zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
30-09-2008
30 september
Thobela!
Deze morgen nog eens op uur wakker, want om 9u voert broeder Jos ons, samen met broeder Aimée naar het Apartheidmuseum. Het is niet ver van Florida, maar als je natuurlijk in de file zit doe je er een stuk langer over dan normaal.
Iets voor 10u komen we er aan. Naast het Apartheidmuseum zagen we ook een reuzenrat, een rollercoaster, van tussen de gebouwen omhoog steken. Dit gaf me een heel raar gevoel Is dit ook Afrika? Omdat we pas om 10u binnen konden in het museum, heeft broeder Aimée ons getrakteerd op een drankje in een gezellig cafeetje verbonden aan het museum. Om 10u dan was er al iets meer volk toegekomen en schoven we aan aan de kassa. Normaal was het 30 R. Sharon had haar studentenkaart mee en ik natuurlijk niet. Maar we mochten toch beiden binnen voor slechts 15 R. Gelukkig, want 30 R had ik niet meer bij me. Ik moet dringend naar de bank. We kregen ons toegangskaartje en wat er al onmiddellijk opviel was dat we niet hetzelfde toegangskaartje hadden gekregen. Ik had een kaartje met White people op en Sharon en broeder Aimée behoorden tot de non-white people. White people op en Sharon en broeder Aimée behoorden tot de non-white people. Je voelde onmiddellijk al de discriminatie En, eigenlijk voelde ik me wat gediscrimineerd, omdat ik alleen door die deur van de blanke moest en dat zei toch met hun tweeën waren om door de deur van de zwarte te gaan. We moesten een andere weg volgen, maar uiteindelijk kwamen we dan, gelukkig, opnieuw samen. In het museum wordt dan verder de hele geschiedenis van de apartheid hier in Zuid-Afrika uitgelegd a.d.h.v. tekst, fotos, film, Amaai ik ben nogal verschoten. Ik wist wel ongeveer wat de apartheid betekende, maar het is toch een hele geschiedenis die er aan vooraf gaat. Het is ook niet altijd even simpel om alles ervan te begrijpen. Wij hadden nu 2uren en een half, maar ik kon er gerust nog wat langer rondlopen. t Was zeker de moeite waard!!
Deze namiddag hebben weer iets lekkers gegeten. Die Maria kan hier nogal koken hoor. En Sharon was superblij omdat het weer pasta was! t Was dus een ovenschotel met puree, pasta, gehakt en kaas. Lekker hoor!
Na het eten heb ik mijn laptop genomen en heb ik me buiten op het gras in het zonnetje gezet! zalig ik ben dan nu ook al aan mijn blog begonnen!
Ondertussen is broeder Jos dan ook afscheid komen nemen. Ik kreeg een dikke knuffel, en dat pakte mij t Was moeilijk om van hem afscheid te nemen. We hebben hem niet zo veel gezien, maar hij betekende wel veel voor ons. Ook heeft hij vele dingen geregeld voor ons om te gaan bezoeken, terwijl hij zoveel zorgen heeft voor het congres dat dit weekend begint. Niets was hem te veel Hij wou het ons zo veel mogelijk naar onze zin maken. Hij was ook altijd heel bezorgd over ons! Jaja, ik ga hem wel missen
Straks gaan we dan eens (alleen) naar het shoppingscenter hier vlakbij
Het shoppingscenter was niet echt denderend. Wat fastfood restaurantjes, een Spar, enkele muren om geld af te halen, een laundry en dat is het zowat. We zijn hoogstens een uurtje weggebleven Ach ja, dan maar wat onze voetjes in het zwembad zitten bengelen en zalig genieten van het zonnetje. Zwemmen hebben we nog niet gedaan. Het water voelt namelijk wat frisjes aan. Maar, vanaf morgen zitten we op hotel en dan hebben we bijna altijd een zwembad, dus daar zullen we nog genoeg kunnen van profiteren!
Jaja, morgen wordt nog een spannende dag vanaf dan staan we er helemaal alleen voor. En, mijn blog zal denk ik niet zo regelmatig meer worden aangevuld. Alles hangt af of we op internet zullen kunnen!
Thobela was goedendag in het Sepedi, maar aangezien de mensen hier geen Sepedi meer spreken, dacht ik dat ik jullie moeilijk nu nog zo kon blijven aanspreken Aan de andere kant heb ik 7 weken in Pax gewoond en wil ik de herinneringen die ik daar aan over hou wat eer aan doen dus heb ik maar besloten om jullie toch nog altijd zo te blijven groeten!
Vanaf vandaag zullen het ook wel hele andere soort verhalen/ervaringen zijn die je zult te horen krijgen Maar, blijf mee genieten met mij, want het zal waarschijnlijk wel de moeite worden The story of South Africa goes on
Deze morgen zijn we naar het rehabilitatie centrum voor psychiatrische patiënten Tandanari geweest. Dit centrum bevindt zich schuin tegenover het huis waar wij verblijven. Cho papa, jij zou dat ook heel interessant gevonden hebben. We zijn daar heel goed ontvangen geweest door de directrice. Ze gaf ons eerst wat uitleg, aangezien we helemaal niet thuis zijn in de psychiatrische wereld. Daarna gaf ze ons een uitgebreide rondleiding. Er verblijven daar mensen die maanden of zelfs jaren op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis hebben gelegen. Ze geraken daar totaal afgezonderd van de buitenwereld. Velen kennen zelfs hun familie niet meer, omdat deze hen niet meer komt opzoeken. Via een intake gesprek met de persoon in kwestie, eventueel de ouders, de verplegers of artsen die hen kennen, beslissen ze dan of ze in hun centrum thuis horen of niet. Indien niet, worden ze meestal doorverwezen naar een ander centrum. Voorbeeld personen met een dubbel diagnose (alcohol-/drugsproblemen én psychische aandoening) horen niet thuis in Tandanari.
Het centrum is uit de grond gestampt door de broeders van liefde. Broeder Antoine, psychiatrische verpleger, steekt daar ook zijn handen uit de mouwen.
Ook daar werkt het personeel samen als één familie Er hangt er een hele aangename sfeer. Er zijn verschillende residenties die zeer huiselijk zijn ingericht. Er werkt één fulltime huismoeder en een parttime huisvader. Zij wonen daar dan ook in bij die mensen. Ze leren er, zover dat kan, op eigen benen staan. Kuisen, eten maken, hoort daar dan ook allemaal bij. Buiten de gesprekken met een psychiater, die één maal in de week langs komt, zijn er ook verschillende workshops. Ze maken er hele mooie dingen die ze dan ook proberen te verkopen. Ook bezitten ze een heel mooi computerlokaaltje. De bewoners krijgen dan ook regelmatig computerlessen. Sommige bewoners gaan overdag ook uit werken en worden zo meer en meer terug in de maatschappij geïntegreerd. Maar, een volledige integratie in de maatschappij lukt slechts een minderheid van de bewoners (1 à 2 op de volledige groep van ongeveer 48 bewoners).
Er wordt gezegd dat dit centrum als een voorbeeld centrum mag worden beschouwd voor de anderen. Mijn interesse was alleszins al gewekt
Deze namiddag moesten we ons dan wat haasten voor de lunch. We zouden namelijk Soweto bezoeken, maar om 15u30 moesten we al terug zijn omdat broeder Jos broeder Johan naar de luchthaven moest voeren. Cho en t was een super lekkere lunch, macaroni uit de oven. Lekkerrrrrrr! Ondertussen kwam er nog een Zambiaanse broeder toe vanuit Tanzania. Hij moet hier zijn voor zijn studies. In Tanzania is hij namelijk bezig met afstandsonderwijs. Hij is broeder waar Jochim en Bart (twee studenten uit onze klas) stage hebben gelopen. De wereld is toch klein é
Tegen 13u konden we dan vertrekken richting Soweto. Broeder Jos wijst er ons op niet te veel mee te nemen, dus ik laat dan ook alles thuis. Soweto is een township (afkorting van South Western Township) van Joburg met meer dan 2 miljoen inwoners. Tijdens de apartheid kwamen er alsmaar meer zwarten in Joburg wonen omdat ze daar naar werk zochten. De blanken in Joburg voelden dit aan als een bedreiging. Ze wilden niet dat de stad overspoeld werd met zwarten. Ze werden dus buiten de stad gedreven en er werden woningen gebouwd voor hen net buiten de stad. Ze hadden natuurlijk gedacht dat de stroom van zwarten wel zou ophouden, maar dat was niet het geval. Een gevolg hiervan is dat er veel te weinig woningen zijn voorzien. Hierdoor vind je enerzijds vele overvolle huizen terug en ook vele krottenwijken, anderzijds heb je ook mooie grote villas van de meer welvaren zwarten. Het is niet de veiligste buurt in Joburg, maar zeker en vast de moeite waard om te bezoeken (welliswaar in de auto). Als eerste zijn we langs Sizwile gereden. Dit is een school voor doven. Jammer genoeg is het vakantie en kunnen we deze school dus geen bezoekje brengen. Daarna rijden we door naar het Hector Peterson museum. Dit museum gaan we niet binnen maar er we gaan wel een kijkje nemen. Aan de ingang staat namelijk een monument met daarbij wat uitleg over Hector Peterson. In de jaren 76 zijn de studenten hier namelijk in opstand gekomen, omdat ze het Afrikaans introduceerden in de scholen. De overheid wou dat ze les kregen in het Afrikaans, wat eigenlijk niet echt logisch is want Engels is toch meer een wereldtaal dan het Afrikaans. De protest acties zijn enorm uit de hand gelopen en minstens 600 studenten kwamen om. Hector Peterson, een 13 jarige jongen, was één van hen.
Wat de apartheid toch niet allemaal teweeg heeft gebracht.
We zijn dan ook het huis van Mandela gepasseerd. Normaal gingen we daar ook een bezoekje aan brengen, maar ze zijn het nog volop aan het renoveren. Jammer we rijden dan verder naar de Regina Mundi kerk. In deze kerk is er ook heel wat geschoten geweest. De gaten zijn nog zichtbaar in het dak. Onderweg weer naar Florida zijn we langs het Baregwana hospital gereden. Naar het schijnt het grootste ziekenhuis van Zuid-Afrika. Deze ziekenhuizen zijn gratis voor de Zuid-Afrikanen, maar de verzorging is er niet ideaal. In vele ziekenhuizen kom je vele verwaarlozingen tegen. Als je dus op veilig wilt spelen, ga je dus best naar een privé ziekenhuis, maar die zijn natuurlijk enorm duur! Er is dus maar één oplossing niet ziek worden é
Eenmaal terug in Florida nemen we afscheid van broeder Johan Jaja, weeral eentje minder
Vele groetjes en dikke knuffel
Noetje*
P.S. sorry voor de vertraging, maar het Internet werkte gisterenavond niet!
