons huisje weg gaat het toch rap é!
Vannacht weer niet al te goed geslapen en ik begin het dan ook te voelen overdag. Zeker met de hitte er nog eens bij, voel ik me zo loom en heb ik niet veel zin om veel te werken. Maar ja, de plicht roept zeker?
Deze morgen ben ik dan maar begonnen aan de laatste les die we nog in elkaar moesten steken, namelijk rond het integreren van multimedia in je lessen. Na lang zoeken heb ik dan toch iets gevonden Daarnaast heb ik ook nog de les rond teambuilding afgewerkt samen met Sharon.
Deze morgen hebben we dan ook een tweede persoon van skills geïnterviewd, namelijk Cathrine. Het interview verliep redelijk vlot, en het viel ons onmiddellijk op hoe negatief ze sprak over Baby. Cathrine staat boven Baby en aanvaard dat zogezegd niet. De communicatie is bijna zero, alleen als ze er praktisch toe gedwongen worden. Nu, Cathrine gaf wel aan dat ze er iets aan wilt doen, zoals iedere dag tijdens de koffiepauze samen zitten met alle teamleden en dan discussiëren over problemen of ervaringen. Wij zijn dus volop bezig met een analyse, we zullen daar ook een rapport over maken en geven aan hen. Dan zullen we ook een gezamenlijke meeting organiseren waarin we het rapport zullen bespreken en waar er eventuele oplossingen kunnen aangereikt worden. Wij zullen echter niet de tijd hebben en de mogelijkheden om er ook effectief iets aan te doen. Wij hebben er ook over met broeder Jos gesproken, en ook hij vreest dat dit bijna een onmogelijke zaak is om deze mensen echt te laten samen werken als een team.
Omdat we deze middag een meeting hadden gepland met enkele jongens van het internaat, om ons gesprek van zaterdag rond de afvalproblematiek op school verder te zetten, heb ik ook hieromtrent nog wat informatie opgezocht. We zouden hen namelijk een overzicht willen geven met zwerfvuil op en hun afbraak tijd. Misschien dat dit sommige jongens wakker schudt, en misschien kunnen ze zich hier ook op baseren om een of andere campagne op te zetten.
Pffff... k Was het zo beu van achter die computer te zitten. Das echt niets voor mij, zo constant achter nen schermpje zitten terwijl je weet dat het buiten prachtig weer is.
Deze middag waren het weeral spruiten, ze hebben me eigenlijk niet gesmaakt. Had er zo geen zin in, ben ze al beu gegeten We kunnen zeker niet klagen van het eten, dat zeker niet, maar er mag toch iets meer variatie in komen! Gelukkig waren er wel pannenkoekjes voor dessert. Dat maakte veel goed!
Om 14u30 moesten we dan computerles geven aan de leerkrachten van de middelbare school. Deze week zijn er drie afgekomen, maar we hebben ze dan echt wel individueel kunnen begeleiden. Ik vind dat we zeer effectief gewerkt hebben met hen! Ze hadden in dat kleine uurtje al heel wat bijgeleerd. Onverwacht kwamen er ook enkele leerkrachten van de lagere school af die nog wat werk voor school op de computer wilden doen. Ze moesten nog wat testen typen en afprinten. Geen probleem, als ze vragen hadden moesten ze maar roepen! Hieraan word het mij echt duidelijk dat ze al veel hebben bijgeleerd. Ze hebben geen schrik meer van de computer en bereiden ook al lessen voor aan de hand van een computer. Je ziet dat ze tevreden zijn met wat ze nu al bijgeleerd hebben. Ik heb het gevoel dat we ze op gang gekregen hebben en dat ze al heel wat opgestoken hebben van onze lessen.
Om 16u dan hadden we een afspraak met de jongens. Maar om 16u15 was er nog altijd geen kat te zien! Om 16u20 kwam er dan toch één af, maar verder niemand. Ik vond het zo jammer, want ik had er zon goed oog op. Misschien zijn ze het gewoon vergeten? We geven die jongen toch al het document dat ik deze morgen had opgesteld. Ik vond het jammer voor hem, dat hij de enige was die is komen opdagen. Hij bleef zelf wel positief en wou ook een andere meeting. We zullen eens een woordje doen met broeder Thomas zodat hij de jongens op de hoogte kan brengen van de volgende meeting (waarschijnlijk op vrijdag 12 september). Jammer genoeg zullen we niet zo heel veel meer kunnen doen. Ik denk dat wij enkel er moeten voor zorgen dat er iedere week een vergadering is en leerkrachten zoeken die er achter staan en hen wil begeleiden. Verder kunnen we alleen maar hopen dat het wordt verder gezet eenmaal wij weg zijn!
Ik had toen efkes weer de hoop verloren Ik dacht echt dat er dit keer iets van in huis zou komen om iets te doen aan al die afval die hier overal rond ligt!
Broeder Luc vertelde ons dan dat dit hier zo dikwijls gebeurt. Je komt met een voorstel af, ze zijn super enthousiast, maar tegen dat je het uitgewerkt hebt en wilt uitvoeren vind je niemand nie meer pfff soms toch wel frustrerend hoor!
Ach het is mijn dagje niet vandaag er zijn dan ook mensen die me vandaag zo op mijn zenuwen werken é (tzal wel aan mij liggen zeker?)
Ach ja, een slechte dag moet er ook eens tussen zitten zeker?
Vandaag zal ik het kort houden kwestie van jullie ook nie te veel te overbelasten! Ik hoop dat je wat genoten hebt van mijn verhaal over het trouwfeest! Ik ben er alleszins nog altijd van aan het nagenieten!
Deze morgen vroeg op gestaan want broeder Luc vertrok al om 8u naar t stad. Hij zou ons droppen aan een supermarkt, want we hadden weer wat spulletjes nodig!
Net voor we vertrokken, kwamen we Baby nog tegen. Ze zag er niet al te gelukkig uit! En daar had ze blijkbaar een goeie reden voor. Zondag is er iemand bij haar thuis geweest toen ze er niet was. Maria heeft dan de sleutel van haar kamer gegeven omdat die vrouw geld moest wisselen ofzo. Maar in plaats van juist geld te wisselen, denkt Baby dat ze haar hele portefeuille heeft meegenomen! Ze is dus al haar geld, bankkaarten e.d. kwijt. Ze was er helemaal van aangedaan. Morgen komt ze dan ook niet werken omdat ze naar het stad moet om het te gaan aangeven bij de politie!!
Ondertussen arriveerde broeder Gaston ook en konden we vertrekken richting t stad. Onderweg hebben we in de file gestaan, omdat er een ongeluk was gebeurd. Maar wij zijn veilig op onze bestemming geraakt.
Naast wat persoonlijke spulletjes hebben we elk ook 2 ballen gekocht voor het day care centre. Donderdag voormiddag gaan we er dan naar toe om dit samen met de fotos en nog wat prenten om in te kleuren (afgehaald van het internet) aan hen te geven. Ik denk wel dat ze dit heel tof zullen vinden! Na de supermarkt hadden we nog meer dan een uur om wat rond het blokje te lopen en te kijken naar wat andere winkeltjes, want broeder Luc zou ons pas tegen 10u30 oppikken. Ik heb er van gebruik gemaakt om een nieuwe USB-stick te kopen, aangezien die dak mee heb al praktisch vol zit. Dan zijn we ook een winkeltje binnen gegaan waar ze traditionele kledij hebben en waar ze mooie stofjes hebben om kledij te laten maken we zijn al wat ideeën aan het opdoen voor zaterdag!
Omdat we nog wat tijd over hadden besloten we de bar opnieuw op te zoeken waar we de vorige keer iets met broeder Luc iets hadden gedronken. Gelukkig was het niet ver
Tegen 10u30 belde ik broeder Luc dan op en we kwamen op het zelfde moment aan op de afgesproken plaats! Van timing gesproken
Verder zijn we de cds van Gladys terug gaan brengen, en zijn we daar wat blijven plakken tegen dat we terug waren, was het bijna tijd voor lunch!
Voor de rest van de dag hebben we eigenlijk lekker lui in de zon gezeten, wat gebabbeld, een vieruurtje genomen, en verder gewoon NIETS! Oja, toch nog enorm gezweet. Vandaag haalden we een temperatuur van 34°. Niet slecht é voor de tijd van het jaar
Tijdens het avondmaal ging ons gesprek met broeder Sam over seksuele voorlichting. Vond dit wel raar om dit met hem zo te bespreken . Het onderwerp komt normaal gezien aan bod op school, maar er heerst nog een groot taboe rond! Zeker in de thuisomgeving er zijn ook anticonceptiemiddelen ter beschikking, maar daar maken tieners niet snel gebruik van!
Maar kijk, ik ga jullie niet langer bezig houden vandaag Shap!
Oké waar zal ik deze keer beginnen! Cho, we hebben zoveel meegemaakt gisteren, zoveel ontdekkingen gedaan maar kijk, ik zal maar gewoon beginnen bij het begin zeker?
Vandaag eens wat langer geslapen We hadden onze wekker pas om 9u gezet! zo konden we op ons gemak ontbijten en dan nog wat prutsen op de computer. Rond11u30 gingen we ons dan gaan installeren op het terras, want tis vandaag om 12u lunch. Maar plots hoorden we muziek en kwam baby binnen in de living haar haar was prachtig gedaan en ze had een heel mooi kleed aan (zo wat roze blinkend, echt een galakleed). Nieuwsgierig als we waren gingen we nog net voor de lunch eens gaan piepen! Ze waren al volop aan het dansen, ook de jongens kwamen een kijkje nemen.
Ze kwamen naar Pax om wat fotos te nemen en daarna dan terug te gaan naar hun huis waar het huwelijk dan zou plaatsvinden!
Oei al 12u gepasseerd, vlug iets eten Niet te veel want vorige week kregen we op het feest ook nog eens een volledige maaltijd voorgeschoteld. En het is jammer om dat lekkere typische eten dan over te slaan Broeder Sam zou ons dan tegen 13u naar Baby haar huis brengen, samen met Maria.
Toen we ons klaar gemaakt hadden, zagen we dat de taxi (een klein busje) daar nog stond. We gingen dus nog eens vlug een kijkje nemen. De bruid en bruidegom (een heel jong ventje) en de bruidsmeisjes en jongens kwamen net terug van een fotoshoot. Baby en haar broer (Ped, of zoiets, een bijnaam denk ik want zijn echte naam kon ik nie uitspreken) bleven eventjes staan bij ons. Ped nam plots mijn hand vast en begon wat te vertellen. Ik was mijn kluts kwijt en wist niet wat te doen. Ik had de vorige keer wel tegen Baby gezegd dat ik hem een knap ventje vond, maar daar bedoelde ik helemaal niets anders mee! Nu, hij bleef dus mijn hand vasthouden, op en manier, jah je weet wel é ik voelde me toch wel efkes ongemakkelijk. Hij fluisterde iets in mijn oor, maar ik kon hem niet verstaan (t was misschien in het Sepedi). Hij moest dan snel door, want de rest was aan het wachten in de taxi. We gingen elkaar wel nog zien vandaag! Ik mocht alleszins niet weggaan van het feest voor ik hem goeidag had gezegd! Helemaal opgedost verscheen broeder Sam in de living, zou hij ook op het trouwfeest blijven misschien? Nog vlug eens naar de wc en we konden vertrekken! Op het toilet had ik een plan bedacht en sprak het dan ook af met Sharon. Sharon heeft een vriendje in België dus zij had al een mooi excuus om de jongens van haar weg te houden, maar ik natuurlijk niet. Nu, aangezien Baby wist dat ik geen vriendje heb, spraken wel af dat ik stapelverliefd was op een jongen in België en dat ik dus niet beschikbaar was
Cho wat was ik nieuwsgierig wat zal er ons vandaag allemaal te wachten staan? Ik heb er geen idee van
Aangekomen in Mamadila (zo heet de wijk waar Baby woont), was er al heel veel muziek en lawaai. De viering was al bezig maar blijkbaar niet zo interessant om bij te wonen, want ze laten ons nog even wachten bij Baby thuis. Haar oudere en jongere zus waren daar ook nog en ook haar nicht Dilaurence geen probleem en we profiteerden daar nog eens om naar de wc te gaan. We hadden de vorige keer al naar zon buiten-wc geweest en deze keer kregen we zelfs wc-papier mee! Maar toen ik binnen ging, was er zelfs geen bril en de mier kropen rond het gat over de stenen oh nee, hoe ga ik da hier forceren? Ik dacht, ik veeg die mieren wat weg en ik zet me der gewoon op maar dat is dan ook de laatste keer dat ik mij daar echt op neerzet, want die mieren hebben gebeten voor dood! Maar, ik was het kwijt en dat deed deugd!
Dilaurence nam ons dan mee twee huizen verder waar het huwelijk plaatsvond. Er stond een tent waar de feesttafels in stonden en waar de bruidsmeisjes en jongens aan zaten. Alle andere genoden stonden er rond of konden toch nog een stoel bemachtigen. Baby zag ons nog maar net toekomen en ze riep ons in de tent. Ze zorgde er onmiddellijk voor dat wij ook een plaatsje kregen aan een feesttafel. Wat worden we weer hartelijk ontvangen en verwend! De viering is nog steeds bezig, en wij verstaan er opnieuw geen woord voor. Af en toe wordt er iemand van de familie of vrienden naar voren geroepen, terwijl er een typisch liedje van hier wordt gespeeld. Zij/hij spreekt de bruid dan toe. De bruid zit op een mooi versierde zetel, die op een verhoogje staat, met naast haar haar toekomstige man (dachten we toen nog!). Haar toekomstige man ziet er maar een jong snottertje uit, dat was ons ook al opgevallen toen we hen zagen op Pax. Hij zag er veel jonger uit dan ons zelfs We vragen het toch maar eens voor de zekerheid aan Baby. En opnieuw zijn we niet op een normaal trouwfeest beland. De bruid die daar zit, wordt namelijk uitgehuwelijkt aan een oudere vrouw die geen kinderen kan krijgen. Deze vrouw is opzoek gegaan naar een jongere vrouw met kinderen en heeft haar betaald om bij haar in te trekken. (ja kweet het, tis iets raars!). Omdat het hier nog altijd de gewoonte is dat de kinderen later voor hun ouders zorgen, zal die vrouw dus bij haar intrekken en zo later voor die oudere vrouw kunnen zorgen en haar helpen met de was en de plas. Die jonge vrouw kan verder nog kinderen maken met wie ze wil, maar ze kan niet meer trouwen stomverbaasd keken Sharon en ik elkaar aan. De Zuid-Afrikaanse cultuur ging even ons petje te boven Wat een raar gedoe!
Na de viering begon dat typische liedje weer en begeleiden de bruidsmeisjes en jongens de bruid naar haar huis. Het was namelijk tijd om haar om te kleden. Daarna dansten ze verder naar Baby haar huis, en daar verkleedden de bruidsmeisjes en jongens zich. Het wisselen van de kleren is daar blijkbaar een traditie! Sharon en ik liepen achter hen, net de paparazzi Baby riep ons ook naar binnen en we gingen in de zetel zitten en wachten. De kleren waar door een naaister gemaakt. Dit keer was het meer de typische klederdracht maar blijkbaar waren er toch wat foutjes gemaakt, maar ja the show must go on!. Ondertussen kregen we één of ander limonaadje in ons handen gedropt (en ik en limonade gaan ooo zoo goed samen! Ahum) en een bordje met soort koekje (allé, het zag eruit als een koekje, maar het smaakte naar brood. Ik vond het wel lekker!). Wanneer ze eindelijk opgetut waren en in een nieuw pakje gestoken waren keerden ze al dansend terug en gingen ze ook de bruid gaan halen. Ondertussen begon het al te schemeren. Sharon moest eerst nog vlug naar de wc (handig zo net voor het echt pikkedonker wordt) ik besloot uit voorzorgen ook nog eens te gaan, maar deze keer ging ik het anders aanpakken. Eerst probeerde ik gewoon boven het gat te hangen, maar mijn benen zeiden algauw van neen. Cho wat kreeg ik een kramp. Ok, hoe dan wel. Tenslotte besloot ik er gewoon bovenop te gaan staan en op mijn huk te gaan zitten aaaaaa, das beter!
Na deze lange lijdensweg vergezelden Dilaurence en Baby haar jongere zus ons terug naar het feest. Ze hadden twee glazen mee en sprite.
Onderweg gingen we dus zeker niet omkomen van de dorst, ook al was het nog geen minuutje wandelen. Daar toegekomen we gingen opnieuw aan tafel zitten en er werd opnieuw heel wat afgespeecht. Soms vertaalde Baby wat, zodat we toch een beetje konden volgen van wat er al allemaal gezegd werd. Daarna was het tijd om te eten! Ook wij mochten opnieuw aanschuiven, en proeven van het vele lekkers je kon het eten wat vergelijken met wat we vorige week voorgeschoteld kregen, heel lekker dus! (best dat ik dus bij de broeders nie te veel gegeten had).
Na het eten was het opnieuw tijd voor de bruid om haar om te kleden. Dus op muziek en al dansend werd ze opnieuw naar haar huis begeleid. Ondertussen dansten de bruidsmeisjes en jongens op straat verder. Wij liepen hen achterna om het spektakel te bewonderen en wat fotos te nemen! Al vlug werden we opnieuw aangeklapt door oude zatlappen waar we maar de helft van verstonden. Één sleurde me zelfs mee om mee te dansen. Ik moest dan wel meedansen, want hij had mij heel goed vast bij mijn hand, dat ik moeite had om me eruit los te wringen. Sharon heeft dan uiteindelijk van die oude vent verlost! Sharon kan daar zo hard in zijn, ik ben veel te lief en vriendelijk en kan veel te moeilijk met kracht en duidelijkheid nee zeggen tjah thats me!. Verder werden we ook door kinderen omsingeld en aangestaard.. soms had ik het gevoel dat ze meer aandacht hadden voor ons dan voor de bruid zelf!
De dansers keerden dan terug om de bruid te halen en dan al dansend opnieuw aan te de feesttafel te gaan zitten. Het is namelijk tijd om te toosten. Er worden twee flessen champagne uitgehaald, en Baby begint hare speech. Uit volle borst en zonder schaamte, ze heeft dat goed gedaan! Ook al snapte ik er niets van hihi Mmmm, lekkere champagne, lekker zoet
Tussendoor riep Baby haar zoontje Tuto erbij. Hij is 6jaar en zon koddig lief ventje. Hij vroeg hem eens te dansen. Zo lief, maar toch stoer! Hij had de danspasjes op straat geleerd
Na de toost was het, ja hoor, opnieuw tijd voor de bruid om zich om te kleden deze keer verkozen Sharon en ik veilig terrein (dachten we) en bleven we gewoon van de straat weg. We keken eerder van afstand wat toe, maar algauw waren die vieze ouwe zatlappen daar weer. Wat hebben die oude venten toch met ons? t Is soms lastig en ambetant, maar ik blijf lachen en genieten van iets dat ik misschien nooit meer zal meemaken!
Toch kijken we uit of we geen bekend gezicht zien om dan te gaan vergezellen, zo dat we ons toch iets meer op ons gemak voelen! Maar al gauw kwamen de dansers terug nog even moesten we terug in de tent en vroegen ze iedereen één voor één op de foto. Ook wij moesten er aan geloven. Daarna begon de muziek opnieuw.. nu gingen ook de bruidsmeisjes en jongens al dansend terug naar Baby haar huis om zich opnieuw te verkleden. Wij, als schoothondjes, volgden hen en zetten ons opnieuw in de zetels mo, en daar was ook onze broeder Sam terug. We hadden van op het feest al zitten kijken of hij hier ook ergens rondging. Hij was blijkbaar een meisje (koedjo, een vriendin van Baby) gaan ophalen. Ook een heel vriendelijk meisje! Maar toch wel al beetje verdacht vonden we! In de auto had hij ook een koelbox mee vol met drank (zoals Smirnoff, iets zoals Bacardi Breezer, ), hij had blijkbaar ook al wat op
t Was al na 18u nu en dus al pikkedonker. Alle bruidsmeisjes en jongens hadden hun gewonen uitgaands kleren aangedaan om te gaan dansen. Maar al van in de verte hoorden Sharon en ik, dat de muziek totaal onze stijl niet was. Blijkbaar houden ze hier enorme van harde techno! Raar voor op een trouwfeest maar we bleven nog even voor het huis van Baby zitten Baby was namelijk moe van al het dansen ze is dan ook al van s morgens vroeg uit de veren. We bleven daar wat kletsen. Broeder Sam zat binnen en kwam ons vragen of we alles oké was en dat we het maar moesten zeggen als we naar huis wilden! Het was nog vroeg en wij wilden toch nog wat blijven Hij vroeg ons als het ok was dat hij eerst twee vrouwen naar huis bracht. Hij zou daarna terug komen naar Baby haar huis geen probleem. Uiteindelijk vertrokken we dan met Baby terug naar het feest. Alle jongeren, en enkele zatte oude venten, waren knal tegen de boxen op de techno aan het dansen. Oké, die kennen dus duidelijk ook de gevolgen nog niet van luide muziek! Hihi we stonden daar wat ik wat beschaamd meebewegen op de muziek, hoewel het dus totaal mijn genre niet is. Maar blijven stilstaan kon ik ook niet! Plots kwam er opnieuw een oudere man naar me toe. Hij zei dat hij vindt dat blanke mensen veel slimmer zijn dan zwarte. Ook viel hij eerder blanke vrouwen dan op zwarte raar gesprek op het einde vroeg hij of ik veel geld op de bank staan had. Oké, nu wist ik zeker genoeg ik ging naar Baby, maar nu had Sharon die man aan haar been met hetzelfde verhaal! Hihi maar lap, ik had nu nen dronken gast aan mijn been ja knikken en mooi lachen, zeggen ze dan Hij vroeg of er hier al iemand tegen me gezegd had dat ik zon mooi meisje was? Ik zei van neen en probeerde hem af te wimpelen, maar blijkbaar ben ik daar niet zo goed in. Ik maakte hem dus wijs dat ik in België een vriendje had, en dat hij dat niet graag zou hebben dat kon hem blijkbaar niet zo veel schelen! Ook hier werd ik opnieuw gered, maar deze keer door Baby. Ze trok ons mee en we gingen terug naar Baby thuis. Niet erg de muziek beviel ons toch niet. Weer in de zetel genesteld. Eindelijk niet meer lastig gevallen worden, dacht ik!!! Nog geen vijf minuten later, kwam een neefje van Baby binnen en vertelde dat er een jongen voor de deur stond voor mij. Hij wou mij twee minuutjes spreken. Daar had ik dus totaal geen zin in, en zeker niet zo alleen in de donkerte mij buiten gaan zetten met een dronken gast dak totaal niet ken. We moesten eigenlijk allemaal wel lachen maar die jongen gaf niet op, en kwam Baby haar huis binnen. Baby vroeg hem eerst terug naar buiten te gaan, maar hij bleef hemzelf opdringen. Het was dezelfde jongen als op het feest. Hij kwam naast me hurken, en begon dezelfde zever als daarnet. Hij we me persé buiten spreken. Ik vertelde hem dat ik geen geheimen had voor Baby en Sharon en dat ik dus niet met hem mee naar buiten ging. Maar, hij vond mij toch ooo zo mooi, en moest mij iets persoonlijks zeggen. Ik bleef weigeren. Tenslotte begon hij tegen Baby in het Sepedi. Baby schoot in de lach en fluisterde tegen Sharon wat hij verteld had. Ook Sharon schaterde het uit. Zei vertaalde het uiteindelijk naar het Nederlands. Hij wou me blijkbaar een huwelijksaanzoek doen! o my God! Ik maakte hem ook opnieuw duidelijk dat ik een vriendje in België heb en dat da dus niet kon. Maar hij zei but hes in Belgium, not here. So why cant I be your boyfriend? I love you! Ik kreeg echt de slappe lach maar hij gaf het niet op! In hun cultuur kunnen jongens dus nog altijd meerdere vrouwen hebben amaai, kzou da toch nie moeten weten!
Uiteindelijk hebben we hem dan toch buiten gekregen! Nu nog gewoon op broeder Sam wachten hij bleef verdacht lang weg
Het was ondertussen al bijna 20u en Sharon en ik moesten opnieuw hoogdringend naar de wc, wie weet hoe lang blijft broeder Sam nog weg! Dilaurence begeleide ons in de pikkedonkerte met een lichtje van haar gsm naar de wc en daar gingen we weer. Ik zat er nog maar net op, en we zagen de auto van broeder Sam arriveren. We zetten ons dan toch nog wat binnen, terwijl hij nog wat met die Koetjo bezig was. Uiteindelijk vroeg Baby of hij ons nog eventjes naar de Bar kon brengen (een plaatselijk cafeetje). Ze wou het ons gewoon eens tonen, en daar had ik zeker geen probleem mee. Leek me juist eens leuk om ook eens mee te maken. Voor broeder Sam ook geen probleem. Maar al te recht kon hij toch niet meer rijden. Hihi. Maar wees maar niet ongerust, we zijn er veilig aangekomen! In de bar stond een jukebox. Om muziek te horen moest je 1R insteken (= 0,1 euro) maar er was ononderbroken leuke muziek. Ambiance alom en daar ontbreken opnieuw geen zatte mensen! Ik had het al snel weer aan mijn been Weer ene die I love you zei, ik geraakt hem echt niet kwijt ook hij deed me een huwelijks aanzoek Sharon vond het ambetant, ik lachte het gewoon weg! En Baby en Dilaurence hielpen me ook wel! Ik heb daar ook wat staan dansen, maar vanaf dat ze ambetant deden trok Baby me op haar schoot. Daar werden we ook getrakteerd op cola, Smirnoff en breezer drank genoeg dus! En zo goedkoop maar wij konden niet terugtrakteren, wegens geen geld op zak tjah, wie had ook gedacht dat we nog naar een bar zouden gaan?
Broeder Sam kwam naar ons toe en vroeg of we ons nog amuseerden. Ik vond het wel plezant! Leuke ervaring en die ambetant gasten moeten we er dan maar bijnemen zeker? Hij vroeg of we het goed vonden om hier nog te blijven tot 21u30. Hij zou even over en weer moeten naar t stad om geld af te halen geen probleem voor mij. En hij vertrok opnieuw!
Ik amuseerde me verder en danste wat samen met Dilaurence. Natuurlijk valt je hier niet alleen je huidskleur op, maar ook de totaal andere manier van dansen!
Plots zei Baby dat ze efkes naar buiten moest. Toen ze terugkwam, vertelde ze ons dat ze eigenlijk toch al drie jaar een nieuwe vriend had en dat hij onverwachts is afgekomen. Champ, een getrouwde man met drie kinderen geloof ik. Maar Baby ziet hem doodgraag! Hij is wel heel lief, en hield de dronke gasten wat op afstand toen Baby drank was gaan halen. Maar op een bepaald moment werd het toch te veel en mochten we in zijn auto gaan zitten hebben we daar ook nog wat afgelachen zeg. Enkele jongens hadden ons gevonden en wilden in de auto stappen. Sharon zei wil je ons e keer met gerust laten, we willen hier een privé gesprek houden, deze truc lukte ene keer, maar geen tweede keer. Maar Baby kwam dan net op tijd terug.
Ondertussen was het al meer dan 22u30 en broeder Sam was nog altijd niet terug. Toen pas kreeg ik ook te horen dat Koetjo ook mee was Oké, dat wordt nu toch wel overduidelijk. We hadden al enkele weken wel een vermoeden, maar nu Hij leek ons al geen echte broeder manieren te hebben.
Nu we zaten dan allemaal in de auto, en ze bleven mij maar drank toesteken. Er werd een toffe cd opgezet en er was dus ambiance alom. Uiteindelijk stelde Champ voor om ons naar huis te brengen. Maar we moesten dan wel broeder Sam op de hoogte brengen. Het probleem was dat zowel onze broeder als Koetjo niet te bereiken waren. We reden dan maar naar Baby thuis. Door het vele kabaal werd de kleine Tuto wakker, en Baby wou ook dat haar mama, Maria, nog even kwam goeiedag zeggen. Ze was namelijk ongerust geweest over ons. We zetten ons nog wat in de zetel en wachtten daar op onze broeder.
Rond 23u20 was hij daar dan uiteindelijk. Baby ging er naar toe en toen ze terug kwam, vertelde ze ons dat hij te veel gedronken had en dat ze niet wou dat we met hem zouden meerijden. Wij waren ook wel al wat tipsie, maar niet dronken. De enige die echt nuchter was, was Sharon! De slimme meid! We reden dan maar mee met Champ die achter broeder Sam reed. Nog altijd vollenbak muziek!
Gelukkig deed hij de muziek dan toch uit als we Pax naderden! Ziet da we daar iedereen wakker maken het hekken was al toe, maar broeder Sam had gelukkig de sleutel. We namen afscheid en kropen dan maar bij onze broeder in de auto
Sharon en ik moesten ons zo inhouden van lachen we reden voorzichtig het Paxdomein binnen en gingen vlug naar onze kamer, in de hoop niemand wakker te maken
Ook al was het nog maar 24u toen we in ons bed lag, ik was doodmoe! Vredig viel ik in slaap maar ben uiteindelijk veel wakker geweest. k vond mijne draai gelijk nie!
Deze morgen aan tafel kwam onze niet zo heilige broeder ook binnen hij was blijkbaar nog terug gegaan met de rest Meer hoeven we eigenlijk niet te weten
Aangezien mijn verhaal van gisteren enorm uitgebreid is uitgevallen, zal ik niet te veel meer vertellen over vandaag. Enkel da we nog goed hebben gelachen met wat we gisteren hebben meegemaakt! Hele leuke ervaring vond ik! Verder verliep alles zoals de andere maandagen, alleen waren we iet wat meer moe
Om negen uur hadden we afgesproken met de jongens op het terras van de broeders. Allen waren ze op tijd, dat gaf aan ons dus al onmiddellijk een goede indruk. Blijkbaar had zuster Augustine hen niet verteld waarom we een samenkomst wilden met hen. We kregen al wat schrik dat er dus vele jongens zouden bij zitten die niet echt geïnteresseerd zullen zijn. We legden uit waarom we hier samen zaten en wat we van hen verlangden. We wilden een discussie op gang brengen en hun visie over de afvalberg te horen krijgen. We vertelden hen dat wij geen dingen wilden opleggen, maar dat het echt van henzelf moet komen.
Één jongen nam het woord. Hij vertelde ons dat hij zeker ook niet gelukkig is met het feit dat er zoveel vuiligheid op het domein ligt. Het zou inderdaad veel aangenamer zijn als alles er veel properder zou bijliggen. Hij kwam dan op het idee om eens na te gaan hoeveel afval er hier op Pax per dag geproduceerd wordt en wat een berg het zou worden als er niet zou opgekuist worden. De jongens waren het er duidelijk mee eens dat ze iedereen aan het verstand moesten brengen dat afval thuishoort in een vuilnisbak en niet op de grond. Verder kwam er dan een voorstel om iedere zaterdag een soort van opkuisactie te houden met vrijwilligers.
Dit waren eerste ideeën van de jongens. Daarna begonnen ze verder te discussiëren in hun eigen taal, omdat dit gemakkelijker gaat voor hen. Soms duiken er wat Engelse termen op, die ons aangaven dat ze weldegelijk over het onderwerp aan het discussiëren waren! Ze vinden dat ze een voorbeeld moeten zijn voor de jongsten en een soort van campagne moeten voeren bij grade 8 en 9. Het zou al een eerste stap zijn om hen te overtuigen. Uit hun gesprek, bleek dat ze wat schrik hadden voor grade 12. Ze zijn er praktisch zeker van dat ze hen niet zullen kunnen bereiken, dat ze er eerder zullen mee lachen en gewoon hun afval zullen blijven op de grond gooien.
Ze kwamen dan op het idee om vrijwilligers van vooral de jongste graden bij elkaar te zoeken om afval op te rapen en in de vuilbakken te gooien. Maar lost dit het probleem zelf op?
Ze wilden ook de vice-principle en nog andere leerkrachten erbij betrekken, waarbij we hen dan voorstelden om eventueel broeder Thomas er bij te halen. Ze konden hem dan hun ideeën voorstellen en hem eventueel om materiaal vragen. De jongens gingen onmiddellijk akkoord en ik ging opzoek naar broeder Thomas. Ondertussen legde Sharon ook het voorstel uit van de basketbalring vuilbak. De jongens leken hier zeer enthousiast over.
Toen broeder Thomas er kwam bijzitten legden de jongens hem uit wat ze al hadden besproken en welke ideeën ze hadden. Broeder Thomas was heel tevreden met de opkomst en dat ze zich daar mee wilden bezig houden. Het idee van vrijwilligers vond hij minder. Hij vindt dat het iedereen zijn plicht/verantwoordelijkheid is om de boel hier proper te houden. Er moet dus een klik gebeuren in de hoofden van elke jongere, leerkracht, boarding master, . Hij wijst hen op het feit dat ze een sterk team zullen moeten vormen en dat ze leerkrachten zullen moeten zoeken die achter hen staan (hij somt enkele leerkrachten op die hen zeker zal willen steunen). De andere jongens weten dan dat ze achter hen staan en de jongens van het team zullen de anderen dan op hun verantwoordelijkheid kunnen aanspreken. Broeder Thomas haalt één moeilijkheid aan, namelijk hun vrienden! Hij zegt dat ze zoveel mogelijk vrienden moeten maken. Dit kunnen ze doen door de anderen met respect te behandelen. Ze moeten dus niet vanuit de hoogt zeggen je moet dit oprapen!, maar iedereen behandelen zoals een vriend jij bent mijn vriend, waarom gooi je dan dit papiertje op de grond? Zo bemoeilijk je mijn werk!. Als je hen op de laatste manier aanspreekt, zul je meer en meer mensen achter je krijgen. De jongens beseffen dat ze een voorbeeld moeten zijn voor de anderen.
Tenslotte haalt broeder Thomas aan dat er waarschijnlijk nog veel jongens zijn die geïnteresseerd zijn om in het team te zitten, maar die niet wisten dat er een meeting was vandaag. De jongens komen dus overeen om regelmatig samen te zitten en erover te discussiëren en ideeën te bespreken. De volgende meeting is al op woensdag 10 september gepland om 16u. Ze zullen nog andere jongens aanspreken en we zullen dan zien wat de opkomst is. Tegen dan kunnen ze ook nog verder ideeën bijeenrapen om te bespreken en kunnen we dan misschien al iets concreet uitwerken.
Waarmee we allemaal al kunnen beginnen, is gewoon al een voorbeeld te zijn voor de anderen door al ons eigen afval in de vuilbak te gooien!
Voor de rest hadden we de hele dag vrij. Wat tijd om te prutsen op onze computer afgewisseld met nog wat lessen en sessies voor te bereiden. Hihi verder had Sharon ook wat fragmenten van de jongens in de Dojo opgenomen. Samen met de fotos hebben we er een filmpje van gemaakt met een muziekje op de achtergrond. We willen deze jongens dan ook eens samen roepen om hen het filmpje te tonen. Denk wel dat ze het zullen appreciëren! t Ziet er echt tof uit We hebben blijkbaar toch meer in onze mars betreffende computer dan dat we dachten
Verder weet ik eigenlijk niet zoveel te vertellen en ik kan jullie ook nog niet verzekeren of er morgen een blog komt! Ik weet namelijk niet hoe laat het zal worden en of ik nog de fut zal hebben om mijn verhaal neer te schrijven (of beter gezegd neer te typen). Maar jullie horen het dan zeker maandag!
Sorry, geen fotos vandaag maar jullie kunnen niet klagen é
Voor de schoolgaanders in België zit de eerste schoolweek er al weer op
Jaja, Elias en Luna leerden hun eerste Franse woordjes comment cava?
Ok, maar ook wij hebben niet stil gezeten
Deze morgen hadden we opnieuw een sessie rond communicatie met de mensen van skills. Vandaag gingen ze aan de hand van een vragenlijst na wat hun eigen stijl van communiceren is. Verder hadden we het ook over bepaalde personen die de communicatie in een groep kunnen verstoren. We hadden het onder andere over zij die niets zeggen, de dominante personen, personen die zich niet aan de regels houden en over de zwarte schapen. Hoe kun je ze herkennen? Hoe ga je ermee om? We zetten ze dus weer goed aan het werk maar zo ontdekken ze het zelf é! Ik denk dat we net aan de dominante persoon kwamen, toen plots mijn gsm afging. k verschoot wat, en dacht toen onmiddellijk aan Glades. Ze was weer helemaal in paniek. Er was iets op haar scherm verschenen (een kadertje met de vraag of ze het wou opslaan in pdf-vorm) en ze wist totaal niet wat te doen. Ik vertelde haar dat we midden in een sessie zaten, maar dat we na de sessie zouden afkomen! Verder verliep de sessie weer heel vlot! Oja, toen Baby vanmorgen binnen kwam, had ik haar eerst niet herkend! Ze had namelijk haar haar kortgeknipt. Ze ging namelijk deze namiddag naar de kapper om er iets feestelijk in te leggen voor zondag. We mochten niet weten wat, dat moest een verrassing zijn! Voor zij die het nog niet weten, zondag is het de trouw van haar buurvrouw en Baby is bruidsmeisje. En wij, wij mogen mee gaan vieren. Leuk é!
Na de sessies vlug eens naar het toilet en onze mond wat verfrissen met wat cola en dan richting Paxana. Het venstertje die verschenen was, was ondertussen al weg. We hebben haar duidelijk gemaakt dat computers gewoon soms raar doen, en soms dingen die we niet willen. Haar onderzoek stond bijna helemaal op de computer. Nog enkel wat titels bij de fotos zetten, maar dit moesten we toch nog eens tonen aan haar. Verder wou ze ook nog een inhoudstafel. Maar van koppen had ze nog nooit gehoord, dus het zou een heel werk worden om dit voor elkaar te krijgen. We spraken dus maar af om 14u, na de lunch.
Tijdens de lunch vertelde broeder Thomas ons dat er om 16u Dojo was. Als we zin hadden moesten we zeker eens gaan kijken. Hij zei dat je onmiddellijk het verschil van mentaliteit zou merken in vergelijking met de andere jongens De meeste jongens die in deze groep zaten, studeerden ook meestal verder als dokter of ingenieur ofzo. We gingen zeker eens langs gaan, maar we hadden geen idee over wat hij het had. We wisten enkel dat het over groep jongens van het internaat ging, die iets deden wat ze Dojo noemen, en dat broeder Thomas daar mee gestart is in 1969. Hij maakte ons nieuwsgierig!
Na de lunch nog efkes van het zonnetje genieten op het terras, om dan richting Paxana te gaan om Glades verder te helpen We moesten dus van de iets meer dan 100p alle titels omzetten in koppen (kop1, kop2, kop5), om zo dan een inhoudstafel te kunnen maken. Omdat dit voor ons al niet gemakkelijk is, aja want wie word beetje kent, kan de opmaak zomaar verspringen zonder da je da wilt é. Daarom was het zot dit haar nu uit te leggen en het haar zelf te laten doen. We hebben het dan gewoon zelf gedaan. De eerste keer kwamen vast te zitten, en geraakten we er echt niet meer aan uit. Gelukkig hadden we het originele bestand apart opgeslaan, en zo konden we gemakkelijk opnieuw beginnen. Na bijna twee uur hadden we het eindelijk voor elkaar gekregen. Nu nog gewoon enkel een paar klikken en de inhoudstafel verscheen op het scherm Je had Glades haar reactie moeten zien, t was alsof er iets magisch gebeurde! WOW!! Voila, haar onderzoek is af en nu maar afprinten. Haar ogen glinsterden van dankbaarheid.. het gaf me zon goed gevoel!
Verder had ze ook enkele cds voor ons mee, die we eens mochten lenen in het weekend we zullen der vanavond al mee starten sé!
15u50
Vlug naar de kamer om ons fototoestel, een plasje, een drankje, een appelsientje het vieruurtje moest snel gaan, aja want we moesten naar Dojo gaan kijken. We zochten enkele jongens op die ons zouden kunnen vertellen waar we de jongens die aan Dojo doen, konden vinden. We klopten aan en we werden hartelijk ontvangen. Ze boden ons onmiddellijk een stoel aan we zagen allemaal jongens in een judopak, vele (dunne) matten in een rechthoek, een trampoline en een lange bok (noemt dat een paard?). Eerst leek het meer op een gevechtssport, beetje zoals judo. Ze deden enkele valtechnieken waarbij ze uit volle borst woorden riepen. Maar ze deden dit niet in paren, maar individueel.
Man, wat hadden die jongens discipline, en wat een uithoudingsvermogen!!! Er was geen leerkracht of boarding master bij, de groep werd als het ware geleid door een van de jongens zelf.
De lange bok werd er bij gehaald, daarna ook de trampoline, toen deed me het weer meer denken aan turnen. Saltos, flikflak, gecombineerd met de valtechnieken Cho t is zo moeilijk te omschrijven wat het juist was, maar één ding is zeker, het was machtig om naar te kijken. Hopelijk geven de omschrijving en de fotos (met 'beweging') jullie een idee!
Er was eens een jong meisje die er van droomde een ster te worden. Ze danste en zong de hele tijd Ze had een pracht van een stem en op een dag werd ze dan ook ontdekt door een grote platenfirma. Ze bracht haar eerste single uit en dit was onmiddellijk een grote hit! Wat later kwam ook een cd van haar in de winkel te liggen en ze mocht zelfs op wereldtournee Ze had fans in Europa, Amerika, Azië en Afrika In september reisde ze af naar Zuid-Afrika om daar enkele concerten te geven. Één ervan was in de meisjesschool van de zusters van liefde te Polokwane. Omdat het een school was, dachten ze dat de omgeving wel veilig genoeg was om haar daar achter te laten zonder bodyguards Maar wat er toen gebeurde zal je nooit geloven
Vandaag moesten we om 9u paraat staan, want dan zou broeder Luc ons opwachten om ons te laten kennismaken met het day care centrum en met de zusters van liefde en hun meisjesschool. Normaal gezien gingen we ook nog naar een school voor doven en andere mensen met een beperking. Broeder Luc heeft deze school opgebeld, en er was net vandaag iets te doen waardoor het niet echt paste om langs te gaan.
Om 9u vertrokken we dus richting de crèche van hier. Ver was het niet, nog geen 5minuutjes rijden. We dachten eerst dat het gesloten was, omdat het hek op slot was. Maar een voorbijganger wist ons te vertellen dat het andere hek wel open was. Dus wij naar binnen! Twee oudere dames zaten op een stoel, net een zakje chips aan het uitdelen aan alle peutertjes! (ja, wij hebben dit gelijk al opgemerkt dat ze hier nogal veel chips eten. Ik denk dat ze dit eten, zoals wij een koek zouden eten). Cho, al die kindjes mama, ik moest onmiddellijk aan jou denken. Ik had er eentje willen meenemen Zo schattig! Ze kwamen ons onmiddellijk goeiedag zeggen (door twee keer in hun handen te klappen), wij namen dan hun handjes vast We kregen elke een kinderstoeltje en ik nam onmiddellijk een meisje op mijn schoot ze hingen vol met chipskruimeltjes, hun handjes, hun mondje, hun kleertjes,
toen ik neerzat, observeerde ik ook de ruimte waar we beland waren. Het was een vierkante klas met tegen de zijkant enkele matrassen waar de kleintjes op konden spelen. Hier en daar een oude knuffel en enkele blokjes, maar verder was er niets van speelgoed te bespeuren. De juf had wel wat tekeningen, figuren, enzo gemaakt zodat de kleintjes de kleuren leerden kennen en de vormen. Een van de juffen zei ook dat ze het jammer vond dat ze niet meer speelgoed had. Buiten stond er wel een schommel en wip. Deze had broeder Luc gekregen en vermaakt om dan aan het day care centrum te schenken. Hij beloofde om opnieuw uit te kijken voor wat speelgoed dat hij hen dan kan schenken! Cho, en dat wetende dat wij een heleboel in België hadden kunnen inzamelen om mee te brengen naar hier kindjes in België, jullie weten niet in welke luxe jullie leven!!! Voor we terug vertrokken maakten we nog een klasfoto.. dat was wel grappig. De meeste kindjes wisten maar half wat er gebeurde! Maar ik zag aan hun gezichtje dat ze blij waren dat wij er waren ze waren zo lief!
9u30, tijd om een stapje verder te gaan. Iet wat verder, in Doornspruit, zie ik de school van de zusters van liefde liggen. We rijden binnen en gaan op zoek naar de zusters, maar er is op heel het domein geen zuster te bespeuren. Broeder Luc neemt ons dan maar onmiddellijk mee naar het secretariaat van de school. De leerkrachten zijn dol enthousiast om ons mee te nemen naar hun klas, maar de lessen zijn al gestart dus moeten we wachten tot het volgende lesuur. Broeder Luc zou terug naar Pax gaan en we moesten hem maar opbellen als hij ons moest komen ophalen geen probleem.
We mochten wachten in de bureau van de directrice geloof ik. We werden zeer gastvriendelijk ontvangen, met thee en koekjes. Daar werden we achtergelaten, maar de werkvrouw was daar wat aan het opruimen en we konden met haar dus al een babbeltje houden. Ze verschoot zich dood dat we AL 23 waren. Ze had ons nog geen 20 geschat zo zie je maar ook hier schatten ze me dus veel jonger! Hihi. Plots kwam een lerares wiskunde binnen en zei dat we een les van haar mochten bijwonen. Omdat onze thee nog niet op was, zou ze al door gaan naar de klas en twee leerlingen sturen om ons te komen halen. Ondertussen kwam er nog een zuster langs. We kregen al onmiddellijk een dikke knuffel. Ze was heel vriendelijk en ze nodigde ons om 12u uit om samen te lunchen met de zusters. Geen probleem dachten we. Iets later waren ze er dan, de twee meisjes van grade 8. Onderweg werden we al onmiddellijk tegengehouden door de meisjes van grade 12. We werden de klas binnengesleurd We werden overrompeld door allemaal jonge meisjes. Het was net of we één of ander popstar waren, zonder bodyguards dan, want ze konden ons aanraken en vastklampen. Ok, uiteindelijk toch terug uit de klas kunnen ontsnappen. Nu, snel met die twee leerlingen naar hun klas. De lerares was al gestart met de les, het ging over ratio. .
Ze stopte even met de les en gaf ons de kans om ons voor te stellen. Wij, wat beschaamd, vertelden dat we twee studenten uit België zijn en dat we in Pax verblijven en daar onze stage doen. De les verliep zeer vlot, maar ze hadden soms wel meer aandacht voor ons dan voor de les. Op het einde volgde dan een klasfoto en dit was het keerpunt.
Na de foto kwamen ze op ons af, begonnen ze ons te knuffelen, voelden aan ons haar (alsof ze zich afragen of het wel echt zou zijn), wilden ze nog op de foto, giechelen, gillen, we werden omsingeld, zijn wij dan zo speciaal voor hen? Betekenen wij dan zoveel voor hen? Ook hier was het alsof we een of andere popster waren die hen kwam bezoeken Zo hebben we dus drie lessen bijgewoond en telkens opnieuw begonnen ze ons daarna te knuffelen, aan te raken, ze lieten ons echt niet gaan. De leerkracht heeft uiteindelijk moeten ingrijpen Het was echt gelijk op tv Stel je voor dat Madonna zou toekomen, achter dranghekkens weliswaar en met bodyguards, maar dat de hekkens omvallen en alle fans bij haar kunnen en de bodyguards moeten beginnen te dreigen, Ik zeg je, als je er ooit aan denkt om een ster te worden of bekend wilt worden, kom dan eerst eens naar hier.. Hier weet je hoe het voelt, en ik zeg je: weet waar je aan begint! t is gewoon nie normaal Ben ik blij dat ik op Pax verblijf en niet daar, want elke dag zoals vandaag is echt nie te doen.
Ik moet wel zeggen dat de leerkrachten hier zeker even bekwaam zijn als in België. De manier van lesgeven komt bijna overeen als met de manier waarop ze het in België doen. Oefeningen worden klassikaal, in groep of individueel opgelost. Leerlingen komen ook aan het bord om oefeningen op te lossen en daarbij de uitleg te geven aan de anderen. Het grote verschil is de infrastructuur en de klasgrootte. Één klas die we hebben geobserveerd, bestond uit 86 leerlingen. Dat kun je in België je niet voorstellen.
Omdat we echt van de ene les in de andere als het ware werden meegezogen, was het al twee uur tegen we naar de zusters konden gaan. We belden broeder Luc op, omdat de zusters waarschijnlijk toch al gegeten zouden hebben. Maar neen, ze hadden speciaal op ons gewacht. Wij dus teruggebeld naar broeder Luc. Hij was net vertrokken, maar vond het niet erg. We moesten maar een belletje geven als we klaar waren. Vroeger waren er hier ook Vlaamse zusters, maar zij zijn ondertussen al overleden. Nu zijn het zusters uit Congo. Ze spreken dus Frans, maar kunnen ook een mondig woordje Engels. Communiceren is dus zeker geen probleem. Het eten was heel lekker en zeker het dessert: vanille ijs! Mmmmm Ze waren zo blij dat we daar waren en moesten ze kunnen dan hadden ze ons opgesloten om ons daar te houden! Cho, en wat hadden ze zulke mooie kleurrijke kledij aan! Het ging er daar heel vrolijk en ontspannen aan toe!
Na het eten belden we dan opnieuw broeder Luc op. Ongeveer 10 minuutjes later was hij daar al. Wij gingen samen nog eens goeiedag zeggen aan de zusters (twee ervan stonden in het snoepwinkeltje en we kregen onmiddellijk elk ne soort koek in ons handen geduwd. Één zuster wou eerst nog met broeder Luc een glaasje rode wijn drinken. Dus wij allemaal weer naar binnen om daar nog een glaasje wijn te drinken. Een klein beetje had ik gezegd, jaja zei ze, maar het glas was toch helemaal vol ja man, ik voelde het in heel mijn lichaam! Broeder Luc komt blijkbaar heel goed overeen met de zusters. Maar ja, broeder Luc is dan ook door iedereen geliefd. Hij staat altijd klaar om te helpen! Hij zegt dan Ik heb geen problemen, anderen komen met hun problemen met mij!.
15u15 oei nu moeten we toch echt wel doorgaan, want tussen 15u en 16u hebben we een afspraak met Moloto, het hoofd van de boarding masters. We wilden eens samen met hem overleggen om een opruimactie op poten te stellen, want het domein ligt er enorm vuil bij. We willen geen eenmalige opruimactie, maar deze zou moeten worden verder gezet worden ook als wij er niet meer zijn! We moeten dus proberen de jongens ervan bewust maken dat afval op de grond gooien gewoon niet kan, dat daar vuilnisbakken voor bestaan. We hadden daarom gedacht om van elke graad wat jongens bij elkaar te zetten en een meeting met hen te houden. Zuster Augustine zou dit voor ons regelen. Zo kunnen de ideeën van hen zelf komen en zullen ze er zich misschien meer voor inzetten ook. Dat hopen we toch. Maar broeder Johan, en anderen, hebben ons er voor gewaarschuwd dat het dikwijls zo is als de vrijwilligers eenmaal weg zijn, ook hun sporen zijn verdwenen!
Ok, 17u en eindelijk rust doodmoe ben ik!
Maar toch zit ik hier weer achter mijn computer bezeten om jullie het nieuws van de dag te brengen
Vandaag geen moment tijd gehad om stil te zitten, dit wil ook zeggen dat ik doodmoe ben. Maar, om jullie te plezieren , ga ik mijn best doen om toch jullie een nieuw verhaal voor te schotelen
Deze morgen om 8u op en voor de verandering eens twee vlechtjes in mijn haar gedaan waarom? Gewoon, had er zin in hihi
Om 10u hadden we dan onze tweede sessie rond communicatie met de mensen van skills. Vandaag ging het vooral rond body language en rond één- en twee richtingsverkeer in de communicatie. We hadden hiervoor enkele plezante opdrachtjes voor hen klaar
-voor de eerste opdracht legden we hen enkele fotos voor van een vrouw die verschillende gezichtsuitdrukkingen toonde. Hierbij moesten ze dan uitmaken in welke gemoedstoestand de vrouw zich bevond
-voor de drie andere opdrachten gingen we naar buiten. Bij de eerste moesten ze alle drie hun ogen sluiten en zonder te spreken moesten ze op volgorde staan van geboorte datum (niet jaartal!). Niet evident. We gaven ze dan een hint, zodat ze voorbeeld via tikken ofzo toch konden communiceren. Uiteindelijk is het dan toch gelukt! Bij de tweede opdracht moest één van hen geblinddoekt worden en de andere moest hem/haar dan rond het klooster leiden met enkel maar verbale communicatie. De geblinddoekte mocht niets zeggen. Zo heeft Sharon ook eens geblinddoekt rondgelopen dat was lachen hoor!!! Gelukkig voor haar zaten de jongens binnen in de klas, en had ze niet veel toeschouwers De laatste opdracht buiten is ongeveer hetzelfde als de tweede, maar toen mocht de geblinddoekte wel spreken en dingen vragen. Hier viel het onmiddellijk op dat de communicatie tussen Baby en Cathrine stroef verliep!
-Een maal terug binnen bespraken we de ervaringen en lieten we hen nog een laatste opdracht uitvoeren. Benedict en Baby moesten rug aan rug zitten en kregen en zelfde blad papier in handen. Benedict moest een figuur maken (door te vouwen of te scheuren) en de instructies doorgeven aan Baby. Zij mocht niets zeggen, en ze moesten proberen dezelfde figuur te bekomen. En raad eens inderdaad, ze hadden totaal iets anders gemaakt!
Na de sessie spraken we nog wat na met Baby. Ze is wat gefrustreerd door één van de kuisploeg. Hij zit soms hele dag in de computerklas en prutst dan met computers, waardoor er dan instellingen zijn veranderd of programmas zijn verwijderd. Zelf hebben we dit ook al opgemerkt Echt niet plezant. Hij zit Baby ook altijd als het ware op de hielen. Op haar bureau zit hij dikwijls te nietsen terwijl zij aan het werk is. Als ze computerles geeft, komt hij soms gewoon binnen en staat daar zomaar wat. Het stoort niet alleen Baby, maar ook ons. We wilden daar graag eens met broeder Johan spreken, maar omdat hij al een tijdje ziek heeft (en daardoor bijna de ganse dag ligt te slapen), wilden we hem niet storen. We zijn daarom eens met zijn drieën op broeder Thomas afgestapt. We legden het hem uit, en hij begreep het compleet. Zo kunnen wij en Baby niet werken! Hij zou het zeker er met hem eens over hebben Hopelijk komt dit snel in orde
Verder merken we ook meer en meer dat de communicatie tussen de mensen van skills echt niet goed zit. Ze werken eigenlijk de hele tijd naast elkaar Weten waarschijnlijk niet van elkaar waar ze mee bezig zijn Het stoort ons ook meer en meer, omdat ook wij er last van beginnen krijgen! Daarom hebben we besloten om nog iets extra aan onze stage toe te voegen, nl. een SWOT-analyse. Dit is een soort sterkte-zwakte analyse. We gaan dit doen door iedereen van skills te interviewen. Hopelijk kunnen we daardoor de teamspirit naar boven brengen en zal alles meer tot een succesvol einde leiden!
Maar nu iets anders Sharon en ik verlangden al lang achter pannenkoeken voor dessert En ja hoor! Het waren super lekkere pannenkoeken maar eerst het buikje rond gegeten met SPAGHETTI was dat alweer een eindje geleden zeg!
Ik dacht dan om nog efkes in de zon te zitten, maar neen hoor, om 14u10 moesten we al in de computerklas zijn. Het is namelijk de eerste computertraining voor de leerkrachten van Pax (de middelbare school). Alles in orde gezet, en dan wachten en wachten.. 14u15.. en wachten.. en wachten 14u25 en wachten.. en wachten.. en om 14u30 waren er dan toch 4 afgekomen. We begrijpen volkomen waarom ze zo laat waren, want blijkbaar moesten ze na de laatste les nog middageten Maar waarom liet meneer Rapaledi ons dan weten dat ze er om 14u10 zullen zijn? Je ziet, om hier iets af te spreken Maar kijk het werd dan maar een korte introductie, want om drie uur hadden wij nog een afspraak met Baby..
Ze hadden ons blijkbaar overal nodig vandaag. Glades stond daar ook plots om te vragen of we haar konden helpen met het invoegen van fotos in haar 90 paginas lange document Alles is al getypt enzo, maar opmaak? Oeioei ok, wij naar haar bureau en al helemaal geïntegreerd in het leraren zijn, hebben we de taak niet zomaar op ons gepakt. We wilden uiteindelijk dat ze het zelf ook kon. Dus wij alles stap voor stap uitleggen telkens weer opnieuw haar het zelf laten uitproberen wat bijsturen pffffff, ik kwam bijna zot na een tijdje maar alles deed ze dan ook zo traag bijna twee uur hebben wij daar gezeten! Maar het leuke eraan was dat ze ons heel erg bedankte, en dat we zeker eens naar haar thuis moesten komen. Ook gaf ze ons het compliment dat we hele goeie leerkrachten zijn, zeker om zo iets van de basis aan te leren! Dat vond ik wel plezant dan om te horen.. Dit had ze ook al enkele uren geleden gezegd tegen Rina van Skills
Al dat weg en weer lopen en werken, heeft ons vieruurtje ontnomen . We waren alle twee kapot! Amaai, dat vraagt nogal veel energie zeg, nie te doen! Ik viel zelfs bijna in slaap aan tafel
Maar kijk, ik zit hier nu nog (alle nu toch wanneer ik dit aan het typen ben é, als ik er nog zal zitten als je dit leest misschien niet meer é ).
Alle, kga jullie dan laten
Morgen staan er enkele bezoeken op het programma, maar daar meer over morgen!
Misschien voor de mensen die nog maar net mijn blog beginnen te volgen:
·Thobela betekent goeie dag in het Sepedi. Dit is de taal die de zwarte mensen hier in Polokwane spreken.
·Indien je wilt antwoorden/reageren op een geplaatst blogbericht van mij, kun je dit via:
-het envelopje (als je me persoonlijk wilt mailen)
-reageer (anderen kunnen lezen wat je schrijft)
-gastenboek
à een reactie hoeft niet lang te zijn (mag natuurlijk wel ), maar het is altijd welkom en aangenaam (hint hint hint )
·In de rechter kolom vind je weekoverzichten. Het is misschien het leukst om te beginnen lezen vanaf dag 1 dat ik hier ben aangekomen.
Ok, en nu het verhaal van de dag
Tjah, scrscrscr pffffff scrscrscr pffffff
Niet op letten dit zijn mijn hersenen op zoek naar inspiratie, want eigenlijk hebben we vandaag niet zoveel gedaan en jah, toch wil ik mijn blog wat opvullen vandaag!
Vanmorgen na een zalige douche en een stevig ontbijt, hebben we ons opnieuw in onze werkkamer gezet. Wat verder gewerkt aan onze sessies voor het skillscentrum, wat chatten met zotten die niet moeten werken en al zo vroeg online zitten , onze blog checken op enig nieuws van jullie (maar nope L), mooie fotos bekeken op mijn nicht (Barbara) haar facebook van 6 pagadders op wandel in het domein Raversijde, muziek beluisteren,
Na het eten hebben dan wat zitten lezen, al genietend van de warme zonnestraaltjes op ons gezichtje en toen we zagen dat baby aan haar computerlessen gingen beginnen, zijn we opnieuw een kijkje gaan nemen. Ze doet het echt goed, en de kinderen zijn zeer enthousiast!
Ondertussen hebben we dan het serverkotje op orde gebracht. We noemen het kotje zo omdat de server daar staat. Verder liggen er verschrikkelijk veel handleidingen van vele verschillende programmas, waarvan waarschijnlijk geen kat van afweet. Daarom hebben we inventaris opgemaakt van alles dat er aanwezig is in de twee computerklassen en in het serverkotje.
Tjah, en dan was het al weer tijd voor een vieruurtje é!!! Dat zullen we zeker niet overslaan I.p.v. cake hadden ze eens iets anders gebakken het leek op oliebollen, maar ze waren koud. Het binnenste deed me denken aan ciabatta, en de buitenkant was heel vettig. k zal straks tijdens het avondeten eens nagaan wat het precies is. Ik gok op Vetkoek, want naar het schijnt is dit een soort oliebol we zien straks wel Ik vond het in ieder geval lekker!
Tot seffes
hier ben ik weer
Aan tafel kennis gemaakt met de broeder die met verlof was, namelijk broeder Gaston. Het is al een oudere man, EN JE MOET LUID SPREKEN!
Hij en broeder Thomas, waren al volop aan het eten en waren dus ook al snel van tafel. Broeder Luc zat nog in een meeting broeder Sam was naar het ziekenhuis, waarschijnlijk met een leerling. Bijgevolg heb ik geen navraag kunnen doen naar wat onze maag om 16u heeft verteerd! Dus ben ik maar zelf opzoek gegaan op het internet. En ja hoor, ik heb een afbeelding gevonden (maar krijg het jammer genoeg niet op mijn blog!) en een omschrijving, het is een Vetkoek
·Volgens Wikipedia: Vetkoek is een traditioneel Afrikaans (bij)gerecht. Vetkoek lijkt sterk op de Nederlandse krentenloze oliebol alleen is Afrikaanse vetkoek plat i.p.v. rond. Het deeg wordt goud- tot donkerbruin gefrituurd en daarna gedeeltelijk opengesneden en gevuld met gehakt of overgoten met stroop. Soms wordt de vetkoek ook gevuld met kaas of met jam. Vetkoek wordt meestal gegeten in combinatie met braaivleis.
·En voor de koks, kokkinnen en lekkerbekjes volgt hier het recept (weliswaar in het Afrikaans):
Omschrijving
VETKOEKIES
Ingrediënten
375 ml ongesif afgemeet koekmeelblom 15 ml bakpoeier 10 ml suiker 5 ml sout 500 ml gaar koue rys 410 g (1 blik) geroomde suikermielies(mais) 125 ml melk 1 eier kookolie vir vlak braai
Bereidingswijze
Sif die koekmeelblom, bakpoeier, suiker en sout saam. Vou die rys en suikermielies in die gesifte bestanddele in. Klits die melk en eier saam tot gemeng. Voeg dit by die meelmengsel en maak aan tot n sagte deeg. Skep eetlepelsvol deeg in matig warm kookolie. Braai die vetkoek eers aan die een kant tot goudbruin: dit moenie te vinnig braai nie. Braai dan aan die ander kant goudbruin. Dreineer die gaar vetkoeke op kombuispapier en sit warm voor. Heerlik saam met stroop of heuning.
Thobela, lieve mensen uit het verre Belgieland, en de rest is natuurlijk ook altijd welkom!
Stormen dat da gedaan heeft vannacht! De wind bleef maar loeien en loeien maar als ik in mn bedje lig heb ik dat wel graag Dat maakt het super gezellig, en laat je rapper wegdromen! Zeker onder al die dekens die ik slaap jaja, s nachts koelt het hier nog altijd enorm af en lig ik gezellig onder mijn fleece, een laken en twee wollen dekens! t is de moeite é maar nodig ook!
Maar kijk, naar t schijnt is het de periode van de storm, zo net voor het regenseizoen.. Het voelde deze morgen daarom ook heel wat frisser aan Maar ach, van 10u tot 12u zaten we toch binnen samen met de mensen van skills om te discussiëren over wat een groep nu eigenlijk is en welke soorten groepen er bestaan De sessie verliep opnieuw zeer vlot en iedereen was weer content!
Tegen 12u was de wind dan wat gaan liggen en steeg de temperatuur weer de lucht in. Gelukkig bleef er toch een klein briesje, het deed me denken aan het zalige zeebriesje aan de kabine in Middelkerke Ik heb me iets te drinken genomen, het boek hersenschimmen' dat ik leen van Sharon gaan halen, me op het terras gezet in de zalige zon en me laten wegzinken in het verhaal Het verhaal wordt verteld door een man die beginnend dementerend is. Hij weet totaal niet wat er aan de hand is met hem en schaamt zich er over ten opzichte van zijn vrouw. Vele details, hele mooie omschrijvingen
14u
Baby start haar eerste computerles met de leerlingen van de lagere school. Iets na twee gaan ook Sharon en ik richting computerklassen. Want dan zou de head of department laten weten of de leerkrachten nu iedere maandag of dinsdag van september zouden langskomen voor extra computerlessen. En ja hoor, de leerkrachten waren er, weliswaar weer wat laat, maar ja dat zijn we ondertussen wel gewoon. In het begin hield Sharon zich met de leerkrachten bezig en ondersteunde ik Baby.
Maar, de enkele leerkrachten hadden meer nood aan individuele begeleiding dan de leerlingen. Als je de twee lessen vergelijkt, zie je duidelijk dat die jonge gastjes er veel sneller mee weg zijn Amaai, voor die leerkrachten heb je engelengeduld nodig! En wetende dat ik veel geduld heb, ik kreeg het vandaag toch soms wat op mn heupen. Wat ook opvalt is dat ze hier geen notie hebben van logisch denken. De afbeeldingen op de toolbars zeggen je toch duidelijk wat de knop betekend, of is dit inderdaad al zo evident voor ons?? Wie zal het zeggen Zij leren liever alles vanbuiten en probleem oplossend denken kennen ze niet!
Ach ja, we trekken ons plan, jagen ons er niet in op, kunnen er nadien om lachen, en ik denk dat ze toch wel al veel nieuwe dingen hebben geleerd! Het komt er nu op aan dat ze blijven oefenen
Na de computerlessen moesten we ons vieruurtje uitstellen.. cho en Sharon was al zoooooo aan het verlangen achter haar cakeje! Tjah, de plicht roept, allé Glades (de directrice van Paxana). Jaja ze had weer onze hulp nodig bij al haar typewerk
Het was al snel opgelost, en we konden dus snel ons gaan installeren op het terras voor een vieruurtje, een koffie-/thee-/cola-kletsje, en dat tot rond een uur of vijf uur dertig. Dan binnen gaan zitten en wat tv gekeken en t was de voorlaatste aflevering van Emma op tv. Spannend .
Na het avondeten dan naar het VRT-nieuws gekeken. En wij maar voorspellen dat de eerste schooldag de hoofdtopic van de dag zou worden, maar de orkaan was (best te verstaan) toch iets belangrijker om het nieuws mee te beginnen
Zoals je ziet was het op het gemak vandaag en morgen wordt het nog meer luieren, want we geen enkele les of sessie geven morgen! We zien nog wel wat de dag ons brengt
. Nee het was heel interessant, eindelijk hebben we een duidelijk beeld gekregen van alles dat verkeerd loopt. Het gaat eigenlijk al terug van in het verleden
Blijkbaar zijn er op korte tijd alles zodanig veranderd dat niets eigenlijk nog draait zoals het hoort. En skills heeft zowieso al een moeilijke opstart gekend
Toch blijven we hopen dat we iets kunnen veranderen, ook al is het heel miniem! We blijven proberen, we geven de hoop niet op!
