Terug wat nieuws! Ik doe de hele dagen niks anders dan rondrijden: boodschappen doen, cadeautjes halen voor verjaardagsfeestjes, bloemetjes kopen, ... 't Probleem is eigenlijk dat ik mij tamelijk goed voel, en dan vergeet je al snel dat die smerige ziekte rondspookt. Alhoewel echt vergeten doe je dat natuurlijk niet. Na al dat geshop moet ik het natuurlijk bekopen en dan voel ik mij moe. Dus ik moet echt tegen mezelf zeggen dat ik MOET rusten... Ik sta ook elke dag op om 6.30 uur, want ik wil de kindjes klaarmaken voor school en ze zelf wegbrengen, nu ik het nog kan. Volgende week zal ik er niet moeten aan denken om dat te doen. Vandaag was mijn maag ook minder ok dan de voorbije dagen. Ik denk dat de zenuwen stilaan beginnen parten te spelen voor wat komen moet. Amai, nu al... wat gaat dat dan zondag of maandag zijn? Ik zal mijn temesta's maar al klaarleggen, voor als ze nodig zijn. Morgen zal het rustdag zijn. Ik ga nergens naartoe.......................denk ik Renaat heeft volgende week zijn laatste week verlof. Het zal wennen zijn daarna, om hier weer helemaal alleen thuis te zijn. Hopelijk gaat alles wat goed als hij terug gaat werken en kan ik het hier alleen af.
Gisterennamiddag een mooie, maar vermoeiende namiddag gehad. Je weet wel hoe dat gaat op de kermis: kaartjes kopen, aan een molentje wachten, weer verderslenteren, .... Ja, het hing wel in de benen gisterenavond. We hadden gedacht wat bekend volk tegen te komen op zo'n kermis, maar da's wat tegengevallen. Alhoewel me toch één voorval al de hele tijd beziggehouden heeft...het is eigenlijk de hele dag nog niet uit mijn hoofd geweest. We kwamen gisteren wat familie tegen, waarbij enkelen van de groep onmiddellijk naar ons toekwamen om te vragen hoe het was enz...maar iemand anders die we heel weinig zien (reden te meer om even goeiendag te komen zeggen) maakte zich er vlug met een hoofdknikje vanaf en stapte door. We waren er eigenlijk niet goed van... Is dat nu zo moeilijk om even tot bij ons te stappen en een babbeltje te maken? Borstkanker is niet besmettelijk hoor, maak je geen zorgen. Misschien til ik hier wel te zwaar aan, maar 't blijft toch op mijn maag liggen... Daartegenover staan dan wel de dagelijkse babbeltjes, mails, kaartjes, berichtjes uit onverwachte hoekjes die je wel heel veel plezier doen... Vandaag ben ik ook de kindjes naar school gaan brengen en gaan ophalen. Ik denk dat ik dit deze hele week zal doen. Dat was immers lang geleden. Volgende week zal het toch opnieuw niet meer lukken, dus we profiteren ervan. Ik ben ook even op school langsgeweest, ik moest mijn doktersbriefje voor ziekteverlof nog gaan binnenbrengen. Opnieuw heel tof om daar nog eens te zijn, maar heel raar omdat je daar nu gewoon zit, en niet hoeft te werken... Mijn maag was vandaag niet echt 100 %, misschien ligt ze wat overhoop van dit weekend...ik verval wat in mijn oude gewoontes en begin terug wat teveel te snoepen. Mijn maag is dat natuurlijk niet echt meer gewoon..
Wat een fijn lenteweertje. Gisteren een mooie wandeling gemaakt met Nona en achteraf wat in de tuin gezeten en met Nona gespeeld. Die buitenlucht is toch ook een goed medicijn hoor. Vanmorgen lekker uitgeslapen, want vanmiddag staat er nog iets op het programma: de kermis met de kindjes. Ze kijken er al dagen naar uit, en ik ook, als is het maar alleen om hen te zien genieten...
Vandaag opnieuw een goeie dag. Het normale leven (ziekte buiten beschouwing gelaten) krijgt weer meer voorrang... Geen speciale dingen te melden. Indien alles normaal verloopt en ik ben ok, ga ik niet elke dag een berichtje schrijven op mijn blog. Dus wanneer er plots geen berichtje meer is, moeten jullie niet denken dat er opnieuw iets gebeurd is. Geen nieuws= goed nieuws, laat het ons zo stellen. Langs de andere kant wil ik mijn blog dan ook niet alleen gebruiken om slecht nieuws te vertellen of als klaagmuur. Ik kan voorlopig alleen maar zeggen dat ik hoop dat ik nog een tiental dagen mag genieten voor mijn derde chemo er aan komt....
Joehoe! Ik voel me goed, ik voel me goeeeed!!!! Ken je dat liedje van Johan Verminnen? Wel, dat past vandaag een beetje bij mij, want ik begin mij echt supergoed te voelen. Ik kan echt niet binnenblijven. Gisteren ben ik nog wat boodschappen gaan doen in Aalst en vandaag kon ik alweer niet thuisblijven. Vanmorgen ben ik naar de dierenarts gestapt met Nona voor haar jaarlijkse spuitjes. Da's toch direct een wandeling van een goed halfuur en dan nog eens terug. Deze namiddag zijn Lieze en Fleur gaan spelen bij iemand en Renaat en ik zijn samen op ronde geweest: , eten voor Nona gaan halen en nog wat van die dingen. Dus stilzitten doe ik echt niet. Ik ga er maar van profiteren.
De tweede chemo zit nu één week in mijn lichaam, maar ik merk er niet zoveel meer van (wat misselijkheid betreft toch). Gelukkig maar, hopelijk kan ik dit zo houden tot de volgende keer. Alleen dat geheugen toch hé, da's echt een ramp. Deze week dacht ik dat ik van de hele dag nog geen telefoon gekregen had van mijn mama, bleek dat ze dan toch 's morgens al gebeld had. Ik kon het mij gewoon niet meer herinneren. Erg... Gisteren zijn we nog eens afgezakt naar de carnavalsfoor, niet voor de attracties maar wel om iets te eten Lieze en Fleur hebben hun ogen uitgekeken naar al die voil jeanetten, weer een ervaring rijker De kriebels zijn er nu meer dan ooit, volgend jaar zijn we er hopelijk bij, als ik verlost ben van die smerige ziekte. Straks zijn Lieze en Fleur naar een verjaardagsfeestje, dus het zal hier eventjes rustig zijn. Al moet ik zeggen dat ze wel heel flink zijn, mijn twee schatjes...
Gisteren heb ik niks meer geschreven, maar ik was dan ook veel te moe. Ik ben dan toch meegeweest om naar de stoet te gaan kijken en ik heb het mij niet beklaagd. Na een schmink -en verkleedsessie van de kindjes zijn we de auto ingesprongen en richting Aalst gereden. Een plekje voor de auto vonden we nog tamelijk dichtbij, dan moest ik toch al niet te ver te voet gaan. Eerst zijn we dan nog confetti en serpentinespuitbussen gaan kopen, want dat mocht toch niet mankeren voor onze kleine kapoenen. Van timing gesproken: we waren nog maar net op ons "plekje" toegekomen of de stoet was daar al. Voor alle veiligheid hadden we ons op de 'koizerlijke plosj' gezet, rechtover waar de broer van Renaat woont. Wanneer ik mij dan niet goed voelde of moe werd, of het te koud werd konden we daar dan terecht. Maar ik heb volgehouden, wel de hele tijd neergezeten. We hebben toch veel gezien, zelfs af en toe oude bekenden. Na de stoet zijn we ons dan even gaan opwarmen bij Noël en Annette en dan nog even naar de kermis met de kindjes. Lieze en Fleur waren al dagen bezig over de snelle bootjes die op de Hopmarkt stonden, maar daar was mama nog niet aan toe. Nu dat mijn maag min of meer weer in orde is ging ik mij niet laten overhalen om in een snelronddraaiende attractie te kruipen. Na de verplichte touwtjetrek, eendjes vangen en kermismolennummertjes hebben we nog een heerlijke pot pasta verorberd. Lieze en Fleur waren doodop, en ik ook. Nog snel de gezichtjes afgeschminkt en dan de zetel in. Ik heb nog een paar beauties en nerds gezien, maar dan was mijn kaars uit. Wat een dag! Superblij dat ik even de sfeer kunnen opsnuiven heb en GROEITE MERT, TOT NOSTE JOAR!
Elke dag gaat het een stukje beter, maar helemaal in orde is mijn maag nog niet. Heel mijn lichaam begint nu "schade" te ondervinden van lang in bed te moeten blijven, ik ben zo stijf als iets. Gisteren zijn Lieze en Fleur eens bij meme gaan slapen, daar waren ze al lang voor aan 't zagen. 't Was hier heel rustig, maar ik mis die kleine monsters toch hoor! Gisteren heb ik ook al wat lasagne gegeten en Renaat is nu om koeken bij de bakker. Dus stilaan komt het wel in orde. Heel stilletjes knaagt er toch nog iets....carnaval.....
Het gaat vandaag precies ietsje beter. Ik kan toch al eens beneden blijven vandaag en hoef de hele tijd in mijn bed te gaan liggen. Ook het mottig zijn is al iets verbeterd, ik kan nu toch al wat appelsap en kippewit verdragen en rieken! Lieze en Fleur zijn deze morgen vertrokken voor hun dag van het jaar. Het was vandaag carnavalfeest op school en dat speelt al dagenlang in hun hoofd, want dan zouden ze eindelijk die nieuwe kostuums mogen aandoen. Vanmorgen natuulijk een heel gedoe, waarvoor ik met veel plezier, maar mottig uit mijn bed gekomen ben. Ze moesten immers geschminkt worden ook en dat was toch geen job voor de papa? Ben benieuwd hoe ze straks gaan naar huis komen. Voor de rest gaat hier alles zijn gewone gangetje...daarnet boodschappenlijstje gemaakt, maar ben moeten stoppen. Ik kon het niet opbrengen om voor de frigo te gaan staan en te kijken wat er allemaal moest meegebracht worden. Renaat gaat straks spaghetti maken, maar ik denk dat ik daar toch nog even voor pas.
Amai, wat is da zeg? Gisteren schreef ik dat ik mij precies al wat beter voelde, maar niets is minder waar. Mottig, mottig, mottig!!!! Braakneigingen tot en met, ik ga hier niet in detail treden. Ik heb het blijkbaar harder te verduren dan vorige keer. Ik lig bijna de hele dag in mijn bed, probeer wat te slapen zodat de tijd wat sneller gaat. Vanmorgen heb ik een vanilleflannetje opgegeten en daarnet een potje rijstpap, maar met hele lange tanden. Een uurtje tv kijken ging me daarnet ook nog af, maar ze mogen niet teveel reclame geven over eten, dan doe ik mijn ogen rap toe. Ik kan het echt niet rieken of zien. De koelkast opentrekken doe ik met mijn mouw voor mijn neus en mond. Het doet mij echt terugdenken aan de tijd dat ik zwanger was, toen had ik ook zo'n momenten. Mijn haar is nu ECHT aan 't uitvallen. Vanmorgen in de douche heb ik er eens goed op gewreven en er kwamen toen massa's kleine stoppeltjes mee. Er komen nu echte kale plekken tevoorschijn. Het lastige is dat die uitgevallen stoppeltjes ook in mijn nek en zo plakken, het voelt dus net alsof ik van bij de kapper kom en mijn haar geknipt is, een vreselijk gevoel! Renaat is nu om de kindjes, hopelijk kan ik het straks nog wat opbrengen om even van hun gezelschap te genieten.
Ik voel mij al ietsiepietsie beter dan gisterenavond, maar ben toch nog behoorlijk mottig. Er ligt precies weer een blok beton in mijn maag. Daarnet heb ik toch 4 beschuiten met smeerkaas binnengekregen, 't was zo het enige waarbij ik geen mottig gevoel kreeg als ik eraan dacht. De moeheid is blijkbaar toch wat minder dan de vorige keer, maar dan was er wel de klaplong ook natuurlijk. Zo ik ga het hierbij laten, misschien schrijf ik vanavond nog wat meer.
Nog 4 keer te gaan! We zijn net terug van mijn 2e chemo. Hoe voel ik me? Dat kan ik eigenlijk niet goed uitleggen... Ik voel dat er "iets" in mijn lichaam zit, ik loop precies wat doelloos rond...maar ik voel stilaan de moeheid toenemen... We gaan straks hot dogs eten met de kindjes en ik hoop dat ik er ook eentje binnenkrijg. Voor ze aan de chemo begonnen werd eerst mijn bloed nog eens getest, en dat was allemaal in orde. Ook de ontstekingsgraad in mijn bloed was bijna in orde, vorige week was dat 7 en nu nog 0,6 (0,5 is normaal). In het ziekenhuis heb ik ook twee lotgenoten ontmoet die ook mijn blog lezen. Het deed enorm veel deugd om eens je ervaringen te kunnen uitwisselen met mensen die hetzelfde meemaken. Hopelijk kunnen we mekaar ook eens ontmoeten buiten het ziekenhuis (hint, hint!!!!) Gisterenavond had ik een dipje...ik doe het mezelf ook eigenlijk aan hoor. Ik lees heel veel verhalen van mensen die kanker hebben, en dan zijn het meestal verhalen die niet zo positief zijn. Ik word er precies door aangetrokken. Die verhalen blijven dan veel meer hangen dan verhalen of getuigenissen van mensen waar het wel goed bij afloopt. Ik zou dat eigenlijk allemaal niet moeten lezen. Door al die verhalen denk ik dan ook direct aan mezelf, dat dit bij mij ook kan gebeuren. Tanja, de psychologe ging wat titels voor mij opzoeken van boeken die wel positieve ervaringen vertellen, zodanig dat al dat negatieve wat wegebt.... En aan iedereen die vandaag maar 1 seconde aan mij gedacht heeft of kaarsjes doen branden heeft, bedankt!!!! Voilà, nu ga ik wat eten, en dan mijn pyjama aan en de zetel in.
Wat een dag! Laatste dag voor mijn 2e chemo, dus nog even flink geprofiteerd! Eindelijk heb ik nog eens met de auto gereden. Deze morgen ben ik naar school vertrokken om eens even goeiendag te gaan zeggen. Dat was heel fijn om (bijna) iedereen nog eens terug te zien. Ik ben dan ook nog doorgereden naar 't stad om nog wat rond te kijken voor sjaaltjes/mutsjes. 't Begint precies wel een verslaving te worden. Ja, 't is wat uittesten natuurlijk, wat zit er makkelijk, wat kriebelt er niet, wat zou ik de hele dag kunnen ophouden? Mijn bestelling via internet is nog niet toegekomen. Maar al bij al heb ik toch wat inkopen gedaan. Heerlijk toch om al die frisse lente -en zomerkleurtjes te zien hangen in de winkel. Ik tracht zo naar wat heerlijk lenteweer.... En dat alleen niet natuurlijk, wetende wanneer het beter weer eraan komt, mijn chemokuur ook weer is opgeschoten. Renaat belde mij om 14 uur op om te zien waar ik bleef....Hij dacht waarschijnlijk dat ik alweer op één of andere spoeddienst beland was. Daarnet zijn we samen om de kindjes geweest. Dat was voor hen ook eens een verrassing. Ons Fleur is nog nooit zo snel klaargeweest... Straks ga ik mijn lijstje uit het ziekenhuis er eens even bijnemen, eens kijken welke medicatie ik voor mijn chemo moet slikken. Ik heb ook gebeld naar de dagkliniek om te horen om welk uur ze mij morgen verwachten: om 13 uur. Dus morgen deze tijd ben ik er al vanaf.
Zo, mijn eerste nachtje zonder haar zit er ook op. Gisterenavond lekker warm ingeduffeld naar bed: een gebreid mutsje en een warme sjaal. 'k Heb het toch niet te warm gehad en lekker geslapen. Vandaag alle hoofddekseltjes die ik al in huis had even getest; sommige te warm, te kriebelachtig,... maar zonder gaat echt niet, té koud. Ik heb hier ook al iets van mijn dochters ontvreemd, lekker makkelijk voor binnenshuis, maar ik durf er echt niet mee buitenkomen. Ik kreeg hier vandaag ook nog van mijn kids te horen dat het nu wel moeilijk was voor hen, want mama en papa leken nu zo goed op mekaar. We hebben nl. hetzelfde kapsel nu. Fleur merkte wel op dat ze mij zou herkennen aan mijn oren, bij mama zitten er immers gaatjes in en bij papa niet. Is dat dan echt het enige verschil? Ondertussen komt dinsdag dichterbij. Ik heb een wat raar gevoel. Geen angst, niet zenuwachtig, laat het ons op spanning houden...nieuwsgierig voor de bijwerkingen en blij dat er weer eentje voorbij zal zijn...
Voilà, 't is gebeurd. Hier achter de computer zit nu een Sinead o'Connor (anno 1990) look-a-like. We hebben er vanmorgen de tondeuse maar ingezet. Lieze en Fleur keken me ongelovig aan toen ik zei dat al m'n haar eraf ging. "Echt alles?" vroeg Lieze nog. "Dan ga ik u wel niet mooi meer vinden." Tja, meisjes, de werkelijkheid kan hard zijn...... Enfin, dan maar aan de slag. Ons Fleur ging gezwind aan het werk met de tondeuse, wel met de hulp van papa want het ding was wat te zwaar voor kleine kinderhandjes. Lieze hield hetmaar bij de schaar, ze had het niet zo op dat ding begrepen, was er zelfs wat bang van. Dan de douche onder om al die kleine kriebelhaartjes weg te spoelen, wel een raar gevoel, zo dat kletterend water op uw (bijna) kale schedel. Uit gewoonte draaide ik een handdoek rond mijn hoofd, maar da's nu eigenlijk niet meer nodig. D'r staat geen haar meer op om af te drogen. Ik ben nu ook van de pijn verlost die ik had op mijn hoofdhuid. Het voelt nogal killig aan om zo rond te lopen. Ik heb zonet een bandana op m'n hoofd gebonden en kijk nu reikhalzend uit naar mijn bestelling die ze één van dezer dagen zullen bezorgen. Een sjaaltje rond de hals kan ook deugd doen, want ook in mijn nek is het nogal frisjes...
Gisterenmiddag zijn we bij Ken iets gaan eten. Dat waren we al jaren van plan, maar het was er nog niet van gekomen. Renaat had al gezegd dat we dit nu zeker eens gingen doen in de periode dat hij nu ging thuis zijn. En omdat ik volgende week mijn tweede chemo krijg en het dan ook niet ging lukken, zijn we gisterenmiddag geweest. Het heeft ons gesmaakt! Was wel moe toen we thuiskwamen, zoals ik verwacht had. Het gaat weer een stukje beter, ook al is het maar ietsiepietsieinieminiebeetje, 't is het vernoemen waard vind ik. Er is ook een nieuwe fase aangebroken: ik begin mijn haar te verliezen. 't Is precies terug herfst, mijn haartjes vallen zoals de blaadjes van de bomen, op 't gemak, niet te veel in één keer. Ik had het al een paar dagen in de mot. Vorige week had ik nog hevige jeuk aan mijn hoofd, en nu was ik al een paar dagen opgestaan met een vreemd gevoel op mijn hoofdhuid, een soort pijn, maar moeilijk te omschrijven. Gisterenmorgen stond ik onder de douche en ik had ook gezien dat er meer haar achterbleef dan anders. En toen ik wat gel ik mijn haar wreef, plakten mijn handen vol haar. 't Is niet dat het in plukken uitvalt, zo erg is het niet. Maar ik ga het ook niet zover laten komen, ik denk dat ik morgen de tondeuse er ga inzetten. Lieze en Fleur zullen blij zijn, want wie mag er nu in 't echt kappertje spelen met het haar van mama!!!! Ik had het hen beloofd dat ze mochten meehelpen. Misschien maal ik er helemaal niet om, maar ik denk dat het toch even slikken zal zijn als ik mezelf in de spiegel zal zien. Waarom zo snel afscheren, want aan mijn kapsel is er nog niks te zien!? Wel ik vind het niet erg smakelijk om met de gedachte rond te lopen dat ik constant haren rondstrooi. Ik ga morgen soep maken, erg proper is dat toch niet hé..... Ik heb gisterenavond ook nog 2 mutsjes besteld en een bandana, meer iets om binnenshuis te dragen en ook om mee te slapen. Slapen met een kale knikker zal anders wat koud zijn denk ik, en ik heb al last van koude voeten, brrr. Mijn concentratie laat mij ook echt in de steek, ik betrap er mijzelf op dat ik nogal wat spellingsfouten tik...en dat als leerkracht!!! Daarnet ook, op mijn boodschappenlijstje schreef ik cola lola op...ik besef het dan direct wel dat ik het fout geschreven heb, maar toch....
'k Heb gisteren toch weer wat te veel hooi op mijn vorkske genomen. We zijn na de middag snel naar 't stad geweest om wat hoogstnoodzakelijke boodschappen. De kindjes hadden hier thuis via internet hun nieuwste carnavaloutfit gekozen: Lieze wil een bruidskleed en Fleur wil een zeemeermin. Dus daar zijn we dan omgereden (maar zonder de kids). Ze hadden ook nood aan nieuwe jeansbroeken, dus daar ook nog om (ondertussen nog wat meegnomen van de nieuwe "hello kitty collectie") en ik wou snel ook nog twee nieuwe bh's kopen, dus daar ook nog om. Dat waren toch allemaal zaken waar ik Renaat niet alleen kon achtersturen hé. Ik wou ook alles in één keer gaan kopen, ik had geen zin om een paar dagen na mekaar om en weer te rijden. We hebben alles op 't gemakje gedaan, maar ik was toch verschrikkelijk moe 's avonds. Ik heb bijna de hele avond liggen maffen! Maar ons Lieze en Fleur waren enorm blij met onze aankopen! Vanmorgen voelde ik mij een heel stuk beter. Mijn kortademigheid lijkt precies ook weer wat beter. Ook mijn hoest is wat minder. Zou het dan toch eens eindelijk gaan beteren?
We zijn net terug van het ziekenhuis (nog maar eens). Ik moest vandaag op controle bij de pneumoloog en de plastisch chirurg. Alles is in orde... Mijn long zit nog altijd perfect vast. Ook alle draadjes zijn nu verwijderd ik ga nu "draadloos" door het leven. Morgen eindelijk eens normaal douchen en alle rode vlekken van de ontsmetting kunnen nu weggewassen worden! Vandaag voel ik mij ook al wat beter, geen koorts meer, geen tandpijn meer, geen oorpijn of keelpijn, alleen nog wa hoesten en snotteren en nog wat kort van adem. Ze hebben mij in 't ziekenhuis ook nogmaals gezegd dat het herstel van die klaplong toch nog wel een tijdje zal duren. Toen we van de parking reden zei Renaat nog: "Zou 't nu eindelijk eens lukken om hier een volledige week weg te blijven?" Ik ga nu eerst ons Nona wat kammen en dan wat rusten. Rond de middag komt de verpleegster nog mijn spuitje zetten.
Vanmorgen opgestaan en jawel...38,6 koorts. Wat nu? Eerst een telefoontje naar Ria gedaan, ze zei dat het het beste was om naar de oncoloog te bellen. Daar dan naar gebeld. We moesten direct komen voor een bloedonderzoek en ook nog eens tot bij haar gaan. Ze hebben nu voor de eerste keer via de porth-a-cad bloed geprikt. Ik wist al snel het resultaat: witte bloedcellen = veel te laag.... Terug bij de oncoloog kreeg ik te horen dat ik, gezien mijn lage aantal witte bloedcellen recht had op de zogenaamde "groeifactoren". Ik ga nu vijf dagen een inspuiting krijgen, zodanig dat mijn aantal witte bloedcellen terug in orde komt. Ik moet ook antibiotica nemen. Maar mijn chemo zal volgende week gewoon kunnen doorgaan. Na elke chemo moet ik weer zo'n inspuiting krijgen, zodanig dat ik die terugval niet meer ga hebben en ik dus ook minder vatbaar zal zijn voor infecties. Laat het ons hopen! Enfin, ik ben gerustgesteld... Ik ga nu mijn medicijnen nog nemen en kruip dan in mijn bedje, misschien zet ik hier vanavond nog een berichtje neer.
Ik heb denk ik de dikste valling te pakken die ik in de twee laatste jaren gehad heb...alles passeert hier de revue. Hoest, snot, keelpijn, oorpijn, zelfs mijn tanden doen er pijn van... Gelukkig is er nog geen sprake van koorts. Mijn grootste vrees is eigenlijk dat door al deze toestanden mijn volgende chemo zal worden uitgesteld, en dat past niet in mijn schema hé. De einddatum 12 mei staat in het rood en in koeien van letters in mijn hersenen geprent. Dus laat het alsjeblieft zo. Ik ben er ook in geslaagd om al eens met de hond in de tuin te gaan spelen, goed gekleed uiteraard, en kalmpjes aan. Nona content en ik ook.
