Terug wat nieuws! Ondertussen zijn de wonden al helemaal genezen. Uiteindelijk is de nieuwe tepel eigenlijk niks geworden, het kraakbeentje is wegggehaald. Maar da's eigenlijk het minste van mijn zorgen. Met de tattoo wacht ik nog even tot na de zomer. 14 dagen geleden: 2de controle, en ....alles ok, in orde En de oncoloog vroeg ook wat ik met mijn portacath ging doen...hij mocht er uit volgens haar. Joepie!!! Onmiddellijk afspraak gemaakt bij chirurg en mocht afgelopen donderdag al gaan. Om 8.30 uur binnen en om 9.05 uur stond ik al terug op de parking van het ziekenhuis. Een klusje van niks eigenlijk, de verdovingsspuit deed nog het meeste zeer van al. Tot 's middags niks gevoeld, maar daarna deed het toch serieus pijn... We zijn nu enkele dagen later en de pijn is nu voorbij, het trekt alleen nog wat tegen, en de "plakkers" beginnen te jeuken. Nog een weekske geduld en de draadjes mogen eruit. Volgende afspraak: januari 2011 voor de nieuwe controle.
Hier ben ik weer met wat nieuws! Op 26 februari ben ik dan eindelijk geopereerd. Borstverkleining links en tepelreconstructie rechts. Verfraaiingswerken laat ons het zo zeggen. Deze ene keer ging ik met plezier naar het ziekenhuis. Tegen de middag werd ik naar het operatiekwartier gebracht om zo ongeveer rond 17 uur terug wakker te worden en naar mijn kamer gebracht te worden. Pijn had ik niet zo veel, maar ongezond! Jongens toch! 'k Was nog niet op mijn kamer en ik had al heel mijn bed ondergekotst. Heel goed geslapen voor de rest, maar 's morgens was het weer van dat...Ik mocht dan toch tegen de middag naar huis. En dat ongezond zijn is nog tot zondag blijven duren. Dat had ik toch vorige keer niet zenne... En dan was er nog een verrassing, blijkbaar was ik toch iets langer thuis dan een week: het werden er drie! Daar had ik natuurlijk niet op gerekend. Die drie weken waren wel nodig hoor om te recupereren. 't Heeft zo'n kleine 2 weken geduurd vooraleer de verdoving uit mijn lijf was. Voor de rest niet te veel pijn gehad, wel wat tegentrekken natuurlijk. Maar blauw! blauw! niet te doen... Dat is gelukkig nog snel weggetrokken, sneller dan ik gedacht had. Iets heel anders nu: ik loop eigenlijk al maanden rond met een raar gevoel in mijn keel, zo precies een krop. Het is er niet constant, maar als het gevoel er is is het heel ambetant. Ik ging er van uit dat dit nog restanten waren van de chemo, maar het bleef maar duren. Dus ik heb het er toch eens over gehad met de oncoloog. Die dacht dat het puur van de stress was... Nu echt stress heb ik niet zo meer, dus ik denk dat het een andere oorzaak heeft. Maar wat? Het kan iets te maken hebben met de slokdarm en dan stelde ze een onderzoek voor met die buis in uw maag: neen bedankt! Het kon ook schildklier zijn... Dus daar is dan een echo van genomen; maar alles is in orde. Dus waarschijnlijk toch stress...raar. Heb de raad gekregen om enkele keren per dag ademhalingsoefeningen te doen. Als ik het doe, heeft het precies toch wel wat resultaat. We zullen wel zien. 31 maart: mijn laatste herceptinebaxter! Yes, weeral iets waar we vanaf zijn! Ondertussen is mijn linkerborst al goed genezen. Alleen met die tepel heb ik wat problemen. Die wonde is terug opengekomen, allé er is een draadje gelost. Die moet nu nog gerepareerd worden, binnen 14 dagen hoop ik dan dat alles achter de rug is. Het blijft maar duren, ....
De datum van mijn operatie ligt vast! Op 26 februari ga ik onder het mes. Dit is voor mij louter een esthetische operatie...'t is precies of ik op vakantie ga... Dat het maar rap 26 februari is!!!!
Het is er eindelijk nog eens van gekomen; mijn blog aanvullen!! Ik zou een hele lange brief kunnen schrijven, maar ik ga het kort houden.. Hoe zit het ondertussen nu met mij? Ik kan zeggen: redelijk goed! Ik ben bijlange nog niet degene die ik vroeger was...maar elke dag een stukje beter. De moeheid is nog steeds niet volledig verdwenen. Ik moet nog altijd zien dat ik op tijd ga slapen als ik er 's anderendaags vroeg uit moet. Ook op gebied van concentratie mis ik nog stukken en brokken... Zal dat wel nog ooit allemaal volledig in orde komen??? En dan goed nieuws: ik bezit geen gen dat ervoor zorgt dat "mijn" borstkanker erfelijk is! Ik heb er lang moeten op wachten op dat goede nieuws, het had enige maanden vertraging.... Dat betekent dat ik mijn andere borst en mijn hele "inrichting" binnenin kan behouden en dat mijn kindjes de borstkanker niet kunnen overerven. Omdat ik zo lang moest wachten op dit resultaat heeft mijn andere operatie natuurlijk ook op zich laten wachten. Voor mezelf had ik die in november gepland, maar dat is dus niet kunnen doorgaan. Ik plan ze nu opnieuw voor mezelf ergens begin maart. En dan vandaag: mijn eerste echte check-up: bloedafname, mammografie, echo van de borsten, echo van de lever en longfoto. En alles was picobello in orde!! Als dat geen eerste echte overwinning is!!! Tijdens de kerstvakantie speelde de film van vorig jaar zich opnieuw af. Elke dag floepte er wel iets door mijn hoofd: vorig jaar ontdekte ik mijn knobbeltje, vorig jaar moest ik naar de mammografie, vorig jaar had ik een afspraak bij de plastisch chirurg,.... enz....enz... Ik heb er gelukkig maar af en toe aan gedacht. No way dat ik dit jaar mijn kerstvakantie opnieuw ging laten beheersen door "dat geval". Dus eventjes over nadenken en dan knop omdraaien! Stilaan begin ik ook af te tellen met mijn herceptinekuur. Ik schat nog zo'n drie à vier keer te gaan en dan is dat ook achter de rug. Dan nog die operatie, en dan kan ik eindelijk dit horrorhoofdstuk afsluiten!
Hier nog wat nieuws van mij. Vorige woensdag was mijn eerste aerobicles. Ik had mijn eigenlijk wat te snel ingeschreven, een paar weken geleden. Niet echt nagedacht, er niet aan gedacht hoe ik mij zou voelen op het einde van een werkdag. Verschillende keren heb ik 's avonds gedacht: Verdorie, als ik mij binnenkort ook zo moe voel en ik moet mij dan nog richting sporthal slepen, pfff. Woensdag was het dus zo ver. Spannend....de lesgeefster maar eventjes verwittigt dat ze niet raar op moest kijken als ik er midden in de les de brui aan ging geven. Niet erg, vond ze, ze vond het al heel courageus van mij omdat ik er al wilde aan beginnen. En surprise surprise...de hele les heb ik uitgedaan! Ik voelde me niet echt moe, allesinds niet meer moe dan anders. Alleen bij het serieuze springwerk heb ik mij wat ingehouden. Ikke blij natuurlijk. En dan nog wat...mijn haar begint serieuze kuren te vertonen...ik denk dat het 'krols' wordt.
Zaterdag: azaleatime voor kom op tegen kanker. Dit jaar moest en zou ik zo'n plantje hebben...de vorige jaren heb ik nooit de kans gekregen om er zo eentje te kopen. Hier komen ze niet aan de deur. Maar dit jaar zou ik niet overslaan. Mijn dag zou niet goed geweest zijn indien ik er geen zou gekocht hebben. Al moest ik er half Vlaanderen voor rondreizen! Maar ik had al snel prijs! Toen ik mijn boodschappen 's morgens vroeg ging doen, stonden ze aan de supermarkt potjes te verkopen, dus heb ik er daar eentje gekocht. Voor dit plantje ga ik nu eens veel zorg dragen zie...andere planten hebben bij mij weinig kans tot overleven...maar dit zal ik koesteren...
We zijn nu reeds 2 weken bezig en het gaat goed. Sommige dagen zijn moeilijk, maar andere vallen heel goed mee. De dagen vliegen allesinds voorbij. Ik krijg veel complimentjes over mijn haar (bedankt allemaal), velen denken dat het geverfd is, maar neen hoor! Puur natuur!
Yes we zijn weer gestart!!! 1 september is achter de rug, en ik ben zoals gepland gestart met werken. Ik ben nog steeds moe, maar voel mij na mijn twee eerste werkdagen niet meer moe dan andere dagen in de vakantie. Enfin, we zullen wel zien hoe het draait...mijn moraal zit alvast goed, als het lichaam nu nog wat meewil.... Ook Lieze en Fleur hebben gisteren hun stap naar het eerste leerjaar gezet. Het viel allemaal goed mee, ze zijn wel wat overdonderd door het vele volk er op hun nieuwe school rondloopt, maar goed dat mama in de buurt is. Vandaag zoals om de drie weken ook naar de dagkliniek geweest om mijn herceptine, gewoon routine, niks bijzonders te melden. Met mijn longen is alles nog niet ok, maar ik blijf wel beterschap hebben. Dus ik hou de moed er in...
Vandaag dan onder de scanner geweest voor mijn longen. En het is blijkbaar allemaal niet zo erg. Er is wat litteken te zien van mijn drain en van de bestraling, maar niet zo veel. Dus gewoon medicijnen verdernemen en dan zien of ik zonder verder kan. Ondertussen gaan de dagen hier voorbij, en zit mijn "verplicht verlof" er bijna op. Ik heb nog nooit in mijn leven zo uitgekeken naar 1 september.
Gisteren heb ik dan mijn "haar" laten knippen. Veel verschil zie je natuurlijk niet hé...maar 't was een leuk gevoel om gewoon weer te zijn als vroeger en je haar te laten knippen. Mijn langste sprieten zijn nu weg, alles is mooi gelijk geknipt. Het lijkt nu wat meer op een kapsel. Laat het nu maar groeien!!!
Gisteren toch maar even naar de pneumoloog geweest. Ik had al sinds mijn chemo en bestralingen wat last van mijn ademhaling, een trekkend gevoel binnenin, precies of ze snoeren uw ademhaling toe. Ik had altijd gedacht dat dat wel over zou gaan, maar niet dus. En ik dacht...ik ga nu een afspraak maken, want binnenkort als ik dan weer ga werken gaat dat allemaal moeilijker. De dokter dacht ofwel aan bloedarmoede, ofwel toch wat schade door de bestraling. Mijn bloedresultaten waren allemaal ok, dus dat kon het niet zijn. Dus waarschijnlijk het tweede. Volgende week donderdag moet ik onder de scanner om precies te zien wat het dan wel is. Ik hoop dat we daar geen dingen te zien krijgen die we liever niet zien, brrrr....ik mag er niet aan denken. In afwachting heb ik een puffer gekregen en pilletjes (ons Fleur krijgt die ook, in een mindere versie dan). We gaan zien of het daarmee wat beter gaat. De warmte hebben we gisteren goed doorstaan, de wacht gehouden bij het zwembad. Lieze en Fleur hebben deze week allemaal vriendjes op bezoek gekregen, het zwembad is goed getest geweest amai! Deze week ben ik ook een paar keer naar school geweest, terwijl Lieze en Fleur in de voormiddag naar het sportkamp waren. Ik heb er echt zin in, om opnieuw te beginnen...hopelijk hou ik het vol.
Vandaag had ik een afspraak bij de plastische chirurg. Even kijken hoe het zit met de volgende operatie...En die zal waarschijnlijk al vroeger plaatsvinden dan ik gedacht had! De bestralingen vormen geen probleem volgens hem, omdat mijn huid niet echt beschadigd is en hij aan die borst eigenlijk heel weinig nog moet doen. Ook mijn porth-a-cad en herceptine kunnen geen probleem zijn. Ik wacht nu alleen nog af wat de oncoloog gaat zeggen en ik moet natuurlijk ook nog mijn resultaten krijgen van de geneticus in Jette... Dus...yes yes yes....ik hoef waarschijnlijk geen maaaaanden meer te wachten.....
Joehoe! Champagne voor iemand anders! Sinds het begin van mijn ziekte, hou ik ook de blog van Marie-Rose Morel in het oog. Ook zij werd getroffen door het kankerbeest, maar zij zat in veel slechtere papieren dan mij.Vanmorgen kreeg zij het bericht dat ze "kankervrij" is (ze moet natuurlijk wel nog gedurende 5 jaar afwachten of het zal wegblijven). Ik ben zo zo zo zo zo blij voor haar. Tenslotte is het ook een moeder met nog 2 zeer jonge kindjes en met een heel leven nog voor haar. En kijk die 10% kans die ze haar maar gaven, ze heeft het toch maar overwonnen...Dit geeft toch weer een schepje moed bij voor mezelf!
Vandaag dan naar de cardioloog geweest voor die echo-cardiodinges. En ik ben goedgekeurd!!! Mijn hart is piccobello in orde. Dit wil dus ook zeggen dat die behandeling met herceptine kan blijven doorgaan. Nadien naar de dagkliniek voor mijn baxter nr. zoveel. Eerst nog een krant en een ander boekske gekocht, mij in mijn bedje genesteld en enige bladzijden ver in de krant een koude douche gekregen. Er stond een artikel in de krant van een vader die voor zijn (zaterdag) overleden dochter de dodentocht gaat meestappen. Zijn dochter is overleden aan kanker, enz..... Bleek het over een mevrouw te gaan die eind juni nog bij mij in de dagkliniek had gelegen. Ze had toen al slecht nieuws gekregen, kreeg nog allerlei behandelingen en alles werd in gereedheid gebracht om haar nog op vakantie te laten gaan begin juli. God toch...en nu al overleden, dood, gedaan..... 'k Was er even niet goed van....pfff. 'k Ga proberen om er niet te veel aan te denken...
Nog eens wat tijd genomen om hier even iets neer te zetten... Net een weekje echte vakantie achter de rug. We trokken met z'n vieren + hond naar centerparcs. Direct ontbijt en avondmaal bijgeboekt, daar waren we dan ook weer vanaf.... Ik wou echte vakantie! Niet 's morgens om brood, niet van 's middags al zitten denken wat er 's avonds op tafel zou komen en dan achter de kookpotten gaan staan, neen gewoon simpelweg: genieten en u van niks iets aantrekken. En dat is behoorlijk gelukt ook. Veel gaan zwemmen, en dan denken zouden ze "het" nu zien? Wel ja, zie maar, en als ge "het" ziet: fuck you! Ik geniet en da's het belangrijkste. Ik geniet omdat ik m'n gezin zie genieten...en ik geniet ook omdat ik stilletjes in een donker hoekje onder mijn hersenpan denk...hoe zou het volgend jaar zijn??? Wat hebben ze dan voor mij in petto? Zal ik dan nog wel kunnen genieten of zal die donkere bladzijde dan eindelijk kunnen omgedraaid worden. Vandaag stonden er twee dames voor mij aan de kassa in de H&M en je zag ze zo echt onopvallend staan "fezelen" en hun hoofd in mijn richting draaien. Ach stomme geiten, neen het viel echt niet op! Wat? Heb ik iets aan van u? Pros de prothese zal 't wel niet geweest zijn! Ik had veel zin om de confrontatie aan te gaan, maar heb het maar zo gelaten, Lieze en Fleur waren er immers bij. En dat is nu een kantje van hun moeder dat ze best niet te zien krijgen. Wat zou er aan mij te zien geweest zijn...mijn korte kankerkop misschien nog. Je zag ze zo denken, welke vrouw laat nu haar haar zo kort knippen, 't is just een manwijf! Nee, viswijven, mijn haar is net aan 't groeien en ik ben er fier op... Schoner dan uw stomme geblondeerde domme blondjeskoppen! Binnen veertien dagen zal mijn haar eens voor de eerste keer onder handen genomen worden door de kapper. Normaal ga ik naar het kapsalon, maar de eerste keer heb ik daar geen zin voor. De kapper van mijn ma komt aan huis, dus mag hij er iets fatsoenlijks van maken. Niet dat mijn haar al voor mijn ogen hangt ofzo, nee, ik wil het gevoel hebben om weer normaal te zijn, terug naar de kapper te kunnen... En tegen dan zal het misschien weer 2 mm gegroeid zijn. Morgen moet ik terug naar de dagkliniek voor mijn herceptine en ik moet ook een cardiogram laten nemen om te controleren of mijn hart niet op hol slaat van die herceptine. We zien wel wat het geeft....
Hier nog een beetje nieuws van mij. Alles gaat hier best ok. De moeheid lijkt te verbeteren, al hangt er veel af van mijn nachtrust. Ik ben gisteren wel wat geschrokken van mijn gewicht. Er staken eindelijk nog eens nieuwe batterijen in de weegschaal, dus ik ging mij eens wegen. Maar jongens toch, wat een gewicht! Na mijn operatie begin januari ben ik 6 kg vermagerd. Maar tot nu toe is er weeral 8 kg bij! Mijn eetlust ben ik eigenlijk niet verloren, integendeel. Misschien heeft de medicatie er ook wel wat mee te maken (maar ook het feit dat het ijsjestijd is ) Ons weekje centerparcs is ook geboekt. Dus binnenkort muizen we er hier een weekje vanonder...
Wat voelt dat fijn om terug "vrij" te zijn. Niet meer naar Jette moeten, niet meer op die auto moeten wachten, je dag invullen zoals je zelf wil! Vandaag moest ik wel terug naar het asz om mijn baxter herceptin. Dat was minder natuurlijk. Ik krijg daar weer zo'n chemo-gevoel van.. Ik was er gelukkig snel buiten, maar dan moest ik nog naar de dokter. Mijn bloedwaarden waren allemaal in orde, tumormarker was ok, levertests ook ok. Dus da's toch ook weer een geruststelling. Ze ziet er ook geen probleem in om op 1 september te starten met werken, als ik mij goed voel tenminste. Ik heb nog enkele weekjes om uit te rusten, dus we zien wel.
CHAMPAGNE! Dat was het gisterenavond! Allé ja, 't was schuimwijn Met wat een vrolijkheid ben ik gisteren die auto ingestapt. t Was me wel een bewogen laatste keer amai! Eerst betrapt door een verscholen agent en een boeten gekregen omdat de chauffeur aan het bellen was achter het stuur. Pech, zijn bluetooth werkte niet en met zo'n beroep moet er veel gebeld worden. Dan naar Jette voor de laatste keer. Bleek dat ze daar meer dan één uur vertraging hadden. En na de laatste keer moet je ook altijd naar de dokter. En ik was de laatste van de rit die ze afzetten. Ik was thuis om kwart voor zes! Er was natuurlijk ook het afscheid van iedereen die daar in de wachtkamer was of die al vertrokken was. Heel raar dat je die mensen nu niet meer gaat zien. Je hebt toch een band opgebouwd, ook al heb je ze maar 25 keer gezien. Ik had me voorgenomen om al die lijnen van mijn lijf te schrobben 's avonds, dat ze maar zo rap mogelijk weg zijn. Maar dat mag blijkbaar niet. Ik moet ze laten 'afweken' maar ik mag er wel stilletjes op wrijven. Niet in de zon! (maar dat wist ik al) En ook nog 14 dagen wachten met een bad en zwembad (oeps!, heb maar niet gezegd dat ik er vorige week elke dag ingezeten heb) En het was natuurlijk ook de 'echte' verjaardag van Lieze en Fleur. De kadobonnen van het feestje zijn reeds omgeruild gisteren. En we hebben ook al wat schoolspulletjes gekochte voor het eerste leerjaar. Ja, mijn meisjes worden groot. En hopelijk kan ik ze nog "heel groot" zien worden ook! Terug laat in bed gekropen, na nog een gezellige avond met de buren. En dan Renaat nog uit zijn bed gestuurd om "onze leeuw" gaan op te hangen. Enfin...eindelijk vrij (maar dinsdag wel om mijn herceptinebaxter!)
Eindelijk is het er nog eens van gekomen om iets op mijn blog te schrijven. Welllicht hebben sommigen onder jullie al afgehaakt omdat ik toch niets meer schreef. Het is hier druk geweest....ja echt waar! Mijn dagen zijn gewoon heel goed gevuld. Onlangs zijn we nog samengekomen met de mensen uit de praatgroep. 't Was heel fijn, en hele deugdoende gesprekken gehad. Ik ben blij dat we dit nogmaals kunnen doen hebben en nu buiten het ziekenhuis. Ook het etentje einde schooljaar is al achter de rug ondertussen. Ook al ben ik er maar een half jaar geweest, ik was heel blij dat ik uitgenodigd was. Toen ik tussen alle collega's zat, was het net of ik nooit weggeweest was. Mijn bolletje werd volop geaaid die avond! Er is ook een week vol zwembadplezier voorbij. Lieze en Fleur hebben heel veel plezier gehad, ook ik heb mij enkele keren aan een duik gewaagd. Het was heerlijk, na een tochtje Jette heen en terug deed het enorm veel deugd om eens in dat water te springen! Hopelijk komt het goede weer snel terug. Nog 3 keer en het is gedaan met de bestralingen, eindelijk er vanaf! Het zal toch wel raar aanvoelen zo ineens niets meer...maar ik kan niet zeggen dat ik er nog veel zal aan denken. Ik zal wel nog veel terugdenken aan die mensen die ik er ontmoet heb en mij afvragen hoe het hen zal vergaan... Voor de rest blijft het met mij zo wat hetzelfde...nog altijd moe. Maar na een weekend of een dagje zonder bestralingen merk ik toch wel al vlug beterschap. Ook het "verbrand" zijn verslechtert niet. Het ziet gewoon nog altijd rood, maar pijn heb ik er niet van. Hopelijk houdt mijn velletje het nog drie dagen uit. Gisteren waren Renaat en ik 7 jaar getrouwd, niet te geloven dat het zo snel gaat allemaal. Hopelijk kunnen we er nog enkele jubilees bijdoen. Ondertussen zijn de voorbereidingen hier begonnen voor het verjaardagsfeestje van Lieze en Fleur dat morgen doorgaat. Het weer kon niet slechter zijn morgen: regen, regen en regen! Amai amai, met 29 (grotendeels kleuters) in de living! We zullen dat ook weer wel overleven zeker...
Nog 9 keer te gaan. Nog 9 keer op en af rijden naar Jette. Gisteren dacht ik echt dat ze mij vergeten waren, ze zijn mij laat komen ophalen, 't was al halfvier. Daarvoor doe ik de kindjes dan al tegen halftwee al naar de opvang! Ach ja, dat we het allemaal op voohand wisten.... Stilaan begint mijn borst rode vlekken te vertonen, ik begin dus te verbranden. Voorkomen kan je dit niet, nivea smeren is de boodschap, want echte brandwonden zijn dit nog niet.... Gisteren vroeg ik ook of ik nu echt niet in de zon mag met het bestraalde deel, ook niet met een hoge beschermingsfactor, verpleegster? Njet! Zelfs volgend jaar moet ik dat deel nog insmeren met factor 60. Nu niet dat ik van plan was te gaan zonnebaden, maar ik kan toch moeilijk de zomer door met een hoge rolkraag hé, met zo'n temperaturen. Pfff volgend jaar.... Pros de prothese ligt ondertussen al terug in zijn doos. Veel te ambetant met die rode borst, het jeukt en doet pijn. Nog een week of twee en we zullen dan nog eens proberen. Morgen ga ik naar de begrafenis van die papa van het klasgenootje van Lieze en Fleur. Ik ga mezelf nog maar eens tarten...maar toch wil ik er naartoe...
Vandaag kreeg mijn gemoedstoestand weer een flinke knauw. Gisteren overleed een papa van één van de klasgenootjes van Lieze en Fleur aan kanker. Maandag werd hij naar palliatieve zorgen overgebracht en gisteren is hij overleden. Hij laat twee kindjes na van 5 en 3 achter. Toch weer een reden om je even aan het denken te zetten. Hopelijk kan ik mijn gedachten straks wat verzetten op het schoolfeest van Lieze en Fleur.
Vandaag tweede poging, want gisteren was het gesloten; de stap naar de bandagist. En....buitengestapt met Pros de prothese... ('k heb zitten zoeken naar een vrouwelijke naam, maar vond niks dat erbij paste). Wel een dure aangelegenheid, een geluk dat je alles terugkrijgt van de mutualiteit. Maar je moet eerst wel de volle pot betalen natuurlijk. Deze namiddag nog bestraling gehad en ook een bezoek gebracht aan een dokter die de genetische kant bestudeert. Wat bloed geprikt en binnen 3 maanden zal de uitslag bekend zijn. Het onderzoek gaat over 60 %. Vinden ze hierin niks, dan doen ze het onderzoek binnen 10 à 15 jaar nog eens opnieuw. Vinden ze wel een 'fout' terug, dan onderzoeken ze 100%, m.a.w. dan breiden ze het onderzoek uit. Ik vind het vooral belangrijk om weten of mijn borstkanker erfelijk is of niet, zeker voor Lieze en Fleur is dit op termijn van groot belang. En ook voor mezelf, indien blijkt dat het wel erfelijk is...dan raden ze aan om de tweede borst ook te amputeren en ook de eierstokken weg te nemen. Maar dat zijn zorgen voor later.
Nog 18 bestralingen te gaan. Nog 18 keer op en af naar Jette. Pfff.... En moe! Dat zo'n machine zo'n moeheid tot stand kan brengen, dat kan ik nog altijd niet begrijpen. Gelukkig gaat dat wel over na een nachtje geslapen te hebben. Maar helemaal weg is het toch niet. In het weekend gaat het gelukkig wel wat beter. Dan heb ik pauze
De eerste bestralingen zijn achter de rug...Na de bestraling voel ik "gloeien" en moeheid... Da's tot hier toe het enige. Ik heb ook het gevoel dat ik wat mottig ben als ik terug thuis kom van de bestraling. Pfff...nog 22 keer te gaan. Zaterdag ben ik in het asz naar een modeshow geweest van lingerie en badmode, speciaal voor mensen met borstkanker of mensen die borstkanker gehad hebben. Er stonden ook firma's met protheses enz... heel mooi allemaal. Ik moet zeggen dat je het verschil tussen gewone lingerie en die op de modeshow eigenlijk niet ziet. Maar best ook. Deze week stap ik zeker eens binnen in één van die winkels. Nu moet het er wel eens gaan van komen. Gisteren was het schoofeest bij "mij" op school. Het was heel raar om het eens van de andere kant te bekijken, maar het was heel mooi! Ook Lieze en Fleur zijn meegeweest, kwestie van het al wat gewoon te worden voor volgend schooljaar. Ze hebben heen en weer gecorsst, hun weg wat gezocht.... Fleur was wel wat teleurgesteld toen ze vroeg: "Blijft die ijskar hier dan volgend jaar ook heel de tijd staan?" Ja, dat zou ze wel willen!
Gisteren de laatste bijeenkomst gehad van de praatgroep. Het deed wel raar om afscheid te nemen. Iedereen had zoiets van...dit mag nog enkele weken verder blijven duren. Dit krijgt zeker nog een vervolg als het van mij afhangt. Voilà, mijn eerste "echte" bestraling is ook achter de rug. Niks speciaals, gewoon 10 minuten stil liggen op een tafel en boven jou hangt er een machine wat rond te draaien en lawaai te maken. De lijntjes zijn weer wat bijgetekend, dus morgen kan ik eindelijk nog eens deftig in de douche. Juni, laatste maand van het schooljaar...een drukke maand...maar niet voor mij deze keer... Op school wordt het een spannende week...zondag schoolfeest. Iedereen zal wel op de toppen van zijn tenen lopen nu, maar ik kan zondag voor één keertje eens genieten van de musical, samen met mijn kindjes en de buurvrouwen... Anders sta ik daar ook, achter de scène, badend in het okselzweet en hopende dat alles vlot verloopt en nu....'t zal raar doen, wees daar maar zeker van.
Ik heb mooie dagen achter de rug, heerlijk weertje....Ik weet het, ik moet uit de zon blijven, maar da's zo moeilijk! Vandaag een mooie wandeling gemaakt en een mot van een ijscoupe gegeten... Ik vind ook precies dat die chemo-moeheid aan het wegtrekken is... Maar ik ga nog niet te vroeg juichen... Woensdag de eerste bestralingen, 't zal gaan tijd worden, want die getekende lijnen op mijn lijf beginnen serieus te vervagen! Sebiet mogen ze ginder herbeginnen met hun kunstwerk.
Voilà, mijn eerste uitstap naar Jette zit er op. Alles verliep vlot, druk verkeer, maar mijn chauffeur heeft er mij vlot doorgeloodst. Ik sta nu vol strepen en lijnen getekend, net een landkaart. Ik moest heel stilletjes blijven liggen (en dan begint natuurlijk juist uw neus te kriebelen) en ondertussen zochten de verpleegsters en de doker uit waar en tot waar ze precies moesten bestralen. Alles werd afgetekend met een stift en dan nog eens overgekleurd met inkt, kwestie van het hele spinnenweb niet te snel te laten verdwijnen. Alles moet er zeker blijven op staan tot volgende week woensdag, mijn eerste echte bestraling. Dus ik mag niet in bad, wel douchen maar niet op de lijnen wrijven. Die stift geeft af, dus opletten voor de kleren. Een keer dat de bestralingen begonnen zijn, niet in de zon... Pffff... en dat tot 10 juli. Maar kom die chemo was veel slechter om door te maken. Donderdag moet ik terug, en dan moet ik onder de scanner. Ik ga niks horen ivm resultaten, want 't is geen controle of alles weg is of zo, maar gewoon ook nog voor de bestralingen. Ondertussen al heel wat andere mensen leren kennen en ook enkele "oude" bekenden gezien.
Oei, bijna een week geleden al dat ik hier iets neerschreef....maar alles gaat hier goed. De moeheid blijft nog steeds wat naknagen...het is net alsof ik niet uitgeslapen geraak... Een heel mooi, lang weekend achter de rug met een leuke dagtrip naar zee een een bezoek aan de geitjes. We hebben ons allen geamuseerd, klein en groot...Morgen voor de eerste keer naar Jette...ben benieuwd. Ik heb ook indruk dat mijn haar stilaan wat meer groeit. Je kan mij op 't moment het beste vergelijken met Khai-Mook, het babyolifantje in de zoo van Antwerpen, qua kapsel dan....
Vandaag was het zwemmen op school voor Lieze en Fleur. Normaal gezien ga ik altijd mee om te begeleiden. Dat was natuurlijk van na nieuwjaar niet meer het geval geweest. Van vorige week zat ik al te twijfelen: zou ik nu meegaan of niet? Het was natuurlijk niet vanzelfsprekend om weer in badpak te verschijnen. Ik kon natuurlijk ook gewoon meegaan en niet het water in gaan. Gisterenavond dan toch mijn badpak eens aangetrokken. En aan Renaat even gevraagd: "En? Valt het op?" Ja, natuurlijk valt dat op, mijn rechterborst is de helft van de linkerborst! Tot vanmorgen getwijfeld, zou ik of niet? En dan toch maar de knoop doorgehakt...het zwembad in...even de knop omgedraaid...en foert gezegd... Het ging eigenlijk gemakkelijker dan ik dacht. Ik had meer last van die ambetante badmuts op mijn hoofd dan van de rest. Ik ben blij dat ik het gedaan heb...da's toch weer een overwinning op zich. Nu moet ik nog naar een speciaalzaak om een prothese, da's mijn volgende stap...
Het ergste gevoel van de chemo is weer achter de rug. En vandaag viel de brief van het UZ in Jette in de bus. We starten volgende week 26/5 met de bestralingen en op 10/7 is het gedaan! Het is allemaal in de namiddag, soms om 15 uur , maar ook soms nog om 16.30 uur. Da's wel vrij laat, tegen dat ik dan terug ben is het al bijna avond! Soit, we kunnen weer uitkijken naar het volgende gedeelte. Spijtig genoeg kan ik hierdoor niet mee naar de verwendag volgende week. Dat valt tegen natuurlijk.
Het middel doet zijn werk. Deze nacht slecht geslapen, liggen draaien en keren... Vanmorgen opgestaan met spierpijnen en krampen in de buik. Mijn medicijnen genomen en hopen dat het wel wat zou beteren. Fleur vanmorgen ook nog eens onder haar vijs gegeven dat ze wat braver moest zijn, want dat mama nog altijd ziek is. Waarop zij antwoordde: 'Ik zal braver zijn mama, maar als je genezen bent mag ik dan weer stout zijn?' Van onderhandelen gesproken. Toch nog een wandeling gedaan met Nona, die hier vanmorgen nerveus rondliep en toe was aan een uitstapje. Mijn smaak laat mij ook in de steek; gisterenavond smaakten de balletjes in tomatensaus niet naar wat het had moeten zijn, vanmorgen was de eerste hap uit een appel ook een teleurstelling. Nog een paar dagen.....
EINDELIJK! VANDAAG D-DAY! Vanmorgen moest ik er al om 8 uur zijn. Veel vroeger dan anders, dus vanmorgen was het hier even hectisch. De dagelijkse morgenroutine moest hier eventjes helemaal omgegooid worden. Fleur is nog altijd niet ok (ondertussen al vernomen via de telefoon dat ze geen koorts meer gehad heeft vandaag) dus die moest bij 'meme' afgezet worden deze morgen, dat ging Renaat doen. En ik moest ten laatste tegen halfacht ons Lieze op school krijgen. Eventjes stressy, maar goed dit hadden we er voor over. Eens man en kinderen uit het vizier, kreeg ik het moeilijk. Ik heb gejankt van toen ik in mijn auto stapte aan de school tot op de parking van het ziekenhuis. Hopelijk zou dit echt de laatste keer zijn. De laatste keer de 'vieze medicamentjes' in mijn lichaam, de laatste keer ijswanten,.... Om 12 uur was ik al buiten.Dan nog bij de dokter en daar was het gelukkig ook al direct aan mij. De ondcoloog zei toen ik binnenkwam dat ik lachte, en snapte meteen waarom: 't was immers mijn laatste keer. Ik was er me niet bewust van, maar blijkbaar was het van mijn gezicht af te lezen.De oncoloog heeft dan de gegevens overlopen om door te sturen naar Jette, voor mijn bestralingen. Normaal gezien zou ik eind deze week mijn schema moeten ontvangen. Ik ga er ook een afspraak krijgen met een geneticus, die zal onderzoeken of ik het gen "bezit" die er voor zorgt dat mijn borstkanker erfelijk is. Dat is niet alleen belangrijk voor mezelf, maar ook voor Lieze en Fleur later. Ik kwam vandaag ook nog iets te weten wat ik nog niet wist. Mijn tumor is weggesneden tot op 1 à 2 mm van een spier. Het randje was dus heeeel krap. De oncoloog heeft nog gezegd: "Ja, want een spier kan je niet wegsnijden." Ik heb het niet durven vragen wat ik daaronder moest verstaan, maar het zal wel niet veel goeds geweest zijn denk ik. Enfin ik ben nog niet helemaal weg uit de dagkliniek, ik moet er nog elke drie weken langs voor mijn herceptine. Die baxter gaat ook via de porth-a-cad, maar alles neemt maar een uurtje in beslag. Dit moet ik nog doen tot begin maart. Of ik ondertussen de operatie aan mijn borsten al kan laten doen, dat zal ik nog eens moeten bespreken met de plastisch chirurg. Maar dat is toekomst.... Om half twee was het dan terug tijd voor de gespreksgroep en om 4 uur terug met een goed gevoel naar huis! Straks steek ik de kindjes nog in bad, en dan is het platte rust!
Hopelijk hebben alle mama's onder ons een fijne dag gehad gisteren. Voor mij was het ook heel tof. Een lange nachtrust deed mij gisteren volop van mijn dag genieten. Lieze en Fleur brachten met veel overtuiging hun versje voor moederdag, gevolgd door het afleveren van de cadeautjes. Ze hadden elk een kadertje gemaakt en gaven dan ook de zogenaamde "fotocomputer" af, wat dan een digitale fotokader bleek te zijn. Na de middag zijn we naar het park geweest, samen met de fietsjes van de kinderen en Nona. Het hele gezin erop uit! We hebben genoten. Vandaag stond er voor Lieze en Fleur een daguitstap op het programma; naar de boerderij. Ze leefden er al een hele tijd naartoe. Maar deze nacht is koorts weer roet in het eten komen gooien bij Fleur. Ongeloofelijk! Ze is nog maar net het ziekenhuis uit en daar gaan we weer. Het lijkt precies wel niet zo erg te zijn, maar wel erg genoeg om thuis te blijven vandaag. Er zijn wel enkele traantjes gevloeid en ik heb de belofte moeten doen dan we ook wel eens een boerderij zullen bezoeken. Ze ligt nu in de zetel en is wel al aan haar tweede boterham toe, dus zo erg zal het precies allemaal niet zijn. Maar ze moet er nu wel de koetjes en kippetjes door missen. Nog één nachtje slapen, nog één enkele nacht...en dan mijn (hopelijk voor heel mijn leven) laatste keer chemo...Misschien laten die chemospoken mijn spieren voor de laatste keer wat minder bibberen...
Het zijn spannende momenten: morgen moederdag. Ben benieuwd wat ze hier voor mij in petto hebben. Volgens ons Lieze hebben ze een fotocomputer voor mij gekocht. Wat dat dan ook moge wezen, ik heb zo'n vermoeden. Het zit ergens verstopt hier in huis. Ik probeer een groot geheim te ontfutselen bij de kinderen, maar weet me op tijd in te houden, anders zouden ze uit de biecht klappen. Het zelfgemaakte cadeautje van Lieze en Fleur zit ook ergens goed verstopt, hopelijk niet te goed zoals vorig jaar met vaderdag. Lieze had haar cadeautje zodanig goed verstopt dat ze niet meer wist waar het ergens was. Vaderdag was reeds lang verstreken toen het cadeau opgedoken is... En verder....nog altijd moe....en nog 3 nachtjes slapen.....
Hier is alles weer ok. Fleurtje gaat opnieuw naar school, en is terug de "oude". En ik geniet nog van mijn laatste week. Heel de week is "volgeboekt". Elke dag heb ik wel iets te doen, iemand bezoeken, iets gaan eten, winkelen, enz. En rusten...dat doen we 's avonds in de zetel. Gisteren ben ik ook terug naar de praatgroep geweest. Het was opnieuw heel fijn! Die twee uren zijn gewoon voorbij gevlogen. Het is zo verrijkend om ervaringen van iemand anders te horen. Je weet wel dat je niet alleen staat met je ziekte, maar het horen van "dezelfde kwaaltjes", "dezelfde probleempjes" kan op een manier geruststellend zijn. Volgende week ben ik er vanaf!!! Ik wacht nog één week na mijn laatste chemo, en dan zwier ik al die medicijnen hier met een megavoltreffer de vuilbak in!!!!! Bye bye koeievlaai!
Eindelijk is Fleur terug thuis. Ze moet het nog wat rustig aan doen (alhoewel?). Al die energie die ze deze week opgespaard heeft, moet er natuurlijk allemaal uit nu. Ze hebben mekaar gemist, de zussen, en na 10 minuten zat het er al bovenarms op! Ons gewone ritme kan weer beginnen. We gaan wel nog afwachten of ze maandag naar school gaat. Ze zal natuurlijk nog snel moe zijn, we zien wel. Renaat gaat straks frietjes halen. Dat zal smaken, na zo'n week ziekenhuiskost, daar verlang ik al van donderdag naar! En straks weer lekker slapen in mijn eigen bedje, heerlijk.
We zitten nog altijd bij Fleurtje in het ziekenhuis. Vandaag resultaat gekregen dat het wel degelijk om salmonella ging. Gisteren werd ook nog eens bloed afgenomen, en daarmee is alles in orde. Ze ligt wel nog altijd aan het infuus. De stoelgang is ook bijna ok. De kinderarts ezegt dat ze morgen misschien naar huis mag. Hopelijk is dat zo! Gelukkig is het nu vakantie en kan Renaat nu ook meer komen. Met mij gaat het tamelijk, alleen ben ik heel moe natuurlijk. Nog één dagje doorbijten...
Eventjes een ommetje naar huis gemaakt en snel een berichtje op mijn blog zetten. Waarschijnlijk zal salmonella de grote boosdoener zijn bij Fleur. 100 % zekerheid is er nog niet, maar aan de bloedresultaten en de aard van de stoelgang te zien, wijst alles daarop. Een woelige nacht achter de rug, met veel diarree... Het lijkt net of die diarree sinds gisterenavond pas echt begonnen is. Gelukkig voelt ze zich vandaag al wat beter. De koorts schijnt precies weg te blijven, maar eten zit er nog niet in, zelfs geen snoepje of koekje. Ze is gisteren gewogen bij de kinderarts: 15,950 kg en vanmorgen opnieuw gewogen: 15,220 kg. Da's al ruim 700 gr afgevallen tegen gisteren! En ze is al zo fijntjes en magertjes... Morgen zal ze nog niet naar huis mogen... 't Is wel reuzevermoeiend voor mij. Renaat zijn congé is op en die zit trouwens met een serieuze verkoudheid, waarvoor hij vanavond ook bij de dokter zal gaan. Dus hij is niet de geschikte kandidaat om mij eens af te lossen. Ik ga nu een cadeautje kopen voor mijn kleine meid, daar zit ze al van gisteren voor te zagen. Nu ga ik veel cadeautjes krijgen hé mama! Dus wie op bezoek komt is verwittigd; wie geen cadeautje bijheeft komt er niet in (zegt Fleur)
Vandaag was het de eerste dag dat ik mij redelijk goed voelde. Ons Fleur daarentegen; hoge koorts sinds gisteren die niet naar beneden te krijgen was en volledig knock-out in de zetel en overgeven. Vanmorgen naar de kinderarts geweest; staal van stoelgang binnengegevenen antibiotica gekregen. Resultaten af te wachten. Deze namiddag echter: 40,3 koorts. Direct naar de dokter teruggebeld en wat ik te verwachten was: opname in het ziekenhuis. Direct een heleboel vragen natuurlijk: help! Renaat zijn congé is meer dan opgebruikt, en mag ik wel bij haar in het ziekenhuis blijven? Even de oncoloog gecontacteerd. Ze zei dat we toch onder hetzelfde dak wonen, en dat ik ondertussen waarschijnlijk toch al zal besmet zijn (indien het besmettelijk is), dus of ik er dan blijf bij slapen of niet, het maakt eigenlijk niet zo veel uit. We wachten nu nog de bloed, urine en stoelgangresultaten af om te zien wat ze precies heeft.
Woensdag was nog een leuke dag, niks aan de hand. Ook donderdag viel nog mee. Ik ben nog met Nona gaan wandelen in de voormiddag. Maar 's middags kreeg ik nu toch een klop van de hamer. Ineens werd ik verschrikkelijk moe. Het had geen zin om tegen te vechten, ik moest gewoon gaan rusten. Mijn maag maakt ook bokkesprongen. Niet dat ik zo misselijk ben dan de vorige sessies, maar helemaal in orde is het toch niet. Gisteren hetzelfde scenario. Ik stond op, voelde mij precies wel beter, maar in de namiddag voelde ik de moeheid opnieuw opkomen. Renaat moest dan ook nog overwerken. Ik durfde mij niet eens neerleggen omdat ik schrik had om in slaap te vallen. Lieze en FLeur liepen hier ook nog rond hé. En dan die kou. Kou dat ik al gehad heb. Terwijl iedereen zich aan de eerste t-shirt en short waagde, zat ik hier nog met een dikke sweater aan en mijn jeansbroek, en dan nog had ik kippevel. Nadat Renaat toegekomen is, ben ik direct de zetel ingekropen met een warm deken. Vandaag gaat het opnieuw wat beter. Vanmorgen ben ik naar de markt geweest om enkele boodschappen. Ik ging eerst alleen gaan met de kindjes, maar heb dan toch gevraagd aan Renaat om mee te gaan, ik vertrouwde mezelf gewoon niet. 't Is nu namiddag, en ik ben wel moe, maar 't is precies toch zo erg niet als gisteren. Ik ga nu nog mijn ballekes rollen voor in de soep en mijn smoothie maken, en dan misschien een beetje rusten.
Vanmorgen opgestaan...en ik voel niks... Ik ga niet te vroeg juichen natuurlijk, want het is nog maar van gisteren geleden. Ik ben toch al met Nona gaan wandelen en heb ook al gestofzuigd, en ik voel mij nog altijd goed. Dus jochei jochei, misschien ga ik er niet zo veel van voelen deze keer. Sssstttt...
Het aftellen naar de laatste keer kan beginnen!!! Vandaag duurde het weer allemaal langer dan voorzien. Normaal ging ik er sneller vanaf zijn, maar niks was minder waar. Van 9 uur tot 13.45 uur ben ik daar geweest, en ik had min of meer uitgerekend dat ik daar om 12 uur ging buiten zijn!!! Dan nog naar de dokter, en dan kon ik eindelijk naar die gespreksgroep waar ik mij voor ingeschreven had. Dat was al gestart om 13.30 uur, maar enfin, ik heb er toch nog wat kunnen van meepikken. Het was trouwens erg fijn. Fijn om eens andere ervaringen te horen. Mensen die hetzelfde ervaren, maar ook heel andere ervaringen... Ik kijk er al naar uit voor volgende week. Voor de rest voel ik me tamelijk goed, alleen ik voel mij heel moe worden nu...ik kijk al uit naar mijn zetel straks.
Morgen is het dus opnieuw van dat. Om 9 uur word ik verwacht in de dagkliniek. Deze keer ga ik alleen, zonder Renaat. Ik heb wel enkele kandidaten die mij willen vergezellen, maar in de namiddag heb ik mij ingeschreven in een praatgroep ivm borstkanker. Hopelijk ben ik in staat om te gaan. Het beginuur zal wellicht niet veel schelen met het einduur van mijn chemo. En anders zit "mijn begeleider" daar toch 2 uur te koekeloeren. Dus ga ik deze keer alleen. Renaat zijn congé is ook niet onbeperkt hé. Dat hij zijn dagen maar houdt voor dagen dat ik hem echt ga nodig hebben, vb. met mijn operatie die mij nog te wachten staat. Feit is wel dat die chemo morgen dubbel zo lang zal duren voor mij als ik daar zo alleen ben. Ik kan de helft van de tijd ook geen boek lezen, want mijn handen zitten ingepakt in die ijswanten (lees bokshandschoenen). Daarmee kan je geen blad omdraaien. We zien wel hoe het loopt. Vanmogen toch nog even bij de huisarts langsgeweest. Mijn hoest blijft en gaat niet weg. Ik heb nog een doos antibiotica bijgekregen voor alle zekerheid, want morgen zal mijn afweersysteem weer een deuk krijgen. Vanmiddag ben ik op bezoek geweest naar de sporthal, bij enkele collega's die sportweek hebben. Ik zou anders op donderdag geweest zijn, maar met mijn chemo weet ik niet of ik mij daar zou kunnen aan wagen. Dus ben ik maar vandaag langsgeweest. Vanavond nog een vergadering gehad van de schoolraad. 't Was raar om terug even de draad op te pikken. 't Was net of ik was er geen vier maanden weggeweest....
Een mooie dag vandaag...toch wat kunnen genieten van het lenteweer... Maar o, wat begin ik mijn haardosje te missen, en ik ben het nog niet langer kwijt. Ik weet het, er zijn mensen die het veel langer moeten missen dan ik. Maar toch... Het is zo lastig. Vandaag ook, te koud om een dun mutsje te dragen, te warm om een dikke muts te dragen. Soms voel ik de wind zo door die muts blazen, en even later is het dan weer te warm...Pffff....Volgende maand mag ik er al stilaan op rekenen dat mijn haartjes weer echt beginnen te groeien. Wat verlang ik ernaar om weer met mijn handen door mijn haren te kunnen wroeten... Mijn tube haargel heb ik pas deze week terug in de kast gezet. Die stond nog altijd naast mijn tandenborstel...Ik heb hem nochtans al lang niet meer gebruikt. Zoals ook vanmorgen, in bad. Een heerlijk warm bad, waar je je inlegt en van geniet, en dan plots...laat je je hoofd rusten tegen de badrand, maar die voelt ijzig koud aan! Wat een contrast... Alles begint mij wat te lang te duren eigenlijk, en ik heb dan nog geen reden tot klagen. Zoals ik al eerder zei, er zijn mensen die dit veel langer moeten kunnen verdragen.
Mijn verkoudheid gaat stilaan over, al is het zeer traag. Te traag naar mijn goesting, maar ja, daar zal ik mij moeten bij neerleggen. Alles gaat hier zijn gewone gangetje voor de rest. De paasvakantie loopt hier stilaan op zijn eind, volgende week zal het hier veel rustiger zijn. Ik zal het ook meer nodig hebben, die rust, want mijn voorlaatste chemo komt eraan: volgende dinsdag. Ik kijk echt uit naar het eindpunt van de chemo. Het is nog niet allemaal gedaan dan, maar het is toch al een hoofdstuk dat hopelijk voor altijd zal mogen afgesloten worden.
Vanmorgen toch even naar de oncoloog gebeld om te zien of ik geen bloedcontrole moest laten doen. En ja, ze vond het toch nodig om het eens even na te kijken. Maar alles was in orde, waarschijnlijk moet ik zaterdag in een serieus dal gezeten hebben, en heb ik daardoor die koorts gekregen. Ik moet nu opnieuw zo'n spuit krijgen na mijn volgende chemo. Blij dat ik het toch even laten controleren heb, nu ben ik toch gerust.
Vrolijk paasfeest aan iedereen!!!! Waar ik voor vreesde is dan zaterdagavond toch nog gebeurd: 38,8 koorts. Ik ben onmiddellijk gestart met antibiotica. Gisterenmorgen was de koorts verdwenen en ik voelde mij redelijk ok. Vandaag ook nog altijd zonder koorts. Morgen bellen we wel nog eens even naar de oncoloog om te zien of ik nog moet komen voor een bloedcontrole. Nu nog die hoest en dat gesnotter kwijtraken. De kindjes hebben gisterenmorgen natuurlijk paaseitjes geraapt, groot jolijt toen ze opstonden en zagen dat de klokken zelfs in de gang het een en ander gedropt hadden. Hopelijk mogen we van deze vrolijkheid nog een aantal jaar genieten, alhoewel ons Fleur al onraad begint te rieken!!!
Gisteren heb ik genoten van het mooie weer in het park. Gezellig met een 'oude' vriendin wat bijgekletst en de kindjes laten spelen in de speeltuin. Vanmorgen naar beestjes en baasjes geweest op Flanders Expo, blij dat ik weer thuis was, want ik was dringend aan rust toe. Mijn verkoudheid heeft hier zijn top gehaald, denk ik. Nu ben ik ook mijn stem nog bijna kwijt. Ik kras zoals een kraai. De lichte koorts is nog niet helemaal verdwenen... We wachten af, en hopen dat het nu toch wel heel snel zal beginnen beteren, zodat een ziekenhuisbezoek niet nodig zal zijn. Mijn mond lijkt stilaan wel in orde te komen, het rare gevoel is weg, en de aften blijven beperkt. Morgen Pasen, ben benieuwd wat de paasklokken zullen brengen!
Ik zit dus nu met een dikke snotvalling. Dinsdag heel moe geweest, en de hele dag kou gehad. Tegen de avond lichte koorts, 37,8°. Tja da's niet veel, maar in mijn geval wordt dat hier met argusogen in de gaten gehouden. Ik zag het scenario van de volgende dag al voor mij: anibiotica slikken en naar het ziekenhuis voor bloedcontrole met als gevolg: spuiten met groeifactoren. Maar het is gelukkig niet zover moeten komen. Gisteren was het al ietsjes beter, en vandaag weeral wat beter. Het gesnotter blijft natuurlijk nog, dat zal niet direct weg zijn. Mijn mond is nog altijd hetzelfde, er zijn nu ook enkele aften bijgekomen en ik heb ook scheurbek, zoals ze dat hier bij ons zeggen. Aan mijn eten heb ik niet veel, het smaakt nogal raar. De kindjes zijn momenteel bij iemand gaan spelen, dus het is hier lekker rustig. Ik ben daarnet nog wat paasklokkeninkopen gaan doen, en nu ga ik nog wat rusten.
Gisteren hebben we een prachtdag gehad. Het was wel kantje boord om te vertrekken, want Fleur was wat koortsig. Ze is toch haar dag goed doorgekomen, maar was pompaf, net als ik trouwens. Het is goed gegaan, ik kon mij hier en daar eens wat neerzetten op een bank om te rusten. Maar toch was het enorm vermoeiend. Ik weet dat ik moet rusten, maar ik wil af en toe toch eens doorbijten, anders heb je niks meer dan alleen maar thuis zitten. Ik moet de gevolgen vandaag wel nog dragen, amai, moe dat ik ben... Ik ben daarjuist wat boodschappen gaan doen en was eerlijk gezegd content als ik terug thuis was. Renaat heeft zelfs de boodschappen uit de auto moeten halen, zo moe ben ik. Toen ik in de winkel was, had ik ook wat een dipje. 't Was zo de eerste keer dat ik in mijn gedachten tegen iedereen die passeerde zei: "waarom ik, en jullie niet?" Niet dat ik het aan iemand toewens, zeker niet. Ik had ook het gevoel dat iedereen me bekeek vandaag. Ik heb zelfs nog een ogenblik gedacht dat ik mijn muts vergeten op te zetten had. De chemo heeft nu ook invloed op mijn mond. 't Is net of ik heb teveel zuurtjes gegeten, of mijn tong verbrand, zo een gevoel heb ik in mijn mond. Het eten smaakt anders, raar.... Ik ga mijn nu in mijn zetel nestelen, Renaat zorgt voor het eten vanavond.
Alles gaat hier zijn gewone gangetje. Mijn bijwerkingen kan ik het beste omschrijven als: griep, maar zonder koorts. Ja, zo voel ik me. Dus dat is best te doen. Heel wat anders dan de vorige keren allesinds, hier valt mee te leven. En hopelijk ben ik er tegen maandag door, want dan is er een dagje Plopsaland gepland. Dat het vermoeiend zal worden, daar ben ik van overtuigd. Maar de happy faces van Lieze en Fleur zullen mij de dag wel doorhelpen. Renaat is voor 't moment het gras aan het afrijden en de kindjes "helpen" hem mee. Straks gaan ze een verblijfplaatsje in gereedheid brengen voor de 2 kuikens die we geadopteerd hebben. Ik heb net mijn vitamientjes binnen: appel, aardbei, appelsien en kiwi, was het deze keer. En nu ga ik douchen.
Ik voel mij grieperig, net alsof ik ziek ga worden, net alsof ik 100 kg meer weeg. Daar hadden ze mij wel voor gewaarschuwd. Dus we zullen nog een paar dagen moeten doorbijten. Ben wel net terug van een wandeling met Nona, dat lukt mij wel. Maar ik zal straks toch even moeten gaan rusten denk ik. We proberen het deze keer ook zonder spuit met groeifactoren. We gaan zien wat het geeft. De oncoloog zegt ook als het niet nodig is om dat te krijgen, dat het het beste is om dat ook niet te doen. Dus we zullen wel zien. Wat ik wel wat heb nu is last van diarree (smakelijk), ook al iets wat ze mij gezegd hadden. Mijn maag is ook niet echt ok, maar het zijn allemaal kleine dingetjes, best wel ambetant allemaal, maar we bijten er ons wel door. Hopelijk ben ik volgende week ok, want dan staat er een dagje plopsaland op het programma.
Voilà, mijn vierde chemo is achter de rug. En terwijl ik al de hele dag zit te verkondigen dat ik mij tamelijk goed voel, niet zo mottig als de vorige keer, ben ik daarnet toch naar het toilet moeten spurten om te ..... Dat was nu nog geen enkele keer gebeurd tijdens mijn chemo. En nu net ze mij gezegd hadden dat ik minder misselijk ging zijn van deze serie. Hopelijk is het bij deze ene keer gebleven. Man, man... Ik ben vandaag wel langer moeten blijven dan de vorige keren. Ik moest een uur langer blijven om te controleren of ik geen allergische reactie vertoonde. En ik moest ook aan de monitor. Gelukkig moet dat de volgende keer niet meer. Ik moest vandaag ook een hele periode ijswanten aan. Brrr....koud! Da's om mijn nageltjes te beschermen. Door de koude gaan mijn bloedvaten dicht in de toppen van mijn vingers en daardoor kan dat smerig medicijn niet tot daar komen. Ik moet nu ook mijn nageltjes van vingers en tenen alle dagen insmeren met uiercrème en lakken met nagelbeschermer. Dit om te voorkomen dat mijn nagels gaan verkleuren en misschien zelfs uitvallen. We zijn veel later thuisgekomen dan verwacht, maar hebben toch nog eventjes van onze tuin geprofiteerd, samen met Lieze en Fleur. Het was kort, maar we hebben genoten.
Morgen mijn vierde chemo. Om negen uur moet ik er zijn. Ben benieuwd voor de neveneffecten deze keer, want het is een andere chemo dan vorige keren. En dan nog 2 te gaan.... Ik wou dat we al een paar dagen verder waren, dan was de moeilijkste periode weer achter de rug (hoop ik). In het weekend ging Fleur kappertje ? met mij spelen. Ze trok mijn mutske een stukje weg en zei: "O mevrouwtje, maar je hebt hier geen haar!", mutske nog een stukje verder weg en opnieuw: "Maar mevrouwtje, hier heb je ook geen haar, en hier ook niet, en daar ook niet!" Om dan enkele seconden later uit haar rol te vallen en te zeggen: "Mama, wanneer ga je nu genezen zijn?" Later keken we dan wat naar oude foto's en toe zei één van de twee: "Kijk mama, hier had je nog haar!" Het lijkt erop dat de kindjes ook mijn haar beginnen te missen en hun "oude" mama terugwillen. Ik ook...ik begin mij oude ik ook wel wat te missen. Ik ben vooral benieuwd welk haar ik ga in de plaats krijgen...rost, venetiaans blond, à la Diana Ross????? Joost mag het weten, we zullen het binnen enkele maanden wel zien. Dit weekend heb ik ook samen met de kindjes een bezoek gebracht aan het kerkhof, bij mijn meme en bij de vader van Renaat. Heel eventjes maar heb ik toen gedacht: ...ik kan hier rapper liggen dan ik ooit zou kunnen denken...maar die gedachte heb ik maar heel snel weer weggeveegd, want ik werd teruggefloten door mijn dochtertjes die madeliefjes aan het plukken waren in het gras en die dringend hun boeketje moesten afleveren aan mama. Had ik maar een kristallen bol om in te kunnen kijken, al zou het maar 10 seconden zijn...dan zou ik tenminste weten hoe mijn toekomst er zou uitzien.
Woensdagavond heb ik nog snel een filmpje gemaakt van Lieze en Fleur voor mijn pepe zijn tachtigste verjaardag en hem doorgestuurd per mail. Na een poging of 5 is het dan toch gelukt. 't Was weer hilarisch met die twee. Gisteren ben ik gaan shoppen. Ik heb natuurlijk weer niks voor mezelf meegebracht, maar vanalles voor mijn 2 kapoenen. Van dat geloop word je zooo moe! Toen ik thuiskwam, heb ik mij nog een uurtje in de zetel gelegd vooraleer ik Lieze en Fleur gaan halen ben. Lieze en Fleur hebben ook het kaartspel ontdekt. Elke avond voor ze gaan slapen spelen we even met de kaarten, een zelfuitgevonden spelletje, want andere kaartspelen zijn nog wat te moeilijk. Ik zorg er dan voor dat we alledrie eens gewonnen zijn zodat ze zorgeloos kunnen gaan slapen. Gisterenavond ben ik dan nog bij mijn pepe gereden om hem proficiat te gaan wensen. Terug thuis heb ik mij in de zetel gelegd en ben als een blok in slaap gevallen. Vandaag ben ik 2 zonneparaplu's gaan kopen. Da's voor al dat goed weer van deze week en straks krijg ik nog bezoek. Morgen probeer ik naar de markt te gaan om mijn fruit te gaan kopen voor mijn smoothies. En lukt het niet, dan zal het de fruitwinkel worden. Jaja, mijn vierde chemo komt in zicht! Geven ze volgende week toch wel terug goed weer zeker! Ik zal er waarschijnlijk niet zo veel kunnen van profiteren. Als een mens zich goed voelt, is het een hele week st**ntweer en volgende week wanneer ik weer "stoned" zal zijn, is het weer lente. Spijtig dat het weer niet op bestelling kan!
Waar is dat mooie lenteweer naartoe? Wat een wereld van verschil, zo'n paar keer per dag getrakteerd worden op een zondvloed! Pffff.... Alles gaat hier zijn gewone gangetje, wat meer huishoudelijke taken doen nu Renaat niet meer thuis is. De computer blijft mijn grootste tijdverdrijf. Een geluk dat dat ding bestaat. Gisterenmorgen kregen we bezoek van het klasje van Lieze en Fleur, om naar onze kippen te kijken. Fier dat ze waren! Deze namiddag staat er een verjaardagsfeestje op het programma. Ik moet zien dat ik deze voormiddag wat rust, anders zal het weer te vermoeiend zijn.
De lente is dan toch eindelijk begonnen (op de kalender dan toch). Gisteren zijn we de hele dag in de tuin bezig geweest. Ik spreek al jaren dat er een aantal vervelende struiken wegmoeten en het is er nu eindelijk van gekomen. Het zware werk is door Renaat gedaan natuurlijk. In de plaats van die struiken staan nu kleine lavendelstruikjes. Renaat heeft ook nog tussen het onkruid achteraan in de tuin enkele aardbeiplantjes kunnen recupereren. Die staan nu rustig in een potje te bekomen tot ze groot genoeg zijn om uitgeplant te worden. Ik heb het kleine, voorste stukje in de tuin voor mijn rekening genomen. Daar staan nu ook enkele lavendelstruikjes. Achteraan in de tuin moeten nog enkele bessenstruiken komen: braambessen, frambozen en rode bessen en misschien nog bosbessen ook, als er nog plaats genoeg is. Vandaag hebben we kleine zonnebloemen gezaaid en zurkel. Zurkel doet mij denken aan mijn kindertijd, toen stond dat bij meme en pepe ook in de tuin. Ik plukte het en at het zo op, nooit klaargemaakt. Zo vond ik het het lekkerst. De zonnebloemen zijn van een kleine soort, ze worden maar 30 cm hoog. Maar er komen er nog grote ook, maar da's voor deze week. Alle zaaipotjes en aardbeiplantjes staan nu in onze mini-serre op het terras, gevolgd door nieuwsgierige kinderoogjes. Lieze en Fleur hebben de zaadjes in de potjes gestopt deze namiddag. Ze zaten er nog maar net in, en na vijf minuten was het al inspectie, om te zien of er toch nog niks gegroeid was. Ja, Lieze en Fleur, geduld is een schone deugd.... Onze tuin zal deze zomer geuren en kleuren naar lavendel en zonnebloemen. Ik verheug er mij al op. Ik heb ook een nieuwe hobby: smoothies maken. Je kletst een aantal stukken fruit in een blender en mixen maar. Renaat en de kids vinden het maar niks, ik vind het lekker. Mijn manier om voldoende vitamientjes binnen te krijgen. Zo krijg ik een variatie aan fruit binnen en het gaat nog snel ook. Zo heb ik vandaag een 1/2 mango, aardbeien, een banaan, een kiwi en een granaatappel gemixt. Zoveel fruit zo ik nooit gewoon opeten, maar op deze manier lukt het wel. Het lijkt ook dat ons Lieze haar koorts wegblijft, het tij zal gekeerd zijn, hopelijk.
Gisteren heb ik echt genoten van mijn dag, maar ik was 's avonds dan ook dood -en doodmoe! Ik doe het mezelf toch wel allemaal aan, maar wat wil je als je je goed voelt dan wil je profiteren! Eerst de kindjes naar school gebracht, dan gaan wandelen met Nona, dan gestofzuigd en gedweild en dan vertrokken naar mijn pepe. We zijn 's middags een goed pak frieten gaan eten ('t was lekker) en dan ben ik naar school getrokken. Daar ben ik dan ook weer langer blijven plakken dan ik voorzien had. Toen voelde ik al dat mijn kaars ver opgebrand was. Maar toen moest ik nog naar de winkel en de kindjes gaan ophalen op school. Gelukkig kwam toen Renaat ook bijna thuis. Vandaag dacht ik aan een dagje rust, maar neen toch niet. Lieze is terug wat hervallen en is terug thuis vandaag. Ik heb vanmorgen al met haar bij de dokter gezeten, maar er blijkt niks aan de hand te zijn. De roodheid in de keel is verdwenen, en voor de rest is er niks te horen of te zien. Voor alle zekerheid moet ik straks nog een urinestaal van haar binnenbrengen. Dat zal weer leuk worden, een 5 jarige in een potteke doen plassen! Ik heb haar al gezegd dat we vanmiddag wat gaan rusten, maar ze ziet het precies niet zo zitten. (ze zal wel moeten!) Ik moet immers wat uitgerust zijn, want ik ga vanavond nog op stap. Niks speciaals hoor, gewoon een demonstratie van juwelen. Maar ja, normaal lig ik dan in mijn zetel, te bekomen van mijn dag. Dus ik moet er zeker voor zorgen dat ik wat gerust heb.
Alles ok hier. Vanmiddag ben ik schoenen gaan kopen met Lieze en Fleur. Dat is anders al een hele onderneming met die twee, dus nu ik wat minder krachtig ben zeker. Maar enfin, we hebben het overleefd, en...we hebben schoenen! Morgen plan ik een bezoekje aan mijn pepe en aan school. Jullie zijn verwittigd, ik kom eraan! Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje.. Een schitterend weertje. Ik heb daarnet even buitengezeten, en wat een gevoel om dat lentezonnetje te voelen prikkelen in je nek! Ik had gewoon zin om mijn kale knikkertje ook te laten prikkelen, maar daarvoor is het nog iets te koud!
Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake. Als je je goed voelt, dan zou je haast vergeten waarmee je geconfronteerd wordt. Maar goed, hoe minder ik eraan denk, des te beter. Gisteren is Renaat terug gaan werken na zijn verlof van min of meer zes weken (van toen ik mijn klaplong had). Ik heb er gisterenmorgen nog mee gelachen: Haha, nu zou hij ook eens weten wat het is om na een 'grote vakantie' terug te gaan werken. Hij zal nu wel niet meer met mij lachen op 1 september! En langs de andere kant mis ik hem wel heel veel. 't Is niet dat ik 24 uur iemand nodig heb om mijn handje vast te houden, maar het geeft gewoon zo'n veilig gevoel als er iemand in de buurt is die je graag ziet. Maar helemaal alleen ben ik toch niet, want ons Lieze is nu ziek sinds gisteren. Dus ik heb toch iemand om tegen te praten en ik heb ook iets om handen...
Wat een bicky burger allemaal niet kan doen hé. Daar had ik gisterenavond zo'n zin in. Mijn manneke is er mij dan omgereden naar 't frietkot. En het heeft mij weeral eens goed gesmaakt. Mijn maag lag nog tamelijk overhoop gisteren, maar ik had heel veel goesting in eens iets anders dan bruine boterhammen met smeerkaas of kippewit. Ik dacht nog: "Zou ik mij zoiets vettigs durven riskeren?" Ik heb het er maar op gewaagd en heb er geen spijt van. Het is mij goed bevallen en mijn maag staat er vandaag precies een stuk krachtiger op. Dus ik denk dat ik al een klein beetje voorbarig mag zijn en zeggen dat we er weer door zijn voor deze keer! Jochei! Ik ben direct deze morgen begonnen met croissants en chocoladekoeken bakken, tot groot jolijt van onze kapoenen. Dat had je mij twee dagen geleden nog niet moeten vragen, de geur alleen al. In de krant van gisteren stonden een heleboel kindjes met kanker, met elk hun eigen verhaal. Ik was begonnen met lezen, maar heb na een verhaaltje of drie afgehaakt. Ik kon er niet tegen. Ik maak het nu zelf mee, en kan niet begrijpen dat ze dit kinderen kunnen aandoen. En dan nog weten dat hun behandeling soms nog veel sterker is dan de mijne. Nee dat kan er bij mij niet in.... Ook naar de slotshow van kom op tegen kanker heb ik niet durven kijken...niet goed voor mij.
Oef we zijn al donderdag, normaal nog een paar daagjes afzien en we zijn er weer door (hoop ik). Met deze medicijnen erbij slaap ik wel heel veel, zodat mijn dagen wat rapper voorbijgaan. En als je slaapt ben je niet misselijk. De misselijkheid zelf is wel wat minder dan de vorige keer, maar toch. Volgens de oncoloog zou de reeks van volgende drie chemo's mij niet zo misselijk meer maken, maar dan ga ik vooral last hebben van de spieren. We zullen zien. Ik ga nu nog een vanilleflannetje naar binnen werken en dan is het weer platte rust.
Derde chemo is achter de rug, en ik ga het kort houden. Een aantal medicijnen erbij gekregen om de misselijkheid de komende dagen tegen te gaan, en daar ben ik moe, moe, moe van. Ik ga nu eerst iets proberen te eten en dan kruip ik terug mijn bedje in.
Morgen mijn derde "chemoshot". Om 9.30 uur moet ik er zijn. Een dubbel gevoel: langs de ene kant zou ik elke week mijn chemo willen halen, dan ben ik er vlugger vanaf, en langs de andere kant zie ik er zo tegen op. Mijn vragenlijstje ligt al klaar, ik hoop dat ik er voldoende antwoorden op krijg en dat ze voor de 'gewone' mens verstaanbaar zijn. Ben benieuwd of ik deze keer net zo misselijk zal zijn dan vorige keer. Waarschijnlijk wel, het zal me wel niet gegund zijn om er eens geen of weinig last van te hebben. Ik heb me de voorbije 2 weken tamelijk goed gevoeld, al moet ik toch bekennen dat de misselijkheid bijna nooit volledig weggeweest is. Ik kon wel alles eten wat ik wou, en ik kon ook goed eten, maar er zit nog altijd precies iets in de weg in mijn keel en dat gaat maar niet weg. Ik was daarnet in de wielergids 2009 aan het kijken (ik ga niet beginnen koersen hoor, geen paniek!) en wanneer ik mijn laatse chemo krijg, dan is de ronde van Italië bezig... Het lijkt wel een soort "beroepsmisvorming" te worden, ik zoek alles op wat met 12 mei te maken heeft. Moederdag komt er net voor, op 9 mei en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanmorgen heb ik voor het eerst lang voor de spiegel gestaan. Niet om mij op te smukken (er is weinig om op te smukken), maar gewoon om mij staan te bekijken. Het is waarschijnlijk geleden van toen ik mijn trouwkleed paste dat ik mezelf zo in de spiegel staan bekijken heb. In mijn blootje, met mijn kale kop...mens wat zie je er afgrijselijk lelijk uit en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht... Mijn kale kop begint stilaan op een schuurspons te lijken. Haartjes beginnen stilaan weer te groeien, om morgen weer het genadeschot te krijgen en af te sterven. 't Is hier stil...Renaat op cursus en de kindjes op uitziekvakantie bij meme...pff...
Gisteren dan toch nergens naartoe geweest, zoals ik gezegd had. Maar ik ben wel ons kindjes moeten gaan halen op school. Fleur voelde zich 's nachts al niet ok, maar had geen koorts, dus vertrok ze 's morgens maar naar school. Met Lieze mankeerde niks, maar ik kreeg om 11 uur telefoon dat Lieze diarree had. Dus ben ik ze dan gaan halen, en Fleur wou natuurlijk ook mee. Tegen na de middag had Fleur dan koorts gekregen en Lieze nog een paar keer naar toilet gelopen. Renaat is dan met Fleur naar de dokter geweest, maar er was niks opmerkelijks... Vandaag dan is de boosdoener waarschijnlijk opgedoken: buikgriep vermoed ik. Lieze en Fleur beiden aan het overgeven en nu Fleur diarree... Het is de moment..... Wat is dit moeilijk als moeder...ik probeer er mij zo ver mogelijk van weg te houden, maar dat is echt verschrikkelijk. Ze vragen om je, maar je moet telkens zeggen, nee zoeteke, nu mag mama niet te dicht bij jullie komen, nu mag dat niet.... Het voelt echt alsof ik ze aan hun lot moet overlaten. Erg...dat dit maar gauw voorbij is. Nu af te wachten of ik het hier ook nog krijg...en dit vlak voor mijn derde chemo... Normaal gezien ben ik niet zo gevoelig voor buikgriep, we zullen zien. En 't is ook te hopen dat Renaat het niet krijgt, anders valt mijn steunpilaar hier ook nog weg.
Terug wat nieuws! Ik doe de hele dagen niks anders dan rondrijden: boodschappen doen, cadeautjes halen voor verjaardagsfeestjes, bloemetjes kopen, ... 't Probleem is eigenlijk dat ik mij tamelijk goed voel, en dan vergeet je al snel dat die smerige ziekte rondspookt. Alhoewel echt vergeten doe je dat natuurlijk niet. Na al dat geshop moet ik het natuurlijk bekopen en dan voel ik mij moe. Dus ik moet echt tegen mezelf zeggen dat ik MOET rusten... Ik sta ook elke dag op om 6.30 uur, want ik wil de kindjes klaarmaken voor school en ze zelf wegbrengen, nu ik het nog kan. Volgende week zal ik er niet moeten aan denken om dat te doen. Vandaag was mijn maag ook minder ok dan de voorbije dagen. Ik denk dat de zenuwen stilaan beginnen parten te spelen voor wat komen moet. Amai, nu al... wat gaat dat dan zondag of maandag zijn? Ik zal mijn temesta's maar al klaarleggen, voor als ze nodig zijn. Morgen zal het rustdag zijn. Ik ga nergens naartoe.......................denk ik Renaat heeft volgende week zijn laatste week verlof. Het zal wennen zijn daarna, om hier weer helemaal alleen thuis te zijn. Hopelijk gaat alles wat goed als hij terug gaat werken en kan ik het hier alleen af.
Gisterennamiddag een mooie, maar vermoeiende namiddag gehad. Je weet wel hoe dat gaat op de kermis: kaartjes kopen, aan een molentje wachten, weer verderslenteren, .... Ja, het hing wel in de benen gisterenavond. We hadden gedacht wat bekend volk tegen te komen op zo'n kermis, maar da's wat tegengevallen. Alhoewel me toch één voorval al de hele tijd beziggehouden heeft...het is eigenlijk de hele dag nog niet uit mijn hoofd geweest. We kwamen gisteren wat familie tegen, waarbij enkelen van de groep onmiddellijk naar ons toekwamen om te vragen hoe het was enz...maar iemand anders die we heel weinig zien (reden te meer om even goeiendag te komen zeggen) maakte zich er vlug met een hoofdknikje vanaf en stapte door. We waren er eigenlijk niet goed van... Is dat nu zo moeilijk om even tot bij ons te stappen en een babbeltje te maken? Borstkanker is niet besmettelijk hoor, maak je geen zorgen. Misschien til ik hier wel te zwaar aan, maar 't blijft toch op mijn maag liggen... Daartegenover staan dan wel de dagelijkse babbeltjes, mails, kaartjes, berichtjes uit onverwachte hoekjes die je wel heel veel plezier doen... Vandaag ben ik ook de kindjes naar school gaan brengen en gaan ophalen. Ik denk dat ik dit deze hele week zal doen. Dat was immers lang geleden. Volgende week zal het toch opnieuw niet meer lukken, dus we profiteren ervan. Ik ben ook even op school langsgeweest, ik moest mijn doktersbriefje voor ziekteverlof nog gaan binnenbrengen. Opnieuw heel tof om daar nog eens te zijn, maar heel raar omdat je daar nu gewoon zit, en niet hoeft te werken... Mijn maag was vandaag niet echt 100 %, misschien ligt ze wat overhoop van dit weekend...ik verval wat in mijn oude gewoontes en begin terug wat teveel te snoepen. Mijn maag is dat natuurlijk niet echt meer gewoon..
Wat een fijn lenteweertje. Gisteren een mooie wandeling gemaakt met Nona en achteraf wat in de tuin gezeten en met Nona gespeeld. Die buitenlucht is toch ook een goed medicijn hoor. Vanmorgen lekker uitgeslapen, want vanmiddag staat er nog iets op het programma: de kermis met de kindjes. Ze kijken er al dagen naar uit, en ik ook, als is het maar alleen om hen te zien genieten...
Vandaag opnieuw een goeie dag. Het normale leven (ziekte buiten beschouwing gelaten) krijgt weer meer voorrang... Geen speciale dingen te melden. Indien alles normaal verloopt en ik ben ok, ga ik niet elke dag een berichtje schrijven op mijn blog. Dus wanneer er plots geen berichtje meer is, moeten jullie niet denken dat er opnieuw iets gebeurd is. Geen nieuws= goed nieuws, laat het ons zo stellen. Langs de andere kant wil ik mijn blog dan ook niet alleen gebruiken om slecht nieuws te vertellen of als klaagmuur. Ik kan voorlopig alleen maar zeggen dat ik hoop dat ik nog een tiental dagen mag genieten voor mijn derde chemo er aan komt....
Joehoe! Ik voel me goed, ik voel me goeeeed!!!! Ken je dat liedje van Johan Verminnen? Wel, dat past vandaag een beetje bij mij, want ik begin mij echt supergoed te voelen. Ik kan echt niet binnenblijven. Gisteren ben ik nog wat boodschappen gaan doen in Aalst en vandaag kon ik alweer niet thuisblijven. Vanmorgen ben ik naar de dierenarts gestapt met Nona voor haar jaarlijkse spuitjes. Da's toch direct een wandeling van een goed halfuur en dan nog eens terug. Deze namiddag zijn Lieze en Fleur gaan spelen bij iemand en Renaat en ik zijn samen op ronde geweest: , eten voor Nona gaan halen en nog wat van die dingen. Dus stilzitten doe ik echt niet. Ik ga er maar van profiteren.
De tweede chemo zit nu één week in mijn lichaam, maar ik merk er niet zoveel meer van (wat misselijkheid betreft toch). Gelukkig maar, hopelijk kan ik dit zo houden tot de volgende keer. Alleen dat geheugen toch hé, da's echt een ramp. Deze week dacht ik dat ik van de hele dag nog geen telefoon gekregen had van mijn mama, bleek dat ze dan toch 's morgens al gebeld had. Ik kon het mij gewoon niet meer herinneren. Erg... Gisteren zijn we nog eens afgezakt naar de carnavalsfoor, niet voor de attracties maar wel om iets te eten Lieze en Fleur hebben hun ogen uitgekeken naar al die voil jeanetten, weer een ervaring rijker De kriebels zijn er nu meer dan ooit, volgend jaar zijn we er hopelijk bij, als ik verlost ben van die smerige ziekte. Straks zijn Lieze en Fleur naar een verjaardagsfeestje, dus het zal hier eventjes rustig zijn. Al moet ik zeggen dat ze wel heel flink zijn, mijn twee schatjes...
Gisteren heb ik niks meer geschreven, maar ik was dan ook veel te moe. Ik ben dan toch meegeweest om naar de stoet te gaan kijken en ik heb het mij niet beklaagd. Na een schmink -en verkleedsessie van de kindjes zijn we de auto ingesprongen en richting Aalst gereden. Een plekje voor de auto vonden we nog tamelijk dichtbij, dan moest ik toch al niet te ver te voet gaan. Eerst zijn we dan nog confetti en serpentinespuitbussen gaan kopen, want dat mocht toch niet mankeren voor onze kleine kapoenen. Van timing gesproken: we waren nog maar net op ons "plekje" toegekomen of de stoet was daar al. Voor alle veiligheid hadden we ons op de 'koizerlijke plosj' gezet, rechtover waar de broer van Renaat woont. Wanneer ik mij dan niet goed voelde of moe werd, of het te koud werd konden we daar dan terecht. Maar ik heb volgehouden, wel de hele tijd neergezeten. We hebben toch veel gezien, zelfs af en toe oude bekenden. Na de stoet zijn we ons dan even gaan opwarmen bij Noël en Annette en dan nog even naar de kermis met de kindjes. Lieze en Fleur waren al dagen bezig over de snelle bootjes die op de Hopmarkt stonden, maar daar was mama nog niet aan toe. Nu dat mijn maag min of meer weer in orde is ging ik mij niet laten overhalen om in een snelronddraaiende attractie te kruipen. Na de verplichte touwtjetrek, eendjes vangen en kermismolennummertjes hebben we nog een heerlijke pot pasta verorberd. Lieze en Fleur waren doodop, en ik ook. Nog snel de gezichtjes afgeschminkt en dan de zetel in. Ik heb nog een paar beauties en nerds gezien, maar dan was mijn kaars uit. Wat een dag! Superblij dat ik even de sfeer kunnen opsnuiven heb en GROEITE MERT, TOT NOSTE JOAR!
Elke dag gaat het een stukje beter, maar helemaal in orde is mijn maag nog niet. Heel mijn lichaam begint nu "schade" te ondervinden van lang in bed te moeten blijven, ik ben zo stijf als iets. Gisteren zijn Lieze en Fleur eens bij meme gaan slapen, daar waren ze al lang voor aan 't zagen. 't Was hier heel rustig, maar ik mis die kleine monsters toch hoor! Gisteren heb ik ook al wat lasagne gegeten en Renaat is nu om koeken bij de bakker. Dus stilaan komt het wel in orde. Heel stilletjes knaagt er toch nog iets....carnaval.....
Het gaat vandaag precies ietsje beter. Ik kan toch al eens beneden blijven vandaag en hoef de hele tijd in mijn bed te gaan liggen. Ook het mottig zijn is al iets verbeterd, ik kan nu toch al wat appelsap en kippewit verdragen en rieken! Lieze en Fleur zijn deze morgen vertrokken voor hun dag van het jaar. Het was vandaag carnavalfeest op school en dat speelt al dagenlang in hun hoofd, want dan zouden ze eindelijk die nieuwe kostuums mogen aandoen. Vanmorgen natuulijk een heel gedoe, waarvoor ik met veel plezier, maar mottig uit mijn bed gekomen ben. Ze moesten immers geschminkt worden ook en dat was toch geen job voor de papa? Ben benieuwd hoe ze straks gaan naar huis komen. Voor de rest gaat hier alles zijn gewone gangetje...daarnet boodschappenlijstje gemaakt, maar ben moeten stoppen. Ik kon het niet opbrengen om voor de frigo te gaan staan en te kijken wat er allemaal moest meegebracht worden. Renaat gaat straks spaghetti maken, maar ik denk dat ik daar toch nog even voor pas.
Amai, wat is da zeg? Gisteren schreef ik dat ik mij precies al wat beter voelde, maar niets is minder waar. Mottig, mottig, mottig!!!! Braakneigingen tot en met, ik ga hier niet in detail treden. Ik heb het blijkbaar harder te verduren dan vorige keer. Ik lig bijna de hele dag in mijn bed, probeer wat te slapen zodat de tijd wat sneller gaat. Vanmorgen heb ik een vanilleflannetje opgegeten en daarnet een potje rijstpap, maar met hele lange tanden. Een uurtje tv kijken ging me daarnet ook nog af, maar ze mogen niet teveel reclame geven over eten, dan doe ik mijn ogen rap toe. Ik kan het echt niet rieken of zien. De koelkast opentrekken doe ik met mijn mouw voor mijn neus en mond. Het doet mij echt terugdenken aan de tijd dat ik zwanger was, toen had ik ook zo'n momenten. Mijn haar is nu ECHT aan 't uitvallen. Vanmorgen in de douche heb ik er eens goed op gewreven en er kwamen toen massa's kleine stoppeltjes mee. Er komen nu echte kale plekken tevoorschijn. Het lastige is dat die uitgevallen stoppeltjes ook in mijn nek en zo plakken, het voelt dus net alsof ik van bij de kapper kom en mijn haar geknipt is, een vreselijk gevoel! Renaat is nu om de kindjes, hopelijk kan ik het straks nog wat opbrengen om even van hun gezelschap te genieten.
Ik voel mij al ietsiepietsie beter dan gisterenavond, maar ben toch nog behoorlijk mottig. Er ligt precies weer een blok beton in mijn maag. Daarnet heb ik toch 4 beschuiten met smeerkaas binnengekregen, 't was zo het enige waarbij ik geen mottig gevoel kreeg als ik eraan dacht. De moeheid is blijkbaar toch wat minder dan de vorige keer, maar dan was er wel de klaplong ook natuurlijk. Zo ik ga het hierbij laten, misschien schrijf ik vanavond nog wat meer.
Nog 4 keer te gaan! We zijn net terug van mijn 2e chemo. Hoe voel ik me? Dat kan ik eigenlijk niet goed uitleggen... Ik voel dat er "iets" in mijn lichaam zit, ik loop precies wat doelloos rond...maar ik voel stilaan de moeheid toenemen... We gaan straks hot dogs eten met de kindjes en ik hoop dat ik er ook eentje binnenkrijg. Voor ze aan de chemo begonnen werd eerst mijn bloed nog eens getest, en dat was allemaal in orde. Ook de ontstekingsgraad in mijn bloed was bijna in orde, vorige week was dat 7 en nu nog 0,6 (0,5 is normaal). In het ziekenhuis heb ik ook twee lotgenoten ontmoet die ook mijn blog lezen. Het deed enorm veel deugd om eens je ervaringen te kunnen uitwisselen met mensen die hetzelfde meemaken. Hopelijk kunnen we mekaar ook eens ontmoeten buiten het ziekenhuis (hint, hint!!!!) Gisterenavond had ik een dipje...ik doe het mezelf ook eigenlijk aan hoor. Ik lees heel veel verhalen van mensen die kanker hebben, en dan zijn het meestal verhalen die niet zo positief zijn. Ik word er precies door aangetrokken. Die verhalen blijven dan veel meer hangen dan verhalen of getuigenissen van mensen waar het wel goed bij afloopt. Ik zou dat eigenlijk allemaal niet moeten lezen. Door al die verhalen denk ik dan ook direct aan mezelf, dat dit bij mij ook kan gebeuren. Tanja, de psychologe ging wat titels voor mij opzoeken van boeken die wel positieve ervaringen vertellen, zodanig dat al dat negatieve wat wegebt.... En aan iedereen die vandaag maar 1 seconde aan mij gedacht heeft of kaarsjes doen branden heeft, bedankt!!!! Voilà, nu ga ik wat eten, en dan mijn pyjama aan en de zetel in.
Wat een dag! Laatste dag voor mijn 2e chemo, dus nog even flink geprofiteerd! Eindelijk heb ik nog eens met de auto gereden. Deze morgen ben ik naar school vertrokken om eens even goeiendag te gaan zeggen. Dat was heel fijn om (bijna) iedereen nog eens terug te zien. Ik ben dan ook nog doorgereden naar 't stad om nog wat rond te kijken voor sjaaltjes/mutsjes. 't Begint precies wel een verslaving te worden. Ja, 't is wat uittesten natuurlijk, wat zit er makkelijk, wat kriebelt er niet, wat zou ik de hele dag kunnen ophouden? Mijn bestelling via internet is nog niet toegekomen. Maar al bij al heb ik toch wat inkopen gedaan. Heerlijk toch om al die frisse lente -en zomerkleurtjes te zien hangen in de winkel. Ik tracht zo naar wat heerlijk lenteweer.... En dat alleen niet natuurlijk, wetende wanneer het beter weer eraan komt, mijn chemokuur ook weer is opgeschoten. Renaat belde mij om 14 uur op om te zien waar ik bleef....Hij dacht waarschijnlijk dat ik alweer op één of andere spoeddienst beland was. Daarnet zijn we samen om de kindjes geweest. Dat was voor hen ook eens een verrassing. Ons Fleur is nog nooit zo snel klaargeweest... Straks ga ik mijn lijstje uit het ziekenhuis er eens even bijnemen, eens kijken welke medicatie ik voor mijn chemo moet slikken. Ik heb ook gebeld naar de dagkliniek om te horen om welk uur ze mij morgen verwachten: om 13 uur. Dus morgen deze tijd ben ik er al vanaf.
Zo, mijn eerste nachtje zonder haar zit er ook op. Gisterenavond lekker warm ingeduffeld naar bed: een gebreid mutsje en een warme sjaal. 'k Heb het toch niet te warm gehad en lekker geslapen. Vandaag alle hoofddekseltjes die ik al in huis had even getest; sommige te warm, te kriebelachtig,... maar zonder gaat echt niet, té koud. Ik heb hier ook al iets van mijn dochters ontvreemd, lekker makkelijk voor binnenshuis, maar ik durf er echt niet mee buitenkomen. Ik kreeg hier vandaag ook nog van mijn kids te horen dat het nu wel moeilijk was voor hen, want mama en papa leken nu zo goed op mekaar. We hebben nl. hetzelfde kapsel nu. Fleur merkte wel op dat ze mij zou herkennen aan mijn oren, bij mama zitten er immers gaatjes in en bij papa niet. Is dat dan echt het enige verschil? Ondertussen komt dinsdag dichterbij. Ik heb een wat raar gevoel. Geen angst, niet zenuwachtig, laat het ons op spanning houden...nieuwsgierig voor de bijwerkingen en blij dat er weer eentje voorbij zal zijn...
Voilà, 't is gebeurd. Hier achter de computer zit nu een Sinead o'Connor (anno 1990) look-a-like. We hebben er vanmorgen de tondeuse maar ingezet. Lieze en Fleur keken me ongelovig aan toen ik zei dat al m'n haar eraf ging. "Echt alles?" vroeg Lieze nog. "Dan ga ik u wel niet mooi meer vinden." Tja, meisjes, de werkelijkheid kan hard zijn...... Enfin, dan maar aan de slag. Ons Fleur ging gezwind aan het werk met de tondeuse, wel met de hulp van papa want het ding was wat te zwaar voor kleine kinderhandjes. Lieze hield hetmaar bij de schaar, ze had het niet zo op dat ding begrepen, was er zelfs wat bang van. Dan de douche onder om al die kleine kriebelhaartjes weg te spoelen, wel een raar gevoel, zo dat kletterend water op uw (bijna) kale schedel. Uit gewoonte draaide ik een handdoek rond mijn hoofd, maar da's nu eigenlijk niet meer nodig. D'r staat geen haar meer op om af te drogen. Ik ben nu ook van de pijn verlost die ik had op mijn hoofdhuid. Het voelt nogal killig aan om zo rond te lopen. Ik heb zonet een bandana op m'n hoofd gebonden en kijk nu reikhalzend uit naar mijn bestelling die ze één van dezer dagen zullen bezorgen. Een sjaaltje rond de hals kan ook deugd doen, want ook in mijn nek is het nogal frisjes...
Gisterenmiddag zijn we bij Ken iets gaan eten. Dat waren we al jaren van plan, maar het was er nog niet van gekomen. Renaat had al gezegd dat we dit nu zeker eens gingen doen in de periode dat hij nu ging thuis zijn. En omdat ik volgende week mijn tweede chemo krijg en het dan ook niet ging lukken, zijn we gisterenmiddag geweest. Het heeft ons gesmaakt! Was wel moe toen we thuiskwamen, zoals ik verwacht had. Het gaat weer een stukje beter, ook al is het maar ietsiepietsieinieminiebeetje, 't is het vernoemen waard vind ik. Er is ook een nieuwe fase aangebroken: ik begin mijn haar te verliezen. 't Is precies terug herfst, mijn haartjes vallen zoals de blaadjes van de bomen, op 't gemak, niet te veel in één keer. Ik had het al een paar dagen in de mot. Vorige week had ik nog hevige jeuk aan mijn hoofd, en nu was ik al een paar dagen opgestaan met een vreemd gevoel op mijn hoofdhuid, een soort pijn, maar moeilijk te omschrijven. Gisterenmorgen stond ik onder de douche en ik had ook gezien dat er meer haar achterbleef dan anders. En toen ik wat gel ik mijn haar wreef, plakten mijn handen vol haar. 't Is niet dat het in plukken uitvalt, zo erg is het niet. Maar ik ga het ook niet zover laten komen, ik denk dat ik morgen de tondeuse er ga inzetten. Lieze en Fleur zullen blij zijn, want wie mag er nu in 't echt kappertje spelen met het haar van mama!!!! Ik had het hen beloofd dat ze mochten meehelpen. Misschien maal ik er helemaal niet om, maar ik denk dat het toch even slikken zal zijn als ik mezelf in de spiegel zal zien. Waarom zo snel afscheren, want aan mijn kapsel is er nog niks te zien!? Wel ik vind het niet erg smakelijk om met de gedachte rond te lopen dat ik constant haren rondstrooi. Ik ga morgen soep maken, erg proper is dat toch niet hé..... Ik heb gisterenavond ook nog 2 mutsjes besteld en een bandana, meer iets om binnenshuis te dragen en ook om mee te slapen. Slapen met een kale knikker zal anders wat koud zijn denk ik, en ik heb al last van koude voeten, brrr. Mijn concentratie laat mij ook echt in de steek, ik betrap er mijzelf op dat ik nogal wat spellingsfouten tik...en dat als leerkracht!!! Daarnet ook, op mijn boodschappenlijstje schreef ik cola lola op...ik besef het dan direct wel dat ik het fout geschreven heb, maar toch....
'k Heb gisteren toch weer wat te veel hooi op mijn vorkske genomen. We zijn na de middag snel naar 't stad geweest om wat hoogstnoodzakelijke boodschappen. De kindjes hadden hier thuis via internet hun nieuwste carnavaloutfit gekozen: Lieze wil een bruidskleed en Fleur wil een zeemeermin. Dus daar zijn we dan omgereden (maar zonder de kids). Ze hadden ook nood aan nieuwe jeansbroeken, dus daar ook nog om (ondertussen nog wat meegnomen van de nieuwe "hello kitty collectie") en ik wou snel ook nog twee nieuwe bh's kopen, dus daar ook nog om. Dat waren toch allemaal zaken waar ik Renaat niet alleen kon achtersturen hé. Ik wou ook alles in één keer gaan kopen, ik had geen zin om een paar dagen na mekaar om en weer te rijden. We hebben alles op 't gemakje gedaan, maar ik was toch verschrikkelijk moe 's avonds. Ik heb bijna de hele avond liggen maffen! Maar ons Lieze en Fleur waren enorm blij met onze aankopen! Vanmorgen voelde ik mij een heel stuk beter. Mijn kortademigheid lijkt precies ook weer wat beter. Ook mijn hoest is wat minder. Zou het dan toch eens eindelijk gaan beteren?
We zijn net terug van het ziekenhuis (nog maar eens). Ik moest vandaag op controle bij de pneumoloog en de plastisch chirurg. Alles is in orde... Mijn long zit nog altijd perfect vast. Ook alle draadjes zijn nu verwijderd ik ga nu "draadloos" door het leven. Morgen eindelijk eens normaal douchen en alle rode vlekken van de ontsmetting kunnen nu weggewassen worden! Vandaag voel ik mij ook al wat beter, geen koorts meer, geen tandpijn meer, geen oorpijn of keelpijn, alleen nog wa hoesten en snotteren en nog wat kort van adem. Ze hebben mij in 't ziekenhuis ook nogmaals gezegd dat het herstel van die klaplong toch nog wel een tijdje zal duren. Toen we van de parking reden zei Renaat nog: "Zou 't nu eindelijk eens lukken om hier een volledige week weg te blijven?" Ik ga nu eerst ons Nona wat kammen en dan wat rusten. Rond de middag komt de verpleegster nog mijn spuitje zetten.
Vanmorgen opgestaan en jawel...38,6 koorts. Wat nu? Eerst een telefoontje naar Ria gedaan, ze zei dat het het beste was om naar de oncoloog te bellen. Daar dan naar gebeld. We moesten direct komen voor een bloedonderzoek en ook nog eens tot bij haar gaan. Ze hebben nu voor de eerste keer via de porth-a-cad bloed geprikt. Ik wist al snel het resultaat: witte bloedcellen = veel te laag.... Terug bij de oncoloog kreeg ik te horen dat ik, gezien mijn lage aantal witte bloedcellen recht had op de zogenaamde "groeifactoren". Ik ga nu vijf dagen een inspuiting krijgen, zodanig dat mijn aantal witte bloedcellen terug in orde komt. Ik moet ook antibiotica nemen. Maar mijn chemo zal volgende week gewoon kunnen doorgaan. Na elke chemo moet ik weer zo'n inspuiting krijgen, zodanig dat ik die terugval niet meer ga hebben en ik dus ook minder vatbaar zal zijn voor infecties. Laat het ons hopen! Enfin, ik ben gerustgesteld... Ik ga nu mijn medicijnen nog nemen en kruip dan in mijn bedje, misschien zet ik hier vanavond nog een berichtje neer.
Ik heb denk ik de dikste valling te pakken die ik in de twee laatste jaren gehad heb...alles passeert hier de revue. Hoest, snot, keelpijn, oorpijn, zelfs mijn tanden doen er pijn van... Gelukkig is er nog geen sprake van koorts. Mijn grootste vrees is eigenlijk dat door al deze toestanden mijn volgende chemo zal worden uitgesteld, en dat past niet in mijn schema hé. De einddatum 12 mei staat in het rood en in koeien van letters in mijn hersenen geprent. Dus laat het alsjeblieft zo. Ik ben er ook in geslaagd om al eens met de hond in de tuin te gaan spelen, goed gekleed uiteraard, en kalmpjes aan. Nona content en ik ook.
Zo weeral een dagje voorbij. De frietjes van 't frietkot hebben mij gisteren goed gesmaakt. Ik had er toch zo'n zin in. Eerst was ik een beetje wantrouwig, 't is toch tamelijk vettig zo'n pakske friet met stoofvleessaus. Maar mijn maag heeft alles goed doorstaan. Gisterenavond bleek mijn kortademigheid ineens verbeterd, ook mijn hoest is beter. Wat een pak frieten niet allemaal kan doen hé. Ons Lieze had vanmorgen een surprise voor ons: ze had zichzelf gisteravond een froufrouke geknipt. Ik moet zeggen, ze heeft talent. Het resultaat valt nog mee. Ik ga er niet te veel zelf aan prutsen, we zullen volgende week wel eens bij de kapper binnenspringen. Deze morgen moesten ik bloed laten prikken. Mijn aantal witte bloedcellen waren wat laag, maar niet rampzalig. Dan volgde het bezoek aan de oncoloog. Ze heeft mijn longen nog eens beluisterd en alles was volgens haar nog ok. We zijn dan maar direct gaan ontbijten in de cafetaria van het ziekenhuis. Een lekkere, nog warme croissant en een tas koffie. Ook dat heeft goed gesmaakt. Daarna zijn we nog wat medicijnen gaan halen en dan zijn we doorgereden naar de speelgoedwinkel, want we moesten nog een cadeautje kopen voor een verjaardagsfeestje van morgen. En passant zijn we ook eens binnengesprongen in 't school. Ik moest toch in de buurt zijn en kon het niet laten om daar eens te passeren. Het was best een vermoeiende voormiddag, zoveel op stap. Thuisgekomen heb ik eerst nog mijn boodschappenlijstje gemaakt en dan ben ik maar direct in mijn bed gekropen, deze keer niet in de zetel. Ik had eens nood aan 'volledige afzondering' en dat heeft mij goed gedaan! Lieze en Fleur hadden een mooie verrassing voor mij toen ze thuiskwamen: een mooi geschilderd hartje met glinstertjes. 't Was een verrassing, maar ik heb het wel elke dag gehoord van hen dat ze voor mij een hartje aan 't maken waren.
Veel heb ik niet gedaan vandaag. Alleen al van mezelf te wassen was ik doodop vanmorgen. Dus veel meer dan eens rondstappen in huis en iets nemen uit de frigo zit er niet in. Ben toch nog wel kortademig, het is wel al beter dan gisteren. Morgen moet ik terug naar het asz voor mijn bloedcontrole en afspraak bij de oncoloog. Indien er echt geen verbetering meer is bij mijn kortademigheid ga ik toch nog eens langs bij de pneumoloog ook. Al is het maar om 100 % zeker te zijn. Ik kreeg vandaag nog een kaartje van een mama van een oudleerling van mij, van drie jaar geleden. Die mevrouw werd met dezelfde ziekte geconfronteerd dan mij. Ben er echt ontroerd door dat ouders van kinderen van drie jaar geleden ook nog aan je denken.... Lieze en Fleur zijn behoorlijk rustig, alleen het naar bed brengen lukt wat moeilijker. Ze 'hangen' het nogal uit.... Ze komen rustig in de zetel bij me zitten en geven me zo af en toe een kusje, zo maar uit het niets.... 't Was gisteren ook een verrassing voor hen toen ze thuiskwamen. Ze wisten niet dat mama terug thuis was uit het ziekenhuis. Hun gezichtjes en knuffels waren veel geld waard gisteren
Eindelijk, we zijn terug thuis. Man, man, man...wat was dat zeg! Zondag toch uiteindelijk beslist om naar spoed te gaan. Eerst de gewone gang van zaken: bloed prikken, foto's, scan..... Dan moest ik even in de wachtzaal liggen. Naast mij lag er iemand, we hoorden alleen het geluid van een bubbelbad of aquarium, een soort gebroebel. Ik zeg nog tegen Renaat, tiens, d'r ligt hier zeker ne vis naast mij. En een half uur later lag ik zelf te broebelen..... Ze kwamen mij terug halen en zeiden dat ik een klaplong had. Ik schrok enorm, een klaplong? Dat was toch eigenlijk iets voor bij een ongeluk? Niet dus. Er moest een drain gestoken worden. Ik ging verdoofd worden, maar ging het toch wel WAT voelen. Jawadde! Voor degenen onder ons die ooit al bevallen zijn; 't is nog veel erger! Daar lag ik dan, samen met mijn drain en mijn bubbelbad. Stilletjes in mijn bed, want bewegen kon ik bijna niet, 't was ook te pijnlijk. Toen vertelden ze me ook nog de oorzaak: longvlies geraakt bij het steken van mijn porth-a-cad! Ik wist niet waar ik het had! Waarom moest dit er nu ook nog bijkomen??? Is het nu nog niet erg genoeg? De kans dat dit voorkomt is heel klein. Ja, ik ken dat al. De kans dat je op deze leeftijd borstkanker krijgt is ook klein! Ik heb het lastig gehad: pijn, ambetant, mottig, geen eetlust..... Ik kon zelfs geen tv verdragen. Gelukkig heb ik veel kunnen slapen en is zo mijn tijd goed gepasseerd. Gisteren kreeg ik dan het goede nieuws dat mijn drain verwijderd kon worden. Op de foto was te zien dat mijn long zich herstelde. Gisterenavond en deze morgen nogmaals een foto. Indien alles ok was mocht ik naar huis. En dat was zo! Boodschap gekregen om het heel rustig aan te doen, en direct terug te komen indien ik hetzelfde gevoel krijg. Dus profiteer ik er nu van om tijdens mijn boterhammetje (dan moet ik toch rechtop zitten) eens vlug mijn mails te bekijken en mijn blog verder aan te vullen. Iedereen bedankt voor de lieve woordjes en mails van de voorbije dagen, de steun en de hulp!
Dit berichtje is geschreven door Renaat aangezien Natasja terug is opgenomen in het ziekenhuis. Toen Natasja gisteren morgen wou opstaan had ze zoveel last van kortademigheid dat ze eerst een half uur op haar bed moest blijven recht zitten alvorens ze kon recht staan en naar beneden gaan. Daarom hebben we toch maar beslist naar spoed te rijden. We mochten direct binnen maar ik moest wel in de wachtzaal blijven wachten. Ze heeft ongeveer 4 uur op spoed allerlei testen (foto's, scan) ondergaan. Dan zijn ze tot de vaststelling gekomen dat ze een klaplong heeft. Ze hebben dan een drain voor de longen geplaast en dan mocht ze naar haar kamer. Eerst een vier persoon kamer als vijfde man, gelukkig heeft dat maar 3 minuten geduurd omdat ze daar geen aansluiting voor zuurstof meer vrij hadden. Dan is ze naar een twee persoons kamer gegaan in afwachting van een één persoons kamer. Als er nog wel één vrij komt want er waren nog vele wachtende voor haar. Door dit alles kan het zijn dat deze blog deze week weinig vooruitgang gaat hebben.
Er is verbetering te merken vandaag. Het gaat een stukje beter. Wat minder moe. Alleen mijn kortademigheid speelt me nog wat parten en mijn laatste operatie, waarvan het verband op mijn zenuwen begint te werken. 'k Zal blij zijn als we weer drie dagen verder zijn zodat mijn verband eraf mag. Dan ben ik weer een stukje beweeglijker. Ik ben er daarnet zelfs in geslaagd om voor het avondeten te zorgen. En deze voormiddag heb ik een tijdje met de kids gewerkt in zo'n werkboekje. Af en toe gerust natuurlijk ook. Lieze en Fleur zijn deze namiddag eventjes bij meme geweest, anders is het hier te druk. Renaat is ze nu gaan halen en dan kunnen we eten. Verder in een boek lezen lukt me niet. Mijn concentratie laat me wat in de steek, ik zou gewoon niet snappen wat ik op dat moment aan het lezen ben. De krant lezen bijvoorbeeld lukt dan weer wel. Ook onze stores hangen eindelijk op. Nu kunnen onze rolluiken elke dag opgetrokken worden. Eindelijk wat licht in huis. Mijn ventje heeft goed gewerkt vandaag. Dat doet hij elke dag, maar het mag toch eens gezegd worden.
Weer een dag verder. Het ging vrij goed, niet echt slechter of beter dan gisteren. Dus we zijn content. Ik heb wel wat last van een brandende maag, maar dat is niet de hele tijd zo, dus het gaat. Vandaag is voor de eerste keer mijn poetsvrouw Kristie langsgeweest. Een harde werker hoor. Ik denk dat ik tevreden zal kunnen zijn. Mama en Denis zijn ook langsgeweest om te helpen om Nona te borstelen en te kammen. Denis heeft ze goed vastgehouden, want anders durft ze wel eens te ontsnappen. Ze heeft ook haar dagelijkse wandeling gekregen. Mercikes hé. Nu kan ze er weer even tegenaan en is ze terug een mooie dame. Renaat is deze namiddag de kindjes gaan ophalen en dan samen met hen de boodschappen gaan ophalen. Toen ze terugkwamen heb ik hen het verhaaltje van 'mama heeft kanker" voorgelezen. Dat boekje had ik van Ria gekregen. Ze hebben heel aandachtig zitten luisteren en waren vooral geschrokken van het haarverlies. Ik heb hen beloofd dat wanneer mijn haar met plukken uitvalt ze mogen helpen bij het afscheren. Rondlopen met een halfkaal hoofd zie ik toch niet zitten. Dus we zetten bij de eerste haaruitval er meteen de tondeuse in. Maar de rest van het verhaal was voor hen nog wat moeilijk te verstaan. Maar dat kale hoofd zullen niet snel vergeten.
Hoe voel ik mij vandaag? Wel al bij al, nog redelijk. Ik kan het het best omschrijven met een grieperig gevoel, suf, slap, flauwkes....moe.... Maar niet ongezond of misselijk. Heb vandaag toch al behoorlijk wat kunnen eten ook. Bedankt voor het eten Annie. Het heeft mij gesmaakt, maar ik durfde niet te veel te eten. Ik was bang dat ik mijn maag wat te veel zou belasten... Van mijn operatie heb ik toch nog wat last, 't wringt hier en daar nog wat. Heb in de voormiddag nog wat geslapen, maar deze namiddag was Stefi er om mij wat gezelschap te houden en om wat op te ruimen. Ze is ook om de kindjes geweest en heeft ze dan in bad en bed gestopt. Da's eens een hele verlichting voor mij, maar ook voor Renaat. Meester Jan is ook nog langsgeweest voor een snel bezoekje met een heleboel knutselwerkjes en tekeningen van de kinderen van de klas. Bedankt allemaal!!! Ik hou mij vooral veel bezig met mijn computer en facebook. Daar heb ik ondertussen al heel veel vrienden en vriendinnen opgesnord die ik in geen jaren nog gezien had. Fijn. Nu ga ik nog mijn lijstje naar de colruyt doorsturen, da's echt wel iets wat ik moet doen en niet aan Renaat kan overlaten. Hij zal er wel omgaan
Daarnet toch wat te optimistisch geweest! Ik heb geslapen gelijk een marmot, maar de momenten dat ik wakker was werd ik telkens ongezond. Ooit al een levend lijk in 't echt gezien? Awel in de kwalenhoekstraat liep er eentje rond deze avond. Bleek man dat heb ik nog nooit gezien. Zou het nu echt begonnen zijn de bijwerkingen of zou het nog iets zijn wat overblijft van de operatie? Terwijl ik hier zit te typen, voel ik mij toch al wat beter...
Alles ging vandaag zijn gewone gangetje...alleen mijn ziekenhuisbezoek vanmorgen natuurlijk. Heb deze avond de hele avond liggen maffen in de zetel, en ben nu pas wakker geworden. Toen dacht ik er aan dat verder nog niks in mijn blog gezet had, dus bij deze zet ik dat nog eventjes recht. Jaja, straks het 'grote' moment, de eerst keer chemo.... Ik ben echt benieuwd hoe ik daar ga op reageren... Ik hoop dat het meevalt, dan heb ik misschien nog iets aan mijn verplichte 'congé'. Ik voel mij helemaal niet zenuwachtig of bang, en eigenlijk vind ik dat raar... Ik heb zoiets van: laat maar komen...we zien wel.....
Jullie zijn allemaal bedankt voor de lieve telefoontjes, sms'jes en e-mailtjes die ik vanavond nog mocht ontvangen. Ik weet dat er morgen veel aan mij zal gedacht worden......
Vanmorgen naar het ziekenhuis dus. Om 9 uur lag ik al op het operatiekwartier. Na een lokale verdoving heb ik toch maar toegestaan om mij een lichte narcose te geven. 't Was raar, 't was ineens kwart over tien, en ik dacht dat ik eigenlijk niet geslapen had, omdat ik toch veel gehoord en gevoeld (geen pijn) heb, van wat ze daar allemaal aan 't doen waren. Ik denk eerder dat ik in een soort roes was, maar zonder roze olifanten dan.... Mijn rechterarm moet nu drie dagen in een draagband (zoals bij een gebroken pols). Nu zit ik hier schoon: links bijna buiten strijd en rechts nu ook al... Na de operatie mocht ik bijna onmiddellijk naar mijn kamer terug, waar mijn baxters al klaarhingen. Eerst nog twee pilletjes, een uurtje wachten en dan werden de baxters aangekoppeld... Ik had vandaag zelfs een privéverpleegster: Lilly, een hele lieve dame!!! Ze heeft me nog eens alles goed uitgelegd, van wat er allemaal ging gebeuren.... Vanmiddag kreeg ik zelfs al eten: rode kool met aardappelen en worst, soep, en een koek als dessert. En ik heb alles netjes opgegeten, en 't heeft mij nog gesmaakt ook. Ik heb ook nog een leuke babbel gehad met Tania, de psychologe en ook Ria kwam nog even langs om te kijken hoe het was. Mijn baxters liepen één na één leeg...er zat er zelfs eentje bij met een rode vloeistof. We hebben zelfs nog zitten lachen, dat het precies campari was en dat ik dat niet lustte... Om 14.15 uur werd ik ontslagen uit de dagkliniek en moest ik nog een bezoekje brengen aan de oncoloog om nog eens een paar vragen te stellen. Ik wist niet goed welke medicijnen ik mocht nemen voor de gewone kwaaltjes, dingen zoals dafalgan, neusdruppels, mijn medicatie voor allergie,... noem maar op. Ik mag dat gelukkig allemaal nemen als het nodig is. Ik moet wel opletten voor koorts. Dan moet ik direct verwittigen. Ook wat de verkoudheden van de kindjes betreft heeft ze me wat op mijn gemak gesteld, dat ik niet direct bang moet zijn voor infecties enz...ik ben nu immers een "gezond persoon" en ben nog niet afgetakeld. Voor de rest voel ik mijn nu zeer flauw en slapjes... Ik heb de absolute boodschap gekregen nu om te rusten en dat ga ik direct doen ook, maar ik kon het niet laten om eerst een berichtje te zetten op mijn blog.
Ben net een uurtje terug van het ziekenhuis en ik moet mij geen zorgen maken. Geen problemen! Mijn buik is nu bijna helemaal "korstvrij". Ik moet nu over mijn volledige litteken van die papieren pleisters plakken. Da's voor de littekenvermindering. Nadien wordt het dan smeren.
De lip van Lieze was vanmorgen nog helemaal dik, na die val van gisterenavond. Een mooi excuus voor haar om zo weinig mogelijk te moeten eten. Tegen deze avond was de vislip (zoals zus Fleur het zo "mooi" kan verwoorden) al veel beter. Ik denk dat je er morgen nog weinig zal van zien.
Sinds gisterenavond, toch een beetje ongerust. Mijn borst ziet er onderaan helemaal rood uit en gloeit. Er is ook een klein beetje etterachtige afscheiding te zien. Goed ontsmet en wat isobetadinezalf opgelegd. Deze morgen toch maar een mailtje gestuurd naar Ria, de borstverpleegkundige om eens om raad te vragen. Ze antwoordde mij vrij snel om het op deze manier verder te doen en dat het om een ontsteking zou gaan, maar even later kreeg ik toch een mailtje terug dat ik toch maar beter langs zou gaan bij dr. Van Landuyt, plastisch chirurg. Ze had me reeds een afspraak gemaakt voor morgen. Nu moet ik alleen nog vervoer zien te regelen, of toch maar proberen om zelf te rijden? Ik ben er nog niet goed uit. Ik vind het zo lastig om iemand te gaan lastig vallen om chauffeur te spelen. Renaat is momenteel nog aan het werk. Dat valt mij wel zwaar. Wateroverlast op één of andere werf. Kan mij het schelen, hij moet hier zijn verdomme! Ik hoop dat dit in de toekomst niet te veel meer moet gebeuren, want zo helemaal alleen voor de kids zorgen van na schooltijd tot bedtijd is nog wat teveel van het goeie. Ik ben dan nu ook doodop en ga straks de zetel induiken.
Vrouwen gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vertel me over je leven, waar je voor het eerst je pad verliet. Vertel me je verhaal, over hoe je de strijd aanbond met je leven; vertel me over al je lasten, al je verdriet.
Ik zie hoe je geworsteld hebt zonder een klacht te uiten. Ik voel het huilen van je ziel-en toch blijf je zwijgen over je verliezen, je verdriet, je angsten, al weet je dat ze groter waren naarmate de jaren verstrijken.
Tot je innerlijke wijsheid zegt: Nu is het genoeg! En je wakker wordt met een tumor, een vurige bol, gevoed door een uit de hand gelopen wijze van leven- te lang teveel verzwijgen eist zijn tol.
Dat is het moment om wat geweest is opnieuw te bezien, en een nieuwe strategie te volgen in je eigen belang. Met liefde en geestdrift kun je genezen! Laat het vasthouden los-dat doe je al zo lang.
Koester jezelf en maak jezelf heel. Leef je leven ten volle, verwezenlijk je doel en volhard. Vrouwen, gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vindt de moed tot genezing en zing het lied van je hart.
Wow, al meer dan 1000 bezoekers op mijn blog! Wie zou dat allemaal kunnen zijn? Bekenden en ook onbekenden...... Wat ik heel tof zou vinden, is dat je een klein (maar mag ook een groot zijn) berichtje nalaat. Zo weet ik wie er allemaal op mijn blog rondsnuffelt. Er staat een gastenboek op mijn blog (rechts), maar je kan ook op een bericht van mij reageren (klik onderaan het bericht op reageer), of je kan mij rechtstreeks mailen (staat ergens in de buurt van gastenboek, denk ik). Ik heb al van enkelen gehoord als je wil reageren dat het bericht niet aankomt. Waarschijnlijk komt dit omdat jullie die rare code onderaan niet natikken. Da's een soort beveiliging. Als je dat niet doet wordt het bericht niet verstuurd. Dus misschien nog es proberen. Genoeg technische zever nu.
Ik heb vandaag nog maar eens gemerkt dat ik er tamelijk goed op vooruitga. Vandaag kon ik Lieze en Fleur vastklikken in de autostoel in de auto. Dat moest ik vorige week nog niet proberen. Ze oppakken da's iets anders. Ons Lieze bv. heeft daarnet toen ze naar haar bedje ging een ferme smak gemaakt, tandjes in de lip en bloeden natuurlijk. Mijn eerste reactie was natuurlijk haar snel oppakken, maar dat ging en mocht ook niet. Dus mama snel op de knieën om te troosten... Ik ben ook minder moe als ik een drukke dag achter de rug heb. Tja en wat is voor mij dan druk? Wat huishoudelijke werkjes, bezoek ontvangen en bezoek brengen.... Deze morgen nog op de radio een stukje gehoord met Christel Van Dijck, die radiopresentatrice op radio 2. Ook zij heeft borstkanker achter de rug. Ze had het er wel moeilijk mee om er veel over te praten. 't Is toch raar, nu ik het ook zitten heb, duiken er overal berichten op over borstkanker: in de krant, op tv, radio. Ik trek dat precies aan. De korstjes op mijn buik zijn bijna weg. Er is nu een fijn lijntje te zien. Mijn borst daarentegen, zit nog goed onder de korstjes. Daar zal ik de eerste dagen nog niet moeten beginnen smeren. Ik tel ook af naar het eind van de week die komen moet. Vanaf dan zou ik mogen proberen om op mijn zij te slapen. Kweetnie of dat zal lukken. We mogen natuurlijk ook niet woensdag vergeten, de eerste dag van de chemo...
Vandaag heb ik even niet aan mezelf gedacht, maar aan de tragische gebeurtenissen in Dendermonde. Je denkt altijd: "hier gebeuren zulke zaken niet", maar blijkbaar lopen er hier ook van die geschifte personen rond die tot zoiets in staat zijn. Van mij mogen ze hem in de diepste vergeetput zwieren die er bestaat. We mogen voor zijn proces even terugkeren naar de Middeleeuwen. Die kindjes, ouders en verzorgers daar zijn nog geen minuut uit mijn gedachten geweest. De radio staat hier bijna al de hele dag op en het gaat over niks anders. Ik vind het zeer spijtig dat dit triestig voorval mijn gedachten even op iets anders doen focussen. Voor de rest gaat thuis hier zijn gewone gangetje. Vanmorgen naar een film gekeken en vanmiddag gerust. Raar, enkele weken geleden voor ik dit nieuws allemaal kreeg, toen trachtte ik naar zo eens enkele dagen van heerlijk niks doen en in de zetel liggen naar een film kijken of een boek lezen. Wel nu zal ik veel van die dagen hebben! Ik heb daarnet de mooie tekeningen en foto's die ik van enkele klassen op school gekregen heb eens rustig bekeken. Zo'n cadeautjes doen ook altijd deugd, zo weet je dat zelfs de kleinste rakkertjes aan mij denken.
Met het slechte weer heb ik vandaag de auto van stal gehaald. Het was al enkele weken geleden. Maar het was geen weer om een hond door te jagen. Ik kon toch zo de kindjes niet naar school brengen. 't Is wel niet ver, maar toch....
Dus vanmorgen, vanmiddag en deze namiddag met de auto gereden...erg goed lukt dat toch niet.
Geluk dat het niet verder is en dat hier ook niet veel verkeer is. Sturen lukt wel nog, maar die versnellingspook en handrem da's veel minder.
Ik zal toch direct nog niet verder gaan rijden, maar best nog wat wachten.
Door naar een of ander boek te zoeken vandaag heb ik ontdekt dat ik nog een aantal boeken heb die ik nog niet eens gelezen heb. Ik zal nu tijd zat hebben. Geen probleem.
Vandaag de eerste keer terug een jeansbroek aangetrokken. Ik had er wat schrik voor, maar ik heb ze goed kunnen verdragen. Ik heb nl. de voorbije 2-3 weken alleen maar een training en pyjama gedragen. Deze morgen ben ik met Ingrid naar 't stad geweest. Ik had enkele boekbonnen cadeau gekregen en het werd wel eens tijd om die te gaan inruilen vond ik. Ik heb drie boeken gekocht, waaronder eentje: het meisje met 9 pruiken. Een verhaal van een jong meisje met kanker. Ik heb ook mijn niveapot gekocht om mijn littekens mee in te wrijven, zodanig dat er niet veel meer van te zien zal zijn. Binnenkort als al de korstjes verdwenen zijn, kan ik daar mee beginnen. Ik heb mij ook 3 hoofddekseltjes gekocht: 2 warme mutsen en al iets voor als het wat beter weer wordt. Dan heb ik dat toch ook al in mijn kast liggen. Het deed mij goed om zo nog eens buiten te komen... Volgende week deze tijd heb ik mijn eerste chemo al binnen, ik ben nieuwsgierig hoe ik dat ga verwerken.
Terug naar het ziekenhuis vandaag. Nu op controle bij de chirurg. Alles geneest heel vlot, alles ziet er heel mooi uit. Ik maakte me wat zorgen over mijn arm, maar blijkbaar was dat toch niet nodig. Ik moet leren beseffen dat dit geen simpele operatie was en dat ze tenslotte nog maar een tweetal weken achter de rug is. Deze namiddag heb ik mijn examen photoshop thuis mogen maken. Bedankt Elke voor de hulp, en nu maar wachten op mijn resultaat. Ook mijn leraar wil ik bedanken voor mijn speciale regeling... Ik was pompaf deze avond. Mijn eigen schuld want ik heb de hele dag niet gerust.
Routinecontrole bij de gynaecoloog vandaag. We hebben nog even gebabbeld over mijn borstkanker. Volgens haar heb ik mooie kansen na mijn behandeling. Ze halen het maximum uit de kast voor de behandeling om zeker te zijn dat alle cellen, ook eventueel ontsnapte cellen, verdwenen zijn. Ik heb opnieuw wat meer moed en hoop. Ik sta weer een stukje sterker. Ik heb ook met haar gebabbeld over de toekomst van mijn dochtertjes, want nu mama borstkanker heeft is hun kans op borstkanker natuurlijk ook veel groter. Ze zullen zeker regelmatig moeten onderzocht worden vanaf hun 23 jaar, wat borstonderzoek betreft. Verder kunnen zo ook nagaan met een chromosomenonderzoek of ze een gen bezitten dat borstkanker kan veroorzaken. Maar vooraleer we tot dat onderzoek overgaan moeten er eerst gesprekken gebeuren, want afhankelijk van de uitslag zal dit toch een weerslag hebben op hun toekomst. Maar dat ligt allemaal nog heel veel jaren ver van ons af.
Vandaag een emotioneel moeilijke dag. Bij elk triestig liedje begon ik te bleiten. Mijn toekomst zag er vandaag zwart uit. Ik kan het ook niet helpen....
Vandaag zijn we naar ikea geweest. Ik in de rolstoel weliswaar... We moesten toch onze nieuwe wandkast kunnen gaan kiezen zeker! Zo snel krijgen ze mij niet klein! Het slapen valt niet mee! Ik wil op mijn zij slapen, maar mag niet en ik zou het niet kunnen ook. 't Is lastig. Ook het huishouden werkt op mijn zenuwen. 't Is niet plezant als je niet kan doen wat je zou willen. Ik vind het ook heel tof dat ik zo veel steun krijg van eerder onbekende mensen. Af en toe lees en schrijf ik wat op het beardieforum en het doet deugd dat je ook van deze mensen af en toe iets hoort, ook al ken je ze alleen maar via het forum. Voor iedereen die bang is om te bellen of te komen, of niet goed weet wat te zeggen... ik ben geen zielig vogeltje. Ik sta sterk in mijn schoenen hoor.
Vandaag ben ik eindelijk terug thuis gekomen. En in een bijna nieuw huis. Een aantal mensen hebben zich deze week serieus uitgesloofd om onze verbouwingen in orde te krijgen. Schilderen, parket leggen, kuisen. Het is allemaal gedaan. Nog wat detailafwerking, maar dat kan wachten. Een dikke merci aan "mijn werkploeg"! Gisteren heb ik een bezoek gebracht aan de oncoloog. Mijn data voor de chemo liggen vast: eerste keer 28 januari, laatste keer 12 mei. Nadien nog bestraling en een kuur herceptin. Mijn borstkanker is niet hormoongevoelig, dus mijn "huishouden" kunnen ze laten rusten. Er is wel gebleken dat mijn eerste okselklier ook al aangetast was, dus toch al verder gevorderd dan eerst gedacht. Enfin weg is weg. Bedankt aan iedereen die mij kaartjes gestuurd heeft, een telefoontje gedaan heeft of een bezoekje gebracht heeft. Het heeft deugd gedaan om zo veel volk te horen en te zien. Hopelijk zal dat de volgende maanden ook nog zo zijn. In het ziekenhuis heb ik een heel goede verzorging gekregen, met hele lieve verpleegsters. Ik ben ondertussen ook 4 kg kwijt, mooi meegenomen. Maar ik vermoed dat ik er binnenkort nog meerdere zal verliezen. Ik heb in het ziekenhuis eigenljik het meeste afgezien met de drains die ik overal moest meeslepen. Ook de eerste keer rechtzitten en staan was niet van de poes. Maar het kan nu alleen maar elke dag een stukje beter gaan. Ik moet veel rusten en mag nog niet veel doen, dat zal het lastigste worden. Nona kan me geen moment gerust laten. Ze smeekt om een wandeling of om met haar te spelen in de tuin. Sorry beestje dat zal moeten wachten....
De hele morgen heb ik liggen denken aan school: nu is hij mijn brief aan het voorlezen, wat zouden ze zeggen, hoe zouden de reacties zijn.... Dit is mijn brief die ik aan mijn collega's stuurde:
Hallo iedereen,
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal met frisse moed terug aan het werk. Aan iedereen mijn beste wensen, want ik zal er ook op de nieuwjaarsreceptie niet bij zijn om jullie drie dikke kussen te geven.
Jullie zullen mij een tijdje moeten missen.
Op dit moment lig ik in het ziekenhuis te bekomen van mijn operatie. In de kerstvakantie werd bij mij namelijk borstkanker vastgesteld.
Mijn vakantie begon al goed; op zaterdagmorgen onder de douche ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Op maandag ben ik naar de dokter geweest, die maakte voor mij een afspraak voor de volgende dag om een mammografie en echografie te laten nemen.
Die resultaten waren niet al te best, zodat ik de volgende dag moest terugkomen voor een biopsie. Het resultaat hiervan vernam ik vrijdagavond: borstkanker.
Op zaterdag naar de gynaecoloog, die mij vertelde hoe de operatie ging verlopen. Niet alleen het kwaadaardige gezwel moest verdwijnen, maar ook mijn volledige borst plus okselklieren. Er waren immers nog kalkachtige puntjes te zien, waarvan ze niet weten hoe die gaan evolueren. Dus ze namen de meest veilige, maar ook de meest ingrijpende beslissing: weg met de hele boel. Tergelijkertijd ging de plastische chirurg zorgen voor een reconstructie van mijn borstmet vetweefsel uit de buik. Op maandag en dinsdag volgden nog een resem onderzoeken: bloedafname, scanner, röntgenfoto's, cardiogram, ... En vrijdag dan om 7 u naar het ziekenhuis voor de operatie.
Er zullen waarschijnlijk nog een tweetal operaties volgen ivm de borstreconstructie. En dan is er ook nog de nabehandeling: chemo + bestraling. Ze hebben mij ook al verwittigd dat ik mijn haar zal verliezen; dus hou mij op de hoogte van de nieuwe mode ivm petjes en klakjes...een pruik zie ik niet direct zitten.
Als dit allemaal achter de rug is, zullen we ongeveer een klein jaar verder zijn. En dan vingers gekruisd houden dat die vreselijke ziekte weg is en weg blijft.
Aarzel zeker niet om eens te bellen of eens iets van je te laten horen!
Jullie hoeven voor niemand mijn situatie te verzwijgen of verborgen te houden.
Ik had jullie dit liever zelf komen vertellen, maar het lot besliste er anders over.
Sinds deze middag lig ik op mijn kamer: 4 à 5 baxters voor mijn infuus, een blaassonde en 4 drains. Ik denk dat ik niet direct ga wandelen op de gang. De pijn valt best mee, alleen ik heb nog wat last van mijn hoest. Als ik hoest is het net of mijn lichaam in twee scheurt.
Vandaag werd ik geopereerd, tijdstip 8 uur. Gezellig is anders; alle verpleegsters, chirurgen enz... stonden mekaar gelukkig nieuwjaar te wensen terwijl ik daar lag te wachten op mijn 6 uur durende operatie... Rond drie uur ben ik op intensieve zorgen beland. Daar moest ik blijven tot zaterdagmiddag. Mijn korte verblijf daar was toch ook een ervaring. Veel last van het ontwaken had ik niet. Ben maar 2 keer ongezond geworden. Eigenlijk trachtte ik wel naar mijn kamer, daar lag ik alleen en op m ijn gemak.
Iedereen moet nu op de hoogte zijn. We verzwijgen nog steeds alles voor mijn grootvader. Gelukkig heeft niemand zijn mond voorbijgepraat. Opnieuw geen pillekes vandaag...champagne smaakt immers lekkerder. Ik kreeg het toch even heel moeilijk wanneer ik afscheid nam. Mijn leven was al veranderd, maar morgen verandert het nog meer. Onze kindjes zijn nog niet op de hoogte wat er te gebeuren staat. Thuisgekomen deze avond hebben we het hen verteld. Mama moet geopereerd worden, we maken ze niks wijs. Ze weten wat er scheelt; er zit een knobbeltje in mama's borst en dat moet weg. Ook de borst van mama moet weg, maar ze gaan een nieuwe maken en daarvoor gebruiken ze een stukje van de buik van mama. Mama moet ook in het ziekenhuis blijven slapen. Even schrokken ze, maar dat ze bij "meme" mochten gaan slapen maakte veel goed. Ik maak hun logeerpakket klaar. Toen ze weg waren, toen werd het toch moeilijk...
Vandaag eindelijk een dag zonder ziekenhuisbezoek. "Gewoon" thuis. Alhoewel... De kindjes en ik hadden niks om aan te trekken voor nieuwjaar, ik moet nog een speciale bh gaan kopen. Ik probeer alle was en strijk te doen. Uiteindelijk werd het toch nog een drukke dag. 's Avonds vierden we oudejaar bij de buren. Mijn vriend het pilleke heb ik maar zo gelaten. Ik wil ook wel nog eens een goed glas champagne deze avond. Deze avond sloot ik het jaar af. Een jaar dat voor mij niet goed eindigde. Het jaar is ook niet begonnen zoals ik wou. Ik kijk hoopvol uit naar oudjaar 2009
Vandaag word ik 33. Wat een verjaardag. Telefoontjes kwamen binnen met felicitaties. Velen wisten nog van niks. Ook mijn vader bracht ik vandaag op de hoogte. De verbinding was zeer slecht, hij heeft waarschijnlijk maar de helft verstaan denk ik. Deze avond heb ik afgesproken met mijn collega's die ik vorige week moest afbellen. We gaan iets eten en nog wat bijbabbelen, ze zijn ook allen op de hoogte ondertussen. Maar eerst moest ik naar die chirurg. Met allerlei tekeningetjes legde hij ons uit wat er precies zou gebeuren. Het zou hier gaan om een reconstructie met eigen buikweefsel, een zogenaamde diep-flap (net een term uit gymnastiekoefeningen) Met het buikweefsel dat ik had kon hij me wel niet meer dezelfde 'hoeveelheid' borst geven, de new one ging kleiner zijn. Ha dan toch enig lichtpuntje in deze hele situatie; eindelijk een kleinere boezem. Een tweede reconstructie zou dan later plaatsvinden. Maar kink in de kabel: deze chirurg opereerde alleen op vrijdag, maw mijn operatie op 7 januari kon niet doorgaan. Op 7 januari vertrok hij trouwens voor 10 dagen naar een congres, dus de operatie kon niet meteen plaatsvinden. Wel indien ze op 2 januari zou kunnen gepland worden. Na enkele telefoontjes staat het vast: 2 januari ga ik onder het mes. Wow! Dat was in één keer heel dichtbij, en er moest nog zoveel geregeld worden. Dezelfde dag nog moest ik een nieuwe scan laten maken van de buik, moest ik ook nog naar de pneumoloog, een cardiogram laten nemen en een bloedonderzoek laten doen. Ik zou het nu ook niet aan mijn collega's kunnen vertellen. Dan moest het maar met een brief, een brief die ik doormail naar André en die hij zal voorlezen op 5 januari. Om 18.20 uur zit ik eindelijk, bij mijn vriendinnen-collega's mijn verhaal te doen. Wat een helse dag. Maar een hele leuke avond. Ik heb toch nog iets aan mijn verjaardag gehad. De dag kunnen afsluiten met een goed gesprek en heel veel steun doet deugd.
Opnieuw naar het ziekenhuis. Eerst was de longfoto aan de beurt. Daarna moest ik op een uur tijd een fles water naar binnen werken voor de scan van mijn buikwand te nemen. We gingen zoals gepland ook naar Ria, de borstverpleegkundige, die me met raad en daad bijstond. Alle vragen die ik had kon ik aan haar stellen. Ze legde voor mij ook de volgende afspraak vast: naar de plastische chirurg. Ik had immers ondertussen beslist dat ik een onmiddellijke reconstructie wou. De volgende dag zou weer een dagje ziekenhuis worden.
Vandaag ging ik op bezoek bij de plaatsvervangende gynaecoloog. Renaat gaat mee. Het begint nu serieus te worden en ik kan wel wat bijstand gebruiken. De dokter heeft er geen doekjes omgewonden. Mijn tumor ( een invasief ductaal carcinoom) was 1,3cm groot; er ging ook nog een zone van 7 à 8 cm moeten weggesneden worden, omdat die zone onbetrouwbaar was. Het zou hier dus gaan om een borstamputatie + okselklieren verwijderen. Daarmee ging ik er nog niet vanaf zijn. Ik moest ook nog chemo + bestraling krijgen om de kans op hervallen zo klein mogelijk te houden. Ik zit niet perplex op mijn stoel. Ik had me er enigzins al op voorbereid. Hij sprak ook over een onmiddellijke borstreconstructie, maar daar moest ik toch nog even over nadenken. Op maandag zou ik terug naar het ziekenhuis moeten komen voor een scan van de buikwand en longfoto. Het leek hem ook aangewezen om eens langs te gaan bij de borstverpleegkundige. Doemgedachten spelen in mijn hoofd: wat als ik..... Het werd nu eindelijk ook eens tijd om mijn moeder in te lichten. Nu kon ik het toch niet meer verzwijgen. Mijn vader was op vakantie in Duitsland, daar zou ik nog even mee wachten... Ook mijn werk moest op de hoogte gebracht worden, er moet voor vervanging gezorgd worden. Ik rijd naar André onze directeur en licht hem in. Ik vraag hem om nog niks verder te vertellen aan de collega's, want ik wil dit zelf doen op maandag 5 januari. Ik wil het aan iedereen tegelijk vertellen, aan iedereen samen. Renaat licht ook zijn moeder in. Alleen mijn grootvader mag het nog niet weten. Het zou hem teveel in paniek brengen.
Vandaag kreeg ik mijn uitslag. Tegen 17 uur zat ik al bij de huisarts. Gelukkig was het snel aan mij. Ik kreeg het direct te horen: 't is niet goed hé. Mijn maag kromp bijeen. Ik mocht de volgende dag onmiddellijk bij de vervangende gynaecoloog op bezoek die mij wat meer uitleg kon verschaffen. Er speelde zich hetzelfde scenario af als dinsdag: in de auto begint het tot me door te dringen: ik heb borstkanker! Ik rijd opnieuw richting Annette en Noël.
Weinig nieuws onder de kerstboom. Vandaag kerstmis gevierd bij Renaat thuis. Heb terug op mijn vriend het pilleke gerekend en hij heeft zijn werk goed gedaan. Maar opnieuw kreeg ik de opmerking dat ik er toch wel moe uitzag... Ze moesten eens weten wat er allemaal in mijn koppeke rondspookt...
Vanavond kerstavond en ik lag op een bedje te wachten op mijn biopsie. De radioloog van dienst vertelde mij piekfijn wat er ging gebeuren en haalde drie 'wormpjes' uit mijn borst. Hij babbelde nog even na, en geeft mij veel moed. Ik krijg het resultaat waarschijnlijk vrijdag. Voor we 's avonds vertrokken om kerstavond te vieren, nam ik nog een pilletje. In mezelf zeg ik ertegen: ik hoop dat jij me de avond helpt door te komen... En het lukte...alhoewel ik te horen kreeg dat ik er heel moe uitzie. Ik was heel blij dat ik terug thuis was en in mijn bed lag. Oef, al één avond met familie doorgekomen zonder iemand iets doorhad.
Vandaag had ik afgesproken met enkele collega's om lekker bij te kletsen. Dat mag ik nu afbellen natuurlijk, geen koffieklets maar een bezoek aan het ziekenhuis in de plaats. Ik heb het maar meteen gezegd waarom ik niet kwam. Ik hou niet van geheimdoenerij. Ik moet het ook aan iemand kwijtkunnen. Mijn ouders/grootvader zijn nog niet ingelicht, en dat wil ik vooropig zo houden. Ik wil ze nog niet onnodig ongerust maken. De mammografie verliep gewoon, niks ergs. Geen eng verhaal van "uitgeperste appelsienen". Ook de echo was niks ergs. Het resultaat van de echo was veel minder. Het was geen cyste, het had een grillige vorm; dus verder onderzoek was aangeraden. Een afspraak maken voor een biopsie dus. Ik ben maar naar mijn huisarts teruggereden om het eens te bespreken en hij heeft onmiddellijk een afspraak voor de volgende dag gemaakt. Het begint stilaan door te dringen dat hier wel iets heel ergs aan de hand zou kunnen zijn. De dokter vraagt of het zal gaan. Ik zal het meeste problemen hebben om mijn emoties onder controle te houden. Morgen is het immers kerstavond, gevolgd door Kerstmis = veel familie. Niemand die van iets weet, en ik moet mijn emoties kunnen bedwingen. Moeilijke zaak. Van de dokter krijg ik iets mee om mijn emoties onder controle te houden. Als ik buiten ga, dan pas knakt er iets in mij. Ik moet aan mijn kinderen denken en krijg een enorme huilbui. Ik kan zo toch niet naar huis, mijn kindjes gaan hun mama zo te zien krijgen en welke uitleg geef ik dan? Ik blijf nog even in mijn auto zitten en rijd dan naar Noël en Annette om even te bekomen en te praten. Bedankt trouwens om mij zo goed op te vangen!!! Ik voel stilaan dat mijn pilletje begint te werken en rijd huiswaarts waar ik nu ook mij hele verhaal doe. Ik voel mij tamelijk rustig, ik stuur nog een berichtje naar mijn collega Helga om mijn verhaal te doen, maar vraag om mij niet te bellen. Dat kan ik op dit moment eigenlijk niet aan.
Deze morgen was ik op bezoek bij de huisarts. Mijn gynaecoloog was op verlof, daarom maar bij de huisdokter. Gelukkig heeft hij mij onmiddellijk doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echografie en mammografie. We zullen wel zien. Hij probeerde me op mijn gemak te stellen, maar op dat moment gaat er vanalles door je hoofd.
Vandaag heel vroeg uit de veren, om 7 uur afspraak voor het verrassingsfeestje van Noël, mijn schoonbroer en tevens peter van Lieze. We zijn met een hele bus op pad geweest. Om 7 uur vertrokken richting Durbuy waar we heel wat activiteiten gedaan hebben. Rond 12 uur 's nachts waren we terug. Een hele drukke dag, maar van de hele dag niet aan die "bobbel" gedacht. Fijn!
Dat deze kerstvakantie mijn leven ging veranderen had ik nooit gedacht. Op zaterdagmorgen 19 december stond ik onder de douche en even later schrok ik enorm. Ik voelde een knobbeltje onderaan in mijn rechterborst. Nog eens gevoeld, nog eens...verbeeldde ik mij niks? Nog eens gevoeld en ja, het was er echt. Dat kon toch niet waar zijn? Uit de douche even mijn man geraadpleegd. Zat daar echt iets of stelde ik het mij maar voor? En ja ook Renaat voelde wel degelijk dat daar iets zat wat niet hoorde. Het volgende moment was ik helemaal over mijn toeren. Dit kon mij toch niet overkomen? Ik toch niet? Nu toch nog niet???? Omdat je op zaterdag niet meteen naar de huisarts of gynaecoloog kan rennen, dook ik maar meteen op internet. Daar las ik dat ik wegens mijn jonge leeftijd toch nog niet moest panikeren. Gezwollen melkklieren, goedaardige gezwellen en cystes kwamen op mijn leeftijd heel vaak voor. Dat het echt kwaadaardig zou zijn, dat kwam op mijn leeftijd niet zo vaak voor. Ik las een verhaal over een 22- jarig meisje die ook iets gevoeld had en niet doorgestuurd werd door haar huisarts. Uiteindelijk was er ook haar gynaecoloog die het nog steeds niet nodig vond verdere stappen te ondernemen. Ze was immers zo jong, kwaadaardig kon het niet zijn. Tot enkele maanden later toch borstkanker werd vastgesteld. Rillingen liepen over mijn rug. Maak dat mee.
Deze blog heb ik niet direct na "mijn slechte nieuws" opgestart. Neen, ik was begonnen met schrijven in een boek dat ik in het ziekenhuis van collega's cadeau kreeg. Maar omdat ik tijdens het schrijven telkens dingen vergat erbij te noteren, ben ik maar aan een blog begonnen. Met deze blog wil ik ook alles een beetje van me afsmijten. Iedereen die wil mag het lezen... Ik word het stilaan ook een beetje beu om alles 50 keer opnieuw te vertellen, telkens vanhet begin af aan, dus hier kan je alles lezen. Ik probeer om elke dag, als er wat nieuws is iets te schrijven. Soms vul ik ook op eerdere berichten nog iets aan, want ook nu nog denk ik aan dingen die ik in bepaalde berichtjes vergat te schrijven.
Hopelijk hebben alle mama's onder ons een fijne dag gehad gisteren. Voor mij was het ook heel tof. Een lange nachtrust deed mij gisteren volop van mijn dag genieten. Lieze en Fleur brachten met veel overtuiging hun versje voor moederdag, gevolgd door het afleveren van de cadeautjes. Ze hadden elk een kadertje gemaakt en gaven dan ook de zogenaamde "fotocomputer" af, wat dan een digitale fotokader bleek te zijn. Na de middag zijn we naar het park geweest, samen met de fietsjes van de kinderen en Nona. Het hele gezin erop uit! We hebben genoten. Vandaag stond er voor Lieze en Fleur een daguitstap op het programma; naar de boerderij. Ze leefden er al een hele tijd naartoe. Maar deze nacht is koorts weer roet in het eten komen gooien bij Fleur. Ongeloofelijk! Ze is nog maar net het ziekenhuis uit en daar gaan we weer. Het lijkt precies wel niet zo erg te zijn, maar wel erg genoeg om thuis te blijven vandaag. Er zijn wel enkele traantjes gevloeid en ik heb de belofte moeten doen dan we ook wel eens een boerderij zullen bezoeken. Ze ligt nu in de zetel en is wel al aan haar tweede boterham toe, dus zo erg zal het precies allemaal niet zijn. Maar ze moet er nu wel de koetjes en kippetjes door missen. 
en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht...
