zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
21-08-2008
21 augustus
Thobela.
Tekai?
Rohona!
S.O.S.
Twee studenten in nood.
Ene chaos.
We zitten vast.
Vast in onze lessen.
Vast in the midle of nowwhere.
Kan er iemand please de weg wijzen?
HELP!
Oké, zo voelden we ons dus deze voormiddag! We zaten echt in de put. We voelen ons hier soms zo hulpeloos. We zijn een hele tijd bezig en toch hebben we dan het gevoel niets te hebben gedaan. Misschien ook omdat we nog geen zichtbaar resultaat hebben/kunnen (ge)zien! En, omdat er ook heel weinig feedback op ons werk komt... zaterdag begint dan gelukkig (wel heel onzeker) de eerste les.. éénmaal we daarmee zullen gestart zijn, zullen we misschien wat meer voldoening krijgen! Nu ja, Thats life here !
Gelukkig hebben we Baby wel wat op weg kunnen helpen met de computer. Toch iemand die we hebben kunnen helpen!
Hoofdje vol.
Stilte.
Op.
Dus we beslissen om deze middag gewoon NIETS te doen voor stage. Gewoon genieten van het mooie weer, en we zien wel verder!
Toen we na het eten ons in de zon hadden geïnstalleerd, kreeg ik plots bericht van Pax college. Ze zijn studentenkaarten aan het maken, maar er ontbreken van een 40-tal leerlingen een pasfoto. Dus vroegen ze mij om fotografe van dienst te zijn! Tuurlijk hapte ik toe, en de vele jongens keken me (meestal verlegen) in de ogen... En ook Sharon ontsnapte niet aan de pasfoto! Achteraf hielpen we de secretaresse met de fotos, via de computer, op de kaarten te plakken. Ons eerste zichtbare resultaat was binnen! (ook al had het niets met stage te maken).
Daarna hadden we een afspraak met broeder Sam. Normaal al om 15u30, maar het was 16u geworden tegen dat we er waren. Tjah, de computers werken hier dan ook SUPER traaaaaaaaaaaaaaaaaaaag! (kan dus geloven dat et hier nie vooruit gaat, alles werkt hier gewoon trager). Nu ja, de jongens van het internaat hadden dus al gedaan met sport en waren al volop beginnen poetsen. Hun kamers, kleren, ... Jammer, dat ze de vuiligheid op het domein laten liggen! We gaan hiervoor eens iets op touw moeten zetten! Broeder Sam nam ons mee en toonden enkele plaatsen van het internaat. Ook stelde hij ons ook voor aan enkele jongens waarvoor hij verantwoordelijk voor is. Hij is namelijk één van de boardingmasters. Omdat ze maar blijven moeite hebben met onze naam, kregen we elke een naam in het Sepedi. Broeder Sam heeft Sharon tot Mathabo gedoopt, en mij tot Lerato. Voor we de betekenis er van vrijgeven, zullen we het eerst nog eens dubbelchecken.
We beloofden broeder Sam dat we eens enkele leuke activiteiten zullen voorbereiden om te doen met de jongens van grade 8. Sharon heeft gelukkig in de scouts gezeten en kent enorm veel leuke spelletjes om met die jonge gastjes te doen!
De rondleiding eindigde met een bezoekje aan enkele muzikale jongens. Ze speelden prachtige muziek.. ZALIG gewoon! Ik had er uren, dagen, weken, ... kunnen naar luistern. Ik wou dat ik jullie er mee kon van laten genieten.. wie weet lukt het me, maar ik kan niets beloven!
De dag sloten we af met het languit in de zetel zitten, kijkend naar het VRT nieuws en de hoofdpunten van de Olympische Spelen. En dit vergezeld met broeder Luc en broeder Jos, twee zeer aangename broeders! Broeders waar we altijd terecht kunnen, broeders die ons weer wat moed kunnen inspreken!
Een nieuwe dag, een nieuw verhaal een rare dag, een raar verhaal Sharon en ik liepen vandaag op Pax rond gelijk twee kiekens zonder kop! Het ene moment gelijk nen zak patatten met onze handen in het haar (allé, hopelijk staat er geen haar op de patatten é!), de andere keer konden we geen weg met onszelf, en deden we zo onnozel gelijk jah, gelijk wa kun je nu onnozel doen? Wel ja, gelijk twee pubers met e fusee in under gat! Maar ja, neem het ons niet kwalijk. Tis de overgang zeggen ze kzie jullie al denken de overgang? jaja, de overgang van het droogseizoen naar het regenseizoen naar t schijn slaat alles dan wat tilt (ahum).
Tjah, hoe is de dag weer begonnen? aja, met de wekker, die *** wekker! Uit een bizarre droom werd ik teruggeflits richting aarde. k verschoot me dood. Nu begrijp ik waarom mensen soms van mijn flits verschieten.
Oké, toch maar opstaan zeker Want straks meeting met de HOD, en we zullen dan te weten komen hoeveel leerkrachten van de middelbare school de computertraining willen en wanneer het voor hen past. En raad is wie er niet is? Inderdaad, de HOD. Na meer dan een half uur was hij daar. En Oooo zoveel leerkrachten die geïnteresseerd zijn.. ik weet echt niet hoe we dat zullen moeten bolwerken. VIER leerkrachten, nie te doen! Gelukkig zijn diegene van de lagere school wel enthousiaster! Hier zijn er 8 à 9 leerkrachten! Ik denk dat ze praktisch allemaal toehappen maar het beste moet nog komen Ook de timetable voor de computerlessen voor de leerlingen van de lagere school is opgesteld. Deze lessen starten vanaf September, en dit telkens de maandag, dinsdag en donderdag van 14u tot 15u. En raad eens??? Inderdaad, dit zijn ook bijna de enige momenten dat de leerkrachten kunnen! Begrijp je nu dat we hier zo dikwijls met onze handen in het haar lopen? Ik hoop dat er toch nog een paar blijven staan tegen dat ik terug keer!! Daar gaat dus onze planning weer . We zullen nu een nieuw voorstel doen. De leerkrachten van de lagere school zouden we volgende week drie sessies geven van telkens een uur, en de leerkrachten van de middelbare school iedere woensdag van 14u10 tot 15u in September. Het zal dus kort en krachtig zijn!
Gelukkig verloopt de samenwerking met de mensen van Skills iets vlotter.. en ligt deze planning vast!
We liepen dus weer van teen naar tander op het domein, van de ene meeting naar de andere.. soms hebben we het gevoel dat we gewoon ter plaatse blijven trappelen. En dat maakt ons ook soms zo onzeker! Het is lastig geen resultaten van ons werk te zien! Maar geven het niet op en we blijven lachen, zo beuren we trouwens ook elkaar op, Sharon en ik! En, gelukkig kan broeder Luc ons ook geruststellen.. Thats just the way of life in South Africa!
Spelende kinderen,
Lachende gezichtjes,
Good afternoon,
Thobela,
Ach wat zijn ze zo lief die kleintjes van Paxana
En als ze me zien afkomen met mijn fototoestel, gaan ze automatisch poseren! Echt grappig die zijn gemakkelijker te trekken dan ons Sharonneke
Vandaag ook weer een klein salamanderke (of ist nu een hagedis, ach ja.. wat maakt het uit! Tzijn mooie beestjes..) gezien op het muurtje te zonnen. Durf je iets te dicht in zijn buurt komen, dan vlucht hij weg in één van de spleetjes! Hihi, maar ik vond zijn schuilplaats en floep daar verscheen mijn camera! Je moest hem zien rennen toen mijne flits afging! Hihi
Verder op de wc weer een grote, gestreepte spin gezien.. oei, zei broeder Luc die heeft zijn pyjama vergeten uit te doen. Nee, Sharon en ik hebben het niet zo voor spinnen. Velen zijn al moeten sneuvelen In onze kamer zijn er immers geen huisdieren toegelaten! De spinnen worden vanaf nu goed in de gaten gehouden. Spinnen, pas op voor Sharon en Noëmi, want dit zijn de spiderkillers (allé, voor zover we durven ).
Nu de zon weer haar blijde gezichtje heeft getoond, was de zin in een ijsje zo groot é! En wat stond er wel niet in de diepvries? Inderdaad, een doos vanille-ijs! Fruitsalade met een bolleke vanille, mmmmmmmmm.. dat smaakte! Maar, ze kunnen niet tippen aan de die van de DELISSIMO!
Na het lekkere dessert, eerst nog wat van het zonnetje genieten en wie kwam daar afgelopen? Onze Joyce, één van de werksters hier. En hoe dan nog, met een gevulde wasmand op haar hoofd! Niet te doen, ik bewonder die vrouwen zé! Oe dat die dan doen!
Het nieuwe verhaal is nu ten eind, en eigenlijk kun je het ook niet meer nieuw noemen é?! Maar oud ook niet?! Oké, het nieuwe verhaal dat nu niet meer nieuw is, eindigt hier .
Of wacht.. toch nog ietsnieuws. Een broeder is terug van weggeweest! Welkom broeder Jos! (btw ook een belg)
Maar nu ben ik echt weg en eindigt het nieuwe verhaal dat niet meer nieuw is hier. (allé na mijn knuffel en naam é!)
Gisteren beetje ontgoocheld in bed gekropen waarommoest internet juist dan uitvallen.. tjah, niets aan te doen zeker? Ach ja, ik zal stoppen met klagen en jullie niet verder laten wachten op het vervolg van mijn avontuur hier in Pax te Vaalkop.
Na een koude nacht, ook een koude dag achter de rug! L
Gelukkig laat het weer ons niet demotiveren de eerste week was enorm zoeken, niet weten hoe of wat we juist moesten doen.. we zaten (en zitten soms nog altijd) met onze handen in het haar! We moeten hier echt de dag nemen zoals die komt, want iedereen verandert hier met de wind net zoals onze opdracht hier
Maar kijk, we hebben eindelijk al een planning kunnen opmaken voor de komende weken hier.
-ma, woe, en vrij: vaardigheidssessies van twee uur rond het leraarschap met het team van de skills.
-Zaterdag voormiddag: computertraining aan het managementteam van Paxana.
-De vrije momenten in het weekend zijn gereserveerd voor eventuele uitstapjes met broeder Luc.
Dus iets meer duidelijkheid voor ons.
Toen we net van Baby kwamen, werden we opgehouden door broeder Luc. We vertelden wat over onze ochtend en onze meeting met Baby. Baby is ooit als poetsvrouw begonnen bij Pax en heeft haar ondertussen opgewerkt tot verantwoordelijke van de computers. Zij is voor het moment ook de enige die computerlessen geeft. Sommige mensen onderschatten haar, en zelf heeft ze ook heel weinig zelfvertrouwen. Broeder Luc vertelt ons dat juist een push nodig heeft! Dat ze een heel goede leerkracht is! In de namiddag hadden we dan opnieuw een afspraak met Baby, en dan hebben we haar wat peptalk gegeven je zag haar gezicht zo veranderen, verlegen maar toch content met de complimenten! Ze zag alles plots ook veel beter zitten
%%%FOTO1%%%
Rond 16u was het dan toch wel tijd voor een vieruurtje, onze mond plakte voor dood op naar de ontspanningsruimte. Nen warme chocomelk mmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
En dan wat verhalen over onszelf uitgewisseld zo leren we elkaar beetje bij beetje beter kennen
Even later kwam ook broeder Luc erbij zitten hij begon weer te vertellen zoals niemand kan vertellen. Uren zou je naar hem kunnen luisteren. Hij vertelt dan over zijn periode als vrachtwagenchauffeur, die hem de hele wereld liet zien. En over zijn tijd als broeder én verpleger in Rwanda die man heeft zoveel gezien en meegemaakt in zn leven niet te doen!
Met gestokte adem en grote ogen zaten we te luisteren! De tijd vloog voorbij tot het plots al 18u was, en broeder Luc naar de kapel moest. Wij zijn dan nog even naar de kamer geweest en om 18u30 was het dan weer tijd voor het avondeten.. op naar de volgende verhalen.. zalig!
Dikke zoen
Noetje *
Ps: vandaag niet zoveel fotos getrokken (te druk bezig met andere dingen )
Waar denk je aan als je Zuid-Afrika hoort? Ja ok, de wilde dieren, maar aan wat nog? Ja, zwarte mensen, de mooie natuur, ja jij daar, zeg het nog eens.. inderdaad het mooie weer
Wel vannacht toen ik opstond om een plasje te gaan doen, was het niet rustig en stil.. nee, ik hoorde de bomen, de paarden hinniken, de wind loeide en loeide.. vlug kroop ik weer onder de lakens, en ging snel weer naar dromenland (allé aangenaam waren ze niet echt L ) maar toen ik s ochtends wakker werd, waren de schapenwolkjes van vorige avond wel verdwenen, maar de hemel was nu een en al wolk. Ook de wind was nog altijd niet gaan slapen. Het voelde onmiddellijk ook heel wat frisser aan.. brrr..
Plots voelde ik me eventjes in België..
Maar al gauw zagen we het positieve ervan in. We hadden nu geen excuus om het werk te laten liggen. We zijn er dan maar meteen ingevlogen, allé met msn op de achtergrond. Sharon heeft een basiscursus Internet gemaakt, en ik een basiscursus Word. Jaja, we hebben niet stilgezeten.
Na het middagmaal, hebben we ons dan even voor de tv gezet en naar CSI Miami gekeken. Jaja, ze hebben hier zelfs een satelliet! Toen we terug naar onze werkkamer gingen, ontdekten we een grote salamander (of toch iets dat er op trekt). Lief beestje, als t maar niet in onze slaapkamer komt!
De rest van de middag dan weer verder gewerkt.. en msn stond natuurlijk weer aan. En wie was er online? Ja hoor mijn allerliefst zusje! Ze zette de webcam aan, en wie zat daar voor mijn neus: Fabian, Elias en mijn zusje. Even later kwam Jissa er ook bij zitten. SUPER ZALIG!! Wat je de dag van vandaag toch allemaal nie kan é.
Om 18u30 sluiten we alles af om te gaan eten, maar als we terugkomen zijn er blijkbaar weer problemen met het Internet.. nee, zeg dat het geen waar is é.. hopelijk krijg ik dit er nog op, anders zal het met een dagje vertraging zijn!
Pfff amaai, hier eventjes paniek! GééN INTERNET! Oké ja, t gebeurt hier wel vaker dat er wat storingen zijn. Das beetje afhankelijk van het weer maar kijk, Internet is weer boven water gekomen en hier komt het vervolg van mijn verhaal
Gisteren met een klein hartje gaan slapen. De vlammen, de rook, ze bleven in mijn hoofd spelen. Machtig, spannend, maar ook beangstigend om te zien. Maar gelukkig geen vlucht moeten ondergaan, en veilig wakker geworden in mijn bedje zo'n 8000km van huis, in een kamertje bij de broeders van liefde. OEF!
Om 8u40 vertrokken richting stad, en aangezien daar ook vele blanken wonen, hoor je er ook meer de zuid-afrikaanse taal (vandaar de begroeting). In ons motor verlaten we al snel de hoofdweg. Dit geeft ons de kans om ook met de buitenwijken van Polokwane kennis te maken. Vroeger woonden enkel zwarten in de buitenwijken en int stad was enkel en alleen voor de blanken. Met de apartheid mochten daar geen zwarten komen. Blank en zwart leefden sterk gescheiden. De echt zwarte wijken van vroeger zijn hier praktisch niet meer te vinden. Velen zijn naar de stad getrokken, anderen hebben een stenen huis gebouwd, en verder zijn er ook nog vele nieuwe wijken bijgekomen. Je ziet er dus soms hele mooie huizen, villas afgewisseld met huisjes bestaande uit metalen platen. In deze laatste is het snikheet als de zon schijnt, en koelt het enorm af wanneer janneke maan de donkere aarde verlicht. Je moet ook weten dat de gezinnen hier veel groter zijn dan in België, en dat er dikwijls ook nog enkele generaties samenwonen.
De drukte komt ons weer tegemoet, we naderen de stad. Voor het rode licht moet je hier oppassen. Deze staat namelijk aan de overkant van het kruispunt (weeral zoiets raars), en dat links rijden vind ik toch ook maar niets. Maar naar t schijnt went het wel. Ik hoop het toch, want als ik zelf zal moeten rijden in oktober k hoop da we dan op tijd aankomen in Kaapstad
Langs de weg zie je soms ook nen hele troep mensen zitten.. wachten.. op de bus dacht ik, maar nee hoor. Het zijn mensen die op zoek zijn naar werk. Dus als je voorbeeld een schilder nodig hebt, kun je die daar gaan oppikken.
Eenmaal de stad in, is het één en al drukte om je heen. Het is dan ook zaterdag en de meesten gaan dan gaan shoppen. Broeder Luc zet ons af aan een grote supermarkt (vergelijkbaar met de Carrefour van bij ons). Een uurtje later spreken we opnieuw af aan de auto. Ze hebben zowat alles wat je ook in België kunt kopen, alleen is bijna alles hier maar half zo duur als in België. Eten, drinken, verzorgingsproducten, ja t is de eerste keer dat we echt prijzen zien hier in Zuid-Afrika, en wij die dachten dat het leven hier even duur was als in België. k ga hier toch eens kijken voor een nieuwe lens voor mijn camera (k heb je blaadje met de soort lens mee hoor Dieter , k dacht je weet maar nooit).
Na onze inkopen, waarbij chocolade niet ontbrak, zijn we nog iets gaan drinken in de Brazilian. Amaai das wa goedkoper dan bij ons aan de kust (en elders in België). Sharon en ik hebben beiden een frulata gedronken. Dit vanille-ijs gemixt met fruit (beetje milkshake-achtig, maar toch nog anders) en broeder Luc een caffé latté, en dit alles voor amper 4 euro! Bij ons zou je hiermee nog nie toekomen om één zon frulata te drinken.
Op de terug weg stond bij ene winkel een enorme file. Broeder Luc wist ons te vertellen de mensen daar hun elektriciteit kunnen kopen (ik zie jullie denken elektriciteit kopen, allé hoe doe je da nu? en da dacht ik net zo). Wel, het is niet zo dat de mensen daar zoals in België, iedere keer een rekening van elektriciteit in de bus krijgen. Nee, daar hebben ze zo een kaart (gelijk een prepaid kaart voor een gsm) die telkens moeten gaan opladen. Die kaart steken ze dan in een bakje thuis, en hebben ze elektriciteit tot er niets meer van waarde op de kaart staat.
Oeps is het al zo laat, en in t weekend eten we al om 12u voor middag. Broeder Luc neemt dan maar de hoofdweg, en we zijn net op tijd voor het middagmaal. Ik heb voor de eerste keer van de pap geproefd, dit is een droge maïsbrij. Lekker hoor. Dit wordt normaal met de handen gegeten. Pap is een typisch Zuid-Afrikaans gerecht, en is voor hen het basis voedsel, net zoals de aardappel dit is bij ons. s Morgens wordt dit klaargemaakt en is ze nog redelijk vloeibaar, dit eten ze dan als ontbijt. s Middags dan is de maïsbrij gestold tot pap en wordt het met vlees gegeten.
In de namiddag hebben we eens lekker genoten van het zonnetje, met een paar roddelblaadjes uit België (Als deze uitgelezen zijn, koop ik me er wel in het Zuid-Afrikaans..), een zonnecrèmpje, een rooibostheetje en een appeltje voor de dorst. Cho, dat kan toch zon deugd doen é
Later op de namiddag kwamen dan de eerste schapenwolkjes tevoorschijn, deze zorgden dan weer voor een prachtige zonsondergang..
Ondertussen wordt de aarde enkel nog maar verlicht door de mooie, fel schijnende maan!!
Heel de nacht liggen woelen, niet goed geslapen dus. En dan die wekker om 6u30 amaai mijn voeten. Had liever nog enkele uurtjes blijven liggen hoor.
Vandaag zijn we onder andere de lagere school (paxana) gaan bezoeken. We werden zeer vriendelijk ontvangen, en we legden onze plannen uit. De leerkrachten van paxana zijn echte leken in wat computers betreft. We zullen hier echt van nul moeten beginnen.
De leerkracht van grade 1 heeft ons dan in elke klas voorgesteld. Twas wel grappig. De leerlingen groetten de leerkracht wel zeer gedisciplineerd en in het Engels. Vanaf grade 2 leren ze hier Engels. In iedere klas mocht ik ook fotos nemen van de leerlingen. Giechelen dat ze deden. In sommige klassen zongen ze ook een lied en deden er soms een dansje bij. De liederen gingen vooral over God en hoe dankbaar ze hem zijn. Cho, wa zijn die kindjes toch koddig
Verder is het hier weer stralend weer, met een klein briesje wind.. het is hier zo rustig dat je zoveel dierengeluiden kunt onderscheiden.. zeer rustgevend..
Deze namiddag hebben we opnieuw met Baby (verantwoordelijke voor computervaardigheden) afgesproken. Ze heeft ons meegenomen naar het computerlokaal en al enkele minieme bundeltjes getoond met de hele hele basis van word en powerpoint. Verder had ze nog wat problemen met de computer van de leerkracht die blijkbaar niet meer verbonden was met het netwerk, zodat ze de bestanden van de leerlingen niet meer konden openen.
Verder heeft ze ons wat verteld over haar leven. Ze heeft 2 kinderen, en haar man heeft haar een paar jaar geleden verlaten en niets meer van hem laten horen. Zelf is ze met 9 kinderen thuis. Ze heeft enkel middelbare school geleerd, en heeft zowat op haar eentje de computervaardigheden ontdekt. Als je haar zou horen vertellen, merk je dat de mensen het hier wel hard hebben om rond te komen. De familie betekend enorm veel voor hen. Verder zoeken ze ook enorm veel steun bij God.
Ze heeft ons al uitgenodigd om eens een dagje in het weekend door te brengen. Zo kunnen we nog meer kennismaken met hun cultuur en dergelijke. Dit zal waarschijnlijk volgend weekend zijn. Ik kijk er al enorm naar uit!!!
Op 7 september huwt er een kennis van haar en zij is bruidsmeisje. Ze heeft ons gevraagd om haar te komen bewonderen. Lijkt me wel leuk om eens te zien hoe ze hier een huwelijk vieren.
Om 16u30 bracht broeder Luc haar dan naar huis en we mochten mee rijden. Verder hebben we nog een hele tour rond het Pax domein (zo groot dat het nie te doen is te voet) gedaan. Het gebied van Pax ligt in Vaalkop, en dit behoort tot de stad Polokwana.
We zijn eventjes gestopt bij een huisje die nog vele typische elementen had van vroeger. Ik wou een foto nemen en de bewoners van het huis kwamen al onmiddellijk buiten omdat ze ook op de foto wilden. Ze riepen ons bij hen en ik moest nog wat fotos van hen maken. Ze waren zeer vriendelijk. Verder zie je dan ook al meer uitgeruste villas (zelfs met satelliet). Dit zijn dan de rijkere inwoners. Verder zagen we ook een bijna uitgedroogde rivier. Er stond nog een klein beetje water in. Broeder Luc vertelde ons dat je er wel altijd water kunt vinden als je een put graaft. Ook in het regenseizoen staat er na een regenbui water in de rivier, maar door de hoge temperaturen zakt het waterniveau weer snel.
Op de dorre vlaktes zie je ook plots twee goals te voorschijn komen, met een heleboel kinderen die aan het voetballen zijn.. heel leuk om te zien!
Broeder Luc is al wat ouder maar nen hele toffen. Hij liet ons weten dat hij ons wel af toe eens zal mee nemen om de streek wat te verkennen. Verder heeft hij al heel wat meegemaakt. Hij was eerst timmerman, daarna vrachtwagenchauffeur en dan besloot hij bij de broeders te gaan. Hij heeft onder andere als verpleger ook in Rwanda gezeten. Zijn verhalen zijn hilarisch, aangrijpend, hij kan zo mooi vertellen en heeft een aanstekelijke lach. We hebben net (tijdens en na het eten) een goed uren naar zijn verhalen geluisterd. Hij heeft blijkbaar ook al heel wat kwajongensstreken uitgestoken, zelfs nu nog lapt hij er mensen bij.
De mensen hier spreken geen Zuid Afrikaans, deze taal is blijkbaar typisch voor de blanke boeren. Dus Heita da kennen ze hier niet.
Vandaag (13 augustus) om 8u opgestaan en op ons gemak gaan ontbijten. Het eten hier valt heel goed mee. Wij eten mee met de broeders. De gesprekken zijn soms hilarisch.
We zijn dan broeder Johan gaan opzoeken, maar hij had bezoek. Dus tijd om efkes van het zonnetje te genieten. Inderdaad hier een mooie blauwe hemel, en een warm zonnetje op ons gezicht. Deugd dat da kan doen, zeker als je uit het grauwe Belgiëland komt! ;-)
Je kunt de winter hier vergelijken met een zachte zomer bij ons. Tussen de 20 en 25 graden is het overnacht. Maar, als de zon weg is, koelt het enorm af maar ja, dan zetten we ons binnen en hebben we geen reden om ons verslag uit te stellen, en onze blog aan te vullen..
Vandaag al met de directeur gebabbeld, de verantwoordelijke voor de skills en iemand die informatica geeft. Beetje nagaan wat de behoeften zijn. Ondertussen hebben we al een klein beetje een beter zicht op wat onze taak hier zal zijn:
-de geïnteresseerde leerkrachten een basis aan computervaardigheden bijbrengen (dus echt van nul beginnen). En dan ook tonen hoe ze de verschillende programmas kunnen gebruiken bij hun lesvoorbereidingen en bij het lesgeven zelf.
-de opvoeders van het internaat een training geven in skills (vooral rond discipline dan). De meeste hebben namelijk nooit geleerd hoe ze met jongeren moeten omgaan.
-de vier personen die rond skills werken wat training geven rond didactische werkvormen, lesvoorbereidingen maken, omgaan met leerlingen,
Deze laatste zal onze hoofdtaak zijn. We gaan dit natuurlijk niet allemaal kunnen verwezenlijken, en we mogen er natuurlijk ook niet té veel van verwachten, want de mentaliteit van de leerkrachten is blijkbaar beneden alle peil, en er zijn er weinigen echt gemotiveerd!
Raad is dus altijd welkom!
Verder zijn de mensen hier zeer vriendelijk, en van de blikken van de leerlingen zijn heel vaak op ons gericht als we hen passeren. Baby, de vrouw die informatica geeft en betrokken is bij de skills, heeft ons vanmiddag dan meegenomen naar het sportterrein. Er was onverwachts een sportdag (jaja, het is niet zo als in België dat alles al weken of soms maanden op voorhand wordt gepland). Er waren ook leerlingen van andere scholen aanwezig en er werden competities gespeeld tussen de verschillende scholen. We zagen een basketbalwedstrijd en een voetbalwedstrijd. Er hing een heel leuke sfeer! De winnende ploeg bij het voetbal begon dan spontaan te dansen, plezant om te zien!
De dag verliep dus zeer op het gemak! Met vele momenten dat we van het zonnetje kunnen genieten hier kennen ze gewoon geen stress, alles loopt op het gemak! Daar moet ik toch ook nog wat aan wennen, die stress zit namelijk nog in mijn lijf nu ja, da zal wel wegebben zeker.
Morgen hebben we om 7u15 afspraak met de leerkrachten van het secundair onderwijs en om 7u30 een meeting met de head of department. Uitslapen zit er dus morgen niet in!
Tegen vrijdag zullen we dan ongeveer een programma opgesteld hebben van wat we de komende weken zullen doen
Velen hebben het maandag wel gehoord in de media dat er enorme stakingen waren op Zaventem.. Het was dus even stressie voor ons om te vertrekken. Zouden we kunnen vertrekken? Als er vertraging zou zijn, zouden we onze vlucht in Frankfurt dan nog halen? Zal onze bagage meekomen? vele vragen speelden door ons hoofd!
Uit eindelijk konden we op het normale uur vertrekken, maar de kans zat er dik in dat onze bagage pas enkele dagen later zou toekomen. Éénmaal aan de juiste gate zagen we een bagagewagentje van flightcare afkomen. Spannend zaten we af te wachten.. en ja hoor onze rugzakken waren mee, op de band het vliegtuig in. Weer een zorg minder dus.
Eindelijk het vliegtuig op. Een korte vlucht naar Frankfurt en dan de enorme nachtvlucht richting Johannesburg. Het vliegtuig was goed uitgerust, dus dat viel heel goed mee. Efkes kunnen dommelen, maar slapen zat er niet in. Gelukkig was er ook muziek en films aan boord. Het schermpje voor ons had twee instellingen, een kleurrijke en een sombere.. natuurlijk kozen we voor de kleurrijke! Toen we een film wilden bekijken, stelden we vast dat vele films niet beschikbaar waren. Jammer, want er zaten vele mooie films tussen. Na ongeveer vijf uur vliegen hadden we uiteindelijk door dat die kleurrijke instelling voor kinderen bedoeld is, en dat je dan enkel de kinderfilms kunt bekijken..
Daarna dan toch nog ne prachtige film kunnen meepikken (Tsotsi).
Rond 8u kwamen we uiteindelijk aan in Johannesburg. Broeder Johan stond ons daar op te wachten. Er volgde nog een lange rit richting Pax te Polokwane. Wat opviel waren de dorre vlakten. Net of het al weken niet meer geregend heeft.
Rond 13u zijn we daar toegekomen. We zijn dus in totaal 24u onderweg geweest. Vlug een middagmaal binnengespeeld. Onze kamer geïnstalleerd en siësta gehouden. dat deed deugd om zo weer eens in een bed te liggen. Daarna kregen we een korte rondleiding op het domein. Eerst de boerderij, de computerklassen, het internaat, de secundaire school, de lagere school, heel groot sportdomein, velden met gewassen, we maakten kennis met de RUST! Heel stil en zo rustig. Ver van de drukte, ver van de stad
We zijn uitgeput, en na het avondmaal verlangden we om jullie mee te delen hoe het hier is. We kregen een kabel om onze laptop aan te sluiten, maar jammer genoeg lukt het niet. We krijgen slechts een beperkte verbinding. Dan maar snel op een pc van het domein (enorm traag), een mailtje naar thuis gezonden. Veel te moe om ook nog eens mijn blog aan te vullen. Hopelijk wordt dat probleem snel opgelost!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
. We zullen nu een nieuw voorstel doen. De leerkrachten van de lagere school zouden we volgende week drie sessies geven van telkens een uur, en de leerkrachten van de middelbare school iedere woensdag van 14u10 tot 15u in September. Het zal dus kort en krachtig zijn!
Spelende kinderen,
Vandaag ook weer een klein salamanderke (of ist nu een hagedis, ach ja.. wat maakt het uit! Tzijn mooie beestjes..) gezien op het muurtje te zonnen. Durf je iets te dicht in zijn buurt komen, dan vlucht hij weg in één van de spleetjes! Hihi, maar ik vond zijn schuilplaats en floep daar verscheen mijn camera! Je moest hem zien rennen toen mijne flits afging! Hihi
