|
Thobela, hier ben ik dan nog maar eens!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Deze morgen terwijl ik nog snel de documenten voor onze sessie met skills moest doorsturen om te kunnen afprinten, heb ik dan ook nog vlug mijn blog toegevoegd.
Er moest dan ook nog wat uitgeknipt worden, en we waren gelukkig net op tijd klaar. Het eerste deel van de les over een lesplan opstellen, vlotte niet echt vond ik. k Had de indruk dat het wat saai overkwam, en soms zat ik vast. Ik dacht dan in mijn eigen Help, Sharon zeg ook iets!, maar Sharon zei niets want jah ze kent zelf praktisch niets over. Zij had het gevoel dat zei de grootste lerende op dat moment was, omdat de anderen van skills al ervaring hebben met lesgeven en zij niet
Het tweede deel verliep dan veel vlotter, het was dan ook groepswerk. En uiteindelijk viel de les op zich eigenlijk toch goed mee! Ik denk wel dat ze er toch iets van opgestoken hebben
Het was nog een uur en een half tegen lunchtijd, geen zin meer om te werken, prachtig weer, dus
. (je kunt het al raden zeker?hihi)
zalig in het zonnetje gezeten! k weet dat we dat dikwijls doen, maar nu was het eens wat langer en in de volle zon
aja want hier is het om 16u al een avondzon
en ik zou toch graag een mooi kleurtje hebben é :wink:
Na het eten had Sharon het wat moeilijk
Ze mist het stadsleven, de drukte,
en hier is het natuurlijk totaal het omgekeerde! We zijn hier ook al 5 weken en de stageweken zijn ook niet zo afwisselend, en dat geraakt ze een beetje beu. t Is een vrouw die van wat meer spanning in het leven houdt
geen planning, geen vaste tijdstippen,
jaja, we leren hier elkaar beter kennen! Ik geniet hier nog altijd van de rust, maar dat stageverslag en reflectieverslag altijd maar aanvullen, dat steekt op den duur toch wel wat tegen. Dat is zo weer da schoolse gedoe
pffff! Maar ja, hoort er bij é :wink:. Ik ben het hier zeker nog totaal niet beu
Nu, ja ze had het dus wat moeilijk. Ik wou haar zo graag wat opbeuren, maar wist totaal niet hoe. Ze is dan wat in de kamer in haar boekje beginnen schrijven.. Vond ik wel een goed idee! Dat doe ik ook als ik me wat minder in mn vel voel. Je kunt het zo een beetje van je afschrijven en dat lucht op, vind ik. Nu, ik ging terug naar het terras via de tuin. Toen ik langs de boom met dinosaurusstekels liep die vruchten draag die apen heel graag lusten, maar er niet bij kunnen wegens die stekels, zag ik delen van de vrucht op de grond liggen
Eindelijk! Broeder Luc had er al dikwijls over gesproken, dat deze vruchten dan met een knal openspringen en er dan een mooie bloem te voorschijn komt
de knal heb ik jammer genoeg niet gehoord, maar er hing een mooie witte bloem (hij lijkt wat op een kleine bloemkool, zoals Baby het zegt).
 :arrow: 
Ik wou dan de trapjes op gaan naar het terras, en wat lag er daar op de tweede trede??? Jaja, een grote sprinkhaan
Allé, ik vond da toch groot, volgens broeder Luc is dat nog een kleintje. Nu, ik wist niet zeker dat hij nog leefde dus besloot ik met een takje hem eens aan te raken. Zijn poten bewogen, maar was dit een na-reflex of leefde hij echt nog? Geen idee
Sharon kwam er dan ook aan, want we hadden om 14u30 een computertraining te geven. Ik toonde haar de open gesprongen vrucht, de bloem, de krekel, en toen verscheen er opnieuw een vrolijk Sharonneke! We probeerden de krekel op een blad te leggen, om ze zo dan op tafel te leggen. Allé, Sharon deed het meeste, want ik ben daar zo gene held in
we zaten allebei op onze huk en plots sprong hij eenmaal vooruit. Ik verschoot zodanig dat ik achteruit op mijn gat viel
hihi
We hebben hem uiteindelijk toch op tafel gekregen, maar leeft hij nu nog???
We gingen dan naar de computerklas, en Baby stond buiten te wachten. Blijkbaar waren haar leerlingen niet komen opdagen en had niemand haar verwittigd. Ik nam haar mee om naar de krekel te gaan kijken, en zij zonder pardon, pakte ze dat beest met haar handen vast. Plots maakte het nog eens een sprong en we verschoten allebei! t Is toch maar iets raars hoor
voor de rest verroerde hij geen vin (a neen, da kan ook nie, want een krekel heeft geen vinnen ;-)).
De opkomst voor onze computerles was ook niet denderend. Twee leerkrachten van Paxana, en ze zijn hooguit 15min gebleven. Blijkbaar hebben ze enorm veel werk met rapporten enzo te maken. 26 september is het dan ook het einde van de term en hebben ze een weekje vakantie. Voor de rest kwam mr. Rapaledi van Pax opdagen, hoewel het geen les is voor de leerkrachten van de middelbare school. Hij wou wat documenten van zijn e-mail afdrukken, en ook nog een Yahoo-mail aanmaken. We ontdekten toen hij zijn internet opende, dat het onmiddellijk op de google-site sprong met zoekopdracht porno. Vonden wij toch maar wat vreemd, en konden ook niet inbeelden wie dit zou ingesteld hebben. Dit zou natuurlijk de oorzaak kunnen zijn van de vele virussen op de computers. Wij dan maar broeder Johan opbellen om te vragen of hij niet eens wou afkomen naar de computerklas. Hij heeft het dan in orde gekregen. Volgens mij moet er daar toch eens snel geroefeld worden in de computerklas. Eens alles formatteren, want die computers zijn een kleine puinhoop geworden
Na de les, niet da we veel hebben moeten doen, was het dan tijd voor een vieruurtje. Oh ja, het viel ons in dat broeder Luc vrijdag een nieuwe doos vanille-ijs gekocht had
mmmmm
we wisten wat gekozen als vieruurtje. In zulk weer kan dat toch niet ontbreken é!!!
Baby vroeg dan om haar een eindje te vergezellen naar haar huis. Geen probleem, want we dachten er toch aan om een kleine wandeling te doen
Maar net toen we wilden vertrekken, stelde broeder Thomas haar voor om haar naar huis te brengen met de auto. Jah ik zou ook geen neen zeggen, ze doet te voet anders een uur over!
Sharon stelde voor om anders nu nog de fotoshoot te houden, nu met de mooie avondzon
Wij dus naar onze kamer ons gaan omkleden en op onze blote voeten naar een boom of struik met mooie bloemen. Maar ja, wij zijn geen fotomodellen, hoe moeten we in godsnaam poseren.. we lachen ons e kriek.. maar, ik zal jullie niet langer laten wachten
hier is het resultaat dan
 
 
 
 
Lieve zoen en knuffel
Lerato* (om het nog eens op het Sepedi te zeggen)
|
