zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
24-09-2008
22 tem 24 september
Thobela!
Eindelijk na een lange rit thuis gekomen
Maandag 22 september
Vandaag was onze laatste dag dat we les moesten geven. Eigenlijk ben ik wel blij. Ik heb de stage heel graag gedaan, maar nu wil ik Zuid-Afrika gaan ontdekken, genieten aan het zwembad met een lekkere cocktail, een gezellig restaurantje gaan opzoeken,
Een beetje na 8u ging mijn wekker af. Ik schoot wakker en sprong onmiddellijk onder de douche. Na het ontbijt maakten we onze zak verder klaar voor ons uitstapje naar Klerksdorp. Daarna ging Sharon alle nodige documenten gaan afprinten voor de lessen van vandaag, terwijl ik verwacht werd bij broeder Gaston. Hij had een fotocamera gekregen en wist niet hoe hij er moest mee werken. Ik legde hem dus stap voor stap uit hoe hij hem moest opladen, fotos mee trekken e.d., de fotos overzetten op de computer. Ik was blij deze oude man iets te hebben bij geleerd.
Daarna was er dan de sessie met skills. Cathrine kwam later omdat ze eerst nog een meeting had. Daardoor miste ze wel de SWOT-analyse. Maar, geen nood, ik heb ons verslag na de sessie met haar overlopen. vrijdag is dan ook de meeting met het volledige skillsteam. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat zij de director is en dus de meeting moet leiden! Zij moet de punten op de agenda zetten die moeten worden besproken. Zij moet ook de tijdschemas van haar mensen vragen zodat ze volgende meetings kan vastleggen.
Tijdens de sessie zelf moesten de bladen van ieder teamlid aangevuld worden met goede kwaliteiten/eigenschappen van die persoon. Cathrine schreef niets op het blad van Baby. Toen we vroegen dat blad ook aan te vullen, weigerde ze resoluut. Dit kwam echt wel grof over! De spanning was blijkbaar te snijden Als laatste oefening moesten ze dan het ideale/perfecte teamlid creëren. Dit is nog redelijk goed gelukt dan.
Na de sessie begon Sharon met computerles te geven aan Benedict, terwijl ik dus eerst de SWOT-analyse overliep met Cathrine. Daarna zocht ik Gladys op. Ze had ons al lopen zoeken de voorbije dagen, zei ze. Sharon zei dat we naar haar zouden komen na onze sessie. Ze zou er zeker zijn!!! Maar, je kunt het al raden zeker, toen ik daar aankwam, was ze nergens te bespeuren! Ze zou na 20 minuutjes wel terug zijn, vertelde me een leerkracht. Ik vertelde hem dat ze dan maar naar Rina moest bellen, omdat we in haar bureau zitten te werken. Maar, we hebben niets meer van haar gehoord
Terug bij Rina, nam ik de computerles van Sharon over. Ze had namelijk ongelofelijke dorst. Na haar mondverfrissingetje zou zij dan verder doen met de bibliografie. Ik werkte de Word oefening met Benedict af, en ik verschoot me een bult! Die jongen leert ongelofelijk rap! Amaai, zeker 10 keer sneller dan de leerkrachten aan wie we computertraining geven. Hij is van 0 begonnen, en na twee lessen kan hij al met Word werken en googlen op het Internet
Na het eten bleven we opnieuw plakken bij die Zambiaan David. Echt een aangename jongen én zo humoristisch. Lachen dat we opnieuw gedaan hebben!
Sharon en ik hadden beiden niet veel zin om computerles te geven, maar ja, de plicht roept! Uiteindelijk zijn er maar 3 leerkrachten afgekomen Ik heb er 2 onder mijn hoede genomen. De les verliep zo goed tot wanneer de computers na een dik half uur totaal vastliepen. Pfffff Er was niets meer mee aan te vangen. Ook David, die informatica heeft gestudeerd, kreeg ze niet meer in gang. Uiteindelijk hebben we de lessen moeten staken, want om andere computers nog op te starten was het al te laat én de leerkrachten moesten toch ook doorgaan omdat hun transport aan het wachten was!
Voila, onze lessen zaten erop en nog meer dan tijd voor een voor-vieruurtje . Samen met David aten we een ijsje Ik vroeg aan David hoeveel bollen hij wou, maar hij nam het natuurlijk helemaal verkeerd op! hihi hebben wij gelachen. Nog wat verder genoten van zijn aanwezigheid op het terras vóór wij dan vertrekken naar Klerksdorp. Waarom is hij nu geen maand vroeger gekomen. t Zou de periode nog aangenamer gemaakt hebben. Hij is één en al entertainment. Allé, maar hij zou proberen een filmavond zoals gisteren te organiseren voor woensdagavond hihi benieuwd hoe de broeders dan weer zullen reageren.
Nu, als we van plan zijn om eens naar Zambia te gaan, zijn we bij hem altijd welkom! Hij was zelfs al een route aan het uitstippelen. Zijn zus woont namelijk in Botswana en daar zou hij ons dan ook naar toe willen nemen. Leuk é
Om 16u zijn we dan vertrokken richting Florida (in Johannesburg é). Van daaruit gaan we dan morgen met broeder Jos naar Klerksdorp. Broeder Johan voert Cathrine morgen naar Pretoria. Zij heeft daar morgen namelijk een meeting en ondertussen zal broeder Johan daar aan site seeing doen.
Onderweg rijden we dan even af en eten we iets in een Wimpie. Ik koos voor de wrap met kip, de tomaten heb ik er wel uitgehaald (mijn maag é). Na een lange rit van ongeveer 4u komen we uiteindelijk aan bij de broeders in Florida. Wat een verschil met Pax! Het is een groot, gezellig huis. Een keuken die uitgeeft op de eetruimte, een living, kamers, badkamer Veel gezelliger dan Pax. Het zijn ook zeer aangename broeders. Heel vriendelijk én spraakzaam! Nog efkes iets gegeten, jaja ze hadden nog iets voorzien voor ons. En ik kon geen neen zeggen, want het zag er zo lekker en anders uit. Warme gemengde groentjes (worteltjes, erwtjes, maïs en boontjes) en soort macaroni met spek uit de oven heb ik gegeten.
Daarna hebben we nog wat samen met de broeders naar de Hollandse tv gekeken en we hebben goed gelachen hihi
Dinsdag 23 september
Andere omgeving, ander bed, nieuwe rare dromen nee, niet zo veel geslapen dus Om 7u30 worden we al voor het ontbijt verwacht, zodat we dan om 8u kunnen vertrekken richting Klerksdorp. Opnieuw een rit van 2u. Amaai, al die lange afstanden hier.
Een maal daar worden we aan de twee jonge broeders voorgesteld (begin dit jaar zijn er namelijk 2 broeders kort op mekaar gestorven), broeder Paul en broeder Georges. De eerste komt uit Zambia en de tweede uit Malawi. Samen met broeder Jan (die hier 3 weken zal verblijven) kregen we dan van broeder Paul en Lynn, iemand van het schoolpersoneel, een rondleiding op de school. We maken kennis met enkele leerkrachten en ander personeel. We bezoeken het technisch blok met o.a. een super moderne computerklas waar ze onder meer aan grafisch/technisch tekenen doen, een Art-klas, een prachtige nieuwe keuken waar ze leren koken Man, zon uitgeruste school zeg! Dag en nacht verschil met Pax. Zelfs in België heb ik nog geen zon school gezien! Het is dan ook een privé-school en de ouders mogen genoeg betalen ook hoor, 17 000 ZAR/jaar en volgend jaar zal het 25% opslaan! Het is ook een gemengde school; jongens en meisjes én zwarten en blanken. De broeders van liefde hebben dit opgericht ten tijde van de apartheid. Ze wilden op die manier het verschil tussen blank en zwart doorbreken.
De omgeving, de klassen, alles is zo mooi ingericht. Van de kleinste tot de oudste En alle leerkrachten en leerlingen zijn ook heel vriendelijk! Er hangt hier een soort familiesfeer. Moest het mogelijk zijn, dan zou ik mijn kinderen daar wel naar school willen sturen.
Voor de kleinere hebben we ook een soort taakleerkracht ontmoet. Ze heeft een eigen heel mooi ingericht klasje waar kinderen komen voor remediëring. Verder zijn er heel veel sportgelegenheden zoals een 25m zwembad, een aantal tennisvelden, een cricketveld, een voetbalveld nie te doen!
Voor aperitief had broeder Jan citroenjenever mee uit België. Oh ja, toen we buiten gingen wachten op broeder Jos voor het aperitief, had ofwel Sharon ofwel ik dood kunnen zijn. Nog geen 2 minuten nadat we door de deur naar buiten wandelden, viel de bliksemafleider (van wel 10m lang) om van de wind. We hadden morsdood kunnen zijn!
Normaal zouden we ook nog het Triest-centrum bezoeken, maar daar hebben ze nu een weekje verlof. Het is een centrum waar jong volwassenen met een mentale beperking terecht kunnen. We zijn wel eens tot daar geweest om de gebouwen te bekijken en hun nursery.
Om 16u hadden we een uurtje vrij en hebben we er van geprofiteerd om een zalige douche te nemen mmmm Om 17u zijn we dan te voet naar één van de residenties getrokken (een grote villa met zwembad) waar enkele van die jong volwassenen met een mentale beperking verblijven. We werden hartelijk ontvangen door een Belgische (Antwerpse) studente die in Leuven orthopedagogiek studeert. Ze doet hier 6 maanden stage. Daarna kwam ook de huismoeder, een vrouw die daar inwoont bij de jongens. Ze vertelt heel gedreven over haar werk, hoe ze de jongens zelfstandig laat worden. Het feit dat Triest misschien moet sluiten als de overheid niet subsidieert, doet haar heel wat. Het project werd opgericht door de broeders van liefde en bestaat namelijk al 11 jaar en werd de eerste 10 jaar gesponsord door België met de bedoeling dat de overheid van Zuid-Afrika dit stap voor stap zou beginnen te subsidiëren.
De activiteiten in het Triest-centrum:
·koken: ze maken koekjes e.d. die dan in de winkels worden verkocht. Ook koken ze voor feesten en blijkbaar is het dan heel verzorgd en van fijne kwaliteit. Wij hebben mogen proeven van een heerlijke chocoladecake, gemaakt door een van die gasten. Mmmmm
·sporten. Vele van hen doen aan topsport!
·Art-atelier
·Nursery à hier planten ze bomen.
Ik heb heel veel bewondering voor die vrouw! Je moet het maar kunnen hoor
s Avonds zijn we naar een Italiaans restaurantje geweest. Jammer genoeg kon broeder Paul niet mee omdat hij moest werken ocharme. We hebben een lekker Italiaans wit wijntje gedronken en ik heb een heerlijke pizza gegeten. Het was dus een zeer gezellige avond met aangenaam gezelschap!
Besluit van de dag:
De lange trip naar Klerksdorp was de moeite waard!!!
Toch ben ik blij dat ik mijn stage in Pax gedaan heb, want hier is alles zo uitgerust dat je dan evengoed in België kunt stage lopen. In Pax heb ik enorm veel bijgeleerd!!!
Woensdag 24 september
Om 8u zijn we vertrokken uit Klerksdorp en tegen 15u10 waren we in Pax Ik ben versleten!
Hoe de filmavond van deze avond verlopen is, horen jullie morgen dan wel
Gisteren gezellig gaan tafelen in de Spur. Ik heb daar een cordon bleu met kip gegeten en een salade van de saladebar. In de auto op de terugweg heb ik dan zo genoten van de prachtige sterrenhemel. Toch raar é dat wij hier in Zuid-Afrika totaal andere sterren zien dan jullie daar in België!
Uiteindelijk waren we niet zo heel laat thuis, maar toch was ik doodmoe. Heb me dan ook onmiddellijk klaargemaakt om in mijn bedje te kruipen. Ondanks mijn pilletje die ik op voorhand had genomen, lag mijn eten me toch wel een beetje op de maag. Heb me dan maar eerst nog wat rechter gezet, en zitten wegdromen op wat rustige muziek. Ietwat later ben ik dan in slaap gedommeld op de noten van Norah Jones.
Doordat ik dus vroeg in mijn bed lag, heb ik deze morgen ook niet zo lang geslapen. Weer wat last van de maag, maar het siroopje van Rina deed zijn werk goed! Om 8u30 stond ik dan al gewassen en aangekleed klaar om de dag te beginnen maar, Sharon bleef zalig verder dromen (van hare Timmy waarschijnlijk ). Ik ben dan maar op het terras gaan zitten in het zonnetje met een kopje thee. Ik nam er de krant bij en daarna ook mijn zweeds-kruiswoordraadsel-boek. Ook David van Zambia kwam in een boek lezen op het terras. t Was ondertussen al 9u30 gepasseerd, en ik kreeg toch wel al zin in een lekker sappig peertje. En iets voor 10u kwam Sharon dan ook opdagen. Samen hebben we dan nog ontbeten. Met als afsluiter een lekker glaasje melk van Rina.
Zondag rustdag, maar niet voor iedereen
Na het ontbijt hebben we ons opnieuw in de werkkamer gezet en hebben we wat verder gewerkt aan de SWOT-analyse, met wat muziek op de achtergrond.
kleine wasjes, grote wasjes,
allemaal in de wasmachine!
Laat maar lekker draaien,
stop ze in de wasmachine!
Na de middag hebben we dan onze handen uit de mouwen geslaan om over te gaan tot echt handenarbeid!!! We hebben de was gedaan, en er viel veel te wassen Schrobben en schrobben, tot onze handen er van openlagen (vraag maar aan Sharon!). Jaja, bij ons is dat al lang verleden tijd! lang leve de wasmachine zou ik zo zeggen Maar, je moet dat wel eens meegemaakt hebben, als vrouw, in je leven. Zo weet je wat je grootmoeders, overgrootmoeders, zo vele keren in hun leven hebben moeten doen.
Na een dik uur konden onze kleren in de spoelmachine. Ondertussen werkten we op het terras nog wat verder aan onze SWOT-analyse. Tot plots broeder Luc ons kwam trakteren op een Belgisch coté dôre schocolaatje mmmm Hij kwam ons ook waarschuwen voor de periode dat we in Swaziland verblijven. Blijkbaar verkopen ze daar vele diamanten langs de straat.. Jaja, echte diamanten. Een diamant van 24kt die normaal ZAR 10 000 kost, zal daar slechts ZAR 500 kosten. t Is dus al eens de moeite om daar eentje te kopen é. Alleen moet je er zeker van zijn dat je er een certificaat bij krijgt, anders wordt je aan de grens tegen gehouden door de politie. Die mensen die diamanten verkopen zonder certificaat werken immers samen met de politie. Ze schrijven je gegevens op en zo weet de politie dat jij zon diamant hebt gekocht. En zo ben je dus je geld en je diamant kwijt!
Rond 15u was het eerste deel van onze kledij gespoeld. Deze konden we dus al buiten hangen. Nu was het de beurt aan de rest. En terwijl de machine draait, hadden wij tijd voor een wandelingetje.
Inderdaad, vandaag zouden we apen gaan spotten. Eenmaal voorbij de varkens hebben we vele stekkers getrotseerd! Langs het lange uitgedroogde gras, spinnenwebben, paardenstronten, kwamen uiteindelijk aan een klein afgrondje terecht. We hadden een machtig zicht over de uitgedroogde rivier. Iets wat verder konden we dan ook afdalen in de rivier en we stonden net gelijk in de woestijn.
Al dat zand.. Alleen waren de korrels wat groter en dat deed wel wat zeer aan onze voeten. Het was er zalig stil Alleen de apen ontbraken! Jammer vele vogels, paarden, koeien, maar geen paarden! We namen een andere weggetje om terug te keren, en we zaten plots gelijk in een oerwoud Een gil van Sharon Een of ander beestje was over haar voeten gelopen hihi eindelijk uit het bosje, hoorden we plots paarden en koeien op ons af komen. We verstopten ons vlug weer in het bosje en zagen ze dan voorbij rennen.
Gelukkig net op tijd van daar weg!
Terug van onze avontuurlijke, maar machtige wandeling was het tijd om opnieuw naar onze was te gaan kijken. De spoelmachine was klaar en de kleren konden in de droogkast Voor het avondeten halen we de was dat buiten hangt binnen en tegen dat we gedaan hebben met eten, hopen we dat de rest ook droog is!
En wat de rest van de avond zal brengen dat weet ik zelf nog niet!
Deze morgen opnieuw wakker geworden met pijn in mijn maag hopelijk kom ik broeder Luc tegen om met hem naar de dokter te kunnen gaan. Om 9u30 zaten we aan de ontbijttafel, Joyce trok al weer van die ogen maar ze heeft het zinnetje O youre so late toch achterwege gelaten Verder was er niemand te zien.
We zijn dan maar weer naar onze werkkamer getrokken en ik heb dan nog wat verder gewerkt aan mijn stageverslag en mijn zelfreflectie gemaakt van de voorbije week. Rond 11u30 zocht ik toch eens broeder Luc op, om te kijken of we deze middag eventueel naar de dokter zouden kunnen gaan. Maar ik vind hem nergens. Maar ja, om 12u is het toch tijd voor de lunch en ik zal hem daar dan wel zien.
Ja, over de lunch trouwens.. Weeral spruiten, ze komen echt langs mijn oren uit!! Mama, geen spruiten voor mij deze winter! k Heb het dan toch maar weer bij rauwkost gehouden, ook al is dat nie zo goed voor de maag. Toen ik het broeder Luc vroeg, draaide hij even met zijn ogen. De dokter waar ze altijd naar toe gaan werkt nie de zaterdagnamiddag. Het is blijkbaar een oudleerling en de broeders mogen bij hem gratis op visite. Als het echt niet gaat wil hij me anders wel naar de dokter van wacht sturen Ik twijfelde wat Maar toen stelde hij voor om anders eerst eens bij Rina langs te gaan. Misschien heeft zij wel nog iets liggen tegen maagpijn, of weet zij raad. Ze is blijkbaar nog getrouwd geweest met een dokter. Na het eten ben ik dan maar op goede hoop naar Rina gegaan. Door het geblaf van de honden alleen al, stond Rina me op te wachten. Ik legde het haar uit, en ze begreep onmiddellijk wat ik had. Ze heeft er namelijk zelf ook al een maand last van. Zij is bij de dokter geweest en moet voor elke maaltijd een gaviscontablet nemen, dit zorgt er voor dat er een beschermlaagje in je maag wordt gelegd. Ik heb dus blijkbaar last van maagzuur. Vraag me nie hoe da komt, want ik weet het niet! Omdat de tabletten bijna op waren, gaf ze me ook nog een soort siroopje mee (ze had net een nieuw flesje voor haarzelf gekocht). Dit neemt de pijn weg. Ik vroeg haar ook wat ik het best liet van eten. Ze zei dat ik best geen tomaten, citrusvruchten e.d. eet en ook geen fruitsap drink. Ze heeft me dan nog een fles verse koeienmelk, recht van de boerderij, meegegeven. Naar het schijnt heeft melk ook een verzachtende werking op je maag en dan nog eens verse, mmmmmmmmmmmm Ik keek al uit naar mijn eerste glas.
Ik was echt blij dat Rina me verder heeft kunnen helpen. Ik heb me onmiddellijk een glas overheerlijke verse melk uitgeschonken en een lepel van die siroop genomen. En ik moet zeggen, het heeft geholpen. Ik moet nu ook niet onmiddellijk wonderen verwachten é.
Ik heb me dan op het terras wat in de zon gezet en wat kruiswoordraadsels opgelost, tot Sharon terug was van haar middagdutje. We besloten dan maar naar een film te kijken. Ja, we moeten er van profiteren nu de tv eens niet was ingepalmd door de broeders We zouden de romantische film Chocolat bekijken, moest de DVD-speler nu ook nog eens willen meewerken é. Met die satelliet-tv, k verstond er nie veel van en we hebben uiteindelijk de hoop moeten opgeven. Gelukkig hadden we ondertussen wel de kanalen gevonden waar er continue films worden gespeeld. Een half uur later zou flightplan met Jodie Foster beginnen. Ik had hem al gezien, maar ik wou hem wel nog eens graag opnieuw zien En, we hebben er van genoten.
Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, ben ik dus niet meegegaan met Baby. Met dat mijn maag toch nog tegenwerkt, zag ik het totaal niet zitten om weg te gaan met hen. Zeker omdat het zou eindigen in drinken, dansen, en wie weet hoe laat zou ik dan thuis zijn. Broeder Johan had ons gisteren ook al uitgenodigd om deze avond op het gemak iets te gaan eten. Dat zie ik op dit moment dan ook beter zitten gezellig aan tafel, wat babbelen over de voorbije weken. Echt op het gemak!
Aan de andere kant vind ik het wel jammer hoor dat ik nie mee kan met Baby, maar door mijn maagpijn heb ik er echt geen zin in!
Nu kijk ik ga jullie dan laten, geniet ook nog van jullie avond, middag, dag (afhankelijk van wanneer je dit leest natuurlijk) dat ga ik namelijk ook doen!
Langs deze weg wil ik je vele groetjes doen vanuit het verre Zuid-Afrika! Ik wil je ook laten weten dat ik trots op je ben met wat je na die paar maanden al hebt bereikt!
Vandaag heb ik niet zo veel te vertellen eigenlijk.
In de voormiddag hadden Benedict en Cathrine microteaching, en moesten wij dus alleen maar observeren. Daarna hebben we ons op het terras gezet en wat met die jongen uit Zambia gebabbeld. Blijkbaar is hij dus nog geen broeder, maar wil hij er wel graag mee kennismaken. Zijn keuze ligt duidelijk nog niet vast. Maar hij kan nog al een beetje babbelen we, de rust bij de broeders is hier onmiddellijk verstoord. Hihi
Vandaag heb ik nog altijd last van mijn maag, vooral dan na het eten! k weet niet wat ik er moet mee aanvangen. Ik kan toch moeilijk niet meer eten é. Pffff ben na het eten dan maar in mijn bed gekropen, tot het tijd was voor het vieruurtje. Maar van slapen kwam er niets van in huis en nog altijd niet veel verbetering. Heeft iemand raad voor mij wat ik wel en niet mag eten, want ik weet het nie meer de pijn blijft!
Vanmiddag heeft Sharon ook alle handleidingen van de computerlessen in één bestandje gegoten en vanavond hebben we het dan ook afgeprint. Zo konden we vandaag nog ons werk afgeven aan broeder Johan en heel leek er wel tevreden over (allé zo op het eerste zicht toch) Voila, ons werk zit er hier bijna op
Oja, doordat ik nie echt goe ben, weet ik dus ook niet of ik morgen mee zal gaan met Baby maar da zijn zorgen voor morgen
Deze morgen zijn we dus samen met broeder Sam naar Setotolwane, een ELSEN-school (= education for learners with special needs), geweest. Er is een afdeling voor blinden/slechtzienden en voor doven. Op weg naar daar had ik wel wat zenuwen omdat ik totaal niet wist wat ik moest verwachten.
De ingang was goed afgesloten en broeder Sam moest zelfs tekenen voor aankomst. Je geraakt daar niet zo maar binnen zonder afspraak. We werden onmiddellijk al geconfronteerd met zeer oude gebouwen. De setting bestaat 100 jaar en was helemaal in het begin een lagere school, daarna een secundaire school, later kon je daar gaan studeren om leerkracht te worden, en sinds 2000 is het dan een ELSEN-school geworden. Vele oude gebouwen staan er vervallen bij en worden dan ook niet meer gebruikt. Ze zouden deze graag omvormen om zo ook jongeren met een fysieke beperking naar school te laten komen, maar hier hebben ze nog geen toestemming voor gekregen van de overheid. Er zijn natuurlijk ook al wat nieuwe gebouwen die worden gebruikt als hostel. Alle leerlingen zijn namelijk intern.
Wat ook opvalt is dat het hier zeer rustig en stil is . Veel stiller dan op Pax, wanneer de jongens buiten zijn.
Eerst stuurden ze ons wat van de ene bureau naar de andere, maar uiteindelijk kwamen we bij een leerkracht voor doven terecht, die ons dan een hele rondleiding heeft gegeven. In één van de bureaus hingen grote bladen met de letters van het alfabet en daarbij het gebaar voor die letter.
Eerst werden we voorgesteld aan enkele leerkrachten. We kwamen te weten dat ze dus een lerarenopleiding achter de rug hadden, en daar bovenop nog een extra opleiding hebben gevolgd om aan deze kinderen te kunnen lesgeven.
Daarna loodste hij ons een eerste klas binnen, de dove jongeren van grade 8.
Hij leerde ons hoe we hen moesten begroeten in doventaal. Hij vertelde hen dat we van België kwamen en hij spelde onze naam. Maar omdat spellen in gebaren lang duurt, zochten ze dan ook een andere naam bestaande uit één teken. Omdat mijn neusring hen onmiddellijk opviel, had het teken dan ook daar iets mee te maken. We bedankten hen in doventaal en gingen verder naar een klas met oudere jongens. Ook daar maakten we even kennis met hen. Chapeau voor hen die lesgeven aan zulke gasten.
Na de sectie voor doven, gingen we wat verder waar de klassen zich voor de blinden bevinden. Daar zaten meisjes en jongens in één klas. De ene waren braille aan het lezen, de andere braille aan het typen en nog anderen zaten met hun neus op hun blad oefeningen met een pen te maken. Wat onmiddellijk opviel was ook dat er zowel witte als zwarte negers in de klas zaten. Ik spreek over witte, omdat het namelijk om albinos gaat. Zelfde type haar, zelfde type gelaat, alleen alles in het wit. Vond ik eerst wel raar om te zien. Toen we net waren toegekomen en ik in de verte zon albino zag lopen, dacht ik eerst dat het om een blanke ging. Maar al snel werd het duidelijk dat dit niet het geval was!
Onze ronde in de klassen waren gedaan, dan maar eens een kijkje gaan nemen in de hostels. Ook hier waren de doven gescheiden van de blinden. Het is namelijk een heel andere manier van omgaan met deze twee soorten beperkingen. De gebouwen vanbuiten zagen er redelijk nieuw uit, maar eenmaal binnen vond ik het wat spooky. Kamers die leeg stonden, ruiten die stuk waren, vuile wasplaatsen. We konden in één van de kamers ook eens binnenpiepen. Deze stond vol met ijzeren kastjes (zulke smalle hoge killige dingen met een hangslot) en deze deelden de kamer dan op. Veel plaats bleef er niet over, een bed kon er nog net in. De leerkracht zei dat ze de kastjes al wilden weghalen, maar dat de jongeren dit niet wilden
De keuken lag ook op onze route. Heel netjes trouwens. Wel hele rare uren om te eten dat ze daar hebben. Hun ontbijt nemen ze om 6u, om 11u30 krijgen ze lichte maaltijd (een boterham met stukje fruit ofzo), om 14u is het dan lunchtijd en om 17u krijgen ze hun avondeten al voorgeschoteld tjah, gewoontes zeker!
Op onze weg kwamen we dan ook het schoolwinkeltje tegen. Daar kunnen de jongeren frietjes, een hamburger, chips, koekjes, snoepjes, toiletgerief, kopen. Dit zie je ook bij ons in Pax.
Daarna kwamen we eerst nog de oude turnzaal tegen (stond er ook wat bouwvallig bij) en, wat een verschil, de nieuwe turnzaal. Er hingen touwen, ringen, er lagen matten om aan hoogspringen te doen, . Ja die zag er toch wel deftig uit.
Na een twee uur durende rondleiding, gingen we eindelijk terug naar de bureau van de directeur. Ik zeg weldegelijk eindelijk want maag begon opnieuw weer zeer te doen (vannacht heb ik er ook al last van gehad). Nog vlug even het gastenboek tekenen en dan de auto in richting Pax. Het viel me op dat broeder Sam tijdens de rondleiding ook zeer geïnteresseerd leek. Ik polste het dan ook na bij hem in de auto. Hij is op dit moment al bezig met een opleiding om les te geven aan volwassen, maar hij gaat volgend jaar nog een opleiding er bij nemen om ook aan jongeren te kunnen lesgeven. Uiteindelijk zou hij ook heel graag met dove jongeren werken. Voor we naar Pax reden moest hij eerst nog in een winkeltje zijn in een nabij gelegen wijkje. Tegen 12u30 kwamen we dan aan in Pax. We kwamen nog maar binnen in de living of Sharon kreeg al de telefoon van Joyce in haar handen gestopt. Het was Baby en ze was al de hele morgen opzoek naar ons. Ze heeft van broeder Gaston namelijk de opdracht gekregen om enkele fotos te maken van enkele graven van overleden broeders. Ze had daarvoor onze camera nodig. Eerst snel iets gedronken, dan mij op mijn gemak op de wc gezet en dan naar het kerkhof (bevindt zich op het domein van Pax). Daardoor waren we natuurlijk enkele minuutjes te laat voor de lunch, maar daar maken ze geen problemen van.
Na de lunch gingen we dan opzoek naar de vice-directeur en de leerkracht van aardrijkskunde. We hadden de jongens die gisteren ons kwamen opzoeken namelijk belooft deze leerkrachten eens aan te spreken. De leerkracht hebben we gevonden en ze was dan ook zeer enthousiast. Ze wil de jongens heel graag ondersteunen. De vice-directeur zat in een meeting en zullen we morgenvroeg dan wel eens gaan opzoeken.
Nu, het was al drie uur gepasseerd dus besloten we maar nu al ons vieruurtje te nemen. Mijn maag bleef zeer doen, maar een ijsje kan toch zo goed smaken é. Ik kon aan de verleiding niet weerstaan. Om vier uur gingen de jongens normaal gezien langskomen om te zien of de meeting van morgen door zou gaan. Maar er waren geen jongens te zien. We zijn blijven wachten tot 16u30 en dan was ons geduld op.
Tijd om te printen dan maar. Op naar de bureau van Rina en hopen dat het lukt. Na veel gesukkel met die stomme printer die de hele tijd blokkeerde, is ons mooi eerste werk de bundel met theorie en oefeningen die we voor skills hebben uitgewerkt af. Een mooi pakje van welgeteld 130 p. Morgen printen we dan ook nog onze handleidingen voor de computertraining af en dan kunnen we alles afgeven aan broeder John. Cho, wat waren Sharon en ik fier op ons werk!!!
Nog altijd pijn aan mijn maag, toch maar iets nemen, maar wat? Op de doos van motilium staat er: maagklachten. Dat maar proberen zeker er komt geen verbetering. Na het eten vraag ik raad aan broeder Luc, hij geeft mij zuigtabletten die Rennie noemen. Ook iets voor de maag, maar niet echt tegen maagpijn. Hij zegt dat ik het maar eens moet proberen, dat het niet echt kwaad kan. Hij zal het wel weten zeker, want hij is verpleger Als het toch niet betert zal hij mij naar een dokter meenemen We zullen zien, maar ik hoop toch dat het over is tegen morgen
O ja, toen we aankwamen zat er een jonge man te wachten in de zetels. Het was een jongen uit Zambië en kwam op come and see-bezoek. Eens kijken hoe het hier in Pax loopt, en als hij het hem hier aanstaat zou hij naar kunnen worden overgeplaatst (allé als ik het allemaal goed heb verstaan!).
Vandaag was het onze laatste les die we hebben moeten geven aan de mensen van skills. De andere sessies bestaan namelijk uit microteaching (dan moeten zij een stukje lesgeven aan ons en de andere leden), en bespreking van de SWOT-analyse. Nu, Baby heeft vandaag al haar microteaching gedaan. En in het algemeen was het zeker goed. Je moet wel weten dat het niet gaat om een realistische klassituatie en dat maakt het wat gefabriceerd. Maar we hebben Baby al zien lesgeven aan de jongens van de lager school en aan de jongens van het internaat, en toen vonden we al dat ze een goede lerares is en vele capaciteiten in haar heeft.
Na de les ben ik dan binnengesprongen in de bureau van Baby. Vant weekend zouden we normaal gezien een feestje bouwen omdat het ons laatste weekend in Polokwane is. Ik was dus eens gaan navragen of er al iets op poten was gezet. Ze belde onmiddellijk naar Champ (haar loverboy) om te vragen of hij vrij was. Het zou normaal gezien zaterdagavond doorgaan. Ze zal ons morgen of overmorgen wel inlichten over het hele gebeuren. Ben eens benieuwd. t Zal waarschijnlijk één of andere bar worden in de buurt! Maar ik kijk er wel al naar uit.
Deze morgen bij het ontbijt hadden we zo al een vermoeden en ja hoor, het waren pannenkoeken voor dessert! Mmmmmmm aangevuld met nog een halve reuze papaya jaja deze week is het fruit gelijk in grote toegenomen hihi maar, dat vind ik niet erg hoor Ik ben zowat verslaafd aan fruit, en zeker hier, hier smaakt nog eens dubbel zo goed!
Na de lunch ging Sharon een dutje doen, ik zit liever wat buiten op het terras Het is mijn dagje namelijk zo niet tjah vrouwen hebben dat zo wel eens é lekker uitwaaien zal me deugd doen! Maar, daar zeg ik zoiets, het was inderdaad uitwaaien. Veel, en jammer genoeg ook wel een koud windje. Maar, dat hield mij niet tegen. Ik was wat aan het dommelen, toen ik plots in de verte mijn naam hoorde weerklinken. Ik keek op en zag een jonge gast staan. Hij vroeg me even tot bij hem te komen. En ik, die zoals altijd gehoorzaam , ging naar hem toe. Het was Tebogo, iemand van de boarding masters. Hij stak een hele litanie af, dat hij me niet veel ziet, en dat ik eens bij hem moest langskomen op zijn bureau. Hij wou ook eens naar België komen en mijn ouders ontmoeten ok, het werd wat warm onder mijn voeten. Hij vroeg dan ook mijn telefoonnummer. Ik zei hem dat ik een Belgisch nummer heb, en dat dit veel te duur was om hier mee te bellen (pfff, hoe geraak ik hier uit?) Hij wou zo graag eens met mij alleen praten en zeggen wat zijn hart voor mij voelde (oeioei help Sharon, waarom ben je nu niet hier!) gelukkig moest hij dan door, want de jongens van het internaat hadden bijna gedaan met de les. Ik ben dan maar een rustiger plaatsje, en eentje uit de wind, gaan opzoeken en daar wat genoten van het zonnetje.
Om 14u30 hadden we dan opnieuw een computerles te geven. Er waren drie leerkrachten komen opdagen, waarvan twee nieuwe. Die ene zetten we aan het werk met een oefening en de andere kregen privéles van ons. We namen dus elk een leerkracht onder onze hoede en ik moet zeggen dat dit enorm goed lukte zo. De leerkracht die ik begeleide had nog nooit een computer opgestart, laat staan er mee gewerkt. Ik heb dus stap voor stap de delen van een computer uitgelegd, haar de computer leren opstarten en daarna om wat muisgevoeligheid bij te brengen haar een oefening in paint laten maken Toen ik merkte dat ze al iets beter overweg kon met de muis, hebben we samen dan de Word-oefening gemaakt die we op papier hebben staan. Zo maakt ze stap voor stap kennis met de verschillende mogelijkheden in Word. Tegen het einde van de les had ze veel bijgeleerd. Ze vertelde me dan ook dat ik een goede leerkracht ben. Ik was dus heel tevreden met de les! Maar al snel werd ik weer overvallen door een vreselijk druk op mijn onderbuik verdikke toch!
Ondertussen hadden we op de computer van de leerkrachten ook het oude virusprogramma er van gesmeten, want die werkte toch niet meer, en er AVG op geïnstalleerd. Gelukkig werkt het op deze computer, want we hebben het al op server en op de computer van de leerlingen geprobeerd, maar daar lukt het dus aan geen kanten. Na een uur scannen had hij al 8 virussen gesignaliseerd en in quarantaine geplaatst.
Om vier uur dan kwamen twee jongens van het internaat. We zouden normaal een meeting hebben met een groep jongens die zich willen bezig houden met de afvalproblematiek op school, maar de meeste jongens zijn nu aan het sporten. Ze wilden dus de meeting opnieuw verzetten. We hebben dan even met hen rond de tafel gezeten, en die jongens zijn echt wel gemotiveerd. We hebben hen duidelijk gemaakt dat wij niet echt meer iets op touw kunnen zetten, omdat we volgend week vrijdag al weg zijn. We willen hen natuurlijk wel op gang zetten. We checken bij hen welke leerkrachten wel te vinden zouden zijn voor initiatief, en het team dan ook zouden willen ondersteunen en de teamvergaderingen willen bijwonen. Morgen zullen we die leerkrachten opzoeken en nagaan of ze hen wil bijstaan en of ze vrijdag kunnen aanwezig zijn bij de meeting. De jongens zaten al met goede ideeën in hun hoofd. Ze willen affiches maken om rond te hangen op school. Ook zouden ze graag toegang krijgen tot het computercentrum, zodat ze op het internet wat feiten kunnen opzoeken, zodat ze dit als argument kunnen gebruiken. Er zit heel wat potentieel in die jongens, en als ze geen leerkrachten vinden die hen wil bijstaan, hoop ik dat ze er toch mee doorgaan. Verder vroegen ze nog wat we vonden van Zuid-Afrika en hoe het leven in België is. Hoe houden jullie het proper in België? Wat doe de overheid daar aan? . t Jah wij worden er dan ook van kleins af aan op gewezen dat we niets op de grond mogen gooien, dat sluikstorten verboden is, dat wanneer je hond een drol achterlaat je het moet opruimen, . . Het is er zowat ingestampt bij ons! t Waren vriendelijke gastjes en ze zouden graag ons e-mail hebben om ons zo op de hoogte te houden van hun campagne en om eventuele raad/vragen te kunnen stellen. Hopelijk lukt het hen!!!
Na de meeting namen we dan ons vieruurtje dat ondertussen alweer een kwart-voor-vijfje werd. Oh ja, toen we met de twee jongens naar de ontmoetingsruimte gingen, kwamen we broeder Johan tegen. Hij zou met ons volgende week eventueel naar Klerksdorp willen gaan. Dit is een school die nog altijd in de handen is van de broeders van liefde. Na ons vieruurtje zochten we broeder Johan dan nog maar eens op. Omdat het toch wel 5uur rijden is zouden we daar overnachten oeioei, hoe gaan we dat in onze planning inpassen. Maar t is ons gelukt. Normaal gezien vertrekken we maandag om 16u, na al onze lessen, naar Florida bij Johannesburg. De dinsdag gaan we dan een bezoekje brengen aan de school in Klerksdorp en de woensdag (geen les wegens feestdag) keren we dan op ons gemakje terug. Cho, Sharon en ik kijken er al naar uit. Broeder Johan moest wel nog eens bellen om af te spreken daar, maar normaal gezien zal het wel in de sjakosj komen Amaai, t zal plots snel gaan dan. Want normaal gezien zouden we dan de zaterdag opnieuw richting florida gaan. We zullen daar dan tot de woensdag verblijven om dan in Johannesburg aan onze rondreis te beginnen.
Tijd om nog eens de computer van de leerkracht in de computerklas te checken. Hij was klaar met scannen en had uiteindelijk 10 virussen gevonden en meer dan 200 gevaarlijke of geïnfecteerde dingen (ja sorry, maar ken daar nie te veel van). Diene computerklas moet dringend eens door een specialist onder handen worden genomen. Informatici die dus geïnteresseerd zijn om voor minimum 6 maanden hier als vrijwilliger wil komen werken, zijn hier meer dan welkom!
Uiteindelijk is het al weer 18u en bijna tijd om te gaan eten en de rest kennen jullie wel zeker hihi
Morgen gaan we dan naar een school voor mensen met een beperking. Ben eens benieuwd! Jullie ook? Bezoek dan morgen opnieuw deze blog en je krijgt een uitgebreid verslag!
Shap
Knuffel en zoen
Noetje*
PS: Barbara, een dikke verjaardagszoen!!! Ik hoop dat je een leuke dag gehad hebt of misschien moet je het nog vieren? Knuffelknuffel
Vandaag wou Sharon eens geen wekker zetten maar, zoals gewoonlijk, was ik toch al weer vroeg wakker. Ik bleef nog liggen tot rond 8u15 en dan maakte ik me al stilletjes klaar. Ik sloop de kamer uit, want ik wou Sharon niet wakker maken. In afwachting zette ik me achter mijn computer en begon al wat aan de interviews.
Na het ontbijt gingen we dan Rina opzoeken, want zij was de enige die we nog niet hadden geïnterviewd. Cathrine was daar ook, en ze wou het eens even met ons hebben over Gabriël (de kuisman die ook de computerlokalen schoonmaakt). Door de melding over de vele problemen met de computers, door het feit dat hij daar dikwijls uren bezig was en we hem ook soms achter een computer troffen, kwam Gabriël natuurlijk in een slecht daglicht. Rina wilde onze versie eens horen, want blijkbaar is Baby nogal iemand die alles zodanig kan uitvergroten. Gabriël zijn job hangt er tenslotte vanaf. We hebben nu toch al van een paar mensen van het skillsteam gehoord dat Baby niet goed kan samenwerken met anderen. Ook in het verleden klikte het niet tussen Baby en andere medewerkers. Haar job op zich doet ze heel goed en met de andere broeders, de vrijwilligers en de mensen uit haar community kan ze heel goed mee overweg. Ze heeft toch blijkbaar een dominant karakter en kan mensen heel goed overwelmen/inpalmen (of hoe je dat ook zegt). Ze kan heel moeilijk gezag van bovenaf verdragen en doet blijkbaar graag haar eigen zin. Op persoonlijk vlak kan ik het heel goed met haar vinden, daardoor heb ik het wat moeilijk als ze dan zo over haar praten. Maar ik kan het wel best geloven. Ze kan zeer expressief zijn Maar Rina sprak dan over het niet meer verlengen van haar contract, en dat zou ik héél jammer voor haar vinden. Ze heeft zoveel capaciteiten en ze kan ongelofelijk goed lesgeven. Ik hoop dat ze het er toch nog eens over zullen hebben met haar.
Het probleem is dat wij hier geklaag van alle kanten horen over iedereen, en ik weet gewoon niet meer wat ik er mee moet aanvangen. Wie moet je op den duur geloven??? Ach, nu zit ik er wat mee, maar ik probeer het gewoon over me heen te laten gaan! Ze zullen mij niet klein krijgen hihi
Oja, toen we met Rina aan het afspreken waren voor een meeting met alle leden van het skillsteam over ons onderzoek, kregen we te horen dat het volgende week woensdag, de 24e september, hier Heritage day is. Dit is een nationale feestdag, en dat betekend dus een dagje vakantie!!!
Deze middag zijn we dan weer volop in gang geschoten aan onze computers tot er plots iemand op de deur klopte. Het was Gabriël. Hij wou even met ons praten en leek wat overstuur. Hij wou weten wat wij precies tegen broeder Johan hadden gezegd. Want blijkbaar vatte hij het op dat wij hem beschuldigd hadden voor het deleten van documenten en programmas op de computers, het veranderen van instellingen, en dergelijke. Hij vertelde ons dat de kans dus groot was dat hij zou worden ontslaan. Wij hem dan maar proberen uit te leggen met handen en voeten dat wij nooit iemand hebben beschuldigd, maar dat wij enkel de feiten hebben gemeld aan broeder Johan in het belang van de computerklassen. Want gelijk het er nu uitziet, is het al een puinhoop. Vele rommel op de computers, programmas die niet meer werken cho, en het zou zon mooi computercentrum kunnen zijn! Nu ja, we probeerden hem wat gerust te stellen en vertelden hem dat ze hem niet zo rap gaan ontslaan. Zeker omdat ze geen bewijzen hebben tegen hem.
Pffff Sharon en ik liepen er toch wel ambetant van! Het is alsof wij nu de schuld krijgen dat er hier iemand misschien zou ontslaan worden nee, het gaf me echt geen goed gevoel. Wij komen hier tenslotte om te helpen, niet om iemands job af te nemen
We proberen ons toch nog eventjes te concentreren op ons werk en rond 16u20 is het dan tijd voor een vieruurtje! En na onze ontdekking van het lekkere vanille-ijs in de diepvries gisteren, kunnen we aan de verleiding niet weerstaan. En ja hoor, daar gaan we weer. Dat zalige gevoel op je tong, zo zacht, zo onweerstaanbaar lekker!! Het deed me efkes het hele voorval vergeten.
Uiteindelijk besloten we toch eens naar broeder Johan te gaan, want de communicatie is ergens opnieuw volledig verkeerd gelopen. Ik heb echt het gevoel dat de communicatie hier niet vierkant draait, maar 16-hoekig niet te doen! Met een klein hartje klopten we aan, want diene hond blue kan ieder moment in de aanval gaan. Maar we hoorden hem niet. We gingen binnen en vertelden het hele verhaal. Broeder Johan verschoot er eigenlijk niet van, zo gaat dat hier. Er is helemaal geen sprake van een ontslag. Gabriël heeft enkel een waarschuwing gekregen. Trek het je niet aan, zei hij, dat is hier de mentaliteit, als ze maar kunnen roddelen. Van een mug maken ze een olifant. WELCOME TO SOUTH-AFRICA, DONT TRUST ANYBODY!
De babbel met broeder Johan heeft ons goed gedaan. En, we begrijpen nu ook waarom hij zon nood aan rust heeft! De mentaliteit maakt hem zot met zulke mensen is het niet echt gemakkelijk om mee samen te werken. Toch hopen we nog altijd dat onze SWOT-analyse toch ietsiepietsie zal helpen om de communicatie tussen de teamleden weer op gang te brengen.
Tijdens het avondeten kan het aan tafel ook soms zo ijzig stil zijn. Net of er iemand gestorven is. We hebben dan het gevoel dat er niet MAG gesproken worden. Vandaag was het net weer zo, en we probeerden broeder Sam die net voor ons zit tot aan het lachen te brengen. Even verscheen er een glimlach, maar die was al snel weer verdwenen. Ze zouden hier beter eens een lachcursus volgen hihi gelukkig kan broeder Luc nog veel lachen, en doorbreekt hij vaak de ijzige stiltes maar vandaag was hij er niet!
Ammai, wat een verhaal Komt het nog goed tussen de leden van skills? Wat zal er met Gabriël gebeuren? Zullen de broeders een lachcursus volgen? We weten het niet, maar ik hou jullie op de hoogte
Deze morgen terwijl ik nog snel de documenten voor onze sessie met skills moest doorsturen om te kunnen afprinten, heb ik dan ook nog vlug mijn blog toegevoegd.
Er moest dan ook nog wat uitgeknipt worden, en we waren gelukkig net op tijd klaar. Het eerste deel van de les over een lesplan opstellen, vlotte niet echt vond ik. k Had de indruk dat het wat saai overkwam, en soms zat ik vast. Ik dacht dan in mijn eigen Help, Sharon zeg ook iets!, maar Sharon zei niets want jah ze kent zelf praktisch niets over. Zij had het gevoel dat zei de grootste lerende op dat moment was, omdat de anderen van skills al ervaring hebben met lesgeven en zij niet Het tweede deel verliep dan veel vlotter, het was dan ook groepswerk. En uiteindelijk viel de les op zich eigenlijk toch goed mee! Ik denk wel dat ze er toch iets van opgestoken hebben
Het was nog een uur en een half tegen lunchtijd, geen zin meer om te werken, prachtig weer, dus . (je kunt het al raden zeker?hihi) zalig in het zonnetje gezeten! k weet dat we dat dikwijls doen, maar nu was het eens wat langer en in de volle zon aja want hier is het om 16u al een avondzon en ik zou toch graag een mooi kleurtje hebben é
Na het eten had Sharon het wat moeilijk Ze mist het stadsleven, de drukte, en hier is het natuurlijk totaal het omgekeerde! We zijn hier ook al 5 weken en de stageweken zijn ook niet zo afwisselend, en dat geraakt ze een beetje beu. t Is een vrouw die van wat meer spanning in het leven houdt geen planning, geen vaste tijdstippen, jaja, we leren hier elkaar beter kennen! Ik geniet hier nog altijd van de rust, maar dat stageverslag en reflectieverslag altijd maar aanvullen, dat steekt op den duur toch wel wat tegen. Dat is zo weer da schoolse gedoe pffff! Maar ja, hoort er bij é . Ik ben het hier zeker nog totaal niet beu Nu, ja ze had het dus wat moeilijk. Ik wou haar zo graag wat opbeuren, maar wist totaal niet hoe. Ze is dan wat in de kamer in haar boekje beginnen schrijven.. Vond ik wel een goed idee! Dat doe ik ook als ik me wat minder in mn vel voel. Je kunt het zo een beetje van je afschrijven en dat lucht op, vind ik. Nu, ik ging terug naar het terras via de tuin. Toen ik langs de boom met dinosaurusstekels liep die vruchten draag die apen heel graag lusten, maar er niet bij kunnen wegens die stekels, zag ik delen van de vrucht op de grond liggen Eindelijk! Broeder Luc had er al dikwijls over gesproken, dat deze vruchten dan met een knal openspringen en er dan een mooie bloem te voorschijn komt de knal heb ik jammer genoeg niet gehoord, maar er hing een mooie witte bloem (hij lijkt wat op een kleine bloemkool, zoals Baby het zegt).
Ik wou dan de trapjes op gaan naar het terras, en wat lag er daar op de tweede trede??? Jaja, een grote sprinkhaan Allé, ik vond da toch groot, volgens broeder Luc is dat nog een kleintje. Nu, ik wist niet zeker dat hij nog leefde dus besloot ik met een takje hem eens aan te raken. Zijn poten bewogen, maar was dit een na-reflex of leefde hij echt nog? Geen idee
Sharon kwam er dan ook aan, want we hadden om 14u30 een computertraining te geven. Ik toonde haar de open gesprongen vrucht, de bloem, de krekel, en toen verscheen er opnieuw een vrolijk Sharonneke! We probeerden de krekel op een blad te leggen, om ze zo dan op tafel te leggen. Allé, Sharon deed het meeste, want ik ben daar zo gene held in we zaten allebei op onze huk en plots sprong hij eenmaal vooruit. Ik verschoot zodanig dat ik achteruit op mijn gat viel hihi We hebben hem uiteindelijk toch op tafel gekregen, maar leeft hij nu nog???
We gingen dan naar de computerklas, en Baby stond buiten te wachten. Blijkbaar waren haar leerlingen niet komen opdagen en had niemand haar verwittigd. Ik nam haar mee om naar de krekel te gaan kijken, en zij zonder pardon, pakte ze dat beest met haar handen vast. Plots maakte het nog eens een sprong en we verschoten allebei! t Is toch maar iets raars hoor voor de rest verroerde hij geen vin (a neen, da kan ook nie, want een krekel heeft geen vinnen ;-)).
De opkomst voor onze computerles was ook niet denderend. Twee leerkrachten van Paxana, en ze zijn hooguit 15min gebleven. Blijkbaar hebben ze enorm veel werk met rapporten enzo te maken. 26 september is het dan ook het einde van de term en hebben ze een weekje vakantie. Voor de rest kwam mr. Rapaledi van Pax opdagen, hoewel het geen les is voor de leerkrachten van de middelbare school. Hij wou wat documenten van zijn e-mail afdrukken, en ook nog een Yahoo-mail aanmaken. We ontdekten toen hij zijn internet opende, dat het onmiddellijk op de google-site sprong met zoekopdracht porno. Vonden wij toch maar wat vreemd, en konden ook niet inbeelden wie dit zou ingesteld hebben. Dit zou natuurlijk de oorzaak kunnen zijn van de vele virussen op de computers. Wij dan maar broeder Johan opbellen om te vragen of hij niet eens wou afkomen naar de computerklas. Hij heeft het dan in orde gekregen. Volgens mij moet er daar toch eens snel geroefeld worden in de computerklas. Eens alles formatteren, want die computers zijn een kleine puinhoop geworden
Na de les, niet da we veel hebben moeten doen, was het dan tijd voor een vieruurtje. Oh ja, het viel ons in dat broeder Luc vrijdag een nieuwe doos vanille-ijs gekocht had mmmmm we wisten wat gekozen als vieruurtje. In zulk weer kan dat toch niet ontbreken é!!!
Baby vroeg dan om haar een eindje te vergezellen naar haar huis. Geen probleem, want we dachten er toch aan om een kleine wandeling te doen
Maar net toen we wilden vertrekken, stelde broeder Thomas haar voor om haar naar huis te brengen met de auto. Jah ik zou ook geen neen zeggen, ze doet te voet anders een uur over!
Sharon stelde voor om anders nu nog de fotoshoot te houden, nu met de mooie avondzon Wij dus naar onze kamer ons gaan omkleden en op onze blote voeten naar een boom of struik met mooie bloemen. Maar ja, wij zijn geen fotomodellen, hoe moeten we in godsnaam poseren.. we lachen ons e kriek.. maar, ik zal jullie niet langer laten wachten hier is het resultaat dan
Ja, normaal ging ik mijn verhaal over dit weekend gisteren al online gezet hebben, maar net op moment dat ik op toevoegen klik (zo rond 22u) valt het internet ui! Grrrrrrrrr Maar kijk, hier volgt dan toch mijn verhaal van de voorbije twee dagen:
Thobela,
Ja ja, ik weet het ik heb jullie gisteren in de steek gelaten, maar vandaag krijgen jullie twee verhalen te horen goed?
Zaterdag 13 september
Eindelijk nog eens goed geslapen! Maar dat betekent niet dat ik uitgeslapen ben achja, het is toch weekend en het wordt een weekendje lekker ontspannen!
Om 9u stond onze wekker, maar was toch al iets voordien wakker geschoten om 9u30 arriveerden we aan de ontbijttafel, en Joyce merkte onmiddellijk op Oh, youre so late!!! t Jah, die is zeker de Belgische gewoontes niet gewoon 9u30 voor een zaterdag is voor velen zelfs nog vroeg Daarna maakten we ons snel klaar en om 10u25 was broeder Luc weer eens zo vriendelijk om ons naar Baby te brengen.
Baby, haar zus en Dilawrence stonden al klaar We maakten eerst nog een flinke wandeling terug richting de grote baan. Daar konden we dan de minibustaxi nemen.
Gelukkig stond er daar net eentje en hebben we dus niet meer moeten wachten. We zaten er met 17 op, wat heel goed meevalt (dus niet op elkaar geplet) en het was 9,50 ZAR (= 0,95 euro). Ik had de indruk dat we een heel andere weg namen en er veel langer over deden. Maar Sharon merkte onmiddellijk op dat broeder Luc gewoon sneller rijdt! Omdat het heel ongebruikelijk is dat blanken een minibustaxi nemen, hadden we eerst wat bekijks Maar dat zijn we ondertussen al iet wat gewoon geworden! Hihi
Eenmaal in Polokwane aangekomen, stapten we allemaal uit.. We wandelden onmiddellijk al een winkelcentrum binnen, maar deze keer waren wij daar de enige blanken. Sommigen keken raar op dat wij samen op stap waren met zwarten De apartheid is hier zeker nog niet verdwenen!!!
Vlug eens een schoenwinkel binnen, maar Baby vond de schoenen toch iets te duur. Wij lieten ons oog al snel op een soort pizzahut vallen Wij weten wat we gaan eten hoor deze middag!
We wandelen het grote zwarte winkelcentrum uit en we komen op een marktje, maar geen gewoon marktje, neen, het was een marktje met allemaal kapp(st)ers samen. Daar laten we de zus van Baby achter. Ik had ook heel graag allemaal kleine vlechtjes ofzo laten leggen, maar toen Delawrence aan me haar kwam, zei ze zo zacht, dat wordt dus een moeilijke klus. Daar hebben de meeste vrouwen ook heel kort haar. En die mooie krulletjes, vlechtjes e.d. zijn eigenlijk extentions (idd, vals haar die er wordt aangevlochten). Hun haar is zodanig stroachtig dat je er niet echt veel mee kunt aanvangen. Daar gaat ons idee van mooie negertjes met hun leuke krulletjes
Oh ja, deze zus is 17 jaar en heeft al een zoontje van 1j8m. Gelukkig kan ze nog verder naar school gaan
De grote zoektocht onze traditionele kledij kan beginnen Joepie!!!
In de eerste winkel dat we nog maar binnen gaan, zien we daar al iets heel moois hangen. Natuurlijk enkel in M en in XL. Veel te groot voor mij dus. Sharon twijfelt, en denkt dat het haar ook niet zal passen. Baby overtuigt haar toch om het te passen, en daar gaat ze dan, het paskotje in! En echt, het stond haar gegoten, echt prachtig! Ook Sharon was er helemaal weg van Ja hoor, het was verkocht! Daarna doen we nog een paar andere winkels, maar ofwel is het veel te groot, ofwel is het mijn smaak totaal niet! k Wil er tenslotte in België ook nog iets aan hebben. Pfff, k zat er zo mee in dat ik niet ging vinden. Maar Baby stelde me onmiddellijk gerust dat we nog vele winkeltjes kunnen doen, en als we echt niets vinden we dan wel iets zullen laten maken toch bleef ik wat sipjes In een volgende winkel dan, beetje H&M-achtig, heeft Sharon dan eindelijk een zakje gevonden! t Is echt nen mooitje En ik nog altijd niets Baby en Delawrence krijgen honger en we lopen een KFC (Kentucky fried Chicken) binnen, waar ze een ijsje kopen Wij passen, want wij denken aan de lekkere pizza die we straks zullen eten. Het ijsje (softijs met caramelsaus en brownie) ziet er super lekker uit, en we beslissen er na het eten ook eentje te nemen Even later komt daar ook een jongere broer van Baby toe (één die we nog niet hadden gezien).
Toen het ijsje op was, kreeg Baby telefoon dat haar zus klaar was. We gingen dus terug richting kappersmarktje (k zal het maar zo noemen zeker). Onderweg kwamen we nog een winkeltje tegen, waar Baby ons nog snel mee naar binnen nam. En ja hoor, deze keer was het mijn beurt! Ik vond een héél mooi traditioneel kleed en verder nog een mooi t-shirtje. Alles samen maar 150 ZAR echt goedkoop! Cho, wat was ik blij dat ik ook iets gevonden had Baby zag het aan mijn gezicht en aan mijn manier van doen k Was plots een andere persoon. Hihi. Waar een mens niet allemaal gelukkig van wordt é! Hihi
(oh ja, een fotoshoot volgt later wel!)
Maar nu vlug doorwandelen naar het kappersmarktje. Onderweg nog meisjes tegengekomen die we gezien hadden in de meisjesschool te Doornspruit gelukkig niet zo uitgelaten als toen! Plots hoorde ik ook mijn naam roepen. Ik verschoot me dood! Het was blijkbaar een jongen die op Pax op school zit en blijkbaar mijn naam heeft onthouden (één van de enige ). Verder kwamen we ook een vriendin van Baby tegen, Joyce. Ze heeft ons de rest van de namiddag vergezeld.
Ok, nu vlug de zus van Baby opgehaald en iets zoeken voor te eten. Sharon en ik waren al scheel van den honger! Wij zin in pizza, zij in KFC. Dan maar eerst onze pizza gaan ophalen en dan meenemen naar de KFC, wat je in België dus niet zou moeten proberen denk ik! Cho, wij zaten daar aan een tafeltje boven in de KFC. Wij als enige blanken met een doos voor onze neus waarin een heerlijke pizza zat te wachten om opgegeten te worden. Maar ja, de beleefdheid vraagt te wachten. Die minuten leken wel uren, en wij maar wachten zoals een klein kind voor een pot snoep zit en er nog niet mag aankomen. Rond 14u40 konden we dan eindelijk onze eerste hap pizza nemen en we hebben er enorm van genoten!!! Cho, dat heeft gesmaakt! Na onze pizza zijn we dan nog zon Avalanche-ijsje gaan halen cho, ik voelde me gelijk in de hemel die smaak, die friste, die zachtheid, chocolade cho, het doe me denken aan die reclame van coca cola light met die knappe man ('I want you..., to be my man..., ...' als je weet wat ik bedoel ). Zalig
Ok, alles opgegeten, naar het toilet geweest maar Baby stelde voor nog efkes te rusten rusten? dachten Sharon en ik. Zij weten zeker niet wat echt shoppen is! Maar allé, na 10 min vertrekken we toch en gaan we naar het werk van Baby haar oudere broer. Hij werkt op de communiteitskorrekties.
Onderweg was ik geschokt van affiches die op straat aan palen gingen. Abortus, snel en pijnloos! De dag zelf nog! ze zouden beter reclame maken voor anticonceptie in plaats van voor abortus t Is gelijk voor te zeggen mensen, doe maar voort gelijk je bezig bent, en gebeurt er een ongelukje, geen probleem je kunt altijd abortus plegen . Erg toch!!!
Nu kijk, we kwamen aan bij de broer van Baby. Hij was net zijn auto aan het wassen. We installeerden ons allemaal in zijne bureau. Baby toonde de fotos van de trouw aan de anderen, zette wat muziek aan, en er werd rosé uitgeschonken. Daar gaan we weer, dachten Sharon en ik maar we hadden er wal zin in! Hihi Plots werd er ook worst (dus gewone warme worsten met saus é), ook ons werd wat aangeboden, maar we hebben hen vriendelijk bedankt!
Al snel was de drank op en ging ik samen met Baby en een vriend van haar broer (die daar ook werkt) naar de winkel. Ik dacht eerst dat we te voet gingen, maar neen hoor, ik mocht in een sjieke BMW stappen. Enen met leren zetels, met echt alles er op en er aan. We stopten bij een SPAR (ja hoor, dat hebben ze hier ook!). daar kocht die vriend nog wat witte wijn, een fles rosé en vier zakken chips Toen we terug op de bureau aankwamen, hadden de zus van Baby en Delawrence wat in het haar zitten prutsen van Sharon. Dan hebben ze ook nog soort dotje en fijn vlechtje in mijn haar gedaan ze zijn blijkbaar verzot op ons haar. Zo zacht
De drank was nog niet helemaal op, maar de broer van Baby moest sigaretten halen. Nu was het de beurt aan Sharon om mee te rijden (weliswaar niet in een sjieke BMW). Toen ze terug kwamen, hadden ze nog meer wijn mee.. jaja, ze kennen er hier wat van! Sharon vertelde me ook dat die broer blijkbaar een oogje op haar heeft. Ze heeft hem wel heel klaar en duidelijk gemaakt dat ze al 7 jaar samen is met een jongen in België. Gelukkig begreep hij dat, en liet hij haar gerust!
We aten wat chips, dronken wat wijn, en werd er wel gezellig ondertussen wel een berichtje naar broeder Luc gezonden om te zeggen dat we later thuis zullen zijn en dat we dus niet op tijd terug zullen zijn voor het avondeten.
Omdat het al bijna 19u was en de zus van Baby thuis moest zijn voor haar kindje, bracht haar broer haar samen met Joyce naar een minibustaxi. Wij amuseerden ons verder.. het zijn echt toffe mensen. De broer van Baby zit de periode dat wij in Kaapstad zitten, waarschijnlijk ook daar. We zullen dan waarschijnlijk eens afspreken, en zo hebben we onmiddellijk een persoonlijke gids en bodyguard! We bleven daar maar op die bureau van Baby haar broer wachten. Sharon en ik hadden het gevoel dat we al de hele dag overal gewacht hebben. En op wat? Geen idee gewoon wachten das hun hobby hier zeker? Hihi
Baby vroeg ons of we geen honger hadden. We hadden tenslotte nog niets gegeten voor avond. Honger had ik niet echt maar toen ze voorstelde om pizza te bestellen, konden Sharon en ik zeker geen neen zeggen! Iets later splitsten we ons op. Baby en ik bij de vriend van haar broer in diene sjieke BMW. Delawrence en Sharon bij Baby haar broer. We reden naar diene, k zalt maar pizzahut noemen en haalden onze pizza af. En weer moesten we wachten We reden een sjieke wijk binnen, waar we de BMW achterlieten. We stapten allemaal in de auto van de Broer van Baby (ok ja, jullie hadden het misschien wel al door, maar ook zijn naam ben ik kwijt). Sharon en ik zaten daar gesandwichd op de achterbank, maar we konden eindelijk van onze pizza beginnen smullen dachten we! Maar neen hoor, we stopten eerst nog aan een nachtwinkel waar ze nog bier en Smirnoff kochten ok dan ééntje dan maar é! En dan was het toch zo ver, de pizzadoos ging open!!! Een heerlijke geur bereikte mijn neus en een eerste hap verdween mijn mond in! mmmmmmm
Blijkbaar wou Baby haar broer ons nog meenemen naar een feestje. Sharon en ik zaten wat met dubbel gevoel. We wilden wel mee, maar morgen moeten we vroeg op voor ons tripje met broeder Luc. We willen ook niet in slaap vallen in de auto, of slecht gezind mee gaan verder dachten we ook aan de poort die misschien al gesloten zou zijn. Maar daar had Baby al snel een oplossing voor. Ze belde broeder Sam op, en dat was al een probleem van de baan. We besloten toch om niet mee te gaan naar het feestje en dus brachten ze ons maar eerst naar huis. Maar omdat volgende week ons laatste weekend is, zullen we volgende week samen met hen een feestje bouwen! Dat belooft!
Onderweg zag Baby dat onze Smirnoff uitwas en stopte ons al snel een nieuwe in onze handen. Neen, dat verstaan ze hier blijkbaar niet! Achja eentje dan nog maar é
Met veel ambiance, muziek en gelach in de auto, reden we richting Pax. En constant het zelfde zinnetje Are you fine?, waarop wij telkens antwoorden more than fine!. Gieren van het lachen deden we. Onderweg kreeg Delawrence ook regelmatig telefoon, maar ze wou niet opnemen. Sharon beantwoorde ze dan maar met hello, with Sharon, the secretary of Delawrence?, Delawrence is in the shower, but you can leave a message! ziek hebben we ons gelachen. Baby en Delawrence moesten er zelfs van naar de WC. Dan maar stoppen, en hup, ze waren de auto nog niet helemaal uit of hun broek ging al tot aan hun knieën. Heel grappig zicht We zaten gelijk in the middle of knowhere.
Dan hup de auto weer in richting Pax iets voor de poort hielden ze halt, muziek vollenbak en wij maar dansen op de straat zalig!! Hihi
Ik lag uiteindelijk om 22u50 in mijn bed een beetje tipsie mijn ogen vielen toe op weg naar dromenland
Zondag 14 september
We konden vandaag gelukkig nog tot 7u45 slapen maar ja, je kunt het al raden zeker? Miss hier was natuurlijk al weer veel vroeger wakker cho, zo weinig geslapen, en als ik dan sliep had ik van die bizarre dromen
Maar kijk, ben toch nog deftig uit mijn bed geraakt en iets na 8u zaten we al aan de ontbijttafel. De zondag ontbijten de broeders ook om 8u i.p.v. om 6u30. Dus we waren eens op tijd. Joyce kwam net binnen en ik zei haar look we are on time!. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht
Om 8u45 zaten we in de auto en vertrokken we richting Tzaneen. We reden opnieuw de bergen in. In het begin was het een beetje dezelfde route als onze eerste uitstap. Maar vandaag reden we dan in plaats van door de George vallei, over de bergen. We passeren langs het Stanford lake college. Dit is een hele dure privéschool! Enkel kinderen uit hele hoge kringen komen hier naartoe (dit kunnen zowel blanken als zwarten zijn). Er was een meertje bij waar ze kunnen zwemmen, zonnen, kanoën, tjah, rijkeluiskinderen
Onze eerste stop dan is aan de Magoebaskloof. Hier hebben we een prachtig uitzicht.
Iets verderop dan stoppen we nog eens, maar nu om iets te drinken. gelukkig stopten we, want mijn blaas stond op ontploffen Ik nam een cappuccino en het heeft me enorm gesmaakt
Daarna was het weer tijd om verder te gaan. Om bij de Debegeni watervallen te geraken moesten we eerst langs een wegje rijden, die je kunt vergelijken met een wegje door de brousse, veel zand en stenen, veel weg en weer geschud.
Uiteindelijk kwamen we daar aan en het was machtig om te zien. Het geluid van het water was zo rustgevend. En zo helder water, ik heb er zelfs van geproefd! Lekker hoor Verder is er daar plaats om te picknicken of te braaien. Zalig om er de dag door te brengen. Naar het schijnt is het nog spectaculairder tijdens het regenseizoen, en ik vond het nu al zo prachtig!!
Nog nagenietend, rijden we weer verder. We passeren langs een verwaarloosde theeplantage die opgericht werd door een Engelsman. Het is nu helemaal verwaarloosd omdat de zwarten het domein weer hebben opgeëist. Het domein is namelijk van hun voorouders. De Engelsman respecteerde dit en schonk hen de theeplantages. Plots werden alle mensen daar werkloos. De zwarten dachten namelijk dat die Engelsman hen verder ging betalen. Maar die zei, ah nee, het is nu jullie grond é t Is echt een zonde! Naar t schijnt was het een prachtig bloeiend bedrijf.
Iets verder dan komen we aan bij de Wheelbarrow. Dit is een plantenwinkel, maar ook met een winkeltje waar ze kruiden, noten, drank, confituur, verkopen. Verder is er ook een restaurant aan verbonden. Het was al 12u30 gepasseerd en we besloten dan maar daar iets te eten. Het was er zo gezellig, zo tussen de palmbomen enzo. We zaten net in een oase Sharon en ik namen allebei de Wheelbarrow salade. Je kon het vergelijken met een Griekse salade. Daarbij kreeg je dan een heerlijk meergranen broodje! Amaai da was lang geleden dat ik nog eens zulk brood had geheten t was echt lekker!
Na de heerlijke lunch reden we weer verder. Op een bepaald moment passeren we een heel smalle brug. Vroeger reden er daar treinen over, maar nu niet meer want het is niet zo veilig niet meer. Je ziet zelfs al de barsten in de brug!
Een beetje verderop komen we heel wat fruitplantages tegen (advocados, mangos, bananen, ) en dan komen we uiteindelijk aan bij de platte waterval. Maar, jammer genoeg is er de laatste tijd nog geen of heel weinig regen gevallen, waardoor er te weinig water staat. Hierdoor missen we het effect. Broeder Luc verteld ons dat het anders precies kleine pareltjes zijn die naar beneden rollen. Het moet waarschijnlijk prachtig zijn!
Dan maar weer verder rijden richting Polokwane om zo weer naar Pax te gaan. We rijden onder andere door Modjadjiskloof (een klein dorpje). Langs de weg komen we dikwijls een bordje tegen met padstal op. Op die plaats verkopen dorpelingen er plaatselijke groenten en fruit. Maar vandaag is het zondag, en is er dus niets te zien! Een ander klein dorpje die we doorrijden heet Duiwelskloof en een beetje verderop rijden we door een hele rijke buurt. Sjieke villas allemaal afgeschermd door hoge hekkens of muren amaai, zo zou ik toch niet willen wonen hoor. Ik ging bij broeder Luc na hoeveel zon huis hier kost. Een deftige villa met garage en tuin kost hier 500 000 ZAR (= 50 000 euro) jaja, daar heb je in België dikwijls alleen nog maar de grond voor
Om 15u30 komen we terug aan op Pax. Ik zet mij wat buiten en geniet nog van de zon, want in de auto kan het gelijk nen sauna zijn! Zalig, die buitenlucht!
Dan is het ook nog eens tijd voor een vieruurtje mmmmmmm
Voor de rest wordt het dus weer gewoon verder luieren!
Amaai, het is vandaag net 1 maand geleden dat we hier in het verre, maar prachtige Zuid-Afrika zijn aangekomen Gaat de tijd rap zeg. Vinden jullie ook niet?
Nu, kweet niet hoe het komt, maar ik slaap nu al een week niet meer goed. t Is niet da k nie kan inslapen, maar tis dak zo veel wakker word Dat geeft het gevoel da k nie vast geslapen heb. En eenmaal 7u lig ik meer wakker dan dat ik in een diepe slaap ben. Dit maakte het vandaag opnieuw een vermoeiende dag!
Ik keek uit naar de sessie voor skills van vandaag. We deden namelijk activiteiten rond team building. We konden jammer genoeg niet op tijd beginnen, en dat maakte me wat ambetant. Zeker omdat ik wist dat er veel op het programma stond. Maar kijk, iedereen was er en we konden dan toch beginnen.
een eerste activiteit:
Eerst legden we uit wat een SWOT-analyse is. Het gaat om de sterktes en zwaktes van interne factoren en om de kansen en bedreigingen vanuit de omgeving. We gaven ze allemaal kaartjes met een rood en een groen + op. hierop moesten ze de sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen noteren. Nadien moesten ze deze op het grote blad leggen die in vier velden was verdeeld. Namelijk de velden: sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen. Ze moesten hierbij kort vertellen wat ze genoteerd hebben. Aan de hand hiervan konden we dan een actieplan opstellen. We stelden vast dat er een groot probleem is rond communicatie tussen de teamleden. Hét voorstel dat uit de bus kwam, is het organiseren van meetings. Omdat Cathrine de director is, hebben we haar de taak gegeven om dit te organiseren. We merkten aan haar reactie dat ze die taak eigenlijk niet op zich wou nemen. We zullen toch proberen een eerste meeting te organiseren, en hopelijk wordt het dan verder gezet eenmaal we weg zijn!
een tweede activiteit:
Deze activiteit heb ik afgesnoept van mijn lieve nicht Barbara (dank je voor de tip!!!).
We lieten Baby, Cathrine en Benedict enkele minuten een stukje van de boerderij observeren. Daarna werden ze allemaal geblinddoekt en moesten ze van bij mij tot bij Sharon geraken aan de overkant. Ze mochten praten met elkaar, en dus helpen. Baby en Benedict vertrokken wat samen en gingen maar door. We maakten hen duidelijk dat ze een team zijn en dat Cathrine alleen achter bleef. Er kwam niet echt verbetering in, maar uiteindelijk geraakten ze er wel. Dit was niet zo moeilijk omdat ze goed wisten langs waar ze moesten gaan, maar we gaven hen de opdracht terug te keren, maar niet langs die weg van waar ze kwamen. Dit hadden ze natuurlijk niet goed geobserveerd en was al veel moeilijker. We gaven hen nu ook expliciet de opdracht dat ze als een team moesten samenblijven, wat blijkbaar heel moeilijk voor hen was. Door dit dikwijls te herhalen, bleven ze dan toch als één team samen. Hier viel ons onmiddellijk op dat Baby de leiding nam. Maar omdat Cathrine de director is, gaven we haar dan de opdracht om de leiding op zich te nemen en er voor te zorgen dat ze als een team aan de overkant moesten geraken. Het viel onmiddellijk op dat Cathrine geen leidersfiguur is en dat ze heel onzeker is. Dat zegt veel over de redenen over het mislopen van de communicatie binnen het team.
Jaja, het was geen simpele opgave!
Tijdens de vorige activiteit gaf Benedict aan dat er meer moest gelachen worden binnen het team. Dit is hierbij alvast in orde gebracht.
een derde activiteit:
We gingen allemaal samen naar de gang waar ook onze kamer zich bevindt. We gaven hen elk een ballon en lieten die opblazen. Zelf blies ik ook twee ballonnen op (Sharon mag geen ballonnen aanraken, want ze is allergisch aan latex). Ze kregen dan de opdracht om drie ballonnen in de lucht te houden en ze mochten maar één hand gebruiken. Ook mochten ze niet steeds de zelfde ballon omhoog stoten. Zo moesten ze zich door de hang verplaatsen. In het begin was het heel moeilijk en we zagen dat één hand toch iets te moeilijk was. Ze mochten dan toch hun twee handen gebruiken, maar dan nog ging het heel moeizaam. Ze stonden namelijk veel te ver van elkaar en spraken bijna niet met elkaar. We moedigden hen dan aan om echt als een team te werken en te communiceren. Dan ging het uiteindelijk beter en beter. Veel gelach, veel geroep, er is zelfs een bloempot gesneuveld! t Was machtig om ze bezig te zien! Ook hier zag je opnieuw dat Cathrine niet het initiatief nam om de leiding op zich te nemen en te zeggen wat de anderen moeten doen ofzo.
een laatste activiteit hebben we weer binnen gedaan:
Ze kregen een groot wit blad voor hun neus en een potlood. De bedoeling was dat wij hen iets opgaven om te tekenen. Cathrine moest dan beginnen tot we next riepen, dan moest Benedict verder tekenen tot we opnieuw next riepen en zo ging de tekening dan naar Baby, en zo terug naar Cathrine enzo. Dit ging ze door tot iedereen vond dat de tekening af was. Een eerste tekening was een auto. Dit ging nog redelijk vlot, hoewel iedereen eigenlijk wel een ander idee in zijn hoofd had. De tweede tekening was iets moeilijker, namelijk een bord spaghetti met vleesballetjes. Je zag dat het een bord met eten was, maar wat? We haalden er broeder Johan erbij, maar ook hij wist niet wat het was! Maar het belangrijkste is dat ze als een team hebben samengewerkt. En opnieuw was het weer hilarisch om ze bezig te zien!
Ok, het is al over 12u nu.. tijd om de sessie af te sluiten. Ik hoop dat het team er deugd van gehad heeft, en dat het een eerste stap in de goede richting is!
Vanmiddag na het eten vlug naar onze kamer om wat te slapen. Versleten als we zijn legden we op ons bed met de wekker naast ons. Om drie gingen we dan naar de living en wachtten we af of er misschien toch jongens zouden afkomen om nog eens het afvalprobleem te bespreken. Maar neen hoor! Ach, we laten het dan voor wat het is en concentreren ons nu vooral op onze SWOT-analyse van het skills development centre. We hebben tenminste geprobeerd é maar in twee weken kunnen wij toch niets meer realiseren met hen! Hopelijk kunnen vrijwilligers die na ons komen het wel
Even gezapt op tv dan met een vieruurtje (allé eigenlijk een drie-uurtje-en-een-half) bij de hand. Niets gevonden we vielen bijna in slaap, dus besloten we dan maar nog wat verder te werken, en dit tot aan het avondeten
En ja hoor, het is weer zo ver tijd voor de blog, stageverslag, chatten,
En dan morgen een hele dag op schok met Baby dat zal nog wat worden!
Een printer gaan opzoeken om onze spelletjes, tekeningen en fotos af te printen
Oei, een koele wind buiten
Zeker 10 graden kouder dan gisteren
Toch een trui halen
Onze ballen in een zak
Kodak mee
Broeder Luc opzoeken
Voila, we zijn er helemaal klaar voor en jullie?
Waarvoor zie ik jullie denken
Awel, vandaag gaan ik en Sharon voor de eerste keer door de poort van het Paxdomein
Ja en dan?
Wel ja, t is wel de eerste keer dat we helemaal alleen, en dan nog wel te voet, het domein verlaten
Naar waar?
Had ik dat jullie dan nog niet verteld? Vandaag gaan we het day care centre nog eens een bezoekje gaan brengen. We hebben elk twee ballen gekocht voor daar, we hebben de fotos mee die we hebben afgeprint, we hebben inkleurprenten met dieren op mee en we hebben een lijst met leuke spelletjes opgesteld
Ok, we zijn dus aan de poort gekomen. Spannend hoor niemand te zien, niemand te horen alleen de krekels en vogels anders een enorme stilte en, twee blanke, dappere meisjes op stap als we om kijken wordt de kapel kleiner en kleiner, we voelen ons net midden in de woestijn op een bepaald moment vroegen we ons zelfs af: wat als je nu eens in de woestijn zou verdwalen? Hoe vinden die nomaden in godsnaam de weg in de woestijn? De zon? De sterren? Of toch één of ander kompas?
Ah, eindelijk weer een stukje bewoonde wereld! Thobela! Lekai? Regona! Aja, als je vriendelijk bent tegen de mensen, zijn zij ook vriendelijk tegen jou
Na een 20 tal minuutjes stappen komen we aan het straatje, met de wegwijzer day care centre. Hier moeten wij inslaan! Nog 5 minuutjes later komen we dan aan aan het day care centre zelf Spannend hoe gaan ze reageren???
Klop klop? We hoorden de kinderen al de dagmoeder (kzal haar maar zo noemen) kwam de deur openen ze was gelijk content ons te zien ook de kinderen kwamen onmiddellijk goeiedag zeggen (klapklap in hun handjes, wat goeiedag betekend in hun kindertaaltje). De juf was zo blij met de ballen, de fotos, de prenten enzo de kinderen kwamen rond haar staan en overliep de verschillende dierenprenten schattig om te zien. Enkele kinderen kwamen ook naar ons toe, de niet al te braafste van aaien tot slaan ketting proberen te nemen en hoe leg je die kleintjes, die amper Engels verstaan, dat ze dat nie mogen doen! Ik trok dan nog enkele fotos, en zo grappig, ze waren allen zo geïnteresseerd in mijne flash é de hele tijd vroegen ze om nog eens op de foto te mogen. En lachen dat ze deden!
Daarna stelde ik voor om een balspelletje te doen maar hoe leg je dat in godsnaam uit? We pakten de kinderen bij de hand, lieten hen ook een hand geven aan een ander kindje en probeerden hen dan in een cirkel te zetten. Eenmaal dat gelukt was, lieten we hen neerzitten en hun benen te spreiden. Ok, allemaal gelukt (toch min of meer). Dan namen we een bal en rollen maar. Cho, zo leuk om te zien en lachen dat ze deden. Je zag ook onmiddellijk wie de baasmakers zijn en de bal altijd voor zich wilden, en wie graag deelt en de bal juist eens doorgaf aan diegenedie de bal bijna nooit te pakken kreeg..
Zo lief! Ik vond dat ze het spel nog redelijk lang hadden vol gehouden, maar plots was het toch genoeg en vlogen de drie andere ballen er ook bij. Dan begon het! 4 ballen voor 15 kleine kindjes, kun je het al voorstellen? Inderdaad, de baasmakers eisten de ballen op, de lievekes keken toe er werd dus al snel wat gevochten oeioeioei, wat hebben we gedaan? Was het nu wel een goed idee om die ballen mee te brengen? Maar ja, natuurlijk! Die kinderen zijn gewoon niet gewend om iets te delen ze zullen het wel leren. Om het geruzie even te doorbreken, nam ik de kindjes die geen bal vasthadden bij me en liet ik hen een treintje vormen. Dat lukte redelijk goed. En daarna liet ik ze net als een treintje door het kamertje lopen. Dat lukt ook, maar lang hebben ze het niet volgehouden
De dagmoeder gaf ons dan aan dat het tijd was om te eten. Zij maakte alles klaar, terwijl wij de ballen bij elkaar namen, omdat het toch net niet uit de hand zou lopen maar zo gemakkelijk was dat niet er zitten daar toch vele deugnietjes tussen hoor!! k zou het toch niet kunnen hoor, zo voor 15 kleine pagadders zorgen Ik bewonder hen die het kunnen!!!
We besloten dan ook maar terug richting Pax te gaan Buiten gekomen, eerst efkes op adem komen hehe en dan ons wandelingetjes terug!
Iets na twaalf waren we terug, nog net tijd genoeg om voor het eten nog een interview te houden met Baby. Ook zij haalde het probleem tussen haarzelf en Cathrine aan t Is toch goed dat we het team van Skills eens onder de loep nemen
In de namiddag hebben we onverwachts nog in de computerklas gezeten om de leerkrachten van Paxana te helpen. Ze wilden nog wat testen typen tegen morgen. Baby was met de les bezig, maar om drie uur moest ze weg naar een meeting.. Dus hebben we ons maar in de computerklas geïnstalleerd en geholpen waar er problemen waren Om vier uur moesten we er dan toch zijn, want we gingen de jongens van de Dojo hun filmpje laten zien. En ja hoor daar stonden ze, benieuwd om zichzelf bezig te zien! Ze vonden het echt leuk Ook broeder Jos is even langsgekomen om er een glimp van op te vangen.
Tegen 17u30 zijn we broeder Johan gaan opzoeken. Jaja, ook hij behoort tot het team van skills, dus ook hij wordt het vuur aan de schenen gelegd . Nee het was heel interessant, eindelijk hebben we een duidelijk beeld gekregen van alles dat verkeerd loopt. Het gaat eigenlijk al terug van in het verleden Blijkbaar zijn er op korte tijd alles zodanig veranderd dat niets eigenlijk nog draait zoals het hoort. En skills heeft zowieso al een moeilijke opstart gekend Toch blijven we hopen dat we iets kunnen veranderen, ook al is het heel miniem! We blijven proberen, we geven de hoop niet op!
Aan tafel deze avond was het ook wel grappig. Broeder Luc, Jos en Johan deden sketches na van Toon Hermans om je ziek te lachen er hing echt een aangename sfeer! Na Toon Hermans, ging het dan over de toeren die een GPS soms uithaalt grappige verhalen over vliegtuigreizen, en nog zoveel meer
k Heb echt genoten van vandaag!
Thank you God
Lieve knuffel en zoen
Noetje*
PS: ohja, bijna vergeten te melden, maar we zijn vandaag net een maand van ons huisje weg gaat het toch rap é!
Vannacht weer niet al te goed geslapen en ik begin het dan ook te voelen overdag. Zeker met de hitte er nog eens bij, voel ik me zo loom en heb ik niet veel zin om veel te werken. Maar ja, de plicht roept zeker?
Deze morgen ben ik dan maar begonnen aan de laatste les die we nog in elkaar moesten steken, namelijk rond het integreren van multimedia in je lessen. Na lang zoeken heb ik dan toch iets gevonden Daarnaast heb ik ook nog de les rond teambuilding afgewerkt samen met Sharon.
Deze morgen hebben we dan ook een tweede persoon van skills geïnterviewd, namelijk Cathrine. Het interview verliep redelijk vlot, en het viel ons onmiddellijk op hoe negatief ze sprak over Baby. Cathrine staat boven Baby en aanvaard dat zogezegd niet. De communicatie is bijna zero, alleen als ze er praktisch toe gedwongen worden. Nu, Cathrine gaf wel aan dat ze er iets aan wilt doen, zoals iedere dag tijdens de koffiepauze samen zitten met alle teamleden en dan discussiëren over problemen of ervaringen. Wij zijn dus volop bezig met een analyse, we zullen daar ook een rapport over maken en geven aan hen. Dan zullen we ook een gezamenlijke meeting organiseren waarin we het rapport zullen bespreken en waar er eventuele oplossingen kunnen aangereikt worden. Wij zullen echter niet de tijd hebben en de mogelijkheden om er ook effectief iets aan te doen. Wij hebben er ook over met broeder Jos gesproken, en ook hij vreest dat dit bijna een onmogelijke zaak is om deze mensen echt te laten samen werken als een team.
Omdat we deze middag een meeting hadden gepland met enkele jongens van het internaat, om ons gesprek van zaterdag rond de afvalproblematiek op school verder te zetten, heb ik ook hieromtrent nog wat informatie opgezocht. We zouden hen namelijk een overzicht willen geven met zwerfvuil op en hun afbraak tijd. Misschien dat dit sommige jongens wakker schudt, en misschien kunnen ze zich hier ook op baseren om een of andere campagne op te zetten.
Pffff... k Was het zo beu van achter die computer te zitten. Das echt niets voor mij, zo constant achter nen schermpje zitten terwijl je weet dat het buiten prachtig weer is.
Deze middag waren het weeral spruiten, ze hebben me eigenlijk niet gesmaakt. Had er zo geen zin in, ben ze al beu gegeten We kunnen zeker niet klagen van het eten, dat zeker niet, maar er mag toch iets meer variatie in komen! Gelukkig waren er wel pannenkoekjes voor dessert. Dat maakte veel goed!
Om 14u30 moesten we dan computerles geven aan de leerkrachten van de middelbare school. Deze week zijn er drie afgekomen, maar we hebben ze dan echt wel individueel kunnen begeleiden. Ik vind dat we zeer effectief gewerkt hebben met hen! Ze hadden in dat kleine uurtje al heel wat bijgeleerd. Onverwacht kwamen er ook enkele leerkrachten van de lagere school af die nog wat werk voor school op de computer wilden doen. Ze moesten nog wat testen typen en afprinten. Geen probleem, als ze vragen hadden moesten ze maar roepen! Hieraan word het mij echt duidelijk dat ze al veel hebben bijgeleerd. Ze hebben geen schrik meer van de computer en bereiden ook al lessen voor aan de hand van een computer. Je ziet dat ze tevreden zijn met wat ze nu al bijgeleerd hebben. Ik heb het gevoel dat we ze op gang gekregen hebben en dat ze al heel wat opgestoken hebben van onze lessen.
Om 16u dan hadden we een afspraak met de jongens. Maar om 16u15 was er nog altijd geen kat te zien! Om 16u20 kwam er dan toch één af, maar verder niemand. Ik vond het zo jammer, want ik had er zon goed oog op. Misschien zijn ze het gewoon vergeten? We geven die jongen toch al het document dat ik deze morgen had opgesteld. Ik vond het jammer voor hem, dat hij de enige was die is komen opdagen. Hij bleef zelf wel positief en wou ook een andere meeting. We zullen eens een woordje doen met broeder Thomas zodat hij de jongens op de hoogte kan brengen van de volgende meeting (waarschijnlijk op vrijdag 12 september). Jammer genoeg zullen we niet zo heel veel meer kunnen doen. Ik denk dat wij enkel er moeten voor zorgen dat er iedere week een vergadering is en leerkrachten zoeken die er achter staan en hen wil begeleiden. Verder kunnen we alleen maar hopen dat het wordt verder gezet eenmaal wij weg zijn!
Ik had toen efkes weer de hoop verloren Ik dacht echt dat er dit keer iets van in huis zou komen om iets te doen aan al die afval die hier overal rond ligt!
Broeder Luc vertelde ons dan dat dit hier zo dikwijls gebeurt. Je komt met een voorstel af, ze zijn super enthousiast, maar tegen dat je het uitgewerkt hebt en wilt uitvoeren vind je niemand nie meer pfff soms toch wel frustrerend hoor!
Ach het is mijn dagje niet vandaag er zijn dan ook mensen die me vandaag zo op mijn zenuwen werken é (tzal wel aan mij liggen zeker?)
Ach ja, een slechte dag moet er ook eens tussen zitten zeker?
Vandaag zal ik het kort houden kwestie van jullie ook nie te veel te overbelasten! Ik hoop dat je wat genoten hebt van mijn verhaal over het trouwfeest! Ik ben er alleszins nog altijd van aan het nagenieten!
Deze morgen vroeg op gestaan want broeder Luc vertrok al om 8u naar t stad. Hij zou ons droppen aan een supermarkt, want we hadden weer wat spulletjes nodig!
Net voor we vertrokken, kwamen we Baby nog tegen. Ze zag er niet al te gelukkig uit! En daar had ze blijkbaar een goeie reden voor. Zondag is er iemand bij haar thuis geweest toen ze er niet was. Maria heeft dan de sleutel van haar kamer gegeven omdat die vrouw geld moest wisselen ofzo. Maar in plaats van juist geld te wisselen, denkt Baby dat ze haar hele portefeuille heeft meegenomen! Ze is dus al haar geld, bankkaarten e.d. kwijt. Ze was er helemaal van aangedaan. Morgen komt ze dan ook niet werken omdat ze naar het stad moet om het te gaan aangeven bij de politie!!
Ondertussen arriveerde broeder Gaston ook en konden we vertrekken richting t stad. Onderweg hebben we in de file gestaan, omdat er een ongeluk was gebeurd. Maar wij zijn veilig op onze bestemming geraakt.
Naast wat persoonlijke spulletjes hebben we elk ook 2 ballen gekocht voor het day care centre. Donderdag voormiddag gaan we er dan naar toe om dit samen met de fotos en nog wat prenten om in te kleuren (afgehaald van het internet) aan hen te geven. Ik denk wel dat ze dit heel tof zullen vinden! Na de supermarkt hadden we nog meer dan een uur om wat rond het blokje te lopen en te kijken naar wat andere winkeltjes, want broeder Luc zou ons pas tegen 10u30 oppikken. Ik heb er van gebruik gemaakt om een nieuwe USB-stick te kopen, aangezien die dak mee heb al praktisch vol zit. Dan zijn we ook een winkeltje binnen gegaan waar ze traditionele kledij hebben en waar ze mooie stofjes hebben om kledij te laten maken we zijn al wat ideeën aan het opdoen voor zaterdag!
Omdat we nog wat tijd over hadden besloten we de bar opnieuw op te zoeken waar we de vorige keer iets met broeder Luc iets hadden gedronken. Gelukkig was het niet ver
Tegen 10u30 belde ik broeder Luc dan op en we kwamen op het zelfde moment aan op de afgesproken plaats! Van timing gesproken
Verder zijn we de cds van Gladys terug gaan brengen, en zijn we daar wat blijven plakken tegen dat we terug waren, was het bijna tijd voor lunch!
Voor de rest van de dag hebben we eigenlijk lekker lui in de zon gezeten, wat gebabbeld, een vieruurtje genomen, en verder gewoon NIETS! Oja, toch nog enorm gezweet. Vandaag haalden we een temperatuur van 34°. Niet slecht é voor de tijd van het jaar
Tijdens het avondmaal ging ons gesprek met broeder Sam over seksuele voorlichting. Vond dit wel raar om dit met hem zo te bespreken . Het onderwerp komt normaal gezien aan bod op school, maar er heerst nog een groot taboe rond! Zeker in de thuisomgeving er zijn ook anticonceptiemiddelen ter beschikking, maar daar maken tieners niet snel gebruik van!
Maar kijk, ik ga jullie niet langer bezig houden vandaag Shap!
Oké waar zal ik deze keer beginnen! Cho, we hebben zoveel meegemaakt gisteren, zoveel ontdekkingen gedaan maar kijk, ik zal maar gewoon beginnen bij het begin zeker?
Vandaag eens wat langer geslapen We hadden onze wekker pas om 9u gezet! zo konden we op ons gemak ontbijten en dan nog wat prutsen op de computer. Rond11u30 gingen we ons dan gaan installeren op het terras, want tis vandaag om 12u lunch. Maar plots hoorden we muziek en kwam baby binnen in de living haar haar was prachtig gedaan en ze had een heel mooi kleed aan (zo wat roze blinkend, echt een galakleed). Nieuwsgierig als we waren gingen we nog net voor de lunch eens gaan piepen! Ze waren al volop aan het dansen, ook de jongens kwamen een kijkje nemen.
Ze kwamen naar Pax om wat fotos te nemen en daarna dan terug te gaan naar hun huis waar het huwelijk dan zou plaatsvinden!
Oei al 12u gepasseerd, vlug iets eten Niet te veel want vorige week kregen we op het feest ook nog eens een volledige maaltijd voorgeschoteld. En het is jammer om dat lekkere typische eten dan over te slaan Broeder Sam zou ons dan tegen 13u naar Baby haar huis brengen, samen met Maria.
Toen we ons klaar gemaakt hadden, zagen we dat de taxi (een klein busje) daar nog stond. We gingen dus nog eens vlug een kijkje nemen. De bruid en bruidegom (een heel jong ventje) en de bruidsmeisjes en jongens kwamen net terug van een fotoshoot. Baby en haar broer (Ped, of zoiets, een bijnaam denk ik want zijn echte naam kon ik nie uitspreken) bleven eventjes staan bij ons. Ped nam plots mijn hand vast en begon wat te vertellen. Ik was mijn kluts kwijt en wist niet wat te doen. Ik had de vorige keer wel tegen Baby gezegd dat ik hem een knap ventje vond, maar daar bedoelde ik helemaal niets anders mee! Nu, hij bleef dus mijn hand vasthouden, op en manier, jah je weet wel é ik voelde me toch wel efkes ongemakkelijk. Hij fluisterde iets in mijn oor, maar ik kon hem niet verstaan (t was misschien in het Sepedi). Hij moest dan snel door, want de rest was aan het wachten in de taxi. We gingen elkaar wel nog zien vandaag! Ik mocht alleszins niet weggaan van het feest voor ik hem goeidag had gezegd! Helemaal opgedost verscheen broeder Sam in de living, zou hij ook op het trouwfeest blijven misschien? Nog vlug eens naar de wc en we konden vertrekken! Op het toilet had ik een plan bedacht en sprak het dan ook af met Sharon. Sharon heeft een vriendje in België dus zij had al een mooi excuus om de jongens van haar weg te houden, maar ik natuurlijk niet. Nu, aangezien Baby wist dat ik geen vriendje heb, spraken wel af dat ik stapelverliefd was op een jongen in België en dat ik dus niet beschikbaar was
Cho wat was ik nieuwsgierig wat zal er ons vandaag allemaal te wachten staan? Ik heb er geen idee van
Aangekomen in Mamadila (zo heet de wijk waar Baby woont), was er al heel veel muziek en lawaai. De viering was al bezig maar blijkbaar niet zo interessant om bij te wonen, want ze laten ons nog even wachten bij Baby thuis. Haar oudere en jongere zus waren daar ook nog en ook haar nicht Dilaurence geen probleem en we profiteerden daar nog eens om naar de wc te gaan. We hadden de vorige keer al naar zon buiten-wc geweest en deze keer kregen we zelfs wc-papier mee! Maar toen ik binnen ging, was er zelfs geen bril en de mier kropen rond het gat over de stenen oh nee, hoe ga ik da hier forceren? Ik dacht, ik veeg die mieren wat weg en ik zet me der gewoon op maar dat is dan ook de laatste keer dat ik mij daar echt op neerzet, want die mieren hebben gebeten voor dood! Maar, ik was het kwijt en dat deed deugd!
Dilaurence nam ons dan mee twee huizen verder waar het huwelijk plaatsvond. Er stond een tent waar de feesttafels in stonden en waar de bruidsmeisjes en jongens aan zaten. Alle andere genoden stonden er rond of konden toch nog een stoel bemachtigen. Baby zag ons nog maar net toekomen en ze riep ons in de tent. Ze zorgde er onmiddellijk voor dat wij ook een plaatsje kregen aan een feesttafel. Wat worden we weer hartelijk ontvangen en verwend! De viering is nog steeds bezig, en wij verstaan er opnieuw geen woord voor. Af en toe wordt er iemand van de familie of vrienden naar voren geroepen, terwijl er een typisch liedje van hier wordt gespeeld. Zij/hij spreekt de bruid dan toe. De bruid zit op een mooi versierde zetel, die op een verhoogje staat, met naast haar haar toekomstige man (dachten we toen nog!). Haar toekomstige man ziet er maar een jong snottertje uit, dat was ons ook al opgevallen toen we hen zagen op Pax. Hij zag er veel jonger uit dan ons zelfs We vragen het toch maar eens voor de zekerheid aan Baby. En opnieuw zijn we niet op een normaal trouwfeest beland. De bruid die daar zit, wordt namelijk uitgehuwelijkt aan een oudere vrouw die geen kinderen kan krijgen. Deze vrouw is opzoek gegaan naar een jongere vrouw met kinderen en heeft haar betaald om bij haar in te trekken. (ja kweet het, tis iets raars!). Omdat het hier nog altijd de gewoonte is dat de kinderen later voor hun ouders zorgen, zal die vrouw dus bij haar intrekken en zo later voor die oudere vrouw kunnen zorgen en haar helpen met de was en de plas. Die jonge vrouw kan verder nog kinderen maken met wie ze wil, maar ze kan niet meer trouwen stomverbaasd keken Sharon en ik elkaar aan. De Zuid-Afrikaanse cultuur ging even ons petje te boven Wat een raar gedoe!
Na de viering begon dat typische liedje weer en begeleiden de bruidsmeisjes en jongens de bruid naar haar huis. Het was namelijk tijd om haar om te kleden. Daarna dansten ze verder naar Baby haar huis, en daar verkleedden de bruidsmeisjes en jongens zich. Het wisselen van de kleren is daar blijkbaar een traditie! Sharon en ik liepen achter hen, net de paparazzi Baby riep ons ook naar binnen en we gingen in de zetel zitten en wachten. De kleren waar door een naaister gemaakt. Dit keer was het meer de typische klederdracht maar blijkbaar waren er toch wat foutjes gemaakt, maar ja the show must go on!. Ondertussen kregen we één of ander limonaadje in ons handen gedropt (en ik en limonade gaan ooo zoo goed samen! Ahum) en een bordje met soort koekje (allé, het zag eruit als een koekje, maar het smaakte naar brood. Ik vond het wel lekker!). Wanneer ze eindelijk opgetut waren en in een nieuw pakje gestoken waren keerden ze al dansend terug en gingen ze ook de bruid gaan halen. Ondertussen begon het al te schemeren. Sharon moest eerst nog vlug naar de wc (handig zo net voor het echt pikkedonker wordt) ik besloot uit voorzorgen ook nog eens te gaan, maar deze keer ging ik het anders aanpakken. Eerst probeerde ik gewoon boven het gat te hangen, maar mijn benen zeiden algauw van neen. Cho wat kreeg ik een kramp. Ok, hoe dan wel. Tenslotte besloot ik er gewoon bovenop te gaan staan en op mijn huk te gaan zitten aaaaaa, das beter!
Na deze lange lijdensweg vergezelden Dilaurence en Baby haar jongere zus ons terug naar het feest. Ze hadden twee glazen mee en sprite.
Onderweg gingen we dus zeker niet omkomen van de dorst, ook al was het nog geen minuutje wandelen. Daar toegekomen we gingen opnieuw aan tafel zitten en er werd opnieuw heel wat afgespeecht. Soms vertaalde Baby wat, zodat we toch een beetje konden volgen van wat er al allemaal gezegd werd. Daarna was het tijd om te eten! Ook wij mochten opnieuw aanschuiven, en proeven van het vele lekkers je kon het eten wat vergelijken met wat we vorige week voorgeschoteld kregen, heel lekker dus! (best dat ik dus bij de broeders nie te veel gegeten had).
Na het eten was het opnieuw tijd voor de bruid om haar om te kleden. Dus op muziek en al dansend werd ze opnieuw naar haar huis begeleid. Ondertussen dansten de bruidsmeisjes en jongens op straat verder. Wij liepen hen achterna om het spektakel te bewonderen en wat fotos te nemen! Al vlug werden we opnieuw aangeklapt door oude zatlappen waar we maar de helft van verstonden. Één sleurde me zelfs mee om mee te dansen. Ik moest dan wel meedansen, want hij had mij heel goed vast bij mijn hand, dat ik moeite had om me eruit los te wringen. Sharon heeft dan uiteindelijk van die oude vent verlost! Sharon kan daar zo hard in zijn, ik ben veel te lief en vriendelijk en kan veel te moeilijk met kracht en duidelijkheid nee zeggen tjah thats me!. Verder werden we ook door kinderen omsingeld en aangestaard.. soms had ik het gevoel dat ze meer aandacht hadden voor ons dan voor de bruid zelf!
De dansers keerden dan terug om de bruid te halen en dan al dansend opnieuw aan te de feesttafel te gaan zitten. Het is namelijk tijd om te toosten. Er worden twee flessen champagne uitgehaald, en Baby begint hare speech. Uit volle borst en zonder schaamte, ze heeft dat goed gedaan! Ook al snapte ik er niets van hihi Mmmm, lekkere champagne, lekker zoet
Tussendoor riep Baby haar zoontje Tuto erbij. Hij is 6jaar en zon koddig lief ventje. Hij vroeg hem eens te dansen. Zo lief, maar toch stoer! Hij had de danspasjes op straat geleerd
Na de toost was het, ja hoor, opnieuw tijd voor de bruid om zich om te kleden deze keer verkozen Sharon en ik veilig terrein (dachten we) en bleven we gewoon van de straat weg. We keken eerder van afstand wat toe, maar algauw waren die vieze ouwe zatlappen daar weer. Wat hebben die oude venten toch met ons? t Is soms lastig en ambetant, maar ik blijf lachen en genieten van iets dat ik misschien nooit meer zal meemaken!
Toch kijken we uit of we geen bekend gezicht zien om dan te gaan vergezellen, zo dat we ons toch iets meer op ons gemak voelen! Maar al gauw kwamen de dansers terug nog even moesten we terug in de tent en vroegen ze iedereen één voor één op de foto. Ook wij moesten er aan geloven. Daarna begon de muziek opnieuw.. nu gingen ook de bruidsmeisjes en jongens al dansend terug naar Baby haar huis om zich opnieuw te verkleden. Wij, als schoothondjes, volgden hen en zetten ons opnieuw in de zetels mo, en daar was ook onze broeder Sam terug. We hadden van op het feest al zitten kijken of hij hier ook ergens rondging. Hij was blijkbaar een meisje (koedjo, een vriendin van Baby) gaan ophalen. Ook een heel vriendelijk meisje! Maar toch wel al beetje verdacht vonden we! In de auto had hij ook een koelbox mee vol met drank (zoals Smirnoff, iets zoals Bacardi Breezer, ), hij had blijkbaar ook al wat op
t Was al na 18u nu en dus al pikkedonker. Alle bruidsmeisjes en jongens hadden hun gewonen uitgaands kleren aangedaan om te gaan dansen. Maar al van in de verte hoorden Sharon en ik, dat de muziek totaal onze stijl niet was. Blijkbaar houden ze hier enorme van harde techno! Raar voor op een trouwfeest maar we bleven nog even voor het huis van Baby zitten Baby was namelijk moe van al het dansen ze is dan ook al van s morgens vroeg uit de veren. We bleven daar wat kletsen. Broeder Sam zat binnen en kwam ons vragen of we alles oké was en dat we het maar moesten zeggen als we naar huis wilden! Het was nog vroeg en wij wilden toch nog wat blijven Hij vroeg ons als het ok was dat hij eerst twee vrouwen naar huis bracht. Hij zou daarna terug komen naar Baby haar huis geen probleem. Uiteindelijk vertrokken we dan met Baby terug naar het feest. Alle jongeren, en enkele zatte oude venten, waren knal tegen de boxen op de techno aan het dansen. Oké, die kennen dus duidelijk ook de gevolgen nog niet van luide muziek! Hihi we stonden daar wat ik wat beschaamd meebewegen op de muziek, hoewel het dus totaal mijn genre niet is. Maar blijven stilstaan kon ik ook niet! Plots kwam er opnieuw een oudere man naar me toe. Hij zei dat hij vindt dat blanke mensen veel slimmer zijn dan zwarte. Ook viel hij eerder blanke vrouwen dan op zwarte raar gesprek op het einde vroeg hij of ik veel geld op de bank staan had. Oké, nu wist ik zeker genoeg ik ging naar Baby, maar nu had Sharon die man aan haar been met hetzelfde verhaal! Hihi maar lap, ik had nu nen dronken gast aan mijn been ja knikken en mooi lachen, zeggen ze dan Hij vroeg of er hier al iemand tegen me gezegd had dat ik zon mooi meisje was? Ik zei van neen en probeerde hem af te wimpelen, maar blijkbaar ben ik daar niet zo goed in. Ik maakte hem dus wijs dat ik in België een vriendje had, en dat hij dat niet graag zou hebben dat kon hem blijkbaar niet zo veel schelen! Ook hier werd ik opnieuw gered, maar deze keer door Baby. Ze trok ons mee en we gingen terug naar Baby thuis. Niet erg de muziek beviel ons toch niet. Weer in de zetel genesteld. Eindelijk niet meer lastig gevallen worden, dacht ik!!! Nog geen vijf minuten later, kwam een neefje van Baby binnen en vertelde dat er een jongen voor de deur stond voor mij. Hij wou mij twee minuutjes spreken. Daar had ik dus totaal geen zin in, en zeker niet zo alleen in de donkerte mij buiten gaan zetten met een dronken gast dak totaal niet ken. We moesten eigenlijk allemaal wel lachen maar die jongen gaf niet op, en kwam Baby haar huis binnen. Baby vroeg hem eerst terug naar buiten te gaan, maar hij bleef hemzelf opdringen. Het was dezelfde jongen als op het feest. Hij kwam naast me hurken, en begon dezelfde zever als daarnet. Hij we me persé buiten spreken. Ik vertelde hem dat ik geen geheimen had voor Baby en Sharon en dat ik dus niet met hem mee naar buiten ging. Maar, hij vond mij toch ooo zo mooi, en moest mij iets persoonlijks zeggen. Ik bleef weigeren. Tenslotte begon hij tegen Baby in het Sepedi. Baby schoot in de lach en fluisterde tegen Sharon wat hij verteld had. Ook Sharon schaterde het uit. Zei vertaalde het uiteindelijk naar het Nederlands. Hij wou me blijkbaar een huwelijksaanzoek doen! o my God! Ik maakte hem ook opnieuw duidelijk dat ik een vriendje in België heb en dat da dus niet kon. Maar hij zei but hes in Belgium, not here. So why cant I be your boyfriend? I love you! Ik kreeg echt de slappe lach maar hij gaf het niet op! In hun cultuur kunnen jongens dus nog altijd meerdere vrouwen hebben amaai, kzou da toch nie moeten weten!
Uiteindelijk hebben we hem dan toch buiten gekregen! Nu nog gewoon op broeder Sam wachten hij bleef verdacht lang weg
Het was ondertussen al bijna 20u en Sharon en ik moesten opnieuw hoogdringend naar de wc, wie weet hoe lang blijft broeder Sam nog weg! Dilaurence begeleide ons in de pikkedonkerte met een lichtje van haar gsm naar de wc en daar gingen we weer. Ik zat er nog maar net op, en we zagen de auto van broeder Sam arriveren. We zetten ons dan toch nog wat binnen, terwijl hij nog wat met die Koetjo bezig was. Uiteindelijk vroeg Baby of hij ons nog eventjes naar de Bar kon brengen (een plaatselijk cafeetje). Ze wou het ons gewoon eens tonen, en daar had ik zeker geen probleem mee. Leek me juist eens leuk om ook eens mee te maken. Voor broeder Sam ook geen probleem. Maar al te recht kon hij toch niet meer rijden. Hihi. Maar wees maar niet ongerust, we zijn er veilig aangekomen! In de bar stond een jukebox. Om muziek te horen moest je 1R insteken (= 0,1 euro) maar er was ononderbroken leuke muziek. Ambiance alom en daar ontbreken opnieuw geen zatte mensen! Ik had het al snel weer aan mijn been Weer ene die I love you zei, ik geraakt hem echt niet kwijt ook hij deed me een huwelijks aanzoek Sharon vond het ambetant, ik lachte het gewoon weg! En Baby en Dilaurence hielpen me ook wel! Ik heb daar ook wat staan dansen, maar vanaf dat ze ambetant deden trok Baby me op haar schoot. Daar werden we ook getrakteerd op cola, Smirnoff en breezer drank genoeg dus! En zo goedkoop maar wij konden niet terugtrakteren, wegens geen geld op zak tjah, wie had ook gedacht dat we nog naar een bar zouden gaan?
Broeder Sam kwam naar ons toe en vroeg of we ons nog amuseerden. Ik vond het wel plezant! Leuke ervaring en die ambetant gasten moeten we er dan maar bijnemen zeker? Hij vroeg of we het goed vonden om hier nog te blijven tot 21u30. Hij zou even over en weer moeten naar t stad om geld af te halen geen probleem voor mij. En hij vertrok opnieuw!
Ik amuseerde me verder en danste wat samen met Dilaurence. Natuurlijk valt je hier niet alleen je huidskleur op, maar ook de totaal andere manier van dansen!
Plots zei Baby dat ze efkes naar buiten moest. Toen ze terugkwam, vertelde ze ons dat ze eigenlijk toch al drie jaar een nieuwe vriend had en dat hij onverwachts is afgekomen. Champ, een getrouwde man met drie kinderen geloof ik. Maar Baby ziet hem doodgraag! Hij is wel heel lief, en hield de dronke gasten wat op afstand toen Baby drank was gaan halen. Maar op een bepaald moment werd het toch te veel en mochten we in zijn auto gaan zitten hebben we daar ook nog wat afgelachen zeg. Enkele jongens hadden ons gevonden en wilden in de auto stappen. Sharon zei wil je ons e keer met gerust laten, we willen hier een privé gesprek houden, deze truc lukte ene keer, maar geen tweede keer. Maar Baby kwam dan net op tijd terug.
Ondertussen was het al meer dan 22u30 en broeder Sam was nog altijd niet terug. Toen pas kreeg ik ook te horen dat Koetjo ook mee was Oké, dat wordt nu toch wel overduidelijk. We hadden al enkele weken wel een vermoeden, maar nu Hij leek ons al geen echte broeder manieren te hebben.
Nu we zaten dan allemaal in de auto, en ze bleven mij maar drank toesteken. Er werd een toffe cd opgezet en er was dus ambiance alom. Uiteindelijk stelde Champ voor om ons naar huis te brengen. Maar we moesten dan wel broeder Sam op de hoogte brengen. Het probleem was dat zowel onze broeder als Koetjo niet te bereiken waren. We reden dan maar naar Baby thuis. Door het vele kabaal werd de kleine Tuto wakker, en Baby wou ook dat haar mama, Maria, nog even kwam goeiedag zeggen. Ze was namelijk ongerust geweest over ons. We zetten ons nog wat in de zetel en wachtten daar op onze broeder.
Rond 23u20 was hij daar dan uiteindelijk. Baby ging er naar toe en toen ze terug kwam, vertelde ze ons dat hij te veel gedronken had en dat ze niet wou dat we met hem zouden meerijden. Wij waren ook wel al wat tipsie, maar niet dronken. De enige die echt nuchter was, was Sharon! De slimme meid! We reden dan maar mee met Champ die achter broeder Sam reed. Nog altijd vollenbak muziek!
Gelukkig deed hij de muziek dan toch uit als we Pax naderden! Ziet da we daar iedereen wakker maken het hekken was al toe, maar broeder Sam had gelukkig de sleutel. We namen afscheid en kropen dan maar bij onze broeder in de auto
Sharon en ik moesten ons zo inhouden van lachen we reden voorzichtig het Paxdomein binnen en gingen vlug naar onze kamer, in de hoop niemand wakker te maken
Ook al was het nog maar 24u toen we in ons bed lag, ik was doodmoe! Vredig viel ik in slaap maar ben uiteindelijk veel wakker geweest. k vond mijne draai gelijk nie!
Deze morgen aan tafel kwam onze niet zo heilige broeder ook binnen hij was blijkbaar nog terug gegaan met de rest Meer hoeven we eigenlijk niet te weten
Aangezien mijn verhaal van gisteren enorm uitgebreid is uitgevallen, zal ik niet te veel meer vertellen over vandaag. Enkel da we nog goed hebben gelachen met wat we gisteren hebben meegemaakt! Hele leuke ervaring vond ik! Verder verliep alles zoals de andere maandagen, alleen waren we iet wat meer moe
Om negen uur hadden we afgesproken met de jongens op het terras van de broeders. Allen waren ze op tijd, dat gaf aan ons dus al onmiddellijk een goede indruk. Blijkbaar had zuster Augustine hen niet verteld waarom we een samenkomst wilden met hen. We kregen al wat schrik dat er dus vele jongens zouden bij zitten die niet echt geïnteresseerd zullen zijn. We legden uit waarom we hier samen zaten en wat we van hen verlangden. We wilden een discussie op gang brengen en hun visie over de afvalberg te horen krijgen. We vertelden hen dat wij geen dingen wilden opleggen, maar dat het echt van henzelf moet komen.
Één jongen nam het woord. Hij vertelde ons dat hij zeker ook niet gelukkig is met het feit dat er zoveel vuiligheid op het domein ligt. Het zou inderdaad veel aangenamer zijn als alles er veel properder zou bijliggen. Hij kwam dan op het idee om eens na te gaan hoeveel afval er hier op Pax per dag geproduceerd wordt en wat een berg het zou worden als er niet zou opgekuist worden. De jongens waren het er duidelijk mee eens dat ze iedereen aan het verstand moesten brengen dat afval thuishoort in een vuilnisbak en niet op de grond. Verder kwam er dan een voorstel om iedere zaterdag een soort van opkuisactie te houden met vrijwilligers.
Dit waren eerste ideeën van de jongens. Daarna begonnen ze verder te discussiëren in hun eigen taal, omdat dit gemakkelijker gaat voor hen. Soms duiken er wat Engelse termen op, die ons aangaven dat ze weldegelijk over het onderwerp aan het discussiëren waren! Ze vinden dat ze een voorbeeld moeten zijn voor de jongsten en een soort van campagne moeten voeren bij grade 8 en 9. Het zou al een eerste stap zijn om hen te overtuigen. Uit hun gesprek, bleek dat ze wat schrik hadden voor grade 12. Ze zijn er praktisch zeker van dat ze hen niet zullen kunnen bereiken, dat ze er eerder zullen mee lachen en gewoon hun afval zullen blijven op de grond gooien.
Ze kwamen dan op het idee om vrijwilligers van vooral de jongste graden bij elkaar te zoeken om afval op te rapen en in de vuilbakken te gooien. Maar lost dit het probleem zelf op?
Ze wilden ook de vice-principle en nog andere leerkrachten erbij betrekken, waarbij we hen dan voorstelden om eventueel broeder Thomas er bij te halen. Ze konden hem dan hun ideeën voorstellen en hem eventueel om materiaal vragen. De jongens gingen onmiddellijk akkoord en ik ging opzoek naar broeder Thomas. Ondertussen legde Sharon ook het voorstel uit van de basketbalring vuilbak. De jongens leken hier zeer enthousiast over.
Toen broeder Thomas er kwam bijzitten legden de jongens hem uit wat ze al hadden besproken en welke ideeën ze hadden. Broeder Thomas was heel tevreden met de opkomst en dat ze zich daar mee wilden bezig houden. Het idee van vrijwilligers vond hij minder. Hij vindt dat het iedereen zijn plicht/verantwoordelijkheid is om de boel hier proper te houden. Er moet dus een klik gebeuren in de hoofden van elke jongere, leerkracht, boarding master, . Hij wijst hen op het feit dat ze een sterk team zullen moeten vormen en dat ze leerkrachten zullen moeten zoeken die achter hen staan (hij somt enkele leerkrachten op die hen zeker zal willen steunen). De andere jongens weten dan dat ze achter hen staan en de jongens van het team zullen de anderen dan op hun verantwoordelijkheid kunnen aanspreken. Broeder Thomas haalt één moeilijkheid aan, namelijk hun vrienden! Hij zegt dat ze zoveel mogelijk vrienden moeten maken. Dit kunnen ze doen door de anderen met respect te behandelen. Ze moeten dus niet vanuit de hoogt zeggen je moet dit oprapen!, maar iedereen behandelen zoals een vriend jij bent mijn vriend, waarom gooi je dan dit papiertje op de grond? Zo bemoeilijk je mijn werk!. Als je hen op de laatste manier aanspreekt, zul je meer en meer mensen achter je krijgen. De jongens beseffen dat ze een voorbeeld moeten zijn voor de anderen.
Tenslotte haalt broeder Thomas aan dat er waarschijnlijk nog veel jongens zijn die geïnteresseerd zijn om in het team te zitten, maar die niet wisten dat er een meeting was vandaag. De jongens komen dus overeen om regelmatig samen te zitten en erover te discussiëren en ideeën te bespreken. De volgende meeting is al op woensdag 10 september gepland om 16u. Ze zullen nog andere jongens aanspreken en we zullen dan zien wat de opkomst is. Tegen dan kunnen ze ook nog verder ideeën bijeenrapen om te bespreken en kunnen we dan misschien al iets concreet uitwerken.
Waarmee we allemaal al kunnen beginnen, is gewoon al een voorbeeld te zijn voor de anderen door al ons eigen afval in de vuilbak te gooien!
Voor de rest hadden we de hele dag vrij. Wat tijd om te prutsen op onze computer afgewisseld met nog wat lessen en sessies voor te bereiden. Hihi verder had Sharon ook wat fragmenten van de jongens in de Dojo opgenomen. Samen met de fotos hebben we er een filmpje van gemaakt met een muziekje op de achtergrond. We willen deze jongens dan ook eens samen roepen om hen het filmpje te tonen. Denk wel dat ze het zullen appreciëren! t Ziet er echt tof uit We hebben blijkbaar toch meer in onze mars betreffende computer dan dat we dachten
Verder weet ik eigenlijk niet zoveel te vertellen en ik kan jullie ook nog niet verzekeren of er morgen een blog komt! Ik weet namelijk niet hoe laat het zal worden en of ik nog de fut zal hebben om mijn verhaal neer te schrijven (of beter gezegd neer te typen). Maar jullie horen het dan zeker maandag!
Sorry, geen fotos vandaag maar jullie kunnen niet klagen é
Voor de schoolgaanders in België zit de eerste schoolweek er al weer op
Jaja, Elias en Luna leerden hun eerste Franse woordjes comment cava?
Ok, maar ook wij hebben niet stil gezeten
Deze morgen hadden we opnieuw een sessie rond communicatie met de mensen van skills. Vandaag gingen ze aan de hand van een vragenlijst na wat hun eigen stijl van communiceren is. Verder hadden we het ook over bepaalde personen die de communicatie in een groep kunnen verstoren. We hadden het onder andere over zij die niets zeggen, de dominante personen, personen die zich niet aan de regels houden en over de zwarte schapen. Hoe kun je ze herkennen? Hoe ga je ermee om? We zetten ze dus weer goed aan het werk maar zo ontdekken ze het zelf é! Ik denk dat we net aan de dominante persoon kwamen, toen plots mijn gsm afging. k verschoot wat, en dacht toen onmiddellijk aan Glades. Ze was weer helemaal in paniek. Er was iets op haar scherm verschenen (een kadertje met de vraag of ze het wou opslaan in pdf-vorm) en ze wist totaal niet wat te doen. Ik vertelde haar dat we midden in een sessie zaten, maar dat we na de sessie zouden afkomen! Verder verliep de sessie weer heel vlot! Oja, toen Baby vanmorgen binnen kwam, had ik haar eerst niet herkend! Ze had namelijk haar haar kortgeknipt. Ze ging namelijk deze namiddag naar de kapper om er iets feestelijk in te leggen voor zondag. We mochten niet weten wat, dat moest een verrassing zijn! Voor zij die het nog niet weten, zondag is het de trouw van haar buurvrouw en Baby is bruidsmeisje. En wij, wij mogen mee gaan vieren. Leuk é!
Na de sessies vlug eens naar het toilet en onze mond wat verfrissen met wat cola en dan richting Paxana. Het venstertje die verschenen was, was ondertussen al weg. We hebben haar duidelijk gemaakt dat computers gewoon soms raar doen, en soms dingen die we niet willen. Haar onderzoek stond bijna helemaal op de computer. Nog enkel wat titels bij de fotos zetten, maar dit moesten we toch nog eens tonen aan haar. Verder wou ze ook nog een inhoudstafel. Maar van koppen had ze nog nooit gehoord, dus het zou een heel werk worden om dit voor elkaar te krijgen. We spraken dus maar af om 14u, na de lunch.
Tijdens de lunch vertelde broeder Thomas ons dat er om 16u Dojo was. Als we zin hadden moesten we zeker eens gaan kijken. Hij zei dat je onmiddellijk het verschil van mentaliteit zou merken in vergelijking met de andere jongens De meeste jongens die in deze groep zaten, studeerden ook meestal verder als dokter of ingenieur ofzo. We gingen zeker eens langs gaan, maar we hadden geen idee over wat hij het had. We wisten enkel dat het over groep jongens van het internaat ging, die iets deden wat ze Dojo noemen, en dat broeder Thomas daar mee gestart is in 1969. Hij maakte ons nieuwsgierig!
Na de lunch nog efkes van het zonnetje genieten op het terras, om dan richting Paxana te gaan om Glades verder te helpen We moesten dus van de iets meer dan 100p alle titels omzetten in koppen (kop1, kop2, kop5), om zo dan een inhoudstafel te kunnen maken. Omdat dit voor ons al niet gemakkelijk is, aja want wie word beetje kent, kan de opmaak zomaar verspringen zonder da je da wilt é. Daarom was het zot dit haar nu uit te leggen en het haar zelf te laten doen. We hebben het dan gewoon zelf gedaan. De eerste keer kwamen vast te zitten, en geraakten we er echt niet meer aan uit. Gelukkig hadden we het originele bestand apart opgeslaan, en zo konden we gemakkelijk opnieuw beginnen. Na bijna twee uur hadden we het eindelijk voor elkaar gekregen. Nu nog gewoon enkel een paar klikken en de inhoudstafel verscheen op het scherm Je had Glades haar reactie moeten zien, t was alsof er iets magisch gebeurde! WOW!! Voila, haar onderzoek is af en nu maar afprinten. Haar ogen glinsterden van dankbaarheid.. het gaf me zon goed gevoel!
Verder had ze ook enkele cds voor ons mee, die we eens mochten lenen in het weekend we zullen der vanavond al mee starten sé!
15u50
Vlug naar de kamer om ons fototoestel, een plasje, een drankje, een appelsientje het vieruurtje moest snel gaan, aja want we moesten naar Dojo gaan kijken. We zochten enkele jongens op die ons zouden kunnen vertellen waar we de jongens die aan Dojo doen, konden vinden. We klopten aan en we werden hartelijk ontvangen. Ze boden ons onmiddellijk een stoel aan we zagen allemaal jongens in een judopak, vele (dunne) matten in een rechthoek, een trampoline en een lange bok (noemt dat een paard?). Eerst leek het meer op een gevechtssport, beetje zoals judo. Ze deden enkele valtechnieken waarbij ze uit volle borst woorden riepen. Maar ze deden dit niet in paren, maar individueel.
Man, wat hadden die jongens discipline, en wat een uithoudingsvermogen!!! Er was geen leerkracht of boarding master bij, de groep werd als het ware geleid door een van de jongens zelf.
De lange bok werd er bij gehaald, daarna ook de trampoline, toen deed me het weer meer denken aan turnen. Saltos, flikflak, gecombineerd met de valtechnieken Cho t is zo moeilijk te omschrijven wat het juist was, maar één ding is zeker, het was machtig om naar te kijken. Hopelijk geven de omschrijving en de fotos (met 'beweging') jullie een idee!
Er was eens een jong meisje die er van droomde een ster te worden. Ze danste en zong de hele tijd Ze had een pracht van een stem en op een dag werd ze dan ook ontdekt door een grote platenfirma. Ze bracht haar eerste single uit en dit was onmiddellijk een grote hit! Wat later kwam ook een cd van haar in de winkel te liggen en ze mocht zelfs op wereldtournee Ze had fans in Europa, Amerika, Azië en Afrika In september reisde ze af naar Zuid-Afrika om daar enkele concerten te geven. Één ervan was in de meisjesschool van de zusters van liefde te Polokwane. Omdat het een school was, dachten ze dat de omgeving wel veilig genoeg was om haar daar achter te laten zonder bodyguards Maar wat er toen gebeurde zal je nooit geloven
Vandaag moesten we om 9u paraat staan, want dan zou broeder Luc ons opwachten om ons te laten kennismaken met het day care centrum en met de zusters van liefde en hun meisjesschool. Normaal gezien gingen we ook nog naar een school voor doven en andere mensen met een beperking. Broeder Luc heeft deze school opgebeld, en er was net vandaag iets te doen waardoor het niet echt paste om langs te gaan.
Om 9u vertrokken we dus richting de crèche van hier. Ver was het niet, nog geen 5minuutjes rijden. We dachten eerst dat het gesloten was, omdat het hek op slot was. Maar een voorbijganger wist ons te vertellen dat het andere hek wel open was. Dus wij naar binnen! Twee oudere dames zaten op een stoel, net een zakje chips aan het uitdelen aan alle peutertjes! (ja, wij hebben dit gelijk al opgemerkt dat ze hier nogal veel chips eten. Ik denk dat ze dit eten, zoals wij een koek zouden eten). Cho, al die kindjes mama, ik moest onmiddellijk aan jou denken. Ik had er eentje willen meenemen Zo schattig! Ze kwamen ons onmiddellijk goeiedag zeggen (door twee keer in hun handen te klappen), wij namen dan hun handjes vast We kregen elke een kinderstoeltje en ik nam onmiddellijk een meisje op mijn schoot ze hingen vol met chipskruimeltjes, hun handjes, hun mondje, hun kleertjes,
toen ik neerzat, observeerde ik ook de ruimte waar we beland waren. Het was een vierkante klas met tegen de zijkant enkele matrassen waar de kleintjes op konden spelen. Hier en daar een oude knuffel en enkele blokjes, maar verder was er niets van speelgoed te bespeuren. De juf had wel wat tekeningen, figuren, enzo gemaakt zodat de kleintjes de kleuren leerden kennen en de vormen. Een van de juffen zei ook dat ze het jammer vond dat ze niet meer speelgoed had. Buiten stond er wel een schommel en wip. Deze had broeder Luc gekregen en vermaakt om dan aan het day care centrum te schenken. Hij beloofde om opnieuw uit te kijken voor wat speelgoed dat hij hen dan kan schenken! Cho, en dat wetende dat wij een heleboel in België hadden kunnen inzamelen om mee te brengen naar hier kindjes in België, jullie weten niet in welke luxe jullie leven!!! Voor we terug vertrokken maakten we nog een klasfoto.. dat was wel grappig. De meeste kindjes wisten maar half wat er gebeurde! Maar ik zag aan hun gezichtje dat ze blij waren dat wij er waren ze waren zo lief!
9u30, tijd om een stapje verder te gaan. Iet wat verder, in Doornspruit, zie ik de school van de zusters van liefde liggen. We rijden binnen en gaan op zoek naar de zusters, maar er is op heel het domein geen zuster te bespeuren. Broeder Luc neemt ons dan maar onmiddellijk mee naar het secretariaat van de school. De leerkrachten zijn dol enthousiast om ons mee te nemen naar hun klas, maar de lessen zijn al gestart dus moeten we wachten tot het volgende lesuur. Broeder Luc zou terug naar Pax gaan en we moesten hem maar opbellen als hij ons moest komen ophalen geen probleem.
We mochten wachten in de bureau van de directrice geloof ik. We werden zeer gastvriendelijk ontvangen, met thee en koekjes. Daar werden we achtergelaten, maar de werkvrouw was daar wat aan het opruimen en we konden met haar dus al een babbeltje houden. Ze verschoot zich dood dat we AL 23 waren. Ze had ons nog geen 20 geschat zo zie je maar ook hier schatten ze me dus veel jonger! Hihi. Plots kwam een lerares wiskunde binnen en zei dat we een les van haar mochten bijwonen. Omdat onze thee nog niet op was, zou ze al door gaan naar de klas en twee leerlingen sturen om ons te komen halen. Ondertussen kwam er nog een zuster langs. We kregen al onmiddellijk een dikke knuffel. Ze was heel vriendelijk en ze nodigde ons om 12u uit om samen te lunchen met de zusters. Geen probleem dachten we. Iets later waren ze er dan, de twee meisjes van grade 8. Onderweg werden we al onmiddellijk tegengehouden door de meisjes van grade 12. We werden de klas binnengesleurd We werden overrompeld door allemaal jonge meisjes. Het was net of we één of ander popstar waren, zonder bodyguards dan, want ze konden ons aanraken en vastklampen. Ok, uiteindelijk toch terug uit de klas kunnen ontsnappen. Nu, snel met die twee leerlingen naar hun klas. De lerares was al gestart met de les, het ging over ratio. .
Ze stopte even met de les en gaf ons de kans om ons voor te stellen. Wij, wat beschaamd, vertelden dat we twee studenten uit België zijn en dat we in Pax verblijven en daar onze stage doen. De les verliep zeer vlot, maar ze hadden soms wel meer aandacht voor ons dan voor de les. Op het einde volgde dan een klasfoto en dit was het keerpunt.
Na de foto kwamen ze op ons af, begonnen ze ons te knuffelen, voelden aan ons haar (alsof ze zich afragen of het wel echt zou zijn), wilden ze nog op de foto, giechelen, gillen, we werden omsingeld, zijn wij dan zo speciaal voor hen? Betekenen wij dan zoveel voor hen? Ook hier was het alsof we een of andere popster waren die hen kwam bezoeken Zo hebben we dus drie lessen bijgewoond en telkens opnieuw begonnen ze ons daarna te knuffelen, aan te raken, ze lieten ons echt niet gaan. De leerkracht heeft uiteindelijk moeten ingrijpen Het was echt gelijk op tv Stel je voor dat Madonna zou toekomen, achter dranghekkens weliswaar en met bodyguards, maar dat de hekkens omvallen en alle fans bij haar kunnen en de bodyguards moeten beginnen te dreigen, Ik zeg je, als je er ooit aan denkt om een ster te worden of bekend wilt worden, kom dan eerst eens naar hier.. Hier weet je hoe het voelt, en ik zeg je: weet waar je aan begint! t is gewoon nie normaal Ben ik blij dat ik op Pax verblijf en niet daar, want elke dag zoals vandaag is echt nie te doen.
Ik moet wel zeggen dat de leerkrachten hier zeker even bekwaam zijn als in België. De manier van lesgeven komt bijna overeen als met de manier waarop ze het in België doen. Oefeningen worden klassikaal, in groep of individueel opgelost. Leerlingen komen ook aan het bord om oefeningen op te lossen en daarbij de uitleg te geven aan de anderen. Het grote verschil is de infrastructuur en de klasgrootte. Één klas die we hebben geobserveerd, bestond uit 86 leerlingen. Dat kun je in België je niet voorstellen.
Omdat we echt van de ene les in de andere als het ware werden meegezogen, was het al twee uur tegen we naar de zusters konden gaan. We belden broeder Luc op, omdat de zusters waarschijnlijk toch al gegeten zouden hebben. Maar neen, ze hadden speciaal op ons gewacht. Wij dus teruggebeld naar broeder Luc. Hij was net vertrokken, maar vond het niet erg. We moesten maar een belletje geven als we klaar waren. Vroeger waren er hier ook Vlaamse zusters, maar zij zijn ondertussen al overleden. Nu zijn het zusters uit Congo. Ze spreken dus Frans, maar kunnen ook een mondig woordje Engels. Communiceren is dus zeker geen probleem. Het eten was heel lekker en zeker het dessert: vanille ijs! Mmmmm Ze waren zo blij dat we daar waren en moesten ze kunnen dan hadden ze ons opgesloten om ons daar te houden! Cho, en wat hadden ze zulke mooie kleurrijke kledij aan! Het ging er daar heel vrolijk en ontspannen aan toe!
Na het eten belden we dan opnieuw broeder Luc op. Ongeveer 10 minuutjes later was hij daar al. Wij gingen samen nog eens goeiedag zeggen aan de zusters (twee ervan stonden in het snoepwinkeltje en we kregen onmiddellijk elk ne soort koek in ons handen geduwd. Één zuster wou eerst nog met broeder Luc een glaasje rode wijn drinken. Dus wij allemaal weer naar binnen om daar nog een glaasje wijn te drinken. Een klein beetje had ik gezegd, jaja zei ze, maar het glas was toch helemaal vol ja man, ik voelde het in heel mijn lichaam! Broeder Luc komt blijkbaar heel goed overeen met de zusters. Maar ja, broeder Luc is dan ook door iedereen geliefd. Hij staat altijd klaar om te helpen! Hij zegt dan Ik heb geen problemen, anderen komen met hun problemen met mij!.
15u15 oei nu moeten we toch echt wel doorgaan, want tussen 15u en 16u hebben we een afspraak met Moloto, het hoofd van de boarding masters. We wilden eens samen met hem overleggen om een opruimactie op poten te stellen, want het domein ligt er enorm vuil bij. We willen geen eenmalige opruimactie, maar deze zou moeten worden verder gezet worden ook als wij er niet meer zijn! We moeten dus proberen de jongens ervan bewust maken dat afval op de grond gooien gewoon niet kan, dat daar vuilnisbakken voor bestaan. We hadden daarom gedacht om van elke graad wat jongens bij elkaar te zetten en een meeting met hen te houden. Zuster Augustine zou dit voor ons regelen. Zo kunnen de ideeën van hen zelf komen en zullen ze er zich misschien meer voor inzetten ook. Dat hopen we toch. Maar broeder Johan, en anderen, hebben ons er voor gewaarschuwd dat het dikwijls zo is als de vrijwilligers eenmaal weg zijn, ook hun sporen zijn verdwenen!
Ok, 17u en eindelijk rust doodmoe ben ik!
Maar toch zit ik hier weer achter mijn computer bezeten om jullie het nieuws van de dag te brengen
Vandaag geen moment tijd gehad om stil te zitten, dit wil ook zeggen dat ik doodmoe ben. Maar, om jullie te plezieren , ga ik mijn best doen om toch jullie een nieuw verhaal voor te schotelen
Deze morgen om 8u op en voor de verandering eens twee vlechtjes in mijn haar gedaan waarom? Gewoon, had er zin in hihi
Om 10u hadden we dan onze tweede sessie rond communicatie met de mensen van skills. Vandaag ging het vooral rond body language en rond één- en twee richtingsverkeer in de communicatie. We hadden hiervoor enkele plezante opdrachtjes voor hen klaar
-voor de eerste opdracht legden we hen enkele fotos voor van een vrouw die verschillende gezichtsuitdrukkingen toonde. Hierbij moesten ze dan uitmaken in welke gemoedstoestand de vrouw zich bevond
-voor de drie andere opdrachten gingen we naar buiten. Bij de eerste moesten ze alle drie hun ogen sluiten en zonder te spreken moesten ze op volgorde staan van geboorte datum (niet jaartal!). Niet evident. We gaven ze dan een hint, zodat ze voorbeeld via tikken ofzo toch konden communiceren. Uiteindelijk is het dan toch gelukt! Bij de tweede opdracht moest één van hen geblinddoekt worden en de andere moest hem/haar dan rond het klooster leiden met enkel maar verbale communicatie. De geblinddoekte mocht niets zeggen. Zo heeft Sharon ook eens geblinddoekt rondgelopen dat was lachen hoor!!! Gelukkig voor haar zaten de jongens binnen in de klas, en had ze niet veel toeschouwers De laatste opdracht buiten is ongeveer hetzelfde als de tweede, maar toen mocht de geblinddoekte wel spreken en dingen vragen. Hier viel het onmiddellijk op dat de communicatie tussen Baby en Cathrine stroef verliep!
-Een maal terug binnen bespraken we de ervaringen en lieten we hen nog een laatste opdracht uitvoeren. Benedict en Baby moesten rug aan rug zitten en kregen en zelfde blad papier in handen. Benedict moest een figuur maken (door te vouwen of te scheuren) en de instructies doorgeven aan Baby. Zij mocht niets zeggen, en ze moesten proberen dezelfde figuur te bekomen. En raad eens inderdaad, ze hadden totaal iets anders gemaakt!
Na de sessie spraken we nog wat na met Baby. Ze is wat gefrustreerd door één van de kuisploeg. Hij zit soms hele dag in de computerklas en prutst dan met computers, waardoor er dan instellingen zijn veranderd of programmas zijn verwijderd. Zelf hebben we dit ook al opgemerkt Echt niet plezant. Hij zit Baby ook altijd als het ware op de hielen. Op haar bureau zit hij dikwijls te nietsen terwijl zij aan het werk is. Als ze computerles geeft, komt hij soms gewoon binnen en staat daar zomaar wat. Het stoort niet alleen Baby, maar ook ons. We wilden daar graag eens met broeder Johan spreken, maar omdat hij al een tijdje ziek heeft (en daardoor bijna de ganse dag ligt te slapen), wilden we hem niet storen. We zijn daarom eens met zijn drieën op broeder Thomas afgestapt. We legden het hem uit, en hij begreep het compleet. Zo kunnen wij en Baby niet werken! Hij zou het zeker er met hem eens over hebben Hopelijk komt dit snel in orde
Verder merken we ook meer en meer dat de communicatie tussen de mensen van skills echt niet goed zit. Ze werken eigenlijk de hele tijd naast elkaar Weten waarschijnlijk niet van elkaar waar ze mee bezig zijn Het stoort ons ook meer en meer, omdat ook wij er last van beginnen krijgen! Daarom hebben we besloten om nog iets extra aan onze stage toe te voegen, nl. een SWOT-analyse. Dit is een soort sterkte-zwakte analyse. We gaan dit doen door iedereen van skills te interviewen. Hopelijk kunnen we daardoor de teamspirit naar boven brengen en zal alles meer tot een succesvol einde leiden!
Maar nu iets anders Sharon en ik verlangden al lang achter pannenkoeken voor dessert En ja hoor! Het waren super lekkere pannenkoeken maar eerst het buikje rond gegeten met SPAGHETTI was dat alweer een eindje geleden zeg!
Ik dacht dan om nog efkes in de zon te zitten, maar neen hoor, om 14u10 moesten we al in de computerklas zijn. Het is namelijk de eerste computertraining voor de leerkrachten van Pax (de middelbare school). Alles in orde gezet, en dan wachten en wachten.. 14u15.. en wachten.. en wachten 14u25 en wachten.. en wachten.. en om 14u30 waren er dan toch 4 afgekomen. We begrijpen volkomen waarom ze zo laat waren, want blijkbaar moesten ze na de laatste les nog middageten Maar waarom liet meneer Rapaledi ons dan weten dat ze er om 14u10 zullen zijn? Je ziet, om hier iets af te spreken Maar kijk het werd dan maar een korte introductie, want om drie uur hadden wij nog een afspraak met Baby..
Ze hadden ons blijkbaar overal nodig vandaag. Glades stond daar ook plots om te vragen of we haar konden helpen met het invoegen van fotos in haar 90 paginas lange document Alles is al getypt enzo, maar opmaak? Oeioei ok, wij naar haar bureau en al helemaal geïntegreerd in het leraren zijn, hebben we de taak niet zomaar op ons gepakt. We wilden uiteindelijk dat ze het zelf ook kon. Dus wij alles stap voor stap uitleggen telkens weer opnieuw haar het zelf laten uitproberen wat bijsturen pffffff, ik kwam bijna zot na een tijdje maar alles deed ze dan ook zo traag bijna twee uur hebben wij daar gezeten! Maar het leuke eraan was dat ze ons heel erg bedankte, en dat we zeker eens naar haar thuis moesten komen. Ook gaf ze ons het compliment dat we hele goeie leerkrachten zijn, zeker om zo iets van de basis aan te leren! Dat vond ik wel plezant dan om te horen.. Dit had ze ook al enkele uren geleden gezegd tegen Rina van Skills
Al dat weg en weer lopen en werken, heeft ons vieruurtje ontnomen . We waren alle twee kapot! Amaai, dat vraagt nogal veel energie zeg, nie te doen! Ik viel zelfs bijna in slaap aan tafel
Maar kijk, ik zit hier nu nog (alle nu toch wanneer ik dit aan het typen ben é, als ik er nog zal zitten als je dit leest misschien niet meer é ).
Alle, kga jullie dan laten
Morgen staan er enkele bezoeken op het programma, maar daar meer over morgen!
Misschien voor de mensen die nog maar net mijn blog beginnen te volgen:
·Thobela betekent goeie dag in het Sepedi. Dit is de taal die de zwarte mensen hier in Polokwane spreken.
·Indien je wilt antwoorden/reageren op een geplaatst blogbericht van mij, kun je dit via:
-het envelopje (als je me persoonlijk wilt mailen)
-reageer (anderen kunnen lezen wat je schrijft)
-gastenboek
à een reactie hoeft niet lang te zijn (mag natuurlijk wel ), maar het is altijd welkom en aangenaam (hint hint hint )
·In de rechter kolom vind je weekoverzichten. Het is misschien het leukst om te beginnen lezen vanaf dag 1 dat ik hier ben aangekomen.
Ok, en nu het verhaal van de dag
Tjah, scrscrscr pffffff scrscrscr pffffff
Niet op letten dit zijn mijn hersenen op zoek naar inspiratie, want eigenlijk hebben we vandaag niet zoveel gedaan en jah, toch wil ik mijn blog wat opvullen vandaag!
Vanmorgen na een zalige douche en een stevig ontbijt, hebben we ons opnieuw in onze werkkamer gezet. Wat verder gewerkt aan onze sessies voor het skillscentrum, wat chatten met zotten die niet moeten werken en al zo vroeg online zitten , onze blog checken op enig nieuws van jullie (maar nope L), mooie fotos bekeken op mijn nicht (Barbara) haar facebook van 6 pagadders op wandel in het domein Raversijde, muziek beluisteren,
Na het eten hebben dan wat zitten lezen, al genietend van de warme zonnestraaltjes op ons gezichtje en toen we zagen dat baby aan haar computerlessen gingen beginnen, zijn we opnieuw een kijkje gaan nemen. Ze doet het echt goed, en de kinderen zijn zeer enthousiast!
Ondertussen hebben we dan het serverkotje op orde gebracht. We noemen het kotje zo omdat de server daar staat. Verder liggen er verschrikkelijk veel handleidingen van vele verschillende programmas, waarvan waarschijnlijk geen kat van afweet. Daarom hebben we inventaris opgemaakt van alles dat er aanwezig is in de twee computerklassen en in het serverkotje.
Tjah, en dan was het al weer tijd voor een vieruurtje é!!! Dat zullen we zeker niet overslaan I.p.v. cake hadden ze eens iets anders gebakken het leek op oliebollen, maar ze waren koud. Het binnenste deed me denken aan ciabatta, en de buitenkant was heel vettig. k zal straks tijdens het avondeten eens nagaan wat het precies is. Ik gok op Vetkoek, want naar het schijnt is dit een soort oliebol we zien straks wel Ik vond het in ieder geval lekker!
Tot seffes
hier ben ik weer
Aan tafel kennis gemaakt met de broeder die met verlof was, namelijk broeder Gaston. Het is al een oudere man, EN JE MOET LUID SPREKEN!
Hij en broeder Thomas, waren al volop aan het eten en waren dus ook al snel van tafel. Broeder Luc zat nog in een meeting broeder Sam was naar het ziekenhuis, waarschijnlijk met een leerling. Bijgevolg heb ik geen navraag kunnen doen naar wat onze maag om 16u heeft verteerd! Dus ben ik maar zelf opzoek gegaan op het internet. En ja hoor, ik heb een afbeelding gevonden (maar krijg het jammer genoeg niet op mijn blog!) en een omschrijving, het is een Vetkoek
·Volgens Wikipedia: Vetkoek is een traditioneel Afrikaans (bij)gerecht. Vetkoek lijkt sterk op de Nederlandse krentenloze oliebol alleen is Afrikaanse vetkoek plat i.p.v. rond. Het deeg wordt goud- tot donkerbruin gefrituurd en daarna gedeeltelijk opengesneden en gevuld met gehakt of overgoten met stroop. Soms wordt de vetkoek ook gevuld met kaas of met jam. Vetkoek wordt meestal gegeten in combinatie met braaivleis.
·En voor de koks, kokkinnen en lekkerbekjes volgt hier het recept (weliswaar in het Afrikaans):
Omschrijving
VETKOEKIES
Ingrediënten
375 ml ongesif afgemeet koekmeelblom 15 ml bakpoeier 10 ml suiker 5 ml sout 500 ml gaar koue rys 410 g (1 blik) geroomde suikermielies(mais) 125 ml melk 1 eier kookolie vir vlak braai
Bereidingswijze
Sif die koekmeelblom, bakpoeier, suiker en sout saam. Vou die rys en suikermielies in die gesifte bestanddele in. Klits die melk en eier saam tot gemeng. Voeg dit by die meelmengsel en maak aan tot n sagte deeg. Skep eetlepelsvol deeg in matig warm kookolie. Braai die vetkoek eers aan die een kant tot goudbruin: dit moenie te vinnig braai nie. Braai dan aan die ander kant goudbruin. Dreineer die gaar vetkoeke op kombuispapier en sit warm voor. Heerlik saam met stroop of heuning.
. Samen met David aten we een ijsje
Ik vroeg aan David hoeveel bollen hij wou, maar hij nam het natuurlijk helemaal verkeerd op! hihi
hebben wij gelachen. Nog wat verder genoten van zijn aanwezigheid op het terras vóór wij dan vertrekken naar Klerksdorp. Waarom is hij nu geen maand vroeger gekomen. t Zou de periode nog aangenamer gemaakt hebben. Hij is één en al entertainment. Allé, maar hij zou proberen een filmavond zoals gisteren te organiseren voor woensdagavond
hihi
benieuwd hoe de broeders dan weer zullen reageren.
, ging naar hem toe. Het was Tebogo, iemand van de boarding masters. Hij stak een hele litanie af, dat hij me niet veel ziet, en dat ik eens bij hem moest langskomen op zijn bureau. Hij wou ook eens naar België komen en mijn ouders ontmoeten
ok, het werd wat warm onder mijn voeten. Hij vroeg dan ook mijn telefoonnummer. Ik zei hem dat ik een Belgisch nummer heb, en dat dit veel te duur was om hier mee te bellen
(pfff, hoe geraak ik hier uit?)
Hij wou zo graag eens met mij alleen praten en zeggen wat zijn hart voor mij voelde (oeioei
help Sharon, waarom ben je nu niet hier!)
gelukkig moest hij dan door, want de jongens van het internaat hadden bijna gedaan met de les. Ik ben dan maar een rustiger plaatsje, en eentje uit de wind, gaan opzoeken en daar wat genoten van het zonnetje.
