|
Thobela
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er was eens een jong meisje die er van droomde een ster te worden. Ze danste en zong de hele tijd
Ze had een pracht van een stem en op een dag werd ze dan ook ontdekt door een grote platenfirma. Ze bracht haar eerste single uit en dit was onmiddellijk een grote hit! Wat later kwam ook een cd van haar in de winkel te liggen en ze mocht zelfs op wereldtournee
Ze had fans in Europa, Amerika, Azië en Afrika
In september reisde ze af naar Zuid-Afrika om daar enkele concerten te geven. Één ervan was in de meisjesschool van de zusters van liefde te Polokwane. Omdat het een school was, dachten ze dat de omgeving wel veilig genoeg was om haar daar achter te laten zonder bodyguards
Maar wat er toen gebeurde zal je nooit geloven
Vandaag moesten we om 9u paraat staan, want dan zou broeder Luc ons opwachten om ons te laten kennismaken met het day care centrum en met de zusters van liefde en hun meisjesschool. Normaal gezien gingen we ook nog naar een school voor doven en andere mensen met een beperking. Broeder Luc heeft deze school opgebeld, en er was net vandaag iets te doen waardoor het niet echt paste om langs te gaan.
Om 9u vertrokken we dus richting de crèche van hier. Ver was het niet, nog geen 5minuutjes rijden. We dachten eerst dat het gesloten was, omdat het hek op slot was. Maar een voorbijganger wist ons te vertellen dat het andere hek wel open was. Dus wij naar binnen! Twee oudere dames zaten op een stoel, net een zakje chips aan het uitdelen aan alle peutertjes! (ja, wij hebben dit gelijk al opgemerkt dat ze hier nogal veel chips eten. Ik denk dat ze dit eten, zoals wij een koek zouden eten). Cho, al die kindjes
mama, ik moest onmiddellijk aan jou denken. Ik had er eentje willen meenemen
Zo schattig! Ze kwamen ons onmiddellijk goeiedag zeggen (door twee keer in hun handen te klappen), wij namen dan hun handjes vast
We kregen elke een kinderstoeltje en ik nam onmiddellijk een meisje op mijn schoot
ze hingen vol met chipskruimeltjes, hun handjes, hun mondje, hun kleertjes,
toen ik neerzat, observeerde ik ook de ruimte waar we beland waren. Het was een vierkante klas met tegen de zijkant enkele matrassen waar de kleintjes op konden spelen. Hier en daar een oude knuffel en enkele blokjes, maar verder was er niets van speelgoed te bespeuren. De juf had wel wat tekeningen, figuren, enzo gemaakt zodat de kleintjes de kleuren leerden kennen en de vormen. Een van de juffen zei ook dat ze het jammer vond dat ze niet meer speelgoed had. Buiten stond er wel een schommel en wip. Deze had broeder Luc gekregen en vermaakt om dan aan het day care centrum te schenken. Hij beloofde om opnieuw uit te kijken voor wat speelgoed dat hij hen dan kan schenken! Cho, en dat wetende dat wij een heleboel in België hadden kunnen inzamelen om mee te brengen naar hier
kindjes in België, jullie weten niet in welke luxe jullie leven!!! Voor we terug vertrokken maakten we nog een klasfoto.. dat was wel grappig. De meeste kindjes wisten maar half wat er gebeurde! Maar ik zag aan hun gezichtje dat ze blij waren dat wij er waren
ze waren zo lief!
 
9u30, tijd om een stapje verder te gaan. Iet wat verder, in Doornspruit, zie ik de school van de zusters van liefde liggen. We rijden binnen en gaan op zoek naar de zusters, maar er is op heel het domein geen zuster te bespeuren. Broeder Luc neemt ons dan maar onmiddellijk mee naar het secretariaat van de school. De leerkrachten zijn dol enthousiast om ons mee te nemen naar hun klas, maar de lessen zijn al gestart dus moeten we wachten tot het volgende lesuur. Broeder Luc zou terug naar Pax gaan en we moesten hem maar opbellen als hij ons moest komen ophalen
geen probleem.
We mochten wachten in de bureau van de directrice geloof ik. We werden zeer gastvriendelijk ontvangen, met thee en koekjes. Daar werden we achtergelaten, maar de werkvrouw was daar wat aan het opruimen en we konden met haar dus al een babbeltje houden. Ze verschoot zich dood dat we AL 23 waren. Ze had ons nog geen 20 geschat
zo zie je maar
ook hier schatten ze me dus veel jonger! Hihi. Plots kwam een lerares wiskunde binnen en zei dat we een les van haar mochten bijwonen. Omdat onze thee nog niet op was, zou ze al door gaan naar de klas en twee leerlingen sturen om ons te komen halen. Ondertussen kwam er nog een zuster langs. We kregen al onmiddellijk een dikke knuffel. Ze was heel vriendelijk en ze nodigde ons om 12u uit om samen te lunchen met de zusters. Geen probleem dachten we. Iets later waren ze er dan, de twee meisjes van grade 8. Onderweg werden we al onmiddellijk tegengehouden door de meisjes van grade 12. We werden de klas binnengesleurd
We werden overrompeld door allemaal jonge meisjes. Het was net of we één of ander popstar waren, zonder bodyguards dan, want ze konden ons aanraken en vastklampen. Ok, uiteindelijk toch terug uit de klas kunnen ontsnappen. Nu, snel met die twee leerlingen naar hun klas. De lerares was al gestart met de les, het ging over ratio. .
Ze stopte even met de les en gaf ons de kans om ons voor te stellen. Wij, wat beschaamd, vertelden dat we twee studenten uit België zijn en dat we in Pax verblijven en daar onze stage doen. De les verliep zeer vlot, maar ze hadden soms wel meer aandacht voor ons dan voor de les. Op het einde volgde dan een klasfoto en dit was het keerpunt.
Na de foto kwamen ze op ons af, begonnen ze ons te knuffelen, voelden aan ons haar (alsof ze zich afragen of het wel echt zou zijn), wilden ze nog op de foto, giechelen, gillen,
we werden omsingeld, zijn wij dan zo speciaal voor hen? Betekenen wij dan zoveel voor hen? Ook hier was het alsof we een of andere popster waren die hen kwam bezoeken
Zo hebben we dus drie lessen bijgewoond en telkens opnieuw begonnen ze ons daarna te knuffelen, aan te raken, ze lieten ons echt niet gaan. De leerkracht heeft uiteindelijk moeten ingrijpen
Het was echt gelijk op tv
Stel je voor dat Madonna zou toekomen, achter dranghekkens weliswaar en met bodyguards, maar dat de hekkens omvallen en alle fans bij haar kunnen en de bodyguards moeten beginnen te dreigen,
Ik zeg je, als je er ooit aan denkt om een ster te worden of bekend wilt worden, kom dan eerst eens naar hier.. Hier weet je hoe het voelt, en ik zeg je: weet waar je aan begint! t is gewoon nie normaal
Ben ik blij dat ik op Pax verblijf en niet daar, want elke dag zoals vandaag is echt nie te doen.
 
 
Ik moet wel zeggen dat de leerkrachten hier zeker even bekwaam zijn als in België. De manier van lesgeven komt bijna overeen als met de manier waarop ze het in België doen. Oefeningen worden klassikaal, in groep of individueel opgelost. Leerlingen komen ook aan het bord om oefeningen op te lossen en daarbij de uitleg te geven aan de anderen. Het grote verschil is de infrastructuur en de klasgrootte. Één klas die we hebben geobserveerd, bestond uit 86 leerlingen. Dat kun je in België je niet voorstellen.
Omdat we echt van de ene les in de andere als het ware werden meegezogen, was het al twee uur tegen we naar de zusters konden gaan. We belden broeder Luc op, omdat de zusters waarschijnlijk toch al gegeten zouden hebben. Maar neen, ze hadden speciaal op ons gewacht. Wij dus teruggebeld naar broeder Luc. Hij was net vertrokken, maar vond het niet erg. We moesten maar een belletje geven als we klaar waren. Vroeger waren er hier ook Vlaamse zusters, maar zij zijn ondertussen al overleden. Nu zijn het zusters uit Congo. Ze spreken dus Frans, maar kunnen ook een mondig woordje Engels. Communiceren is dus zeker geen probleem. Het eten was heel lekker en zeker het dessert: vanille ijs! Mmmmm
Ze waren zo blij dat we daar waren en moesten ze kunnen dan hadden ze ons opgesloten om ons daar te houden! Cho, en wat hadden ze zulke mooie kleurrijke kledij aan! Het ging er daar heel vrolijk en ontspannen aan toe!
Na het eten belden we dan opnieuw broeder Luc op. Ongeveer 10 minuutjes later was hij daar al. Wij gingen samen nog eens goeiedag zeggen aan de zusters (twee ervan stonden in het snoepwinkeltje en we kregen onmiddellijk elk ne soort koek in ons handen geduwd. Één zuster wou eerst nog met broeder Luc een glaasje rode wijn drinken. Dus wij allemaal weer naar binnen om daar nog een glaasje wijn te drinken. Een klein beetje had ik gezegd, jaja zei ze, maar het glas was toch helemaal vol
ja man, ik voelde het in heel mijn lichaam! Broeder Luc komt blijkbaar heel goed overeen met de zusters. Maar ja, broeder Luc is dan ook door iedereen geliefd. Hij staat altijd klaar om te helpen! Hij zegt dan Ik heb geen problemen, anderen komen met hun problemen met mij!.
15u15
oei nu moeten we toch echt wel doorgaan, want tussen 15u en 16u hebben we een afspraak met Moloto, het hoofd van de boarding masters. We wilden eens samen met hem overleggen om een opruimactie op poten te stellen, want het domein ligt er enorm vuil bij. We willen geen eenmalige opruimactie, maar deze zou moeten worden verder gezet worden ook als wij er niet meer zijn! We moeten dus proberen de jongens ervan bewust maken dat afval op de grond gooien gewoon niet kan, dat daar vuilnisbakken voor bestaan. We hadden daarom gedacht om van elke graad wat jongens bij elkaar te zetten en een meeting met hen te houden. Zuster Augustine zou dit voor ons regelen. Zo kunnen de ideeën van hen zelf komen en zullen ze er zich misschien meer voor inzetten ook. Dat hopen we toch. Maar broeder Johan, en anderen, hebben ons er voor gewaarschuwd dat het dikwijls zo is als de vrijwilligers eenmaal weg zijn, ook hun sporen zijn verdwenen!
Ok, 17u en eindelijk rust
doodmoe ben ik!
Maar toch zit ik hier weer achter mijn computer
bezeten om jullie het nieuws van de dag te brengen
Indrukwekkend
Overwelmend
Bizar
Omsloten
Te veel aandacht
Maar toch gelukkig!
Knuffel en zoen
Noetje*
|
