zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
21-09-2008
21 september
Thobela!
Zondag rustdag zoals ze zeggen
Gisteren gezellig gaan tafelen in de Spur. Ik heb daar een cordon bleu met kip gegeten en een salade van de saladebar. In de auto op de terugweg heb ik dan zo genoten van de prachtige sterrenhemel. Toch raar é dat wij hier in Zuid-Afrika totaal andere sterren zien dan jullie daar in België!
Uiteindelijk waren we niet zo heel laat thuis, maar toch was ik doodmoe. Heb me dan ook onmiddellijk klaargemaakt om in mijn bedje te kruipen. Ondanks mijn pilletje die ik op voorhand had genomen, lag mijn eten me toch wel een beetje op de maag. Heb me dan maar eerst nog wat rechter gezet, en zitten wegdromen op wat rustige muziek. Ietwat later ben ik dan in slaap gedommeld op de noten van Norah Jones.
Doordat ik dus vroeg in mijn bed lag, heb ik deze morgen ook niet zo lang geslapen. Weer wat last van de maag, maar het siroopje van Rina deed zijn werk goed! Om 8u30 stond ik dan al gewassen en aangekleed klaar om de dag te beginnen maar, Sharon bleef zalig verder dromen (van hare Timmy waarschijnlijk ). Ik ben dan maar op het terras gaan zitten in het zonnetje met een kopje thee. Ik nam er de krant bij en daarna ook mijn zweeds-kruiswoordraadsel-boek. Ook David van Zambia kwam in een boek lezen op het terras. t Was ondertussen al 9u30 gepasseerd, en ik kreeg toch wel al zin in een lekker sappig peertje. En iets voor 10u kwam Sharon dan ook opdagen. Samen hebben we dan nog ontbeten. Met als afsluiter een lekker glaasje melk van Rina.
Zondag rustdag, maar niet voor iedereen
Na het ontbijt hebben we ons opnieuw in de werkkamer gezet en hebben we wat verder gewerkt aan de SWOT-analyse, met wat muziek op de achtergrond.
kleine wasjes, grote wasjes,
allemaal in de wasmachine!
Laat maar lekker draaien,
stop ze in de wasmachine!
Na de middag hebben we dan onze handen uit de mouwen geslaan om over te gaan tot echt handenarbeid!!! We hebben de was gedaan, en er viel veel te wassen Schrobben en schrobben, tot onze handen er van openlagen (vraag maar aan Sharon!). Jaja, bij ons is dat al lang verleden tijd! lang leve de wasmachine zou ik zo zeggen Maar, je moet dat wel eens meegemaakt hebben, als vrouw, in je leven. Zo weet je wat je grootmoeders, overgrootmoeders, zo vele keren in hun leven hebben moeten doen.
Na een dik uur konden onze kleren in de spoelmachine. Ondertussen werkten we op het terras nog wat verder aan onze SWOT-analyse. Tot plots broeder Luc ons kwam trakteren op een Belgisch coté dôre schocolaatje mmmm Hij kwam ons ook waarschuwen voor de periode dat we in Swaziland verblijven. Blijkbaar verkopen ze daar vele diamanten langs de straat.. Jaja, echte diamanten. Een diamant van 24kt die normaal ZAR 10 000 kost, zal daar slechts ZAR 500 kosten. t Is dus al eens de moeite om daar eentje te kopen é. Alleen moet je er zeker van zijn dat je er een certificaat bij krijgt, anders wordt je aan de grens tegen gehouden door de politie. Die mensen die diamanten verkopen zonder certificaat werken immers samen met de politie. Ze schrijven je gegevens op en zo weet de politie dat jij zon diamant hebt gekocht. En zo ben je dus je geld en je diamant kwijt!
Rond 15u was het eerste deel van onze kledij gespoeld. Deze konden we dus al buiten hangen. Nu was het de beurt aan de rest. En terwijl de machine draait, hadden wij tijd voor een wandelingetje.
Inderdaad, vandaag zouden we apen gaan spotten. Eenmaal voorbij de varkens hebben we vele stekkers getrotseerd! Langs het lange uitgedroogde gras, spinnenwebben, paardenstronten, kwamen uiteindelijk aan een klein afgrondje terecht. We hadden een machtig zicht over de uitgedroogde rivier. Iets wat verder konden we dan ook afdalen in de rivier en we stonden net gelijk in de woestijn.
Al dat zand.. Alleen waren de korrels wat groter en dat deed wel wat zeer aan onze voeten. Het was er zalig stil Alleen de apen ontbraken! Jammer vele vogels, paarden, koeien, maar geen paarden! We namen een andere weggetje om terug te keren, en we zaten plots gelijk in een oerwoud Een gil van Sharon Een of ander beestje was over haar voeten gelopen hihi eindelijk uit het bosje, hoorden we plots paarden en koeien op ons af komen. We verstopten ons vlug weer in het bosje en zagen ze dan voorbij rennen.
Gelukkig net op tijd van daar weg!
Terug van onze avontuurlijke, maar machtige wandeling was het tijd om opnieuw naar onze was te gaan kijken. De spoelmachine was klaar en de kleren konden in de droogkast Voor het avondeten halen we de was dat buiten hangt binnen en tegen dat we gedaan hebben met eten, hopen we dat de rest ook droog is!
En wat de rest van de avond zal brengen dat weet ik zelf nog niet!
Deze morgen opnieuw wakker geworden met pijn in mijn maag hopelijk kom ik broeder Luc tegen om met hem naar de dokter te kunnen gaan. Om 9u30 zaten we aan de ontbijttafel, Joyce trok al weer van die ogen maar ze heeft het zinnetje O youre so late toch achterwege gelaten Verder was er niemand te zien.
We zijn dan maar weer naar onze werkkamer getrokken en ik heb dan nog wat verder gewerkt aan mijn stageverslag en mijn zelfreflectie gemaakt van de voorbije week. Rond 11u30 zocht ik toch eens broeder Luc op, om te kijken of we deze middag eventueel naar de dokter zouden kunnen gaan. Maar ik vind hem nergens. Maar ja, om 12u is het toch tijd voor de lunch en ik zal hem daar dan wel zien.
Ja, over de lunch trouwens.. Weeral spruiten, ze komen echt langs mijn oren uit!! Mama, geen spruiten voor mij deze winter! k Heb het dan toch maar weer bij rauwkost gehouden, ook al is dat nie zo goed voor de maag. Toen ik het broeder Luc vroeg, draaide hij even met zijn ogen. De dokter waar ze altijd naar toe gaan werkt nie de zaterdagnamiddag. Het is blijkbaar een oudleerling en de broeders mogen bij hem gratis op visite. Als het echt niet gaat wil hij me anders wel naar de dokter van wacht sturen Ik twijfelde wat Maar toen stelde hij voor om anders eerst eens bij Rina langs te gaan. Misschien heeft zij wel nog iets liggen tegen maagpijn, of weet zij raad. Ze is blijkbaar nog getrouwd geweest met een dokter. Na het eten ben ik dan maar op goede hoop naar Rina gegaan. Door het geblaf van de honden alleen al, stond Rina me op te wachten. Ik legde het haar uit, en ze begreep onmiddellijk wat ik had. Ze heeft er namelijk zelf ook al een maand last van. Zij is bij de dokter geweest en moet voor elke maaltijd een gaviscontablet nemen, dit zorgt er voor dat er een beschermlaagje in je maag wordt gelegd. Ik heb dus blijkbaar last van maagzuur. Vraag me nie hoe da komt, want ik weet het niet! Omdat de tabletten bijna op waren, gaf ze me ook nog een soort siroopje mee (ze had net een nieuw flesje voor haarzelf gekocht). Dit neemt de pijn weg. Ik vroeg haar ook wat ik het best liet van eten. Ze zei dat ik best geen tomaten, citrusvruchten e.d. eet en ook geen fruitsap drink. Ze heeft me dan nog een fles verse koeienmelk, recht van de boerderij, meegegeven. Naar het schijnt heeft melk ook een verzachtende werking op je maag en dan nog eens verse, mmmmmmmmmmmm Ik keek al uit naar mijn eerste glas.
Ik was echt blij dat Rina me verder heeft kunnen helpen. Ik heb me onmiddellijk een glas overheerlijke verse melk uitgeschonken en een lepel van die siroop genomen. En ik moet zeggen, het heeft geholpen. Ik moet nu ook niet onmiddellijk wonderen verwachten é.
Ik heb me dan op het terras wat in de zon gezet en wat kruiswoordraadsels opgelost, tot Sharon terug was van haar middagdutje. We besloten dan maar naar een film te kijken. Ja, we moeten er van profiteren nu de tv eens niet was ingepalmd door de broeders We zouden de romantische film Chocolat bekijken, moest de DVD-speler nu ook nog eens willen meewerken é. Met die satelliet-tv, k verstond er nie veel van en we hebben uiteindelijk de hoop moeten opgeven. Gelukkig hadden we ondertussen wel de kanalen gevonden waar er continue films worden gespeeld. Een half uur later zou flightplan met Jodie Foster beginnen. Ik had hem al gezien, maar ik wou hem wel nog eens graag opnieuw zien En, we hebben er van genoten.
Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, ben ik dus niet meegegaan met Baby. Met dat mijn maag toch nog tegenwerkt, zag ik het totaal niet zitten om weg te gaan met hen. Zeker omdat het zou eindigen in drinken, dansen, en wie weet hoe laat zou ik dan thuis zijn. Broeder Johan had ons gisteren ook al uitgenodigd om deze avond op het gemak iets te gaan eten. Dat zie ik op dit moment dan ook beter zitten gezellig aan tafel, wat babbelen over de voorbije weken. Echt op het gemak!
Aan de andere kant vind ik het wel jammer hoor dat ik nie mee kan met Baby, maar door mijn maagpijn heb ik er echt geen zin in!
Nu kijk ik ga jullie dan laten, geniet ook nog van jullie avond, middag, dag (afhankelijk van wanneer je dit leest natuurlijk) dat ga ik namelijk ook doen!
Langs deze weg wil ik je vele groetjes doen vanuit het verre Zuid-Afrika! Ik wil je ook laten weten dat ik trots op je ben met wat je na die paar maanden al hebt bereikt!
Vandaag heb ik niet zo veel te vertellen eigenlijk.
In de voormiddag hadden Benedict en Cathrine microteaching, en moesten wij dus alleen maar observeren. Daarna hebben we ons op het terras gezet en wat met die jongen uit Zambia gebabbeld. Blijkbaar is hij dus nog geen broeder, maar wil hij er wel graag mee kennismaken. Zijn keuze ligt duidelijk nog niet vast. Maar hij kan nog al een beetje babbelen we, de rust bij de broeders is hier onmiddellijk verstoord. Hihi
Vandaag heb ik nog altijd last van mijn maag, vooral dan na het eten! k weet niet wat ik er moet mee aanvangen. Ik kan toch moeilijk niet meer eten é. Pffff ben na het eten dan maar in mijn bed gekropen, tot het tijd was voor het vieruurtje. Maar van slapen kwam er niets van in huis en nog altijd niet veel verbetering. Heeft iemand raad voor mij wat ik wel en niet mag eten, want ik weet het nie meer de pijn blijft!
Vanmiddag heeft Sharon ook alle handleidingen van de computerlessen in één bestandje gegoten en vanavond hebben we het dan ook afgeprint. Zo konden we vandaag nog ons werk afgeven aan broeder Johan en heel leek er wel tevreden over (allé zo op het eerste zicht toch) Voila, ons werk zit er hier bijna op
Oja, doordat ik nie echt goe ben, weet ik dus ook niet of ik morgen mee zal gaan met Baby maar da zijn zorgen voor morgen
Deze morgen zijn we dus samen met broeder Sam naar Setotolwane, een ELSEN-school (= education for learners with special needs), geweest. Er is een afdeling voor blinden/slechtzienden en voor doven. Op weg naar daar had ik wel wat zenuwen omdat ik totaal niet wist wat ik moest verwachten.
De ingang was goed afgesloten en broeder Sam moest zelfs tekenen voor aankomst. Je geraakt daar niet zo maar binnen zonder afspraak. We werden onmiddellijk al geconfronteerd met zeer oude gebouwen. De setting bestaat 100 jaar en was helemaal in het begin een lagere school, daarna een secundaire school, later kon je daar gaan studeren om leerkracht te worden, en sinds 2000 is het dan een ELSEN-school geworden. Vele oude gebouwen staan er vervallen bij en worden dan ook niet meer gebruikt. Ze zouden deze graag omvormen om zo ook jongeren met een fysieke beperking naar school te laten komen, maar hier hebben ze nog geen toestemming voor gekregen van de overheid. Er zijn natuurlijk ook al wat nieuwe gebouwen die worden gebruikt als hostel. Alle leerlingen zijn namelijk intern.
Wat ook opvalt is dat het hier zeer rustig en stil is . Veel stiller dan op Pax, wanneer de jongens buiten zijn.
Eerst stuurden ze ons wat van de ene bureau naar de andere, maar uiteindelijk kwamen we bij een leerkracht voor doven terecht, die ons dan een hele rondleiding heeft gegeven. In één van de bureaus hingen grote bladen met de letters van het alfabet en daarbij het gebaar voor die letter.
Eerst werden we voorgesteld aan enkele leerkrachten. We kwamen te weten dat ze dus een lerarenopleiding achter de rug hadden, en daar bovenop nog een extra opleiding hebben gevolgd om aan deze kinderen te kunnen lesgeven.
Daarna loodste hij ons een eerste klas binnen, de dove jongeren van grade 8.
Hij leerde ons hoe we hen moesten begroeten in doventaal. Hij vertelde hen dat we van België kwamen en hij spelde onze naam. Maar omdat spellen in gebaren lang duurt, zochten ze dan ook een andere naam bestaande uit één teken. Omdat mijn neusring hen onmiddellijk opviel, had het teken dan ook daar iets mee te maken. We bedankten hen in doventaal en gingen verder naar een klas met oudere jongens. Ook daar maakten we even kennis met hen. Chapeau voor hen die lesgeven aan zulke gasten.
Na de sectie voor doven, gingen we wat verder waar de klassen zich voor de blinden bevinden. Daar zaten meisjes en jongens in één klas. De ene waren braille aan het lezen, de andere braille aan het typen en nog anderen zaten met hun neus op hun blad oefeningen met een pen te maken. Wat onmiddellijk opviel was ook dat er zowel witte als zwarte negers in de klas zaten. Ik spreek over witte, omdat het namelijk om albinos gaat. Zelfde type haar, zelfde type gelaat, alleen alles in het wit. Vond ik eerst wel raar om te zien. Toen we net waren toegekomen en ik in de verte zon albino zag lopen, dacht ik eerst dat het om een blanke ging. Maar al snel werd het duidelijk dat dit niet het geval was!
Onze ronde in de klassen waren gedaan, dan maar eens een kijkje gaan nemen in de hostels. Ook hier waren de doven gescheiden van de blinden. Het is namelijk een heel andere manier van omgaan met deze twee soorten beperkingen. De gebouwen vanbuiten zagen er redelijk nieuw uit, maar eenmaal binnen vond ik het wat spooky. Kamers die leeg stonden, ruiten die stuk waren, vuile wasplaatsen. We konden in één van de kamers ook eens binnenpiepen. Deze stond vol met ijzeren kastjes (zulke smalle hoge killige dingen met een hangslot) en deze deelden de kamer dan op. Veel plaats bleef er niet over, een bed kon er nog net in. De leerkracht zei dat ze de kastjes al wilden weghalen, maar dat de jongeren dit niet wilden
De keuken lag ook op onze route. Heel netjes trouwens. Wel hele rare uren om te eten dat ze daar hebben. Hun ontbijt nemen ze om 6u, om 11u30 krijgen ze lichte maaltijd (een boterham met stukje fruit ofzo), om 14u is het dan lunchtijd en om 17u krijgen ze hun avondeten al voorgeschoteld tjah, gewoontes zeker!
Op onze weg kwamen we dan ook het schoolwinkeltje tegen. Daar kunnen de jongeren frietjes, een hamburger, chips, koekjes, snoepjes, toiletgerief, kopen. Dit zie je ook bij ons in Pax.
Daarna kwamen we eerst nog de oude turnzaal tegen (stond er ook wat bouwvallig bij) en, wat een verschil, de nieuwe turnzaal. Er hingen touwen, ringen, er lagen matten om aan hoogspringen te doen, . Ja die zag er toch wel deftig uit.
Na een twee uur durende rondleiding, gingen we eindelijk terug naar de bureau van de directeur. Ik zeg weldegelijk eindelijk want maag begon opnieuw weer zeer te doen (vannacht heb ik er ook al last van gehad). Nog vlug even het gastenboek tekenen en dan de auto in richting Pax. Het viel me op dat broeder Sam tijdens de rondleiding ook zeer geïnteresseerd leek. Ik polste het dan ook na bij hem in de auto. Hij is op dit moment al bezig met een opleiding om les te geven aan volwassen, maar hij gaat volgend jaar nog een opleiding er bij nemen om ook aan jongeren te kunnen lesgeven. Uiteindelijk zou hij ook heel graag met dove jongeren werken. Voor we naar Pax reden moest hij eerst nog in een winkeltje zijn in een nabij gelegen wijkje. Tegen 12u30 kwamen we dan aan in Pax. We kwamen nog maar binnen in de living of Sharon kreeg al de telefoon van Joyce in haar handen gestopt. Het was Baby en ze was al de hele morgen opzoek naar ons. Ze heeft van broeder Gaston namelijk de opdracht gekregen om enkele fotos te maken van enkele graven van overleden broeders. Ze had daarvoor onze camera nodig. Eerst snel iets gedronken, dan mij op mijn gemak op de wc gezet en dan naar het kerkhof (bevindt zich op het domein van Pax). Daardoor waren we natuurlijk enkele minuutjes te laat voor de lunch, maar daar maken ze geen problemen van.
Na de lunch gingen we dan opzoek naar de vice-directeur en de leerkracht van aardrijkskunde. We hadden de jongens die gisteren ons kwamen opzoeken namelijk belooft deze leerkrachten eens aan te spreken. De leerkracht hebben we gevonden en ze was dan ook zeer enthousiast. Ze wil de jongens heel graag ondersteunen. De vice-directeur zat in een meeting en zullen we morgenvroeg dan wel eens gaan opzoeken.
Nu, het was al drie uur gepasseerd dus besloten we maar nu al ons vieruurtje te nemen. Mijn maag bleef zeer doen, maar een ijsje kan toch zo goed smaken é. Ik kon aan de verleiding niet weerstaan. Om vier uur gingen de jongens normaal gezien langskomen om te zien of de meeting van morgen door zou gaan. Maar er waren geen jongens te zien. We zijn blijven wachten tot 16u30 en dan was ons geduld op.
Tijd om te printen dan maar. Op naar de bureau van Rina en hopen dat het lukt. Na veel gesukkel met die stomme printer die de hele tijd blokkeerde, is ons mooi eerste werk de bundel met theorie en oefeningen die we voor skills hebben uitgewerkt af. Een mooi pakje van welgeteld 130 p. Morgen printen we dan ook nog onze handleidingen voor de computertraining af en dan kunnen we alles afgeven aan broeder John. Cho, wat waren Sharon en ik fier op ons werk!!!
Nog altijd pijn aan mijn maag, toch maar iets nemen, maar wat? Op de doos van motilium staat er: maagklachten. Dat maar proberen zeker er komt geen verbetering. Na het eten vraag ik raad aan broeder Luc, hij geeft mij zuigtabletten die Rennie noemen. Ook iets voor de maag, maar niet echt tegen maagpijn. Hij zegt dat ik het maar eens moet proberen, dat het niet echt kwaad kan. Hij zal het wel weten zeker, want hij is verpleger Als het toch niet betert zal hij mij naar een dokter meenemen We zullen zien, maar ik hoop toch dat het over is tegen morgen
O ja, toen we aankwamen zat er een jonge man te wachten in de zetels. Het was een jongen uit Zambië en kwam op come and see-bezoek. Eens kijken hoe het hier in Pax loopt, en als hij het hem hier aanstaat zou hij naar kunnen worden overgeplaatst (allé als ik het allemaal goed heb verstaan!).
Vandaag was het onze laatste les die we hebben moeten geven aan de mensen van skills. De andere sessies bestaan namelijk uit microteaching (dan moeten zij een stukje lesgeven aan ons en de andere leden), en bespreking van de SWOT-analyse. Nu, Baby heeft vandaag al haar microteaching gedaan. En in het algemeen was het zeker goed. Je moet wel weten dat het niet gaat om een realistische klassituatie en dat maakt het wat gefabriceerd. Maar we hebben Baby al zien lesgeven aan de jongens van de lager school en aan de jongens van het internaat, en toen vonden we al dat ze een goede lerares is en vele capaciteiten in haar heeft.
Na de les ben ik dan binnengesprongen in de bureau van Baby. Vant weekend zouden we normaal gezien een feestje bouwen omdat het ons laatste weekend in Polokwane is. Ik was dus eens gaan navragen of er al iets op poten was gezet. Ze belde onmiddellijk naar Champ (haar loverboy) om te vragen of hij vrij was. Het zou normaal gezien zaterdagavond doorgaan. Ze zal ons morgen of overmorgen wel inlichten over het hele gebeuren. Ben eens benieuwd. t Zal waarschijnlijk één of andere bar worden in de buurt! Maar ik kijk er wel al naar uit.
Deze morgen bij het ontbijt hadden we zo al een vermoeden en ja hoor, het waren pannenkoeken voor dessert! Mmmmmmm aangevuld met nog een halve reuze papaya jaja deze week is het fruit gelijk in grote toegenomen hihi maar, dat vind ik niet erg hoor Ik ben zowat verslaafd aan fruit, en zeker hier, hier smaakt nog eens dubbel zo goed!
Na de lunch ging Sharon een dutje doen, ik zit liever wat buiten op het terras Het is mijn dagje namelijk zo niet tjah vrouwen hebben dat zo wel eens é lekker uitwaaien zal me deugd doen! Maar, daar zeg ik zoiets, het was inderdaad uitwaaien. Veel, en jammer genoeg ook wel een koud windje. Maar, dat hield mij niet tegen. Ik was wat aan het dommelen, toen ik plots in de verte mijn naam hoorde weerklinken. Ik keek op en zag een jonge gast staan. Hij vroeg me even tot bij hem te komen. En ik, die zoals altijd gehoorzaam , ging naar hem toe. Het was Tebogo, iemand van de boarding masters. Hij stak een hele litanie af, dat hij me niet veel ziet, en dat ik eens bij hem moest langskomen op zijn bureau. Hij wou ook eens naar België komen en mijn ouders ontmoeten ok, het werd wat warm onder mijn voeten. Hij vroeg dan ook mijn telefoonnummer. Ik zei hem dat ik een Belgisch nummer heb, en dat dit veel te duur was om hier mee te bellen (pfff, hoe geraak ik hier uit?) Hij wou zo graag eens met mij alleen praten en zeggen wat zijn hart voor mij voelde (oeioei help Sharon, waarom ben je nu niet hier!) gelukkig moest hij dan door, want de jongens van het internaat hadden bijna gedaan met de les. Ik ben dan maar een rustiger plaatsje, en eentje uit de wind, gaan opzoeken en daar wat genoten van het zonnetje.
Om 14u30 hadden we dan opnieuw een computerles te geven. Er waren drie leerkrachten komen opdagen, waarvan twee nieuwe. Die ene zetten we aan het werk met een oefening en de andere kregen privéles van ons. We namen dus elk een leerkracht onder onze hoede en ik moet zeggen dat dit enorm goed lukte zo. De leerkracht die ik begeleide had nog nooit een computer opgestart, laat staan er mee gewerkt. Ik heb dus stap voor stap de delen van een computer uitgelegd, haar de computer leren opstarten en daarna om wat muisgevoeligheid bij te brengen haar een oefening in paint laten maken Toen ik merkte dat ze al iets beter overweg kon met de muis, hebben we samen dan de Word-oefening gemaakt die we op papier hebben staan. Zo maakt ze stap voor stap kennis met de verschillende mogelijkheden in Word. Tegen het einde van de les had ze veel bijgeleerd. Ze vertelde me dan ook dat ik een goede leerkracht ben. Ik was dus heel tevreden met de les! Maar al snel werd ik weer overvallen door een vreselijk druk op mijn onderbuik verdikke toch!
Ondertussen hadden we op de computer van de leerkrachten ook het oude virusprogramma er van gesmeten, want die werkte toch niet meer, en er AVG op geïnstalleerd. Gelukkig werkt het op deze computer, want we hebben het al op server en op de computer van de leerlingen geprobeerd, maar daar lukt het dus aan geen kanten. Na een uur scannen had hij al 8 virussen gesignaliseerd en in quarantaine geplaatst.
Om vier uur dan kwamen twee jongens van het internaat. We zouden normaal een meeting hebben met een groep jongens die zich willen bezig houden met de afvalproblematiek op school, maar de meeste jongens zijn nu aan het sporten. Ze wilden dus de meeting opnieuw verzetten. We hebben dan even met hen rond de tafel gezeten, en die jongens zijn echt wel gemotiveerd. We hebben hen duidelijk gemaakt dat wij niet echt meer iets op touw kunnen zetten, omdat we volgend week vrijdag al weg zijn. We willen hen natuurlijk wel op gang zetten. We checken bij hen welke leerkrachten wel te vinden zouden zijn voor initiatief, en het team dan ook zouden willen ondersteunen en de teamvergaderingen willen bijwonen. Morgen zullen we die leerkrachten opzoeken en nagaan of ze hen wil bijstaan en of ze vrijdag kunnen aanwezig zijn bij de meeting. De jongens zaten al met goede ideeën in hun hoofd. Ze willen affiches maken om rond te hangen op school. Ook zouden ze graag toegang krijgen tot het computercentrum, zodat ze op het internet wat feiten kunnen opzoeken, zodat ze dit als argument kunnen gebruiken. Er zit heel wat potentieel in die jongens, en als ze geen leerkrachten vinden die hen wil bijstaan, hoop ik dat ze er toch mee doorgaan. Verder vroegen ze nog wat we vonden van Zuid-Afrika en hoe het leven in België is. Hoe houden jullie het proper in België? Wat doe de overheid daar aan? . t Jah wij worden er dan ook van kleins af aan op gewezen dat we niets op de grond mogen gooien, dat sluikstorten verboden is, dat wanneer je hond een drol achterlaat je het moet opruimen, . . Het is er zowat ingestampt bij ons! t Waren vriendelijke gastjes en ze zouden graag ons e-mail hebben om ons zo op de hoogte te houden van hun campagne en om eventuele raad/vragen te kunnen stellen. Hopelijk lukt het hen!!!
Na de meeting namen we dan ons vieruurtje dat ondertussen alweer een kwart-voor-vijfje werd. Oh ja, toen we met de twee jongens naar de ontmoetingsruimte gingen, kwamen we broeder Johan tegen. Hij zou met ons volgende week eventueel naar Klerksdorp willen gaan. Dit is een school die nog altijd in de handen is van de broeders van liefde. Na ons vieruurtje zochten we broeder Johan dan nog maar eens op. Omdat het toch wel 5uur rijden is zouden we daar overnachten oeioei, hoe gaan we dat in onze planning inpassen. Maar t is ons gelukt. Normaal gezien vertrekken we maandag om 16u, na al onze lessen, naar Florida bij Johannesburg. De dinsdag gaan we dan een bezoekje brengen aan de school in Klerksdorp en de woensdag (geen les wegens feestdag) keren we dan op ons gemakje terug. Cho, Sharon en ik kijken er al naar uit. Broeder Johan moest wel nog eens bellen om af te spreken daar, maar normaal gezien zal het wel in de sjakosj komen Amaai, t zal plots snel gaan dan. Want normaal gezien zouden we dan de zaterdag opnieuw richting florida gaan. We zullen daar dan tot de woensdag verblijven om dan in Johannesburg aan onze rondreis te beginnen.
Tijd om nog eens de computer van de leerkracht in de computerklas te checken. Hij was klaar met scannen en had uiteindelijk 10 virussen gevonden en meer dan 200 gevaarlijke of geïnfecteerde dingen (ja sorry, maar ken daar nie te veel van). Diene computerklas moet dringend eens door een specialist onder handen worden genomen. Informatici die dus geïnteresseerd zijn om voor minimum 6 maanden hier als vrijwilliger wil komen werken, zijn hier meer dan welkom!
Uiteindelijk is het al weer 18u en bijna tijd om te gaan eten en de rest kennen jullie wel zeker hihi
Morgen gaan we dan naar een school voor mensen met een beperking. Ben eens benieuwd! Jullie ook? Bezoek dan morgen opnieuw deze blog en je krijgt een uitgebreid verslag!
Shap
Knuffel en zoen
Noetje*
PS: Barbara, een dikke verjaardagszoen!!! Ik hoop dat je een leuke dag gehad hebt of misschien moet je het nog vieren? Knuffelknuffel
Vandaag wou Sharon eens geen wekker zetten maar, zoals gewoonlijk, was ik toch al weer vroeg wakker. Ik bleef nog liggen tot rond 8u15 en dan maakte ik me al stilletjes klaar. Ik sloop de kamer uit, want ik wou Sharon niet wakker maken. In afwachting zette ik me achter mijn computer en begon al wat aan de interviews.
Na het ontbijt gingen we dan Rina opzoeken, want zij was de enige die we nog niet hadden geïnterviewd. Cathrine was daar ook, en ze wou het eens even met ons hebben over Gabriël (de kuisman die ook de computerlokalen schoonmaakt). Door de melding over de vele problemen met de computers, door het feit dat hij daar dikwijls uren bezig was en we hem ook soms achter een computer troffen, kwam Gabriël natuurlijk in een slecht daglicht. Rina wilde onze versie eens horen, want blijkbaar is Baby nogal iemand die alles zodanig kan uitvergroten. Gabriël zijn job hangt er tenslotte vanaf. We hebben nu toch al van een paar mensen van het skillsteam gehoord dat Baby niet goed kan samenwerken met anderen. Ook in het verleden klikte het niet tussen Baby en andere medewerkers. Haar job op zich doet ze heel goed en met de andere broeders, de vrijwilligers en de mensen uit haar community kan ze heel goed mee overweg. Ze heeft toch blijkbaar een dominant karakter en kan mensen heel goed overwelmen/inpalmen (of hoe je dat ook zegt). Ze kan heel moeilijk gezag van bovenaf verdragen en doet blijkbaar graag haar eigen zin. Op persoonlijk vlak kan ik het heel goed met haar vinden, daardoor heb ik het wat moeilijk als ze dan zo over haar praten. Maar ik kan het wel best geloven. Ze kan zeer expressief zijn Maar Rina sprak dan over het niet meer verlengen van haar contract, en dat zou ik héél jammer voor haar vinden. Ze heeft zoveel capaciteiten en ze kan ongelofelijk goed lesgeven. Ik hoop dat ze het er toch nog eens over zullen hebben met haar.
Het probleem is dat wij hier geklaag van alle kanten horen over iedereen, en ik weet gewoon niet meer wat ik er mee moet aanvangen. Wie moet je op den duur geloven??? Ach, nu zit ik er wat mee, maar ik probeer het gewoon over me heen te laten gaan! Ze zullen mij niet klein krijgen hihi
Oja, toen we met Rina aan het afspreken waren voor een meeting met alle leden van het skillsteam over ons onderzoek, kregen we te horen dat het volgende week woensdag, de 24e september, hier Heritage day is. Dit is een nationale feestdag, en dat betekend dus een dagje vakantie!!!
Deze middag zijn we dan weer volop in gang geschoten aan onze computers tot er plots iemand op de deur klopte. Het was Gabriël. Hij wou even met ons praten en leek wat overstuur. Hij wou weten wat wij precies tegen broeder Johan hadden gezegd. Want blijkbaar vatte hij het op dat wij hem beschuldigd hadden voor het deleten van documenten en programmas op de computers, het veranderen van instellingen, en dergelijke. Hij vertelde ons dat de kans dus groot was dat hij zou worden ontslaan. Wij hem dan maar proberen uit te leggen met handen en voeten dat wij nooit iemand hebben beschuldigd, maar dat wij enkel de feiten hebben gemeld aan broeder Johan in het belang van de computerklassen. Want gelijk het er nu uitziet, is het al een puinhoop. Vele rommel op de computers, programmas die niet meer werken cho, en het zou zon mooi computercentrum kunnen zijn! Nu ja, we probeerden hem wat gerust te stellen en vertelden hem dat ze hem niet zo rap gaan ontslaan. Zeker omdat ze geen bewijzen hebben tegen hem.
Pffff Sharon en ik liepen er toch wel ambetant van! Het is alsof wij nu de schuld krijgen dat er hier iemand misschien zou ontslaan worden nee, het gaf me echt geen goed gevoel. Wij komen hier tenslotte om te helpen, niet om iemands job af te nemen
We proberen ons toch nog eventjes te concentreren op ons werk en rond 16u20 is het dan tijd voor een vieruurtje! En na onze ontdekking van het lekkere vanille-ijs in de diepvries gisteren, kunnen we aan de verleiding niet weerstaan. En ja hoor, daar gaan we weer. Dat zalige gevoel op je tong, zo zacht, zo onweerstaanbaar lekker!! Het deed me efkes het hele voorval vergeten.
Uiteindelijk besloten we toch eens naar broeder Johan te gaan, want de communicatie is ergens opnieuw volledig verkeerd gelopen. Ik heb echt het gevoel dat de communicatie hier niet vierkant draait, maar 16-hoekig niet te doen! Met een klein hartje klopten we aan, want diene hond blue kan ieder moment in de aanval gaan. Maar we hoorden hem niet. We gingen binnen en vertelden het hele verhaal. Broeder Johan verschoot er eigenlijk niet van, zo gaat dat hier. Er is helemaal geen sprake van een ontslag. Gabriël heeft enkel een waarschuwing gekregen. Trek het je niet aan, zei hij, dat is hier de mentaliteit, als ze maar kunnen roddelen. Van een mug maken ze een olifant. WELCOME TO SOUTH-AFRICA, DONT TRUST ANYBODY!
De babbel met broeder Johan heeft ons goed gedaan. En, we begrijpen nu ook waarom hij zon nood aan rust heeft! De mentaliteit maakt hem zot met zulke mensen is het niet echt gemakkelijk om mee samen te werken. Toch hopen we nog altijd dat onze SWOT-analyse toch ietsiepietsie zal helpen om de communicatie tussen de teamleden weer op gang te brengen.
Tijdens het avondeten kan het aan tafel ook soms zo ijzig stil zijn. Net of er iemand gestorven is. We hebben dan het gevoel dat er niet MAG gesproken worden. Vandaag was het net weer zo, en we probeerden broeder Sam die net voor ons zit tot aan het lachen te brengen. Even verscheen er een glimlach, maar die was al snel weer verdwenen. Ze zouden hier beter eens een lachcursus volgen hihi gelukkig kan broeder Luc nog veel lachen, en doorbreekt hij vaak de ijzige stiltes maar vandaag was hij er niet!
Ammai, wat een verhaal Komt het nog goed tussen de leden van skills? Wat zal er met Gabriël gebeuren? Zullen de broeders een lachcursus volgen? We weten het niet, maar ik hou jullie op de hoogte
Deze morgen terwijl ik nog snel de documenten voor onze sessie met skills moest doorsturen om te kunnen afprinten, heb ik dan ook nog vlug mijn blog toegevoegd.
Er moest dan ook nog wat uitgeknipt worden, en we waren gelukkig net op tijd klaar. Het eerste deel van de les over een lesplan opstellen, vlotte niet echt vond ik. k Had de indruk dat het wat saai overkwam, en soms zat ik vast. Ik dacht dan in mijn eigen Help, Sharon zeg ook iets!, maar Sharon zei niets want jah ze kent zelf praktisch niets over. Zij had het gevoel dat zei de grootste lerende op dat moment was, omdat de anderen van skills al ervaring hebben met lesgeven en zij niet Het tweede deel verliep dan veel vlotter, het was dan ook groepswerk. En uiteindelijk viel de les op zich eigenlijk toch goed mee! Ik denk wel dat ze er toch iets van opgestoken hebben
Het was nog een uur en een half tegen lunchtijd, geen zin meer om te werken, prachtig weer, dus . (je kunt het al raden zeker?hihi) zalig in het zonnetje gezeten! k weet dat we dat dikwijls doen, maar nu was het eens wat langer en in de volle zon aja want hier is het om 16u al een avondzon en ik zou toch graag een mooi kleurtje hebben é
Na het eten had Sharon het wat moeilijk Ze mist het stadsleven, de drukte, en hier is het natuurlijk totaal het omgekeerde! We zijn hier ook al 5 weken en de stageweken zijn ook niet zo afwisselend, en dat geraakt ze een beetje beu. t Is een vrouw die van wat meer spanning in het leven houdt geen planning, geen vaste tijdstippen, jaja, we leren hier elkaar beter kennen! Ik geniet hier nog altijd van de rust, maar dat stageverslag en reflectieverslag altijd maar aanvullen, dat steekt op den duur toch wel wat tegen. Dat is zo weer da schoolse gedoe pffff! Maar ja, hoort er bij é . Ik ben het hier zeker nog totaal niet beu Nu, ja ze had het dus wat moeilijk. Ik wou haar zo graag wat opbeuren, maar wist totaal niet hoe. Ze is dan wat in de kamer in haar boekje beginnen schrijven.. Vond ik wel een goed idee! Dat doe ik ook als ik me wat minder in mn vel voel. Je kunt het zo een beetje van je afschrijven en dat lucht op, vind ik. Nu, ik ging terug naar het terras via de tuin. Toen ik langs de boom met dinosaurusstekels liep die vruchten draag die apen heel graag lusten, maar er niet bij kunnen wegens die stekels, zag ik delen van de vrucht op de grond liggen Eindelijk! Broeder Luc had er al dikwijls over gesproken, dat deze vruchten dan met een knal openspringen en er dan een mooie bloem te voorschijn komt de knal heb ik jammer genoeg niet gehoord, maar er hing een mooie witte bloem (hij lijkt wat op een kleine bloemkool, zoals Baby het zegt).
Ik wou dan de trapjes op gaan naar het terras, en wat lag er daar op de tweede trede??? Jaja, een grote sprinkhaan Allé, ik vond da toch groot, volgens broeder Luc is dat nog een kleintje. Nu, ik wist niet zeker dat hij nog leefde dus besloot ik met een takje hem eens aan te raken. Zijn poten bewogen, maar was dit een na-reflex of leefde hij echt nog? Geen idee
Sharon kwam er dan ook aan, want we hadden om 14u30 een computertraining te geven. Ik toonde haar de open gesprongen vrucht, de bloem, de krekel, en toen verscheen er opnieuw een vrolijk Sharonneke! We probeerden de krekel op een blad te leggen, om ze zo dan op tafel te leggen. Allé, Sharon deed het meeste, want ik ben daar zo gene held in we zaten allebei op onze huk en plots sprong hij eenmaal vooruit. Ik verschoot zodanig dat ik achteruit op mijn gat viel hihi We hebben hem uiteindelijk toch op tafel gekregen, maar leeft hij nu nog???
We gingen dan naar de computerklas, en Baby stond buiten te wachten. Blijkbaar waren haar leerlingen niet komen opdagen en had niemand haar verwittigd. Ik nam haar mee om naar de krekel te gaan kijken, en zij zonder pardon, pakte ze dat beest met haar handen vast. Plots maakte het nog eens een sprong en we verschoten allebei! t Is toch maar iets raars hoor voor de rest verroerde hij geen vin (a neen, da kan ook nie, want een krekel heeft geen vinnen ;-)).
De opkomst voor onze computerles was ook niet denderend. Twee leerkrachten van Paxana, en ze zijn hooguit 15min gebleven. Blijkbaar hebben ze enorm veel werk met rapporten enzo te maken. 26 september is het dan ook het einde van de term en hebben ze een weekje vakantie. Voor de rest kwam mr. Rapaledi van Pax opdagen, hoewel het geen les is voor de leerkrachten van de middelbare school. Hij wou wat documenten van zijn e-mail afdrukken, en ook nog een Yahoo-mail aanmaken. We ontdekten toen hij zijn internet opende, dat het onmiddellijk op de google-site sprong met zoekopdracht porno. Vonden wij toch maar wat vreemd, en konden ook niet inbeelden wie dit zou ingesteld hebben. Dit zou natuurlijk de oorzaak kunnen zijn van de vele virussen op de computers. Wij dan maar broeder Johan opbellen om te vragen of hij niet eens wou afkomen naar de computerklas. Hij heeft het dan in orde gekregen. Volgens mij moet er daar toch eens snel geroefeld worden in de computerklas. Eens alles formatteren, want die computers zijn een kleine puinhoop geworden
Na de les, niet da we veel hebben moeten doen, was het dan tijd voor een vieruurtje. Oh ja, het viel ons in dat broeder Luc vrijdag een nieuwe doos vanille-ijs gekocht had mmmmm we wisten wat gekozen als vieruurtje. In zulk weer kan dat toch niet ontbreken é!!!
Baby vroeg dan om haar een eindje te vergezellen naar haar huis. Geen probleem, want we dachten er toch aan om een kleine wandeling te doen
Maar net toen we wilden vertrekken, stelde broeder Thomas haar voor om haar naar huis te brengen met de auto. Jah ik zou ook geen neen zeggen, ze doet te voet anders een uur over!
Sharon stelde voor om anders nu nog de fotoshoot te houden, nu met de mooie avondzon Wij dus naar onze kamer ons gaan omkleden en op onze blote voeten naar een boom of struik met mooie bloemen. Maar ja, wij zijn geen fotomodellen, hoe moeten we in godsnaam poseren.. we lachen ons e kriek.. maar, ik zal jullie niet langer laten wachten hier is het resultaat dan
Ja, normaal ging ik mijn verhaal over dit weekend gisteren al online gezet hebben, maar net op moment dat ik op toevoegen klik (zo rond 22u) valt het internet ui! Grrrrrrrrr Maar kijk, hier volgt dan toch mijn verhaal van de voorbije twee dagen:
Thobela,
Ja ja, ik weet het ik heb jullie gisteren in de steek gelaten, maar vandaag krijgen jullie twee verhalen te horen goed?
Zaterdag 13 september
Eindelijk nog eens goed geslapen! Maar dat betekent niet dat ik uitgeslapen ben achja, het is toch weekend en het wordt een weekendje lekker ontspannen!
Om 9u stond onze wekker, maar was toch al iets voordien wakker geschoten om 9u30 arriveerden we aan de ontbijttafel, en Joyce merkte onmiddellijk op Oh, youre so late!!! t Jah, die is zeker de Belgische gewoontes niet gewoon 9u30 voor een zaterdag is voor velen zelfs nog vroeg Daarna maakten we ons snel klaar en om 10u25 was broeder Luc weer eens zo vriendelijk om ons naar Baby te brengen.
Baby, haar zus en Dilawrence stonden al klaar We maakten eerst nog een flinke wandeling terug richting de grote baan. Daar konden we dan de minibustaxi nemen.
Gelukkig stond er daar net eentje en hebben we dus niet meer moeten wachten. We zaten er met 17 op, wat heel goed meevalt (dus niet op elkaar geplet) en het was 9,50 ZAR (= 0,95 euro). Ik had de indruk dat we een heel andere weg namen en er veel langer over deden. Maar Sharon merkte onmiddellijk op dat broeder Luc gewoon sneller rijdt! Omdat het heel ongebruikelijk is dat blanken een minibustaxi nemen, hadden we eerst wat bekijks Maar dat zijn we ondertussen al iet wat gewoon geworden! Hihi
Eenmaal in Polokwane aangekomen, stapten we allemaal uit.. We wandelden onmiddellijk al een winkelcentrum binnen, maar deze keer waren wij daar de enige blanken. Sommigen keken raar op dat wij samen op stap waren met zwarten De apartheid is hier zeker nog niet verdwenen!!!
Vlug eens een schoenwinkel binnen, maar Baby vond de schoenen toch iets te duur. Wij lieten ons oog al snel op een soort pizzahut vallen Wij weten wat we gaan eten hoor deze middag!
We wandelen het grote zwarte winkelcentrum uit en we komen op een marktje, maar geen gewoon marktje, neen, het was een marktje met allemaal kapp(st)ers samen. Daar laten we de zus van Baby achter. Ik had ook heel graag allemaal kleine vlechtjes ofzo laten leggen, maar toen Delawrence aan me haar kwam, zei ze zo zacht, dat wordt dus een moeilijke klus. Daar hebben de meeste vrouwen ook heel kort haar. En die mooie krulletjes, vlechtjes e.d. zijn eigenlijk extentions (idd, vals haar die er wordt aangevlochten). Hun haar is zodanig stroachtig dat je er niet echt veel mee kunt aanvangen. Daar gaat ons idee van mooie negertjes met hun leuke krulletjes
Oh ja, deze zus is 17 jaar en heeft al een zoontje van 1j8m. Gelukkig kan ze nog verder naar school gaan
De grote zoektocht onze traditionele kledij kan beginnen Joepie!!!
In de eerste winkel dat we nog maar binnen gaan, zien we daar al iets heel moois hangen. Natuurlijk enkel in M en in XL. Veel te groot voor mij dus. Sharon twijfelt, en denkt dat het haar ook niet zal passen. Baby overtuigt haar toch om het te passen, en daar gaat ze dan, het paskotje in! En echt, het stond haar gegoten, echt prachtig! Ook Sharon was er helemaal weg van Ja hoor, het was verkocht! Daarna doen we nog een paar andere winkels, maar ofwel is het veel te groot, ofwel is het mijn smaak totaal niet! k Wil er tenslotte in België ook nog iets aan hebben. Pfff, k zat er zo mee in dat ik niet ging vinden. Maar Baby stelde me onmiddellijk gerust dat we nog vele winkeltjes kunnen doen, en als we echt niets vinden we dan wel iets zullen laten maken toch bleef ik wat sipjes In een volgende winkel dan, beetje H&M-achtig, heeft Sharon dan eindelijk een zakje gevonden! t Is echt nen mooitje En ik nog altijd niets Baby en Delawrence krijgen honger en we lopen een KFC (Kentucky fried Chicken) binnen, waar ze een ijsje kopen Wij passen, want wij denken aan de lekkere pizza die we straks zullen eten. Het ijsje (softijs met caramelsaus en brownie) ziet er super lekker uit, en we beslissen er na het eten ook eentje te nemen Even later komt daar ook een jongere broer van Baby toe (één die we nog niet hadden gezien).
Toen het ijsje op was, kreeg Baby telefoon dat haar zus klaar was. We gingen dus terug richting kappersmarktje (k zal het maar zo noemen zeker). Onderweg kwamen we nog een winkeltje tegen, waar Baby ons nog snel mee naar binnen nam. En ja hoor, deze keer was het mijn beurt! Ik vond een héél mooi traditioneel kleed en verder nog een mooi t-shirtje. Alles samen maar 150 ZAR echt goedkoop! Cho, wat was ik blij dat ik ook iets gevonden had Baby zag het aan mijn gezicht en aan mijn manier van doen k Was plots een andere persoon. Hihi. Waar een mens niet allemaal gelukkig van wordt é! Hihi
(oh ja, een fotoshoot volgt later wel!)
Maar nu vlug doorwandelen naar het kappersmarktje. Onderweg nog meisjes tegengekomen die we gezien hadden in de meisjesschool te Doornspruit gelukkig niet zo uitgelaten als toen! Plots hoorde ik ook mijn naam roepen. Ik verschoot me dood! Het was blijkbaar een jongen die op Pax op school zit en blijkbaar mijn naam heeft onthouden (één van de enige ). Verder kwamen we ook een vriendin van Baby tegen, Joyce. Ze heeft ons de rest van de namiddag vergezeld.
Ok, nu vlug de zus van Baby opgehaald en iets zoeken voor te eten. Sharon en ik waren al scheel van den honger! Wij zin in pizza, zij in KFC. Dan maar eerst onze pizza gaan ophalen en dan meenemen naar de KFC, wat je in België dus niet zou moeten proberen denk ik! Cho, wij zaten daar aan een tafeltje boven in de KFC. Wij als enige blanken met een doos voor onze neus waarin een heerlijke pizza zat te wachten om opgegeten te worden. Maar ja, de beleefdheid vraagt te wachten. Die minuten leken wel uren, en wij maar wachten zoals een klein kind voor een pot snoep zit en er nog niet mag aankomen. Rond 14u40 konden we dan eindelijk onze eerste hap pizza nemen en we hebben er enorm van genoten!!! Cho, dat heeft gesmaakt! Na onze pizza zijn we dan nog zon Avalanche-ijsje gaan halen cho, ik voelde me gelijk in de hemel die smaak, die friste, die zachtheid, chocolade cho, het doe me denken aan die reclame van coca cola light met die knappe man ('I want you..., to be my man..., ...' als je weet wat ik bedoel ). Zalig
Ok, alles opgegeten, naar het toilet geweest maar Baby stelde voor nog efkes te rusten rusten? dachten Sharon en ik. Zij weten zeker niet wat echt shoppen is! Maar allé, na 10 min vertrekken we toch en gaan we naar het werk van Baby haar oudere broer. Hij werkt op de communiteitskorrekties.
Onderweg was ik geschokt van affiches die op straat aan palen gingen. Abortus, snel en pijnloos! De dag zelf nog! ze zouden beter reclame maken voor anticonceptie in plaats van voor abortus t Is gelijk voor te zeggen mensen, doe maar voort gelijk je bezig bent, en gebeurt er een ongelukje, geen probleem je kunt altijd abortus plegen . Erg toch!!!
Nu kijk, we kwamen aan bij de broer van Baby. Hij was net zijn auto aan het wassen. We installeerden ons allemaal in zijne bureau. Baby toonde de fotos van de trouw aan de anderen, zette wat muziek aan, en er werd rosé uitgeschonken. Daar gaan we weer, dachten Sharon en ik maar we hadden er wal zin in! Hihi Plots werd er ook worst (dus gewone warme worsten met saus é), ook ons werd wat aangeboden, maar we hebben hen vriendelijk bedankt!
Al snel was de drank op en ging ik samen met Baby en een vriend van haar broer (die daar ook werkt) naar de winkel. Ik dacht eerst dat we te voet gingen, maar neen hoor, ik mocht in een sjieke BMW stappen. Enen met leren zetels, met echt alles er op en er aan. We stopten bij een SPAR (ja hoor, dat hebben ze hier ook!). daar kocht die vriend nog wat witte wijn, een fles rosé en vier zakken chips Toen we terug op de bureau aankwamen, hadden de zus van Baby en Delawrence wat in het haar zitten prutsen van Sharon. Dan hebben ze ook nog soort dotje en fijn vlechtje in mijn haar gedaan ze zijn blijkbaar verzot op ons haar. Zo zacht
De drank was nog niet helemaal op, maar de broer van Baby moest sigaretten halen. Nu was het de beurt aan Sharon om mee te rijden (weliswaar niet in een sjieke BMW). Toen ze terug kwamen, hadden ze nog meer wijn mee.. jaja, ze kennen er hier wat van! Sharon vertelde me ook dat die broer blijkbaar een oogje op haar heeft. Ze heeft hem wel heel klaar en duidelijk gemaakt dat ze al 7 jaar samen is met een jongen in België. Gelukkig begreep hij dat, en liet hij haar gerust!
We aten wat chips, dronken wat wijn, en werd er wel gezellig ondertussen wel een berichtje naar broeder Luc gezonden om te zeggen dat we later thuis zullen zijn en dat we dus niet op tijd terug zullen zijn voor het avondeten.
Omdat het al bijna 19u was en de zus van Baby thuis moest zijn voor haar kindje, bracht haar broer haar samen met Joyce naar een minibustaxi. Wij amuseerden ons verder.. het zijn echt toffe mensen. De broer van Baby zit de periode dat wij in Kaapstad zitten, waarschijnlijk ook daar. We zullen dan waarschijnlijk eens afspreken, en zo hebben we onmiddellijk een persoonlijke gids en bodyguard! We bleven daar maar op die bureau van Baby haar broer wachten. Sharon en ik hadden het gevoel dat we al de hele dag overal gewacht hebben. En op wat? Geen idee gewoon wachten das hun hobby hier zeker? Hihi
Baby vroeg ons of we geen honger hadden. We hadden tenslotte nog niets gegeten voor avond. Honger had ik niet echt maar toen ze voorstelde om pizza te bestellen, konden Sharon en ik zeker geen neen zeggen! Iets later splitsten we ons op. Baby en ik bij de vriend van haar broer in diene sjieke BMW. Delawrence en Sharon bij Baby haar broer. We reden naar diene, k zalt maar pizzahut noemen en haalden onze pizza af. En weer moesten we wachten We reden een sjieke wijk binnen, waar we de BMW achterlieten. We stapten allemaal in de auto van de Broer van Baby (ok ja, jullie hadden het misschien wel al door, maar ook zijn naam ben ik kwijt). Sharon en ik zaten daar gesandwichd op de achterbank, maar we konden eindelijk van onze pizza beginnen smullen dachten we! Maar neen hoor, we stopten eerst nog aan een nachtwinkel waar ze nog bier en Smirnoff kochten ok dan ééntje dan maar é! En dan was het toch zo ver, de pizzadoos ging open!!! Een heerlijke geur bereikte mijn neus en een eerste hap verdween mijn mond in! mmmmmmm
Blijkbaar wou Baby haar broer ons nog meenemen naar een feestje. Sharon en ik zaten wat met dubbel gevoel. We wilden wel mee, maar morgen moeten we vroeg op voor ons tripje met broeder Luc. We willen ook niet in slaap vallen in de auto, of slecht gezind mee gaan verder dachten we ook aan de poort die misschien al gesloten zou zijn. Maar daar had Baby al snel een oplossing voor. Ze belde broeder Sam op, en dat was al een probleem van de baan. We besloten toch om niet mee te gaan naar het feestje en dus brachten ze ons maar eerst naar huis. Maar omdat volgende week ons laatste weekend is, zullen we volgende week samen met hen een feestje bouwen! Dat belooft!
Onderweg zag Baby dat onze Smirnoff uitwas en stopte ons al snel een nieuwe in onze handen. Neen, dat verstaan ze hier blijkbaar niet! Achja eentje dan nog maar é
Met veel ambiance, muziek en gelach in de auto, reden we richting Pax. En constant het zelfde zinnetje Are you fine?, waarop wij telkens antwoorden more than fine!. Gieren van het lachen deden we. Onderweg kreeg Delawrence ook regelmatig telefoon, maar ze wou niet opnemen. Sharon beantwoorde ze dan maar met hello, with Sharon, the secretary of Delawrence?, Delawrence is in the shower, but you can leave a message! ziek hebben we ons gelachen. Baby en Delawrence moesten er zelfs van naar de WC. Dan maar stoppen, en hup, ze waren de auto nog niet helemaal uit of hun broek ging al tot aan hun knieën. Heel grappig zicht We zaten gelijk in the middle of knowhere.
Dan hup de auto weer in richting Pax iets voor de poort hielden ze halt, muziek vollenbak en wij maar dansen op de straat zalig!! Hihi
Ik lag uiteindelijk om 22u50 in mijn bed een beetje tipsie mijn ogen vielen toe op weg naar dromenland
Zondag 14 september
We konden vandaag gelukkig nog tot 7u45 slapen maar ja, je kunt het al raden zeker? Miss hier was natuurlijk al weer veel vroeger wakker cho, zo weinig geslapen, en als ik dan sliep had ik van die bizarre dromen
Maar kijk, ben toch nog deftig uit mijn bed geraakt en iets na 8u zaten we al aan de ontbijttafel. De zondag ontbijten de broeders ook om 8u i.p.v. om 6u30. Dus we waren eens op tijd. Joyce kwam net binnen en ik zei haar look we are on time!. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht
Om 8u45 zaten we in de auto en vertrokken we richting Tzaneen. We reden opnieuw de bergen in. In het begin was het een beetje dezelfde route als onze eerste uitstap. Maar vandaag reden we dan in plaats van door de George vallei, over de bergen. We passeren langs het Stanford lake college. Dit is een hele dure privéschool! Enkel kinderen uit hele hoge kringen komen hier naartoe (dit kunnen zowel blanken als zwarten zijn). Er was een meertje bij waar ze kunnen zwemmen, zonnen, kanoën, tjah, rijkeluiskinderen
Onze eerste stop dan is aan de Magoebaskloof. Hier hebben we een prachtig uitzicht.
Iets verderop dan stoppen we nog eens, maar nu om iets te drinken. gelukkig stopten we, want mijn blaas stond op ontploffen Ik nam een cappuccino en het heeft me enorm gesmaakt
Daarna was het weer tijd om verder te gaan. Om bij de Debegeni watervallen te geraken moesten we eerst langs een wegje rijden, die je kunt vergelijken met een wegje door de brousse, veel zand en stenen, veel weg en weer geschud.
Uiteindelijk kwamen we daar aan en het was machtig om te zien. Het geluid van het water was zo rustgevend. En zo helder water, ik heb er zelfs van geproefd! Lekker hoor Verder is er daar plaats om te picknicken of te braaien. Zalig om er de dag door te brengen. Naar het schijnt is het nog spectaculairder tijdens het regenseizoen, en ik vond het nu al zo prachtig!!
Nog nagenietend, rijden we weer verder. We passeren langs een verwaarloosde theeplantage die opgericht werd door een Engelsman. Het is nu helemaal verwaarloosd omdat de zwarten het domein weer hebben opgeëist. Het domein is namelijk van hun voorouders. De Engelsman respecteerde dit en schonk hen de theeplantages. Plots werden alle mensen daar werkloos. De zwarten dachten namelijk dat die Engelsman hen verder ging betalen. Maar die zei, ah nee, het is nu jullie grond é t Is echt een zonde! Naar t schijnt was het een prachtig bloeiend bedrijf.
Iets verder dan komen we aan bij de Wheelbarrow. Dit is een plantenwinkel, maar ook met een winkeltje waar ze kruiden, noten, drank, confituur, verkopen. Verder is er ook een restaurant aan verbonden. Het was al 12u30 gepasseerd en we besloten dan maar daar iets te eten. Het was er zo gezellig, zo tussen de palmbomen enzo. We zaten net in een oase Sharon en ik namen allebei de Wheelbarrow salade. Je kon het vergelijken met een Griekse salade. Daarbij kreeg je dan een heerlijk meergranen broodje! Amaai da was lang geleden dat ik nog eens zulk brood had geheten t was echt lekker!
Na de heerlijke lunch reden we weer verder. Op een bepaald moment passeren we een heel smalle brug. Vroeger reden er daar treinen over, maar nu niet meer want het is niet zo veilig niet meer. Je ziet zelfs al de barsten in de brug!
Een beetje verderop komen we heel wat fruitplantages tegen (advocados, mangos, bananen, ) en dan komen we uiteindelijk aan bij de platte waterval. Maar, jammer genoeg is er de laatste tijd nog geen of heel weinig regen gevallen, waardoor er te weinig water staat. Hierdoor missen we het effect. Broeder Luc verteld ons dat het anders precies kleine pareltjes zijn die naar beneden rollen. Het moet waarschijnlijk prachtig zijn!
Dan maar weer verder rijden richting Polokwane om zo weer naar Pax te gaan. We rijden onder andere door Modjadjiskloof (een klein dorpje). Langs de weg komen we dikwijls een bordje tegen met padstal op. Op die plaats verkopen dorpelingen er plaatselijke groenten en fruit. Maar vandaag is het zondag, en is er dus niets te zien! Een ander klein dorpje die we doorrijden heet Duiwelskloof en een beetje verderop rijden we door een hele rijke buurt. Sjieke villas allemaal afgeschermd door hoge hekkens of muren amaai, zo zou ik toch niet willen wonen hoor. Ik ging bij broeder Luc na hoeveel zon huis hier kost. Een deftige villa met garage en tuin kost hier 500 000 ZAR (= 50 000 euro) jaja, daar heb je in België dikwijls alleen nog maar de grond voor
Om 15u30 komen we terug aan op Pax. Ik zet mij wat buiten en geniet nog van de zon, want in de auto kan het gelijk nen sauna zijn! Zalig, die buitenlucht!
Dan is het ook nog eens tijd voor een vieruurtje mmmmmmm
Voor de rest wordt het dus weer gewoon verder luieren!
). Ik ben dan maar op het terras gaan zitten in het zonnetje met een kopje thee. Ik nam er de krant bij en daarna ook mijn zweeds-kruiswoordraadsel-boek. Ook David van Zambia kwam in een boek lezen op het terras. t Was ondertussen al 9u30 gepasseerd, en ik kreeg toch wel al zin in een lekker sappig peertje. En iets voor 10u kwam Sharon dan ook opdagen. Samen hebben we dan nog ontbeten. Met als afsluiter een lekker glaasje melk van Rina.
, ging naar hem toe. Het was Tebogo, iemand van de boarding masters. Hij stak een hele litanie af, dat hij me niet veel ziet, en dat ik eens bij hem moest langskomen op zijn bureau. Hij wou ook eens naar België komen en mijn ouders ontmoeten
ok, het werd wat warm onder mijn voeten. Hij vroeg dan ook mijn telefoonnummer. Ik zei hem dat ik een Belgisch nummer heb, en dat dit veel te duur was om hier mee te bellen
(pfff, hoe geraak ik hier uit?)
Hij wou zo graag eens met mij alleen praten en zeggen wat zijn hart voor mij voelde (oeioei
help Sharon, waarom ben je nu niet hier!)
gelukkig moest hij dan door, want de jongens van het internaat hadden bijna gedaan met de les. Ik ben dan maar een rustiger plaatsje, en eentje uit de wind, gaan opzoeken en daar wat genoten van het zonnetje.
